Na de Challenge Almere Amsterdam een week feitelijk niets gedaan. Ik toog wel naar het zwembad, maar verder dan de bank langs de kant kwam ik niet. Het was wel even goed en toekijken is ook leuk zo nu en dan. Ook de Tacx bood nog geen uitkomst. Ondanks harde snelle beats van de PartySquad, waren de beats in mijn benen zwaarder. Die wilden wel heel snel...maar dan vooral stoppen, hetgeen gehoor werd gegeven (ze hadden immers ook gehoor gegeven aan mijn oproep gedurende de geseling welke me toevalligerwijs twee weken later ook tot mijn netvlies kwam bij het WK Wielrennen voor mannen...).
Met de Wolderwijdloop in het verschiet gaf ik aan een 37er te willen gaan lopen. Mijn eerste looptraining na 8 dagen volle rust gaf al aan dat dit wel heel moedig was om uit te spreken. Mijn heupbuiger speelde meteen weer op (hoewel ik nu mijn voet wel meer dan twee centimeter van de grond kon krijgen) en de kniepees begon na zeven kilometer ook met vakbonden en stakingen te dreigen. Ook het tempo wat ik in voorbereiding op liep voelde nu als onhaalbaar en dat terwijl de afstand stukken korter was. Ik was dus nog niet hersteld. De trainingen volgend zouden het doel langzaam bijstellen tot "als ik de sub-40 maar haal".
De dag van de wedstrijd was zonnig, koel en winderig. Voor de start werd ik nog gehuldigd door Loopgroep2000 voor de prestatie in de Challenge en dan voel je je toch verlegen worden in je eentje op zo'n podium met alle blikken op je gericht. Tom Fokkens gaf aan een 37 mid te willen lopen en dus nam ik me voor indien de mogelijkheid zich voor zou doen een vlot eerste deel te lopen om te assisteren en daarna een feel-good tempo te zoeken. Na de start gaf ik bij 400m Tom aan achter me te kruipen temeer omdat de wind toch behoorlijk op kop blies. Een 1e doorkomst in 3m30 (langzaam, maar harder kan ik op dit moment niet) en een korte gras-cross en de benen liepen vol. Bij 1600m wenkte ik Tom om door te gaan op het tempo en ik zou teruggaan naar een comfortzone. Tom en Hans Rawee kwamen voorbij en liepen langzaam weg. Toch ging het uitlopen van de twee mannen tot ca 2500m en begon ik langzaamaan weer terrein terug te halen. Het iets rustigere tempo beviel en voor het 3km-punt nam ik weer positie over van Tom en probeerde hem nog op sleeptouw te nemen. Een korte versnelling richting Hans die 50m voor ons liep dichtte het gat in 10s...maar mijn jager was helaas niet gevolgd en de benen hadden het ook meteen een stuk zwaarder. Bij doorkomst 5km in 18m35 ging het tempo verder omlaag. Hans is H50+ en Tom senior. Daarachter kwam geruime tijd niets dus ik kon meer op tactiek gaan lopen en het tempo verder laten vieren richting 15kmu. Bij de ruime U-bocht rond het 8km-punt zag ik echter een achervolger met oranje stip (H40+) toch naderen tot 150m en met het huidige tempo zou de leidende positie toch niet een lang leven meer beschoren zijn (althans...in mijn bezit dan). De tanden ging op elkaar en de kiezen knarsten, maar het tempo ging toch flink omlaag naar de 3m30 op de volgende kilometer. Met nog een kilometer te gaan zag ik dat het gat gelijk was gebleven en probeerde ik nog zo lang mogelijk door te trekken tot zo'n 300m finish de afstand nog steeds 150m was en ik zeker was dat de positie veilig was. Met een 38m30 werd de finish geslecht als 1e H40+ en 5e overall. Het resultaat was dus precies tussen de twee gedachte tijden ingekomen.
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
maandag 30 september 2013
zondag 15 september 2013
Episch...(Episode 2013 of Challenge Almere Amsterdam)...
Pfff....daar is tie dan. De dag die in januari al begon en te boek gaat als de langste van nederland...nou ja, van mij dan. Niet eerder had ik me zo vroeg ingeschreven. De voorbereiding was niet super, maar de momenten die moesten gebeuren gaven zeer veel vertrouwen en zorgden er toch voor dat ik optimaal voorbereid was. Mijn fiets en helm op vrijdag ingeleverd en alles nog een laatste check gegeven, helm tip-top ok en de wielen draaiden als een zonnetje (eerder deze week nog mijn remblokken laten vervangen en dat gaf een lichte aanloper...niet in snelheid nadelig, maar dat geluidje...swoosh, swoosh...
Raceday begon om 1.00 in de nacht al. De hele week geen enkele spanning, maar daar kwam de gluiperd dan toch nog. Na twee uur woelen er maar maar uit gekropen (kruipen...iets wat ik vandaag veelvuldig zal doen) en de laatste voorbereidingen getroffen. De start zou niet geen gunstig weerbeeld geven, maar in de loop van de dag (ca start 2e fietsronde) zou het gaan opklaren. Dit is de laatste keer dat ik voorspellingen geloof. Je kunt beter in Sinterklaas of sprookjes geloven dan een weersvoorspelling.
In het parc ferme krioelden de sportieve mieren om hun fiets en een bandencheck gaf informartief versteend rubber aan. Alle lucht een dag eerder tot hem gebracht bleek op de gewenste locatie. Vizier nog even schoongeveegd...hij zou eens nat zijn als ik begin en de atleet werd als laatste wedstrijdgereed gemaakt. Het was druilerig, maar de temperatuur voelde goed. Niet warm, maar ook niet te koud. Wel een gemeen windje, maar die zou volgens de voorspelling gunstig staan gedurende de dag.
Bij het te water gaan merk ik de hoeveelheid atleten op. Het is een drukte van jewelste. Ik toon een paar duitsers nog de erwtensoep van het Weerwater en de spanning verdwijnt langzaamaan. Bij het startschot is meteen duidelijk hoe druk het is. Wat een gevecht om posities. Soms ga ik koppie onder...soms is mijn voorganger de klos. Mijn hoofd en mijn brilletje overleven het slagveld en na zo´n 900m kom ik langzaamaan wat vrijer te liggen. Mijn wetronome geeft een monotoon cadans van 67 piepjes per seconde aan en ik volg gedwee. Het sighten van boeien lukt voor geen meter en ik volg de voeten en rode badmutsen voor me maar. Ik heb het idee dat er flinke hoeken gezwommen worden. Ik zal het later terugkijken. Het rak terug richting Esplanande en mijn horloge geeft 25 minuten aan. Ik blijk bij de landgang 7 minuten over dit rak gedaan te hebben en met 32 minuten op de klok begin ik aan de tweede ronde. De vrijheid is nu aanwezig en de eigen slag kan gemaakt worden. Ondertussen zie ik snel gele badmutsen voorbijschuiven van de halve. Ik probeer zo nu en dan in te sturen om snel wat kielzog te pakken en af toe een versnelling naar voren naar de spartelende vis die toch ernstig op maatje 45 lijkt. De tweede ronde gaat gelijk als de 1e ronde en met 1u04 zit discipline 1 erop en ben ik klaar in het water....althans, dat dacht ik. Er zou heel veel water gaan volgen.
Ik maak een vlotte wissel en loop snel met de fietsschoenen in de hand naar mijn zwarte ros. Trek ze aan en zet mijn helm op en begin me naar de exit te begeven. Op dat moment begint mijn vizier een eigen leven te leiden en ik baal enorm. Ondanks alle controles is een schroefje losgegaan (geen idee hoe of wanneer, maar 's ochtends zat hij nog vast) en met de vizier valt niet te fietsen. Mijn snelle wissel is naar de maan en ik ben een minuut aan het klooien en vertwijfeld aan het doen...tot Linda Nagel aangeeft het ding los te rukken. Het is helaas de enige optie. Achteraf is dit een geluk bij een ongeluk...want met vizier fietsen was zeer onveilig geweest. Met twee minuten vertraging begeef ik me alsnog naar de uitgang en begin te fietsen. Swoosh...swoosh. Arghh...ik lijk wel gesaboteerd, want mijn rem loopt heel zachtjes tegen mijn wiel en ik moet nog een dikke 180km. Afstappen...en dan? Ik voel mijn fiets niet inhouden en besluit me maar de komende 5 uur te ergeren aan het geluid. Ondertussen de vraag hoe dit heeft kunnen gebeuren...ik heb dat ding gecontroleerd, maar weet enkel dat de fiets naast me wel heel erg dicht naast me stond...en met plastic beschermingszak. Wellicht is tijdens een windvlaag alle ellende ontstaan.
De snelheid schiet meteen omhoog. Ondanks de bochten en hobbels kom ik de Oostvaarders al op met een 36 gemiddeld en hier begint. tja...wat was het, zij/rugwind en de snelheid gaat naar de 42, het gemiddelde in zijn kielzog meenemend. Ik haal vele atleten hier in en wordt bij de rotonde luidkeels aangemoedigd door de TVL-gang. Mijn teller geeft een 38,5kmu aan na 30km koers. Dat gaat lekker, maar ik verwacht nu tegenwind. Ik rij ca 200m op de klinkers van de Knardijk en besluit mijn plan te houden en met lichte veldcross stuur ik naar het fietspad. De atleten naast me die wel nog de klinkers verkiezen verdwijnen snel achter me en geeft de juistheid van de keuze aan. Voordeel van parcourskennis. Later gebruiken de andere atleten ook dit inzicht, maer heeft me inmiddels weer een 20-tal plaatsen opgeleverd. De beschutting van de bomen die aan rand van de Oostvaardersplassen staan houden de wind behoorlijk tegen en mijn snelheid blijft daardoor nog steeds hoog op 36kmu. De regen blijft onophoudelijk zijn gang gaan, maar de vertwijfeling over kledingkeuze geeft toch de juistheid van mijn definitieve keuze (sleeves en tubes) aan. Ik heb het geen moment koud (ook de rest van de wedstrijd niet). Alles blijft goed op orde en in de Zeewoldense bossen is het wellicht even oppassen, maar is het goed te doen. Mijn remmen glijden wel wat langer door op het carbon in de regen, maar dat is anticiperen...iets eerder knijpen dus (soms iets te hard, waardoor het draad van de voorrem langzaam uit zijn houder getrokken wordt). Een hachelijk moment ontstaat wanneer ik liggend in de beugels over het bruggetje met gaasdraad wil gaan. Ik heb geen idee wat er gebeurde, maar ik voelde mijn voorwiel schuin gaan met de intentie mij mee te nemen. Blijkbaar in een reflex maak ik de juiste contrabeweging en zo kan ik in de gewenste hoek ten opzichte van de grond mijn weg vervolgen. Mijn hart klopt in mijn keel, want dit had zo einde wedstrijd kunnen beteken. Op de Slingerweg richting Eemhof krijgt mijn fiets veel klappen te verwerken van het slechte asfalt en ik hoop maar dat hij heel blijft. Het bruggetje-waar-veel-over-te-doen-is-geweest ligt met zijn houten/carpet matras er prima bij en kan op snelheid genomen worden. Terug op de dijk richting Haven kan de snelheid weer omhoog en zo gaat het gezakte gemiddelde weer terug na 37kmu na bijna 90km koers.
De tweede ronde blijkt de wind wispelturig en ik heb geen idee waar hij meer vandaan komt. Mijn fiets klinkt door de regen en al het modder/zand inmiddels als een velocipede en kraakt aan alle kanten. De slijtage is niet alleen gaande op de atleet...ook het materiaal moet zien te overleven. Onderweg veel deelnemers met hun fiets op de rug zien staan. De Oostvaardersdijk en mijn hartslag is continu twee/drie slagen te hoog. De snelheid komt echter niet meer boven de 40...en ook richting Zeewolde een te hoge hartslag, nu met snelheid max nog af en toe op 34. Bij het gaaswerk bruggetje heel voorzichtig nu en toch voel de ik de lichte slip weer. Dijk richting Haven en ik kan de snelheid tijdelijk weer op 36-37 brengen, maar voor me wordt de lucht grauwer en grijzer dan hij al was. Bij exact 172km koers verlaat het gemiddelde dan toch alsnog de 36kmu en barst illustratief het meest hevige noodweer van de dag los. De snelheid zakt direct naar 26kmu vanwege de hevige wind en het moraal verdwijnt. Ik rij in uitrijmodus naar T2 en doe rustig mijn wissel. Wel verbaas ik me dat ik nog nauwelijks een fiets in mijn omgeving zie staan, maar sla er geen notie op. Rustig de voeten afdrogen, sokken aan. En langzaam op weg richting marathon. Benen voelen behoorlijk goed nog.
Eenmaal in het stadion schalt Ruud de Haan me toe dat ik 1e H40+. Ik ben werkelijk stomverbaasd! Ik had de NK concurrentie wel bestudeerd en daar zag ik wel een kans (had bovendien goed gezwommen en ondanks alles sterk gefietst), maar 1e H40+???? Ik weet even niet wat te doen, maar trek toch de kraan maar open en zie nadat het besef indaalt bij het bordje 3km mijn klokje een 12.30 aangeven. Oops...dat is wel heel ambitieus. Moet al sinds begin fietsen plassen en dit leek me een mooi moment. Later zou blijken (bij km9 bleek het pad verandert in een moddersloot ) dat ik dit beter niet kon doen, want het waterpeil steeg flink. Na dikke minuut kon ik hem afslaan en weer wegproppen om de weg te vervolgen. Vanaf hier loop ik steady 4.40 per kilometer en na 45.30 passeer ik het 10km bordje. Door het stadion en ik hoor werkelijk een orkaan van aanmoedigingen en geniet volle teugen. Ruud of Wim (ik begon een beetje in een roes te geraken) lachen me vrolijk toe en melden me dat ik nog steeds op titelkoers lig. De orkaan in de bocht naar boven zwelt aan en de glimlach is nu 360 graden om mijn hoofd te zien. Bij de coachpost stop ik zoals afgesproken om mijn handfles met gel te wisselen en mijn handfles met sportdrank leeg te drinken en hoor dat ik een minuut uitgelopen ben (ondanks minuutje plaspauze dus). Ik ga rekenen wat ik afgelopen ronde heb gedaan en wetende wat er nog komen ging, maak ik mijn plan voor ronde twee. Ik probeer zo lang mogelijk nog hard te lopen, maar beloof me al twee wandelpauzes waarbij gedurende het wandelmoment mijn dan geldende kilometer-tempo op mag lopen tot 5m30...om daarna weer aan de slag te gaan. De kilometers blijven tussen de 4m40-4m50 gaan en ik voel me op zich nog steeds prima (naar omstandigheden). Ik kom veel mensen en atleten tegen en o.a. Menno van der Meer en Jeroen Schenk melden me dat het er prima uitziet. De twee beloofde wandelpauzes (graven in mijn geheugen nu) zijn er geloof ik drie geworden. Bij de het stadion opnieuw de orkaan en opnieuw de bevestiging van Ruud of Wim dat ik nog steeds op titelkoers lig. Bij de coachpost hetzelfde stramien en ik hoor dat ik weer verder uitgelopen ben. Het plan voor de 3e ronde wordt snel gemaakt en beloof mijn lichaam dat het nu iedere 2km een wandelpauze krijgt volgens hetzelfde principe: tempo gedurende wandeling tot 5m30 op laten lopen en dan weer aan de bak (de pauze kwam op halve kilometers dus zodoende kon ik met het oppakken toch weer het tempo terugbrengen van 5m30 naar 5m15, de doorloopkilometers gingen nu nog in 4m50). Ik kom in deze ronde (meen ik te herinneren) clubgenoot Miranda van der Kroft tegen en we wisselen snel even de gebeurtenissen van de dag uit. Zij ligt op dat moment ook op gouden koers. Wat een prestatie van de kleine Lelystadse club weer! Weer het stadion, het gejuich zwelt verder aan en bij de coachpost hoor ik nu dat ik op 8 minuten voor lig. Dit moet voldoende zijn. Ondanks de rustpauzes die ik inlas om te overleven blijk ik steeds verder uit te lopen en maak het plan voor de laatste ronde. Iedere kilometer mijn herstel pakken om daarna weer door te gaan. Dit pakt continu prima uit en als ik terug bij de boulevard kom, begin ik aan te zetten. Als mijn concurrent al terug zou willen komen, maak ik een tempo dat ik tot de finish niet meer gepasseerd kan worden. De kramp schiet bijna in mijn kuit, maar ik denk hem weg. De bocht, de finish...en ik ben 1e op het NK in mijn categorie (althans...tijdelijk, later blijken de Pro's op een NK gewoon in de agegroup mee te doen). Ik val in de armen van Richard, ren naar Wim en Ruud om ze te bedanken voor het commentaar (deels symbolisch richting alle support die ik onderweg van iedereen kreeg). Geef een zoen aan Annette een high-five aan Jur en Sjaak likt het zout van mijn gezicht (baassie is er weer). Marleen neemt me over van de EHBO en brengt me ondersteunend naar naar binnen toe om bij te komen. Ik hoor even later het verhaal over de Pro's en dat ik toch brons heb op het NK, maar wel goud in mijn agegroup op de Challenge. Tja, goud op een NK of goud in een Challenge, weet even niet wat mooier is...maar een Challenge winnen....klinkt ook wel ongelooflijk gaaf!
Ondertussen spreek ik her en der de atleten en hoor hun verhalen en vertel ze mijn verhaal. Zonder iemand te willen vergeten, bij deze Wannie Friderichs toch even extra benoemen. Hij vangt me als teamlid binnen op en ik hoor dat hij over de kop is gegaan. Naast mijn grootste concurrent is Wannie ook een geweldige gozer en had hij dit absoluut niet verdiend. In het voorjaar eenzelfde salto met sleutelbeenbreuk tot gevolg en toch op tijd klaar kunnen stomen voor Almere. Om dan op die manier een deja-vu te krijgen....heel erg lullig. Man, Wannie, toch top en 2014 wordt jouw jaar!!!
In de nacht kan ik de slaap niet vatten (tja, 18 gels met caffeine hakken erin) en zijn de spieren van ijzer (de atleet die de Challenge finisht verwordt toch een beetje een Ironman na afloop). Op dit moment zijn vooral de peesaanhechtingen van beide knieen zeer pijnlijk en mijn rechterbeen optillen...forget it..de lies is behoorlijk verrot. Dat zal in gaan houden deze week in ieder geval niet lopen om te voorkomen dat het (een) blessure(s) gaa(t/n) worden. Vanmiddag nog naar de prijsuitreiking. Ik hoop dat ze de tijd nemen om me naar voren te laten waggelen. Ik ben nu niet zo snel meer...en dan komt nog de grootste uitdaging: het schavot op...1x3 en 1x1. Zal mij benieuwen hoe dat gaat lukkken (mag ik ook zitten??)!
Raceday begon om 1.00 in de nacht al. De hele week geen enkele spanning, maar daar kwam de gluiperd dan toch nog. Na twee uur woelen er maar maar uit gekropen (kruipen...iets wat ik vandaag veelvuldig zal doen) en de laatste voorbereidingen getroffen. De start zou niet geen gunstig weerbeeld geven, maar in de loop van de dag (ca start 2e fietsronde) zou het gaan opklaren. Dit is de laatste keer dat ik voorspellingen geloof. Je kunt beter in Sinterklaas of sprookjes geloven dan een weersvoorspelling.
In het parc ferme krioelden de sportieve mieren om hun fiets en een bandencheck gaf informartief versteend rubber aan. Alle lucht een dag eerder tot hem gebracht bleek op de gewenste locatie. Vizier nog even schoongeveegd...hij zou eens nat zijn als ik begin en de atleet werd als laatste wedstrijdgereed gemaakt. Het was druilerig, maar de temperatuur voelde goed. Niet warm, maar ook niet te koud. Wel een gemeen windje, maar die zou volgens de voorspelling gunstig staan gedurende de dag.
Bij het te water gaan merk ik de hoeveelheid atleten op. Het is een drukte van jewelste. Ik toon een paar duitsers nog de erwtensoep van het Weerwater en de spanning verdwijnt langzaamaan. Bij het startschot is meteen duidelijk hoe druk het is. Wat een gevecht om posities. Soms ga ik koppie onder...soms is mijn voorganger de klos. Mijn hoofd en mijn brilletje overleven het slagveld en na zo´n 900m kom ik langzaamaan wat vrijer te liggen. Mijn wetronome geeft een monotoon cadans van 67 piepjes per seconde aan en ik volg gedwee. Het sighten van boeien lukt voor geen meter en ik volg de voeten en rode badmutsen voor me maar. Ik heb het idee dat er flinke hoeken gezwommen worden. Ik zal het later terugkijken. Het rak terug richting Esplanande en mijn horloge geeft 25 minuten aan. Ik blijk bij de landgang 7 minuten over dit rak gedaan te hebben en met 32 minuten op de klok begin ik aan de tweede ronde. De vrijheid is nu aanwezig en de eigen slag kan gemaakt worden. Ondertussen zie ik snel gele badmutsen voorbijschuiven van de halve. Ik probeer zo nu en dan in te sturen om snel wat kielzog te pakken en af toe een versnelling naar voren naar de spartelende vis die toch ernstig op maatje 45 lijkt. De tweede ronde gaat gelijk als de 1e ronde en met 1u04 zit discipline 1 erop en ben ik klaar in het water....althans, dat dacht ik. Er zou heel veel water gaan volgen.
Ik maak een vlotte wissel en loop snel met de fietsschoenen in de hand naar mijn zwarte ros. Trek ze aan en zet mijn helm op en begin me naar de exit te begeven. Op dat moment begint mijn vizier een eigen leven te leiden en ik baal enorm. Ondanks alle controles is een schroefje losgegaan (geen idee hoe of wanneer, maar 's ochtends zat hij nog vast) en met de vizier valt niet te fietsen. Mijn snelle wissel is naar de maan en ik ben een minuut aan het klooien en vertwijfeld aan het doen...tot Linda Nagel aangeeft het ding los te rukken. Het is helaas de enige optie. Achteraf is dit een geluk bij een ongeluk...want met vizier fietsen was zeer onveilig geweest. Met twee minuten vertraging begeef ik me alsnog naar de uitgang en begin te fietsen. Swoosh...swoosh. Arghh...ik lijk wel gesaboteerd, want mijn rem loopt heel zachtjes tegen mijn wiel en ik moet nog een dikke 180km. Afstappen...en dan? Ik voel mijn fiets niet inhouden en besluit me maar de komende 5 uur te ergeren aan het geluid. Ondertussen de vraag hoe dit heeft kunnen gebeuren...ik heb dat ding gecontroleerd, maar weet enkel dat de fiets naast me wel heel erg dicht naast me stond...en met plastic beschermingszak. Wellicht is tijdens een windvlaag alle ellende ontstaan.
De snelheid schiet meteen omhoog. Ondanks de bochten en hobbels kom ik de Oostvaarders al op met een 36 gemiddeld en hier begint. tja...wat was het, zij/rugwind en de snelheid gaat naar de 42, het gemiddelde in zijn kielzog meenemend. Ik haal vele atleten hier in en wordt bij de rotonde luidkeels aangemoedigd door de TVL-gang. Mijn teller geeft een 38,5kmu aan na 30km koers. Dat gaat lekker, maar ik verwacht nu tegenwind. Ik rij ca 200m op de klinkers van de Knardijk en besluit mijn plan te houden en met lichte veldcross stuur ik naar het fietspad. De atleten naast me die wel nog de klinkers verkiezen verdwijnen snel achter me en geeft de juistheid van de keuze aan. Voordeel van parcourskennis. Later gebruiken de andere atleten ook dit inzicht, maer heeft me inmiddels weer een 20-tal plaatsen opgeleverd. De beschutting van de bomen die aan rand van de Oostvaardersplassen staan houden de wind behoorlijk tegen en mijn snelheid blijft daardoor nog steeds hoog op 36kmu. De regen blijft onophoudelijk zijn gang gaan, maar de vertwijfeling over kledingkeuze geeft toch de juistheid van mijn definitieve keuze (sleeves en tubes) aan. Ik heb het geen moment koud (ook de rest van de wedstrijd niet). Alles blijft goed op orde en in de Zeewoldense bossen is het wellicht even oppassen, maar is het goed te doen. Mijn remmen glijden wel wat langer door op het carbon in de regen, maar dat is anticiperen...iets eerder knijpen dus (soms iets te hard, waardoor het draad van de voorrem langzaam uit zijn houder getrokken wordt). Een hachelijk moment ontstaat wanneer ik liggend in de beugels over het bruggetje met gaasdraad wil gaan. Ik heb geen idee wat er gebeurde, maar ik voelde mijn voorwiel schuin gaan met de intentie mij mee te nemen. Blijkbaar in een reflex maak ik de juiste contrabeweging en zo kan ik in de gewenste hoek ten opzichte van de grond mijn weg vervolgen. Mijn hart klopt in mijn keel, want dit had zo einde wedstrijd kunnen beteken. Op de Slingerweg richting Eemhof krijgt mijn fiets veel klappen te verwerken van het slechte asfalt en ik hoop maar dat hij heel blijft. Het bruggetje-waar-veel-over-te-doen-is-geweest ligt met zijn houten/carpet matras er prima bij en kan op snelheid genomen worden. Terug op de dijk richting Haven kan de snelheid weer omhoog en zo gaat het gezakte gemiddelde weer terug na 37kmu na bijna 90km koers.
