Met ongenoegen geen genoegen nemen!

Na mijn tegenvallende of teleurstellende (het tijdstip van de dag wil deze woorden in retrospectief nog wel eens aanpassen) deelname aan Amsterdam heb ik welgeteld twee dagen lopen chagerijnen. Achteraf (is altijd makkelijk) had ik gewoon niet moeten starten. De hele voorbereiding (ook altijd makkelijk achteraf) klopte niet. De daken konden me niet hoog genoeg zijn, lange trainingen werden veelvuldig niet compleet afgemaakt, de piek was veel te vroeg, de taper veels te rustig en lang, de overtuiging was er niet, er zou tegen een (die van mij in deze) natuur in gelopen gaan worden op een strak schema. Het al vaker genoemde schip en de bijbehorende binoculair die de horizon afspeurt hoe het schip zolang mogelijk van strandingsmogelijkheden gevrijwaard kan blijven is meer mijn ding. Starten, knallen en langzaam maar zeker instorten maar vechten voor wat ik waard ben. Bij de start van Amsterdam slechts één gedachte: wat in vredesnaam doe ik hier (en vul hier maar heel veel vraagtekens in). Vanwege de eerder genoemde daken wilde ik toch pogen te lopen voor wat ik waard was, maar een klein deukje in het zelfvertrouwen in de vorm van wat windvlagen zorgden uiteindelijk voor de vrije val naar teleurstelling. Na afloop enkel ongeloof, onvrede maar vooral frustatie dat ik niet dat gedaan heb waar ik al dik 20 jaar in excelleer: het uitvinden van mijn eigen wiel en daar vol geloof en overtuiging in blijven geloven en overtuiging uit blijven halen. Ik ben nu eenmaal de triatleet die kijkt hoe sterk hij is als de eenzame fietser die vecht tegen de wind...oftewel..Sinatra´s My Way.

Twee dagen na Amsterdam had Annette weinig overtuigingskracht en opbeurende woorden meer nodig om me te overtuigen dat ik voor eind 2012 een nieuwe marathon zou gaan pogen. Dit keer zou alles wat fout ging voor Amsterdam niet meer gebeuren (en vul hier dan maar veel uitroeptekens in). Niemand zou mogen weten waar ik aan zou beginnen. Geen (zelf-ingebeelde) druk van buitenaf, geen trainingen meer inkorten, laat staan overslaan en belangrijkste geen plan trekken, maar gewoon gaan als een schip. Doelen kunnen geen teleurstelling worden als je ze niet hebt! Met dit inzicht was de datum en lokatie na vlot zoeken snel gevonden: 16 december te Spijkenisse.

Met deze inzichten en wetenschap ging de voorbereiding vlekkeloos. In acht dagen tijd werd drie maal een 30+km als trainingen gelopen met steeds langer wordende snelle marathon blokken...en dat terwijl na de 3e 30km nog de Kromslootpark op het programma stond. Ik was in deze wedstrijd in absolute topvorm en 100% strijdvaardig. Beste trainingsmoment lag 10 dagen voor de marathon: een 25km die ongenadig sterk in een wit landschap bij blote knietjes werd afgelegd binnen de 1u43 (oftewel: dicht tegen de 15kmu). Hierbij moest ik soms nog mijn voeten terugzoeken die op stukken alle kanten opglibberden. Mijn laatste piekmoment (de Koude Polder Loop) ging helaas niet door waar ik een zeer goede Welcome Back tijd wilde zetten. Alles was gebasseerd op het verkrijgen maar vooral behouden van overtuiging. Pas drie dagen voor de marathon kwam langzaamaan de afbouw (hoewel een rustig duurloopje over 8km in 14kmu nog steeds geen echte taper is). Het hele hoofd en fysiek klopte dit keer wel: gretigheid en overtuiging voor de start. Afspraak met Annette was dat wanneer het niet zou gaan ik zo snel als mogelijk zou uitstappen om niet opnieuw voor de deuken te gaan...maar met als enige doel vooral goed te lopen en de uiteindelijke tijd voor lief te nemen zou uitstappen niet echt aan de orde komen.

Bij de start de allervoorste lijn opgezocht en een ieder die voor me dreigde te gaan vermanend aangekeken. Dat ik niet zou winnen wist ik al, maar een podiumplek in mijn klasse was zeker niet uitgesloten (ongeacht wie mijn tegenstand was een top drie vereiste een 2u48 had ik gezien). Na het startschot nam ik na 100m de koppositie en onder luid gejuich verliet ik na anderhalf rondje atletiekbaan of 600m plek waar ik zo hard als mogelijk weer naar terug zou willen keren. De kop behield ik uiteindelijk 1500m en ik voelde me sterk. Bij de 3km zou Annette klaarstaan om me in dit avontuur te gaan begeleiden vooral stilzwijgend want aanwezigheid is voor mij voldoende. Na amper 4km zie ik voor me een stevig talud opdoemen...damn, dat gaat kracht kosten en dat kostte het ook. Na deze zouden er echter nog vele volgen. Mijn parcourskennis had me in combinatie met mijn weerkennis wel laten zien waar ik vooral de stevige tegenwind zou gaan verwachten, maar hoogteverschillen verwacht je niet snel in het polderlandschap en was ik niet echt op voorbereid. Na 5km (18:10) en inmiddels al twee taluds voelde ik al dat de Kromslootparkkracht er dit keer niet was, maar mentaal nog steeds sterk. Vanaf 7km zou het eerste deel van 3km vol de wind op kop volgen wat verder zijn krachten van me eisten. Het restje gedachten aan de 2u40 ging snel weg en maakte plaats voor absolute leegte en totale focus in mijn hoofd. Bij 13km kreeg ik last van pijn in mijn onderrug, maar twee kilometer later was dit weer onder controle. De weg was lang, glooiend, kronkelend en vooral eenzaam als wedstrijdloper. Na een uur nam ik (op aandringen van Annette) mijn eerste slok drinken...die viel slecht want het was voor mij lekker fris, maar het drinken op weg naar mijn inwendige voelde als een blok die korte buikkrampen veroorzaakte. Hierdoor kreeg ik angst voor nieuwe pogingen tot drinken en stelde dit zo lang mogelijk uit. Vanaf 17km (na een 3km rugwind) kwam het zwaarste open stuk wind tegen. Dit was vooral lang en zwaar en toch bleef ik dicht tegen de 3:50/km aanlopen maar vroeg opnieuw veel kracht. Ik wist dat bij 23km er een lang stuk (tot ca 33km) van gunstige parcourswisselingen zouden volgen dus het was even doorbijten. Ondertussen zag ik bij de scherpe bochten mijn concurrenten nog op grote achterstand, maar het was zich inmiddels aan het stabiliseren. Opnieuw een slok drinken en opnieuw last van het koude blok op weg naar beneden. Toen ik het Annette vertelde, maakte ze er snel moedermelk van en werd er daarna het drinken vanuit de borst gegeven...dat hielp prima, want het was snel warm en drinkbaar geworden.

Bij de 25km linksaf en de zoveelste beklimming, dit keer een dijk naar boven (stevig). Amper een kilometer later weer naar beneden...nog steviger en ik moest tegenhangen om de controle over de benen niet te verliezen. Imiddels begon het te regenen en was het even erg koud geworden en nog steeds liep ik super. De tijden waren zich langzaam aan het vertragen, maar nog steeds dichtbij de 4:00 de kilometer en ik voelde me op allerlei kleine ongemakjes (voeten, hamstring, onderrug die weer terugkwam) na gewoon goed in het hoofd en qua conditie. Tot 28km bleef ik tweede in de wedstrijd alvorens ingehaald te worden. Bij de 29km lag ik echter wel meteen vijfde (een groepje van drie had met de wind blijkbaar goed samengewerkt). Het grote aftellen begon inmiddels...een 10km klinkt immers niet zo ver meer voor een marathonloper. Bij de 31km nog wel door een klein dorpje met altijd lastig loopbare klinkers en natuurlijk...weer een heftige klim (mijn langzaamste kilometer: 4:25). Vanaf 35km kwam ik op bekend terrein van de triathlon Spijkenisse waardoor ik enigszins wist waar ik was. Pas vanaf 38km ging het tempo echt wat trager maar bleef nog braaf hangen op de 4:17...en ik bleef doorgaan met (technisch) goed lopen. Dit schip zou dit keer niet stranden! Op 39km werd ik onverwacht nog een keer ingehaald, maar de jongen zag er een stuk jonger uit... Linksaf langs een lang stuk brug waar je na een soort van 180 graden tegenop mocht stomen...altijd leuk bij je 40e kilometer....pracht van een vooruitzicht. Voordeel onderweg naar boven was wel dat ik de achteropkomers kon inschalen...en dat leek een veilige afstand om de 6e plek vast te houden. Na ruim 500m vals plat links en weer links om in amper 200m in een klaverbladbocht weer naar beneden te denderen...weer op de hamstrings letten want de krampen dienden zich inmiddels. De finisharea lag echter al vlak naast me en ik hoorde de speakers al. Op de atletiekbaan probeerde Annette me nog naar een sub-2u50 te schreeuwen, maar een aanzet van 100m en mijn hamstrings protesteerden tegen de tempo-versnelling en lieten me meteen weer in het prettig voelende tempo terugvallen. Op de klok zie ik net de 2u50 passeren als ik uitermate tevreden de lijn passeer en mijn benen tot halt roep. Ik zie de Garmin overigens op 42,8km staan iets wat ik onderweg al vermoedde....de kilometerbordjes kwamen steeds meer later dan mijn kilometersignalen. Thuis had ik al gezien dat de route wsl wat langer zou zijn en met het kleine stukje nieuw route die niet op de parcourskaart stond zag ik op Garmin Connect dat de kaart ook op 42,7km kwam (via Endomondo bleek de marathonafstand na 2u47m47 te zijn volbracht).

Dit keer gelopen voor wat ik waard was en gek genoeg voel ik me conditioneel nog steeds fris. De belemmering vond ik vooral in fysieke pijntjes en ongemakken. Wellicht met iets betere voeding onderweg had er meer ingezeten, maar dan had ik wsl andere problemen gekend. Deze marathon was voor 100% ok. Nu klaar? Nou, een dag nadat ik besloot Spijkenisse te gaan lopen kwam mijn werkgever met de melding dat ze uitgenodigd waren voor de MidWinter te Apeldoorn. Tja...over zes weken dus mijn derde marathon in korte tijd. Dit keer echter gewoon meedoen. Doel? Gewoon lekker lopen en 3:00-3:15 vind ik prima. Sneller mag, langzamer ook...ik zie het wel. Ik doe gewoon waar ik me lekker bij voel...en zie wel hoe de wind in mijn zeilen staat.

Vliegen om het Kromslootpark.

Iedereen heeft ze wel...wedstrijden waar je ondanks je gevoel of nivo van dat moment altijd goed weet te presteren. Jaren geleden in Triathlon Schagen Old Skool zwom ik netjes, fietste ik leuk maar liep ik iedere deelname als een topper. Huizen ook zo'n wedstrijd waar de loopbenen zich opeens weer kunnen laten zien. In Woerden presteer ik het om mijn beste fietskant te laten zien. Afgelopen weekend was er weer zo'n feel-good wedstrijd. Het is ontastbaar en ongrijpbaar, maar ook hier heb ik bijna altijd magische benen.

De laatste weken goed en veel getraind en vooral ook weer variatie gezocht en gevonden door heuvelloopjes terug in mijn trainingen te brengen (laatste paar jaar teveel duurlopen...kort of lang). De trainingen gingen volgens de theorie vrijwel allemaal te hard, maar als iedereen echter volgens dezelfde theorie traint zijn er nauwelijks nog verrassingen en is sport ook niet echt leuk. Ik wijk dus graag af.

Voor de start was het weliswaar fris maar de zon was in alle blijheid aanwezig en liet zich gelden. Bij de warming-up zag ik Maikel Zuijderhoudt zijn skippings maken...man, wat ziet dat er toch mooi en soepel uit bij die jongen. Ook meetpunt Wanni Friderichs deed mee. Met een over het algemeen gelijkwaardig nivo zou ik me prima kunnen meten waar ik sta op dit moment. Ik voelde me fysiek en mentaal sterk. Het was nu een kwestie van kijken of gevoel met praktijk klopt. Na het startschot ging Maikel er snel vandoor...zoals verwacht. De verrassing kwam van Wanni die brutaal me in de eerste kilometer voorbleef. De openingskilometer is toch mijn terrein? Heel even kreeg ik twijfel over wat Wanni aan het doen was (topvorm of tactiek). Na de kilometer in 3:16 zag ik dat mijn tempo in ieder geval op hoog nivo was. De volgende kilometer kon ik steeds meer aandringen bij Wanni om het voortouw proberen over te nemen. De eerste twee pogingen werden nog afgeslagen, maar de derde was het toch raak. Niet zo zeer met het idee om er vandoor te gaan, maar als je dan in een groepje loopt, wil ik in ieder geval de workload eerlijk verdelen en het niet op de schouders van één persoon laten rusten.

De overname zorgde echter voor een klein gaatje dat Wanni in tegenstelling tot Hansje Brinker niet gelijk kon houden...het werd snel groter tot de term voorsprong gerechtvaardigd was. Nu ben ik wel van het beruchte schip en de bijbehorende stranden, dus ik wist dat er een moment (snel) zou komen dat de voorsprong zijn natuurkundige eenheid en grootheid zou behouden en a la het universum op een gegeven moment weer zou krimpen. Zaak was dus om te blijven bewegen. Ondertussen bleven de kilometertijden tot de 5 angstaanjagend snel. Na 17:22 zat de 5km erop. Toptijd en heel erg lang geleden. Inmiddels zakte het tempo wel wat terug naar 3:40/km maar het bleef op dit nivo goed voelen. Na de opgang terug richting dijk begon de tweede ronde. Idee was om hier weer tempo op te pikken omdat er nu weer een aantal kilometers met wind mee kwamen. Hoe ik ook mijn best deed, mijn Garmin bleef echter 3:40 aangeven en dreigt zelfs met een 3:45 in de 10e kilometer. De doorkomst op de 10km kwam na 35:50 en daarmee ook het keerpunt terug tegen de wind in. Ook nu laat ik de theorie voor wat het is door opeens wel te kunnen versnellen terug naar de 3:40. In het heen-weertje zie ik Wanni op zo'n 100m...en dat betekent doorlopen voor me. Terug in het park zie ik 10km lopers waardoor je een streefpunt krijgt. De snelheid gaat druppelsgewijs verder omhoog en sluit mijn laatste kilometer zelfs met een 3:38 en kom daarmee in 53:36 als tweede over de finish. Het gat met Wanni blijkt vanaf zo'n 5-6km constant te zijn gebleven en nog onder de 54 sluit hij het podium als derde.

