Hogere wiskunde..

Dit weekend had ik een belangrijk speerpunt richting de Amsterdam Marathon op het programma gezet. Er zou een 30km op marathon tempo gelopen gaan worden. Met het niet doorgaan van de 30 van Almere viel het oog op de Twiskemolenloop nabij Landsmeer. De organisatie had naast de bekende afstanden ook een 30km loop toegevoegd als prestatieloop. Enkele weken vooraf had ik het parcourskaartje bestudeerd en in tegenstelling tot normale routes, moest ik hier toch wel even flink puzzelen wat wanneer welke kant op zou gaan (nog niet in correlatie met de andere deelnemende afstanden).

Bij het klaarmaken van mijn versnaperingen voor onderweg, bleek kleine Sjaak een van mijn flesjes als bijtring te hebben gebruikt. De Isostar die ik erin had gestopt, kwam er met een minuscuul klein straaltje net zo hard weer uit. Gelukkig zat het lek hoog in het flesje dus oplossing bleek vrij simpel: slok eruit drinken en de voedingslijn kwam onder het lek te zitten (easy as that). Dit bleek echter een voorbode op hetgeen komen ging. Tijdens het inlopen bleek in mijn drinkbelt linksvoor een soort stofmoeheid te zitten, waardoor het aldaar aanwezige flesje niet de vastigheid had die je als loper wenst. Ik dacht dit te kunnen oplossen door hem telkens terug in zijn houder te duwen. Zo'n 400m na de start bleek dat scenario al overboord te kunnen in navolging van het flesje wat datzelfde scenario al voorging: overboord. De anticipatie was gelukkig goed geweest door in dit specifieke hokje de voormalige bijtring van de destijds kleine Sjaak te stoppen.

Mijn opdracht was vandaag vlak lopen...zo vlak als mogelijk om te kijken hoe dat voelt op een langere afstand. Ik kwam daardoor als 2e van de baan af om het avontuur in den open te beginnen. De klok nauwlettend in de gaten houdend. De eerste kilometer gaf net onder de 3:40 aan waarbij ik het gevoel had te wandelen. Ik hield het grote plaatje echter in beeld en de medeloper die ook kenbaar maakte voor een 1u54 te gaan vandaag liep langzaam op me uit terwijl de 2e kilometer in 3:42 ging. Volgen zou dus een te hoog tempo beteken (bij doortrekken zou je immers op 1u51) uitkomen dus ik hoopte de medeloper met dit eigen tempo op later tijdstip nog ergens tegen te komen. De kilometers erna moest ik tempo blijven drukken en het tempo bleef in een lineaire lijn enorm vlak rond de 3:45. Na 8km luidde de bocht naar links een kleine 2km open stuk in...met behoorlijke wind op kop. Hier moest ik wel even wat inleveren door de kilometers af te leggen in 3:51 per stuk (mijn parcoursherinnering van Amsterdam is dat het minder open is, dus ik hoop een dergelijk deel dan ook niet tegen te komen). De Garmin afstand die bij 5km een kleine voorsprong aangaf tov de routekilometetrering gaf bij de 10km nu een kleine achterstand aan. Een doorkomst van 37:20 was genoteerd, prima dus want ik had niet echt het idee flink aan het werk te zijn.

Na 13km kwam ik terug in de 'bewoonde' wereld en nu begon het lastig te worden (zo bleek later). Niet zo zeer het fysiek zou nu getest gaan worden, maar de kennis. Op de vraag aan de aldaar aanwezig zijnde vrijwilliger "30km, 2e ronde, rechtdoor?" (in de wedstrijd beperken dergelijke vragen zich tot dergelijke kreten) kreeg ik een volmondig ja te horen. Toen ik 1,5km later echter in een kleine 56 minuten het 20km-bordje passeerde en ik toch echt blanke benen onder me zag schuifelen verkeerde ik in een kleine identiteitscrisis. De Garmin bracht me verlichting door me resoluut te vertellen dat ik er toch echt pas 15 op had zitten. De wet van de quantumdynamica had zijn intrede in het hardlopen gedaan: de waarheid van een route is pas dan gewaarborgd indien deze ook als feit tot uitdrukking gekomen is...tot het moment van deze waarheid is feitelijk iedere route de juiste en kunnen alle afslagen tegelijk de waarheid vormen (je hebt wel eens van dergelijke Eureka en E=MC2 openbaringen in het hardlopershigh).

