Met ongenoegen geen genoegen nemen!

Na mijn tegenvallende of teleurstellende (het tijdstip van de dag wil deze woorden in retrospectief nog wel eens aanpassen) deelname aan Amsterdam heb ik welgeteld twee dagen lopen chagerijnen. Achteraf (is altijd makkelijk) had ik gewoon niet moeten starten. De hele voorbereiding (ook altijd makkelijk achteraf) klopte niet. De daken konden me niet hoog genoeg zijn, lange trainingen werden veelvuldig niet compleet afgemaakt, de piek was veel te vroeg, de taper veels te rustig en lang, de overtuiging was er niet, er zou tegen een (die van mij in deze) natuur in gelopen gaan worden op een strak schema. Het al vaker genoemde schip en de bijbehorende binoculair die de horizon afspeurt hoe het schip zolang mogelijk van strandingsmogelijkheden gevrijwaard kan blijven is meer mijn ding. Starten, knallen en langzaam maar zeker instorten maar vechten voor wat ik waard ben. Bij de start van Amsterdam slechts één gedachte: wat in vredesnaam doe ik hier (en vul hier maar heel veel vraagtekens in). Vanwege de eerder genoemde daken wilde ik toch pogen te lopen voor wat ik waard was, maar een klein deukje in het zelfvertrouwen in de vorm van wat windvlagen zorgden uiteindelijk voor de vrije val naar teleurstelling. Na afloop enkel ongeloof, onvrede maar vooral frustatie dat ik niet dat gedaan heb waar ik al dik 20 jaar in excelleer: het uitvinden van mijn eigen wiel en daar vol geloof en overtuiging in blijven geloven en overtuiging uit blijven halen. Ik ben nu eenmaal de triatleet die kijkt hoe sterk hij is als de eenzame fietser die vecht tegen de wind...oftewel..Sinatra´s My Way.

Twee dagen na Amsterdam had Annette weinig overtuigingskracht en opbeurende woorden meer nodig om me te overtuigen dat ik voor eind 2012 een nieuwe marathon zou gaan pogen. Dit keer zou alles wat fout ging voor Amsterdam niet meer gebeuren (en vul hier dan maar veel uitroeptekens in). Niemand zou mogen weten waar ik aan zou beginnen. Geen (zelf-ingebeelde) druk van buitenaf, geen trainingen meer inkorten, laat staan overslaan en belangrijkste geen plan trekken, maar gewoon gaan als een schip. Doelen kunnen geen teleurstelling worden als je ze niet hebt! Met dit inzicht was de datum en lokatie na vlot zoeken snel gevonden: 16 december te Spijkenisse.

Met deze inzichten en wetenschap ging de voorbereiding vlekkeloos. In acht dagen tijd werd drie maal een 30+km als trainingen gelopen met steeds langer wordende snelle marathon blokken...en dat terwijl na de 3e 30km nog de Kromslootpark op het programma stond. Ik was in deze wedstrijd in absolute topvorm en 100% strijdvaardig. Beste trainingsmoment lag 10 dagen voor de marathon: een 25km die ongenadig sterk in een wit landschap bij blote knietjes werd afgelegd binnen de 1u43 (oftewel: dicht tegen de 15kmu). Hierbij moest ik soms nog mijn voeten terugzoeken die op stukken alle kanten opglibberden. Mijn laatste piekmoment (de Koude Polder Loop) ging helaas niet door waar ik een zeer goede Welcome Back tijd wilde zetten. Alles was gebasseerd op het verkrijgen maar vooral behouden van overtuiging. Pas drie dagen voor de marathon kwam langzaamaan de afbouw (hoewel een rustig duurloopje over 8km in 14kmu nog steeds geen echte taper is). Het hele hoofd en fysiek klopte dit keer wel: gretigheid en overtuiging voor de start. Afspraak met Annette was dat wanneer het niet zou gaan ik zo snel als mogelijk zou uitstappen om niet opnieuw voor de deuken te gaan...maar met als enige doel vooral goed te lopen en de uiteindelijke tijd voor lief te nemen zou uitstappen niet echt aan de orde komen.

