Stop en go en stop en go....en stop en go!

Zaterdag, 8 juni, 2013 en het is tijd voor mijn tweede OD in zes dagen en ook van 2013. Huizen was de locatie en de temperaturen (vooral van het water) zijn inmiddels behoorlijk omhoog gegaan. Na het ingehouden zwemmen van een week eerder was mijn doel om nu snoeihard erin te vliegen. Wetende dat het een Le Mans start zou worden nog wat video's gezien van The Race Club op YouTube waarin ze dit fenomeen uitleggen. Toch wat nuttige tips opgepikt, sommige bekend andere nieuw. Dolfijnen was me wel bekend, maar nooit echt toegepast, ging ik nu wel doen (maar wat kost dat veel lucht zeg). Nieuw was mijn onderbenen in een onnatuurlijke houding...zijwaarts...over het water heen te scheren om zo ver mogelijk door te kunnen lopen. Normaal lig ik in 3cm water al als een vis op het droge te ploeteren om mee te komen langs de benen die zich nog als ware reigers een weg naar voren banen. Bij de start stond de bulk van de atleten rechts daar waar de buitenkant van het parcours zich bevond en dus op weg richting vrij zwemmen. Normaal wil ik die kant hebben omdat ik geen zin in het gevecht heb bij de start. Nu moest ik wel aan de binnenkant staan en bevond ik mij in tweede linie vlak achter jongens als Martijn Boot, Thomas Naasz en Guido Kwakkel. Er zou dus een gevecht komen van de rechtsopzettende massa.

Na de Carmina Burana en een tijdelijk weigerend kanon (veel verbazing om me heen of het stoppen van de muziek nu ook het startschot was) werden we alsnog weggeschoten. Met de nieuwe toegepaste technieken was ik sneller dan ooit weg en lag ik toen ik eindelijk ging zwemmen zo'n beetje twintigste. Had wel veel kracht gekost dus moest even mijn adem zien te vinden. Ondertussen kwamen er wel atleten langszij zetten en soms ook voorlangs op weg richting Huizen (we moesten toch echt de lijn richting het eilandje aanhouden). Tijdens het zwemmen goed geconcentreerd op armtempo en vermijden van mijn dead-spot voor in de slag. Het voelde heftig, adembenemend en goed. Met de golven tegen (ik vond het relatief meevallen in vergelijking met een week eerder) moest ik toch een paar keer Gooimeer ademen en werd het ademritme 2-4-2-4 soms even 2-4-2-6-2-2-4 en dat was even niet prettig. Bij de eerste semi-landlap zie ik mijn klokje een lage 13 minuten aangeven en de afstand op 850m staan...oftewel, ik ben goed bezig. Opnieuw de technieken en opnieuw de complete zuurstofschuld en een kopie daarna van de eerste ronde. Met een kleine 27 minuten en 1650m later sta ik aan de kant...even zoeken naar het touw van mijn wetsuit die carnivalesk van voor naar achter (en ook links en rechts) aan het spelen was, maar uiteindelijk kreeg ik dat onding toch te pakken. Mijn schoenen had ik op mijn fiets gemonteerd voor een snelle wissel.