Ik kan opnieuw terugkijken op een zeer geslaagde deelname aan de KSP waarbij ik toch keer op keer mijn beste benen weet te vinden. Je hebt nu eenmaal van die wedstrijden die wel (bijna) altijd lukken.

Even een smaakje wegspoelen...

Het is inmiddels alweer twee weken geleden dat ik mijn goede en snelle halve marathon van Amsterdam naar Ouderkerk a/d Amstel liep. Op dat moment had ik nog het idee om net zo snel als ik heen gegaan was ook weer terug te gaan. Helaas was ik op het kruispunt wel heengegaan, maar voelde ik me bij de teruggang richting het Olympische Vuur ook heengegaan...althans, de spieren en de spirit dan. Het tweede deel verzandde derhalve in een mooie rustige duurloop.

De dagen erna had ik op mijn linker-hamstring (en dit woord aan elkaar houden...de ham-string roept immers andere beelden op!) na weinig naschik van de afgelegde Amsterdamse marathon. De gehoopte spierpijn bleef uit wat in lijn was met de gewenste eindtijd. Spoedig kon ik dus de trainingen hervatten en een nieuwe kalender smeden.

Het eerste item op mijn nieuwe kalender zou de halve marathon van Renswoude weergeven. Aangezien de laatste maanden in het teken van lange duur stond zou het ingeslagen pad best voortgezet kunnen worden. In de wedstrijd zou mijn gevoel mij weer gaan leiden ipv een strak vooropgezet plan en vooraf bedachte tussentijden. Het startschot is de opening voor het schip dat ergens mag stranden. Vanaf de opening loop ik mee met de tweede kopgroep met hierin o.a. Michael Woerden, Han Wolsing, Melchior v/d Pol en triatleet Vincent Bohm. Met de wind op kop wordt er goed samengewerkt door het grootste deel. Op goed tempo wordt dan ook de 1e vijf kilometer ovebrugd. Toch voel ik mijn linkerquad weer gevoelig worden net zoals de laatste weken voorgaand aan Amsterdam. Geen blessure, gewoon stijf. Na een korte verhoging in NAP besluit ik het groepje te laten gaan en op eigen kracht verder te gaan.

Inmiddels loop ik in Niemandsland. De groep voor me verdwijnt uit zicht en achterop komt een sporadische 10,5km deelnemer aanzetten om vervolgens weer het ruime sop te verkiezen. Bij de 10km zie ik mijn voormalige groepje begonnen aan hun tweede ronde. Van de eerdere 5 mede-atleten zijn er nog drie over. De anderen gingen voor de 10,5km (wat vooraf al besproken was). Het timen wanneer ik op ditzelfde punt passeer leert me dat ik inmiddels een achterstand van 1 minuut 40 heb. Hetzelfde gebeurt andersom op mijn achtervolgers die ik op hetzelfde stuk passeer als waar ik eerder mijn voorgangers tegenkwam. Op een lang recht stuk zie ik het zwaailicht van de kopgroep. Zo dichtbij...maar toch heel ver weg. Een nieuwe meting op 15km toont een verdere achterstand van bijna 3 minuten. Achterom kijkend komen de achtervolgers wel dichterbij. Na 16km besluit ik de feitenmachine uit te zetten en puur het parcours op mijn klokje te tonen. Geen tussentijdse informatie meer omtrent snelheden en tijden...puur gevoel en knokken. Mano-a-tres-mano. Dapper trilt het klokje bij iedere nieuwe kilometer die ik dan nog wel bekijk. De eerdere 3:58/km (van 13 t/m 16km) heeft plaatsgemaakt voor een 3:48! De kilometers tellen snel af en in mijn hoofd gonst: "als ze willen winnen, moeten ze nu 3:38/km gaan lopen...no way" en ik blijf doortrekken.

Terug in Renswoude zie ik mijn achtervolgers uitgelopen zijn...althans, naar achteren en de positie kan me niet meer ontgaan. Na 1u20m54 stopt de klok en vermoed ik 4e overall te zijn geworden en 3e H40+. Bij de prijsuitreiking komt er een verrassing. De categorie is geen H40..H50, maar H35..H45. Opeens blijk ik eerste geworden in mijn categorie...die had ik niet verwacht. Een bos bloemen en enveloppe is mijn deel. Belangrijkere prijs is het optreden op gebied van wilskracht in de wedstrijd. Dat geeft een goede impuls voor komende maanden en daarmee is het smaakje van de twee halve marathonnen twee weken eerder helemaal weggespoeld!

A Tale Of Two Cities....And Two Half Marathons

21 oktober...D-Day! Vandaag was de Amsterdam marathon. Na mijn goede halve marathon tijdens de Geinloop (<1u17) werd in het triathlon-rustjaar een nieuw doel gesmeed. De focus zou na Wiesbaden compleet op een (laatste?) snelle marathon komen te liggen. Omdat mijn PR op 2u44 staat en een kleine verbetering me wel heel dicht bij het meest gunstige startvak zou brengen me ingeschreven op een iets grotere verbetering van dit PR. Geen idee of het zou lukken, maar wanneer je je erop inschrijft, moet je er in ieder geval voor gaan en voor strijden (op zijn minst in de voorbereiding). Het leek hoog gegrepen maar wanneer je het in blokken van 10km opdeelt valt het best mee.

Een maand in de voorbereiding (van de twee maanden) liep ik een toptraining (32km op de Veluwe 4x 4km marathon en tijd in 2u12) en leek het allemaal goed te komen en was de overtuiging volop aanwezig. Nu terugkijkend bleek die periode gek genoeg al mijn piek te zijn geweest. Na deze training zou het mentale aspect en daarmee onherroepelijk ook het fysieke neerwaarts gaan. De ultieme test in de Twiskemolenloop verliep compleet anders dan gepland en de laatste tien dagen in herstelfase werd het herstel overschaduwd door negatieve gedachten. De zekerheid begon steeds meer plaats te maken voor onzekerheid. De rustige trainingen werden een bevestiging in mijn hoofd dat het weg was ondanks dat de rustige trainingen juist geen info zouden mogen geven of invloed zouden mogen hebben. De laatste lange duurloop (10 dagen voor de marathon) over 25km met als doel 4:50 / km ging volgens plan, maar gaf mijn hoofd het definitieve verkeerde signaal.

De ochtend van de marathon was ik nauwelijks zenuwachtig tot ca 1,5 uur voor de start...het hele gevoel was vooral lusteloosheid. Pas op de startstreep begon ik enigszins zin te krijgen om te starten...het was ook redelijk fris dus dat zal ook meegespeeld hebben. Na de start was het tempo drukken om vooral niet te hard gaan. De 1e 5km had ik me voorgenomen met 3:44/km te gaan en iedere volgende 5km 1s per kilometer vertraging. Tegen mijn natuur in zou ik dus behoorlijk vlak willen gaan lopen zonder halverwege een voorsprong op het doel te hebben opgebouwd. Omdat ik in de voorste gelederen stond, kon ik meteen mooi mijn eigen tempo zoeken. Binnen de kilometer bleek ik ook dermate van voren te zitten dat er al kleine kliekjes onstonden en helaas niet van mijn beoogde tempo. Met de wind in het vooruitzicht besloot ik in de rug van het groepje voor me mee te gaan die leken te willen starten op de 3:40 / km. Als het eerste deel wind tegen achter de rug zou zijn, zou ik me laten zakken in tempo en de opgebouwde marge gebruiken om het volgende vak als bonus te zien. De 5km kwam in 18:30 waardoor de marge 10s bedroeg, maar ik liep lekker. De groep liet ik wel gaan om terug te gaan naar mijn tempo, de wind was immers nu in de rug. De volgende 5km ging goed volgens plan en het voelde prima, de marge bleef op het snelste schema 10s. Ook de 15km kwam ik precies volgens schema door en dit zou ook het punt zijn waar een kruising van de drie doelen zou zijn (het langzaamste doel zou de snelste opening kennen, maar meer verval). Omdat ik de wind vooral redelijk gunstig had, besloot ik me toch te richten op het middendoel (2u42) en niet te willen gaan voor de <2u40.

Na 20km werd Ouderkerk a/d Amstel bereikt (nog volgens schema) en kwam ik heel snel in een compleet andere wedstrijd terecht. De wind stond nu behoorlijk op kop en het lichte verval wat optrad begon in mij kop te dansen. Nog voor de 22km werd het doel opeens bijgesteld van 2u42 naar 2u48. De opgebouwde zekerheid van de 1e 20km bleek vreselijk broos en de onzekerheid kreeg de overhand...zwaar de overhand. Inmiddels liep ik boven de 4:00 / km en had het zwaar benauwd. Ik kwam in een spiraal terecht waar ik niet meer uit zou kunnen komen. Bij 27km stonden Annette en mijn ouders me aan te moedigen en ik gaf aan dat het niet meer liep, maar streed nog dapper door. Bij de 28km kwam er echter kleur in mijn ogen...hoewel zwart nu niet de kleur was die ik hoopte. Ik stond stil...het moment maar gebruiken om te plassen en voeding te nemen. Een dikke minuut langs het parcours gestaan in de hoop krachten terug te krijgen, het lukte niet en de kou eiste zijn tol op mijn hamstring die rap zou verstijven. De kilometers die volgden gingen met veel wandelen en steeds trager. Positie <100 werd snel positie 300+ en verder. Opgeven kwam niet in mij op, maar de doelen werden bijgesteld. Met 2u25 op de 37km zou ik 5:00 / km mogen lopen voor sub 3. Een dag eerder niet eens over nagedacht, nu leek dat het doel te gaan worden. Amper twee kilometer later opnieuw bijstelling tot het ultiem teleurstellende en meest wanhopige doel: finishen...ongeacht tijd. Er volgden 3 kilometers van ruim 6:00 per stuk. Hoewel de 1e 21km in 1u20 ging, bleek het verval enorm met het 2e deel in 1u45. Na 3:05:47 zat de ellende erop. Om me heen keken mensen blij...ik liep (mentaal) gebroken langs de finish en kon enkel nee schudden. Dit was niet wat ik gehoopt had, maar wat ik de laatste dagen onbewust wel voelde aankomen. Niet te hoog ingezet, niet te hard geopend, perfect weer, veel publiek, alles prima....kortom: het moment klopte persoonlijk niet en dat is ook marathon.

Is het nu klaar en ga ik met (marathon)pensioen? Geen idee...wsl zal ik ooit nog een snelle poging wagen, maar dat zal voor 2014 zijn. Volgend jaar weer Almere Triathlon...ook daar zijn doelen te behalen, maar wellicht kan ik beter eens alles op zijn beloop laten (hoewel het schrijven makkelijker is dan dit ook daadwerkelijk te realiseren...ik blijf immers een prestatie-atleet!!!).

Hogere wiskunde..

Dit weekend had ik een belangrijk speerpunt richting de Amsterdam Marathon op het programma gezet. Er zou een 30km op marathon tempo gelopen gaan worden. Met het niet doorgaan van de 30 van Almere viel het oog op de Twiskemolenloop nabij Landsmeer. De organisatie had naast de bekende afstanden ook een 30km loop toegevoegd als prestatieloop. Enkele weken vooraf had ik het parcourskaartje bestudeerd en in tegenstelling tot normale routes, moest ik hier toch wel even flink puzzelen wat wanneer welke kant op zou gaan (nog niet in correlatie met de andere deelnemende afstanden).

Bij het klaarmaken van mijn versnaperingen voor onderweg, bleek kleine Sjaak een van mijn flesjes als bijtring te hebben gebruikt. De Isostar die ik erin had gestopt, kwam er met een minuscuul klein straaltje net zo hard weer uit. Gelukkig zat het lek hoog in het flesje dus oplossing bleek vrij simpel: slok eruit drinken en de voedingslijn kwam onder het lek te zitten (easy as that). Dit bleek echter een voorbode op hetgeen komen ging. Tijdens het inlopen bleek in mijn drinkbelt linksvoor een soort stofmoeheid te zitten, waardoor het aldaar aanwezige flesje niet de vastigheid had die je als loper wenst. Ik dacht dit te kunnen oplossen door hem telkens terug in zijn houder te duwen. Zo'n 400m na de start bleek dat scenario al overboord te kunnen in navolging van het flesje wat datzelfde scenario al voorging: overboord. De anticipatie was gelukkig goed geweest door in dit specifieke hokje de voormalige bijtring van de destijds kleine Sjaak te stoppen.

Mijn opdracht was vandaag vlak lopen...zo vlak als mogelijk om te kijken hoe dat voelt op een langere afstand. Ik kwam daardoor als 2e van de baan af om het avontuur in den open te beginnen. De klok nauwlettend in de gaten houdend. De eerste kilometer gaf net onder de 3:40 aan waarbij ik het gevoel had te wandelen. Ik hield het grote plaatje echter in beeld en de medeloper die ook kenbaar maakte voor een 1u54 te gaan vandaag liep langzaam op me uit terwijl de 2e kilometer in 3:42 ging. Volgen zou dus een te hoog tempo beteken (bij doortrekken zou je immers op 1u51) uitkomen dus ik hoopte de medeloper met dit eigen tempo op later tijdstip nog ergens tegen te komen. De kilometers erna moest ik tempo blijven drukken en het tempo bleef in een lineaire lijn enorm vlak rond de 3:45. Na 8km luidde de bocht naar links een kleine 2km open stuk in...met behoorlijke wind op kop. Hier moest ik wel even wat inleveren door de kilometers af te leggen in 3:51 per stuk (mijn parcoursherinnering van Amsterdam is dat het minder open is, dus ik hoop een dergelijk deel dan ook niet tegen te komen). De Garmin afstand die bij 5km een kleine voorsprong aangaf tov de routekilometetrering gaf bij de 10km nu een kleine achterstand aan. Een doorkomst van 37:20 was genoteerd, prima dus want ik had niet echt het idee flink aan het werk te zijn.