De tweede ronde blijkt de wind wispelturig en ik heb geen idee waar hij meer vandaan komt. Mijn fiets klinkt door de regen en al het modder/zand inmiddels als een velocipede en kraakt aan alle kanten. De slijtage is niet alleen gaande op de atleet...ook het materiaal moet zien te overleven. Onderweg veel deelnemers met hun fiets op de rug zien staan. De Oostvaardersdijk en mijn hartslag is continu twee/drie slagen te hoog. De snelheid komt echter niet meer boven de 40...en ook richting Zeewolde een te hoge hartslag, nu met snelheid max nog af en toe op 34. Bij het gaaswerk bruggetje heel voorzichtig nu en toch voel de ik de lichte slip weer. Dijk richting Haven en ik kan de snelheid tijdelijk weer op 36-37 brengen, maar voor me wordt de lucht grauwer en grijzer dan hij al was. Bij exact 172km koers verlaat het gemiddelde dan toch alsnog de 36kmu en barst illustratief het meest hevige noodweer van de dag los. De snelheid zakt direct naar 26kmu vanwege de hevige wind en het moraal verdwijnt. Ik rij in uitrijmodus naar T2 en doe rustig mijn wissel. Wel verbaas ik me dat ik nog nauwelijks een fiets in mijn omgeving zie staan, maar sla er geen notie op. Rustig de voeten afdrogen, sokken aan. En langzaam op weg richting marathon. Benen voelen behoorlijk goed nog.
Eenmaal in het stadion schalt Ruud de Haan me toe dat ik 1e H40+. Ik ben werkelijk stomverbaasd! Ik had de NK concurrentie wel bestudeerd en daar zag ik wel een kans (had bovendien goed gezwommen en ondanks alles sterk gefietst), maar 1e H40+???? Ik weet even niet wat te doen, maar trek toch de kraan maar open en zie nadat het besef indaalt bij het bordje 3km mijn klokje een 12.30 aangeven. Oops...dat is wel heel ambitieus. Moet al sinds begin fietsen plassen en dit leek me een mooi moment. Later zou blijken (bij km9 bleek het pad verandert in een moddersloot ) dat ik dit beter niet kon doen, want het waterpeil steeg flink. Na dikke minuut kon ik hem afslaan en weer wegproppen om de weg te vervolgen. Vanaf hier loop ik steady 4.40 per kilometer en na 45.30 passeer ik het 10km bordje. Door het stadion en ik hoor werkelijk een orkaan van aanmoedigingen en geniet volle teugen. Ruud of Wim (ik begon een beetje in een roes te geraken) lachen me vrolijk toe en melden me dat ik nog steeds op titelkoers lig. De orkaan in de bocht naar boven zwelt aan en de glimlach is nu 360 graden om mijn hoofd te zien. Bij de coachpost stop ik zoals afgesproken om mijn handfles met gel te wisselen en mijn handfles met sportdrank leeg te drinken en hoor dat ik een minuut uitgelopen ben (ondanks minuutje plaspauze dus). Ik ga rekenen wat ik afgelopen ronde heb gedaan en wetende wat er nog komen ging, maak ik mijn plan voor ronde twee. Ik probeer zo lang mogelijk nog hard te lopen, maar beloof me al twee wandelpauzes waarbij gedurende het wandelmoment mijn dan geldende kilometer-tempo op mag lopen tot 5m30...om daarna weer aan de slag te gaan. De kilometers blijven tussen de 4m40-4m50 gaan en ik voel me op zich nog steeds prima (naar omstandigheden). Ik kom veel mensen en atleten tegen en o.a. Menno van der Meer en Jeroen Schenk melden me dat het er prima uitziet. De twee beloofde wandelpauzes (graven in mijn geheugen nu) zijn er geloof ik drie geworden. Bij de het stadion opnieuw de orkaan en opnieuw de bevestiging van Ruud of Wim dat ik nog steeds op titelkoers lig. Bij de coachpost hetzelfde stramien en ik hoor dat ik weer verder uitgelopen ben. Het plan voor de 3e ronde wordt snel gemaakt en beloof mijn lichaam dat het nu iedere 2km een wandelpauze krijgt volgens hetzelfde principe: tempo gedurende wandeling tot 5m30 op laten lopen en dan weer aan de bak (de pauze kwam op halve kilometers dus zodoende kon ik met het oppakken toch weer het tempo terugbrengen van 5m30 naar 5m15, de doorloopkilometers gingen nu nog in 4m50). Ik kom in deze ronde (meen ik te herinneren) clubgenoot Miranda van der Kroft tegen en we wisselen snel even de gebeurtenissen van de dag uit. Zij ligt op dat moment ook op gouden koers. Wat een prestatie van de kleine Lelystadse club weer! Weer het stadion, het gejuich zwelt verder aan en bij de coachpost hoor ik nu dat ik op 8 minuten voor lig. Dit moet voldoende zijn. Ondanks de rustpauzes die ik inlas om te overleven blijk ik steeds verder uit te lopen en maak het plan voor de laatste ronde. Iedere kilometer mijn herstel pakken om daarna weer door te gaan. Dit pakt continu prima uit en als ik terug bij de boulevard kom, begin ik aan te zetten. Als mijn concurrent al terug zou willen komen, maak ik een tempo dat ik tot de finish niet meer gepasseerd kan worden. De kramp schiet bijna in mijn kuit, maar ik denk hem weg. De bocht, de finish...en ik ben 1e op het NK in mijn categorie (althans...tijdelijk, later blijken de Pro's op een NK gewoon in de agegroup mee te doen). Ik val in de armen van Richard, ren naar Wim en Ruud om ze te bedanken voor het commentaar (deels symbolisch richting alle support die ik onderweg van iedereen kreeg). Geef een zoen aan Annette een high-five aan Jur en Sjaak likt het zout van mijn gezicht (baassie is er weer). Marleen neemt me over van de EHBO en brengt me ondersteunend naar naar binnen toe om bij te komen. Ik hoor even later het verhaal over de Pro's en dat ik toch brons heb op het NK, maar wel goud in mijn agegroup op de Challenge. Tja, goud op een NK of goud in een Challenge, weet even niet wat mooier is...maar een Challenge winnen....klinkt ook wel ongelooflijk gaaf!
Ondertussen spreek ik her en der de atleten en hoor hun verhalen en vertel ze mijn verhaal. Zonder iemand te willen vergeten, bij deze Wannie Friderichs toch even extra benoemen. Hij vangt me als teamlid binnen op en ik hoor dat hij over de kop is gegaan. Naast mijn grootste concurrent is Wannie ook een geweldige gozer en had hij dit absoluut niet verdiend. In het voorjaar eenzelfde salto met sleutelbeenbreuk tot gevolg en toch op tijd klaar kunnen stomen voor Almere. Om dan op die manier een deja-vu te krijgen....heel erg lullig. Man, Wannie, toch top en 2014 wordt jouw jaar!!!
In de nacht kan ik de slaap niet vatten (tja, 18 gels met caffeine hakken erin) en zijn de spieren van ijzer (de atleet die de Challenge finisht verwordt toch een beetje een Ironman na afloop). Op dit moment zijn vooral de peesaanhechtingen van beide knieen zeer pijnlijk en mijn rechterbeen optillen...forget it..de lies is behoorlijk verrot. Dat zal in gaan houden deze week in ieder geval niet lopen om te voorkomen dat het (een) blessure(s) gaa(t/n) worden. Vanmiddag nog naar de prijsuitreiking. Ik hoop dat ze de tijd nemen om me naar voren te laten waggelen. Ik ben nu niet zo snel meer...en dan komt nog de grootste uitdaging: het schavot op...1x3 en 1x1. Zal mij benieuwen hoe dat gaat lukkken (mag ik ook zitten??)!
zondag 8 september 2013
De laatste prikkels...
Met nog een week tot alle gedane arbeid omgezet moet gaan worden in een eindtijd, liefst ook nog een goeie, ontwaak ik in een wereld waar Neptunus een kleine oorlog heeft ontketend en tracht terrein te veroveren op de stoere Hollanders met hun dijken . Het is buiten nat en fris. Nu heb ik met het frisse weinig moeite, maar dat vochtige...ik heb het daar niet zo op. Een dag eerder stond de Heideloop in Ermelo op het programma. Momenteel bezit ik vooral toch lange benen en geen snelle benen dus plan was om 39' te lopen. Voor een podiumplek (hoogste) zou het echter harder moeten, maar daar zag ik dit keer geen noodzaak toe. Dit zou een laatste prikkel worden zonder risico's en gewoon vrolijk meelopen en om me heen kijken.
In de vroege ochtend moest ik snel nog naar Zwolle om mijn remblokjes op mijn fiets te laten vervangen. Hoewel je die het liefst natuurlijk niet wilt gebruiken (je ontkomt er vaak niet aan...en met mijn stuurmanskunsten...ik nog vaker) is het wel prettig als die rubberen hoeven stand-by staan voor als die momenten zich voordoen. In de vrijdagtraining bleek dat de rubberen klauwen behoorlijk glad aanvoelden op de carbonnen benen van mijn ros, de bochten kregen nieuwe geometrische vormen...de rondingen werden hoeken. Het euvel was snel verholpen en dus stond ik T minus 80 minuten al in Ermelo en kon ik me in alle rust voorbereiden oftewel: kijken naar de 5km die een uur eerder van start ging.
Hoewel het niet het plan was, stond ik toen de 10km weg mocht toch op de eerste rij. In tegenstelling tot (zo'n beetje al) mijn andere wedstrijden vertrok ik met de remmen aangeknepen de wedstrijd in (de monteur zou toch niet de rubberen hoeven ook onder mijn schoenen??...nee). Toch gebeurde het dat ik bij de bocht na 50m op positie zes/zeven lag. Ik kwam meteen in een tempo wat lekker voelde en hier bleef ik ook in lopen. Een paar man haalde me nog in, maar die zou ik op later tijdstip weer tegenkomen. De Garmin besloot ook van de bossen te genieten want hij klokte kilometerpunten die iedere keer een surprise-party inluidde...steeds later dan de door organisatie neergezette bordjes. Het moest dus puur op gevoel en hooguit bij de bordjes kon gekeken worden wat het resultaat van de laatste kilometer inspanning was. Daar zat ik telkens op de 3.50-3.54 strak. Gaande de kilometers haal ik mensen terug en kom ik vijfde te liggen in de wedstrijd. Terug op de heide speel ik wat met het publiek en poseer zelfs nog voor een foto (normaal kijk ik boos een camera in en loop zo hard mogelijk door). Na doorkomst eerste ronde geef ik Jan de Speaker aan dat ik het rustig aandoe. Het wordt opgepakt dat het te benauwd was om goede tijden te lopen. Na 5,5km komt clubgenoot Albert Meijer teruglopen...last van de kuit en moest vanuit koppositie de wedstrijd staken. De tweede ronde haal ik bij het 7km punt mijn laatste tegenstander in...de posities één en twee zijn ver buiten bereik en loop in de monotone cadans door richting finish. Jan de speaker wil me binnen praten binnen de 39.00...of toch niet, wel....nee niet...ja toch...kortom: ik hou bij de finish in..versnel en hou weer in en Jan wordt er gek van (kan er wel om lachen). De eindtijd is een 38.59 (of was het toch 39.00) en ik heb exact aan mijn doel voldaan. Het resulteerde in een eerste plek H40+ en derde overall en ik voel me uitermate fit. Moet wel nog doorlopen richting wc aangezien ik dat eigenlijk vooraf al moest...maar ja, uitstel (en in het menselijk lichaam is dat vaak geen afstel, maar buikkramp). Bij de prijsuitreiking wordt ik volgestopt met allerlei leuke prijzen: 2 heideplantjes, een mooie fohn voor Jur en voor de sporter zelf nog en pakketje waardebonnen voor de lokale sportwinkel waar ik weer een stapel hardloopsokken kan halen.
Thuis zie ik de hartslaglijn heel strak balanceren rond de 166 (incl 1e kilometer een gemiddelde van 164). Dat geeft voor CAA nog even te denken over de te nemen inspanning, maar ik denk dat ik mijn plan van 155 in beginsel vasthoud...en eventueel later afzwak. De frisse 155 zal toch anders zijn dan wanneer je er al zes uur sporten op heb zitten mag ik aannemen (anders wordt het wel een hele mooie eindtijd).
Al met al dus een zeer geslaagde generale voor de CAA volgende week. Nu maar hopen dat het weer de slechte generale is en dat het volgende stralend mooi weer wordt met Spakenburgse wind 2Bft. De geest is wel klaar met het voorbereiden en het lichaam is klaar voor de wedstrijd (hoewel je het ook uiteindelijk weer moet relativeren...het is maar een spelletje!).
In de vroege ochtend moest ik snel nog naar Zwolle om mijn remblokjes op mijn fiets te laten vervangen. Hoewel je die het liefst natuurlijk niet wilt gebruiken (je ontkomt er vaak niet aan...en met mijn stuurmanskunsten...ik nog vaker) is het wel prettig als die rubberen hoeven stand-by staan voor als die momenten zich voordoen. In de vrijdagtraining bleek dat de rubberen klauwen behoorlijk glad aanvoelden op de carbonnen benen van mijn ros, de bochten kregen nieuwe geometrische vormen...de rondingen werden hoeken. Het euvel was snel verholpen en dus stond ik T minus 80 minuten al in Ermelo en kon ik me in alle rust voorbereiden oftewel: kijken naar de 5km die een uur eerder van start ging.
Hoewel het niet het plan was, stond ik toen de 10km weg mocht toch op de eerste rij. In tegenstelling tot (zo'n beetje al) mijn andere wedstrijden vertrok ik met de remmen aangeknepen de wedstrijd in (de monteur zou toch niet de rubberen hoeven ook onder mijn schoenen??...nee). Toch gebeurde het dat ik bij de bocht na 50m op positie zes/zeven lag. Ik kwam meteen in een tempo wat lekker voelde en hier bleef ik ook in lopen. Een paar man haalde me nog in, maar die zou ik op later tijdstip weer tegenkomen. De Garmin besloot ook van de bossen te genieten want hij klokte kilometerpunten die iedere keer een surprise-party inluidde...steeds later dan de door organisatie neergezette bordjes. Het moest dus puur op gevoel en hooguit bij de bordjes kon gekeken worden wat het resultaat van de laatste kilometer inspanning was. Daar zat ik telkens op de 3.50-3.54 strak. Gaande de kilometers haal ik mensen terug en kom ik vijfde te liggen in de wedstrijd. Terug op de heide speel ik wat met het publiek en poseer zelfs nog voor een foto (normaal kijk ik boos een camera in en loop zo hard mogelijk door). Na doorkomst eerste ronde geef ik Jan de Speaker aan dat ik het rustig aandoe. Het wordt opgepakt dat het te benauwd was om goede tijden te lopen. Na 5,5km komt clubgenoot Albert Meijer teruglopen...last van de kuit en moest vanuit koppositie de wedstrijd staken. De tweede ronde haal ik bij het 7km punt mijn laatste tegenstander in...de posities één en twee zijn ver buiten bereik en loop in de monotone cadans door richting finish. Jan de speaker wil me binnen praten binnen de 39.00...of toch niet, wel....nee niet...ja toch...kortom: ik hou bij de finish in..versnel en hou weer in en Jan wordt er gek van (kan er wel om lachen). De eindtijd is een 38.59 (of was het toch 39.00) en ik heb exact aan mijn doel voldaan. Het resulteerde in een eerste plek H40+ en derde overall en ik voel me uitermate fit. Moet wel nog doorlopen richting wc aangezien ik dat eigenlijk vooraf al moest...maar ja, uitstel (en in het menselijk lichaam is dat vaak geen afstel, maar buikkramp). Bij de prijsuitreiking wordt ik volgestopt met allerlei leuke prijzen: 2 heideplantjes, een mooie fohn voor Jur en voor de sporter zelf nog en pakketje waardebonnen voor de lokale sportwinkel waar ik weer een stapel hardloopsokken kan halen.
Thuis zie ik de hartslaglijn heel strak balanceren rond de 166 (incl 1e kilometer een gemiddelde van 164). Dat geeft voor CAA nog even te denken over de te nemen inspanning, maar ik denk dat ik mijn plan van 155 in beginsel vasthoud...en eventueel later afzwak. De frisse 155 zal toch anders zijn dan wanneer je er al zes uur sporten op heb zitten mag ik aannemen (anders wordt het wel een hele mooie eindtijd).
Al met al dus een zeer geslaagde generale voor de CAA volgende week. Nu maar hopen dat het weer de slechte generale is en dat het volgende stralend mooi weer wordt met Spakenburgse wind 2Bft. De geest is wel klaar met het voorbereiden en het lichaam is klaar voor de wedstrijd (hoewel je het ook uiteindelijk weer moet relativeren...het is maar een spelletje!).
maandag 2 september 2013
Triatlon, tellen, top, transitie...
Als laatste in lijn op de voorbereiding CAA stond Veenendaal op het programma. Plan was om lekker te zwemmen (nipt hogere frequentie = 68/min), sterk te fietsen en lekker te lopen. De beide transities vond ik minder interessant evenals eindtijd of eventuele positie.
Om 9.15 zou er gestart worden wat ik toch wel erg vroeg vind, maar ja, over twee weken hoop ik dan al langs de vogelaarshut op de Knardijk te zijn gereden. Voor de start loop ik te prutsen met mijn wetsuit. Zo'n quick-release is leuk...in de wedstrijd, maar als je je wetsuit aan het aantrekken bent en toch iets te laat bent, is het toch vervelend als je iets te hard aan je koord trekt en de wetsuit in de quick-release stand schiet. Gelukkig was er hulp nabij in de vorm van Roy die de rits opnieuw wist vast te maken. De lijn lag rechts bij het zwemmen en dat is voor een rechts-ademer toch wel prettig. Zwemmen voelde goed en ik kon behoorlijk de voeten voor me houden en zag dat ik netjes in het veld lag. Mid derde ronde voelde ik de druk toenemen...op mijn blaas wel te verstaan...en moest ik mijn concentratie verleggen op het verhogen van het waterpeil. Toen ik opnieuw opkeek bleken de voeten inmiddels 25m voor me te liggen. Met een krappe 24 minuten klom ik de kant op en ging de suit opnieuw in de quick-release...nu toegestaan. Mijn linkerhand aan mijn achterwiel om me staande te houden en het suit ging in tegenstelling tot NOP een week eerder wel makkelijk uit. Toch geen sterke T1 hoewel hij langer was dan een week eerder...maar het boeit niet.
Het fietsen gaat over de randweg van Veenendaal, met twee U-bochten, twee (redelijk pittige) viaducten, vier rotondes en ca acht haakse bochten...per ronde. De wind stond niet echt voordelig en blies voortdurend van de zijkant. Op het heen-terug deel kon ik snel positie inschatten (want uiteindelijk doe je dat toch) en ik kom tot twaalf voorgangers. Ik verbaas me over de vele rode nummers en ga ervan uit dat die van een eerdere serie/afstand zijn. Pas met het lopen kom ik erachter dat ook ik met een rood nummer loop. Snel haal ik een aantal van die rode nummers in zonder me El Toro te voelen. De benen voelen goed en keer op keer geeft Garmin een mooi 5km signaal af: <8:00. De rondgang door het stadion is lastig en technisch. De mannen die op de rechte gedeeltes moeten lossen komen in de bochtige rondgang strak op mijn wiel. Terug op het parcours gaan de benen vol in spanning en binnen no-time is het gat terug met mijn achterliggers. Veelvuldig zie ik de teller op 38-40+kmu staan...het gemiddelde blijft door alle bochten echter steken op de 37,8. Bij 38km (6e ronde) merk ik vertwijfeld het bordje in het stadion op welke aangeeft: 6 ronde linksaf. Vol in de wedstrijd is mijn logica ver te zoeken en opnieuw duik ik het parcours op voor een zevende ronde...met alarmbellen in mijn achterhoofd. Ik voel dat ik met een ereronde bezig ben, maar die doet men normaliter niet in de wedstrijd zelf. Amper 200m op weg besef ik al dat ik een rondje teveel aan het doen ben. De 38km, het bordje boden ruimte voor twijfel, maar met enige logica had ik kunnen beredeneren dat het er slechts zes hoefden te zijn...er was immers ook een achtste wedstrijd en dan is een even aantal ronden stukken logischer. Met dit besef gaat de laatste ronde licht langzamer en vormt er zich een grote groep (40 man) achter me en ik hoor een waar fluitconcert...van de jury wel te verstaan. Bij de tweede U-bocht merk ik op dat de groep flink uitgedund is, maar toch nog een man of 15 beslaat. Terug richting stadion heb je dan altijd mannen die opeens volle bak willen en met nog 400m te gaan word ik voor het eerst ingehaald...door vier man. Ik hou de benen maar even stil.
Terug bij T2 de sokken aan, veters vast en flesje in mijn hand...lopen maar. Het voelt meteen goed en makkelijk. Desondanks geeft de teller een 4:02/km aan...keer op keer. Het voelt erg sterk. In het stadion wordt ik hartelijk ontvangen door speaker Wim v/d Broek en zo gaat het ronde na ronde. Ik dol wat met de watergevers, word boos op een atleet die ongetwijfeld weer een hele scherpe tijd gelopen heeft...helaas niet over het aangegeven parcours en kijk relaxt om me heen en sla het allemaal gade. In de plas waar ik anderhalf uur eerder in lag zijn andere atleten inmiddels bezig tot ik eind vierde snelle stappen in mijn rug hoor. Met nog een krappe kilometer te gaan besluit ik eens te kijken wat ik kan en pak de uitdaging op. De kilometertijd gaat van 4:02 naar 3:40 en 500m later staken de snelle stappen achter me. Toch trek ik nu door richting finish om weer even het gevoel van hardloper te hebben....en kom nauwelijks vermoeid uiteindelijk tot stilstand. De test is reuze geslaagd en ik ben klaar voor Almere...
Achteraf blijkt dat ik 22e ben geworden ondanks mijn ronde teveel fietsen (de echt sterke mannen deden overigens in de middag het NK, dus niet geheel...ehm, geheel niet representatief). Wanneer ik wat beter opgelet had, had ik echter mijn hoogste OD-positie ooit gehaald (veilig / zeker 5e). De uitslagenlijst leert verder een 14e positie met zwemmen, 5e met fietsen en 3e met lopen (van 69 deelnemers), maar de verschillen met nummer twee bij het fietsen (8s) en lopen (2s) zijn zeer klein. Voor het eerst dat ik in een wedstrijd echt aan de voorkant fietsen meedoe.
Om 9.15 zou er gestart worden wat ik toch wel erg vroeg vind, maar ja, over twee weken hoop ik dan al langs de vogelaarshut op de Knardijk te zijn gereden. Voor de start loop ik te prutsen met mijn wetsuit. Zo'n quick-release is leuk...in de wedstrijd, maar als je je wetsuit aan het aantrekken bent en toch iets te laat bent, is het toch vervelend als je iets te hard aan je koord trekt en de wetsuit in de quick-release stand schiet. Gelukkig was er hulp nabij in de vorm van Roy die de rits opnieuw wist vast te maken. De lijn lag rechts bij het zwemmen en dat is voor een rechts-ademer toch wel prettig. Zwemmen voelde goed en ik kon behoorlijk de voeten voor me houden en zag dat ik netjes in het veld lag. Mid derde ronde voelde ik de druk toenemen...op mijn blaas wel te verstaan...en moest ik mijn concentratie verleggen op het verhogen van het waterpeil. Toen ik opnieuw opkeek bleken de voeten inmiddels 25m voor me te liggen. Met een krappe 24 minuten klom ik de kant op en ging de suit opnieuw in de quick-release...nu toegestaan. Mijn linkerhand aan mijn achterwiel om me staande te houden en het suit ging in tegenstelling tot NOP een week eerder wel makkelijk uit. Toch geen sterke T1 hoewel hij langer was dan een week eerder...maar het boeit niet.
Het fietsen gaat over de randweg van Veenendaal, met twee U-bochten, twee (redelijk pittige) viaducten, vier rotondes en ca acht haakse bochten...per ronde. De wind stond niet echt voordelig en blies voortdurend van de zijkant. Op het heen-terug deel kon ik snel positie inschatten (want uiteindelijk doe je dat toch) en ik kom tot twaalf voorgangers. Ik verbaas me over de vele rode nummers en ga ervan uit dat die van een eerdere serie/afstand zijn. Pas met het lopen kom ik erachter dat ook ik met een rood nummer loop. Snel haal ik een aantal van die rode nummers in zonder me El Toro te voelen. De benen voelen goed en keer op keer geeft Garmin een mooi 5km signaal af: <8:00. De rondgang door het stadion is lastig en technisch. De mannen die op de rechte gedeeltes moeten lossen komen in de bochtige rondgang strak op mijn wiel. Terug op het parcours gaan de benen vol in spanning en binnen no-time is het gat terug met mijn achterliggers. Veelvuldig zie ik de teller op 38-40+kmu staan...het gemiddelde blijft door alle bochten echter steken op de 37,8. Bij 38km (6e ronde) merk ik vertwijfeld het bordje in het stadion op welke aangeeft: 6 ronde linksaf. Vol in de wedstrijd is mijn logica ver te zoeken en opnieuw duik ik het parcours op voor een zevende ronde...met alarmbellen in mijn achterhoofd. Ik voel dat ik met een ereronde bezig ben, maar die doet men normaliter niet in de wedstrijd zelf. Amper 200m op weg besef ik al dat ik een rondje teveel aan het doen ben. De 38km, het bordje boden ruimte voor twijfel, maar met enige logica had ik kunnen beredeneren dat het er slechts zes hoefden te zijn...er was immers ook een achtste wedstrijd en dan is een even aantal ronden stukken logischer. Met dit besef gaat de laatste ronde licht langzamer en vormt er zich een grote groep (40 man) achter me en ik hoor een waar fluitconcert...van de jury wel te verstaan. Bij de tweede U-bocht merk ik op dat de groep flink uitgedund is, maar toch nog een man of 15 beslaat. Terug richting stadion heb je dan altijd mannen die opeens volle bak willen en met nog 400m te gaan word ik voor het eerst ingehaald...door vier man. Ik hou de benen maar even stil.
