Triatlon, tellen, top, transitie...

Als laatste in lijn op de voorbereiding CAA stond Veenendaal op het programma. Plan was om lekker te zwemmen (nipt hogere frequentie = 68/min), sterk te fietsen en lekker te lopen. De beide transities vond ik minder interessant evenals eindtijd of eventuele positie.

Om 9.15 zou er gestart worden wat ik toch wel erg vroeg vind, maar ja, over twee weken hoop ik dan al langs de vogelaarshut op de Knardijk te zijn gereden. Voor de start loop ik te prutsen met mijn wetsuit. Zo'n quick-release is leuk...in de wedstrijd, maar als je je wetsuit aan het aantrekken bent en toch iets te laat bent, is het toch vervelend als je iets te hard aan je koord trekt en de wetsuit in de quick-release stand schiet. Gelukkig was er hulp nabij in de vorm van Roy die de rits opnieuw wist vast te maken. De lijn lag rechts bij het zwemmen en dat is voor een rechts-ademer toch wel prettig. Zwemmen voelde goed en ik kon behoorlijk de voeten voor me houden en zag dat ik netjes in het veld lag. Mid derde ronde voelde ik de druk toenemen...op mijn blaas wel te verstaan...en moest ik mijn concentratie verleggen op het verhogen van het waterpeil. Toen ik opnieuw opkeek bleken de voeten inmiddels 25m voor me te liggen. Met een krappe 24 minuten klom ik de kant op en ging de suit opnieuw in de quick-release...nu toegestaan. Mijn linkerhand aan mijn achterwiel om me staande te houden en het suit ging in tegenstelling tot NOP een week eerder wel makkelijk uit. Toch geen sterke T1 hoewel hij langer was dan een week eerder...maar het boeit niet.

Het fietsen gaat over de randweg van Veenendaal, met twee U-bochten, twee (redelijk pittige) viaducten, vier rotondes en ca acht haakse bochten...per ronde. De wind stond niet echt voordelig en blies voortdurend van de zijkant. Op het heen-terug deel kon ik snel positie inschatten (want uiteindelijk doe je dat toch) en ik kom tot twaalf voorgangers. Ik verbaas me over de vele rode nummers en ga ervan uit dat die van een eerdere serie/afstand zijn. Pas met het lopen kom ik erachter dat ook ik met een rood nummer loop. Snel haal ik een aantal van die rode nummers in zonder me El Toro te voelen. De benen voelen goed en keer op keer geeft Garmin een mooi 5km signaal af: <8:00. De rondgang door het stadion is lastig en technisch. De mannen die op de rechte gedeeltes moeten lossen komen in de bochtige rondgang strak op mijn wiel. Terug op het parcours gaan de benen vol in spanning en binnen no-time is het gat terug met mijn achterliggers. Veelvuldig zie ik de teller op 38-40+kmu staan...het gemiddelde blijft door alle bochten echter steken op de 37,8. Bij 38km (6e ronde) merk ik vertwijfeld het bordje in het stadion op welke aangeeft: 6 ronde linksaf. Vol in de wedstrijd is mijn logica ver te zoeken en opnieuw duik ik het parcours op voor een zevende ronde...met alarmbellen in mijn achterhoofd. Ik voel dat ik met een ereronde bezig ben, maar die doet men normaliter niet in de wedstrijd zelf. Amper 200m op weg besef ik al dat ik een rondje teveel aan het doen ben. De 38km, het bordje boden ruimte voor twijfel, maar met enige logica had ik kunnen beredeneren dat het er slechts zes hoefden te zijn...er was immers ook een achtste wedstrijd en dan is een even aantal ronden stukken logischer. Met dit besef gaat de laatste ronde licht langzamer en vormt er zich een grote groep (40 man) achter me en ik hoor een waar fluitconcert...van de jury wel te verstaan. Bij de tweede U-bocht merk ik op dat de groep flink uitgedund is, maar toch nog een man of 15 beslaat. Terug richting stadion heb je dan altijd mannen die opeens volle bak willen en met nog 400m te gaan word ik voor het eerst ingehaald...door vier man. Ik hou de benen maar even stil.

Terug bij T2 de sokken aan, veters vast en flesje in mijn hand...lopen maar. Het voelt meteen goed en makkelijk. Desondanks geeft de teller een 4:02/km aan...keer op keer. Het voelt erg sterk. In het stadion wordt ik hartelijk ontvangen door speaker Wim v/d Broek en zo gaat het ronde na ronde. Ik dol wat met de watergevers, word boos op een atleet die ongetwijfeld weer een hele scherpe tijd gelopen heeft...helaas niet over het aangegeven parcours en kijk relaxt om me heen en sla het allemaal gade. In de plas waar ik anderhalf uur eerder in lag zijn andere atleten inmiddels bezig tot ik eind vierde snelle stappen in mijn rug hoor. Met nog een krappe kilometer te gaan besluit ik eens te kijken wat ik kan en pak de uitdaging op. De kilometertijd gaat van 4:02 naar 3:40 en 500m later staken de snelle stappen achter me. Toch trek ik nu door richting finish om weer even het gevoel van hardloper te hebben....en kom nauwelijks vermoeid uiteindelijk tot stilstand. De test is reuze geslaagd en ik ben klaar voor Almere...

Achteraf blijkt dat ik 22e ben geworden ondanks mijn ronde teveel fietsen (de echt sterke mannen deden overigens in de middag het NK, dus niet geheel...ehm, geheel niet representatief). Wanneer ik wat beter opgelet had, had ik echter mijn hoogste OD-positie ooit gehaald (veilig / zeker 5e). De uitslagenlijst leert verder een 14e positie met zwemmen, 5e met fietsen en 3e met lopen (van 69 deelnemers), maar de verschillen met nummer twee bij het fietsen (8s) en lopen (2s) zijn zeer klein. Voor het eerst dat ik in een wedstrijd echt aan de voorkant fietsen meedoe.