Met tranen, zweet en bloed...

Vorig jaar, zelfde tijd, zelfde locatie stond ik aan de start van de Halve Marathon Harderwijk met als doel...onder de 1u17m. Het liep niet lekker en ik finishte in 1u18m30s, maar wel als 3e H40+. Dat leverde een uitnodiging op om het in 2013 beter te mogen doen namens de organisatie (waarvoor uiteraard dank).

Met de Twintig van Alphen in de ledematen, een zeer goede fiets- en zwemtraining en zonder specifiek doel stond ik aan de start van een losgeslagen weergod die de woensdag nog tot zomers bestempelde en drie dagen later de rayon-hoofden alweer zenuwachtig maakte. Koude hou ik wel van tijdens het lopen...nattigheid minder. Voor de start of tot de start een warme trui aangedaan om niet te koud te worden. Ik werd flink zenuwachtig toen ik met nog drie minuten te gaan geen Annette zag en mezelf al zag lopen met een overstroming aan zweet in de warme trui achterlatend waarbij '53 verbleekte. Op het allerlaatste moment zag ik de blonde haren wapperen met een rode toet eronder: Annette stond al klaar om me aan te moedigen toen ook zij het beeld van de trui op het netvlies kreeg. Een PR op de 2km volgde terug richting de idioot waar zij mee verkiest te leven om een stukje stof in ontvangst te nemen...en we zijn weg.

Ik lig van begin af aan niet lekker in de wedstrijd. De eerste kilometer voelt loom, maar ik kan me toch nog langzaamaan naar voor worstelen. Ik passeer nog een aantal BB-lopers wetende dat zij in staat zijn tot 1u16 of sneller. Ok...mijn strategie is eenieder inmiddels wel bekend...snel openen en daarna afvlakken. De kilometers gaan ondanks het gevoel toch redelijk netjes aan me voorbij en klok geeft herhaaldelijk vrolijk een 3m30+ aan. Niet verkeerd toch. Bij 6km krijg ik echter opeens een flinke steek in mijn linker scheenbeenspier die kortstondig aanhoud. De snelheid moet ik omlaag laten gaan en kort schiet de gedachte van uitstappen omdat de pijn toch wel even flink was. Wanneer de pijn echter verdwijnt vervolg ik mijn weg, maar uit het ritme komt het tempo nu in de 3m40+. Een aantal ingehaalde BB-ers geven me ondertussen weer een koekje van eigen deeg. Bij de boog op 10km zie ik de wedstrijdklok een 37+ aangeven...ik loop dus flink klote...hoewel mijn Garmin hier al 10,2km aangeeft. In het dorp moedigen Annette, Tom en Geert me aan en ik trek een sip gezicht. DOORLOPEN word ik nagebruld. Een krappe 500m later spelen de darmen op...flinke kramp en ik moet wandelen en zoek beschutting. Niets...dus doorlopen en opnieuw krampen. Ook hier geen beschutting en ik ga een stukje van het parcours af...om ook niets te vinden. Uiteindelijk na 2-3 minuten doordraven vind ik een verscholen plekje en ik duik er in...pakje omlaag...en een zucht en een verlichting later...krijg ik opnieuw aandrang...nogmaals dus. Ondertussen zie ik mijn knie (links) flink bloeden... Snap nu waarom het verscholen was...ik was dus door doornestruiken heen gedoken...maar moet er ook weer uit. Fuck it...gaan...pijn is voor later....het bloed helaas niet! Een vier minuten oponthoud is mijn deel geworden. Ook de andere knie laat nu zien dat het hart flink aan het werk is en met mooie rode knietjes vervolg ik zonder verdere motivatie mijn weg.

Voor me loopt een groep die nog een richtpunt vormen en waar ik nog enigszins focus op kan gooien. Mijn tempo komt niet veel verder meer dan 3m55...en waarom zou ik. Ik weet dat bij 18km Loran van ProDurance klaarstaat met een gel en richt me op dat punt. Even een kortstondig praatje, een gelletje en ik ga verder voor de laatste 3km. Een gedachte in de regen en kou helpen me...een warme, droge auto, want een klassering kan ik echt wel vergeten. Met 1u25 kom ik over de finish en de speaker Jan de Bekker valt mijn tegenvallende tijd op maar bij het zien van de rode knieen is het verhaal meteen weer op zijn plek. Stomverbaasd (ik dan) komt de organisatie me vertellen dat ik tweede ben geworden in mijn klasse. De prijsuitreiking is over een ruim half uurtje. Dat voelt gek kan ik je vertellen... De knieen worden 'schoon' gespoeld met een kopje boullionsoep (er was zo snel geen water) en langzaamaan komt het grote rillen. Damn..ik had het toch ijs-en ijskoud en kon mijn drinkboullion nauwelijks bij het geril in het bekertje houden. Warmt dan wel weer de handen op. Nadat het podiumritueel is afgehandeld snel alsnog de auto in en OPWARMEN!!!! Een hele vreemde dag beleefd vandaag die ik me lang zal heugen. De knieen zijn inmiddels weer schoon en het blijken totaal slechts 9 schrammen te zijn...dat de knieen zich nu zo moesten aanstellen alsof ze doodbloeden...it's a wonder.