Terug bij T2 de sokken aan, veters vast en flesje in mijn hand...lopen maar. Het voelt meteen goed en makkelijk. Desondanks geeft de teller een 4:02/km aan...keer op keer. Het voelt erg sterk. In het stadion wordt ik hartelijk ontvangen door speaker Wim v/d Broek en zo gaat het ronde na ronde. Ik dol wat met de watergevers, word boos op een atleet die ongetwijfeld weer een hele scherpe tijd gelopen heeft...helaas niet over het aangegeven parcours en kijk relaxt om me heen en sla het allemaal gade. In de plas waar ik anderhalf uur eerder in lag zijn andere atleten inmiddels bezig tot ik eind vierde snelle stappen in mijn rug hoor. Met nog een krappe kilometer te gaan besluit ik eens te kijken wat ik kan en pak de uitdaging op. De kilometertijd gaat van 4:02 naar 3:40 en 500m later staken de snelle stappen achter me. Toch trek ik nu door richting finish om weer even het gevoel van hardloper te hebben....en kom nauwelijks vermoeid uiteindelijk tot stilstand. De test is reuze geslaagd en ik ben klaar voor Almere...
Achteraf blijkt dat ik 22e ben geworden ondanks mijn ronde teveel fietsen (de echt sterke mannen deden overigens in de middag het NK, dus niet geheel...ehm, geheel niet representatief). Wanneer ik wat beter opgelet had, had ik echter mijn hoogste OD-positie ooit gehaald (veilig / zeker 5e). De uitslagenlijst leert verder een 14e positie met zwemmen, 5e met fietsen en 3e met lopen (van 69 deelnemers), maar de verschillen met nummer twee bij het fietsen (8s) en lopen (2s) zijn zeer klein. Voor het eerst dat ik in een wedstrijd echt aan de voorkant fietsen meedoe.
zondag 25 augustus 2013
NOP...I feel good: YES!
Na twee maanden voorbereiding op de Challenge Almere Amsterdam is de laatste fase inmiddels ingegaan. Voorbereiding startte goed met een rondje IJsselmeer begin juli, maar daarna toch vele weken ongemakkelijkheidjes gekend. Een lymfklierontsteking zorgde voor een wekenlange irritatie aan mijn ogen en aanhoudende verkoudheid. Ook de core-stability bleek in dit lichaam niet meer zo stabiel als het zijn moest. De liezen, lage rugspieren, buikspieren en heupspieren lieten X op X (de X kom ik zo nog op) weten het allemaal niet plezant meer te vinden. Toch konden de trainingen wel gedraaid worden, maar vroeg een langere training (vooral lopen) een dag extra herstel om de anarchistische pijn weer in het gareel te krijgen. Nu ben ik niet zo'n liefhebber van twee maanden voor het uur U al klaar te zijn (kan mezelf uitzonderlijk goed dan de onzekerheid in denken) dus op zich was het eigenlijk een prima voorbereiding. Inmiddels liggen de laatste ongemakken zo'n twee weken achter me en CAA drie weken voor me...en voel ik me prima. Afgelopen weekend een prima drie dagen gepakt met een 180km deels op wedstrijdtempo en twee dagen later een 34km die geweldig voelde (het regende dan ook lichtjes). Dus het vertrouwen kreeg een geweldige boost.
Vandaag stond NOP op het programma of om uit de afkorting te komen: Triatlon Noord Oost Polder. Helaas kan ik momenteel niet beschikken over mijn nieuwe tri-suit omdat de prominent aanwezige X op het been na slechts drie keer gebruik het al voor gezien houdt oftewel, als Kinesiotaping is mijn knie gecoverd met de bedrukking van het suit, maar dat is toch niet de bedoeling lijkt me. Sanden Sports heeft het pak 'ter beoordeling' liggen om te kijken of ze garantie zullen gaan geven. Mag toch aannemen dat ze met gezond verstand ook zullen begrijpen dat een dergelijk product niet dusdanige gebreken mag vertonen na amper zes uurtjes sporten. Hoop dat dit niet een te lang staartje gaat worden. Kon vandaag dus in mijn oude suit aan de start verschijnen.
Doel was vandaag goed te fietsen, het zwemmen op normaal nivo te doen en met het lopen enigszins in te houden om de ongemakken buiten de deur te houden. Bij aankomst in Emmeloord bemerk ik dat ik er weer even uit ben geweest. Nummerband vergeten en geen chip bij me. Categorie: Lekker Handig. Gelukkig kon ik van #69 (what's in a number) een startband lenen en bleek de tijdregistratie handmatig te zijn (long live the good old dayz) en was de brand snel geblust. Bij de denkbeeldige startlijn in het water was het een wirwar van armen en benen om me heen en ik probeerde iedere keer uit de kl(a)uwen te blijven. Had hier weinig succes in. Gelukkig bleef een wilde start uit en kon ik ca 50m goed in eigen slag komen. De wetronoom op 67 slagen/minuut en ik had het gevoel dat ik in moest houden. Volgende week toch nog eens op 68 zetten dus. Ik kwam in de tweede groep terecht en bungelde achteraan. Het voelde goed en easy en na 17 minuten (1040m) kon ik de kant opklimmen. Badmuts, noom uit en daarna een partij klungelen om mijn wetsuit uit te krijgen. Kreeg mijn rechterbeen er niet uit en viel tot drie keer toe bijna om. Dat staand wisselen lukt me nu al dik twintig jaar niet...dus welke illussie heb ik nog. Na 1.40 kon ik het relatief korte PF verlaten en de fiets op.
Fietsen ging meteen goed. Cadans op 90+ en rugwind dus vaart maken. Mijn oude suit wapperde in de wind en gaf de reden aan waarom ik toch wel degelijk aan vervanging toe ben. Begint een beetje een Lubberding te worden (niet te verwarren met de TdF fietser van weleer). Het parcours was 5km heen en 5km terug met U-bochten en een viaduct halverwege (dus 8x te nemen). De 1e U-bocht werd met 42kmu bereikt en ik had nu niet het gevoel van storm mee in mijn gedachten rondzingen. Terug bleek de wind wel aanwezig, maar dat weerhield me toch niet om goed te blijven trappen en met 34-35 soms 36kmu terug richting Emmeloord te gaan. Mid tweede ronde gaf de Garmin een ruime 39er (39,7 meen ik) aan en terug zat ik nog steeds op de 39.2kmu. Halverwege 3e ronde zie ik Corine Nelen voor me fietsen en AS MAN DO...zet ik even aan (nu is Corine ook wel een kerel van een fietser...ze trapt een flink potje door)...en ik zie de Garmin 47.7 (snelheid dan, niet kmu) aangeven en met de bocht naar rechts komt de wind weer in de kont en trap ik door op deze snelheid. Feels good. De U-bocht geeft weer een 39,7kmu aan, maar terug bleek de wind licht gedraaid en toch wat aangezet wat meer kracht kostte en waardoor de gewonnen snelheid weer ingeleverd werd. Ook de vierde ronde bleven de benen goed voelen en zo gebeurde het dat ik het parc ferme voor het eerst in een triatlon inging met een 39.0kmu op de teller!! Yes...I feel damn good!
De T2 ging wat rustiger. Even de sokjes aan om de tere voetjes niet te beschadigen en een drinkbelt om want ik mocht eens dorst krijgen onderweg (ok, ok...plan de campagne...en dus CAA training) en met 1.10 werden de loopbenen aan het werk gezet. Mid ronde drie had ik de slimheid om de benen even los te willen schudden, maar de lies vond dat geen goed plan...dus voorzichtigheid geboden. Ben in de vier rondjes slechts 1x sub 4.00 gegaan en de rest heb ik erg close erboven gehouden. Oefenen met drinken, goed blijven voelen was de voornaamste opdracht vandaag. Tijd en positie irrelevant...maar toch lag ik inmiddels 8e in de wedstrijd. Die positie is gehandhaafd en met 2u02 kwam ik na 41.30 (10.2km) lopen over de finish en voelde me nog uitstekend. Het is dus maar goed dat het vandaag geen generale was, want die behoren slecht te gaan. Volgende week een nieuwe kans op een slechte generale in Veenendaal, maar voor het zelfvertrouwen wil ik toch liever met die slechte generale traditie breken en ook in Veenendaal een feel-good wedstrijd hebben...hoewel hij wel erg vroeg in de ochtend is (maar ja, dat is CAA ook dus ook daar een prima trainmomentje).
Vandaag stond NOP op het programma of om uit de afkorting te komen: Triatlon Noord Oost Polder. Helaas kan ik momenteel niet beschikken over mijn nieuwe tri-suit omdat de prominent aanwezige X op het been na slechts drie keer gebruik het al voor gezien houdt oftewel, als Kinesiotaping is mijn knie gecoverd met de bedrukking van het suit, maar dat is toch niet de bedoeling lijkt me. Sanden Sports heeft het pak 'ter beoordeling' liggen om te kijken of ze garantie zullen gaan geven. Mag toch aannemen dat ze met gezond verstand ook zullen begrijpen dat een dergelijk product niet dusdanige gebreken mag vertonen na amper zes uurtjes sporten. Hoop dat dit niet een te lang staartje gaat worden. Kon vandaag dus in mijn oude suit aan de start verschijnen.
Doel was vandaag goed te fietsen, het zwemmen op normaal nivo te doen en met het lopen enigszins in te houden om de ongemakken buiten de deur te houden. Bij aankomst in Emmeloord bemerk ik dat ik er weer even uit ben geweest. Nummerband vergeten en geen chip bij me. Categorie: Lekker Handig. Gelukkig kon ik van #69 (what's in a number) een startband lenen en bleek de tijdregistratie handmatig te zijn (long live the good old dayz) en was de brand snel geblust. Bij de denkbeeldige startlijn in het water was het een wirwar van armen en benen om me heen en ik probeerde iedere keer uit de kl(a)uwen te blijven. Had hier weinig succes in. Gelukkig bleef een wilde start uit en kon ik ca 50m goed in eigen slag komen. De wetronoom op 67 slagen/minuut en ik had het gevoel dat ik in moest houden. Volgende week toch nog eens op 68 zetten dus. Ik kwam in de tweede groep terecht en bungelde achteraan. Het voelde goed en easy en na 17 minuten (1040m) kon ik de kant opklimmen. Badmuts, noom uit en daarna een partij klungelen om mijn wetsuit uit te krijgen. Kreeg mijn rechterbeen er niet uit en viel tot drie keer toe bijna om. Dat staand wisselen lukt me nu al dik twintig jaar niet...dus welke illussie heb ik nog. Na 1.40 kon ik het relatief korte PF verlaten en de fiets op.
Fietsen ging meteen goed. Cadans op 90+ en rugwind dus vaart maken. Mijn oude suit wapperde in de wind en gaf de reden aan waarom ik toch wel degelijk aan vervanging toe ben. Begint een beetje een Lubberding te worden (niet te verwarren met de TdF fietser van weleer). Het parcours was 5km heen en 5km terug met U-bochten en een viaduct halverwege (dus 8x te nemen). De 1e U-bocht werd met 42kmu bereikt en ik had nu niet het gevoel van storm mee in mijn gedachten rondzingen. Terug bleek de wind wel aanwezig, maar dat weerhield me toch niet om goed te blijven trappen en met 34-35 soms 36kmu terug richting Emmeloord te gaan. Mid tweede ronde gaf de Garmin een ruime 39er (39,7 meen ik) aan en terug zat ik nog steeds op de 39.2kmu. Halverwege 3e ronde zie ik Corine Nelen voor me fietsen en AS MAN DO...zet ik even aan (nu is Corine ook wel een kerel van een fietser...ze trapt een flink potje door)...en ik zie de Garmin 47.7 (snelheid dan, niet kmu) aangeven en met de bocht naar rechts komt de wind weer in de kont en trap ik door op deze snelheid. Feels good. De U-bocht geeft weer een 39,7kmu aan, maar terug bleek de wind licht gedraaid en toch wat aangezet wat meer kracht kostte en waardoor de gewonnen snelheid weer ingeleverd werd. Ook de vierde ronde bleven de benen goed voelen en zo gebeurde het dat ik het parc ferme voor het eerst in een triatlon inging met een 39.0kmu op de teller!! Yes...I feel damn good!
De T2 ging wat rustiger. Even de sokjes aan om de tere voetjes niet te beschadigen en een drinkbelt om want ik mocht eens dorst krijgen onderweg (ok, ok...plan de campagne...en dus CAA training) en met 1.10 werden de loopbenen aan het werk gezet. Mid ronde drie had ik de slimheid om de benen even los te willen schudden, maar de lies vond dat geen goed plan...dus voorzichtigheid geboden. Ben in de vier rondjes slechts 1x sub 4.00 gegaan en de rest heb ik erg close erboven gehouden. Oefenen met drinken, goed blijven voelen was de voornaamste opdracht vandaag. Tijd en positie irrelevant...maar toch lag ik inmiddels 8e in de wedstrijd. Die positie is gehandhaafd en met 2u02 kwam ik na 41.30 (10.2km) lopen over de finish en voelde me nog uitstekend. Het is dus maar goed dat het vandaag geen generale was, want die behoren slecht te gaan. Volgende week een nieuwe kans op een slechte generale in Veenendaal, maar voor het zelfvertrouwen wil ik toch liever met die slechte generale traditie breken en ook in Veenendaal een feel-good wedstrijd hebben...hoewel hij wel erg vroeg in de ochtend is (maar ja, dat is CAA ook dus ook daar een prima trainmomentje).
zondag 7 juli 2013
Tevredenheid in de bakoven Noordwijkerhout...
Even geen puf om een andere meer gevatte titel te bedenken....deze volstaat.
De weermannen hadden voor de sport een mooie dag uitgezocht...maar het lopen zou voor mij en de vele atleten met me toch een bakoven blijken te zijn. Gelukkig begint triatlon altijd eerst met een frisse verkoelende plens in één of ander idyllisch gelegen meertje. De timer weer een tandje hoger dan vorige week ingesteld...ditmaal op 69 (zonder op dit getal verdere opmerkingen te maken vervolg ik mijn schrijven). Bij de start en de daarop volgende eerste meters leek dit getal opnieuw te langzaam, maar na 100m kwam ik dan toch in het monotone gemakkelijk voelende ritme welke in mijn kop dreunde. Ik had mijn sight gelocked op een tweetal bomen aan de andere kant van het meer zodat een rechte lijn dit keer wel gezwommen zou kunnen en gaan worden. Het voelde goed. Bij de boei had ik naast me een atleet die toch flinke boeivrees bleek te hebben, want hoewel de boei naderde bleek hij toch een radius van 100m om de boei aan te willen houden. Prima...maar heb je er bezwaar tegen als ik dan maar links langs je ga. Hij had geen bezwaar. De weg terug richting parc ferme verliep ook soepel en ik bleek het groepje goed te kunnen volgen waar ik mij zo'n beetje in begaf. De voeten bleven verschoond van enige verdere tikken dus ik was wellicht laatste in deze groep. Na een ruime 16 minuten stapte ik weer aan wal (de Garmin gaf later een 14:30 op de kilometer aan...en een wat langere dan voorgeschreven kilometer, maar vorige week vertrouwde ik deze eerste twee cijfers van de Garmin ook al niet en nu ook niet dus vervang de 14 maar voor 15).
Het fietsen voelde meteen goed. Er was weinig wind en het begon al wat op te warmen. Snelheid ging snel richting de 38kmu gemiddeld. Geen last van de 60k op toch flink tempo gisteren en ik was klaar voor de strijd. Helaas werd ik voorbijgestoken door een groepje die wel hele kleine meetlatten hanteerden (later bleek ik één van de atleten te herkennen als lid van het voorbijstekende groepje in Huizen). Uiteindelijk vormde zich voor me een groepje van 5 man die elkaar zeer lief vonden en voor zover ik het kon volgen op het parcours elkaar ook tot het lopen lief bleven vinden. Een jurylid nog aangemaand om er iets aan te doen, maar met 80dB hoort menig sporter de handhaver aankomen en stuift men verschrikt op de voorgeschreven afstand om bij het verlaten van het gezoem mekander snel weer lief te gaan vinden. Het irriteert me mateloos. De rondes vliegen voorbij en ik blijf de 38+kmu continu op mijn teller zien staan. Wind tegen terug naar de 38 laag en wind mee weer oplopend. Ik kom het parc ferme terug binnen met 38.3kmu op de teller en moet voor dit tempo terug naar voor de milleniumwissel in Rijkevoort. Een zwoele zomeravond waarbij mijn drinksysteem vlak voor aanvang klapte (voor de jeugd: wij pompten toen het drinken onder druk in ballonnetjes...) en ik dus in de verzengende hitte zonder enig vocht toch een 38.3kmu op mijn CatEye liet verschijnen. Het lopen zal ik maar laten voor wat het was.
Na de wissel zet ik het op een lopen, maar het voelt stroef en moeizaam. De longen zijn niet echt bereid zuurstof tot zich te nemen door de gevoelsmatig afgeknepen aanvoer van lucht er naartoe en ik accepteer de mindere kwaliteit van mijn lopen maar. Toch haal ik nog lopers in zonder dat ik nu echt kracht uitstraal en voel. Op het parcours zijn een paar schaduwplekken die ik gulzig tot me neem evenals de sponzen die verkoelend aangereikt worden door de vrijwilligers. Het lichaam schreeuwt van de eerste kilometer af om wandelen, maar het hoofd blijft overtuigd en er wordt nimmer een tijdelijk verlaagde snelheid ingezet. Uiteindelijk bleek de 10km toch nog in 38:19 afgelegd hetgeen verre van dergelijke tijd voelde (en vooraf gemeten afstand gaf eerder een + dan een - aan). Verbazingwekkend dus dat het gevoel niet overeenstemt met realiteit. Over de finish word ik ondervraagd door de aanwezige speaker en ik geef aan dat Lelystad, thuis, met airco inderdaad wat koeler is. Op de volgende vraag kan ik geen antwoord meer geven want ik ben tijdelijk even flink naar de klote en de longen proberen nog steeds ieder zuchtje zuurstof uit de aangeleverde lucht te persen. Van Annette hoor ik dat ik 15e overall ben en dat er redelijk wat getekende gezichten voor me zaten. Vermoeid, verrot als ik me voel stel ik voor om naar huis te gaan omdat prijsuitreikingen vaak lang op zich laten wachten en je met een plek 15 weinig kans maakt om een top 3 in je klasse te bewerkstelligen. Uiteraard blijkt deze ene keer de uitzondering op de regel want thuis bleek ik 3e H40+ te zijn geworden en daarmee voor het eerst een positie op de kortere afstand te hebben gepakt. Jammer dat ik niet bij de huldiging kon zijn, maar het lichaam waardeerde de verkoelende blower in de auto met vol genieten en zo'n beetje bij Diemen voelde de atleet zich langzaam weer mens worden.
Na de wissel zet ik het op een lopen, maar het voelt stroef en moeizaam. De longen zijn niet echt bereid zuurstof tot zich te nemen door de gevoelsmatig afgeknepen aanvoer van lucht er naartoe en ik accepteer de mindere kwaliteit van mijn lopen maar. Toch haal ik nog lopers in zonder dat ik nu echt kracht uitstraal en voel. Op het parcours zijn een paar schaduwplekken die ik gulzig tot me neem evenals de sponzen die verkoelend aangereikt worden door de vrijwilligers. Het lichaam schreeuwt van de eerste kilometer af om wandelen, maar het hoofd blijft overtuigd en er wordt nimmer een tijdelijk verlaagde snelheid ingezet. Uiteindelijk bleek de 10km toch nog in 38:19 afgelegd hetgeen verre van dergelijke tijd voelde (en vooraf gemeten afstand gaf eerder een + dan een - aan). Verbazingwekkend dus dat het gevoel niet overeenstemt met realiteit. Over de finish word ik ondervraagd door de aanwezige speaker en ik geef aan dat Lelystad, thuis, met airco inderdaad wat koeler is. Op de volgende vraag kan ik geen antwoord meer geven want ik ben tijdelijk even flink naar de klote en de longen proberen nog steeds ieder zuchtje zuurstof uit de aangeleverde lucht te persen. Van Annette hoor ik dat ik 15e overall ben en dat er redelijk wat getekende gezichten voor me zaten. Vermoeid, verrot als ik me voel stel ik voor om naar huis te gaan omdat prijsuitreikingen vaak lang op zich laten wachten en je met een plek 15 weinig kans maakt om een top 3 in je klasse te bewerkstelligen. Uiteraard blijkt deze ene keer de uitzondering op de regel want thuis bleek ik 3e H40+ te zijn geworden en daarmee voor het eerst een positie op de kortere afstand te hebben gepakt. Jammer dat ik niet bij de huldiging kon zijn, maar het lichaam waardeerde de verkoelende blower in de auto met vol genieten en zo'n beetje bij Diemen voelde de atleet zich langzaam weer mens worden.
Vanaf nu gaat het vizier op Almere. Ik heb in ieder geval een prima eerste deel gedraaid en hoop ook het tweede deel zo door te kunnen zetten.
zondag 30 juni 2013
Slappe hap lopen...
Op 29-06-2013 konden de triatleten regio Flevoland verzuchtend achterom kijken mijmerend over vijf voorbije maanden. Het was immers alweer de laatste wedstrijd in het zojuist begonnen Almeers Triatlon Circuit. In tegenstelling tot voorgaande jaren was de zwemloop het afsluitende onderdeel. Ook in tegenstelling tot voorgaande jaren had ik een voorsprong te verdedigen NA onderdelen met fietsen erin t.o.v. Frank Veltman. Bovendien was de manier van klassering in 2013 radicaal aangepast...oftewel: geen punten, maar tijd telde. Dat maakte het voor de H40+ op papier reuzespannend. Leider was immers Menno v/d Meer met mijzelf op 7 seconden in het kielzog. Frank had een wat ongelukkig triatlon en keek daardoor tegen 98s achterstand op Menno aan. Toch wisten de kenners bij voorbaat al dat het slechts om zilver of brons zou gaan. Menno is immers een maatje te groot met zwemmen en ook op het looponderdeel moeten alle zeilen bijgezet worden om tot een gelijkwaardige looptijd te komen. Ok...die was buiten bereik dus voor twee naar voren kijkende heren.
Ik moest dus naar achteren kijken en een voorsprong van 91s zien te verdedigen. Ik had er een hard hoofd in. In het binnenbad is Frank al gauw een minuut sneller gebleken op de kilometer...in het buitenwater is het vaak nog meer. Bovendien heeft hij vlijmscherpe tanden waarmee hij zich in zijn prooi vast kan bijten. Ik blaakte dus van....zelfmedelij (ik geef het je te doen). Na mijn goede triatlon in Almere krappe maand eerder begon het een beetje te kwakkelen. Huizen ging op zich nog goed, maar tijdens de wedstrijd 2x afstappen voor materiaal is geen goed vooruitzicht. Dit werd in Amsterdam bevestigd met een No Finish. Afgelopen maandag op mijn oude ros naar huis gefietst en met moeite de 29kmu kunnen rijden...om dit een dag later op mijn nieuwe ros overigens weer goed te maken met een 36kmu. Ook sukkel ik al maanden met gevoelige liezen, niet in wedstrijden en niet echt pijn, maar toch, vertrouwen put je er niet uit. Dinsdagavond echter de boosdoener te pakken en deze flink onderhanden genomen. Een dag later leg ik vol zelfvertrouwen een super 20km in training tegen de 15kmu...en het voelde verdorie makkelijk en nagenoeg geen last van de liezen. Probleem opgelost dus.
Ook de zwempartij in de avond in de Reigerplas gaf een goed gevoel en ik zwom zeer prettig. Slagfrequentie op 67 werd makkelijk volgehouden en 69 kostte iets teveel inspanning, dus de 68 zou ik in de zwemloop in mijn tempo trainer zetten. Ik had een goed gevoel dus...totdat! Op donderdag ging ik in de Koploper voor mijn gebruikelijke lange duurzwem over 3000m. Ik voel me daar prettig bij. Het ritme ingesteld op 66...maar in binnenwater is dit tempo toch echt te hoog om te beginnen. Na 10 baantjes wist ik al dat dit een lange zwem zou gaan worden. Nog bijgesteld naar 65, maar het kwaad was al geschied. Ik zat vooral te worstelen...en laat dat nu net niet het 4e onderdeel in de triatlon zijn (het is immers geen quadratlon!). De 1000m ging nog...maar daarna ging het snel langzamer. Een dikke 91s (signaal??) langzamer dan twee weken eerder op dezelfde afstand. Op vrijdag werd er nog 8km losgelopen...tegen 13kmu. Ook dit werd worstelen. Ik hou niet van rustig lopen en moet gewoon temporammen. Krijg ik vertrouwen van en voel ik me sterk bij. Het klokje bleef echter nee zeggen en hield stug de 4m30+ in gedachten. Dit was dan wel de planning...maar het gevoel had dan wel soepel mogen zijn.
Op zaterdag opnieuw een deuk in het broze vertrouwen. Het loslooploopje met amper 12kmu voelde lastig. Conditioneel voelt het prima...maar kracht is zeer ver te zoeken. De hel zou om me heen losbarsten in de wedstrijd (zo bleek later ook in het water waar het zwart van de bodem me verzwolg en onderscheid tussen boven, voor, onder en achter compleet zoek was...net zoals mijn mede-atleten).