Tja...en dat moet je dan toch oefenen. Een schoen stuiterde nogal dus voor de veiligheid mijn achterwiel opgetild. Bij de balk opstappen en mijn schoenen zoeken met mijn voeten. Dat werd een missie die ik na 150m maar opgaf. Die schoenen waande zich in het pretpark en bleven rondjes draaien. Nimmer de teenvlugheid gehad om in te steken. Langs het parcours mijn fiets stilgezet, afgestapt en vervolgens zittend in het gras alsnog mijn schoenen aangedaan. Kostte behoorlijk wat onnodig tijd. Na de Stichtse Brug kon ik langs het Gooimeer met wind links/schuinachter (?? kon hem niet echt bevatten) behoorlijk vaart maken. Haalde veel fietsers in terwijl de teller tussen de 42-44 bleef aangeven. Wind leek toch vooral van zij te komen omdat ik met tri-spoke voor en dicht achter soms behoorlijk moest corrigeren. Bij de Eemhof kwam er een kleine slinger en daarna slecht, trillend wegdek. Ik keek omlaag tussen de trappers door en mijn achterband leek plat en zo voelde het ook. Onzeker keek ik nog een tweede keer en nam daarna het zekere voor het onzekere: full-stop nummer twee. De band bleek echter vol te zitten en de stop was dus onnodig, maar opnieuw tijd verloren. Een groepje van drie man (en dan bedoel ik geen losse atleten) kwam me op het wind tegen (en het woei best) stuk voorbijzetten. Twee van de drie zijn toch 3km lang (eentje zelfs stuk langer) in het wiel van de voorganger gebleven...stelletje eikels! Ik irriteerde me mateloos en was mijn ritme en focus even kwijt. Toch bleef ik rond de 150-200m stabiel op afstand. Wind mee kon de kraan weer open en langzaamaan werd het herfst...oftewel, de eikels werden opgeraapt en achter me verbrand. Marleen Vos had ik nog steeds niet ingehaald, maar ik naderde inmiddels snel het 2011-ontmoetingspunt...en ja hoor...op hetzelfde punt haalde ik mijn clubgenoot weer bij. Was een smal paadje dus moest nog even brullen voor veiligheid, maar kon de weg met 45kmu vervolgen...iets te snel voor de korte slinger eigenlijk. Ik schoot even door het gras omdat ik de bocht niet kon nemen. Daarna was het terug richting Eemhof met wind schuinzij/achter en bleef de snelheid rond de 44-45. De dijk richting Huizen ligt 180 graden tov de weg ervoor, dus ik verwachtte hier veel inspanning te moeten leveren. Toch bleef ik goed kunnen trappen. De wind viel mee doordat we achter een lage dijk fietsen en dus kon ik de snelheid houden op 34-38kmu. De Stichtse Brug op was lastig met de korte bochtjes en de vermoeidheid. Ben al niet de beste stuurder en met de tegemoetkomende kwart-atleten werd het lastig. Ik nam de bocht inderdaad erg ruim...maar de tegenliggers namen de weg ook wel erg breed. Bij Huizen gaf de Garmin toch een 37,8 gemiddeld aan maar het lastige bospaadje zou nog volgen. Ik verloor hier dan ook nog 3-tiende.

Opnieuw een snelle wissel en het lopen voelt erg makkelijk, maar niet krachtig en dus ook niet snel. Na 200m zie ik mijn nummer nog aan één hoekje bungelen en lopend vastmaken van het andere hoekje lukte niet. Stop nummer drie werd een feit, maar daarna begon ik toch echt met lopen. Na 500m hadden vrijwilligers ruzie met een 'local' (??) en tijdens het passeren hoorde ik woorden als vechten en politieburo...bracht me even van mijn stuk (de vrijwilligers staan er voor ons atleten, dus ik voelde me medeverantwoordelijk). Beenritme was goed en ik haalde wel atleten in, maar omdat de Garmin besloot geen snelheid aan te geven, moest ik het zelf inschatten. Heb klaarblijkelijk geen tempogevoel. Ik dacht hooguit een 14-15kmu te lopen en het voelde ook verder makkelijk, maar harder kon ik niet. Later bleek ik toch gemiddeld 3m47 te hebben gelopen en dicht tegen de 16 te hebben gezeten. Op 7,5km zie ik Manolo zo'n 100m voor me lopen en loop snel in. Toch de laatste 5m waren zeer lastig om dicht te lopen. Met nog 400m tot de finish lukte het dan toch en voor me zie ik nog een roze armband ten teken dat inhalen een positie winst betekende. Helaas lukte dit net niet meer en kwam ik 3s na Waldo Duin binnen. Toch een prima prestatie. Uiteindelijk 12e H40 geworden en 23e overall. Opnieuw tevreden met de prestatie enkel jammer van de onnodige stops. Die hadden me wat hoger in de lijst kunnen brengen...maar mijn doel was nu vooral goed te zwemmen en opnieuw sterk te fietsen...en daarin ben ik toch behoorlijk geslaagd. Komend weekend Amsterdam waar het zwemmen weer wat relaxter gaat en er nu een combi fietsen/lopen moet komen. Oftewel...het looponderdeel moet goed krachtig en snel voelen (en ook zijn).