Nu de triatlon zo langzaamaan meer een wintersport begint te worden had de Duin Triatlon van het ATC een prachtige Almeerse retro te pakken. Zwemmen, fietsen en lopen langs de dijken met wind...heel veel polderwind en daardoor ook golven...heel veel golven. De wasmachine zorgde voor een witgebleekte toet na het zwemmen...MIELE, er is geen betere!
Op het nieuwe sfeervolle parcours bij het IJmeer startte ik de wedstrijd met 61s voorsprong op Frank Veltman en 251s op Menno v/d Meer in het circuit. Beiden zijn betere triatleten, dus ik wist dat de voorsprong zou gaan krimpen en wsl zelfs verdwijnen.
Bij het startschot springen de zwarte ijsberen gedwee als onder dwang van een pistool...wat ook wel weer klopt overigens, het frisse water in. Na vier stappen struikel ik al over het water en val voorover om maar te gaan zwemmen, nadeeltje van een luie looppas, geen kniehef. Bij het bovenkomen zie ik in mijn ooghoeken Frank staan en heb het idee dat zijn brilletje afgezakt is. Ik denk er niet over na en zwem door en probeer snel in een rustige cadans te komen. Bij de ietwat onhandige bocht naar links, word ik in de mangel genomen maar weet me eruit te worstelen. Een bocht naar rechts en ik fixeer me op de grote gele boei in de verte. Tijdens het zwemmen valt het me op dat het rechts wel rustig is en kijk ik naar links en zie daar ook een grote boei...ai, verkeerde fixatie. Toch wat meters onnodig gemaakt...wat niet de enige keer zou zijn deze wedstrijd. De golven komen vanuit de ademkant aanzetten, dus over vochttekort zou ik me de rest van de wedstrijd geen zorgen meer maken. Een paar gluiperige bekertjes water storten zich zonder pardon en zonder na te denken door mijn mondholte rechtstreeks naar mijn slokdarm...they're on a mission! Ze zouden tegen het eind van het zwemmen weer richting uitgang willen begeven, maar met de druk van compimeren neopreen werd dat een waar gevecht...lukte wel uiteindelijk!
Bij de landgang zie ik Hans Lampe twee meter voor me lopen een mooie graadmeter en ik moet dus wel iets sneller gaan zwemmen in deel twee. Terug in het water verhoog ik de inspanning lichtelijk en ook de frequentie. De voeten van Hans veranderen in handen en vervolgens in gezicht. Daarna komt er weer leemte naast me. Opnieuw maak ik nog een navigatiefout en moet weer flink naar links zwemmen, maar na 25 halve minuut verlaat ik het horizontale voor het verticale. Nieuwe wetsuit en dat is met losmaken toch even handigheid krijgen. Vooraf wel over nagedacht, maar in een wedstrijd werkt de linkerhersenhelft niet naar behoren. Met links maak ik het flapje los om er al rennend achter te komen dat ik met rechts EN niet lenig ben EN het tweede flapje moet duwen...dat lukt dus niet. Dan dus maar wachten tot ik bij mijn fiets ben.
Dat werd een slechte wissel. Moet er duidelijk weer inkomen. Probeer staand mijn wetsuit uit te trappen, maar een gebrek aan evenwicht dwingt me om te gaan zitten...en dan kun je net zo goed daar ook je fietsschoenen aantrekken (er lagen veel steentjes). Het flesje met gel welke ik in mijn rugzak zou stoppen heeft mijn rugzak niet gehaald. Opnieuw een probleem met coordinatie en wedstrijdgehaastheid. Gelukkig wel een rechterhersenhelft die me attendeerde dat hier ook de helft van de inhoud tot me genomen kon worden. Goed meegedacht dus van die helft.