Na het te water gaan per ongeluk (ik doe zelden aan WUpjes) nog een meter of 200 'ingezwommen' (was even abuis met de startlijn). Bij de start lag ik vooraan en ik was goed weg. Het water was zoals eerder aangehaald...zwart (Nieuwkoop heeft helder water hierbij). Ik zag dus geen hand voor ogen...met zwemmen een positie die toch vaak door de handen (weliswaar in ritmische wisselingen) ingenomen wordt. Bij de 100m kijk ik voor zover mogelijk naar rechts en zie daar een vrouwelijke badmuts zwemmend in pak zonder mouwen. Ik ken maar één persoon die die dag bij die beschrijving zou kunnen horen...en voor zover ik gelaten kon ontwaren, klopte het ook: Marleen Vos! Ok...ik ben dus goed begonnen (of Marleen doet het rustig aan...maar in een wedstrijd...dan ben ik voor mezelf altijd goed begonnen). Inmiddels kwam ik los van het gevecht (een iemand mijn tenen laten proeven toen ik 4 slagen op rij een flinke duw op de kuiten kreeg...het lampje ging bij de achtervolger blijkbaar niet branden dat er iemand zich in dezelfde 4 dimensies begaf als waar hij/zij zich wilde begeven). Toch bij 200m bij een rode boei stopt een zwemster plotsklaps op het punt waar alle andere zwemmers de bocht naar links moesten gaan maken. Ze deed dat heel uitgekiend op het moment dat mijn linkerarm aan de overhaal begon en ik rechts probeerde wat O2 te krijgen. Op het slapste moment van mijn pols (Joling en Gordon zouden trots zijn geweest bij de aanblik van deze polshoek), raakte ik vol haar achterhoofd. Weet niet wie er meer pijn had, maar mijn pols voelde een behoorlijke dreun. Even mopperen in mezelf en 2 minuten later was het voorval vergeten en de pijn alweer verdwenen. Terug in mijn ritme op zoek naar de volgende boei. Ik had geen idee waar ze lagen en aangezien ik solo lag (tussen groep 1 en 2 in) moest ik echt zelf zoeken. Later bleek ik een aantal mooie hoeken te hebben gemaakt op een toch recht doorgaand bedoelde route. Om de brugpilaren heen en terug naar de startlijn en route naar ronde twee. Ik zwom verder prima...met kracht en ritme. Top apparaat die tempo trainer...en in Noordwijkerhout (komend weekend) probeer ik de 69 slagen uit (wsl. mijn Almere-ritme). Na 650m zie ik rechts Annette en mijn ouders staan aan de promenade (want het was ook voor het publiek een geweldig, volgbaar parcours) en in de overhaal zwaai ik nog snel 2x. De resterende 350-450m blijf ik dronken zwalkend over een gepoogde rechte lijn...maar uiteindelijk mag ik het water verlaten. Tijd is niet denderend, maar Garmin gaf een 1,14km aan met een tempo van 14m47 op de kilometer. Ok...ik wil best goedgelovige Harry spelen, maar ben hier toch sceptisch over. Ik hou het op een tempo van 15m30.
Snel naar de wissel en bij het aantrekken van mijn schoenen (staand) de standaard duizeling die me opnieuw doet besluiten (zoals al dik 23 jaar) zittend de schoenen aan te doen. Toch met de break-away zipper op mijn Huub ben ik snel klaar en wissel vlot. Inmiddels verneem ik dat Frank op 2 minuten zit. De eerste 500m rotzooi ik met mijn horloge om deze van zwemmen op lopen te zetten alvorens ik het zelf op een loop moet gaan zetten (een klein probleem in versie xx.7 zorgt bij multi-sport mode dat je je na het zwemmen vliegensvlug verplaatst naar 0,0...de evenaar...en ik hou al zo van warmte). Wanneer ik mijn snelheid te zien krijg, schrik ik. Ik loop voor mijn gevoel op tempo...maar Garmin geeft een 3m58/km aan...en deze vertrouw ik wel. Versnellen kan ik niet...dus ik voel en zie de bui al hangen. Er is een project gaande van Thijs: "Die berg die komt er!". Nou Thijs...goed nieuws voor je...die berg die is er al. Wat een Kolere-pukkel doemt er op na 1200m lopen. Naar boven is pittig, maar afdalen is zo niet nog lastiger (en onderaan meteen een flinke bocht). Bij ca 1800m zie ik de overkant van het parcours...en het oranje hesje van Frank. Ik kan klokken, maar behoef eigenlijk geen bevestiging. Ronde na ronde zie ik Frank op het zelfde punt verschijnen als de 1e keer dat ik hem zag (de gelovige op zoek naar Maagd Maria zou hier gelukkig van worden, maar ik zou dit wonder toch liever telkens wat eerder willen zien). Afstand blijft dus steken op 2 minuten zelfs wanneer ik laatste ronde een boze blik van Martijn als aanmoediging verwerk tot schop onder mijn luie hol en eindelijk een beetje op gang kom. De krappe 15kmu maakt de laatste 2km plaats voor een 16kmu. Frank heeft echter dezelfde blik gehad want ook deze ronde is nagenoeg gelijk.
Uiteindelijk kom ik balend over de finish. Niet omdat ik een positie verloren ben...dat boeit me voor geen meter en is wedstrijd-gebruikelijk, een strijd waar ik van houd. In duursport verlies je nu eenmaal vaker dan dat je wint. Ik baal vooral van mijn slappe optreden met het lopen. Ik liep nauwelijks sneller dan 3 dagen eerder in training...over dubbele afstand. Reden is lichtelijk onbekend, maar heeft vooral te maken met slappe hap training sinds mid februari. Ik heb op marathon-basis (3x) behoorlijk goed kunnen blijven presteren voorbijgaande maanden, maar de neus is nu toch op de feiten gedrukt. Richting Almere kan ik niet langer op het verleden blijven vertrouwen en ik zal toch echt kilometers moeten beginnen te maken. Het lopen is een beetje ondergeschoven kindje geweest ten faveure van het zwemmen en fietsen. Nu moet ik de aandacht gelijkelijk gaan verdelen. Ik sluit ATC 2013 met brons af en heb in de voorbije vijf maanden meer strijd kunnen leveren dan ik vooraf voor mogelijk had gehouden. Dit boek zal over 7 maanden weer open gaan en een nieuwe spannende strijd zal beginnen. Want het blijft nu eenmaal een leuk circuit...met vooral in de klasse H40+ een mooie podiastrijd.
Ik moest dus naar achteren kijken en een voorsprong van 91s zien te verdedigen. Ik had er een hard hoofd in. In het binnenbad is Frank al gauw een minuut sneller gebleken op de kilometer...in het buitenwater is het vaak nog meer. Bovendien heeft hij vlijmscherpe tanden waarmee hij zich in zijn prooi vast kan bijten. Ik blaakte dus van....zelfmedelij (ik geef het je te doen). Na mijn goede triatlon in Almere krappe maand eerder begon het een beetje te kwakkelen. Huizen ging op zich nog goed, maar tijdens de wedstrijd 2x afstappen voor materiaal is geen goed vooruitzicht. Dit werd in Amsterdam bevestigd met een No Finish. Afgelopen maandag op mijn oude ros naar huis gefietst en met moeite de 29kmu kunnen rijden...om dit een dag later op mijn nieuwe ros overigens weer goed te maken met een 36kmu. Ook sukkel ik al maanden met gevoelige liezen, niet in wedstrijden en niet echt pijn, maar toch, vertrouwen put je er niet uit. Dinsdagavond echter de boosdoener te pakken en deze flink onderhanden genomen. Een dag later leg ik vol zelfvertrouwen een super 20km in training tegen de 15kmu...en het voelde verdorie makkelijk en nagenoeg geen last van de liezen. Probleem opgelost dus.
Ook de zwempartij in de avond in de Reigerplas gaf een goed gevoel en ik zwom zeer prettig. Slagfrequentie op 67 werd makkelijk volgehouden en 69 kostte iets teveel inspanning, dus de 68 zou ik in de zwemloop in mijn tempo trainer zetten. Ik had een goed gevoel dus...totdat! Op donderdag ging ik in de Koploper voor mijn gebruikelijke lange duurzwem over 3000m. Ik voel me daar prettig bij. Het ritme ingesteld op 66...maar in binnenwater is dit tempo toch echt te hoog om te beginnen. Na 10 baantjes wist ik al dat dit een lange zwem zou gaan worden. Nog bijgesteld naar 65, maar het kwaad was al geschied. Ik zat vooral te worstelen...en laat dat nu net niet het 4e onderdeel in de triatlon zijn (het is immers geen quadratlon!). De 1000m ging nog...maar daarna ging het snel langzamer. Een dikke 91s (signaal??) langzamer dan twee weken eerder op dezelfde afstand. Op vrijdag werd er nog 8km losgelopen...tegen 13kmu. Ook dit werd worstelen. Ik hou niet van rustig lopen en moet gewoon temporammen. Krijg ik vertrouwen van en voel ik me sterk bij. Het klokje bleef echter nee zeggen en hield stug de 4m30+ in gedachten. Dit was dan wel de planning...maar het gevoel had dan wel soepel mogen zijn.
Op zaterdag opnieuw een deuk in het broze vertrouwen. Het loslooploopje met amper 12kmu voelde lastig. Conditioneel voelt het prima...maar kracht is zeer ver te zoeken. De hel zou om me heen losbarsten in de wedstrijd (zo bleek later ook in het water waar het zwart van de bodem me verzwolg en onderscheid tussen boven, voor, onder en achter compleet zoek was...net zoals mijn mede-atleten).
Na het te water gaan per ongeluk (ik doe zelden aan WUpjes) nog een meter of 200 'ingezwommen' (was even abuis met de startlijn). Bij de start lag ik vooraan en ik was goed weg. Het water was zoals eerder aangehaald...zwart (Nieuwkoop heeft helder water hierbij). Ik zag dus geen hand voor ogen...met zwemmen een positie die toch vaak door de handen (weliswaar in ritmische wisselingen) ingenomen wordt. Bij de 100m kijk ik voor zover mogelijk naar rechts en zie daar een vrouwelijke badmuts zwemmend in pak zonder mouwen. Ik ken maar één persoon die die dag bij die beschrijving zou kunnen horen...en voor zover ik gelaten kon ontwaren, klopte het ook: Marleen Vos! Ok...ik ben dus goed begonnen (of Marleen doet het rustig aan...maar in een wedstrijd...dan ben ik voor mezelf altijd goed begonnen). Inmiddels kwam ik los van het gevecht (een iemand mijn tenen laten proeven toen ik 4 slagen op rij een flinke duw op de kuiten kreeg...het lampje ging bij de achtervolger blijkbaar niet branden dat er iemand zich in dezelfde 4 dimensies begaf als waar hij/zij zich wilde begeven). Toch bij 200m bij een rode boei stopt een zwemster plotsklaps op het punt waar alle andere zwemmers de bocht naar links moesten gaan maken. Ze deed dat heel uitgekiend op het moment dat mijn linkerarm aan de overhaal begon en ik rechts probeerde wat O2 te krijgen. Op het slapste moment van mijn pols (Joling en Gordon zouden trots zijn geweest bij de aanblik van deze polshoek), raakte ik vol haar achterhoofd. Weet niet wie er meer pijn had, maar mijn pols voelde een behoorlijke dreun. Even mopperen in mezelf en 2 minuten later was het voorval vergeten en de pijn alweer verdwenen. Terug in mijn ritme op zoek naar de volgende boei. Ik had geen idee waar ze lagen en aangezien ik solo lag (tussen groep 1 en 2 in) moest ik echt zelf zoeken. Later bleek ik een aantal mooie hoeken te hebben gemaakt op een toch recht doorgaand bedoelde route. Om de brugpilaren heen en terug naar de startlijn en route naar ronde twee. Ik zwom verder prima...met kracht en ritme. Top apparaat die tempo trainer...en in Noordwijkerhout (komend weekend) probeer ik de 69 slagen uit (wsl. mijn Almere-ritme). Na 650m zie ik rechts Annette en mijn ouders staan aan de promenade (want het was ook voor het publiek een geweldig, volgbaar parcours) en in de overhaal zwaai ik nog snel 2x. De resterende 350-450m blijf ik dronken zwalkend over een gepoogde rechte lijn...maar uiteindelijk mag ik het water verlaten. Tijd is niet denderend, maar Garmin gaf een 1,14km aan met een tempo van 14m47 op de kilometer. Ok...ik wil best goedgelovige Harry spelen, maar ben hier toch sceptisch over. Ik hou het op een tempo van 15m30.
Snel naar de wissel en bij het aantrekken van mijn schoenen (staand) de standaard duizeling die me opnieuw doet besluiten (zoals al dik 23 jaar) zittend de schoenen aan te doen. Toch met de break-away zipper op mijn Huub ben ik snel klaar en wissel vlot. Inmiddels verneem ik dat Frank op 2 minuten zit. De eerste 500m rotzooi ik met mijn horloge om deze van zwemmen op lopen te zetten alvorens ik het zelf op een loop moet gaan zetten (een klein probleem in versie xx.7 zorgt bij multi-sport mode dat je je na het zwemmen vliegensvlug verplaatst naar 0,0...de evenaar...en ik hou al zo van warmte). Wanneer ik mijn snelheid te zien krijg, schrik ik. Ik loop voor mijn gevoel op tempo...maar Garmin geeft een 3m58/km aan...en deze vertrouw ik wel. Versnellen kan ik niet...dus ik voel en zie de bui al hangen. Er is een project gaande van Thijs: "Die berg die komt er!". Nou Thijs...goed nieuws voor je...die berg die is er al. Wat een Kolere-pukkel doemt er op na 1200m lopen. Naar boven is pittig, maar afdalen is zo niet nog lastiger (en onderaan meteen een flinke bocht). Bij ca 1800m zie ik de overkant van het parcours...en het oranje hesje van Frank. Ik kan klokken, maar behoef eigenlijk geen bevestiging. Ronde na ronde zie ik Frank op het zelfde punt verschijnen als de 1e keer dat ik hem zag (de gelovige op zoek naar Maagd Maria zou hier gelukkig van worden, maar ik zou dit wonder toch liever telkens wat eerder willen zien). Afstand blijft dus steken op 2 minuten zelfs wanneer ik laatste ronde een boze blik van Martijn als aanmoediging verwerk tot schop onder mijn luie hol en eindelijk een beetje op gang kom. De krappe 15kmu maakt de laatste 2km plaats voor een 16kmu. Frank heeft echter dezelfde blik gehad want ook deze ronde is nagenoeg gelijk.
Uiteindelijk kom ik balend over de finish. Niet omdat ik een positie verloren ben...dat boeit me voor geen meter en is wedstrijd-gebruikelijk, een strijd waar ik van houd. In duursport verlies je nu eenmaal vaker dan dat je wint. Ik baal vooral van mijn slappe optreden met het lopen. Ik liep nauwelijks sneller dan 3 dagen eerder in training...over dubbele afstand. Reden is lichtelijk onbekend, maar heeft vooral te maken met slappe hap training sinds mid februari. Ik heb op marathon-basis (3x) behoorlijk goed kunnen blijven presteren voorbijgaande maanden, maar de neus is nu toch op de feiten gedrukt. Richting Almere kan ik niet langer op het verleden blijven vertrouwen en ik zal toch echt kilometers moeten beginnen te maken. Het lopen is een beetje ondergeschoven kindje geweest ten faveure van het zwemmen en fietsen. Nu moet ik de aandacht gelijkelijk gaan verdelen. Ik sluit ATC 2013 met brons af en heb in de voorbije vijf maanden meer strijd kunnen leveren dan ik vooraf voor mogelijk had gehouden. Dit boek zal over 7 maanden weer open gaan en een nieuwe spannende strijd zal beginnen. Want het blijft nu eenmaal een leuk circuit...met vooral in de klasse H40+ een mooie podiastrijd.
maandag 17 juni 2013
24 Minuten...
De derde achtereenvolgende wedstrijd (Olympische Afstand) vond plaats in de enige Olympische Hoofdstad van Nederland...Amsterdam. Er zitten veel hoofdletters in voorgaande zin, maar de wedstrijd was geen hoofddoel op mijn programma. De wedstrijd zou gebruikt worden om op behoorlijke intensiteit vooral kilometers te maken. Dag voor de wedstrijd was het plan 4x een kort tempo (4km) te doen op de fiets, maar dat verliep flink anders. Tijdens de eerste tempo werd wel snelheid gemaakt, maar de harde zijwind zorgde voor een ongewilde haakse bocht die me even flink liet schrikken. Het tweede tempo ging daarom al flink wat kalmer. Aan het eind afremmen voor de bocht...en dat was ook meteen einde training. De band liet een duidelijk stopschot horen en mijn velg en het asfalt maakten nader kennis. In de nabije verte pakten donkere wolken (letterlijk en figuurlijk) zich boven mijn hoofd samen en na het wisselen van mijn binnenband kon ik in stromende regen de laatste 7km naar huis fietsen. Later op de dag (de zon scheen uitbundig inmiddels weer...de rotzak) nog wel een totale 4000m gezwommen. Eerst onder de bomen van mijn tuin een soepele 20 minuten afgewerkt en meteen daarna nog een piramide van 700-600-...-100 in de Koploper. Het voelde goed.
Amsterdam kenmerkt zich tijdens het fietsen door de duizelingwekkende hoeveelheid rondes...acht stuks. Iedere ronde kent twee U-bochten, nu ja...één u-bocht en één U-bocht. De verste vereist flink wat remwerk om met 40kmu zo soepel mogelijk tot bijna stilstand te komen en de bocht te nemen.
Voor het zwemmen maakte ik dit keer gebruik van mijn tempo trainer. Met een cadans van 66 slagen/minuut zou ik kijken hoe het gevoel was en hieruit indicatie halen voor Almere. Met de uitspraak nog 30s te gaan viel het startschot behoorlijk onverwacht na 15s. Ik was bezig om mijn GPS in te stellen en was dus vrij laat op weg om mijn horloge me nog als partner in crime de wedstrijd te laten begeleiden. Toch kwam ik eenmaal op gang snel in mijn ritme (wat een topgadget). In het begin werd ik nog door wat zwemmers ingehaald, maar na 200m begonnen de rollen zich langzaamaan om te draaien. De ontstane gaten voor me werden kleiner en kleiner en links en rechts haalde ik zwemmers in. Dat is vrij nieuw voor me. Halverwege tweede ronde blijk ik zelfs zo makkelijk maar goed te zwemmen dat wanneer ik voor me kijk enkel leegte zie en verderop een groep zwemmers...de eerste groep. Ik ben dus gewoon de tweede groep aan het leiden. Nadeel is dat sighten nu wel even belangrijker wordt omdat de bepaalde lijn toch echt nu mijn keuze is geworden. Na krap 24 minuten verliet ik het water en rustig loop ik naar mijn fiets toe (de tempo trainer heeft zijn werk gedaan en moet uitgezet worden).
De eerste kilometers fietsen gebruik ik om in mijn ritme te komen. Na 3km komt de wind hard uit een open rechtergedeelte zetten en met 40kmu ga ik weer vol van rechts naar links liggend in mijn stuurtje. De hartslag sprong even omhoog. Na de U-bocht is het tegenwind en ik ben zoekende. Kost moeite om 33kmu te rijden en mijn quad voelt stijf. Gelukkig is dit deel maar kort en al snel word de wind weer behoorlijk geblokkeerd door omliggende gebouwen. De tweede ronde gaat het tempo langzaamaan omhoog en voel ik me beter worden. Na een 36kmu eind eerste ronde prijkt er een 36,5kmu eind tweede ronde. Eind tweede ronde moet ik tijdelijk even de benen stilhouden om niet in stayerpositie te komen wanneer een groepje atleten me tijdens het drinken voorbijkomt. Nadat ze alle vijf (!!) gepasseerd zijn en de u-bocht genomen is, begint de derde ronde. De zojuist genoemde atleten krijgen het bekende koekje en eigen deeg. Snelheid gaat verder omhoog en alvorens ik moet gaan remmen voor de 3e keer U-bocht zie ik mijn teller 37,5kmu aangeven. Ik maak me klaar voor de bocht en zie de snelheid afnemen van 43kmu naar 25kmu...en hoor PANG... Helaas was dit niet het startschot van de volgende serie, maar mijn achterband die het stopschot inluidde. Na opnieuw 24 minuten (ditmaal fietsend) was het einde oefening. Balen, maar je doet er weinig aan. Voor een OD geen materiaal bij me, maar mocht wel van het meest verre punt terugwandelen op blote voeten richting PF...ca 2,5 kilometer dus opnieuw 24 minuten bezigheidstherapie. Gezien de uitslagen heb ik me de hele avond afgevraagd wat mijn resultaat had kunnen worden. ALS...dan had ik wsl 4e H40 en top 10 kunnen halen. Maar ja...ALS telt natuurlijk niet. Wel jammer, want ik voelde me goed in de wedstrijd liggen en was op weg naar voren.
Thuisgekomen mijn banden en wielen gecontroleerd en daar bleek het probleem van de voortijdige stops. Op één plek zag ik mijn beide Bontragers (beide banden zijn helaas onbruikbaar geworden) flinke slijtage vertonen. Dit zette me aan tot nauwkeurige controle van mijn remblokjes. Het blijkt dat één van deze net iets te hoog geplaatst is (1mm) waardoor hij net over de velgrand heen aangrijpt...en zich dus in het rubber naar binnen vreet.
Amsterdam kenmerkt zich tijdens het fietsen door de duizelingwekkende hoeveelheid rondes...acht stuks. Iedere ronde kent twee U-bochten, nu ja...één u-bocht en één U-bocht. De verste vereist flink wat remwerk om met 40kmu zo soepel mogelijk tot bijna stilstand te komen en de bocht te nemen.
Voor het zwemmen maakte ik dit keer gebruik van mijn tempo trainer. Met een cadans van 66 slagen/minuut zou ik kijken hoe het gevoel was en hieruit indicatie halen voor Almere. Met de uitspraak nog 30s te gaan viel het startschot behoorlijk onverwacht na 15s. Ik was bezig om mijn GPS in te stellen en was dus vrij laat op weg om mijn horloge me nog als partner in crime de wedstrijd te laten begeleiden. Toch kwam ik eenmaal op gang snel in mijn ritme (wat een topgadget). In het begin werd ik nog door wat zwemmers ingehaald, maar na 200m begonnen de rollen zich langzaamaan om te draaien. De ontstane gaten voor me werden kleiner en kleiner en links en rechts haalde ik zwemmers in. Dat is vrij nieuw voor me. Halverwege tweede ronde blijk ik zelfs zo makkelijk maar goed te zwemmen dat wanneer ik voor me kijk enkel leegte zie en verderop een groep zwemmers...de eerste groep. Ik ben dus gewoon de tweede groep aan het leiden. Nadeel is dat sighten nu wel even belangrijker wordt omdat de bepaalde lijn toch echt nu mijn keuze is geworden. Na krap 24 minuten verliet ik het water en rustig loop ik naar mijn fiets toe (de tempo trainer heeft zijn werk gedaan en moet uitgezet worden).
De eerste kilometers fietsen gebruik ik om in mijn ritme te komen. Na 3km komt de wind hard uit een open rechtergedeelte zetten en met 40kmu ga ik weer vol van rechts naar links liggend in mijn stuurtje. De hartslag sprong even omhoog. Na de U-bocht is het tegenwind en ik ben zoekende. Kost moeite om 33kmu te rijden en mijn quad voelt stijf. Gelukkig is dit deel maar kort en al snel word de wind weer behoorlijk geblokkeerd door omliggende gebouwen. De tweede ronde gaat het tempo langzaamaan omhoog en voel ik me beter worden. Na een 36kmu eind eerste ronde prijkt er een 36,5kmu eind tweede ronde. Eind tweede ronde moet ik tijdelijk even de benen stilhouden om niet in stayerpositie te komen wanneer een groepje atleten me tijdens het drinken voorbijkomt. Nadat ze alle vijf (!!) gepasseerd zijn en de u-bocht genomen is, begint de derde ronde. De zojuist genoemde atleten krijgen het bekende koekje en eigen deeg. Snelheid gaat verder omhoog en alvorens ik moet gaan remmen voor de 3e keer U-bocht zie ik mijn teller 37,5kmu aangeven. Ik maak me klaar voor de bocht en zie de snelheid afnemen van 43kmu naar 25kmu...en hoor PANG... Helaas was dit niet het startschot van de volgende serie, maar mijn achterband die het stopschot inluidde. Na opnieuw 24 minuten (ditmaal fietsend) was het einde oefening. Balen, maar je doet er weinig aan. Voor een OD geen materiaal bij me, maar mocht wel van het meest verre punt terugwandelen op blote voeten richting PF...ca 2,5 kilometer dus opnieuw 24 minuten bezigheidstherapie. Gezien de uitslagen heb ik me de hele avond afgevraagd wat mijn resultaat had kunnen worden. ALS...dan had ik wsl 4e H40 en top 10 kunnen halen. Maar ja...ALS telt natuurlijk niet. Wel jammer, want ik voelde me goed in de wedstrijd liggen en was op weg naar voren.
Thuisgekomen mijn banden en wielen gecontroleerd en daar bleek het probleem van de voortijdige stops. Op één plek zag ik mijn beide Bontragers (beide banden zijn helaas onbruikbaar geworden) flinke slijtage vertonen. Dit zette me aan tot nauwkeurige controle van mijn remblokjes. Het blijkt dat één van deze net iets te hoog geplaatst is (1mm) waardoor hij net over de velgrand heen aangrijpt...en zich dus in het rubber naar binnen vreet.
maandag 10 juni 2013
Stop en go en stop en go....en stop en go!
