Blij dat het de helft was...

In aanloop naar de Halve van Hattem heb ik een zware week gedraaid met (gek genoeg) wel wat gaten in het midden. Zes dagen voor deze wedstrijd liep ik een dubbele 18km over twee nieuw uitgezette routes (Garmin helpt me perfect om van de gebaande paden af te krijgen...letterlijk). De ochtendroute liep dwars (opnieuw letterlijk) door het Visvijverbos bij Lelystad. Ik woon nu toch hier al ettelijke jaren, maar nooit van het bestaan afgeweten dus nieuwsgierig en verrast dat in GarminConnect bleek dat hier 'fietspaden' doorheen liepen. Nadruk op liepen, want ik heb ze niet kunnen ontdekken. Toen ik na 7km bij het bos aankwam zag ik een gluiperig smal schelpenpaadje lopen. Dat was het laatste van de menselijke beschaving (kunnen die twee woorden bij elkaar?) wat ik de komende twee kilometer zou zien. Ik ging off-road...en hoe. Kietelgras tot de blote knieen en laatste 200m zelfs vochtig riet tot de oksels...was een nieuwe ervaring. De 2e route van 18km in de middag ging over bekender terrein hoewel nog steeds als route nieuw te beschouwen (de stukken an sich waren bekend, maar nimmer tot route aaneengeregen). Beide lopen ging behoorlijk rustig, maar uiteindelijk toch een smashing 36km op de teller op 1 dag (mijn langste training).

De dag erna maar wat rust genomen (werkzaamheden en het lichaam stelde het ook wel op prijs). Dinsdag weer echter aan de (volle) bak. Een 13km op gevoel werd toch uiteindelijk een 13km met flink tempo (3:57/km). Het lichaam kon het verdragen en wie ben ik dan om NEE te zeggen. Dag later stond echter opnieuw een behoorlijk initiatief op het programma. Langs een zeer mooie route (opnieuw dwars) door de Veluwe (toch flinke stukken off-route, maar nu goed begaanbaar...aanrader voor iedereen overigens!) zou ik een ruime 30km afleggen met 4 blokken van 4km op marathontempo (of een benadering ervan). Het ging wel heel erg lekker en ik voelde me werkelijk super. De tempoblokken gingen in 3:45/km dus dat is gewoon hard (2u38 als ik dit in Amsterdam zou kunnen...tja, als). De herstelblokken (2km) gingen echter ook op hoog tempo (4:20). Niet dat ik snel de Veluwe wilde verlaten, maar rondom Zandenplas (waar ik ook langskwam) werkt magisch op me...iedere keer weer. Een kleine 2u12 was mijn auto verbaasd me weer te zien na de 32km (ik was nog een paar keer verkeerd gelopen: "Moet ik hier rechtdoor? Er is enkel een hazepad..." (wat ik soms moest kiezen omdat de ruiterpaden wel hele grote pony's konden herbergen).

Goed...tot zover de twee dagen VOOR de wedstrijd (er werd hierna wel redelijk hersteld, maar een ritje Parijs en terug omdat Annette en ik even weg wilden helpt niet super aan het herstel...met de benen in de nek omdat Sjaak zonodig ook voorin wil zitten...bij je voeten). Hattem is een middagwedstrijd (16:35 start) waar ik vaak niet goed mee weet om te gaan. Hele dag is ingesteld op wachten en vraagtekens (wanneer eten, wat kan ik nog wel/niet doen). Het loslopen om 12:00 gaf niet echt superbenen, maar goed genoeg. De start ging uiteindelijk nog redelijk (3m25), maar ik had me voor de start toch weer weg laten drukken door twee heren die braaf vertelden (tegen elkaar) een 4:00/km te willen gaan lopen (stap dan wat meer naar achteren). Ik moest dus in 1e instantie licht zigzaggen om wat naar voren te komen. Ik kwam uiteindelijk (na ca 1,5km) tot op 5m van nr 1 (Bas Mekking), maar voelde toen snel de benen (vooral links weer en nu grote quadricep) al vollopen. Bovendien had mijn Forerunner moeite met geduldig wachten gehad. Een half uur voor de wedstrijd hem prikkelen betekende dat ik de 1e 7km uiteindelijk zonder snelheidindicatie liep (gek genoeg registreerde hij -bleek later- wel de gelopen route). Een kontplakker moest ik nog op kop dwingen door flinke snelheidsafname nadat hij 2km in mijn rug had toegekeken (vlak daarna riep hij nog: "Samenwerken...met zijn drieen!"...no way dus, had je eerder moeten bedenken). Ondertussen gingen mijn buikspieren ook protesteren en voelde het allemaal niet echt fijn. De bordjes waardoor ik mijn tussentijden kon zien gaven niet echt positieve berichten. De 5km gaf een ruime 18+ aan en ik liep al een tempo waarmee de volgende 5km hard richting de 19+ zou gaan. In mijn hoofd was ik al meer bezig met stevig trainen dan met nog een wedstrijd lopen. Dit gehark duurde tot ca 18km (ik lag inmiddels 7e) en mijn hartslag was van 170 na 4km teruggevallen tot een (voor training leuke) 160. Een blik achterom leerde dat er nog atleten achterop dichterbij kwamen. Dit gaf waarschijnlijk moed en kracht en ook lossere benen want opeens ging het tempo weer omhoog. Van ampele 4:00/km de kilometers ervoor kwam ik terug naar slotkilometers in 3:55, 3:52 en 3:49 (en een slothartslag op 174). De tijd was verre van goed maar ik kan het gelukkig relativeren en verklaren. Richting Amsterdam nog wel wat werk te verzetten (hoewel ik met de tijd toch tevreden kan zijn) en dan vooral in de laatste week. Rust is immers een zeer belangrijk facet in sportbeoefening en dit component moet ik die laatste week ten volle gaan zien te benutten. Ik ben wel blij dat het nu slechts de helft was van wat ik over een ruime maand wil gaan doen.

Link: Garmin Uitdraai