Na 13km kwam ik terug in de 'bewoonde' wereld en nu begon het lastig te worden (zo bleek later). Niet zo zeer het fysiek zou nu getest gaan worden, maar de kennis. Op de vraag aan de aldaar aanwezig zijnde vrijwilliger "30km, 2e ronde, rechtdoor?" (in de wedstrijd beperken dergelijke vragen zich tot dergelijke kreten) kreeg ik een volmondig ja te horen. Toen ik 1,5km later echter in een kleine 56 minuten het 20km-bordje passeerde en ik toch echt blanke benen onder me zag schuifelen verkeerde ik in een kleine identiteitscrisis. De Garmin bracht me verlichting door me resoluut te vertellen dat ik er toch echt pas 15 op had zitten. De wet van de quantumdynamica had zijn intrede in het hardlopen gedaan: de waarheid van een route is pas dan gewaarborgd indien deze ook als feit tot uitdrukking gekomen is...tot het moment van deze waarheid is feitelijk iedere route de juiste en kunnen alle afslagen tegelijk de waarheid vormen (je hebt wel eens van dergelijke Eureka en E=MC2 openbaringen in het hardlopershigh).

Na deze conclusie kreeg ik snel een nieuwe conclusie...doordrukken op tempo zou totaal geen nut hebben want de 30km waarvoor ik gekomen was, was verloren. Met dit besef verdween de concentratie als sneeuw voor de zon (of donderklap bij heldere hemel...kies je eigen metafoor hier). Het tempo vloog omlaag en al snel werd de 4:00/km gepasseerd. De hartslag ging inmiddels over in duurloopzone en het enige wat ik in mijn hoofd had was maar richting de finish te gaan en zo snel mogelijk naar huis met 'slechts' 25km op zak. Toen ik opnieuw bij het gebied aankwam waar andere natuurwetten schenen te gelden, toch maar even gestopt om aan de vrijwilliger te vragen wat nu de bedoeling was van het parcours (ik zag van rechts lopers komen vanuit een gebied die ik niet eerder gezien had). Ik moest nog kort rechtdoor en daarna rechtsaf (voor finish). Toen ik dit opvolgde werd me langzaam duidelijk dat dit dus de ronde moest zijn die in eerdere fase de waarheid zou inluiden. Ik kon snel concluderen wanneer ik die lus alsnog zou lopen er uiteindelijk toch nog een 30km gelopen zou worden. Mijn doeltijd was echter inmiddels onmogelijk geworden (liep al meerdere minuten achter hierop), maar een tijd van onder de 2uur was aanwezig en daarmee ook verbetering van mijn clubrecord bij Running2000.

De lus werd volbracht en opnieuw op weg naar de finish kwam ik een medeloper tegen. Hij vertelde me dat hij de lus nu al voor de 4e keer aan het volbrengen was en geen idee had in welke realiteit hij zich nu bevond. Onderwijl haalden we lopers in die mopperden dat je voor zeven euro inschrijfgeld toch een fatsoenlijke beroutewijzering zou mogen verwachten (in gedachte gaf ik ze gelijk). Na 1:59:58 werd de finishlijn gepassseerd en gaf mijn Garmin 30,00km aan. De organisatie had dus wel een hele strakke 30.000m weten neer te zetten, maar de briefing vooraf had hetgeen wat volgen ging eigenlijk al ingeluid: "Gij zult de bordjes 30km volgen totdat gij dezen niet meer aanschouwt, hetgeen voor thou het moment zal zijn om den bordjes van de 16,1km te zullen volgen" (en dit verhaal nog behoorlijk verloren gaand in ruis op de microfoonlijn).

Na de finish meteen balend vertrokken...wel in een lichte hardlooppas, want fysiek voelde ik me nog steeds oppersterk. Enige wat me aan de afgelopen twee uur herinnerde was een linkerkuit die het blijkbaar toch wel indrukwekkend vond, want die zat redelijk vast. Maar ja, na een 30km acht dagen eerder en een 28km 3 dagen eerder had hij ook wel reden om in dergelijke staat te verkeren. Er zal nu tot Amsterdam nog ergens 1 dertiger volgen komende week en dan begint het aftellen. Ik zal mijn schema inzetten op 2:39:50 om van daaruit te kunnen zien wat uiteindelijk op de klokken komt. Het meest realistische is een persoonlijk record (2u42), maar wie weet als ik een topdag heb...en dan kun je beter tempo vol moeten houden dan nog eens na 30km te gaan versnellen.

Het bijbehorende schema is overigens: 37:20 / 37:40 / 38:00 / 38:20 wat als losse 10km zeer makkelijk voelde, maar als serieel geheel toch best wel een uitdaging lijkt te vormen. Binnen drie weken weet ik meer...

En het...

En het...was weer tijd voor een wedstrijd. De Wolderwijdloop te Zeewolde was immers alweer een jaar geleden. En het zag ernaar uit dat het mijn dag zou worden, lekker koel (14 graden) een waterig zonnetje en een bries (hoewel de geluiden om me heen aangaven dat het toch wel behoorlijk woei). Half uurtje voor de start tegen mijn gewoonte in nog 2km ingelopen en het voelde goed. Ok, de onderrug liet zich gelden, maar die moest maar even op zijn wervels bijten. Bij de start had ik me nu eens een goede positie verschaft en het ging meteen op full-speed. Na 500m liep ik in het groepje: Wilfried Verhagen, Koen Henkes en Albert Meijer en het ging niet eens hard (zo leek het). De doorkomst op de 1e kilometer toonde echter de ware snelheid: 3:13...noem dat maar niet hard. Qua feit is dat f**king snel! Tijdens een klein stukje crossen onstond het gaatje naar de drie. Ik zou het niet meer dichtlopen. Ondertussen liepen we vol op de dijk en het briesde toch behoorlijk. Met de mannen in het vizier houdende kon ik het tempo wel hoog houden met een lage 3:30. Het verlaten van de dijk luidde een tijdelijke versnelling in. Niet omdat ik harder wilde, maar dat gaat vanzelf met wind in de rug en hellend vlak af. Ik zag mijn klokje bij de 4e km nog een snelle 3:25 aangeven. Inmiddels kwam de finish 1e ronde in zicht en het leek er steeds meer op dat het een prima ronde ging worden. Na 17:30 werd ik kortstondig door het publiek aangemoedigd om daarna snel (minder snel dan 5km ervoor, dat dan weer wel) aan mijn 2e ronde te beginnen. Bij het opgaan van de dijk ging mijn quad weer pijn doen en het ging toch wel redelijk langzamer hoewel het gevoel goed was. Na het stukje cross opnieuw de dijk op en wind tegen. Liep ik eerder nog de 3:30, nu bleef ik steken op 3:52. Gelukkig de wetenschap dat ik de rugwind en het stukje flauwe helling af nog voor de boeg had (ik klokte hier opnieuw een snelle 3:33). De positie was inmiddels vervallen tot een 7e met nummers 5 en 6 op geen 100m strak voor me. Tot 8km leek het erop dat ik nog zou kunnen vechten voor de sub 36, maar (scherpe) steken in mijn onderrug gaven dat ik niet harder moest gaan en het zou hoe dan ook toch al een prima tijd worden. Met een slotkilometer van 3:42 kwam ik net 13 seconden te kort voor de 35er. De 36:12 is echter zeker prima en het resulteerde ook nog eens in 1e H40+. Ook een leuke opsteker. In de grafiek zie ik later een zeer vlakke lijn vanaf 1,5km in de hartslag. Qua intensiteit dus een perfecte inspanning. Toch voel ik geen vermoeidheid. Dat bleek een dag later ook wel toen ik Annette meldde dat ik een stuk ging lopen. Op de vraag hoeveel antwoordde ik nog tussen de 5 en 34km...afhankelijk van het gevoel en het werden er toch vrij makkelijk 30 met een leuk tempo tot de 27km (2 uur precies). Geen drinken meegenomen dus de boiler was toen echter wel leeg. Vanaf 27km nog 3km relaxt uitgedribbeld om de marathon in 24 uur te voltooien. Komend weekend een laatste marathon test in de Twiskemolenloop met een 30km tegen marathontempo, maar de laatste weken gaan steeds beter en het zal dus vast wel goedkomen!

Blij dat het de helft was...

In aanloop naar de Halve van Hattem heb ik een zware week gedraaid met (gek genoeg) wel wat gaten in het midden. Zes dagen voor deze wedstrijd liep ik een dubbele 18km over twee nieuw uitgezette routes (Garmin helpt me perfect om van de gebaande paden af te krijgen...letterlijk). De ochtendroute liep dwars (opnieuw letterlijk) door het Visvijverbos bij Lelystad. Ik woon nu toch hier al ettelijke jaren, maar nooit van het bestaan afgeweten dus nieuwsgierig en verrast dat in GarminConnect bleek dat hier 'fietspaden' doorheen liepen. Nadruk op liepen, want ik heb ze niet kunnen ontdekken. Toen ik na 7km bij het bos aankwam zag ik een gluiperig smal schelpenpaadje lopen. Dat was het laatste van de menselijke beschaving (kunnen die twee woorden bij elkaar?) wat ik de komende twee kilometer zou zien. Ik ging off-road...en hoe. Kietelgras tot de blote knieen en laatste 200m zelfs vochtig riet tot de oksels...was een nieuwe ervaring. De 2e route van 18km in de middag ging over bekender terrein hoewel nog steeds als route nieuw te beschouwen (de stukken an sich waren bekend, maar nimmer tot route aaneengeregen). Beide lopen ging behoorlijk rustig, maar uiteindelijk toch een smashing 36km op de teller op 1 dag (mijn langste training).

De dag erna maar wat rust genomen (werkzaamheden en het lichaam stelde het ook wel op prijs). Dinsdag weer echter aan de (volle) bak. Een 13km op gevoel werd toch uiteindelijk een 13km met flink tempo (3:57/km). Het lichaam kon het verdragen en wie ben ik dan om NEE te zeggen. Dag later stond echter opnieuw een behoorlijk initiatief op het programma. Langs een zeer mooie route (opnieuw dwars) door de Veluwe (toch flinke stukken off-route, maar nu goed begaanbaar...aanrader voor iedereen overigens!) zou ik een ruime 30km afleggen met 4 blokken van 4km op marathontempo (of een benadering ervan). Het ging wel heel erg lekker en ik voelde me werkelijk super. De tempoblokken gingen in 3:45/km dus dat is gewoon hard (2u38 als ik dit in Amsterdam zou kunnen...tja, als). De herstelblokken (2km) gingen echter ook op hoog tempo (4:20). Niet dat ik snel de Veluwe wilde verlaten, maar rondom Zandenplas (waar ik ook langskwam) werkt magisch op me...iedere keer weer. Een kleine 2u12 was mijn auto verbaasd me weer te zien na de 32km (ik was nog een paar keer verkeerd gelopen: "Moet ik hier rechtdoor? Er is enkel een hazepad..." (wat ik soms moest kiezen omdat de ruiterpaden wel hele grote pony's konden herbergen).

Goed...tot zover de twee dagen VOOR de wedstrijd (er werd hierna wel redelijk hersteld, maar een ritje Parijs en terug omdat Annette en ik even weg wilden helpt niet super aan het herstel...met de benen in de nek omdat Sjaak zonodig ook voorin wil zitten...bij je voeten). Hattem is een middagwedstrijd (16:35 start) waar ik vaak niet goed mee weet om te gaan. Hele dag is ingesteld op wachten en vraagtekens (wanneer eten, wat kan ik nog wel/niet doen). Het loslopen om 12:00 gaf niet echt superbenen, maar goed genoeg. De start ging uiteindelijk nog redelijk (3m25), maar ik had me voor de start toch weer weg laten drukken door twee heren die braaf vertelden (tegen elkaar) een 4:00/km te willen gaan lopen (stap dan wat meer naar achteren). Ik moest dus in 1e instantie licht zigzaggen om wat naar voren te komen. Ik kwam uiteindelijk (na ca 1,5km) tot op 5m van nr 1 (Bas Mekking), maar voelde toen snel de benen (vooral links weer en nu grote quadricep) al vollopen. Bovendien had mijn Forerunner moeite met geduldig wachten gehad. Een half uur voor de wedstrijd hem prikkelen betekende dat ik de 1e 7km uiteindelijk zonder snelheidindicatie liep (gek genoeg registreerde hij -bleek later- wel de gelopen route). Een kontplakker moest ik nog op kop dwingen door flinke snelheidsafname nadat hij 2km in mijn rug had toegekeken (vlak daarna riep hij nog: "Samenwerken...met zijn drieen!"...no way dus, had je eerder moeten bedenken). Ondertussen gingen mijn buikspieren ook protesteren en voelde het allemaal niet echt fijn. De bordjes waardoor ik mijn tussentijden kon zien gaven niet echt positieve berichten. De 5km gaf een ruime 18+ aan en ik liep al een tempo waarmee de volgende 5km hard richting de 19+ zou gaan. In mijn hoofd was ik al meer bezig met stevig trainen dan met nog een wedstrijd lopen. Dit gehark duurde tot ca 18km (ik lag inmiddels 7e) en mijn hartslag was van 170 na 4km teruggevallen tot een (voor training leuke) 160. Een blik achterom leerde dat er nog atleten achterop dichterbij kwamen. Dit gaf waarschijnlijk moed en kracht en ook lossere benen want opeens ging het tempo weer omhoog. Van ampele 4:00/km de kilometers ervoor kwam ik terug naar slotkilometers in 3:55, 3:52 en 3:49 (en een slothartslag op 174). De tijd was verre van goed maar ik kan het gelukkig relativeren en verklaren. Richting Amsterdam nog wel wat werk te verzetten (hoewel ik met de tijd toch tevreden kan zijn) en dan vooral in de laatste week. Rust is immers een zeer belangrijk facet in sportbeoefening en dit component moet ik die laatste week ten volle gaan zien te benutten. Ik ben wel blij dat het nu slechts de helft was van wat ik over een ruime maand wil gaan doen.