Zaterdag, 8 juni, 2013 en het is tijd voor mijn tweede OD in zes dagen en ook van 2013. Huizen was de locatie en de temperaturen (vooral van het water) zijn inmiddels behoorlijk omhoog gegaan. Na het ingehouden zwemmen van een week eerder was mijn doel om nu snoeihard erin te vliegen. Wetende dat het een Le Mans start zou worden nog wat video's gezien van The Race Club op YouTube waarin ze dit fenomeen uitleggen. Toch wat nuttige tips opgepikt, sommige bekend andere nieuw. Dolfijnen was me wel bekend, maar nooit echt toegepast, ging ik nu wel doen (maar wat kost dat veel lucht zeg). Nieuw was mijn onderbenen in een onnatuurlijke houding...zijwaarts...over het water heen te scheren om zo ver mogelijk door te kunnen lopen. Normaal lig ik in 3cm water al als een vis op het droge te ploeteren om mee te komen langs de benen die zich nog als ware reigers een weg naar voren banen. Bij de start stond de bulk van de atleten rechts daar waar de buitenkant van het parcours zich bevond en dus op weg richting vrij zwemmen. Normaal wil ik die kant hebben omdat ik geen zin in het gevecht heb bij de start. Nu moest ik wel aan de binnenkant staan en bevond ik mij in tweede linie vlak achter jongens als Martijn Boot, Thomas Naasz en Guido Kwakkel. Er zou dus een gevecht komen van de rechtsopzettende massa.
Na de Carmina Burana en een tijdelijk weigerend kanon (veel verbazing om me heen of het stoppen van de muziek nu ook het startschot was) werden we alsnog weggeschoten. Met de nieuwe toegepaste technieken was ik sneller dan ooit weg en lag ik toen ik eindelijk ging zwemmen zo'n beetje twintigste. Had wel veel kracht gekost dus moest even mijn adem zien te vinden. Ondertussen kwamen er wel atleten langszij zetten en soms ook voorlangs op weg richting Huizen (we moesten toch echt de lijn richting het eilandje aanhouden). Tijdens het zwemmen goed geconcentreerd op armtempo en vermijden van mijn dead-spot voor in de slag. Het voelde heftig, adembenemend en goed. Met de golven tegen (ik vond het relatief meevallen in vergelijking met een week eerder) moest ik toch een paar keer Gooimeer ademen en werd het ademritme 2-4-2-4 soms even 2-4-2-6-2-2-4 en dat was even niet prettig. Bij de eerste semi-landlap zie ik mijn klokje een lage 13 minuten aangeven en de afstand op 850m staan...oftewel, ik ben goed bezig. Opnieuw de technieken en opnieuw de complete zuurstofschuld en een kopie daarna van de eerste ronde. Met een kleine 27 minuten en 1650m later sta ik aan de kant...even zoeken naar het touw van mijn wetsuit die carnivalesk van voor naar achter (en ook links en rechts) aan het spelen was, maar uiteindelijk kreeg ik dat onding toch te pakken. Mijn schoenen had ik op mijn fiets gemonteerd voor een snelle wissel.
Tja...en dat moet je dan toch oefenen. Een schoen stuiterde nogal dus voor de veiligheid mijn achterwiel opgetild. Bij de balk opstappen en mijn schoenen zoeken met mijn voeten. Dat werd een missie die ik na 150m maar opgaf. Die schoenen waande zich in het pretpark en bleven rondjes draaien. Nimmer de teenvlugheid gehad om in te steken. Langs het parcours mijn fiets stilgezet, afgestapt en vervolgens zittend in het gras alsnog mijn schoenen aangedaan. Kostte behoorlijk wat onnodig tijd. Na de Stichtse Brug kon ik langs het Gooimeer met wind links/schuinachter (?? kon hem niet echt bevatten) behoorlijk vaart maken. Haalde veel fietsers in terwijl de teller tussen de 42-44 bleef aangeven. Wind leek toch vooral van zij te komen omdat ik met tri-spoke voor en dicht achter soms behoorlijk moest corrigeren. Bij de Eemhof kwam er een kleine slinger en daarna slecht, trillend wegdek. Ik keek omlaag tussen de trappers door en mijn achterband leek plat en zo voelde het ook. Onzeker keek ik nog een tweede keer en nam daarna het zekere voor het onzekere: full-stop nummer twee. De band bleek echter vol te zitten en de stop was dus onnodig, maar opnieuw tijd verloren. Een groepje van drie man (en dan bedoel ik geen losse atleten) kwam me op het wind tegen (en het woei best) stuk voorbijzetten. Twee van de drie zijn toch 3km lang (eentje zelfs stuk langer) in het wiel van de voorganger gebleven...stelletje eikels! Ik irriteerde me mateloos en was mijn ritme en focus even kwijt. Toch bleef ik rond de 150-200m stabiel op afstand. Wind mee kon de kraan weer open en langzaamaan werd het herfst...oftewel, de eikels werden opgeraapt en achter me verbrand. Marleen Vos had ik nog steeds niet ingehaald, maar ik naderde inmiddels snel het 2011-ontmoetingspunt...en ja hoor...op hetzelfde punt haalde ik mijn clubgenoot weer bij. Was een smal paadje dus moest nog even brullen voor veiligheid, maar kon de weg met 45kmu vervolgen...iets te snel voor de korte slinger eigenlijk. Ik schoot even door het gras omdat ik de bocht niet kon nemen. Daarna was het terug richting Eemhof met wind schuinzij/achter en bleef de snelheid rond de 44-45. De dijk richting Huizen ligt 180 graden tov de weg ervoor, dus ik verwachtte hier veel inspanning te moeten leveren. Toch bleef ik goed kunnen trappen. De wind viel mee doordat we achter een lage dijk fietsen en dus kon ik de snelheid houden op 34-38kmu. De Stichtse Brug op was lastig met de korte bochtjes en de vermoeidheid. Ben al niet de beste stuurder en met de tegemoetkomende kwart-atleten werd het lastig. Ik nam de bocht inderdaad erg ruim...maar de tegenliggers namen de weg ook wel erg breed. Bij Huizen gaf de Garmin toch een 37,8 gemiddeld aan maar het lastige bospaadje zou nog volgen. Ik verloor hier dan ook nog 3-tiende.
Opnieuw een snelle wissel en het lopen voelt erg makkelijk, maar niet krachtig en dus ook niet snel. Na 200m zie ik mijn nummer nog aan één hoekje bungelen en lopend vastmaken van het andere hoekje lukte niet. Stop nummer drie werd een feit, maar daarna begon ik toch echt met lopen. Na 500m hadden vrijwilligers ruzie met een 'local' (??) en tijdens het passeren hoorde ik woorden als vechten en politieburo...bracht me even van mijn stuk (de vrijwilligers staan er voor ons atleten, dus ik voelde me medeverantwoordelijk). Beenritme was goed en ik haalde wel atleten in, maar omdat de Garmin besloot geen snelheid aan te geven, moest ik het zelf inschatten. Heb klaarblijkelijk geen tempogevoel. Ik dacht hooguit een 14-15kmu te lopen en het voelde ook verder makkelijk, maar harder kon ik niet. Later bleek ik toch gemiddeld 3m47 te hebben gelopen en dicht tegen de 16 te hebben gezeten. Op 7,5km zie ik Manolo zo'n 100m voor me lopen en loop snel in. Toch de laatste 5m waren zeer lastig om dicht te lopen. Met nog 400m tot de finish lukte het dan toch en voor me zie ik nog een roze armband ten teken dat inhalen een positie winst betekende. Helaas lukte dit net niet meer en kwam ik 3s na Waldo Duin binnen. Toch een prima prestatie. Uiteindelijk 12e H40 geworden en 23e overall. Opnieuw tevreden met de prestatie enkel jammer van de onnodige stops. Die hadden me wat hoger in de lijst kunnen brengen...maar mijn doel was nu vooral goed te zwemmen en opnieuw sterk te fietsen...en daarin ben ik toch behoorlijk geslaagd. Komend weekend Amsterdam waar het zwemmen weer wat relaxter gaat en er nu een combi fietsen/lopen moet komen. Oftewel...het looponderdeel moet goed krachtig en snel voelen (en ook zijn).
Na de Carmina Burana en een tijdelijk weigerend kanon (veel verbazing om me heen of het stoppen van de muziek nu ook het startschot was) werden we alsnog weggeschoten. Met de nieuwe toegepaste technieken was ik sneller dan ooit weg en lag ik toen ik eindelijk ging zwemmen zo'n beetje twintigste. Had wel veel kracht gekost dus moest even mijn adem zien te vinden. Ondertussen kwamen er wel atleten langszij zetten en soms ook voorlangs op weg richting Huizen (we moesten toch echt de lijn richting het eilandje aanhouden). Tijdens het zwemmen goed geconcentreerd op armtempo en vermijden van mijn dead-spot voor in de slag. Het voelde heftig, adembenemend en goed. Met de golven tegen (ik vond het relatief meevallen in vergelijking met een week eerder) moest ik toch een paar keer Gooimeer ademen en werd het ademritme 2-4-2-4 soms even 2-4-2-6-2-2-4 en dat was even niet prettig. Bij de eerste semi-landlap zie ik mijn klokje een lage 13 minuten aangeven en de afstand op 850m staan...oftewel, ik ben goed bezig. Opnieuw de technieken en opnieuw de complete zuurstofschuld en een kopie daarna van de eerste ronde. Met een kleine 27 minuten en 1650m later sta ik aan de kant...even zoeken naar het touw van mijn wetsuit die carnivalesk van voor naar achter (en ook links en rechts) aan het spelen was, maar uiteindelijk kreeg ik dat onding toch te pakken. Mijn schoenen had ik op mijn fiets gemonteerd voor een snelle wissel.
Tja...en dat moet je dan toch oefenen. Een schoen stuiterde nogal dus voor de veiligheid mijn achterwiel opgetild. Bij de balk opstappen en mijn schoenen zoeken met mijn voeten. Dat werd een missie die ik na 150m maar opgaf. Die schoenen waande zich in het pretpark en bleven rondjes draaien. Nimmer de teenvlugheid gehad om in te steken. Langs het parcours mijn fiets stilgezet, afgestapt en vervolgens zittend in het gras alsnog mijn schoenen aangedaan. Kostte behoorlijk wat onnodig tijd. Na de Stichtse Brug kon ik langs het Gooimeer met wind links/schuinachter (?? kon hem niet echt bevatten) behoorlijk vaart maken. Haalde veel fietsers in terwijl de teller tussen de 42-44 bleef aangeven. Wind leek toch vooral van zij te komen omdat ik met tri-spoke voor en dicht achter soms behoorlijk moest corrigeren. Bij de Eemhof kwam er een kleine slinger en daarna slecht, trillend wegdek. Ik keek omlaag tussen de trappers door en mijn achterband leek plat en zo voelde het ook. Onzeker keek ik nog een tweede keer en nam daarna het zekere voor het onzekere: full-stop nummer twee. De band bleek echter vol te zitten en de stop was dus onnodig, maar opnieuw tijd verloren. Een groepje van drie man (en dan bedoel ik geen losse atleten) kwam me op het wind tegen (en het woei best) stuk voorbijzetten. Twee van de drie zijn toch 3km lang (eentje zelfs stuk langer) in het wiel van de voorganger gebleven...stelletje eikels! Ik irriteerde me mateloos en was mijn ritme en focus even kwijt. Toch bleef ik rond de 150-200m stabiel op afstand. Wind mee kon de kraan weer open en langzaamaan werd het herfst...oftewel, de eikels werden opgeraapt en achter me verbrand. Marleen Vos had ik nog steeds niet ingehaald, maar ik naderde inmiddels snel het 2011-ontmoetingspunt...en ja hoor...op hetzelfde punt haalde ik mijn clubgenoot weer bij. Was een smal paadje dus moest nog even brullen voor veiligheid, maar kon de weg met 45kmu vervolgen...iets te snel voor de korte slinger eigenlijk. Ik schoot even door het gras omdat ik de bocht niet kon nemen. Daarna was het terug richting Eemhof met wind schuinzij/achter en bleef de snelheid rond de 44-45. De dijk richting Huizen ligt 180 graden tov de weg ervoor, dus ik verwachtte hier veel inspanning te moeten leveren. Toch bleef ik goed kunnen trappen. De wind viel mee doordat we achter een lage dijk fietsen en dus kon ik de snelheid houden op 34-38kmu. De Stichtse Brug op was lastig met de korte bochtjes en de vermoeidheid. Ben al niet de beste stuurder en met de tegemoetkomende kwart-atleten werd het lastig. Ik nam de bocht inderdaad erg ruim...maar de tegenliggers namen de weg ook wel erg breed. Bij Huizen gaf de Garmin toch een 37,8 gemiddeld aan maar het lastige bospaadje zou nog volgen. Ik verloor hier dan ook nog 3-tiende.
Opnieuw een snelle wissel en het lopen voelt erg makkelijk, maar niet krachtig en dus ook niet snel. Na 200m zie ik mijn nummer nog aan één hoekje bungelen en lopend vastmaken van het andere hoekje lukte niet. Stop nummer drie werd een feit, maar daarna begon ik toch echt met lopen. Na 500m hadden vrijwilligers ruzie met een 'local' (??) en tijdens het passeren hoorde ik woorden als vechten en politieburo...bracht me even van mijn stuk (de vrijwilligers staan er voor ons atleten, dus ik voelde me medeverantwoordelijk). Beenritme was goed en ik haalde wel atleten in, maar omdat de Garmin besloot geen snelheid aan te geven, moest ik het zelf inschatten. Heb klaarblijkelijk geen tempogevoel. Ik dacht hooguit een 14-15kmu te lopen en het voelde ook verder makkelijk, maar harder kon ik niet. Later bleek ik toch gemiddeld 3m47 te hebben gelopen en dicht tegen de 16 te hebben gezeten. Op 7,5km zie ik Manolo zo'n 100m voor me lopen en loop snel in. Toch de laatste 5m waren zeer lastig om dicht te lopen. Met nog 400m tot de finish lukte het dan toch en voor me zie ik nog een roze armband ten teken dat inhalen een positie winst betekende. Helaas lukte dit net niet meer en kwam ik 3s na Waldo Duin binnen. Toch een prima prestatie. Uiteindelijk 12e H40 geworden en 23e overall. Opnieuw tevreden met de prestatie enkel jammer van de onnodige stops. Die hadden me wat hoger in de lijst kunnen brengen...maar mijn doel was nu vooral goed te zwemmen en opnieuw sterk te fietsen...en daarin ben ik toch behoorlijk geslaagd. Komend weekend Amsterdam waar het zwemmen weer wat relaxter gaat en er nu een combi fietsen/lopen moet komen. Oftewel...het looponderdeel moet goed krachtig en snel voelen (en ook zijn).
maandag 3 juni 2013
De kou, de wind en de atleet...
Nu de triatlon zo langzaamaan meer een wintersport begint te worden had de Duin Triatlon van het ATC een prachtige Almeerse retro te pakken. Zwemmen, fietsen en lopen langs de dijken met wind...heel veel polderwind en daardoor ook golven...heel veel golven. De wasmachine zorgde voor een witgebleekte toet na het zwemmen...MIELE, er is geen betere!
Op het nieuwe sfeervolle parcours bij het IJmeer startte ik de wedstrijd met 61s voorsprong op Frank Veltman en 251s op Menno v/d Meer in het circuit. Beiden zijn betere triatleten, dus ik wist dat de voorsprong zou gaan krimpen en wsl zelfs verdwijnen.
Bij het startschot springen de zwarte ijsberen gedwee als onder dwang van een pistool...wat ook wel weer klopt overigens, het frisse water in. Na vier stappen struikel ik al over het water en val voorover om maar te gaan zwemmen, nadeeltje van een luie looppas, geen kniehef. Bij het bovenkomen zie ik in mijn ooghoeken Frank staan en heb het idee dat zijn brilletje afgezakt is. Ik denk er niet over na en zwem door en probeer snel in een rustige cadans te komen. Bij de ietwat onhandige bocht naar links, word ik in de mangel genomen maar weet me eruit te worstelen. Een bocht naar rechts en ik fixeer me op de grote gele boei in de verte. Tijdens het zwemmen valt het me op dat het rechts wel rustig is en kijk ik naar links en zie daar ook een grote boei...ai, verkeerde fixatie. Toch wat meters onnodig gemaakt...wat niet de enige keer zou zijn deze wedstrijd. De golven komen vanuit de ademkant aanzetten, dus over vochttekort zou ik me de rest van de wedstrijd geen zorgen meer maken. Een paar gluiperige bekertjes water storten zich zonder pardon en zonder na te denken door mijn mondholte rechtstreeks naar mijn slokdarm...they're on a mission! Ze zouden tegen het eind van het zwemmen weer richting uitgang willen begeven, maar met de druk van compimeren neopreen werd dat een waar gevecht...lukte wel uiteindelijk!
Bij de landgang zie ik Hans Lampe twee meter voor me lopen een mooie graadmeter en ik moet dus wel iets sneller gaan zwemmen in deel twee. Terug in het water verhoog ik de inspanning lichtelijk en ook de frequentie. De voeten van Hans veranderen in handen en vervolgens in gezicht. Daarna komt er weer leemte naast me. Opnieuw maak ik nog een navigatiefout en moet weer flink naar links zwemmen, maar na 25 halve minuut verlaat ik het horizontale voor het verticale. Nieuwe wetsuit en dat is met losmaken toch even handigheid krijgen. Vooraf wel over nagedacht, maar in een wedstrijd werkt de linkerhersenhelft niet naar behoren. Met links maak ik het flapje los om er al rennend achter te komen dat ik met rechts EN niet lenig ben EN het tweede flapje moet duwen...dat lukt dus niet. Dan dus maar wachten tot ik bij mijn fiets ben.
Dat werd een slechte wissel. Moet er duidelijk weer inkomen. Probeer staand mijn wetsuit uit te trappen, maar een gebrek aan evenwicht dwingt me om te gaan zitten...en dan kun je net zo goed daar ook je fietsschoenen aantrekken (er lagen veel steentjes). Het flesje met gel welke ik in mijn rugzak zou stoppen heeft mijn rugzak niet gehaald. Opnieuw een probleem met coordinatie en wedstrijdgehaastheid. Gelukkig wel een rechterhersenhelft die me attendeerde dat hier ook de helft van de inhoud tot me genomen kon worden. Goed meegedacht dus van die helft.
Bij het uitgaan hoor ik van mijn vader dat Menno op vier minuten zit en Frank op 1 minuut. Pfff...dat zijn drie eerste plekken dus nu, althans...de secondes gingen spelen. Wetende dat Frank de betere fietser is en Menno ken ik slechts twee van de drie capaciteiten en dat is niet het fietsen weet ik al wat mijn positie zal zijn in het klassement over krap 1,5 uur en begin te fietsen. Een harde woei vol tegen zorgt voor een opening van 33kmu en op het heen-weer parcours zie ik Frank op de weg terug. Een mooi meetpunt en ik bereik hetzelfde punt na 1m46... Dit wordt vette klop voor me want ik verlies in amper 3km al 46s. Toch voor de wind gaat de snelheid mega omhoog en ik lurk continu aan de 49kmu...en dat is gewoon HARD! Na 5km opnieuw een meetpunt met Frank en ik tel weer. Het verlies is gek genoeg 15s teruggelopen en begin me te realiseren dat ik toch wel heel goed aan het fietsen ben. Iedere ronde blijk ik 15s terug te pakken (Menno kon ik niet meten dus had niet een idee van de exacte voorsprong) tot ik het parc ferme in mag met nog amper een minuutje achterstand.
De tweede wissel ging wel snel en met een pitstop (in-out) van 48s begeef ik me op het loopparcours. De krappe bochten maken het lastig en de eerste lussen zijn ook even puzzelen. Voelde me even als in een doolhof. Het lopen begon redelijk, maar voelde niet super. Laten we het een zesje geven. Toch komt de 1e piep op de kilometer met de melding: u loopt 3m42 op de kilometer. Die was vrij onverwacht. Dit was ook het deel in het parcours waar wat pittige glooiingen begonnen en waar ik Menno tegenkwam. Zag er sterk uit en inschattende waar ik zat zou hij nog op ca 4 minuten zitten. Voor me zie ik het oranje tricot van Frank langzaam dichterbij komen, maar ik voel me verre van prettig. Na 3km begint mijn linkervoet pijn te doen en de ervaring leert me dat dat niet echt goed zit. Wsl een blaar met misschien wel bloed. Na afloop bleek een scherpe punt in mijn teennagel zich een weg te hebben geboord door het zachte vlees van de nevenliggende teen. Lekker zo´n mes in je schoen. Ook de longspieren vonden de inspanning inmiddels wel mooi en werd het lopen op hoge intensiteit met ademen door een rietje. Ik had het dus behoorlijk benauwd maar het oranje kwam langzaam dichter en dichterbij. Na exact 2,5 ronde gebeurde het dan toch uiteindelijk. Maar ja, Frank terughalen is één....ervoor blijven is een nieuw hoofdstuk. Frank ken ik als karakteratleet en die zal gaan bijten. niet omkijken en doorlopen. Tempo is nog maar 3m55 maar het is wat ik in huis heb door mijn rietje. Ook de vierde ronde hou ik uiteindelijk nog de voorsprong vol hoewel de stem van Hans (Lampe) die ik in de vierde ronde opnieuw voorbijkwam in de suizingen in mijn oren wel heel erg op die van Frank leek kijk ik niet om en loop door richting finish en kom als 4e H40+ aan en 10e overall. Damn...goede opening, goede wedstrijd, super gefietst. Het zwemmen en lopen mag nog wel verbeteren, maar ik ken de oorzaak (motivatie, te weinig kilometers) en dat gaat wel goedkomen.
Later blijkt de super-human prestatie wanneer ik de 3e fietstijd overall heb gezet. Ik...de loper...heb de rollen omgedraaid en opeens kan ik me nu ook met het fietsen in de strijd mengen. Als ik de komende wedstrijden ook het zwemmen nog een minuutje of twee kan/zal verbeteren en het lopen weer op peil kan brengen wacht me een pracht van een seizoen. Het begin is er...
PS: Uiteindelijk bleek Menno me in het circuit met 6s voorbij te zijn gegaan en Frank staat nu op 91s als derde. Wanneer Frank niet bevangen was geweest door de kou met het zwemmen hadden we als topdrie binnen de 10s van elkaar gestaan. De laatste strijd wordt een mooie, maar zilver is het hoogst haalbare Menno kennende en ook deze kleur is nog niet veilig ondanks de marge!
Op het nieuwe sfeervolle parcours bij het IJmeer startte ik de wedstrijd met 61s voorsprong op Frank Veltman en 251s op Menno v/d Meer in het circuit. Beiden zijn betere triatleten, dus ik wist dat de voorsprong zou gaan krimpen en wsl zelfs verdwijnen.
Bij het startschot springen de zwarte ijsberen gedwee als onder dwang van een pistool...wat ook wel weer klopt overigens, het frisse water in. Na vier stappen struikel ik al over het water en val voorover om maar te gaan zwemmen, nadeeltje van een luie looppas, geen kniehef. Bij het bovenkomen zie ik in mijn ooghoeken Frank staan en heb het idee dat zijn brilletje afgezakt is. Ik denk er niet over na en zwem door en probeer snel in een rustige cadans te komen. Bij de ietwat onhandige bocht naar links, word ik in de mangel genomen maar weet me eruit te worstelen. Een bocht naar rechts en ik fixeer me op de grote gele boei in de verte. Tijdens het zwemmen valt het me op dat het rechts wel rustig is en kijk ik naar links en zie daar ook een grote boei...ai, verkeerde fixatie. Toch wat meters onnodig gemaakt...wat niet de enige keer zou zijn deze wedstrijd. De golven komen vanuit de ademkant aanzetten, dus over vochttekort zou ik me de rest van de wedstrijd geen zorgen meer maken. Een paar gluiperige bekertjes water storten zich zonder pardon en zonder na te denken door mijn mondholte rechtstreeks naar mijn slokdarm...they're on a mission! Ze zouden tegen het eind van het zwemmen weer richting uitgang willen begeven, maar met de druk van compimeren neopreen werd dat een waar gevecht...lukte wel uiteindelijk!
Bij de landgang zie ik Hans Lampe twee meter voor me lopen een mooie graadmeter en ik moet dus wel iets sneller gaan zwemmen in deel twee. Terug in het water verhoog ik de inspanning lichtelijk en ook de frequentie. De voeten van Hans veranderen in handen en vervolgens in gezicht. Daarna komt er weer leemte naast me. Opnieuw maak ik nog een navigatiefout en moet weer flink naar links zwemmen, maar na 25 halve minuut verlaat ik het horizontale voor het verticale. Nieuwe wetsuit en dat is met losmaken toch even handigheid krijgen. Vooraf wel over nagedacht, maar in een wedstrijd werkt de linkerhersenhelft niet naar behoren. Met links maak ik het flapje los om er al rennend achter te komen dat ik met rechts EN niet lenig ben EN het tweede flapje moet duwen...dat lukt dus niet. Dan dus maar wachten tot ik bij mijn fiets ben.
Dat werd een slechte wissel. Moet er duidelijk weer inkomen. Probeer staand mijn wetsuit uit te trappen, maar een gebrek aan evenwicht dwingt me om te gaan zitten...en dan kun je net zo goed daar ook je fietsschoenen aantrekken (er lagen veel steentjes). Het flesje met gel welke ik in mijn rugzak zou stoppen heeft mijn rugzak niet gehaald. Opnieuw een probleem met coordinatie en wedstrijdgehaastheid. Gelukkig wel een rechterhersenhelft die me attendeerde dat hier ook de helft van de inhoud tot me genomen kon worden. Goed meegedacht dus van die helft.
