Episch...(Episode 2013 of Challenge Almere Amsterdam)...

Pfff....daar is tie dan. De dag die in januari al begon en te boek gaat als de langste van nederland...nou ja, van mij dan. Niet eerder had ik me zo vroeg ingeschreven. De voorbereiding was niet super, maar de momenten die moesten gebeuren gaven zeer veel vertrouwen en zorgden er toch voor dat ik optimaal voorbereid was. Mijn fiets en helm op vrijdag ingeleverd en alles nog een laatste check gegeven, helm tip-top ok en de wielen draaiden als een zonnetje (eerder deze week nog mijn remblokken laten vervangen en dat gaf een lichte aanloper...niet in snelheid nadelig, maar dat geluidje...swoosh, swoosh...

Raceday begon om 1.00 in de nacht al. De hele week geen enkele spanning, maar daar kwam de gluiperd dan toch nog. Na twee uur woelen er maar maar uit gekropen (kruipen...iets wat ik vandaag veelvuldig zal doen) en de laatste voorbereidingen getroffen. De start zou niet geen gunstig weerbeeld geven, maar in de loop van de dag (ca start 2e fietsronde) zou het gaan opklaren. Dit is de laatste keer dat ik voorspellingen geloof. Je kunt beter in Sinterklaas of sprookjes geloven dan een weersvoorspelling.

In het parc ferme krioelden de sportieve mieren om hun fiets en een bandencheck gaf informartief versteend rubber aan. Alle lucht een dag eerder tot hem gebracht bleek op de gewenste locatie. Vizier nog even schoongeveegd...hij zou eens nat zijn als ik begin en de atleet werd als laatste wedstrijdgereed gemaakt. Het was druilerig, maar de temperatuur voelde goed. Niet warm, maar ook niet te koud. Wel een gemeen windje, maar die zou volgens de voorspelling gunstig staan gedurende de dag.

Bij het te water gaan merk ik de hoeveelheid atleten op. Het is een drukte van jewelste. Ik toon een paar duitsers nog de erwtensoep van het Weerwater en de spanning verdwijnt langzaamaan. Bij het startschot is meteen duidelijk hoe druk het is. Wat een gevecht om posities. Soms ga ik koppie onder...soms is mijn voorganger de klos. Mijn hoofd en mijn brilletje overleven het slagveld en na zo´n 900m kom ik langzaamaan wat vrijer te liggen. Mijn wetronome geeft een monotoon cadans van 67 piepjes per seconde aan en ik volg gedwee. Het sighten van boeien lukt voor geen meter en ik volg de voeten en rode badmutsen voor me maar. Ik heb het idee dat er flinke hoeken gezwommen worden. Ik zal het later terugkijken. Het rak terug richting Esplanande en mijn horloge geeft 25 minuten aan. Ik blijk bij de landgang 7 minuten over dit rak gedaan te hebben en met 32 minuten op de klok begin ik aan de tweede ronde. De vrijheid is nu aanwezig en de eigen slag kan gemaakt worden. Ondertussen zie ik snel gele badmutsen voorbijschuiven van de halve. Ik probeer zo nu en dan in te sturen om snel wat kielzog te pakken en af toe een versnelling naar voren naar de spartelende vis die toch ernstig op maatje 45 lijkt. De tweede ronde gaat gelijk als de 1e ronde en met 1u04 zit discipline 1 erop en ben ik klaar in het water....althans, dat dacht ik. Er zou heel veel water gaan volgen.