Link: Garmin Uitdraai

Right here...right now...

Niet enkel een geweldig nummer van Fatboy Slim (waarbij het eerste -fat- in het hardlopende garnizoen minder voorkomt dan het laatste -slim-), maar tevens een duiding van mijn opening in het hardloopseizoen te Ermelo bij de Heideloop. Geen idee waar ik op dit moment in mijn hardloopperiode sta, ga ik er onbevangen in en zie wel wat mijn benen mij zullen brengen. De enige wetenschap is dat ik de lange duur behoorlijk goed bezit op dit moment en dat in het verleden deze wedstrijd tijden van rond de 37 minuten op de klokken toverde. Of dat dan weer afhankelijk is van mijn momentele vorm, post-Almere-LD-deelname, temperatuur of gewoon zwaarte van het parcours...het zal een combinatie zijn.

Bij de start me toch weer naar de tweede lijn laten duwen...dit zal ik nooit leren blijkbaar (too much a gentleman) want ik weet dat ik met mijn openingskilometer met de snelleren mee kan om van daaruit mijn ritme te pakken. Ik moest dus ook nu weer de 1e 400m een weg zien te zoeken naar voren om van daaruit opnieuw te zoeken, maar dan naar mijn ritme. Voor me loopt Adrienne Herzog gracieus en toch mannelijk richting de voorkant. Wanneer ik na 400m vrij kom te zitten, loop ik naar haar toe en loop (kortstondig) voor haar. Ik weet dat dit van korte duur zal zijn, want ze loopt een tempo wat ze de hele wedstrijd kan volhouden...in tegenstelling...precies. Na een kilometer draaien we het bos in en moeten even zoeken naar een goede route (midden op de bedoelde lag een enorme modderpoel...een teken van herkenning van de herfstige zomer) en in het spoor van de atleten voor me (waaronder A.H...en dan heb ik het wel over de kleine, maar niet de grootgrutter) die blijkbaar weten hoe ze moeten crossen begeef ik me naar rechts. Waar de atleten echter om de bomen lopen twijfel ik even en dan komen bomen bij 17kmu (op dat moment) wel snel op je af en moet je ook snel kiezen. De V-vorm van de twee takken die zich ooit tot boom hopen te promoveren geven de keuze 'er-op-of-erover'...het werd het tweede en met een sierlijke sprong zweef ik door de bomen (geen oerkreet, dus ook niet als Tarzan, daar was mijn lendelap ook niet naar in de vorm van mijn tri-suit). Vanaf hier wordt het een saai verhaal...kilometer na kilometer in een vrij steady tempo, hartslag, positie...noem maar op. De 5 kilometer passeer ik na 18:en een beetje en begin daarna aan ronde twee. Ik reken dat ik met licht verval een mooie 36 half op de klokken kan zetten, maar mijn Garmin geeft net even andere tempo's aan dan ik hoop op de kilometer. Ik geef de schuld aan het bladerendek en loop door (helaas bleek na afloop de Garmin beter bestand tegen het beschuttende bladerendek dan ik verwachtte, want de tijden waren toch akelig nauwkeurig). In de slotfase probeer ik nog mijn hartslag omhoog te krijgen om een soort van maximale hartslagbepaling te kunnen krijgen...veel stijgt hij echter niet meer, dus dat is jammer. Na 37:05 stopt de klok...althans, op het papier van de organisatie, want de werkelijke klok loopt nog even door (er zijn nog meer atleten die willen finishen en hun tijd willen weten). Ik krijg een kaartje in mijn handen gedrukt met 1e H40 erop. Dat is dan mooi meegenomen...onderweg wel een vermoeden (A.H. kan ik nog wel in categorie inschalen, maar mijn overige deelnemers zijn toch lastig op categorie te schatten vanaf de rug gezien), maar was niet zeker.

Voor nu ben ik zeker tevreden met de tijd (het was in het open toch best weer warm), maar verwacht komende periode wel zeker lagere tijden te zien (nieuwe jacht op 35 laag). Waar ik minder tevreden mee ben is het toch wel grote verval van ca 1 minuut op een ronde van 5km. Dit had echt minder moeten zijn...zeker gezien mijn duurvermogen op dit moment. Zit hem waarschijnlijk in de angst van in het rood te lopen, want binnen een uur voel ik niets meer van de inspanning en een dag later loop ik zonder probleem mijn 'herstelloopje' met een hartslag (132) die lager ligt dan mijn loslooploopje twee dagen eerder bij een gelijkwaardig tempo (en nee, dat is niet door vermoeidheid). Nu ontstaat voor mij de vraag richting Amsterdam: veel op duur komende weken inzetten, of toch wat geplande lange duurlopen inruilen voor wat meer tempo (eventueel duo of zelfs triple trainingen) op een dag. Daar ga ik de komende week maar eens over filosoferen.

Europees Kampioenschap 70.3 Wiesbaden...

Een belangrijke titel, maar de benadering van deze wedstrijd maakte hem toch voor mij persoonlijk minder belangrijk. Ik wilde gewoon een leuk, mooie wedstrijd beleven...en dat is gelukt. Omdat ik via de routemaps en verhalen wel een vermoeden had wat me te wachten ging staan gedurende een periode van ca 3 uur (het fietsen) had ik met een kennis van ons in Italie flink wat meters weggetrapt...ook naar boven. Een weekomvang van 420km zorgde voor een nieuwe bereik nog niet eerder in de afgelopen dik 20 jaar gedaan. De bijbehorende etappes met vele hoogtemeters zorgden toen in 1e instantie voor uitputting, maar de trainingen erna kreeg ik er snel controle over met persoonlijk stuntje middels een 160km met 1500hm waarbij ik me onverwacht sterk voelde en de kennis die ik normaal heuvelop pas weer tegenkom als hij me zenuwachtig tegemoet komt rijden om te kijken of ik nog wel eens bovenkom ditmaal op sleeptouw nam (bijna de omgekeerde neiging hebbende om zelf te zenuwachtig te gaan kijken waar hij bleef). Na de afdaling nog langs het Gardameer een soort van tijdrit door de aldaar aanwezig zijnde tunnels (niet om de benen te testen, maar angstig omdat een tunnel toch donker is en er ook auto's langskomen...hoewel men zich zeer -kan niet anders zeggen- hoffelijk gedroeg en ik me geen moment in gevaar voelde) waarbij ik toch kilometers lang 40kmu reed (denk ik...want zoals gezegd, het was donker in de tunnels). Goed...het vertrouwen was er gekomen ruim twee weken voor Wiesbaden. Daarna nog 1x op de fiets gestapt (dag na de vakantie) waardoor de wedstrijd uiteindelijk toch nog een vraagtekentje zou worden.

Het lopen gaat de laatste maand wat minder...te warm (oftewel: ik mis mijn blauwe koning) en de benen gedragen zich als pap. Toch heb ik wisselende momenten van wankelbenen en goede benen...we zullen het wel zien in Wiesbaden.

Het zwemmen zou starten om 8u35 (top om H40+ te zijn..scheelt je mooi een uur). Om op tijd te zijn, zou ik 's ochtends met de door de organisatie geregelde bus naar de zwemstart reizen (zwemstart lag toch flink eind van de finish af en mijn meegereisde supporters -Annette, Jur, ouders, Sjakie zouden weinig kunnen meekrijgen omdat het parkeren ook nog eens ver van de start zou liggen...nadeel van H40+ zijn...dan is alles al bezet). Dit liep niet helemaal volgens verwachting (de bus nooit gezien), maar met veel nerveus wachtende aandringende atleten uiteindelijk in vier alsnog door de organisatie geregelde taxi's op tijd bij de zwemstart gekomen. Hier een fietsservicepost opgezocht om mijn leeggelopen banden (advies organisatie...het zou warm worden...lekker hoor) snel op spanning te brengen (handig zo'n compressorpomp) en verder de spullen klaargelegd. Met nog een half uur voor de start maar vast richting de startzone gegaan waar je 20 minuten voor aanvang moest zijn...bleek mijn info niet goed..start om 8u25. Was nog even een beetje haasten, maar ruim bijtijds lag ik klaar Im Waldsee met goedvoelend water. Bij het startschot schiet ik (in mijn beleving) weg en kijk ik links...kijk ik rechts...en zie weinig atleten voor me. Dat is dan weer nadeel van zo'n breed lint...want de realiteit komt snel terug en ik zie scholen atleten links en recht wegschieten alsof er een haai in the pool is. Toch zwem ik lekker en met de verwachtte 33 half over de 1900m keer ik terug op de kant. Een tijd waar ik voor 2012 gewoon tevreden mee ben...niet een uitschieter, maar gewoon waar ik op dit moment toe in staat ben.

Na de wissel gaat het monsterlijke beginnen...ruim 90km met 1500 hoogtemeters. Binnen 1km zie ik ambulances staan en ik denk nog bij het aanrijden: "Goed geregeld allemaal zeg...". Bij het passeren zie ik echter een atleet op de grond liggen met brancard ernaast...realitycheck! De dag voor de wedstrijd nog 80% van het parcours met de auto gereden en de echte cols (10 in totaal) op kaart geanalyseerd -lengte, percentage, locatie- dus ik wist waar ik wanneer wat kon verwachten. In de auto leek het erger dan in werkelijkheid gelukkig. De 1e 8km vliegen voorbij en mijn teller staat herhaaldelijk op 40kmu...terwijl mijn hellingshoek 0% aangeeft...ik doe het dus echt zelf (niet in de gaten hebbende dat er redelijke wind op kont stond...). De klimmetjes 1-4 gaan vrij makkelijk, maar ik weet dat klim 5 een uitdaging zal worden. Over een afstand van 6km tegen 8% gemiddeld...dat ligt net buiten mijn comfortzone van 3-4% helling die ik lekker verteer. Vlak voor deze klim een kleine aandiener in de vorm van een korte 22% (!!) helling die de pedalen en benen even tot het uiterste testen. Ik heb atleten zien afstappen, maar ik voel me wonderbaarlijk goed. De lange klim ging steady zonder in het rood te gaan...op 1 momentje na dan toen ik a la TdF Duitse supporters naast me meerennend kreeg die me aanjoegen om harder te fietsen...geloof me, das machtst du dann (in mijn beste Wiesbadens). Ondertussen gaf mijn Garmin aan dat er 800hm op zaten, maar slechts 500 dalingsmeters tot nu toe...potentiele energie dus volgens mijn natuurkunde leraar. De volgende hellingen zijn zo'n 2km lang en hangen rond de 2-3% helling. De 9e klim voelde echter wat zwaarder dan verwacht. Weliswaar slechts 2-3% gemiddeld, maar na ca 75km vonden mijn benen deze 6km lange klim toch nicht langer plesierig! Weldra zou het toetje komen dus doorzetten maar....de 10e klim...klaar! Nu mochten we alle opgebouwde potentiele energie unleashen in een afdaling van 5km...en dat was zeer tof. De lichte mannetjes die me steeds voorbij staken in de beklimmingen kon ik prima terugpakken. Met een 78kmu (max) stoof ik naar Wiesbaden terug. Jammer dat zo'n 5km dan ook maar 5 minuten duurt... Vooraf hoopte ik op een 3 uur finish dus mijn 3u10 viel een beetje tegen...jammer, dan maar lekker lopen.

De speaker schalde bij het passeren nog: Randy Hendriks aus den Niederlande...He's looking strong... Dat klopte ook...de 1e km. Toen kreeg ik last van benauwdheid, hyperventilatie. Een selfcheck leerde me dat ik vergeten was mijn hartslagband af te doen. Ik loop er nooit mee, dus ben het ook niet gewend. Na 3km dat ding afgedaan en bij 5km aan Annette gegeven...dat voelde beter...totdat mijn rechterquad bij 6km ging protesteren...zwaar. Den quad findes es nicht so froh... Mijn Almere LD praktijk ook hier in werking gezet en bij iedere drankpost mijn tijd genomen om te drinken wat ik te pakken kreeg. Helaas moest ik ook zo nu en dan op strategische plekken (vooral bij een flinke klim) ook deze wandelstrategie toepassen en mijn quad lostriggerpointen... Dat werkte steeds ca een kilometer en daarna kon ik weer opnieuw beginnen. Het lopen liep dus niet zo lekker bij tijd en wijle...maar op de momenten dat ik liep...liep ik dan wel weer prettig en rond de 14/15kmu. Op zo'n 150m voor de finish stond Annette me op te wachten en ik zwaai en wil naar de finish doorlopen (sub 5u30 proberen dan maar). Annette roept me terug en drukt Sjakie in mijn armen: "Finish met hem...is leuk..", en dat is ook leuk met een pup van drie maanden in je armen...die weliswaar dan al een dikke 12kg weegt...wat overigens een veelvoud lijkt na bijna 5,5 uur! Ik probeer nog 50m te 'hardlopen', maar Sjaak geeft aan dit idee niet echt te waarderen en is onrustig (kan ook door het publiek zijn die geweldig reageert op het ontstane beeld). De laatste 100m doe ik dan maar wat ik in eerdere fase in de wedstrijd ook al (iets te vaak) heb gedaan...ik wandel met Sjaak vooruit kijkend in mijn armen richting de boog. Het publiek vond het geweldig...en ik ook. Uiteindelijk bleek ik 5u30m02s over de wedstrijd te hebben gedaan en 50e in H40+ te zijn geworden. Ik vind de getallen prima...belangrijker was dat ik de wedstrijd heb beleefd en genoten heb ervan...het is namelijk een schitterende wedstrijd en geweldig van opzet en omgeving. Na de finish breek ik wel kortstondig als een vrijwilliger vraagt: "Wie gehts??"...toch behoorlijk vermoeid dus. Na 2 minuten met Sjaak in de atletenzone te hebben gewankeld vraagt, nou ja, vertelt de beveiliging dat Sjaak buiten de zone moet... Ze hebben gelijk...een pup van drie maanden in armen van zijn baas is idd erg gevaarlijk en lastig... Ik ga maar geen discussie aan aangezien Annette al klaarstond om hem op te vangen.