Bij het uitgaan hoor ik van mijn vader dat Menno op vier minuten zit en Frank op 1 minuut. Pfff...dat zijn drie eerste plekken dus nu, althans...de secondes gingen spelen. Wetende dat Frank de betere fietser is en Menno ken ik slechts twee van de drie capaciteiten en dat is niet het fietsen weet ik al wat mijn positie zal zijn in het klassement over krap 1,5 uur en begin te fietsen. Een harde woei vol tegen zorgt voor een opening van 33kmu en op het heen-weer parcours zie ik Frank op de weg terug. Een mooi meetpunt en ik bereik hetzelfde punt na 1m46... Dit wordt vette klop voor me want ik verlies in amper 3km al 46s. Toch voor de wind gaat de snelheid mega omhoog en ik lurk continu aan de 49kmu...en dat is gewoon HARD! Na 5km opnieuw een meetpunt met Frank en ik tel weer. Het verlies is gek genoeg 15s teruggelopen en begin me te realiseren dat ik toch wel heel goed aan het fietsen ben. Iedere ronde blijk ik 15s terug te pakken (Menno kon ik niet meten dus had niet een idee van de exacte voorsprong) tot ik het parc ferme in mag met nog amper een minuutje achterstand.
De tweede wissel ging wel snel en met een pitstop (in-out) van 48s begeef ik me op het loopparcours. De krappe bochten maken het lastig en de eerste lussen zijn ook even puzzelen. Voelde me even als in een doolhof. Het lopen begon redelijk, maar voelde niet super. Laten we het een zesje geven. Toch komt de 1e piep op de kilometer met de melding: u loopt 3m42 op de kilometer. Die was vrij onverwacht. Dit was ook het deel in het parcours waar wat pittige glooiingen begonnen en waar ik Menno tegenkwam. Zag er sterk uit en inschattende waar ik zat zou hij nog op ca 4 minuten zitten. Voor me zie ik het oranje tricot van Frank langzaam dichterbij komen, maar ik voel me verre van prettig. Na 3km begint mijn linkervoet pijn te doen en de ervaring leert me dat dat niet echt goed zit. Wsl een blaar met misschien wel bloed. Na afloop bleek een scherpe punt in mijn teennagel zich een weg te hebben geboord door het zachte vlees van de nevenliggende teen. Lekker zo´n mes in je schoen. Ook de longspieren vonden de inspanning inmiddels wel mooi en werd het lopen op hoge intensiteit met ademen door een rietje. Ik had het dus behoorlijk benauwd maar het oranje kwam langzaam dichter en dichterbij. Na exact 2,5 ronde gebeurde het dan toch uiteindelijk. Maar ja, Frank terughalen is één....ervoor blijven is een nieuw hoofdstuk. Frank ken ik als karakteratleet en die zal gaan bijten. niet omkijken en doorlopen. Tempo is nog maar 3m55 maar het is wat ik in huis heb door mijn rietje. Ook de vierde ronde hou ik uiteindelijk nog de voorsprong vol hoewel de stem van Hans (Lampe) die ik in de vierde ronde opnieuw voorbijkwam in de suizingen in mijn oren wel heel erg op die van Frank leek kijk ik niet om en loop door richting finish en kom als 4e H40+ aan en 10e overall. Damn...goede opening, goede wedstrijd, super gefietst. Het zwemmen en lopen mag nog wel verbeteren, maar ik ken de oorzaak (motivatie, te weinig kilometers) en dat gaat wel goedkomen.
Later blijkt de super-human prestatie wanneer ik de 3e fietstijd overall heb gezet. Ik...de loper...heb de rollen omgedraaid en opeens kan ik me nu ook met het fietsen in de strijd mengen. Als ik de komende wedstrijden ook het zwemmen nog een minuutje of twee kan/zal verbeteren en het lopen weer op peil kan brengen wacht me een pracht van een seizoen. Het begin is er...
PS: Uiteindelijk bleek Menno me in het circuit met 6s voorbij te zijn gegaan en Frank staat nu op 91s als derde. Wanneer Frank niet bevangen was geweest door de kou met het zwemmen hadden we als topdrie binnen de 10s van elkaar gestaan. De laatste strijd wordt een mooie, maar zilver is het hoogst haalbare Menno kennende en ook deze kleur is nog niet veilig ondanks de marge!
zondag 21 april 2013
Veertig...
Vandaag een eerste doel-wedstrijd op het programma. Het was tijd voor de tijdrit over 46km in het Almeers Triathlon Circuit. Al een paar jaar ben ik op zoek om de muur van 40kmu te slechten en met misschien ietwat overmoed door mijn nieuwe fiets moest het vandaag gaan gebeuren. Niet dat ik ontevreden zou zijn als het niet zou lukken, maar om een record/muur te breken, moet je hem wel te lijf durven en willen gaan. De trainingen verliepen alledrie voorspoedig (buiten)...maar om nu te zeggen dat ik daarmee een reeel doel ging stellen voor mezelf...de 46km zou het me gaan leren. Weggaan op een snelheid van 39kmu vond ik zo...tja, nietszeggend. Als je er dan toch in de buurt komt...dan maar snot voor de ogen, dood of de gladiolen en gaan met die banaan.
Voor de start best wel wat nerveus. Was het wedstrijdspanning of toch het gevoel van fiets en berijder die elkaar nog aftasten. Bij mijn twintig piepjes komt er net een groepje uit een eerdere serie aan, dus het was nog even verder wachten. Uiteindelijk mocht ik weg. Snel het gas open en trappen. De snelheid gaat gauw boven de 40km en de Garmin ijlt langzaamaan richting de goede getallen. Toch merk ik bocht na bocht dat fietsen met windstilte ook niet alles is. Iedere 90 graden verwacht je rugwind maar rij je tegen een eigen voortstuwende tornado aan. De energie meter ging hard naar beneden en ondanks dat ik na één ronde doorkwam met nog 40.4kmu op de teller (voor de web-ontwikkelaar komt de 404 overeen met een page-not-found (zie artikel)...de pagina van 40 gemiddeld raakte ik dan ook prompt kwijt) wist ik al begin tweede ronde dat het vandaag niet ging worden waar ik vurig op hoopte (en onbewust ook op voorbereid was).
Snelheid bleef hoog in de 30, zeer hoog in de 30 en raakte de 40 nooit uit beeld, maar de muur was even te hoog. Hoe ik ook duwde, joeg op hartslag, hoge cadans, lage cadans...kracht, kracht, kracht...na anderhalve ronde was het gedaan en ging Garmin smalend onder de 40. Eind tweede rond preek er een 39,7 treiterend op mijn display...close, but no cigar. Gelukkig mocht ik nog twee rondes om de treiteraar me niet met een zuur gevoel naar huis te laten gaan. De derde ronde bleek identiek aan de tweede ronde. Niet enkel de afstand, maar ook de tijd op de tiende-van-seconde gelijk. Dat is nog eens constant rijden en tempo-gevoel. Of ik het erom deed...tuurlijk! ;) Begin vierde ronde is het licht inmiddels wel uit in mijn ogen en staat de teller op 39.2. Voor me steekt een toeschouwer tergend langzaam over terwijl ik aan kom fietsen. Met mijn knijpoogjes heb ik moeite om afstand in te schatten en het kan 10m maar ook 100m zijn. De beste vrouw kijkt echter van het parcours af...dus ik vloek haar de huid vol. Ze is amper een seconde in de berm als ik voorbij kom. Wellicht niet netjes van me, maar van een toeschouwer bij een dergelijk evenement mag je ook wat alertheid verwachten.
Thomas en Nina (mijn richtpunten op de 3km-deel van de ronde) zijn inmiddels vertrokken richting finish, dus mijn mentale afleiding is hier weg en in het zwarte gat ploeter ik met alle kracht die ik nog heb voort. Cadans 70 en kracht op 100% geeft meer snelheid, maar mijn benen schreeuwen, moord, brand en allerlei andere Godslasterlijke kreten. Verzet lichter, cadans omhoog en mijn benen zijn blij, maar de Garmin begint weer schaterend te zakken in snelheid. Op 3km voor de finish voel ik me dusdanig verrot dat ik zelfs een moment begin te twijfelen of ik wel met twee wielen op de grond nog de finish ga halen. De weg visualiseert zich smaller en smaller en ik begeef me op het slappe koord in een circus-act. De groene boog doemt op en ik verzamel nog alle restjes kracht die ik in welke molecuul ook kan vinden. Vlak voor de finishlijn zie ik Garmin zich overgeven en springt de teller terug naar 39.3. Ik wil een lange neus trekken, maar kan nauwelijks nog balans houden. Compleet leeg kom ik tot stilstand en buig over mijn stuur. Vele bekenden hier in de finishzone, maar praten lukt me nauwelijks. Mijn ademspieren zijn net als de benen compleet tot het uiterste gegaan.
De 40 zat er vandaag niet in, maar ben absoluut tevreden! Voor een vierde keer op een nieuwe fiets buiten en dan toch een PR...dat gaat een mooi seizoen worden. BRING IT ON!!!
Voor de start best wel wat nerveus. Was het wedstrijdspanning of toch het gevoel van fiets en berijder die elkaar nog aftasten. Bij mijn twintig piepjes komt er net een groepje uit een eerdere serie aan, dus het was nog even verder wachten. Uiteindelijk mocht ik weg. Snel het gas open en trappen. De snelheid gaat gauw boven de 40km en de Garmin ijlt langzaamaan richting de goede getallen. Toch merk ik bocht na bocht dat fietsen met windstilte ook niet alles is. Iedere 90 graden verwacht je rugwind maar rij je tegen een eigen voortstuwende tornado aan. De energie meter ging hard naar beneden en ondanks dat ik na één ronde doorkwam met nog 40.4kmu op de teller (voor de web-ontwikkelaar komt de 404 overeen met een page-not-found (zie artikel)...de pagina van 40 gemiddeld raakte ik dan ook prompt kwijt) wist ik al begin tweede ronde dat het vandaag niet ging worden waar ik vurig op hoopte (en onbewust ook op voorbereid was).
Snelheid bleef hoog in de 30, zeer hoog in de 30 en raakte de 40 nooit uit beeld, maar de muur was even te hoog. Hoe ik ook duwde, joeg op hartslag, hoge cadans, lage cadans...kracht, kracht, kracht...na anderhalve ronde was het gedaan en ging Garmin smalend onder de 40. Eind tweede rond preek er een 39,7 treiterend op mijn display...close, but no cigar. Gelukkig mocht ik nog twee rondes om de treiteraar me niet met een zuur gevoel naar huis te laten gaan. De derde ronde bleek identiek aan de tweede ronde. Niet enkel de afstand, maar ook de tijd op de tiende-van-seconde gelijk. Dat is nog eens constant rijden en tempo-gevoel. Of ik het erom deed...tuurlijk! ;) Begin vierde ronde is het licht inmiddels wel uit in mijn ogen en staat de teller op 39.2. Voor me steekt een toeschouwer tergend langzaam over terwijl ik aan kom fietsen. Met mijn knijpoogjes heb ik moeite om afstand in te schatten en het kan 10m maar ook 100m zijn. De beste vrouw kijkt echter van het parcours af...dus ik vloek haar de huid vol. Ze is amper een seconde in de berm als ik voorbij kom. Wellicht niet netjes van me, maar van een toeschouwer bij een dergelijk evenement mag je ook wat alertheid verwachten.
Thomas en Nina (mijn richtpunten op de 3km-deel van de ronde) zijn inmiddels vertrokken richting finish, dus mijn mentale afleiding is hier weg en in het zwarte gat ploeter ik met alle kracht die ik nog heb voort. Cadans 70 en kracht op 100% geeft meer snelheid, maar mijn benen schreeuwen, moord, brand en allerlei andere Godslasterlijke kreten. Verzet lichter, cadans omhoog en mijn benen zijn blij, maar de Garmin begint weer schaterend te zakken in snelheid. Op 3km voor de finish voel ik me dusdanig verrot dat ik zelfs een moment begin te twijfelen of ik wel met twee wielen op de grond nog de finish ga halen. De weg visualiseert zich smaller en smaller en ik begeef me op het slappe koord in een circus-act. De groene boog doemt op en ik verzamel nog alle restjes kracht die ik in welke molecuul ook kan vinden. Vlak voor de finishlijn zie ik Garmin zich overgeven en springt de teller terug naar 39.3. Ik wil een lange neus trekken, maar kan nauwelijks nog balans houden. Compleet leeg kom ik tot stilstand en buig over mijn stuur. Vele bekenden hier in de finishzone, maar praten lukt me nauwelijks. Mijn ademspieren zijn net als de benen compleet tot het uiterste gegaan.
De 40 zat er vandaag niet in, maar ben absoluut tevreden! Voor een vierde keer op een nieuwe fiets buiten en dan toch een PR...dat gaat een mooi seizoen worden. BRING IT ON!!!
maandag 8 april 2013
Druk weekend...
Soms zijn er weekenden waarin meerdere leuke wedstrijden samenvallen en keuzes maken lastig is. Gelukkig heb ik die meestal 1x per jaar. Dit weekend stond de halve marathon Nunspeet en de ekiden in Zwolle op het lijstje. Gezien de tijden op de middenlange afstand (voor de marathonloper is 21km echt een exacte middenafstand) van de afgelopen weken was het doel om in ieder geval sub 1u20 te gaan en daarna de wedstrijd aan te zien en te kijken wat er aan positie mogelijk was.
Bij het startschot vliegt er een atleet als een idioot in. Binnen 1km had hij een voorsprong van 100m op jongens als Albert Meijer (1u11) en Fransua Woldemarian (1u12). Ik snap dat niet dat atleten zo hard starten (???). Gezien de geleefde kop (die ik nog snel zag) schatte ik hem op veteranenleeftijd en met Fransua ook voor me is mijn positie derde. Na wat kort zig-zagwerk door de bossen (een heuse korte cross) begon het parcours richting Zandenplas. De snelle man van de start werd langzaam alweer teruggehengeld en na een paar kilometer werd de positie overgenomen. Het glooiende parcours zorgde voor veel druk op mijn quadriceps waardoor mijn linker al snel verzuurde en verstijfde. Gaande de wedstrijd kwam hij echter wel weer los.
Tot zes kilometer was het mogelijk om het tempo behoorlijk strak te houden rond de lage 3m30. Voor me was Andre Knol inmiddels uit het zicht verdwenen en achter me werd de afstand ook groter. Druk om hard te blijven gaan verdween daarmee en het tempo zakte licht. Moest ook wel want de glooiingen maakten toch een flink offensief tegen de spieren en vroegen behoorlijk wat kracht. Het nieuwe nivo werd gevonden rond de 3m45 waarmee de voorsprong op nummer drie stabiliseerde. Na het korte rondje om de Zandenplas ging het parcours verder langs de snelweg (A28) en het Niemandsland werd nu letterlijk een niemandsland. Gedurende 2km was het parcours volledig leeg wat me het idee gaf ergens een bordje gemist te hebben. Vertwijfeld keek ik om me heen of ik herkenning zag me ondertussen realiserend dat verkeerd gelopen zijn onmogelijk was omdat er immers ook nergens een afslag was geweest. Rond het 10km punt (36m33) zag ik een teken van leven en wist ik weer dat ik goed zat.
Bij de doorgang eerste ronde hoor ik Jan de Bekker (speaker) omroepen dat het mijn weer was, lekker koud. Ik geef aan dat de 6 graden toch flink tropisch voelden en begin de tweede ronde. Nauwelijks een kilometer verder begint de druk op mijn buik zich aan te melden, maar met een tweede positie weiger ik toe te geven. Toch begint het tempo weer te vertragen en ook de brandende plek onder mijn voet helpt niet echt mee aan de concentratie. De voorsprong wordt langzaam kleiner en bij het ruime U-bochtje komt snelle starter terug op de tweede positie. Mentaal krijg ik een flinke dreun en het schild waarmee ik de buikdruk nog enigszins onder controle heb, breekt. Een kilometer later moet ik bij een heuvel het parcours af om de prophecy te fulfillen en zo sta ik voor de tweede keer in amper drie weken met mijn tri-suit omlaag.
Het oponthoud duurt ruim 90s maar daarna in mijn ritme komen lukt niet meer. De ademhalingsspieren zitten op slot, ik krijg het benauwd en de focus is weg. De snelheid blijft steken op 15kmu en wil zo snel mogelijk (wat dus niet meer lukt) naar de finish toe. Uiteindelijk inclusief stop toch een keurige 1u21m09 op de klokken en netto dus onder de gedoelde 1u20. Toch overheerst de frustatie dat ik mijn lichaam voor de tweede keer in korte wedstrijdtijd niet onder controle heb. Met mijn tijd (en toch ook de positie: 3e H40+) ben ik prima tevreden.
Een dag later mag ik aan de bak in Zwolle voor de afsluitende 7,2km Ekiden. Dat werd geen pretje want de spierpijn spoot mijn oren uit. De eerste kilometer ging nog wel, maar daarna werden de tanden snel lager gezet en was het bijna 5km lang overleven en voortslepen met alle spieren die ik nog kon activeren. Het team had me onverwacht op een tweede positie in beweging gezet, dus ik moest nog volhouden ook. Dat lukte toch prima en met bijna 16kmu werd ook dit jaar het zilver verzilverd. Nu maar even de loopbenen een dagje rust geven. Dat hebben ze wel verdient.
Bij het startschot vliegt er een atleet als een idioot in. Binnen 1km had hij een voorsprong van 100m op jongens als Albert Meijer (1u11) en Fransua Woldemarian (1u12). Ik snap dat niet dat atleten zo hard starten (???). Gezien de geleefde kop (die ik nog snel zag) schatte ik hem op veteranenleeftijd en met Fransua ook voor me is mijn positie derde. Na wat kort zig-zagwerk door de bossen (een heuse korte cross) begon het parcours richting Zandenplas. De snelle man van de start werd langzaam alweer teruggehengeld en na een paar kilometer werd de positie overgenomen. Het glooiende parcours zorgde voor veel druk op mijn quadriceps waardoor mijn linker al snel verzuurde en verstijfde. Gaande de wedstrijd kwam hij echter wel weer los.
Tot zes kilometer was het mogelijk om het tempo behoorlijk strak te houden rond de lage 3m30. Voor me was Andre Knol inmiddels uit het zicht verdwenen en achter me werd de afstand ook groter. Druk om hard te blijven gaan verdween daarmee en het tempo zakte licht. Moest ook wel want de glooiingen maakten toch een flink offensief tegen de spieren en vroegen behoorlijk wat kracht. Het nieuwe nivo werd gevonden rond de 3m45 waarmee de voorsprong op nummer drie stabiliseerde. Na het korte rondje om de Zandenplas ging het parcours verder langs de snelweg (A28) en het Niemandsland werd nu letterlijk een niemandsland. Gedurende 2km was het parcours volledig leeg wat me het idee gaf ergens een bordje gemist te hebben. Vertwijfeld keek ik om me heen of ik herkenning zag me ondertussen realiserend dat verkeerd gelopen zijn onmogelijk was omdat er immers ook nergens een afslag was geweest. Rond het 10km punt (36m33) zag ik een teken van leven en wist ik weer dat ik goed zat.
Bij de doorgang eerste ronde hoor ik Jan de Bekker (speaker) omroepen dat het mijn weer was, lekker koud. Ik geef aan dat de 6 graden toch flink tropisch voelden en begin de tweede ronde. Nauwelijks een kilometer verder begint de druk op mijn buik zich aan te melden, maar met een tweede positie weiger ik toe te geven. Toch begint het tempo weer te vertragen en ook de brandende plek onder mijn voet helpt niet echt mee aan de concentratie. De voorsprong wordt langzaam kleiner en bij het ruime U-bochtje komt snelle starter terug op de tweede positie. Mentaal krijg ik een flinke dreun en het schild waarmee ik de buikdruk nog enigszins onder controle heb, breekt. Een kilometer later moet ik bij een heuvel het parcours af om de prophecy te fulfillen en zo sta ik voor de tweede keer in amper drie weken met mijn tri-suit omlaag.
Het oponthoud duurt ruim 90s maar daarna in mijn ritme komen lukt niet meer. De ademhalingsspieren zitten op slot, ik krijg het benauwd en de focus is weg. De snelheid blijft steken op 15kmu en wil zo snel mogelijk (wat dus niet meer lukt) naar de finish toe. Uiteindelijk inclusief stop toch een keurige 1u21m09 op de klokken en netto dus onder de gedoelde 1u20. Toch overheerst de frustatie dat ik mijn lichaam voor de tweede keer in korte wedstrijdtijd niet onder controle heb. Met mijn tijd (en toch ook de positie: 3e H40+) ben ik prima tevreden.
Een dag later mag ik aan de bak in Zwolle voor de afsluitende 7,2km Ekiden. Dat werd geen pretje want de spierpijn spoot mijn oren uit. De eerste kilometer ging nog wel, maar daarna werden de tanden snel lager gezet en was het bijna 5km lang overleven en voortslepen met alle spieren die ik nog kon activeren. Het team had me onverwacht op een tweede positie in beweging gezet, dus ik moest nog volhouden ook. Dat lukte toch prima en met bijna 16kmu werd ook dit jaar het zilver verzilverd. Nu maar even de loopbenen een dagje rust geven. Dat hebben ze wel verdient.
maandag 25 maart 2013
Na 3x zilver, Wüst dat beter: GOUD
Gevoelstemperatuur: -15C, windkracht 6 en een waterige zon: oftewel tijd voor de Lenteloop Almere 20km. De laatste week voelen de benen slapjes en is de overtuiging van drie weken eerder aan het wegzakken. Een toptijd mocht en zou ik niet verwachten dus de insteek was lekker onbevangen lopen. Martijn Boot (ook van team PROdurance) zou de 30km gaan lopen en daarmee zou vermoedelijk onze snelheid gelijkwaardig zijn aan elkaar.
Bij de start zaten we met een groepje van 5 (Fransua Woldemariam, Gayri Hawery, Martijn Boot, Wouter Viskil en ikzelf) wat zich in de 1e km vormde al snel te kijken in afwachting wat ons te wachten stond. Door deze zeer rustige start (ca 3:45) gebeurde het dat ik ruim 1,5km op kop liep voor de kanonnen F en G. Ongeduldig als ik ben ging dit me te langzaam en na 1km zwengelde ik het tempo omhoog en daarmee viel het startschot ook voor F en G die zich meteen losmaakten. Hierdoor kwam ik alleen met Martijn te lopen en ik gaf hem aan in mijn rug te blijven en mij de wind te laten opvangen zodat hij nog krachten kon sparen voor de periode 20-30km.
Zo liepen we op de wind tegen stukken achter elkaar en alle overige stukken naast elkaar onderwijl nog zo af en toe een gesprek voerend. Oftewel, het ging eigenlijk wel zeer makkelijk. Bij de 10km hoor ik een vloek en Martijn geeft aan dat zijn veter losging. Ik geef aan dat ik zou inhouden tot hij weer bij was terwijl hij zijn veter vastmaakte en we daarna de ingeslagen weg zouden vervolgen. En zo ging de tweede ronde gelijkwaardig aan de eerste ronde. De wind was inmiddels flink toegenomen en daardoor werd het bij de 18km, volle wind tegen en brug op nog even flink aanzetten om het tempo goed te houden. Bij de vork 3e ronde/finish geef ik Martijn een hand, wens hem succes en loop richting finishgebied. Onverwacht heb ik toch een prima tijd gelopen met 1u15m20s en daarbij ook nog eens de zilveren-reeks verbroken en aangevuld met een gouden positie. Was dus een mooie, maar vooral leuke dag. Nu even een weekendje niets.
Bij de start zaten we met een groepje van 5 (Fransua Woldemariam, Gayri Hawery, Martijn Boot, Wouter Viskil en ikzelf) wat zich in de 1e km vormde al snel te kijken in afwachting wat ons te wachten stond. Door deze zeer rustige start (ca 3:45) gebeurde het dat ik ruim 1,5km op kop liep voor de kanonnen F en G. Ongeduldig als ik ben ging dit me te langzaam en na 1km zwengelde ik het tempo omhoog en daarmee viel het startschot ook voor F en G die zich meteen losmaakten. Hierdoor kwam ik alleen met Martijn te lopen en ik gaf hem aan in mijn rug te blijven en mij de wind te laten opvangen zodat hij nog krachten kon sparen voor de periode 20-30km.
Zo liepen we op de wind tegen stukken achter elkaar en alle overige stukken naast elkaar onderwijl nog zo af en toe een gesprek voerend. Oftewel, het ging eigenlijk wel zeer makkelijk. Bij de 10km hoor ik een vloek en Martijn geeft aan dat zijn veter losging. Ik geef aan dat ik zou inhouden tot hij weer bij was terwijl hij zijn veter vastmaakte en we daarna de ingeslagen weg zouden vervolgen. En zo ging de tweede ronde gelijkwaardig aan de eerste ronde. De wind was inmiddels flink toegenomen en daardoor werd het bij de 18km, volle wind tegen en brug op nog even flink aanzetten om het tempo goed te houden. Bij de vork 3e ronde/finish geef ik Martijn een hand, wens hem succes en loop richting finishgebied. Onverwacht heb ik toch een prima tijd gelopen met 1u15m20s en daarbij ook nog eens de zilveren-reeks verbroken en aangevuld met een gouden positie. Was dus een mooie, maar vooral leuke dag. Nu even een weekendje niets.
maandag 18 maart 2013
Kick-off time Triatlon 20-13
De zeventiende van maart 20-13 gaat voor mij de boeken in als kick-off time van het triatlon seizoen. Na de geweldige prestatie in Alphen twee weken eerder ben ik overmoedig geworden en is langzaam de twijfel in mijn kop geslopen. Een goed afgewerkte training voelt al gauw als normaal terwijl een wat mindere training zich exponentieel vermenigvuldigd in mijn hoofd als verlies in vorm. Het zwemmen, wat ook nodig is voor de zwemloop, gaat in een mooie lijn naar verbetering op verbetering.
