Slappe hap lopen...

Op 29-06-2013 konden de triatleten regio Flevoland verzuchtend achterom kijken mijmerend over vijf voorbije maanden. Het was immers alweer de laatste wedstrijd in het zojuist begonnen Almeers Triatlon Circuit. In tegenstelling tot voorgaande jaren was de zwemloop het afsluitende onderdeel. Ook in tegenstelling tot voorgaande jaren had ik een voorsprong te verdedigen NA onderdelen met fietsen erin t.o.v. Frank Veltman. Bovendien was de manier van klassering in 2013 radicaal aangepast...oftewel: geen punten, maar tijd telde. Dat maakte het voor de H40+ op papier reuzespannend. Leider was immers Menno v/d Meer met mijzelf op 7 seconden in het kielzog. Frank had een wat ongelukkig triatlon en keek daardoor tegen 98s achterstand op Menno aan. Toch wisten de kenners bij voorbaat al dat het slechts om zilver of brons zou gaan. Menno is immers een maatje te groot met zwemmen en ook op het looponderdeel moeten alle zeilen bijgezet worden om tot een gelijkwaardige looptijd te komen. Ok...die was buiten bereik dus voor twee naar voren kijkende heren.

Ik moest dus naar achteren kijken en een voorsprong van 91s zien te verdedigen. Ik had er een hard hoofd in. In het binnenbad is Frank al gauw een minuut sneller gebleken op de kilometer...in het buitenwater is het vaak nog meer. Bovendien heeft hij vlijmscherpe tanden waarmee hij zich in zijn prooi vast kan bijten. Ik blaakte dus van....zelfmedelij (ik geef het je te doen). Na mijn goede triatlon in Almere krappe maand eerder begon het een beetje te kwakkelen. Huizen ging op zich nog goed, maar tijdens de wedstrijd 2x afstappen voor materiaal is geen goed vooruitzicht. Dit werd in Amsterdam bevestigd met een No Finish. Afgelopen maandag op mijn oude ros naar huis gefietst en met moeite de 29kmu kunnen rijden...om dit een dag later op mijn nieuwe ros overigens weer goed te maken met een 36kmu. Ook sukkel ik al maanden met gevoelige liezen, niet in wedstrijden en niet echt pijn, maar toch, vertrouwen put je er niet uit. Dinsdagavond echter de boosdoener te pakken en deze flink onderhanden genomen. Een dag later leg ik vol zelfvertrouwen een super 20km in training tegen de 15kmu...en het voelde verdorie makkelijk en nagenoeg geen last van de liezen. Probleem opgelost dus.

Ook de zwempartij in de avond in de Reigerplas gaf een goed gevoel en ik zwom zeer prettig. Slagfrequentie op 67 werd makkelijk volgehouden en 69 kostte iets teveel inspanning, dus de 68 zou ik in de zwemloop in mijn tempo trainer zetten. Ik had een goed gevoel dus...totdat! Op donderdag ging ik in de Koploper voor mijn gebruikelijke lange duurzwem over 3000m. Ik voel me daar prettig bij. Het ritme ingesteld op 66...maar in binnenwater is dit tempo toch echt te hoog om te beginnen. Na 10 baantjes wist ik al dat dit een lange zwem zou gaan worden. Nog bijgesteld naar 65, maar het kwaad was al geschied. Ik zat vooral te worstelen...en laat dat nu net niet het 4e onderdeel in de triatlon zijn (het is immers geen quadratlon!). De 1000m ging nog...maar daarna ging het snel langzamer. Een dikke 91s (signaal??) langzamer dan twee weken eerder op dezelfde afstand. Op vrijdag werd er nog 8km losgelopen...tegen 13kmu. Ook dit werd worstelen. Ik hou niet van rustig lopen en moet gewoon temporammen. Krijg ik vertrouwen van en voel ik me sterk bij. Het klokje bleef echter nee zeggen en hield stug de 4m30+ in gedachten. Dit was dan wel de planning...maar het gevoel had dan wel soepel mogen zijn.

Op zaterdag opnieuw een deuk in het broze vertrouwen. Het loslooploopje met amper 12kmu voelde lastig. Conditioneel voelt het prima...maar kracht is zeer ver te zoeken. De hel zou om me heen losbarsten in de wedstrijd (zo bleek later ook in het water waar het zwart van de bodem me verzwolg en onderscheid tussen boven, voor, onder en achter compleet zoek was...net zoals mijn mede-atleten).