Triathlonjaar 2012 zit er voor mij nu op...en nu wordt het opbouwen naar de marathon. Ik hoop komende maanden mijn loopbenen terug te vinden zodat ik in ieder geval kan proberen voor een sub 2u40 te gaan...op dit moment lijkt sub 3 al lastig genoeg, maar ja, het is dan ook tropisch buiten nu en dat heb ik niet zo lief!

Na regen, komt zonneschijn....en hoe...

Tja...het is een oud gezegde, maar om nu meteen van het ene uiterste (Stein: koud, nat...beide zeer) naar het andere uiterste te springen in Holten is iets waar mijn fysiek toch niet echt lekker mee om kan gaan. Het verhaal of eigenlijk de plotselinge zomer begint twee dagen voor Holten. De temperatuur was na Stein wel wat aangenamer geworden, maar gewoon fatsoenlijk. Donderdag schoot het kwik echter in de lunchloop al flink omhoog zodat de koude hap voor warme pap in de benen zorgde en de geplande prikkel van wat hoger tempo omgezet werd in een op het eerste oog een rustig duurloopje...de 10km ging in 42:50...maar ik moest in deel 2 van de training flink doorpoten met een wild kolkende rivier bronwater achter me latend. De vrijdag waren de benen dusdanig slap en verrot dat deze dag officieel werd uitgeroepen tot rustdag (iets wat ik me de laatste weken steeds vaker en makkelijker permiteer).

Dat de koperen ploert flink aan het huishouden was bleek wel toen ik het bericht zag dat in Holten ZONDER wetsuit gezwommen zou gaan worden...van brrr naar pff in 60 seconds. Het zwemmen kende twee rondes met landgang. Vrij van het rubber konden de benen zonder de corrigerende zwarte baan onder me lekker hun gang gaan...met zinken...altijd prettig om in het open water je knieen te zien ploeteren als een hond (ik ben weer ervaringsdeskundige) die placht te zwemmen. De 1e doorkomst hoor ik de speaker roepen dat Guido Gosselink op 1,5 minuut zit...dat valt best mee aangezien het water wat ik in Stein heb gezien ook voor een overvloed in mijn buik had gezorgd en ik even compleet klaar was met dit 70% aardebedekkend goedje. De 2e lap ging echter al wat minder voorspoedig en hoewel de lijn nu rechter was, werd ik beloond met een extra minuut wedstrijddeelname zodat ik na een ruime 28er weer op de kant stond...wel de vraag aan mezelf gesteld of dit stiekem niet 1600m was (iets wat ik later in de uitslagen gelukkig bij andere goede zwemmers met ook mindere tijden bevestigd zie).

Zonder wetsuit heb je het voordeel wat sneller te kunnen wisselen...dus schoentjes aan, helm op, nummerband om...en hup gracieus op het carbon ploffen...mijn benen plofte meteen mee, nog niet bijgekomen van de geseling (geseling, Geesink...hm, verband?) twee dagen eerder. De pap in mijn benen zorgden voor weinig macht maar de 1e 5km toch nog ruim 38 kunnen rijden (dat is het voordeel van windje mee). Al snel doemen de eerste Alpen-cols op...mijn benen visualiseren de wedstrijd zonder ogen...dus die zien en voelen Alpen-cols. De leerschool van Stein was een lichterverzet dus heb een weekje gespendeerd om te begrijpen hoe een fiets werkt en ik kwam erachter dat ik een 9-speed ultegra achter heb (voor niet...maar ik begreep dat dat op dit moment ook uniek zou zijn...een 9-speed voor). Snel dus een 12-27 na Stein aangeschaft om de komende periode door te kunnen komen met climax in Wiesbaden. Liggend op mijn stuur nam ik de col van 1e categorie....onderwijl vrolijk door alles en iedereeen voorbij gestoken wordend. Ok...klimmen is nu eenmaal niet mijn dingen. Op de buik van de heuvel gaat het filmpje achteruit...dezelfde iedereen wordt vrolijk teruggehaald...wat nog best tricky is met drie rijen dik op een gesplitste weg (we zouden later ook dit zelfde stukje terugmoeten). Na het keerpunt zouden we de Holterberg naar beneden gaan steken...Tour de France is dan een goede leerschool...ook voor een toeschouwer. Neus op het wiel, handje achter de rug...en blazen maar met 65kmu naar beneden...waar ik helaas moest remmen vanwege de eerder genoemde gedeelde weg en dezelfde drie rijen dik...dat is jammer. Ook in de tweede ronde niet mijn nu-moet-ik-toch-echt-gaan-remmen-snelheid kunnen halen. In ieder geval is de durf om de remmen te laten voor wat het is wel wat terug. Eind 1e ronde (althans...zo bleek later) nog een foutje. De groep die mij heuvelop inhaalde en heuvelaf de rollen omdraaide bleken al in hun 2e ronde te zitten. De linksaf voor hun had een rechtsaf voor mij moeten betekenen...kwam ik helaas bij navraag aan een vrijwilliger zo'n 100m later achter. Voorzichtig omdraaien en even spookrijden wat met geweldige hulp van de dienstdoende vrijwilligers prima lukte. De 2e ronde was verder kopie van 1e ronde...met wat minder inzet en meer vochtverlies want was het warm. Met een 32.7 op de teller gemiddeld werd de 41,5km afgelegd...bagger natuurlijk, maar ik vind het voor 2012 prima. In het PF op het gemakkie nog even sokjes aangetrokken en Fleur Amateur zette zich weer in beweging.

Het lopen ging eigenlijk best easy...de 1e 500m. Inhouden vanwege de warmte en zorgen voor voldoende koeling (dankzij de vele douches onderweg...heerlijk) en goede verzorging. Na 500m begon mijn rechterbeen toch flinke verschijnselen van kramp te vertonen. Het schoot er niet in...maar heb de resterende 9,9km (het parcours was langer...zo hoorde ik later van dezelfde eerder genoemde atleten) toch met een misplaatst blokje stijfheid in mijn rechterquad mogen voortbanjeren. Hoewel...het banjeren eigenlijk an sich best meeviel. Ok...het was geen topspeed, maar ik geloof dat geen enkele atleet zich aan topspeed waagde. Gedurende het lopen volgens mij toch een man/vrouw of 100 voorbijgestoken (al dan niet in dezelfde ronde) en ondanks dat ik een 15kmu liep (zeer bekend gebied vanuit de laatste maanden trainingen)...voelde het afgezien van het verstijfde blok rechts toch vooral links makkelijk en soepel en dat sleurde er rechts daardoor ook doorheen. De finish kwam uiteindelijk wel in mijn een-na-slechtste OD tijd ooit...maar dat kan me weinig boeien. De positie was 45e en ook dat is prima verder. Dit jaar ben ik gewoon liefhebber. Na de marathon hoop ik mijn triatlonvuur weer terug te vinden en het goede lopen weer uit te breiden met opnieuw goed te fietsen (voor mijn doen...en doel is toch nog steeds een keer 40kmu te kunnen rijden een uur lang...in tijdrit of mooier nog OD) en ook de Koploper met wat meer frequentie dan eens per twee weken te bezoeken zodat het zwemmen toch wel wat minuutjes sneller zal gaan.

Hoe het ook zij...IK BEN TEVREDEN met Holten....hoewel ik denk dat veel wedstrijden van 2012 ook in 2013 op mijn kalender zullen gaan komen richting hoofddoel 2013...Challenge Kopenhagen....of toch Almere LD...ik ben er nog steeds niet uit...de winter zal me veel leren over de toekomstige plannen.

Regen, regen en R U KIDDING ME....

De laatste weken verlopen de gecombineerde sporten niet zoals ze de afgelopen jaren liepen. Gebrek aan motivatie sinds Almere 2012 blijft gewoon een groot probleem. Er zijn momenten dat ik de spirit krijg, maar dat duurt dan slechts een week, bij uitzondering twee. Het lopen gaat prima, hoewel de laatste weken daar ook nog niet de omvang mee gehaald wordt die ik wekelijks wil. Het basistempo ligt echter gek genoeg op een hoog nivo met strakke 15+ers.

Finale: Almeers Triathlon Circuit
Op 3 juni was de afsluitende OD in het ATC. Althans, vooraf was het een OD. De organisatie had het lef en het verstand om verder te kijken dan enkel atleten door ook aan de vrijwilligers te denken. Het was behoorlijk vochtig vanuit de deze lente/zomer zo blauwe luchten (lees hier: zeer zwaar bewolkte luchten). De afstand van OD werd dan ook teruggebracht tot sprintafstand. Iets wat je overigens beter weer niet kunt doen als de ondergrond nogal glibberig is. De eindstand in het H40+ circuit stond vast en na het wegvallen van Wanni Friderichs hoefde ik enkel de zilveren plek vast te stellen door te finishen. Met Heerenveen en Woerden nog in de benen en de weersomstandigheden was de keuze simpel: veiligheid en behoud. Helaas bleek de weersomstandigheden in de vroege ochtend bij de jongste deelnemers al enige slachtoffers te hebben geeist. Een van de slachtoffertjes was de dochter van 'concurrent' Frank Veltman. De kleine meid was hard onderuit gegaan en Frank had daardoor logischerwijs andere besognes. Hij zou niet op tijd terug zijn dus de zilveren plek werd alsof ik jarig was omgezet in een gouden plek (ik had 250 punten nodig om op gelijke hoogte te komen dus ik hoefde van de resterende competitiedeelnemers 'enkel' te winnen). Zwemmen ging zonder echte inzet op slag. Verre van de goede tijden die ik een jaar eerder zwom, maar ik heb er vrede mee. Met het fietsen was ik nogal angstig. Op de gladde polderwegen met hier en daar modder en een angstig lichaam, bang om te vallen, zorgen ervoor dat ik niet een stoere bocht durf te nemen. Desondanks reed ik uiteindelijk toch nog 35kmu waar ik gezien de omstandigheden zeker tevreden mee was. Het lopen was daarna dramatisch goed. Ik liep hard...zeer hard, maar heb onderweg 3x omlaag gekeken of ik mijn schoenen niet vergeten was aan te doen. De klompjes onder mijn benen bleken toch echt de vorm van voeten te hebben met een blauwe Asics verhulling. Wat me met fietsen niet lukte, lukte me met lopen overigens nog bijna. In de 2e ronde bij de U-bocht presteerde ik het alsnog om bijna onderuit te gaan. Met de 4e ATC deelname wederom een podiumplek en voor het 1st goud.

Gezinstriatlon Nijkerk:
Het vooraf opgestelde plan was om deel te nemen in Nijkerk met mijn zoon Jur als zwemmer, ik als fietser en Harry van 't Veld als loper. Helaas is Harry bij deelname aan de Eemmeerloop flink geblesseerd geraakt en kon dus niet starten. Daarmee kreeg ik het idee om gewoon eens met beide meest trouwe supporters gezamelijk het avontuur aan te gaan. Annette zou de plaats van Harry innemen. Opnieuw leek de geweldige zomer roet in het eten te gooien, maar wonder boven wonder klaarde het een uur voor de start flink op zodat er toch nog vooral zon tijdens de wedstrijd was. Jur hield zich prima staande in het gevecht met de grote mannen. Hij zal nog wel moeten leren wat brutaler te zijn, want bescheiden nam hij een plek in achter mannen die wat langzamer zwommen dan hij kan...en probeer er dan maar eens voorbij te komen. Toch goed gedaan en met een 16e tijd uit 50 werd ik aan het fietsen gezet. Opnieuw had ik na Woerden een week eerder zeer goede benen. Als snel prijkte de teller gemiddeld ruim boven de 40kmu. Ik had dan ook wel een bries in de rug, maar het was geen donderstorm. Er werden flink wat voorgangers ingehaald. Het stukje waar het lastiger werd was op de klinkers tussen de bomen. Eigenlijk het enige plekje waar ik onder de 36 zakte. Toch een mooi gemiddelde op de klokken van 38.2 en 5e plek. Tot slot mocht Annette het lopen op zich nemen. Ook zij presteerde super. Hoewel lopen nu echt niet een favoriete bezigheid is, heeft ze zich dapper geweerd en kwam supergeconcentreerd voorbij op weg naar de 2e ronde. Richting de finish liepen we gedrielijk en werden op de meet geklopt door een team (hoewel een fotofinish wsl anders zou uitwijzen) die nog een plekje wilde opschuiven. Het zij zo...wij hebben een leuke avond gehad in onze 1e gezamelijke deelname waarbij we elkaars supporter waren.