Bij het uitgaan hoor ik van mijn vader dat Menno op vier minuten zit en Frank op 1 minuut. Pfff...dat zijn drie eerste plekken dus nu, althans...de secondes gingen spelen. Wetende dat Frank de betere fietser is en Menno ken ik slechts twee van de drie capaciteiten en dat is niet het fietsen weet ik al wat mijn positie zal zijn in het klassement over krap 1,5 uur en begin te fietsen. Een harde woei vol tegen zorgt voor een opening van 33kmu en op het heen-weer parcours zie ik Frank op de weg terug. Een mooi meetpunt en ik bereik hetzelfde punt na 1m46... Dit wordt vette klop voor me want ik verlies in amper 3km al 46s. Toch voor de wind gaat de snelheid mega omhoog en ik lurk continu aan de 49kmu...en dat is gewoon HARD! Na 5km opnieuw een meetpunt met Frank en ik tel weer. Het verlies is gek genoeg 15s teruggelopen en begin me te realiseren dat ik toch wel heel goed aan het fietsen ben. Iedere ronde blijk ik 15s terug te pakken (Menno kon ik niet meten dus had niet een idee van de exacte voorsprong) tot ik het parc ferme in mag met nog amper een minuutje achterstand.
De tweede wissel ging wel snel en met een pitstop (in-out) van 48s begeef ik me op het loopparcours. De krappe bochten maken het lastig en de eerste lussen zijn ook even puzzelen. Voelde me even als in een doolhof. Het lopen begon redelijk, maar voelde niet super. Laten we het een zesje geven. Toch komt de 1e piep op de kilometer met de melding: u loopt 3m42 op de kilometer. Die was vrij onverwacht. Dit was ook het deel in het parcours waar wat pittige glooiingen begonnen en waar ik Menno tegenkwam. Zag er sterk uit en inschattende waar ik zat zou hij nog op ca 4 minuten zitten. Voor me zie ik het oranje tricot van Frank langzaam dichterbij komen, maar ik voel me verre van prettig. Na 3km begint mijn linkervoet pijn te doen en de ervaring leert me dat dat niet echt goed zit. Wsl een blaar met misschien wel bloed. Na afloop bleek een scherpe punt in mijn teennagel zich een weg te hebben geboord door het zachte vlees van de nevenliggende teen. Lekker zo´n mes in je schoen. Ook de longspieren vonden de inspanning inmiddels wel mooi en werd het lopen op hoge intensiteit met ademen door een rietje. Ik had het dus behoorlijk benauwd maar het oranje kwam langzaam dichter en dichterbij. Na exact 2,5 ronde gebeurde het dan toch uiteindelijk. Maar ja, Frank terughalen is één....ervoor blijven is een nieuw hoofdstuk. Frank ken ik als karakteratleet en die zal gaan bijten. niet omkijken en doorlopen. Tempo is nog maar 3m55 maar het is wat ik in huis heb door mijn rietje. Ook de vierde ronde hou ik uiteindelijk nog de voorsprong vol hoewel de stem van Hans (Lampe) die ik in de vierde ronde opnieuw voorbijkwam in de suizingen in mijn oren wel heel erg op die van Frank leek kijk ik niet om en loop door richting finish en kom als 4e H40+ aan en 10e overall. Damn...goede opening, goede wedstrijd, super gefietst. Het zwemmen en lopen mag nog wel verbeteren, maar ik ken de oorzaak (motivatie, te weinig kilometers) en dat gaat wel goedkomen.
Later blijkt de super-human prestatie wanneer ik de 3e fietstijd overall heb gezet. Ik...de loper...heb de rollen omgedraaid en opeens kan ik me nu ook met het fietsen in de strijd mengen. Als ik de komende wedstrijden ook het zwemmen nog een minuutje of twee kan/zal verbeteren en het lopen weer op peil kan brengen wacht me een pracht van een seizoen. Het begin is er...
PS: Uiteindelijk bleek Menno me in het circuit met 6s voorbij te zijn gegaan en Frank staat nu op 91s als derde. Wanneer Frank niet bevangen was geweest door de kou met het zwemmen hadden we als topdrie binnen de 10s van elkaar gestaan. De laatste strijd wordt een mooie, maar zilver is het hoogst haalbare Menno kennende en ook deze kleur is nog niet veilig ondanks de marge!
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten