1 Weg, 738 benen en 4000 lichtjes

In navolging van de populariteit van een cijfer in de titel van diverse literatuur heeft deze blog ook wat cijfertjes als opening. Nu wil ik niet beweren dat snotterende mannen en vrouwen met zwaarbedekte lichaamsdelen in afscherming van koude omstandigheden evenveel erotisch gezinde lezers zal trekken als 'mijn collega' dat heeft gedaan met '50 tinten grijs'...het heeft wel meteen jullie aandacht!

De dag is 25 januari 2013...de start van een nieuw ATC en de start van een NIEUW ATC. De organisatie heeft de succesformule van het traditionele circuit omgegooid en met innovatief denken wordt het succes getart en opnieuw (uit)gevonden. Op deze dag...hoewel, de dag was al bijna voorbij, begeven driehonderdnegenenzestig atleten met dubbel zoveel benen zich over een donkere weg langs het Gooimeer. De organisatie heeft in aanloop naar de KidneyRun@Night verwoedde pogingen gedaan om de mannen van het Guiness Book Of Records te overtuigen dat de vierduizend waxinelichtjes op rij langs het parcours wel degelijk de langste landingsbaan in de geschiedenis van de luchtvaart vormden. De mannen waren echter niet te vermurwen en het record blijft vacant. De atleten genoten echter zichtbaar van de spookachtige omgeving en sferen.

Ikzelf had met het oog op het donker en de gladheid het voornemen om geen risico te nemen en vooral op zeker te lopen. Dit hield een zeer behouden start in waarbij medeatleten hun kans schoon zagen en mijn handelsmerk spontaan overnamen: een bliksemstart. Zelf glibberde ik nog de eerste bochten door en bevond me meteen op positie 20. Verbazingwekkend hoe hard anderen durfden te vertrekken. Ik weet Frank Veltman naast me en Wanni Friderichs en Menno van der Meer voor me. Voor het klassement zijn dit mijn directe concurrenten. Dit jaar is een podiumplek de grote vraag. Allen kunnen ze goed lopen en fietsen en Frank en Menno kunnen ook nog eens sterk zwemmen. Vierde eindpositie lijkt nu het hoogst haalbare. Allemaal gedachten die in je opkomen in de eerste kilometers langs het donkere Gooimeer. Frank heeft inmiddels een gaatje moeten laten en voor me zie ik de lange gestalte van Cor Boerman opdoemen. Ik moet nog een paar kilometer flink doorlopen om bij te komen maar eenmaal in de buurt moet ik even wachten met passeren. De terugweg laat helaas weinig ruimte om te passeren met alle tegenliggers. Terug in haven na de eerste lus lijkt de sfeer er goed in te zitten en ik herken de aanmoedingen van Merijn Schuurman aan zijn stem. Gezien heb ik hem niet want de frisse tegenwind zorgt voor tranende ogen...en oh ja, het was donker!

Bij begin tweede lus (een andere dan de eerste overigens) moeten wij atleten onder een boog door welke geflankeerd is door een bouwlamp: Gamma zei u???, ik zag wel enkele seconden enkel nog gammastralen in mijn ogen flikkeren...de weg was nog zoeker dan een paar minuten daarvoor. Toen het licht terugkeerde kwamen ook de vrolijk flikkerende lampjes terug en ik loop verder. Van Annette hoorde ik dat ik inmiddels twaalfde lag en voor me doemt een groot postuur op. Zo'n man van dik 90kg die je niet voor je verwacht, maar het wel mooi even doet. Langzaam komen onze wegen kortstondig samen om daarna weer te splitsen (figuurlijk dan, want de lampjes doen goed hun werk om de driehondervijfenzestig -er waren een paar uitvallers- dwaallichten op het rechte pad te houden. In de verte komt de volgende loper in het troebele beeld. Wanneer ik hem bijhaal blijkt het Menno te zijn. Dit verbaast me aangezien de loopcapaciteiten gelijkwaardig zijn. Opnieuw is het samenzijn kortstondig en wordt de weg in eenzaamheid vervolgd. Na het keerpunts stopt de wind met tegenwerken en gaat nu in de rug blazen. Milco Driessen, de leider in de wedstrijd, heeft een megagat geslagen, maar de rest ligt toch behoorlijk in de buurt. Het tempo is inmiddels weer flink omhooggekrikt van 3:55 (wind tegen) terug naar 3:40 (wind mee). Ik loop nog steeds heerlijk ontspannen en alert. De mijnlamp die ik opgezet heb helpt prima om de weg nog enigszins te kunnen lezen en me te behoeden voor oneffenheden. Op zo'n kilometer voor de finish krijg ik van toeschouwers te horen: "vlak voor je loopt Lampie...", die is dus met een prima wedstrijd bezig. Ik versnel niet en blijf in het cadans van de afgelopen negen kilometer. Terug bij de bouwlamp die nu elke gelaatstrek mijdt is het laatste gladde stukje richting finish, een bocht...en de benen houden na zevenendertignulzeven halt. Een prima tijd een week voor de trilogische marathonwinter. Had vooraf een achtendertiger in mijn hoofd en deze zevenendertiger voelde uiteindelijk net zo makkelijk.

Na de finish was het nog wel even wachten op de prijzenceremonie. Voor mij was het ook nog even onduidelijk of ik nu derde H40 of vierde was geworden. Annette en Sjaak waren inmiddels behoorlijk verkleumd, maar bleven trouw mee wachten. Uiteindelijk bleek ik toch vierde geworden te zijn. Het was een hele aparte ervaring en boven verwachting leuk om te doen. Nu nog een weekje rustig doorlopen en naar mijn best voorbereide marathon ooit...ahum... Ik zal wel zien wat Apeldoorn in petto heeft voor me. Ik kom dit keer niet voor een tijd, maar enkel voor de afstand en dan is met Amsterdam en Spijkenisse toch nog een flinke basis gelegd om ook Apeldoorn op normaal tempo mee te doen. Ik start onder nummer 303...zal dat ook mijn tijd worden. Wellicht moet ik flink doorlopen, maar kan ook halt moeten houden voor de finish. De klok tikt door.

Overigens bleek de aanmoeding niet Lampie, maar Wanni te betreffen. Tja..de oren waren dus blijkbaar ook wat dichtgevroren.