Ik maak een vlotte wissel en loop snel met de fietsschoenen in de hand naar mijn zwarte ros. Trek ze aan en zet mijn helm op en begin me naar de exit te begeven. Op dat moment begint mijn vizier een eigen leven te leiden en ik baal enorm. Ondanks alle controles is een schroefje losgegaan (geen idee hoe of wanneer, maar 's ochtends zat hij nog vast) en met de vizier valt niet te fietsen. Mijn snelle wissel is naar de maan en ik ben een minuut aan het klooien en vertwijfeld aan het doen...tot Linda Nagel aangeeft het ding los te rukken. Het is helaas de enige optie. Achteraf is dit een geluk bij een ongeluk...want met vizier fietsen was zeer onveilig geweest. Met twee minuten vertraging begeef ik me alsnog naar de uitgang en begin te fietsen. Swoosh...swoosh. Arghh...ik lijk wel gesaboteerd, want mijn rem loopt heel zachtjes tegen mijn wiel en ik moet nog een dikke 180km. Afstappen...en dan? Ik voel mijn fiets niet inhouden en besluit me maar de komende 5 uur te ergeren aan het geluid. Ondertussen de vraag hoe dit heeft kunnen gebeuren...ik heb dat ding gecontroleerd, maar weet enkel dat de fiets naast me wel heel erg dicht naast me stond...en met plastic beschermingszak. Wellicht is tijdens een windvlaag alle ellende ontstaan.

De snelheid schiet meteen omhoog. Ondanks de bochten en hobbels kom ik de Oostvaarders al op met een 36 gemiddeld en hier begint. tja...wat was het, zij/rugwind en de snelheid gaat naar de 42, het gemiddelde in zijn kielzog meenemend. Ik haal vele atleten hier in en wordt bij de rotonde luidkeels aangemoedigd door de TVL-gang. Mijn teller geeft een 38,5kmu aan na 30km koers. Dat gaat lekker, maar ik verwacht nu tegenwind. Ik rij ca 200m op de klinkers van de Knardijk en besluit mijn plan te houden en met lichte veldcross stuur ik naar het fietspad. De atleten naast me die wel nog de klinkers verkiezen verdwijnen snel achter me en geeft de juistheid van de keuze aan. Voordeel van parcourskennis. Later gebruiken de andere atleten ook dit inzicht, maer heeft me inmiddels weer een 20-tal plaatsen opgeleverd. De beschutting van de bomen die aan rand van de Oostvaardersplassen staan houden de wind behoorlijk tegen en mijn snelheid blijft daardoor nog steeds hoog op 36kmu. De regen blijft onophoudelijk zijn gang gaan, maar de vertwijfeling over kledingkeuze geeft toch de juistheid van mijn definitieve keuze (sleeves en tubes) aan. Ik heb het geen moment koud (ook de rest van de wedstrijd niet). Alles blijft goed op orde en in de Zeewoldense bossen is het wellicht even oppassen, maar is het goed te doen. Mijn remmen glijden wel wat langer door op het carbon in de regen, maar dat is anticiperen...iets eerder knijpen dus (soms iets te hard, waardoor het draad van de voorrem langzaam uit zijn houder getrokken wordt). Een hachelijk moment ontstaat wanneer ik liggend in de beugels over het bruggetje met gaasdraad wil gaan. Ik heb geen idee wat er gebeurde, maar ik voelde mijn voorwiel schuin gaan met de intentie mij mee te nemen. Blijkbaar in een reflex maak ik de juiste contrabeweging en zo kan ik in de gewenste hoek ten opzichte van de grond mijn weg vervolgen. Mijn hart klopt in mijn keel, want dit had zo einde wedstrijd kunnen beteken. Op de Slingerweg richting Eemhof krijgt mijn fiets veel klappen te verwerken van het slechte asfalt en ik hoop maar dat hij heel blijft. Het bruggetje-waar-veel-over-te-doen-is-geweest ligt met zijn houten/carpet matras er prima bij en kan op snelheid genomen worden. Terug op de dijk richting Haven kan de snelheid weer omhoog en zo gaat het gezakte gemiddelde weer terug na 37kmu na bijna 90km koers.