Na het te water gaan per ongeluk (ik doe zelden aan WUpjes) nog een meter of 200 'ingezwommen' (was even abuis met de startlijn). Bij de start lag ik vooraan en ik was goed weg. Het water was zoals eerder aangehaald...zwart (Nieuwkoop heeft helder water hierbij). Ik zag dus geen hand voor ogen...met zwemmen een positie die toch vaak door de handen (weliswaar in ritmische wisselingen) ingenomen wordt. Bij de 100m kijk ik voor zover mogelijk naar rechts en zie daar een vrouwelijke badmuts zwemmend in pak zonder mouwen. Ik ken maar één persoon die die dag bij die beschrijving zou kunnen horen...en voor zover ik gelaten kon ontwaren, klopte het ook: Marleen Vos! Ok...ik ben dus goed begonnen (of Marleen doet het rustig aan...maar in een wedstrijd...dan ben ik voor mezelf altijd goed begonnen). Inmiddels kwam ik los van het gevecht (een iemand mijn tenen laten proeven toen ik 4 slagen op rij een flinke duw op de kuiten kreeg...het lampje ging bij de achtervolger blijkbaar niet branden dat er iemand zich in dezelfde 4 dimensies begaf als waar hij/zij zich wilde begeven). Toch bij 200m bij een rode boei stopt een zwemster plotsklaps op het punt waar alle andere zwemmers de bocht naar links moesten gaan maken. Ze deed dat heel uitgekiend op het moment dat mijn linkerarm aan de overhaal begon en ik rechts probeerde wat O2 te krijgen. Op het slapste moment van mijn pols (Joling en Gordon zouden trots zijn geweest bij de aanblik van deze polshoek), raakte ik vol haar achterhoofd. Weet niet wie er meer pijn had, maar mijn pols voelde een behoorlijke dreun.   Even mopperen in mezelf en 2 minuten later was het voorval vergeten en de pijn alweer verdwenen. Terug in mijn ritme op zoek naar de volgende boei. Ik had geen idee waar ze lagen en aangezien ik solo lag (tussen groep 1 en 2 in) moest ik echt zelf zoeken. Later bleek ik een aantal mooie hoeken te hebben gemaakt op een toch recht doorgaand bedoelde route. Om de brugpilaren heen en terug naar de startlijn en route naar ronde twee. Ik zwom verder prima...met kracht en ritme. Top apparaat die tempo trainer...en in Noordwijkerhout (komend weekend) probeer ik de 69 slagen uit (wsl. mijn Almere-ritme). Na 650m zie ik rechts Annette en mijn ouders staan aan de promenade (want het was ook voor het publiek een geweldig, volgbaar parcours) en in de overhaal zwaai ik nog snel 2x. De resterende 350-450m blijf ik dronken zwalkend over een gepoogde rechte lijn...maar uiteindelijk mag ik het water verlaten. Tijd is niet denderend, maar Garmin gaf een 1,14km aan met een tempo van 14m47 op de kilometer. Ok...ik wil best goedgelovige Harry spelen, maar ben hier toch sceptisch over. Ik hou het op een tempo van 15m30.

Snel naar de wissel en bij het aantrekken van mijn schoenen (staand) de standaard duizeling die me opnieuw doet besluiten (zoals al dik 23 jaar) zittend de schoenen aan te doen. Toch met de break-away zipper op mijn Huub ben ik snel klaar en wissel vlot. Inmiddels verneem ik dat Frank op 2 minuten zit. De eerste 500m rotzooi ik met mijn horloge om deze van zwemmen op lopen te zetten alvorens ik het zelf op een loop moet gaan zetten (een klein probleem in versie xx.7 zorgt bij multi-sport mode dat je je na het zwemmen vliegensvlug verplaatst naar 0,0...de evenaar...en ik hou al zo van warmte). Wanneer ik mijn snelheid te zien krijg, schrik ik. Ik loop voor mijn gevoel op tempo...maar Garmin geeft een 3m58/km aan...en deze vertrouw ik wel. Versnellen kan ik niet...dus ik voel en zie de bui al hangen. Er is een project gaande van Thijs: "Die berg die komt er!". Nou Thijs...goed nieuws voor je...die berg die is er al. Wat een Kolere-pukkel doemt er op na 1200m lopen. Naar boven is pittig, maar afdalen is zo niet nog lastiger (en onderaan meteen een flinke bocht). Bij ca 1800m zie ik de overkant van het parcours...en het oranje hesje van Frank. Ik kan klokken, maar behoef eigenlijk geen bevestiging. Ronde na ronde zie ik Frank op het zelfde punt verschijnen als de 1e keer dat ik hem zag (de gelovige op zoek naar Maagd Maria zou hier gelukkig van worden, maar ik zou dit wonder toch liever telkens wat eerder willen zien). Afstand blijft dus steken op 2 minuten zelfs wanneer ik laatste ronde een boze blik van Martijn als aanmoediging verwerk tot schop onder mijn luie hol en eindelijk een beetje op gang kom. De krappe 15kmu maakt de laatste 2km plaats voor een 16kmu. Frank heeft echter dezelfde blik gehad want ook deze ronde is nagenoeg gelijk.

Uiteindelijk kom ik balend over de finish. Niet omdat ik een positie verloren ben...dat boeit me voor geen meter en is wedstrijd-gebruikelijk, een strijd waar ik van houd. In duursport verlies je nu eenmaal vaker dan dat je wint. Ik baal vooral van mijn slappe optreden met het lopen. Ik liep nauwelijks sneller dan 3 dagen eerder in training...over dubbele afstand. Reden is lichtelijk onbekend, maar heeft vooral te maken met slappe hap training sinds mid februari. Ik heb op marathon-basis (3x) behoorlijk goed kunnen blijven presteren voorbijgaande maanden, maar de neus is nu toch op de feiten gedrukt. Richting Almere kan ik niet langer op het verleden blijven vertrouwen en ik zal toch echt kilometers moeten beginnen te maken. Het lopen is een beetje ondergeschoven kindje geweest ten faveure van het zwemmen en fietsen. Nu moet ik de aandacht gelijkelijk gaan verdelen. Ik sluit ATC 2013 met brons af en heb in de voorbije vijf maanden meer strijd kunnen leveren dan ik vooraf voor mogelijk had gehouden. Dit boek zal over 7 maanden weer open gaan en een nieuwe spannende strijd zal beginnen. Want het blijft nu eenmaal een leuk circuit...met vooral in de klasse H40+ een mooie podiastrijd.