Halve triathlon Stein:
Tja...nat nat nat Stein. Ik heb er geen goede band mee. In de eerdere drie deelnames nooit lekker kunnen presteren ondanks dat het publiek in Stein tot de besten van nederland behoort. De weersberichten in de dagen voor de westrijd motiveerden ook niet...het aantal millimeters liepen nog uiteen, maar over een ding waren ze eensgezind: ER ZOU REGEN VALLEN. De triathlon kreeg er bij het zwemmen nog een 4e sport bij. In de vorm van boksen werd er uitgedeeld en ontvangen. Bij de start was het met 400 man al redelijk dringen, maar als je richting 1e boei geknepen wordt naar een meter of 4 breed max 6, is het leuk voor de topzwemmers, maar niet echt voor de grote meute die er zich achter naar voren tracht te ploegen. Qua organisatie was dit overigens wat mij betreft het enige minpuntje want voor de deelnemers was het een prima wedstrijd met geweldig veel en geweldige vrijwilligers (ik geef het je te doen om voor andermans plezier de hele dag onder een natuurdouche te staan). Nu had ik vooraf al niet het plan opgevat om hard te willen fietsen (2,5 week eerder in Nijkerk was ook de laatste fietsberoering geweest), maar toen ik na 10km nog nauwelijks in de buurt van 32kmu geweest had ik zelfs niet het plan om nog de geplande gemiddelde 34er te gaan rijden die ik vooraf voor ogen had. De afdalingen werden voorzichtig genomen...heel voorzichtig (er zaten wat natte scherpe bochten in die je liever niet met 70kmu wilt inzetten). Het klimmen ging daarentegen eigenlijk super. De Snijdersberg ging met 12kmu naar boven waar ik jaren geleden blij was met 8kmu (hoewel blij...ik liep toen flink te vloeken). De Maasberg bleek echter mijn favoriete klim. Haalde ik op de Snijdersberg al flink wat omliggers in...dat ging op de Maasberg stukken beter nog. Ik kon de benen lekker rondkrijgen en ging gestaag in strak tempo naar boven toe langs en over de kasseien en kon boven meteen het tempo hervatten. Toch vergat ik me door de angst voor het vallen tijdens de regen voldoende te voeden. Ik probeerde het wel, maar het was nogal krampachtig. Tijdens het zwemmen ook een slok vol in mijn gezicht gekregen terwijl mijn inlaat net openstond. In de 1e ronde fietsen daardoor ook lichte braakneigingen gehad. De tol begon ik eind 3e ronde te voelen. Het liep niet meer en het begon inmiddels fris te worden. De 4e ronde was ik meer toerist nog dan fietser. Tussentijds bleek deze ronde nog slechts een 27 half op de teller te brengen waar ik de 1e rondes nog met 31 volbracht. Na 2 uur 45 was het klaar in mijn hoofd en lichaam. Ik was op, koud en verlangde naar huis. Het fietsen kostte me flink moeite en ik moest bij het stilhouden van de benen voor bochten serieus nadenken na de bocht wat de volgorde was om weer te gaan fietsen. Het werd een gebalanceer om niet te vallen dus met nog 12km te gaan de keuze moeten maken dat ik het fietsen nog af zou maken, maar dat zou het einde betekenen van Stein 4. Er bleken achteraf vele deze zeer pittige editie niet te hebben gehaald. Hetzij door valpartijen hetzij door de kou. Vanuit het parc ferme snel de spullen bijelkaar gezocht, afgemeld en alles in de auto geladen. De kachel op 27 zorgde er uiteindelijk na 30 minuten voor dat het rillen stopte. Ik had graag willen finishen, maar de voortekenen gaven het uiteindelijke resultaat al aan. Het zou mijn dag niet gaan worden. Nu over twee weken op naar Holten voor een nieuwe klimwedstrijd. Opnieuw zal het fietsen an sich niet belangrijk zijn, maar vooral gericht zijn om klimervaring op te doen. Het moet uiteindelijk dit jaar toch vooral gebeuren in Wiesbaden waar ik Stein nog eens dubbel mag overdoen. De 800 hoogtemeters worden over eenzelfde afstand verlegd naar 1450 hoogtemeters. Moet ik wel een iets kleiner verzet op mijn wiel gooien, want de 23 achter bleek toch iets te heftig.

De eenzame fietser...

Het is weer wedstrijdtijd. Dit weekend staan het NK Triathlon OD H40+ in Heerenveen en de trio-triatlon in Woerden op het programma. Heerenveen zou het uitgangspunt vooral gericht zijn op zonder extreme inspanning plezier te hebben en meedraaien. Een toppositie zou uitgesloten zijn. Het veld is te sterk en ik heb simpelweg de laatste 8 maanden te weinig aan het zwemmen en fietsen gedaan. Bovendien staat twee dagen later een team wedstrijd op het programma en ik moet voor mijn kompanen toch proberen de schade van mijn kant te beperken.

In Heerenveen aangekomen zag het er al top uit. Het lijkt een compacte wedstrijd te worden waarbij mijn meegereisde supporter, steun en toeverlaat geweldig mee kan leven met de atleten. Het zwem- en loopparcours zijn overzichtelijk en met fietsen zou ik (en ook de andere atleten overigens...althans...dat hoop ik maar) 4x langskomen. Het water was prima...gelukkig want mijn wetsuit was een week eerder uit de mottenballen gekomen en had slechts 1x chloorwater geproefd. Het zwemmen ging lekker en vooral zeer rustig. Het viel me na 700m op dat ik wel heel lang mijn hoofd onder water hield tijdens de uitademfase. Een teken dat ik blijkbaar teveel lucht had of te weinig inspanning. Hoe dan ook...ik vond het prima en had geen enkel behoefte om sneller te zwemmen. Er moest ook nog gefietst en gelopen worden...bij 27C (en dan is langer verblijf in koel water toch een prettige gedachtegang)! Na 26:20 kwam ik terug bij het parc ferme en moest ik er toch aan geloven. Het water moest worden verlaten. Geen toptijd, maar ik had er vrede mee.

Op de fiets was het even zoeken naar ritme en soms ook twijfel of ik de route moest gaan zoeken. Niet omdat het niet goed aangegeven zou zijn, maar je kijkt toch vreemd op als er continue auto's langs je heen rijden. Het circuit was dus niet verkeersluw, maar gewoon open. Daar moest rekening mee gehouden gaan worden. Op een stabiel tempo bleef ik 35kmu gemiddeld trappen. Nergens echt wind tegen, maar ook nergens echt wind mee. Het parcours was behoorlijk in de luwte en de benen voelden ontspannen. Enige wat vrij snel ontstond was weer het stijve gevoel in de onderrug. Tja...waarom ik toch zo nodig op een laag cadans moet trappen blijft me een raadsel. Onderweg besloten om hier komende periode aandacht aan te schenken. Na amper een uur kwam ik terug bij het parc ferme met 35,2kmu gemiddeld (er hoefden slechts 35,5 kilometers afgelegd te worden). Annette moedigt me aan en al zittend schoenen wisselend zwaai ik dat het lekker gaat, maar vooral dat ik er plezier in heb. Ondertussen lag ik rond de 35e positie. Bij aanvang van het lopen voelt het toch vreemd aan. Niet zo zeer de overgang, maar vooral heb ik het idee dat ik een laag tempo loop. Zonder snelheidsmeter schat ik het op 4:30/km hooguit in. Voelde dus bagger. Toch begin ik zeer snel andere lopers in te halen...en daar zou geen eind aan komen. Een onophoudelijke stroom mede-atleten tonen aan dat het zwaar is...niet enkel de hitte versloomt, ook het 60% onverharde met hierin een klein aantal venijnige korte klimmetjes over mul zand helpt hier goed aan mee. Drie rondes lang gaat het zeer makkelijk en loop ik op reserve. De vierde ronde begint toch ook bij mij gevoelsmatig zwaar te worden. Ben inmiddels wel klaar met de hitte en het zand en de heuvels. Toch bleek dit ook een gevoelskwestie te zijn aangezien de ronden zeer zeer stabiel bleken. Na afloop blijk ik een 39:30 te hebben gelopen en daarmee de 7e looptijd (overall) te hebben gezet. Hiermee ben ik 11e op het NK en ben ik enkel tevreden. Een 100% inspanning zou hooguit een 7e positie hebben kunnen opleveren...dus de insteek is prima en fit kan ik uitkijken naar maandag die meer prio op mijn kalender heeft.

De dag na het NK besluit ik los te fietsen met een enkel doel....high frequency oftewel in navolging op mijn eerdere hartenjagen ga ik nu trapperjagen. Een rit van 40km gaat in 33,3kmu en belangrijker: de cadans is 102. Een nieuw PR op de buitenfiets. Nimmer ben ik de afgelopen 20 jaar boven de 100 geweest. Hartslag ging weliswaar wat omhoog, maar qua inspanning voelde het easy.

De dag van Woerden toch wel gespannen. Topklassering met team 2 (Eelco Goud, ikzeld en Koen Henkes) leek uitgesloten waar ons 1e team (Agnus Gerringa, Guido Kwakkel en Wilfred Verhagen) slechts een positie zou kunnen behalen...1e (daar bestond vooraf eigenlijk al weinig twijfel over). Uiteindelijk won team 1 met 6 minuten voorsprong de wedstrijd en ook werd het parcours met eenzelfde tijd verbeterd. Dit waren dan ook pure opgestelde kanonnen. Als 'coach' van dit team natuurlijk blij en trots. Toch bleek ook team 2 waar ikzelf deel uit van maakte boven verwachting te gaan presteren. Eelco zwom waanzinnig goed en kwam na slechts 14m20 al terug uit het water om mij met een snelle wissel) de snelste bleek achteraf) aan het fietsen te zetten. De benen voelden super en nog voor ik er erg in had was ik bij het keerpunt en stond er 40 gemiddeld op de teller. Het U-bochtje is lastig en die werd dan ook ruim en angstig genomen, maar de weg terug bleef toch lekker op tempo. Met een 38,3 gemiddeld werd de 1e ronde voltooid. Ok...die was niet voorzien. Zou dit forcering zijn of was dit gewoon een prettig tempo. Door de dorpstraat denderend met zijn zeer prettige bochten (full-speed in het stuur neembaar langs de kanten scherend en dan ook nog eens een angsthaas die dat durft...dat moet prettig voelen). De wind weet even niet wat hij met me aan moet. Hij probeert het links en probeert het rechts. Hoe dan ook, de wind had weinig vat want ik bleef lekker gaan. Ondertussen kwam ik Guido steeds eerder tegen, prima, die gaat super. Eind tweede ronde geeft Eelco aan dat we nog 6e liggen....en de benen blijven malen. Deze ronde ging met 37,8 gemiddeld. Volgende ronde en weer zoekt de wind nieuwe invalshoeken. Daar waar de 1e ronde mee was, leek het nu tegen te blazen. Ik fiets inmiddels al dik 20km solo. Niemand die me inhaalt en ook niemand om in te halen. De 3e ronde met 37.6 en het begint druk te worden. De kwart-deelnemers zijn klaar met zwemmen en gaan het parcours op...en-masse. Aanvang 4e ronde is de bocht even lastig waar de deelnemers net op hun fiets willen stappen (en dus enkel even oog voor de pedalen hebben) en ik die de bocht liggend tegen de 40 wil nemen...oppassen dus. Het gaat gelukkig goed. Voor me doemt een zeer grote massa atleten op. Stuk voor stuk richtpunten, maar ook opletmomenten. Het feit dat ze tegen de wind in in groepen 'lijken' te fietsen haalt me uit mijn concentratie...baal dat er weer aan het stayeren zijn. Mijn tempo zie ik zakken en moet me opnieuw focussen: "niet mijn wedstrijd!", denk ik Met wind mee op het terugdeel rijd ik 42,5 en ik wordt ingehaald. Ipv door te fietsen, zakt de inhaler voor mijn neus terug onder de 40. Ik denk: rij dan ook door sufferd en loop nagenoeg direct weer in. Een bocht naar links en ik wil er weer langs. De inhaler besluit op dat moment naar links te sturen en dwingt me op de verkeerde weghelft. Boos roep ik hem toe...en ik ga er voorbij. Even later komt hij opnieuw voorbijzetten...wsl een interval aan het doen: veel plezier verder. Bij de laatste 200m moet je even goed opletten en vooral voorsorteren. Voor het parc ferme moet ik rechtdoor en dus moet ik rechts rijden en de andere links van me houden. Het gaat prima. Snel van de fiets af en op mijn fietsschoenen met 14 in het uur door het parc fermee. Dat gaat nog wel...het stoppen is lastiger...ik glij nog een meter of 2 door wanneer ik te abrupt de benen stilhoudt. Eelco pakt het bandje en doet het bij Koen om. Opnieuw de snelste dagwissel...KAMPIOENEN!

Koen spuit weg...en ik hoor van Eelco dat we 6e liggen...ai, dicht bij een podium, maar weinig hoop op. Toch een Koen die boos is...die gaat blind. Team 1 komt inmiddels over de finish en dan minutenlang...the void. Na 6 minuten komt het volgende team en wordt 2e. Om de bocht duikt daar het slanke gestalte op welke bij slechts 1 persoon kan horen. Geen teams meer na de 2e dus hij heeft verdorie gewoon het podiumplek behaalt. Klasse. Als 3e team komen we over de finish en met de 3e Woerdense deelname ook de 3e keer een podium. Dit keer zelfs dus met twee teams. Kortom...het was een topdag. Jammer is dat na afloop de prijsuitreiking zeer lang op zicht laat wachten. Drie uur na finish zijn we aan de beurt en komt de huldiging. Het enige minpuntje op de opnieuw geslaagde dag.

Teamwork...

Dit weekend stond voor deze solo-sporter een leuk uitstapje op het programma. Met de rijpere heren van Running2000 zouden we een 50km gaan overbruggen...in estafettevorm (gelukkig). De afgelopen twee jaar werden we na de finish gehuldigd door miss Spakenburg (in originele kledij) en was de beloning een beker, maar belangrijker: een spakenburgse koek van 1 meter doorsnee. Daar wil je natuurlijk wel even flink je best voor doen.

Ten derde male zou ik de 4e en ook langste etappe (14,1km) voor mijn rekening nemen. Een jaar eerder was ik daar niet zo blij mee aangezien de vorm toen ver te zoeken was. Gelukkig liggen de atleet en het aanverwante lijf dit jaar beter op lijn. Kwam overigens ook wel goed uit want mijn companen waren allen wat minder zeker van de zaak (Harry in 't Veld kampte met zijn scheen, Hans Lampe had ruzie met zijn onderrug en Chris Henet probeerde de wetten van aerodynamica uit door zijn kleine teen eens dwars te zetten...dat beviel toch niet echt). Gelukkig had ook Ludger Stuijt de laatste maanden een goede vorm te pakken dus om nu meteen alle moed op een podium op te geven was ook weer voorbarig.

De omstandigheden waren voor mij dit jaar goed...zonnig zonder echt warm te zijn. Perfect dus. Harry zou het bal openen maar hoe graag hij ook wilde, de scheen verdomde medewerking. De krappe 8km werd dan ook een ware helletocht voor hem. De wissel zou ook de laatste stap zijn die hij die dag zou zetten, de rest geschiedde hinkend op 1 been onderwijl toch nog foto's van de rest nemend: RESPECT! De achterstand was echter wel meteen flink opgelopen tot in de minuten. Ludger begon meteen aan een goede race en verdween al snel achter de bomen om zijn geheime missie te volbrengen: een inhaalslag van jewelste. Bij het volgende wisselpunt bleek zijn missie wonderwel geslaagd, want hoewel de minuten nog steeds aanwezig waren, waren het er al minder.