De tweede ronde blijkt de wind wispelturig en ik heb geen idee waar hij meer vandaan komt. Mijn fiets klinkt door de regen en al het modder/zand inmiddels als een velocipede en kraakt aan alle kanten. De slijtage is niet alleen gaande op de atleet...ook het materiaal moet zien te overleven. Onderweg veel deelnemers met hun fiets op de rug zien staan. De Oostvaardersdijk en mijn hartslag is continu twee/drie slagen te hoog. De snelheid komt echter niet meer boven de 40...en ook richting Zeewolde een te hoge hartslag, nu met snelheid max nog af en toe op 34. Bij het gaaswerk bruggetje heel voorzichtig nu en toch voel de ik de lichte slip weer. Dijk richting Haven en ik kan de snelheid tijdelijk weer op 36-37 brengen, maar voor me wordt de lucht grauwer en grijzer dan hij al was. Bij exact 172km koers verlaat het gemiddelde dan toch alsnog de 36kmu en barst illustratief het meest hevige noodweer van de dag los. De snelheid zakt direct naar 26kmu vanwege de hevige wind en het moraal verdwijnt. Ik rij in uitrijmodus naar T2 en doe rustig mijn wissel. Wel verbaas ik me dat ik nog nauwelijks een fiets in mijn omgeving zie staan, maar sla er geen notie op. Rustig de voeten afdrogen, sokken aan. En langzaam op weg richting marathon. Benen voelen behoorlijk goed nog.

Eenmaal in het stadion schalt Ruud de Haan me toe dat ik 1e H40+. Ik ben werkelijk stomverbaasd! Ik had de NK concurrentie wel bestudeerd en daar zag ik wel een kans (had bovendien goed gezwommen en ondanks alles sterk gefietst), maar 1e H40+???? Ik weet even niet wat te doen, maar trek toch de kraan maar open en zie nadat het besef indaalt bij het bordje 3km mijn klokje een 12.30 aangeven. Oops...dat is wel heel ambitieus. Moet al sinds begin fietsen plassen en dit leek me een mooi moment. Later zou blijken (bij km9 bleek het pad verandert in een moddersloot ) dat ik dit beter niet kon doen, want het waterpeil steeg flink. Na dikke minuut kon ik hem afslaan en weer wegproppen om de weg te vervolgen. Vanaf hier loop ik steady 4.40 per kilometer en na 45.30 passeer ik het 10km bordje. Door het stadion en ik hoor werkelijk een orkaan van aanmoedigingen en geniet volle teugen. Ruud of Wim (ik begon een beetje in een roes te geraken) lachen me vrolijk toe en melden me dat ik nog steeds op titelkoers lig. De orkaan in de bocht naar boven zwelt aan en de glimlach is nu 360 graden om mijn hoofd te zien. Bij de coachpost stop ik zoals afgesproken om mijn handfles met gel te wisselen en mijn handfles met sportdrank leeg te drinken en hoor dat ik een minuut uitgelopen ben (ondanks minuutje plaspauze dus). Ik ga rekenen wat ik afgelopen ronde heb gedaan en wetende wat er nog komen ging, maak ik mijn plan voor ronde twee. Ik probeer zo lang mogelijk nog hard te lopen, maar beloof me al twee wandelpauzes waarbij gedurende het wandelmoment mijn dan geldende kilometer-tempo op mag lopen tot 5m30...om daarna weer aan de slag te gaan. De kilometers blijven tussen de 4m40-4m50 gaan en ik voel me op zich nog steeds prima (naar omstandigheden). Ik kom veel mensen en atleten tegen en o.a. Menno van der Meer en Jeroen Schenk melden me dat het er prima uitziet. De twee beloofde wandelpauzes (graven in mijn geheugen nu) zijn er geloof ik drie geworden. Bij de het stadion opnieuw de orkaan en opnieuw de bevestiging van Ruud of Wim dat ik nog steeds op titelkoers lig. Bij de coachpost hetzelfde stramien en ik hoor dat ik weer verder uitgelopen ben. Het plan voor de 3e ronde wordt snel gemaakt en beloof mijn lichaam dat het nu iedere 2km een wandelpauze krijgt volgens hetzelfde principe: tempo gedurende wandeling tot 5m30 op laten lopen en dan weer aan de bak (de pauze kwam op halve kilometers dus zodoende kon ik met het oppakken toch weer het tempo terugbrengen van 5m30 naar 5m15, de doorloopkilometers gingen nu nog in 4m50). Ik kom in deze ronde (meen ik te herinneren) clubgenoot Miranda van der Kroft tegen en we wisselen snel even de gebeurtenissen van de dag uit. Zij ligt op dat moment ook op gouden koers. Wat een prestatie van de kleine Lelystadse club weer! Weer het stadion, het gejuich zwelt verder aan en bij de coachpost hoor ik nu dat ik op 8 minuten voor lig. Dit moet voldoende zijn. Ondanks de rustpauzes die ik inlas om te overleven blijk ik steeds verder uit te lopen en maak het plan voor de laatste ronde. Iedere kilometer mijn herstel pakken om daarna weer door te gaan. Dit pakt continu prima uit en als ik terug bij de boulevard kom, begin ik aan te zetten. Als mijn concurrent al terug zou willen komen, maak ik een tempo dat ik tot de finish niet meer gepasseerd kan worden. De kramp schiet bijna in mijn kuit, maar ik denk hem weg. De bocht, de finish...en ik ben 1e op het NK in mijn categorie (althans...tijdelijk, later blijken de Pro's op een NK gewoon in de agegroup mee te doen). Ik val in de armen van Richard, ren naar Wim en Ruud om ze te bedanken voor het commentaar (deels symbolisch richting alle support die ik onderweg van iedereen kreeg). Geef een zoen aan Annette een high-five aan Jur en Sjaak likt het zout van mijn gezicht (baassie is er weer). Marleen neemt me over van de EHBO en brengt me ondersteunend naar naar binnen toe om bij te komen. Ik hoor even later het verhaal over de Pro's en dat ik toch brons heb op het NK, maar wel goud in mijn agegroup op de Challenge. Tja, goud op een NK of goud in een Challenge, weet even niet wat mooier is...maar een Challenge winnen....klinkt ook wel ongelooflijk gaaf!

