En het...

En het...was weer tijd voor een wedstrijd. De Wolderwijdloop te Zeewolde was immers alweer een jaar geleden. En het zag ernaar uit dat het mijn dag zou worden, lekker koel (14 graden) een waterig zonnetje en een bries (hoewel de geluiden om me heen aangaven dat het toch wel behoorlijk woei). Half uurtje voor de start tegen mijn gewoonte in nog 2km ingelopen en het voelde goed. Ok, de onderrug liet zich gelden, maar die moest maar even op zijn wervels bijten. Bij de start had ik me nu eens een goede positie verschaft en het ging meteen op full-speed. Na 500m liep ik in het groepje: Wilfried Verhagen, Koen Henkes en Albert Meijer en het ging niet eens hard (zo leek het). De doorkomst op de 1e kilometer toonde echter de ware snelheid: 3:13...noem dat maar niet hard. Qua feit is dat f**king snel! Tijdens een klein stukje crossen onstond het gaatje naar de drie. Ik zou het niet meer dichtlopen. Ondertussen liepen we vol op de dijk en het briesde toch behoorlijk. Met de mannen in het vizier houdende kon ik het tempo wel hoog houden met een lage 3:30. Het verlaten van de dijk luidde een tijdelijke versnelling in. Niet omdat ik harder wilde, maar dat gaat vanzelf met wind in de rug en hellend vlak af. Ik zag mijn klokje bij de 4e km nog een snelle 3:25 aangeven. Inmiddels kwam de finish 1e ronde in zicht en het leek er steeds meer op dat het een prima ronde ging worden. Na 17:30 werd ik kortstondig door het publiek aangemoedigd om daarna snel (minder snel dan 5km ervoor, dat dan weer wel) aan mijn 2e ronde te beginnen. Bij het opgaan van de dijk ging mijn quad weer pijn doen en het ging toch wel redelijk langzamer hoewel het gevoel goed was. Na het stukje cross opnieuw de dijk op en wind tegen. Liep ik eerder nog de 3:30, nu bleef ik steken op 3:52. Gelukkig de wetenschap dat ik de rugwind en het stukje flauwe helling af nog voor de boeg had (ik klokte hier opnieuw een snelle 3:33). De positie was inmiddels vervallen tot een 7e met nummers 5 en 6 op geen 100m strak voor me. Tot 8km leek het erop dat ik nog zou kunnen vechten voor de sub 36, maar (scherpe) steken in mijn onderrug gaven dat ik niet harder moest gaan en het zou hoe dan ook toch al een prima tijd worden. Met een slotkilometer van 3:42 kwam ik net 13 seconden te kort voor de 35er. De 36:12 is echter zeker prima en het resulteerde ook nog eens in 1e H40+. Ook een leuke opsteker. In de grafiek zie ik later een zeer vlakke lijn vanaf 1,5km in de hartslag. Qua intensiteit dus een perfecte inspanning. Toch voel ik geen vermoeidheid. Dat bleek een dag later ook wel toen ik Annette meldde dat ik een stuk ging lopen. Op de vraag hoeveel antwoordde ik nog tussen de 5 en 34km...afhankelijk van het gevoel en het werden er toch vrij makkelijk 30 met een leuk tempo tot de 27km (2 uur precies). Geen drinken meegenomen dus de boiler was toen echter wel leeg. Vanaf 27km nog 3km relaxt uitgedribbeld om de marathon in 24 uur te voltooien. Komend weekend een laatste marathon test in de Twiskemolenloop met een 30km tegen marathontempo, maar de laatste weken gaan steeds beter en het zal dus vast wel goedkomen!