Vooraf met de wetenschap van een jaar eerder mezelf in deze wedstrijd kansen toegedicht om het klassement te winnen. Mijn concurrenten waren bekend voor me en teruggebracht tot twee: Peter Vocking en Robert Mijwaart. Peter is al menig jaar in deze wedstrijd mijn grootste concurrent en keer op keer mijn meerdere. Robert ken ik als goed triatleet met een sterk fietsonderdeel (zijn zwemmen en lopen is me wat minder bekend). In 20-12 was de strijd tussen Peter en mijzelf zeer spannend met enkele seconden verschil met zwemmen en hetzelfde met het lopen. Toch zwom ik vorig jaar niet super en zag ik daar vooral voor nu mijn kans.
Bij de start afspraken gemaakt wie wat zou willen gaan zwemmen (ikzelf zou 6e in de baan zijn), maar bij het startschot is iedereen zijn richting kwijt (mijzelf incluis) en zwemt zo hard mogelijk om in positie te komen. Dat resulteerde voor mij in een 30m gevecht met Robert en na 50m lig ik tweede in de baan. Tactisch dom weer, maar komt voort uit de angst om de aansluiting met de concurrentie te verliezen. Het resulteerde uiteindelijk in 400m kopwerk en krachtenverspilling. Een ander onderdeel van de tactiek was namelijk de rode badmuts van Peter los te zwemmen. Daar lag mijn enige mogelijkheid om deze versie te winnen. Toen bleek dat hij zijn tanden vastzette in de groep en ik zag dat loszwemmen niet ging lukken, gaf ik de armen wat meer rust om het tweede deel wagon in de boemeltrein (de intercity lag een baan naast ons) te worden. Helaas kon ik de voeten van Robert net niet houden en zwom ik opnieuw een 300m op kop (met zo nu en dan een versnelling) van het derde groepje nu met de rode badmuts van Peter nu rechtstreeks in mijn voeten. Na 700m verder verlangzaamd om de kop aan Peter op te dwingen en de laatste 300m toch nog wat rust te krijgen. Deze voeten hield ik gelukkig wel en zo gebeurde het dat we gedrielijk bij de kant aankwamen. Met nauwlijks een halve meter ruimte wurmde ik me het bad uit en liep door de catacomben richting mijn schoenen.
Vooraf had ik de keus gemaakt om de zooltjes uit mijn schoenen te halen zodat het eventuele dubbelklappen bij de natte of op zijn minst dampige voeten geen tijdsverlies kon opleveren. Met een behoorlijk snelle wissel liep ik het parcours voor mijn zes rondjes van 1,6km. Na 200m een bocht links en ik kon kijken wat de verandere posities waren. Robert lag inmiddels zo'n 300m voor en Peter lag op zo'n 80m achter me. De benen voelden echter niet a la 20-12 en dus zouden posities weldra weer veranderen. Na 1,5 ronde kwam Peter dan voorbij maar was Robert inmiddels terug op 20m welke ik weldra inhaalde en dus slechts kortstondig derde lag om mijn tweede plek terug te halen. De snelheid lag niet superhoog (rond de 16kmu), maar bleek wel heel constant. Drie rondjes van 1,6km op rij een 6 minuten op de klokken en het vierde rondje een dappere versnellingspoging gaf me een 5 minuut 55. De winst hiermee was nul want de afstand bleef verder gelijk en de vijfde ronde kreeg de betaling van de vierde ronde: 6 minuut 3. Ondanks dat begon ik me langzaamaan beter te voelen en zo lukte het om ook de laatste ronde rond de 6 minuten te lopen en kwam ik met 35s achterstand op Peter als tweede over de lijn....voor de derde keer in krap twee weken.
Volgende week de lenteloop in Almere met opnieuw zilver zou me vier-op-een-rij in een kwartet geven. Ik ben niet zo goed in bordspelletjes dus zal ik wel goud* winnen...balen!
*Waar goud natuurlijk vervangen kan worden voor brons, koper, ijzer, roest of ieder ander willekeurig materiaal met bijbehorende positie behalve zilver
Vooraf met de wetenschap van een jaar eerder mezelf in deze wedstrijd kansen toegedicht om het klassement te winnen. Mijn concurrenten waren bekend voor me en teruggebracht tot twee: Peter Vocking en Robert Mijwaart. Peter is al menig jaar in deze wedstrijd mijn grootste concurrent en keer op keer mijn meerdere. Robert ken ik als goed triatleet met een sterk fietsonderdeel (zijn zwemmen en lopen is me wat minder bekend). In 20-12 was de strijd tussen Peter en mijzelf zeer spannend met enkele seconden verschil met zwemmen en hetzelfde met het lopen. Toch zwom ik vorig jaar niet super en zag ik daar vooral voor nu mijn kans.
Bij de start afspraken gemaakt wie wat zou willen gaan zwemmen (ikzelf zou 6e in de baan zijn), maar bij het startschot is iedereen zijn richting kwijt (mijzelf incluis) en zwemt zo hard mogelijk om in positie te komen. Dat resulteerde voor mij in een 30m gevecht met Robert en na 50m lig ik tweede in de baan. Tactisch dom weer, maar komt voort uit de angst om de aansluiting met de concurrentie te verliezen. Het resulteerde uiteindelijk in 400m kopwerk en krachtenverspilling. Een ander onderdeel van de tactiek was namelijk de rode badmuts van Peter los te zwemmen. Daar lag mijn enige mogelijkheid om deze versie te winnen. Toen bleek dat hij zijn tanden vastzette in de groep en ik zag dat loszwemmen niet ging lukken, gaf ik de armen wat meer rust om het tweede deel wagon in de boemeltrein (de intercity lag een baan naast ons) te worden. Helaas kon ik de voeten van Robert net niet houden en zwom ik opnieuw een 300m op kop (met zo nu en dan een versnelling) van het derde groepje nu met de rode badmuts van Peter nu rechtstreeks in mijn voeten. Na 700m verder verlangzaamd om de kop aan Peter op te dwingen en de laatste 300m toch nog wat rust te krijgen. Deze voeten hield ik gelukkig wel en zo gebeurde het dat we gedrielijk bij de kant aankwamen. Met nauwlijks een halve meter ruimte wurmde ik me het bad uit en liep door de catacomben richting mijn schoenen.
Vooraf had ik de keus gemaakt om de zooltjes uit mijn schoenen te halen zodat het eventuele dubbelklappen bij de natte of op zijn minst dampige voeten geen tijdsverlies kon opleveren. Met een behoorlijk snelle wissel liep ik het parcours voor mijn zes rondjes van 1,6km. Na 200m een bocht links en ik kon kijken wat de verandere posities waren. Robert lag inmiddels zo'n 300m voor en Peter lag op zo'n 80m achter me. De benen voelden echter niet a la 20-12 en dus zouden posities weldra weer veranderen. Na 1,5 ronde kwam Peter dan voorbij maar was Robert inmiddels terug op 20m welke ik weldra inhaalde en dus slechts kortstondig derde lag om mijn tweede plek terug te halen. De snelheid lag niet superhoog (rond de 16kmu), maar bleek wel heel constant. Drie rondjes van 1,6km op rij een 6 minuten op de klokken en het vierde rondje een dappere versnellingspoging gaf me een 5 minuut 55. De winst hiermee was nul want de afstand bleef verder gelijk en de vijfde ronde kreeg de betaling van de vierde ronde: 6 minuut 3. Ondanks dat begon ik me langzaamaan beter te voelen en zo lukte het om ook de laatste ronde rond de 6 minuten te lopen en kwam ik met 35s achterstand op Peter als tweede over de lijn....voor de derde keer in krap twee weken.
Volgende week de lenteloop in Almere met opnieuw zilver zou me vier-op-een-rij in een kwartet geven. Ik ben niet zo goed in bordspelletjes dus zal ik wel goud* winnen...balen!
*Waar goud natuurlijk vervangen kan worden voor brons, koper, ijzer, roest of ieder ander willekeurig materiaal met bijbehorende positie behalve zilver
zaterdag 9 maart 2013
Met tranen, zweet en bloed...
Vorig jaar, zelfde tijd, zelfde locatie stond ik aan de start van de Halve Marathon Harderwijk met als doel...onder de 1u17m. Het liep niet lekker en ik finishte in 1u18m30s, maar wel als 3e H40+. Dat leverde een uitnodiging op om het in 2013 beter te mogen doen namens de organisatie (waarvoor uiteraard dank).
Met de Twintig van Alphen in de ledematen, een zeer goede fiets- en zwemtraining en zonder specifiek doel stond ik aan de start van een losgeslagen weergod die de woensdag nog tot zomers bestempelde en drie dagen later de rayon-hoofden alweer zenuwachtig maakte. Koude hou ik wel van tijdens het lopen...nattigheid minder. Voor de start of tot de start een warme trui aangedaan om niet te koud te worden. Ik werd flink zenuwachtig toen ik met nog drie minuten te gaan geen Annette zag en mezelf al zag lopen met een overstroming aan zweet in de warme trui achterlatend waarbij '53 verbleekte. Op het allerlaatste moment zag ik de blonde haren wapperen met een rode toet eronder: Annette stond al klaar om me aan te moedigen toen ook zij het beeld van de trui op het netvlies kreeg. Een PR op de 2km volgde terug richting de idioot waar zij mee verkiest te leven om een stukje stof in ontvangst te nemen...en we zijn weg.
Ik lig van begin af aan niet lekker in de wedstrijd. De eerste kilometer voelt loom, maar ik kan me toch nog langzaamaan naar voor worstelen. Ik passeer nog een aantal BB-lopers wetende dat zij in staat zijn tot 1u16 of sneller. Ok...mijn strategie is eenieder inmiddels wel bekend...snel openen en daarna afvlakken. De kilometers gaan ondanks het gevoel toch redelijk netjes aan me voorbij en klok geeft herhaaldelijk vrolijk een 3m30+ aan. Niet verkeerd toch. Bij 6km krijg ik echter opeens een flinke steek in mijn linker scheenbeenspier die kortstondig aanhoud. De snelheid moet ik omlaag laten gaan en kort schiet de gedachte van uitstappen omdat de pijn toch wel even flink was. Wanneer de pijn echter verdwijnt vervolg ik mijn weg, maar uit het ritme komt het tempo nu in de 3m40+. Een aantal ingehaalde BB-ers geven me ondertussen weer een koekje van eigen deeg. Bij de boog op 10km zie ik de wedstrijdklok een 37+ aangeven...ik loop dus flink klote...hoewel mijn Garmin hier al 10,2km aangeeft. In het dorp moedigen Annette, Tom en Geert me aan en ik trek een sip gezicht. DOORLOPEN word ik nagebruld. Een krappe 500m later spelen de darmen op...flinke kramp en ik moet wandelen en zoek beschutting. Niets...dus doorlopen en opnieuw krampen. Ook hier geen beschutting en ik ga een stukje van het parcours af...om ook niets te vinden. Uiteindelijk na 2-3 minuten doordraven vind ik een verscholen plekje en ik duik er in...pakje omlaag...en een zucht en een verlichting later...krijg ik opnieuw aandrang...nogmaals dus. Ondertussen zie ik mijn knie (links) flink bloeden... Snap nu waarom het verscholen was...ik was dus door doornestruiken heen gedoken...maar moet er ook weer uit. Fuck it...gaan...pijn is voor later....het bloed helaas niet! Een vier minuten oponthoud is mijn deel geworden. Ook de andere knie laat nu zien dat het hart flink aan het werk is en met mooie rode knietjes vervolg ik zonder verdere motivatie mijn weg.
Voor me loopt een groep die nog een richtpunt vormen en waar ik nog enigszins focus op kan gooien. Mijn tempo komt niet veel verder meer dan 3m55...en waarom zou ik. Ik weet dat bij 18km Loran van ProDurance klaarstaat met een gel en richt me op dat punt. Even een kortstondig praatje, een gelletje en ik ga verder voor de laatste 3km. Een gedachte in de regen en kou helpen me...een warme, droge auto, want een klassering kan ik echt wel vergeten. Met 1u25 kom ik over de finish en de speaker Jan de Bekker valt mijn tegenvallende tijd op maar bij het zien van de rode knieen is het verhaal meteen weer op zijn plek. Stomverbaasd (ik dan) komt de organisatie me vertellen dat ik tweede ben geworden in mijn klasse. De prijsuitreiking is over een ruim half uurtje. Dat voelt gek kan ik je vertellen... De knieen worden 'schoon' gespoeld met een kopje boullionsoep (er was zo snel geen water) en langzaamaan komt het grote rillen. Damn..ik had het toch ijs-en ijskoud en kon mijn drinkboullion nauwelijks bij het geril in het bekertje houden. Warmt dan wel weer de handen op. Nadat het podiumritueel is afgehandeld snel alsnog de auto in en OPWARMEN!!!! Een hele vreemde dag beleefd vandaag die ik me lang zal heugen. De knieen zijn inmiddels weer schoon en het blijken totaal slechts 9 schrammen te zijn...dat de knieen zich nu zo moesten aanstellen alsof ze doodbloeden...it's a wonder.
Met de Twintig van Alphen in de ledematen, een zeer goede fiets- en zwemtraining en zonder specifiek doel stond ik aan de start van een losgeslagen weergod die de woensdag nog tot zomers bestempelde en drie dagen later de rayon-hoofden alweer zenuwachtig maakte. Koude hou ik wel van tijdens het lopen...nattigheid minder. Voor de start of tot de start een warme trui aangedaan om niet te koud te worden. Ik werd flink zenuwachtig toen ik met nog drie minuten te gaan geen Annette zag en mezelf al zag lopen met een overstroming aan zweet in de warme trui achterlatend waarbij '53 verbleekte. Op het allerlaatste moment zag ik de blonde haren wapperen met een rode toet eronder: Annette stond al klaar om me aan te moedigen toen ook zij het beeld van de trui op het netvlies kreeg. Een PR op de 2km volgde terug richting de idioot waar zij mee verkiest te leven om een stukje stof in ontvangst te nemen...en we zijn weg.
Ik lig van begin af aan niet lekker in de wedstrijd. De eerste kilometer voelt loom, maar ik kan me toch nog langzaamaan naar voor worstelen. Ik passeer nog een aantal BB-lopers wetende dat zij in staat zijn tot 1u16 of sneller. Ok...mijn strategie is eenieder inmiddels wel bekend...snel openen en daarna afvlakken. De kilometers gaan ondanks het gevoel toch redelijk netjes aan me voorbij en klok geeft herhaaldelijk vrolijk een 3m30+ aan. Niet verkeerd toch. Bij 6km krijg ik echter opeens een flinke steek in mijn linker scheenbeenspier die kortstondig aanhoud. De snelheid moet ik omlaag laten gaan en kort schiet de gedachte van uitstappen omdat de pijn toch wel even flink was. Wanneer de pijn echter verdwijnt vervolg ik mijn weg, maar uit het ritme komt het tempo nu in de 3m40+. Een aantal ingehaalde BB-ers geven me ondertussen weer een koekje van eigen deeg. Bij de boog op 10km zie ik de wedstrijdklok een 37+ aangeven...ik loop dus flink klote...hoewel mijn Garmin hier al 10,2km aangeeft. In het dorp moedigen Annette, Tom en Geert me aan en ik trek een sip gezicht. DOORLOPEN word ik nagebruld. Een krappe 500m later spelen de darmen op...flinke kramp en ik moet wandelen en zoek beschutting. Niets...dus doorlopen en opnieuw krampen. Ook hier geen beschutting en ik ga een stukje van het parcours af...om ook niets te vinden. Uiteindelijk na 2-3 minuten doordraven vind ik een verscholen plekje en ik duik er in...pakje omlaag...en een zucht en een verlichting later...krijg ik opnieuw aandrang...nogmaals dus. Ondertussen zie ik mijn knie (links) flink bloeden... Snap nu waarom het verscholen was...ik was dus door doornestruiken heen gedoken...maar moet er ook weer uit. Fuck it...gaan...pijn is voor later....het bloed helaas niet! Een vier minuten oponthoud is mijn deel geworden. Ook de andere knie laat nu zien dat het hart flink aan het werk is en met mooie rode knietjes vervolg ik zonder verdere motivatie mijn weg.
Voor me loopt een groep die nog een richtpunt vormen en waar ik nog enigszins focus op kan gooien. Mijn tempo komt niet veel verder meer dan 3m55...en waarom zou ik. Ik weet dat bij 18km Loran van ProDurance klaarstaat met een gel en richt me op dat punt. Even een kortstondig praatje, een gelletje en ik ga verder voor de laatste 3km. Een gedachte in de regen en kou helpen me...een warme, droge auto, want een klassering kan ik echt wel vergeten. Met 1u25 kom ik over de finish en de speaker Jan de Bekker valt mijn tegenvallende tijd op maar bij het zien van de rode knieen is het verhaal meteen weer op zijn plek. Stomverbaasd (ik dan) komt de organisatie me vertellen dat ik tweede ben geworden in mijn klasse. De prijsuitreiking is over een ruim half uurtje. Dat voelt gek kan ik je vertellen... De knieen worden 'schoon' gespoeld met een kopje boullionsoep (er was zo snel geen water) en langzaamaan komt het grote rillen. Damn..ik had het toch ijs-en ijskoud en kon mijn drinkboullion nauwelijks bij het geril in het bekertje houden. Warmt dan wel weer de handen op. Nadat het podiumritueel is afgehandeld snel alsnog de auto in en OPWARMEN!!!! Een hele vreemde dag beleefd vandaag die ik me lang zal heugen. De knieen zijn inmiddels weer schoon en het blijken totaal slechts 9 schrammen te zijn...dat de knieen zich nu zo moesten aanstellen alsof ze doodbloeden...it's a wonder.
dinsdag 5 maart 2013
De 5 van Alphen...
Afgelopen weekend stond de 20 kilometer door en rond Alphen op het programma. Mijn eerste echte schreden terug in het strijdperk op de kortere afstand na mijn marathon avonturen in de afgelopen winter. Laaste weken veel gebeurd en de aandacht langzaamaan weer aan het verleggen richting triatlon. Time-management is belangrijk en ook het hoofd was wel even klaar met het vele lopen dus het zwemmen, maar vooral fietsen werden dankbaar als alternatief weer opgepakt.
Voor de 20 van Alphen had ik op zich een goed gevoel omdat de trainingen weliswaar wisselvallig verlopen, maar over het algemeen toch goed en stevig te noemen zijn. Een snelle maandag 8km bracht me tot de uitspraak dat het clubrecord bij Running2000 haalbaar was en wellicht zelfs een PR tot de mogelijkheden behoorde. Mijn bioritme beslaat momenteel echter een cyclus van een week met in het weekend vaak weinig puf om echt hard te kunnen en willen lopen...zo ook de losloop-loop op zaterdag waar ik me niet echt snel voelde. Een paar dagen al licht misselijk en een rommelende maag geeft ook niet het gevoel van een aanstaande toptijd.
In het startvak kom ik de houder van het clubrecord (Wout Mensink) tegen en ik maak een kort praatje met hem. Helaas moest ik het gesprek onbeleed afbreken aangezien vijf minuten voor de start mijn inhoud begon aan te dringen en dat kun je beter niet tijdens hebben. Snel het vak verlaten...korte sprint naar de WC en weer terug het vak in met nog een paar minuten te gaan. Je voelt je wel een stuk lichter meteen!
Vanaf de start liep ik eigenlijk erg goed en sterk. Voor me zie ik een kleine groep top-atleten langzaam verdwijnen en ook een tweetal vrouwen maken langzaam ruimte voor een horizon. Een eerste kilometer in ca 3:25 voelt rustig en voor mijn gevoel ook onder het geen wat ik op dit moment kan oftewel: ik was vrij kalm begonnen. Toch schrik ik wanneer ik bij twee kilometer een fietser voor me krijg met de tekst: eerste veteraan. Hier had ik niet op gerekend. Volgens de startlijst zou ik met een goede dag hooguit tweede kunnen worden in mijn klasse. De fietser blijft dan ook een paar 100m bij me tot de groep van twee die ik bij 2km passeerde weer langszij komt.
Vanaf hier wordt het een stabiele maar eenzame strijd tot 13km. Lichte wind (tegen), viaduct op (steil) en een lange rechte weg met hier een daar een loper. Achterom kijkend zie ik wel een klein groepje inmiddels aankomen, maar nog te ver om actief bezig zijnde te kunnen zien wie of wat. Na de rondgang over het water komt het groepje bij de 13km bij me. Het blijkt een groepje van vijf vrouwen te zijn die er tijdelijk voor kozen om mij de haas te laten zijn. Bij de 10km liep ik inmiddels een tempo van 3:48/km, maar deze dames gaven me nieuwe spirit (hoewel de rugzucht ook hielp) en joegen mijn tempo terug naar 3:40/km. Een dame neemt kortstondig over, maar lopend op het randje en gewend om alles solo te lopen, pak ik snel de kop weer terug. Een kilometer lang blijf ik de haas maar na de bocht terug richting Alphen bij kilometer 14 verander ik langzaam in de vos...oftewel, de dames passeren...en nu definitief. Hun voorsprong groeit tot zo'n 50m en blijft daar stabiel. Tot en met 17km de groep goed in het nabije zicht kunnen houden maar de samenkomst met de 10km lopers vertroebelde het beeld en dan wordt het meer eiland-hoppen naar de 10km lopers zonder de groep in de kluwen mensen nog te kunnen ontwaren.
De kluwe is aan de ene kant lastig omdat je toch zo nu en dan moet slalommen of in ieder geval van de door jou bepaalde ideale lijn af moet. Aan de andere kant heb je heel veel kleine richtpunten waar je je focus op kunt gooien. Deze kluwe was in ieder geval goed opgevoed door een snellere loper goed de ruimte te bieden...ik heb vaker anders meegemaakt! Na ruim 19km rechtsaf een soort van dorpsstraat in en veel publiek. Mijn tijd is safe op het clubrecord, maar ik weet helaas niet wat mijn PR nu precies was...had er niet echt rekening meer meegehouden. Ik dacht zo'n 1u13m30...kijkende naar de eerste drie karakters van deze tijd geven zij inderdaad aan wat ik ben als ik niet versnel om te pogen om mijn PR te pakken. Ik gooi het tempo dus omlaag (de snelheid omhoog!) en begin zo langzaamaan te sprinten. De afstandsbordjes vliegen voorbij...en ik ga snel richting finish. Uiteindelijk stopt de klok op de 1u13m35...geen idee of ik nu wel of geen PR liep...in ieder geval wel het clubrecord te pakken met ca 40s...daar was het me vooral om te doen. Thuis blijkt dat mijn PR 14 seconden sneller was. Voor nu zat er niet (veel) meer in dus ik vind het best. Wellicht over een paar weken in Almere tijdens de lenteloop dat het PR gepakt kan worden. Deze week vooral kleine duurloopjes want zaterdag is alweer de halve marathon in Harderwijk. Daar heb ik een 1u18m30 van 2012 te verbeteren...
Voor de 20 van Alphen had ik op zich een goed gevoel omdat de trainingen weliswaar wisselvallig verlopen, maar over het algemeen toch goed en stevig te noemen zijn. Een snelle maandag 8km bracht me tot de uitspraak dat het clubrecord bij Running2000 haalbaar was en wellicht zelfs een PR tot de mogelijkheden behoorde. Mijn bioritme beslaat momenteel echter een cyclus van een week met in het weekend vaak weinig puf om echt hard te kunnen en willen lopen...zo ook de losloop-loop op zaterdag waar ik me niet echt snel voelde. Een paar dagen al licht misselijk en een rommelende maag geeft ook niet het gevoel van een aanstaande toptijd.
In het startvak kom ik de houder van het clubrecord (Wout Mensink) tegen en ik maak een kort praatje met hem. Helaas moest ik het gesprek onbeleed afbreken aangezien vijf minuten voor de start mijn inhoud begon aan te dringen en dat kun je beter niet tijdens hebben. Snel het vak verlaten...korte sprint naar de WC en weer terug het vak in met nog een paar minuten te gaan. Je voelt je wel een stuk lichter meteen!
Vanaf de start liep ik eigenlijk erg goed en sterk. Voor me zie ik een kleine groep top-atleten langzaam verdwijnen en ook een tweetal vrouwen maken langzaam ruimte voor een horizon. Een eerste kilometer in ca 3:25 voelt rustig en voor mijn gevoel ook onder het geen wat ik op dit moment kan oftewel: ik was vrij kalm begonnen. Toch schrik ik wanneer ik bij twee kilometer een fietser voor me krijg met de tekst: eerste veteraan. Hier had ik niet op gerekend. Volgens de startlijst zou ik met een goede dag hooguit tweede kunnen worden in mijn klasse. De fietser blijft dan ook een paar 100m bij me tot de groep van twee die ik bij 2km passeerde weer langszij komt.