Ondertussen spreek ik her en der de atleten en hoor hun verhalen en vertel ze mijn verhaal. Zonder iemand te willen vergeten, bij deze Wannie Friderichs toch even extra benoemen. Hij vangt me als teamlid binnen op en ik hoor dat hij over de kop is gegaan. Naast mijn grootste concurrent is Wannie ook een geweldige gozer en had hij dit absoluut niet verdiend. In het voorjaar eenzelfde salto met sleutelbeenbreuk tot gevolg en toch op tijd klaar kunnen stomen voor Almere. Om dan op die manier een deja-vu te krijgen....heel erg lullig. Man, Wannie, toch top en 2014 wordt jouw jaar!!!

In de nacht kan ik de slaap niet vatten (tja, 18 gels met caffeine hakken erin) en zijn de spieren van ijzer (de atleet die de Challenge finisht verwordt toch een beetje een Ironman na afloop). Op dit moment zijn vooral de peesaanhechtingen van beide knieen zeer pijnlijk en mijn rechterbeen optillen...forget it..de lies is behoorlijk verrot. Dat zal in gaan houden deze week in ieder geval niet lopen om te voorkomen dat het (een) blessure(s) gaa(t/n) worden. Vanmiddag nog naar de prijsuitreiking. Ik hoop dat ze de tijd nemen om me naar voren te laten waggelen. Ik ben nu niet zo snel meer...en dan komt nog de grootste uitdaging: het schavot op...1x3 en 1x1. Zal mij benieuwen hoe dat gaat lukkken (mag ik ook zitten??)!