Bij de start de allervoorste lijn opgezocht en een ieder die voor me dreigde te gaan vermanend aangekeken. Dat ik niet zou winnen wist ik al, maar een podiumplek in mijn klasse was zeker niet uitgesloten (ongeacht wie mijn tegenstand was een top drie vereiste een 2u48 had ik gezien). Na het startschot nam ik na 100m de koppositie en onder luid gejuich verliet ik na anderhalf rondje atletiekbaan of 600m plek waar ik zo hard als mogelijk weer naar terug zou willen keren. De kop behield ik uiteindelijk 1500m en ik voelde me sterk. Bij de 3km zou Annette klaarstaan om me in dit avontuur te gaan begeleiden vooral stilzwijgend want aanwezigheid is voor mij voldoende. Na amper 4km zie ik voor me een stevig talud opdoemen...damn, dat gaat kracht kosten en dat kostte het ook. Na deze zouden er echter nog vele volgen. Mijn parcourskennis had me in combinatie met mijn weerkennis wel laten zien waar ik vooral de stevige tegenwind zou gaan verwachten, maar hoogteverschillen verwacht je niet snel in het polderlandschap en was ik niet echt op voorbereid. Na 5km (18:10) en inmiddels al twee taluds voelde ik al dat de Kromslootparkkracht er dit keer niet was, maar mentaal nog steeds sterk. Vanaf 7km zou het eerste deel van 3km vol de wind op kop volgen wat verder zijn krachten van me eisten. Het restje gedachten aan de 2u40 ging snel weg en maakte plaats voor absolute leegte en totale focus in mijn hoofd. Bij 13km kreeg ik last van pijn in mijn onderrug, maar twee kilometer later was dit weer onder controle. De weg was lang, glooiend, kronkelend en vooral eenzaam als wedstrijdloper. Na een uur nam ik (op aandringen van Annette) mijn eerste slok drinken...die viel slecht want het was voor mij lekker fris, maar het drinken op weg naar mijn inwendige voelde als een blok die korte buikkrampen veroorzaakte. Hierdoor kreeg ik angst voor nieuwe pogingen tot drinken en stelde dit zo lang mogelijk uit. Vanaf 17km (na een 3km rugwind) kwam het zwaarste open stuk wind tegen. Dit was vooral lang en zwaar en toch bleef ik dicht tegen de 3:50/km aanlopen maar vroeg opnieuw veel kracht. Ik wist dat bij 23km er een lang stuk (tot ca 33km) van gunstige parcourswisselingen zouden volgen dus het was even doorbijten. Ondertussen zag ik bij de scherpe bochten mijn concurrenten nog op grote achterstand, maar het was zich inmiddels aan het stabiliseren. Opnieuw een slok drinken en opnieuw last van het koude blok op weg naar beneden. Toen ik het Annette vertelde, maakte ze er snel moedermelk van en werd er daarna het drinken vanuit de borst gegeven...dat hielp prima, want het was snel warm en drinkbaar geworden.

Bij de 25km linksaf en de zoveelste beklimming, dit keer een dijk naar boven (stevig). Amper een kilometer later weer naar beneden...nog steviger en ik moest tegenhangen om de controle over de benen niet te verliezen. Imiddels begon het te regenen en was het even erg koud geworden en nog steeds liep ik super. De tijden waren zich langzaam aan het vertragen, maar nog steeds dichtbij de 4:00 de kilometer en ik voelde me op allerlei kleine ongemakjes (voeten, hamstring, onderrug die weer terugkwam) na gewoon goed in het hoofd en qua conditie. Tot 28km bleef ik tweede in de wedstrijd alvorens ingehaald te worden. Bij de 29km lag ik echter wel meteen vijfde (een groepje van drie had met de wind blijkbaar goed samengewerkt). Het grote aftellen begon inmiddels...een 10km klinkt immers niet zo ver meer voor een marathonloper. Bij de 31km nog wel door een klein dorpje met altijd lastig loopbare klinkers en natuurlijk...weer een heftige klim (mijn langzaamste kilometer: 4:25). Vanaf 35km kwam ik op bekend terrein van de triathlon Spijkenisse waardoor ik enigszins wist waar ik was. Pas vanaf 38km ging het tempo echt wat trager maar bleef nog braaf hangen op de 4:17...en ik bleef doorgaan met (technisch) goed lopen. Dit schip zou dit keer niet stranden! Op 39km werd ik onverwacht nog een keer ingehaald, maar de jongen zag er een stuk jonger uit... Linksaf langs een lang stuk brug waar je na een soort van 180 graden tegenop mocht stomen...altijd leuk bij je 40e kilometer....pracht van een vooruitzicht. Voordeel onderweg naar boven was wel dat ik de achteropkomers kon inschalen...en dat leek een veilige afstand om de 6e plek vast te houden. Na ruim 500m vals plat links en weer links om in amper 200m in een klaverbladbocht weer naar beneden te denderen...weer op de hamstrings letten want de krampen dienden zich inmiddels. De finisharea lag echter al vlak naast me en ik hoorde de speakers al. Op de atletiekbaan probeerde Annette me nog naar een sub-2u50 te schreeuwen, maar een aanzet van 100m en mijn hamstrings protesteerden tegen de tempo-versnelling en lieten me meteen weer in het prettig voelende tempo terugvallen. Op de klok zie ik net de 2u50 passeren als ik uitermate tevreden de lijn passeer en mijn benen tot halt roep. Ik zie de Garmin overigens op 42,8km staan iets wat ik onderweg al vermoedde....de kilometerbordjes kwamen steeds meer later dan mijn kilometersignalen. Thuis had ik al gezien dat de route wsl wat langer zou zijn en met het kleine stukje nieuw route die niet op de parcourskaart stond zag ik op Garmin Connect dat de kaart ook op 42,7km kwam (via Endomondo bleek de marathonafstand na 2u47m47 te zijn volbracht).

Dit keer gelopen voor wat ik waard was en gek genoeg voel ik me conditioneel nog steeds fris. De belemmering vond ik vooral in fysieke pijntjes en ongemakken. Wellicht met iets betere voeding onderweg had er meer ingezeten, maar dan had ik wsl andere problemen gekend. Deze marathon was voor 100% ok. Nu klaar? Nou, een dag nadat ik besloot Spijkenisse te gaan lopen kwam mijn werkgever met de melding dat ze uitgenodigd waren voor de MidWinter te Apeldoorn. Tja...over zes weken dus mijn derde marathon in korte tijd. Dit keer echter gewoon meedoen. Doel? Gewoon lekker lopen en 3:00-3:15 vind ik prima. Sneller mag, langzamer ook...ik zie het wel. Ik doe gewoon waar ik me lekker bij voel...en zie wel hoe de wind in mijn zeilen staat.