A Tale Of Two Cities....And Two Half Marathons

21 oktober...D-Day! Vandaag was de Amsterdam marathon. Na mijn goede halve marathon tijdens de Geinloop (<1u17) werd in het triathlon-rustjaar een nieuw doel gesmeed. De focus zou na Wiesbaden compleet op een (laatste?) snelle marathon komen te liggen. Omdat mijn PR op 2u44 staat en een kleine verbetering me wel heel dicht bij het meest gunstige startvak zou brengen me ingeschreven op een iets grotere verbetering van dit PR. Geen idee of het zou lukken, maar wanneer je je erop inschrijft, moet je er in ieder geval voor gaan en voor strijden (op zijn minst in de voorbereiding). Het leek hoog gegrepen maar wanneer je het in blokken van 10km opdeelt valt het best mee.

Een maand in de voorbereiding (van de twee maanden) liep ik een toptraining (32km op de Veluwe 4x 4km marathon en tijd in 2u12) en leek het allemaal goed te komen en was de overtuiging volop aanwezig. Nu terugkijkend bleek die periode gek genoeg al mijn piek te zijn geweest. Na deze training zou het mentale aspect en daarmee onherroepelijk ook het fysieke neerwaarts gaan. De ultieme test in de Twiskemolenloop verliep compleet anders dan gepland en de laatste tien dagen in herstelfase werd het herstel overschaduwd door negatieve gedachten. De zekerheid begon steeds meer plaats te maken voor onzekerheid. De rustige trainingen werden een bevestiging in mijn hoofd dat het weg was ondanks dat de rustige trainingen juist geen info zouden mogen geven of invloed zouden mogen hebben. De laatste lange duurloop (10 dagen voor de marathon) over 25km met als doel 4:50 / km ging volgens plan, maar gaf mijn hoofd het definitieve verkeerde signaal.

De ochtend van de marathon was ik nauwelijks zenuwachtig tot ca 1,5 uur voor de start...het hele gevoel was vooral lusteloosheid. Pas op de startstreep begon ik enigszins zin te krijgen om te starten...het was ook redelijk fris dus dat zal ook meegespeeld hebben. Na de start was het tempo drukken om vooral niet te hard gaan. De 1e 5km had ik me voorgenomen met 3:44/km te gaan en iedere volgende 5km 1s per kilometer vertraging. Tegen mijn natuur in zou ik dus behoorlijk vlak willen gaan lopen zonder halverwege een voorsprong op het doel te hebben opgebouwd. Omdat ik in de voorste gelederen stond, kon ik meteen mooi mijn eigen tempo zoeken. Binnen de kilometer bleek ik ook dermate van voren te zitten dat er al kleine kliekjes onstonden en helaas niet van mijn beoogde tempo. Met de wind in het vooruitzicht besloot ik in de rug van het groepje voor me mee te gaan die leken te willen starten op de 3:40 / km. Als het eerste deel wind tegen achter de rug zou zijn, zou ik me laten zakken in tempo en de opgebouwde marge gebruiken om het volgende vak als bonus te zien. De 5km kwam in 18:30 waardoor de marge 10s bedroeg, maar ik liep lekker. De groep liet ik wel gaan om terug te gaan naar mijn tempo, de wind was immers nu in de rug. De volgende 5km ging goed volgens plan en het voelde prima, de marge bleef op het snelste schema 10s. Ook de 15km kwam ik precies volgens schema door en dit zou ook het punt zijn waar een kruising van de drie doelen zou zijn (het langzaamste doel zou de snelste opening kennen, maar meer verval). Omdat ik de wind vooral redelijk gunstig had, besloot ik me toch te richten op het middendoel (2u42) en niet te willen gaan voor de <2u40.

Na 20km werd Ouderkerk a/d Amstel bereikt (nog volgens schema) en kwam ik heel snel in een compleet andere wedstrijd terecht. De wind stond nu behoorlijk op kop en het lichte verval wat optrad begon in mij kop te dansen. Nog voor de 22km werd het doel opeens bijgesteld van 2u42 naar 2u48. De opgebouwde zekerheid van de 1e 20km bleek vreselijk broos en de onzekerheid kreeg de overhand...zwaar de overhand. Inmiddels liep ik boven de 4:00 / km en had het zwaar benauwd. Ik kwam in een spiraal terecht waar ik niet meer uit zou kunnen komen. Bij 27km stonden Annette en mijn ouders me aan te moedigen en ik gaf aan dat het niet meer liep, maar streed nog dapper door. Bij de 28km kwam er echter kleur in mijn ogen...hoewel zwart nu niet de kleur was die ik hoopte. Ik stond stil...het moment maar gebruiken om te plassen en voeding te nemen. Een dikke minuut langs het parcours gestaan in de hoop krachten terug te krijgen, het lukte niet en de kou eiste zijn tol op mijn hamstring die rap zou verstijven. De kilometers die volgden gingen met veel wandelen en steeds trager. Positie <100 werd snel positie 300+ en verder. Opgeven kwam niet in mij op, maar de doelen werden bijgesteld. Met 2u25 op de 37km zou ik 5:00 / km mogen lopen voor sub 3. Een dag eerder niet eens over nagedacht, nu leek dat het doel te gaan worden. Amper twee kilometer later opnieuw bijstelling tot het ultiem teleurstellende en meest wanhopige doel: finishen...ongeacht tijd. Er volgden 3 kilometers van ruim 6:00 per stuk. Hoewel de 1e 21km in 1u20 ging, bleek het verval enorm met het 2e deel in 1u45. Na 3:05:47 zat de ellende erop. Om me heen keken mensen blij...ik liep (mentaal) gebroken langs de finish en kon enkel nee schudden. Dit was niet wat ik gehoopt had, maar wat ik de laatste dagen onbewust wel voelde aankomen. Niet te hoog ingezet, niet te hard geopend, perfect weer, veel publiek, alles prima....kortom: het moment klopte persoonlijk niet en dat is ook marathon.

Is het nu klaar en ga ik met (marathon)pensioen? Geen idee...wsl zal ik ooit nog een snelle poging wagen, maar dat zal voor 2014 zijn. Volgend jaar weer Almere Triathlon...ook daar zijn doelen te behalen, maar wellicht kan ik beter eens alles op zijn beloop laten (hoewel het schrijven makkelijker is dan dit ook daadwerkelijk te realiseren...ik blijf immers een prestatie-atleet!!!).