De volgende beurt was voor Hans die ruim 9km polderwind tegen voor de boeg had op nu niet het meest inspirerende punt. Als je 9km lang de volgende wissel ziet op een lange rechte weg is het prettig wanneer je onderwijl afleiding hebt. De afleiding pakte goed uit want ook Hans liep een onverwacht goede race. Wederom wat minuten gesnoept.

Hierna was het mijn beurt. Het veld was inmiddels flink uiteengeslagen en ergens in de verte zag ik een blauw shirt lopen...althans...de benen die erbij hoorden natuurlijk, maar je moet je toch focussen en dat valt een blauw shirtje beter op dan wit ontblote benen. Vol dook ik erin met het doel om zo snel mogelijk het gat te dichten. Wanneer je echter nagenoeg gelijke snelheid loopt, duurt dat toch best wel lang. Pas bij km 3 had ik uiteindelijk het verschil van zo'n 400m met het blauwe shirt gedicht en kreeg ik ook beeld van de persoon die erbij hoorde. In de verte zag ik een wit-oranje Davilex shirt pogingen doen om weg te komen wat haar ook aardig lukte als ik niet flink mijn best zou gaan doen. Ik had bij de wissel gezien dat Mirjam Weerd een tijdje eerder voorbijkwam en deze top-triatlete kan een behoorlijk potje lopen. Toch gaf ook dit focus om te blijven beuken ook al deed mijn linkerquad inmiddels weer flink pijn van de verzuring. Opnieuw nam het 3km in beslag om ook dit tussendoel te bereiken. Het volgende doel was een felgeel shirt..en die was dan ook echt felgeel...of rood, het is maar hoe je het bekijkt...en ik bekeek het als volgend doel.

Ditmaal werd het gat wat sneller kleiner, maar eenmaal vlak in de buurt spoorde zijn begeleiders hem kennelijk onhoorbaar aan want de laatste 30m ging toch een stuk moeilijker om te dichten. Tot de afstand nog zo'n 4m bedroeg bleef ik op eigen tempo gestaag inlopen. Om ditmaal het probleem van konthangers uit te sluiten, zou ik proberen te versnellen. De ogen smal dicht knijpend en in gedachten mezelf een andere techniek zien aanmeten (meer arm-inzet en perfecte hakken-bil) en weg was. Door de spleetoogjes zag ik 3:18/km op mijn horloge verschijnen. In de achtergrond hoorde ik een vloek: "#$#&* Daar gaat mijn 3e plek" (ik wist wat hij voelde, maar ja onderdeel van het spelletje). De weg voor me werd nu leeg...wat ik ook in mijn benen voelde. Het gele shirt had ik blijkbaar een flinke mentale tik gegeven want binnen een kilometer was het gat net zo groot als zijn voorsprong bij aanvang van de twee inhaalkilometers.

Het tempo zakte licht en het kostte steeds meer moeite om mezelf op gang te brengen danwel te houden. Bij een bocht naar links ga ik het parcours herkennen en weet wat er nog ongeveer te wachten staat (en dat was geen lange rechte polderweg meer gelukkig). Ik zou weldra bij het laatste bochtige bomen stukje zijn en met dan nog een kleine stukje rechtdoor en slotbocht naar links zou ik Chris aan het werk mogen zetten. Toch lijkt dit laatste stukje altijd een eeuwigheid te duren...maar daar glunderde dan uiteindelijk de snor van Chris. Een tikje op de hand en weg was Chris...en daarmee ook mijn snelheid, wat nu mocht. De brugleuning bood tijdelijk een veilig houvast voor mijn wankele benen. Eenmaal wat bijgekomen was het snel in de auto springen en kijken hoe het slot zou verlopen. Chris liep sterk ondanks zijn teen, maar halverwege zijn 8km kwam toch een conculeet gevoelsmatig snel dichterbij. Even klokken en het bleek nog 50s verschil te zijn...zou dus spannend worden. Doorrijden naar de finish en wachten maar. Chris hield gelukkig stand en daarmee werd de Eemmeerloop 2012 uiteindelijk een prima zilveren plek.

Al met al dus een prima prestatie waar we zeker tevreden mee mogen zijn. De achterstand na 50km was uiteindelijk een 4,5 minuut. Volgend jaar dan maar weer voorsprong pakken en de Spakenburgse koek bemachtigen, want hij is toch wel heel erg lekker altijd.

Hartenjagen...

Zondag 6 mei stond al enige tijd (maandje of 28...ik plan graag vooruit) de 4e wedstrijd in het Almeers Triatlon Circuit in de agenda rood geschreven...met dikke letters! De wedstrijd zou gaan over 46 flevolandse polderkilometers...op de fiets, dat dan weer wel. De verwachting vooraf was dat ik weggevaagd zou worden. Ik kan aardig fietsen...maar tegen het echte fietsgeweld kan ik niet op. De dikke dijen en gespierde kuiten vlogen me tijdens de rit dan ook om de oren uiteindelijk.

Tuurlijk mocht ik mijn verwachtingen ook niet hoog inzetten omdat ik nog niet echt buiten heb gefietst (de triple-digits...als jaaraantal...heb ik in ieder geval nog niet gepasseerd). Toch had ik er zin in. Het was lekker weer (weliswaar wat fris en een stevige bries) dus dat droeg bij aan de goede stemming. Een aantal dagen ervoor had ik nog een 70km door de polder gereden en toen toverde ik een 34,5 gemiddeld op de Garmin. Hieruit had ik wel vertrouwen gekregen voor een 36er. In licht verzet wachtend hoorde ik de piepjes aftellen tot T minus Zero. Meteen volle bries op de kop, dus het gemiddelde zou in het 1e deel van de 1e ronde (totaal 4) niet meteen heroisch ogen. De hartslag kwam snel op gang en liep op tot 151. Binnen 5km kwam Frank Veltman me al voorbij zetten die een 40s later startte. Mocht ik al een illussie hebben....smashed! Gelukkig had ik die illussie vooraf, tijdens en ook achteraf niet en was mijn enige opdracht 3e H40+ van het circuit te worden in de tijdrit.

Na het stuk wind tegen en wind zij mochten de registers even open. De rugwind bracht me in prettige snelheden (47kmu ruim). Er schijnen mensen op deze wereld te zijn die dit als gemiddelde rijden...heuvelop...en dan nog niet eens voluit...R.E.S.P.E.C.T.! Aan het eind van ronde 1 had ik een 36.8 op de teller staan. Ok...die was onverwacht. Tweede ronde bleek de wind wat gedraaid en kwam de wind in het open stuk nu vol op kop te staan (he, ik krijg het al zwaar genoeg, give me a break!). De pijn in mijn linkerquad (chronische spierpijn op de fiets...wie het weet mag het zeggen) was inmiddels weggetrokken en ik kon blijven trappen. De hartslag steeg nog iets verder tot 155, maar de snelheid zakte licht. De 2e ronde ging dan ook met 36.3kmu.

Opnieuw kwam ik langs start/finish en ik hoorde mijn naam weer door de speakers omgeroepen worden. Nu zou de zwaarste ronde beginnen. De wetenschap dat er opnieuw een paar kilometer tegen de toch wel inmiddels harde wind moest gefietst worden gaf me geen prettig vooruitzicht...but it had to be done. Gelukkig had ik in de eerdere rondes gekeken hoe lang het wind tegen deel zou duren dus ik kon aftellen. Toch reed ik ook met wind mee niet zo hard meer (toch wat angstig blijkbaar). De hartslag zakte terug naar 154 en de snelheid was beduidend lager (35.5). Pissed op mezelf passeerde ik de start/finish voor de 3e maal. Vanaf dit moment herhaalde ik slechts 1 zin in mijn hoofd: HARTENJAGEN. Mezelf daarmee fixeren op het verhogen van mijn hartslag en daarbij (hopelijk) ook de snelheid. Deze vorm van concentratie werkte blijkbaar positief want opeens kwam de overtuiging en lef terug. De hartslag ging naar 158, 159....maar ik zou pushen voor de 160. in het wind-zij gedeelte lukt dat dan ook uiteindelijk en ik zag mijn huidige snelheid daar opeens een 38er aangeven...ruim 5kmu harder dan de ronde ervoor! Mijn hartslag bleef tot het eind van het zijwind-deel stijgen en kwam uiteindelijk op 162 (mijn conditie is prima, maar ik mis simpelweg de kracht om door te jagen op de hartslag). Op het laatste wind-mee kwam Krijn Haak me voorbijzetten en die moedigde aan om door te jagen, dus de neus nog wat dieper op het stuur gelegd. De finish van de 46.1km kwam na 1:16:06 wat een snelheid van 36.4kmu betekende. Belangrijker: de laatste ronde had ik 37.1kmu op de klokken getoverd. Dat geeft dus flink vertrouwen.

Uiteindelijk waren er overigens 30 krasse knarren sneller...maar dat was vooraf al geen verrassing...dus achteraf zeker niet. Voor het circuit had ik mijn doelstelling gehaald door achter Wannie Friderichs en Frank Veltman als 3e de streep te passeren en daarmee weer 230 belangrijke punten veilig te stellen. Podiumplek is inmiddels zeker en zeer wsl zal het uiteindelijk zilver worden. Ik heb zin in de slotwedstrijd: de OD triathlon op 3 juni.

Ontploft...

Nadat ik vorige week in de Geinloop mijn winterdoel waargemaakt had (zij het een paar maanden later dan gepland...Dronten liep niet...althans, ik liep niet, en Harderwijk liep ik wel...maar dan weer wat meer), was het deze week even tijd voor relatieve rust...op hardloopgebied dan. Omdat binnenkort de ATC Tijdrit voor de deur staat, en hij een sleutel heeft waardoor ik wel open moet doen, was dit de week om de fiets wat meer te bestijgen. Contrastrijk als ik ben fiets ik graag in warmte, waar ik me met hardlopen graag in het bijzijn van Polar Bears begeef. Na de milde winter (leek wel herfst) en koude lente (leek wel winter) heb ik vooral in zuidelijke en westelijke contreien gefietst...virtueel dan. De Tacx is een welkom hulpmiddel.

Vandaag stond de Wallenloop in Elburg van Loopgroep2000 op het programma. Bij voorbaat al kansloos voor een topklassering, want hier komen snelle mannen aan de start die niet terugdeinzen voor een 33-er of sneller. Tijdens het inlopen merkte ik al dat de ijsberen met de staart tussen hun benen (hebben ze die?...de benen dan!), het vrolijke oranjegevoel verruilden voor hun koele hol (blijkbaar niet zo koninklijk gezind) en deed ik figuurlijk, maar ook letterlijk een jasje uit. Een verdubbeling in graden Celsius word ik ondanks alle omhullende vrolijkheid niet zo vrolijk van: 24 graden gaf de barometer aan (vochttekort...dus ik weet het allemaal even niet meer).

De start ging voorspoedig (dat dan weer wel), maar ja, die duurt dan ook slechts een paar seconden. Daarna begeef je toch al gauw in de rest van de wedstrijd. Elburg verlatend zat ik in tweede garnituur...of zoen (het eerder genoemde vocht en tekort) en liep ik op kop...van de zonet genoemde tuur...of zoen dan. Wetende dat de bocht zich na krappe kilometer naar rechts begeeft en de wind op kop zou blazen, besloot ik te proberen zover mogelijk naar voren te komen. Na een kilometer kon ik bijna de eerder genoemde snelle mannen aanraken (iets wat ik ook bij de start had kunnen doen en dus minder inspanning zou hebben gekost, maar terzijde...die vocht en tekort weer he, je denkt dan niet zo helder). Na de bocht kreeg ik een bekend fenomeen...ik liep in een groepje van drie...te sleuren...zonder vrijwillige overnames van de achterliggende atleten. Voor me zag ik dat Jeroen Verboom vandaag ook op zoek was naar de Polar Bears en ik liep langzaam op hem in.

Met de twee in mijn nek nam ik een besluit. Geen zin om weer als lustobject te fungeren waarbij de atleten enkel mijn kont bekeken tot vlak voor de finish, besloot ik tot een zandverplaatsing...oftewel: ik versnelde naar Jeroen toe. Ik weet nog dat ik daar aangekomen ben, maar daar stoppen mijn beelden ook. Ik was na amper twee kilometer compleet gekookt, gaar en geradbraakt...ontploft (ik ben niet zo'n goede kok). De benen wiebelden (en dan niet enkel de richting op die ze normaal op wiebelen). Het grote overleven begon vroeg. Binnen een kilometer waren de plakkers weer terug...en er vandoor. Dat had ik dan wel weer bereikt...maar de volgorde was nu vroeg in de wedstrijd al verkeerd om. Na 3,5km mochten we terug richting Elburg...rugwind, zon in de rug en geen schaduw te vinden. Ondertussen kwamen Wout Mensink, Melchior van de Pol en Jeroen me weer voorbijzetten. Het tempo zakte naar trainingsnivo. Met moeite hield ik de 15kmu vast...maar ik hield hem vast. De 1e ronde was na 18 minuten precies een feit, maar ja, opnieuw die tropen in (zou Hare Majesteit vandaag in Elburg zijn geweest, had ze wsl wel Koning Leeuw tegengekomen). Een tweede ronde van 18 zou niet meer gaan gebeuren en het werd een survival. De warmte leek wel toe te nemen en achterop kwamen verse atleten (althans, nieuwe) aanzetten. Toch bleef ik zo'n 50m voorsprong houden en was ik een 8e plek aan het verdedigen. Dit is 4km lang (en ik was toen al 6km onderweg) wonderwel gelukt. Na 37:38 mochten de benen doelbewust stoppen met wiebelen. Dit was wel even wat anders dan vorige week...

Deze week verder voorbereiden op de tijdrit van 46km komende zondag. Het zal mij benieuwen hoe die gaat verlopen...maar dat zal ik ongetwijfeld ooit weer wereldkundig maken (en anders doet de organisatie dat wel via de uitslagen).

De voorbije maanden...

Ben op dit moment schijnbaar nog niet echt happig op het blijvend bijhouden van mijn blog. Zal weer een poging wagen en de afgelopen wedstrijden hier uit herinnering halen.