Vanaf hier wordt het een stabiele maar eenzame strijd tot 13km. Lichte wind (tegen), viaduct op (steil) en een lange rechte weg met hier een daar een loper. Achterom kijkend zie ik wel een klein groepje inmiddels aankomen, maar nog te ver om actief bezig zijnde te kunnen zien wie of wat. Na de rondgang over het water komt het groepje bij de 13km bij me. Het blijkt een groepje van vijf vrouwen te zijn die er tijdelijk voor kozen om mij de haas te laten zijn. Bij de 10km liep ik inmiddels een tempo van 3:48/km, maar deze dames gaven me nieuwe spirit (hoewel de rugzucht ook hielp) en joegen mijn tempo terug naar 3:40/km. Een dame neemt kortstondig over, maar lopend op het randje en gewend om alles solo te lopen, pak ik snel de kop weer terug. Een kilometer lang blijf ik de haas maar na de bocht terug richting Alphen bij kilometer 14 verander ik langzaam in de vos...oftewel, de dames passeren...en nu definitief. Hun voorsprong groeit tot zo'n 50m en blijft daar stabiel. Tot en met 17km de groep goed in het nabije zicht kunnen houden maar de samenkomst met de 10km lopers vertroebelde het beeld en dan wordt het meer eiland-hoppen naar de 10km lopers zonder de groep in de kluwen mensen nog te kunnen ontwaren.
De kluwe is aan de ene kant lastig omdat je toch zo nu en dan moet slalommen of in ieder geval van de door jou bepaalde ideale lijn af moet. Aan de andere kant heb je heel veel kleine richtpunten waar je je focus op kunt gooien. Deze kluwe was in ieder geval goed opgevoed door een snellere loper goed de ruimte te bieden...ik heb vaker anders meegemaakt! Na ruim 19km rechtsaf een soort van dorpsstraat in en veel publiek. Mijn tijd is safe op het clubrecord, maar ik weet helaas niet wat mijn PR nu precies was...had er niet echt rekening meer meegehouden. Ik dacht zo'n 1u13m30...kijkende naar de eerste drie karakters van deze tijd geven zij inderdaad aan wat ik ben als ik niet versnel om te pogen om mijn PR te pakken. Ik gooi het tempo dus omlaag (de snelheid omhoog!) en begin zo langzaamaan te sprinten. De afstandsbordjes vliegen voorbij...en ik ga snel richting finish. Uiteindelijk stopt de klok op de 1u13m35...geen idee of ik nu wel of geen PR liep...in ieder geval wel het clubrecord te pakken met ca 40s...daar was het me vooral om te doen. Thuis blijkt dat mijn PR 14 seconden sneller was. Voor nu zat er niet (veel) meer in dus ik vind het best. Wellicht over een paar weken in Almere tijdens de lenteloop dat het PR gepakt kan worden. Deze week vooral kleine duurloopjes want zaterdag is alweer de halve marathon in Harderwijk. Daar heb ik een 1u18m30 van 2012 te verbeteren...
maandag 4 februari 2013
Triple forty-two...
Bij deze titel zal menig darter nu zijn wenkbrauwen fronsen, maar aangezien het hier over het volbrengen van een derde marathon in krap drie maanden tijd gaat zouden de wenkbrauwen bij het zien van de posturen van de dartheren tegenwoordig dezelfde kant op deinzen indien zij de triple forty-two zouden volbrengen.
Goed...we hebben het dus over een midwinter, een marathon en dat in Apeldoorn. Na Limburg bevinden zich op deze uitgekozen route de hoogste bergen van het kleine landje. Sinds Spijkenisse zo'n zeven weken eerder nog wel getracht om na kort herstel weer in marathon-modus te komen, maar dat wilde niet echt meer lukken. Een 20km werd nog goed volbracht met 15 in het uur als training vijf weken voor Apeldoorn, maar daarna stokte de teller met nog 1x een 23km met veel tegenzin (de wind en kou helpen in trainingen niet echt mee). Op Texel werd nog een 28km gelopen...maar die was dan weer gebroken...en zo voelde ik me ook de dagen erna. In de tussentijd begonnen met krachtoefeningen (Insanity)...leuk, zwaar en iets te fanatieke start bij verkeerde kledij. Een half uur springen op blote voeten waarbij de enkels alle standen voor zijn botten kreeg...dat is vragen om problemen. Laatste maand dus ook lichte klachten gehad in achilles en lies...eigen schuld. Moet toch beter weten zo langzaamaan.
De weken kabbelden zo voorbij...en dan is opeens de dag weer daar. Het was een zonnige, frisse dag op weg in de auto naar Apeldoorn. In Orpheus mijn spullen gestald en langzaamaan naar het startvak begeven. Sta je dankzij de werkgever opeens (weliswaar op verzoek) in het wedstrijdvak...maar dan ook echt helemaal vooraan. Nu is het niet dat ik een flater sla...maar dit was dus bij de genodigden. Toen 'wij' "genodigden" (je voelt je snel één van hun) achter de hekken moesten toch maar wel bescheiden de achterste van de vier linies gekozen. Doel was heel erg ingehouden starten en dan moet je niet bij Kenianen of Krotwaars in de buurt staan...althans...ik niet! Ondanks dat ik me mega aan het inhouden was ging de 1e kilometer in 3:51...dat is toch sneller dan de 4:17, maar het voelde als 5:00...zo makkelijk en ontspannen voelde ik me. Ook de kilometers die gingen volgen zouden niets aan het gevoel wijzigen. Het tempo bleef in continue intensiteit (snelheid wilde wel eens wijzigen afhankelijk van de hellingspercentages) doorgaan. Zo nu en dan haalde een groep mij in...en soms haalde ik mensen in (en zelfs ook weer groepen terug). Onderweg kom ik Tom Fokkens en Geert Nobel nog tegen en volledig fit maak ik een kleine detour voor een high-five. Op de vraag van Teus hoe het gaat antwoord ik: super-makkelijk. Dit was op 25km...en 3km later sloeg het beeld om. De Asselronde mocht rechtdoor de Loolaan af richting de groene boog...en 'wij' marathonlopers rechtsaf. Terug de heuvels in. Voor me loopt iemand weer flink zijn PR te verbeteren door de bochten af te steken buiten het parcours om en zijn fietser op de wind tegen stukken voor hem te laten fietsen. Tja...een confessie bij Oprah zou hem niet misstaan hebben...maar dat duurt dan nog een paar jaar!
De klim begint zijn tol te eisen op de achilles die nu flink gevoelig wordt. Het tempo gaat daardoor omlaag van zo'n 4:10 continu naar 4:30+. Bij de 30km pak ik de rust om mijn achilles weer op een lijn te krijgen. Dat werd teveel gewaardeerd en de zeven kilometers die volgende werd het ritueel nog een aantal maal over gedaan (zelfs tot boomduwen aan toe). Ik scoor hier dan ook een aantal vijf-plussers waar ik amper drie kwartier geleden nog dacht aan twee vingers, een neus en een twee-uur-vijvenvijftig. Bij 37km stop ik opnieuw om mijn achilles te rekken als een sportieve fietser me vraagt wat het probleem is. Wanneer ik aangeef dat mijn achilles weigert...pakt hij resoluut mijn voet en zegt: "Ik maak je enkel even los". Inmiddels is Melanie (Spruijt) en Irene Kinnegim me (weer) gepasseerd. Wanneer ik weer ga lopen roept de fietser me toe dat ik naar Melanie toe moet en samen moet gaan werken. De pijn is compleet verdwenen en ik loop in volle vaart naar voren met 15kmu (moest flink werken om Melanie in te halen). Ondertussen krijg ik techniekaanwijzingen van de fietser: naar voren leunen, lang maken...ARM-INZET en mijn tempo blijft zeer hoog. Ik kom bij Melanie, kijk om en zie dat het tempo net iets te hoog is. Vlak daarna komt ook Irene weer terug in het vizier en het blijft maar hard gaan onder de aanmoedigingen. Bij de 40km begint het kaarsje te dimmen en omkijkend zie ik dat Melanie toch goed gevolgd is en weer terug in mijn slipstream komt. Om mezelf op te peppen en een nieuw doel te krijgen, te hebben en te houden kies ik om haar de laatste kilometers te hazen. Gek genoeg is dat niet enkel voor haar een voordeel, maar dat geeft me die push om te moeten blijven lopen. Ik sleur haar mee naar voren en alle pijn van een kwartier eerder is helemaal weg. De boog komt uiteindelijk na 3:03...en laat dat nu EN mijn voorspelling zijn EN mijn startnummer. Hoe toevallig kun je het hebben (en dus niet op gelopen!).
Ben nu blij dat het avontuur over is welke in augustus begon met nog 1x een snelle marathon in Amsterdam...maar al snel een flink vervolg kreeg. Na zes maanden marathon-head ben ik niet zozeer fysiek klaar met de marathon...maar mentaal. Maar ja...over zeven maanden mag ik weer in Almere...gelukkig mag ik dan een stukje warm-zwemmen en fietsen voorgaand. Ook leuk!
Goed...we hebben het dus over een midwinter, een marathon en dat in Apeldoorn. Na Limburg bevinden zich op deze uitgekozen route de hoogste bergen van het kleine landje. Sinds Spijkenisse zo'n zeven weken eerder nog wel getracht om na kort herstel weer in marathon-modus te komen, maar dat wilde niet echt meer lukken. Een 20km werd nog goed volbracht met 15 in het uur als training vijf weken voor Apeldoorn, maar daarna stokte de teller met nog 1x een 23km met veel tegenzin (de wind en kou helpen in trainingen niet echt mee). Op Texel werd nog een 28km gelopen...maar die was dan weer gebroken...en zo voelde ik me ook de dagen erna. In de tussentijd begonnen met krachtoefeningen (Insanity)...leuk, zwaar en iets te fanatieke start bij verkeerde kledij. Een half uur springen op blote voeten waarbij de enkels alle standen voor zijn botten kreeg...dat is vragen om problemen. Laatste maand dus ook lichte klachten gehad in achilles en lies...eigen schuld. Moet toch beter weten zo langzaamaan.
De weken kabbelden zo voorbij...en dan is opeens de dag weer daar. Het was een zonnige, frisse dag op weg in de auto naar Apeldoorn. In Orpheus mijn spullen gestald en langzaamaan naar het startvak begeven. Sta je dankzij de werkgever opeens (weliswaar op verzoek) in het wedstrijdvak...maar dan ook echt helemaal vooraan. Nu is het niet dat ik een flater sla...maar dit was dus bij de genodigden. Toen 'wij' "genodigden" (je voelt je snel één van hun) achter de hekken moesten toch maar wel bescheiden de achterste van de vier linies gekozen. Doel was heel erg ingehouden starten en dan moet je niet bij Kenianen of Krotwaars in de buurt staan...althans...ik niet! Ondanks dat ik me mega aan het inhouden was ging de 1e kilometer in 3:51...dat is toch sneller dan de 4:17, maar het voelde als 5:00...zo makkelijk en ontspannen voelde ik me. Ook de kilometers die gingen volgen zouden niets aan het gevoel wijzigen. Het tempo bleef in continue intensiteit (snelheid wilde wel eens wijzigen afhankelijk van de hellingspercentages) doorgaan. Zo nu en dan haalde een groep mij in...en soms haalde ik mensen in (en zelfs ook weer groepen terug). Onderweg kom ik Tom Fokkens en Geert Nobel nog tegen en volledig fit maak ik een kleine detour voor een high-five. Op de vraag van Teus hoe het gaat antwoord ik: super-makkelijk. Dit was op 25km...en 3km later sloeg het beeld om. De Asselronde mocht rechtdoor de Loolaan af richting de groene boog...en 'wij' marathonlopers rechtsaf. Terug de heuvels in. Voor me loopt iemand weer flink zijn PR te verbeteren door de bochten af te steken buiten het parcours om en zijn fietser op de wind tegen stukken voor hem te laten fietsen. Tja...een confessie bij Oprah zou hem niet misstaan hebben...maar dat duurt dan nog een paar jaar!
De klim begint zijn tol te eisen op de achilles die nu flink gevoelig wordt. Het tempo gaat daardoor omlaag van zo'n 4:10 continu naar 4:30+. Bij de 30km pak ik de rust om mijn achilles weer op een lijn te krijgen. Dat werd teveel gewaardeerd en de zeven kilometers die volgende werd het ritueel nog een aantal maal over gedaan (zelfs tot boomduwen aan toe). Ik scoor hier dan ook een aantal vijf-plussers waar ik amper drie kwartier geleden nog dacht aan twee vingers, een neus en een twee-uur-vijvenvijftig. Bij 37km stop ik opnieuw om mijn achilles te rekken als een sportieve fietser me vraagt wat het probleem is. Wanneer ik aangeef dat mijn achilles weigert...pakt hij resoluut mijn voet en zegt: "Ik maak je enkel even los". Inmiddels is Melanie (Spruijt) en Irene Kinnegim me (weer) gepasseerd. Wanneer ik weer ga lopen roept de fietser me toe dat ik naar Melanie toe moet en samen moet gaan werken. De pijn is compleet verdwenen en ik loop in volle vaart naar voren met 15kmu (moest flink werken om Melanie in te halen). Ondertussen krijg ik techniekaanwijzingen van de fietser: naar voren leunen, lang maken...ARM-INZET en mijn tempo blijft zeer hoog. Ik kom bij Melanie, kijk om en zie dat het tempo net iets te hoog is. Vlak daarna komt ook Irene weer terug in het vizier en het blijft maar hard gaan onder de aanmoedigingen. Bij de 40km begint het kaarsje te dimmen en omkijkend zie ik dat Melanie toch goed gevolgd is en weer terug in mijn slipstream komt. Om mezelf op te peppen en een nieuw doel te krijgen, te hebben en te houden kies ik om haar de laatste kilometers te hazen. Gek genoeg is dat niet enkel voor haar een voordeel, maar dat geeft me die push om te moeten blijven lopen. Ik sleur haar mee naar voren en alle pijn van een kwartier eerder is helemaal weg. De boog komt uiteindelijk na 3:03...en laat dat nu EN mijn voorspelling zijn EN mijn startnummer. Hoe toevallig kun je het hebben (en dus niet op gelopen!).
Ben nu blij dat het avontuur over is welke in augustus begon met nog 1x een snelle marathon in Amsterdam...maar al snel een flink vervolg kreeg. Na zes maanden marathon-head ben ik niet zozeer fysiek klaar met de marathon...maar mentaal. Maar ja...over zeven maanden mag ik weer in Almere...gelukkig mag ik dan een stukje warm-zwemmen en fietsen voorgaand. Ook leuk!
maandag 28 januari 2013
1 Weg, 738 benen en 4000 lichtjes
In navolging van de populariteit van een cijfer in de titel van diverse literatuur heeft deze blog ook wat cijfertjes als opening. Nu wil ik niet beweren dat snotterende mannen en vrouwen met zwaarbedekte lichaamsdelen in afscherming van koude omstandigheden evenveel erotisch gezinde lezers zal trekken als 'mijn collega' dat heeft gedaan met '50 tinten grijs'...het heeft wel meteen jullie aandacht!
De dag is 25 januari 2013...de start van een nieuw ATC en de start van een NIEUW ATC. De organisatie heeft de succesformule van het traditionele circuit omgegooid en met innovatief denken wordt het succes getart en opnieuw (uit)gevonden. Op deze dag...hoewel, de dag was al bijna voorbij, begeven driehonderdnegenenzestig atleten met dubbel zoveel benen zich over een donkere weg langs het Gooimeer. De organisatie heeft in aanloop naar de KidneyRun@Night verwoedde pogingen gedaan om de mannen van het Guiness Book Of Records te overtuigen dat de vierduizend waxinelichtjes op rij langs het parcours wel degelijk de langste landingsbaan in de geschiedenis van de luchtvaart vormden. De mannen waren echter niet te vermurwen en het record blijft vacant. De atleten genoten echter zichtbaar van de spookachtige omgeving en sferen.
Ikzelf had met het oog op het donker en de gladheid het voornemen om geen risico te nemen en vooral op zeker te lopen. Dit hield een zeer behouden start in waarbij medeatleten hun kans schoon zagen en mijn handelsmerk spontaan overnamen: een bliksemstart. Zelf glibberde ik nog de eerste bochten door en bevond me meteen op positie 20. Verbazingwekkend hoe hard anderen durfden te vertrekken. Ik weet Frank Veltman naast me en Wanni Friderichs en Menno van der Meer voor me. Voor het klassement zijn dit mijn directe concurrenten. Dit jaar is een podiumplek de grote vraag. Allen kunnen ze goed lopen en fietsen en Frank en Menno kunnen ook nog eens sterk zwemmen. Vierde eindpositie lijkt nu het hoogst haalbare. Allemaal gedachten die in je opkomen in de eerste kilometers langs het donkere Gooimeer. Frank heeft inmiddels een gaatje moeten laten en voor me zie ik de lange gestalte van Cor Boerman opdoemen. Ik moet nog een paar kilometer flink doorlopen om bij te komen maar eenmaal in de buurt moet ik even wachten met passeren. De terugweg laat helaas weinig ruimte om te passeren met alle tegenliggers. Terug in haven na de eerste lus lijkt de sfeer er goed in te zitten en ik herken de aanmoedingen van Merijn Schuurman aan zijn stem. Gezien heb ik hem niet want de frisse tegenwind zorgt voor tranende ogen...en oh ja, het was donker!
Bij begin tweede lus (een andere dan de eerste overigens) moeten wij atleten onder een boog door welke geflankeerd is door een bouwlamp: Gamma zei u???, ik zag wel enkele seconden enkel nog gammastralen in mijn ogen flikkeren...de weg was nog zoeker dan een paar minuten daarvoor. Toen het licht terugkeerde kwamen ook de vrolijk flikkerende lampjes terug en ik loop verder. Van Annette hoorde ik dat ik inmiddels twaalfde lag en voor me doemt een groot postuur op. Zo'n man van dik 90kg die je niet voor je verwacht, maar het wel mooi even doet. Langzaam komen onze wegen kortstondig samen om daarna weer te splitsen (figuurlijk dan, want de lampjes doen goed hun werk om de driehondervijfenzestig -er waren een paar uitvallers- dwaallichten op het rechte pad te houden. In de verte komt de volgende loper in het troebele beeld. Wanneer ik hem bijhaal blijkt het Menno te zijn. Dit verbaast me aangezien de loopcapaciteiten gelijkwaardig zijn. Opnieuw is het samenzijn kortstondig en wordt de weg in eenzaamheid vervolgd. Na het keerpunts stopt de wind met tegenwerken en gaat nu in de rug blazen. Milco Driessen, de leider in de wedstrijd, heeft een megagat geslagen, maar de rest ligt toch behoorlijk in de buurt. Het tempo is inmiddels weer flink omhooggekrikt van 3:55 (wind tegen) terug naar 3:40 (wind mee). Ik loop nog steeds heerlijk ontspannen en alert. De mijnlamp die ik opgezet heb helpt prima om de weg nog enigszins te kunnen lezen en me te behoeden voor oneffenheden. Op zo'n kilometer voor de finish krijg ik van toeschouwers te horen: "vlak voor je loopt Lampie...", die is dus met een prima wedstrijd bezig. Ik versnel niet en blijf in het cadans van de afgelopen negen kilometer. Terug bij de bouwlamp die nu elke gelaatstrek mijdt is het laatste gladde stukje richting finish, een bocht...en de benen houden na zevenendertignulzeven halt. Een prima tijd een week voor de trilogische marathonwinter. Had vooraf een achtendertiger in mijn hoofd en deze zevenendertiger voelde uiteindelijk net zo makkelijk.
Na de finish was het nog wel even wachten op de prijzenceremonie. Voor mij was het ook nog even onduidelijk of ik nu derde H40 of vierde was geworden. Annette en Sjaak waren inmiddels behoorlijk verkleumd, maar bleven trouw mee wachten. Uiteindelijk bleek ik toch vierde geworden te zijn. Het was een hele aparte ervaring en boven verwachting leuk om te doen. Nu nog een weekje rustig doorlopen en naar mijn best voorbereide marathon ooit...ahum... Ik zal wel zien wat Apeldoorn in petto heeft voor me. Ik kom dit keer niet voor een tijd, maar enkel voor de afstand en dan is met Amsterdam en Spijkenisse toch nog een flinke basis gelegd om ook Apeldoorn op normaal tempo mee te doen. Ik start onder nummer 303...zal dat ook mijn tijd worden. Wellicht moet ik flink doorlopen, maar kan ook halt moeten houden voor de finish. De klok tikt door.
Overigens bleek de aanmoeding niet Lampie, maar Wanni te betreffen. Tja..de oren waren dus blijkbaar ook wat dichtgevroren.
De dag is 25 januari 2013...de start van een nieuw ATC en de start van een NIEUW ATC. De organisatie heeft de succesformule van het traditionele circuit omgegooid en met innovatief denken wordt het succes getart en opnieuw (uit)gevonden. Op deze dag...hoewel, de dag was al bijna voorbij, begeven driehonderdnegenenzestig atleten met dubbel zoveel benen zich over een donkere weg langs het Gooimeer. De organisatie heeft in aanloop naar de KidneyRun@Night verwoedde pogingen gedaan om de mannen van het Guiness Book Of Records te overtuigen dat de vierduizend waxinelichtjes op rij langs het parcours wel degelijk de langste landingsbaan in de geschiedenis van de luchtvaart vormden. De mannen waren echter niet te vermurwen en het record blijft vacant. De atleten genoten echter zichtbaar van de spookachtige omgeving en sferen.
Ikzelf had met het oog op het donker en de gladheid het voornemen om geen risico te nemen en vooral op zeker te lopen. Dit hield een zeer behouden start in waarbij medeatleten hun kans schoon zagen en mijn handelsmerk spontaan overnamen: een bliksemstart. Zelf glibberde ik nog de eerste bochten door en bevond me meteen op positie 20. Verbazingwekkend hoe hard anderen durfden te vertrekken. Ik weet Frank Veltman naast me en Wanni Friderichs en Menno van der Meer voor me. Voor het klassement zijn dit mijn directe concurrenten. Dit jaar is een podiumplek de grote vraag. Allen kunnen ze goed lopen en fietsen en Frank en Menno kunnen ook nog eens sterk zwemmen. Vierde eindpositie lijkt nu het hoogst haalbare. Allemaal gedachten die in je opkomen in de eerste kilometers langs het donkere Gooimeer. Frank heeft inmiddels een gaatje moeten laten en voor me zie ik de lange gestalte van Cor Boerman opdoemen. Ik moet nog een paar kilometer flink doorlopen om bij te komen maar eenmaal in de buurt moet ik even wachten met passeren. De terugweg laat helaas weinig ruimte om te passeren met alle tegenliggers. Terug in haven na de eerste lus lijkt de sfeer er goed in te zitten en ik herken de aanmoedingen van Merijn Schuurman aan zijn stem. Gezien heb ik hem niet want de frisse tegenwind zorgt voor tranende ogen...en oh ja, het was donker!
Bij begin tweede lus (een andere dan de eerste overigens) moeten wij atleten onder een boog door welke geflankeerd is door een bouwlamp: Gamma zei u???, ik zag wel enkele seconden enkel nog gammastralen in mijn ogen flikkeren...de weg was nog zoeker dan een paar minuten daarvoor. Toen het licht terugkeerde kwamen ook de vrolijk flikkerende lampjes terug en ik loop verder. Van Annette hoorde ik dat ik inmiddels twaalfde lag en voor me doemt een groot postuur op. Zo'n man van dik 90kg die je niet voor je verwacht, maar het wel mooi even doet. Langzaam komen onze wegen kortstondig samen om daarna weer te splitsen (figuurlijk dan, want de lampjes doen goed hun werk om de driehondervijfenzestig -er waren een paar uitvallers- dwaallichten op het rechte pad te houden. In de verte komt de volgende loper in het troebele beeld. Wanneer ik hem bijhaal blijkt het Menno te zijn. Dit verbaast me aangezien de loopcapaciteiten gelijkwaardig zijn. Opnieuw is het samenzijn kortstondig en wordt de weg in eenzaamheid vervolgd. Na het keerpunts stopt de wind met tegenwerken en gaat nu in de rug blazen. Milco Driessen, de leider in de wedstrijd, heeft een megagat geslagen, maar de rest ligt toch behoorlijk in de buurt. Het tempo is inmiddels weer flink omhooggekrikt van 3:55 (wind tegen) terug naar 3:40 (wind mee). Ik loop nog steeds heerlijk ontspannen en alert. De mijnlamp die ik opgezet heb helpt prima om de weg nog enigszins te kunnen lezen en me te behoeden voor oneffenheden. Op zo'n kilometer voor de finish krijg ik van toeschouwers te horen: "vlak voor je loopt Lampie...", die is dus met een prima wedstrijd bezig. Ik versnel niet en blijf in het cadans van de afgelopen negen kilometer. Terug bij de bouwlamp die nu elke gelaatstrek mijdt is het laatste gladde stukje richting finish, een bocht...en de benen houden na zevenendertignulzeven halt. Een prima tijd een week voor de trilogische marathonwinter. Had vooraf een achtendertiger in mijn hoofd en deze zevenendertiger voelde uiteindelijk net zo makkelijk.
Na de finish was het nog wel even wachten op de prijzenceremonie. Voor mij was het ook nog even onduidelijk of ik nu derde H40 of vierde was geworden. Annette en Sjaak waren inmiddels behoorlijk verkleumd, maar bleven trouw mee wachten. Uiteindelijk bleek ik toch vierde geworden te zijn. Het was een hele aparte ervaring en boven verwachting leuk om te doen. Nu nog een weekje rustig doorlopen en naar mijn best voorbereide marathon ooit...ahum... Ik zal wel zien wat Apeldoorn in petto heeft voor me. Ik kom dit keer niet voor een tijd, maar enkel voor de afstand en dan is met Amsterdam en Spijkenisse toch nog een flinke basis gelegd om ook Apeldoorn op normaal tempo mee te doen. Ik start onder nummer 303...zal dat ook mijn tijd worden. Wellicht moet ik flink doorlopen, maar kan ook halt moeten houden voor de finish. De klok tikt door.
Overigens bleek de aanmoeding niet Lampie, maar Wanni te betreffen. Tja..de oren waren dus blijkbaar ook wat dichtgevroren.
Abonneren op:
Reacties (Atom)