Even een smaakje wegspoelen...

Het is inmiddels alweer twee weken geleden dat ik mijn goede en snelle halve marathon van Amsterdam naar Ouderkerk a/d Amstel liep. Op dat moment had ik nog het idee om net zo snel als ik heen gegaan was ook weer terug te gaan. Helaas was ik op het kruispunt wel heengegaan, maar voelde ik me bij de teruggang richting het Olympische Vuur ook heengegaan...althans, de spieren en de spirit dan. Het tweede deel verzandde derhalve in een mooie rustige duurloop.

De dagen erna had ik op mijn linker-hamstring (en dit woord aan elkaar houden...de ham-string roept immers andere beelden op!) na weinig naschik van de afgelegde Amsterdamse marathon. De gehoopte spierpijn bleef uit wat in lijn was met de gewenste eindtijd. Spoedig kon ik dus de trainingen hervatten en een nieuwe kalender smeden.

Het eerste item op mijn nieuwe kalender zou de halve marathon van Renswoude weergeven. Aangezien de laatste maanden in het teken van lange duur stond zou het ingeslagen pad best voortgezet kunnen worden. In de wedstrijd zou mijn gevoel mij weer gaan leiden ipv een strak vooropgezet plan en vooraf bedachte tussentijden. Het startschot is de opening voor het schip dat ergens mag stranden. Vanaf de opening loop ik mee met de tweede kopgroep met hierin o.a. Michael Woerden, Han Wolsing, Melchior v/d Pol en triatleet Vincent Bohm. Met de wind op kop wordt er goed samengewerkt door het grootste deel. Op goed tempo wordt dan ook de 1e vijf kilometer ovebrugd. Toch voel ik mijn linkerquad weer gevoelig worden net zoals de laatste weken voorgaand aan Amsterdam. Geen blessure, gewoon stijf. Na een korte verhoging in NAP besluit ik het groepje te laten gaan en op eigen kracht verder te gaan.

Inmiddels loop ik in Niemandsland. De groep voor me verdwijnt uit zicht en achterop komt een sporadische 10,5km deelnemer aanzetten om vervolgens weer het ruime sop te verkiezen. Bij de 10km zie ik mijn voormalige groepje begonnen aan hun tweede ronde. Van de eerdere 5 mede-atleten zijn er nog drie over. De anderen gingen voor de 10,5km (wat vooraf al besproken was). Het timen wanneer ik op ditzelfde punt passeer leert me dat ik inmiddels een achterstand van 1 minuut 40 heb. Hetzelfde gebeurt andersom op mijn achtervolgers die ik op hetzelfde stuk passeer als waar ik eerder mijn voorgangers tegenkwam. Op een lang recht stuk zie ik het zwaailicht van de kopgroep. Zo dichtbij...maar toch heel ver weg. Een nieuwe meting op 15km toont een verdere achterstand van bijna 3 minuten. Achterom kijkend komen de achtervolgers wel dichterbij. Na 16km besluit ik de feitenmachine uit te zetten en puur het parcours op mijn klokje te tonen. Geen tussentijdse informatie meer omtrent snelheden en tijden...puur gevoel en knokken. Mano-a-tres-mano. Dapper trilt het klokje bij iedere nieuwe kilometer die ik dan nog wel bekijk. De eerdere 3:58/km (van 13 t/m 16km) heeft plaatsgemaakt voor een 3:48! De kilometers tellen snel af en in mijn hoofd gonst: "als ze willen winnen, moeten ze nu 3:38/km gaan lopen...no way" en ik blijf doortrekken.

Terug in Renswoude zie ik mijn achtervolgers uitgelopen zijn...althans, naar achteren en de positie kan me niet meer ontgaan. Na 1u20m54 stopt de klok en vermoed ik 4e overall te zijn geworden en 3e H40+. Bij de prijsuitreiking komt er een verrassing. De categorie is geen H40..H50, maar H35..H45. Opeens blijk ik eerste geworden in mijn categorie...die had ik niet verwacht. Een bos bloemen en enveloppe is mijn deel. Belangrijkere prijs is het optreden op gebied van wilskracht in de wedstrijd. Dat geeft een goede impuls voor komende maanden en daarmee is het smaakje van de twee halve marathonnen twee weken eerder helemaal weggespoeld!