25-Feb-2012: Driedorpenloop - Biddinghuizen - 14,8km.
Na de afgelopen weken steeds meer het gevoel gekregen te hebben en de winst in de vorige driedorpenloop te Swifterbant, sta ik hier vooraf met verwachtingen aan de start. De verwachtingen worden toch wel snel getemperd als ik voor de start de niet-enkel-op-papier snellere mannen zie. Toch loop ik de 1e van de 5 rondes close op ze bij dit toch wel zeer bochtige parcours. In mijn nek loopt opnieuw een medeloper te hijgen zonder intentie over te willen nemen. De 2e ronde moet ik de snelle mannen toch definitief laten gaan...de nekhijger helaas niet. Die bijt zich als een vampier vast tot mid 3e ronde. De 14 bochten per ronden beginnen inmiddels hun tol te vragen op mijn enkels en die is niet goedkoop. Ik besluit het gas los te laten en de nekhijger zijn eigen wedstrijd te laten maken en mijn enkels iets meer te ontzien. Tempo gaat een tikkeltje omlaag, maar toch voldoende om leuk snelheid te houden. Uiteindelijk een keurige tijd van 54 precies op de 14,8km en 4e overall.

27-Feb-2012: Wintercup - Lelystad 15,2km
Dit seizoen heb ik me voorgenomen de hele competitie (althans, het minimum vereiste aantal wedstrijden) mee te strijden op reserve-nivo. Dit houdt in: niet meer doen dan nodig. Zo ook deze deelname. Op relaxte wijze kan ik de 15,2km voltooien in 57:44 hetgeen een goed gevoel geeft voor de belangrijke wedstrijd een week later in Harderwijk: de halve marathon. Hier zal ik pogen het clubrecord H40+ te pakken.

10-Mrt-2012: Halve marathon Harderwijk
De dag waar ik al even naar uitkijk. Het clubrecord (1:18:31) staat bij Running2000 al een tijdje niet superstrak op deze afstand in mijn leeftijdsgroep en ik ruik dus kansen. Zeker aangezien de trainingen beter en beter gaan. Op de dag van de wedstrijd staat er een behoorlijke bries, maar wat je tegen hebt, heb je ook mee (althans, in theorie). Ik vlieg er bij de start als vanouds in. Doordat ik niet goed positie heb gekozen en me heb laten wegdrukken voor de startstreep, moet ik ook wel. Ik moet naar voren. De straten zijn gelukkig in het begin breed genoeg om dit te realiseren. Op hoge intensiteit loop ik de kilometers weg en het voelt goed. De doorkomst van de 1e ronde leert me een tijd van 35:55 op de 10km. Ok..ik lig dus ruim op schema (wil altijd ruime voorsprong op het einddoel hebben voor mentale rust) en mag de 2e 10km dus in dikke 38 half doen...piece of cake normaliter. Inmiddels hebben we weer een nieuwe nekhijger bij wie de piece of cake blijkbaar verkeerd valt...kilometers lang loop ik met een kokhalzende atleet in mijn nek. Uit die hoek hoef ik dus geen hulp te verwachten behalve in de vorm van voorverteerde koolhydraten. Hij houdt het gelukkig allemaal binnen, maar lijkt niet in staat de wind tegen stukken te helpen (wind mee ook niet overigens). Vervolgens krijg ik op 15km een klap te verwerken. Een dikke 19 minuten over de laatste 5km...dat is niet de bedoeling. Opnieuw rekenen geeft aan dat de ruime voorsprong opeens zeer krap wordt. Doorlopen voor wat ik waard ben, maar het gaat moeilijker. Bij de 19,5km lijkt de nekbraker op te leven en sprint er vandoor...opnieuw bedankt voor alle hulp (heb hier de laatste wedstrijden patent op lijkt het wel). Een genadeklap volgt bij de 20km waar ik behoorlijk achter schema doorkom. Kapot van pijn en desillussie laat ik het tempo gaan. Doel niet gehaald...balen. Echter na 3 minuten zie ik dat het nog 100m tot de finish is en ik nog 20s over heb. Het bordje stond blijkbaar te laat en ik baal nog meer, zeker nadat ik na de finish op een paar seconden het record gemist blijk te hebben. Ik word dan wel 3e, maar dat boeit me even niet. Frustatie wordt thuis nog groter wanneer ik in afstandmeten het parcours nameet (iets wat ik vrijwel altijd doe, omdat ik enkel gemeten afstanden als tijd wil accepteren) en blijkt dat het geen 21,1km maar 21,4km was. Clubrecord feitelijk ruim gehaald, maar niet geldig. Lekker hoor zo'n achteraf zinloze inspanning op je doel. De dag erna een nieuwe HM ingepland...de Geinloop in Driemond. Ik zal de komende maand keihard gaan trainen om dan maar alsnog het doel te halen.

25-Mrt-2012: Zwemloop Amersfoort - 1-9,6
Traditioneel deze wedstrijd omdat hij gewoon leuk is. Niet het zwemmen...dat is frusterend in een 50m-bad (zwem toch altijd dikke minuut langzamer dan in een 25m-bad), maar het lopen van 6 kleine 1,6km rondjes. Zwemmen heb ik niet veel gedaan laatste maanden, dus in Kampen de weken voorafgaand nog 2x proefgezwommen in een 50m bad. Dat gaf weinig vertrouwen met 2km in resp 37 en 36 minuten bij toch behoorlijk doorzwemmen. De wedstrijd ging gelukkig wat sneller, maar een dikke 16 op de kilometer is gewoon niet mijn normale nivo. Het lopen daarentegen begin ik al snel te vliegen. Het loopt goed en ik weet dat ik flink door moet stampen om Peter Vocking achter me te houden. De neergezette rondetijden zijn niet enkel constant, maar ook nog eens snel te noemen. Aan begin 6e ronde word ik toch voorbijgestoken door Peter. Hij bleek beter te hebben gezwommen dan voorgaande jaren en mij daardoor de hele wedstrijd in het vizier te hebben gehad. Ik probeer nog aan te pikken wat niet lukt. Peter loopt tot 50m weg, maar zakt dan licht in tempo. Ik kijk wat ik nog over heb en kom 10m dichterbij. Daarmee is mijn tank ook leeg en blijft de afstand tot de finish verder gelijk. Na Frank Heldoorn op 1 (ruim), Peter Vocking op 2 (krap) sta ik hier opnieuw op het podium. Vooral het lopen ben ik zeer tevreden over want dat liep super. Overall zelfs de 5e looptijd en dat met zeer snelle senioren die meededen.

31-Mrt-2012: Zwemloop Almere ATC - 1-10
Voor de start krijg ik een teleurstelling te verwerken. Wanni Friderichs blijkt verkouden welke voor mij en het circuit de H40 strijd tot een mooie kon maken. Met zijn uitvallen voor het eindklassement, is deze rangschikking na twee wedstrijden eigenlijk al opgemaakt. Het zwemmen met ondermeer de snelle mannen (Frank Heldoorn -opnieuw-, Menno van der Meer en Frank Veltman) levert een snelle opening van onder de 3m30 op de 10 baantjes. Daarna kom ik toch al snel alleen te liggen omdat ik nu eenmaal niet het vermogen heb om door te trekken. De volgende 30 baantjes wordt ik nog zeker 2x gelapt door de hele snelle mannen en 1x door de snelle mannen. Toch is 15:22 een stuk beter dan de ruime 16 een week eerder. Opnieuw blijkt lopen mij goed te liggen. Ik haal mijn concurrentie (op Cor Boerman na dan) weliswaar niet in, maar wel een klein beetje terug. Ik loop 4 superronden en blijk achteraf de geweldige looptijd van Frank Veltman een jaar eerder tot op 1s te hebben genaderd. Ik kan dus wel zeggen dat ik in geweldige loopvorm verkeer. In het klassement eindig ik als 5e, maar voor het ATC als 2e. Hiermee lijkt zilver me niet te kunnen ontgaan en goud onhaalbaar bij verder normaal verloop.

1-Apr-2012: Wintercup Lelystad - 5,1km
Een kleine warming-up een dag laten over 5,1km als afsluiting van de Wintercup. In 20:54 eindig ik als 3e en dit zou genoeg zijn voor de eindoverwinning. Later blijk ik gedeeld 1e te zijn geworden in de eindstand. Een voorgaande gecorrigeerde uitslag heeft een niet voorziene concurrent opgeleverd. Deze had ik niet verwacht, maar so be it.

1-Apr-2012: Ekiden Zwolle - 10km (estafettemarathon)
Na de Wintercup snel naar Zwolle om voor de Ekiden een 10km component voor mijn rekening te nemen. Het lichaam is redelijk moe na gisteren, maar ik probeer er toch nog uit te persen wat ik heb. Op de scheve klinkers rond de Zwolse polder loop ik toch nog een 36:36 op de klokken en samen met de rest van mijn ploeg (w.o. Eelco Goud die als gastloper een prima 5km liep in 18:30) pakken we de zilveren plak in 2u45.

15-Apr-2012: RBR Hoorn - 5-20-2,5
Vandaag voor het 1st naar buiten...op de fiets dan. Een zeer brede start houdt in dat positie bepaling toch iets geweldadiger is. Links en rechts word ik voorbij gestoken en 300m later na een trap tegen mijn knie besluit ik om de kop te nemen (en er staan toch goede atleten aan de start). De koppositie weet ik tot ca 700m vast te houden (hoera), maar daarna komen de toppers toch echt op gang (of ik val eigenlijk terug in snelheid). Ik probeer vooral licht en ontspannen te blijven voortgaan met angst voor het volgende onderdeel: fietsen, voor het 1st weer en ook nog stevige wind. Dat ik weer in moet komen blijkt bij mijn wissel. Ik vergeet mijn nummerband te draaien en met een buiknummer ga ik fietsen. Snel draaien na opmerking lukt niet omdat de band onder mijn zadel vastzit. Ik moet even stoppen en als een amateur sta ik de pielen. Het verdere verloop geeft niet een veel beter beeld dan een amateur die ook eens meedoet. Drinken pakken resulteert bijna in bermtoerisme en een bocht moet wel heel voorzicht genomen worden. Pas na 10km begin ik weer een beetje vertrouwen te krijgen. Ik verlies dan ook veel terrein uiteindelijk. Het 2e loopdeel gaat weer prima. Ik haal echter niets of niemand meer in en hou zelf ook positie. Uiteindelijk een 7e eindresultaat net boven de 1u02. Ach..ik kan enkel tevreden zijn hiermee.

21-Apr-2012: Geinloop Driemond - Halve marathon
Revanche-dag. De benen zijn sterker geworden en het maandtempo heeft tot op heden een record opgeleverd. In de maand april heb ik bijna 200km gelopen met een tempo van 3:56 / kilometer. Dit heb ik niet eerder gerealiseerd en daarmee ben ik klaar voor de wedstrijd. Vanaf de start loop ik meteen op kop en solo. Binnen 3km beginnen mijn benen helaas zich serieus af te vragen waarom het allemaal zo snel moet en protesteren. Dit wordt er een op wilskracht. Het parcours bestaat uit een zigzaggend heen deel met behoorlijke wind tegen (ook delen op terrein) en een zelfde karakter terug maar dan wind mee (na 13km even ruim onderbroken door opnieuw wind tegen). Na 5km blijk ik al 1,5 minuut voorsprong te hebben op de gelijkgestartte groep (15km en HM doorelkaar) en ik moet het dus helemaal solo doen. Gelukkig zijn er ook eerder gestartte groepen wat een zege en een last tegelijk is. Het geeft me toch steeds een nieuw doel om naar toe te lopen (zege), maar de bochten moeten veelal ruimer genomen worden (last) en dat zijn er best veel. De 10km wordt gehaald in 36:18...en met wind tegen. Vermogen om te relativeren heb ik niet, want alles doet al pijn. Een 500m later draait de route zich..en dus ook de windrichting (vanuit loperperspectief). Hierdoor kan ik blijven doorgaan in gelijk tempo...gok ik, want de batterij van mijn Polar is vals-informatie-gevend laag inmiddels..en de batterijen waren niet op tijd binnen. Een kleine 3km later bleek ik me over de valse info geen zorgen meer te hoeven maken. Een onhandige handeling waar niemand verder wat aan kon doen (bocht naar rechts, met drankpost rechts, langzamere lopers en een vermoeide atleet die alle dingen op het verkeerde moment tegelijk deden) levert een kleine botsing op waarbij de footpod verloren wordt. Het weinige beetje concentratie wat ik had is even helemaal weg. Alle pijn komt nu hevig naar de oppervlak en gevoelsmatig vertraag ik. De route is op dit moment ook weer vol tegen de wind in...en die is nu opener en harder dan de vorige wind-tegen kilometers. Na het keerpunt kan ik uiteindelijk toch het tempo oppikken. Even later zie ik op de weg geschreven: nog 5km...en ik kijk op mijn klok (die het nog wel doet). Ik zie een 58 laag staan. Ik besef wanneer ik doorloop er toch een PR (1:17:11) in lijkt te zitten. Iedere resterende kilometer wordt vanaf hier aangegeven en ik kan controle houden. Telkens blijk ik 12s of meer onder de 4 minuten te lopen waarmee ik zicht blijf houden op het PR en zelfs onder de 1u17. De laatste kilometer wordt aangegeven en ik kom terug in Driemond. Inlopen leerde me al dat het laatste stuk omlaag zou gaan met een klein bruggetje nog. Vol blijf ik doorlopen en ik zie bij de streep de klok op 1:26:54 staan (de halve marathon startte 10 minuten later dan de 10km groep). Ik heb alle doelen bereikt, maar baal voornamelijk. Ik liep verre van lekker en was compleet aan het poweren (wat de laatste maanden niet hoefde voor gelijkwaardige snelheid bij kortere afstand). Het CR en PR zijn een feit en ook voor het 1st onder de 1u17. Toch heb ik nu vooral nog het gevoel dat het sneller zou kunnen. Het zal echter moeten wachten tot augustus omdat de zomer er nu aankomt (te warm) en ik nu weer triatleet zal worden (en dus geen kale HMs zal lopen voorlopig). Inmiddels wel tevreden met de tijd overigens...maar er komt dus ooit een nieuwe snellere poging aan.