Na deze conclusie kreeg ik snel een nieuwe conclusie...doordrukken op tempo zou totaal geen nut hebben want de 30km waarvoor ik gekomen was, was verloren. Met dit besef verdween de concentratie als sneeuw voor de zon (of donderklap bij heldere hemel...kies je eigen metafoor hier). Het tempo vloog omlaag en al snel werd de 4:00/km gepasseerd. De hartslag ging inmiddels over in duurloopzone en het enige wat ik in mijn hoofd had was maar richting de finish te gaan en zo snel mogelijk naar huis met 'slechts' 25km op zak. Toen ik opnieuw bij het gebied aankwam waar andere natuurwetten schenen te gelden, toch maar even gestopt om aan de vrijwilliger te vragen wat nu de bedoeling was van het parcours (ik zag van rechts lopers komen vanuit een gebied die ik niet eerder gezien had). Ik moest nog kort rechtdoor en daarna rechtsaf (voor finish). Toen ik dit opvolgde werd me langzaam duidelijk dat dit dus de ronde moest zijn die in eerdere fase de waarheid zou inluiden. Ik kon snel concluderen wanneer ik die lus alsnog zou lopen er uiteindelijk toch nog een 30km gelopen zou worden. Mijn doeltijd was echter inmiddels onmogelijk geworden (liep al meerdere minuten achter hierop), maar een tijd van onder de 2uur was aanwezig en daarmee ook verbetering van mijn clubrecord bij Running2000.

De lus werd volbracht en opnieuw op weg naar de finish kwam ik een medeloper tegen. Hij vertelde me dat hij de lus nu al voor de 4e keer aan het volbrengen was en geen idee had in welke realiteit hij zich nu bevond. Onderwijl haalden we lopers in die mopperden dat je voor zeven euro inschrijfgeld toch een fatsoenlijke beroutewijzering zou mogen verwachten (in gedachte gaf ik ze gelijk). Na 1:59:58 werd de finishlijn gepassseerd en gaf mijn Garmin 30,00km aan. De organisatie had dus wel een hele strakke 30.000m weten neer te zetten, maar de briefing vooraf had hetgeen wat volgen ging eigenlijk al ingeluid: "Gij zult de bordjes 30km volgen totdat gij dezen niet meer aanschouwt, hetgeen voor thou het moment zal zijn om den bordjes van de 16,1km te zullen volgen" (en dit verhaal nog behoorlijk verloren gaand in ruis op de microfoonlijn).

Na de finish meteen balend vertrokken...wel in een lichte hardlooppas, want fysiek voelde ik me nog steeds oppersterk. Enige wat me aan de afgelopen twee uur herinnerde was een linkerkuit die het blijkbaar toch wel indrukwekkend vond, want die zat redelijk vast. Maar ja, na een 30km acht dagen eerder en een 28km 3 dagen eerder had hij ook wel reden om in dergelijke staat te verkeren. Er zal nu tot Amsterdam nog ergens 1 dertiger volgen komende week en dan begint het aftellen. Ik zal mijn schema inzetten op 2:39:50 om van daaruit te kunnen zien wat uiteindelijk op de klokken komt. Het meest realistische is een persoonlijk record (2u42), maar wie weet als ik een topdag heb...en dan kun je beter tempo vol moeten houden dan nog eens na 30km te gaan versnellen.

Het bijbehorende schema is overigens: 37:20 / 37:40 / 38:00 / 38:20 wat als losse 10km zeer makkelijk voelde, maar als serieel geheel toch best wel een uitdaging lijkt te vormen. Binnen drie weken weet ik meer...