NOP...I feel good: YES!

Na twee maanden voorbereiding op de Challenge Almere Amsterdam is de laatste fase inmiddels ingegaan. Voorbereiding startte goed met een rondje IJsselmeer begin juli, maar daarna toch vele weken ongemakkelijkheidjes gekend. Een lymfklierontsteking zorgde voor een wekenlange irritatie aan mijn ogen en aanhoudende verkoudheid. Ook de core-stability bleek in dit lichaam niet meer zo stabiel als het zijn moest. De liezen, lage rugspieren, buikspieren en heupspieren lieten X op X (de X kom ik zo nog op) weten het allemaal niet plezant meer te vinden. Toch konden de trainingen wel gedraaid worden, maar vroeg een langere training (vooral lopen) een dag extra herstel om de anarchistische pijn weer in het gareel te krijgen. Nu ben ik niet zo'n liefhebber van twee maanden voor het uur U al klaar te zijn (kan mezelf uitzonderlijk goed dan de onzekerheid in denken) dus op zich was het eigenlijk een prima voorbereiding. Inmiddels liggen de laatste ongemakken zo'n twee weken achter me en CAA drie weken voor me...en voel ik me prima. Afgelopen weekend een prima drie dagen gepakt met een 180km deels op wedstrijdtempo en twee dagen later een 34km die geweldig voelde (het regende dan ook lichtjes). Dus het vertrouwen kreeg een geweldige boost.

Vandaag stond NOP op het programma of om uit de afkorting te komen: Triatlon Noord Oost Polder. Helaas kan ik momenteel niet beschikken over mijn nieuwe tri-suit omdat de prominent aanwezige X op het been na slechts drie keer gebruik het al voor gezien houdt oftewel, als Kinesiotaping is mijn knie gecoverd met de bedrukking van het suit, maar dat is toch niet de bedoeling lijkt me. Sanden Sports heeft het pak 'ter beoordeling' liggen om te kijken of ze garantie zullen gaan geven. Mag toch aannemen dat ze met gezond verstand ook zullen begrijpen dat een dergelijk product niet dusdanige gebreken mag vertonen na amper zes uurtjes sporten. Hoop dat dit niet een te lang staartje gaat worden. Kon vandaag dus in mijn oude suit aan de start verschijnen.

Doel was vandaag goed te fietsen, het zwemmen op normaal nivo te doen en met het lopen enigszins in te houden om de ongemakken buiten de deur te houden. Bij aankomst in Emmeloord bemerk ik dat ik er weer even uit ben geweest. Nummerband vergeten en geen chip bij me. Categorie: Lekker Handig. Gelukkig kon ik van #69 (what's in a number) een startband lenen en bleek de tijdregistratie handmatig te zijn (long live the good old dayz) en was de brand snel geblust. Bij de denkbeeldige startlijn in het water was het een wirwar van armen en benen om me heen en ik probeerde iedere keer uit de kl(a)uwen te blijven. Had hier weinig succes in. Gelukkig bleef een wilde start uit en kon ik ca 50m goed in eigen slag komen. De wetronoom op 67 slagen/minuut en ik had het gevoel dat ik in moest houden. Volgende week toch nog eens op 68 zetten dus. Ik kwam in de tweede groep terecht en bungelde achteraan. Het voelde goed en easy en na 17 minuten (1040m) kon ik de kant opklimmen. Badmuts, noom uit en daarna een partij klungelen om mijn wetsuit uit te krijgen. Kreeg mijn rechterbeen er niet uit en viel tot drie keer toe bijna om. Dat staand wisselen lukt me nu al dik twintig jaar niet...dus welke illussie heb ik nog. Na 1.40 kon ik het relatief korte PF verlaten en de fiets op.

Fietsen ging meteen goed. Cadans op 90+ en rugwind dus vaart maken. Mijn oude suit wapperde in de wind en gaf de reden aan waarom ik toch wel degelijk aan vervanging toe ben. Begint een beetje een Lubberding te worden (niet te verwarren met de TdF fietser van weleer). Het parcours was 5km heen en 5km terug met U-bochten en een viaduct halverwege (dus 8x te nemen). De 1e U-bocht werd met 42kmu bereikt en ik had nu niet het gevoel van storm mee in mijn gedachten rondzingen. Terug bleek de wind wel aanwezig, maar dat weerhield me toch niet om goed te blijven trappen en met 34-35 soms 36kmu terug richting Emmeloord te gaan. Mid tweede ronde gaf de Garmin een ruime 39er (39,7 meen ik) aan en terug zat ik nog steeds op de 39.2kmu. Halverwege 3e ronde zie ik Corine Nelen voor me fietsen en AS MAN DO...zet ik even aan (nu is Corine ook wel een kerel van een fietser...ze trapt een flink potje door)...en ik zie de Garmin 47.7 (snelheid dan, niet kmu) aangeven en met de bocht naar rechts komt de wind weer in de kont en trap ik door op deze snelheid. Feels good. De U-bocht geeft weer een 39,7kmu aan, maar terug bleek de wind licht gedraaid en toch wat aangezet wat meer kracht kostte en waardoor de gewonnen snelheid weer ingeleverd werd. Ook de vierde ronde bleven de benen goed voelen en zo gebeurde het dat ik het parc ferme voor het eerst in een triatlon inging met een 39.0kmu op de teller!! Yes...I feel damn good!

De T2 ging wat rustiger. Even de sokjes aan om de tere voetjes niet te beschadigen en een drinkbelt om want ik mocht eens dorst krijgen onderweg (ok, ok...plan de campagne...en dus CAA training) en met 1.10 werden de loopbenen aan het werk gezet. Mid ronde drie had ik de slimheid om de benen even los te willen schudden, maar de lies vond dat geen goed plan...dus voorzichtigheid geboden. Ben in de vier rondjes slechts 1x sub 4.00 gegaan en de rest heb ik erg close erboven gehouden. Oefenen met drinken, goed blijven voelen was de voornaamste opdracht vandaag. Tijd en positie irrelevant...maar toch lag ik inmiddels 8e in de wedstrijd. Die positie is gehandhaafd en met 2u02 kwam ik na 41.30 (10.2km) lopen over de finish en voelde me nog uitstekend. Het is dus maar goed dat het vandaag geen generale was, want die behoren slecht te gaan. Volgende week een nieuwe kans op een slechte generale in Veenendaal, maar voor het zelfvertrouwen wil ik toch liever met die slechte generale traditie breken en ook in Veenendaal een feel-good wedstrijd hebben...hoewel hij wel erg vroeg in de ochtend is (maar ja, dat is CAA ook dus ook daar een prima trainmomentje).