Vliegen om het Kromslootpark.

Iedereen heeft ze wel...wedstrijden waar je ondanks je gevoel of nivo van dat moment altijd goed weet te presteren. Jaren geleden in Triathlon Schagen Old Skool zwom ik netjes, fietste ik leuk maar liep ik iedere deelname als een topper. Huizen ook zo'n wedstrijd waar de loopbenen zich opeens weer kunnen laten zien. In Woerden presteer ik het om mijn beste fietskant te laten zien. Afgelopen weekend was er weer zo'n feel-good wedstrijd. Het is ontastbaar en ongrijpbaar, maar ook hier heb ik bijna altijd magische benen.

De laatste weken goed en veel getraind en vooral ook weer variatie gezocht en gevonden door heuvelloopjes terug in mijn trainingen te brengen (laatste paar jaar teveel duurlopen...kort of lang). De trainingen gingen volgens de theorie vrijwel allemaal te hard, maar als iedereen echter volgens dezelfde theorie traint zijn er nauwelijks nog verrassingen en is sport ook niet echt leuk. Ik wijk dus graag af.

Voor de start was het weliswaar fris maar de zon was in alle blijheid aanwezig en liet zich gelden. Bij de warming-up zag ik Maikel Zuijderhoudt zijn skippings maken...man, wat ziet dat er toch mooi en soepel uit bij die jongen. Ook meetpunt Wanni Friderichs deed mee. Met een over het algemeen gelijkwaardig nivo zou ik me prima kunnen meten waar ik sta op dit moment. Ik voelde me fysiek en mentaal sterk. Het was nu een kwestie van kijken of gevoel met praktijk klopt. Na het startschot ging Maikel er snel vandoor...zoals verwacht. De verrassing kwam van Wanni die brutaal me in de eerste kilometer voorbleef. De openingskilometer is toch mijn terrein? Heel even kreeg ik twijfel over wat Wanni aan het doen was (topvorm of tactiek). Na de kilometer in 3:16 zag ik dat mijn tempo in ieder geval op hoog nivo was. De volgende kilometer kon ik steeds meer aandringen bij Wanni om het voortouw proberen over te nemen. De eerste twee pogingen werden nog afgeslagen, maar de derde was het toch raak. Niet zo zeer met het idee om er vandoor te gaan, maar als je dan in een groepje loopt, wil ik in ieder geval de workload eerlijk verdelen en het niet op de schouders van één persoon laten rusten.

De overname zorgde echter voor een klein gaatje dat Wanni in tegenstelling tot Hansje Brinker niet gelijk kon houden...het werd snel groter tot de term voorsprong gerechtvaardigd was. Nu ben ik wel van het beruchte schip en de bijbehorende stranden, dus ik wist dat er een moment (snel) zou komen dat de voorsprong zijn natuurkundige eenheid en grootheid zou behouden en a la het universum op een gegeven moment weer zou krimpen. Zaak was dus om te blijven bewegen. Ondertussen bleven de kilometertijden tot de 5 angstaanjagend snel. Na 17:22 zat de 5km erop. Toptijd en heel erg lang geleden. Inmiddels zakte het tempo wel wat terug naar 3:40/km maar het bleef op dit nivo goed voelen. Na de opgang terug richting dijk begon de tweede ronde. Idee was om hier weer tempo op te pikken omdat er nu weer een aantal kilometers met wind mee kwamen. Hoe ik ook mijn best deed, mijn Garmin bleef echter 3:40 aangeven en dreigt zelfs met een 3:45 in de 10e kilometer. De doorkomst op de 10km kwam na 35:50 en daarmee ook het keerpunt terug tegen de wind in. Ook nu laat ik de theorie voor wat het is door opeens wel te kunnen versnellen terug naar de 3:40. In het heen-weertje zie ik Wanni op zo'n 100m...en dat betekent doorlopen voor me. Terug in het park zie ik 10km lopers waardoor je een streefpunt krijgt. De snelheid gaat druppelsgewijs verder omhoog en sluit mijn laatste kilometer zelfs met een 3:38 en kom daarmee in 53:36 als tweede over de finish. Het gat met Wanni blijkt vanaf zo'n 5-6km constant te zijn gebleven en nog onder de 54 sluit hij het podium als derde.

Ik kan opnieuw terugkijken op een zeer geslaagde deelname aan de KSP waarbij ik toch keer op keer mijn beste benen weet te vinden. Je hebt nu eenmaal van die wedstrijden die wel (bijna) altijd lukken.