De eenzame fietser...

Het is weer wedstrijdtijd. Dit weekend staan het NK Triathlon OD H40+ in Heerenveen en de trio-triatlon in Woerden op het programma. Heerenveen zou het uitgangspunt vooral gericht zijn op zonder extreme inspanning plezier te hebben en meedraaien. Een toppositie zou uitgesloten zijn. Het veld is te sterk en ik heb simpelweg de laatste 8 maanden te weinig aan het zwemmen en fietsen gedaan. Bovendien staat twee dagen later een team wedstrijd op het programma en ik moet voor mijn kompanen toch proberen de schade van mijn kant te beperken.

In Heerenveen aangekomen zag het er al top uit. Het lijkt een compacte wedstrijd te worden waarbij mijn meegereisde supporter, steun en toeverlaat geweldig mee kan leven met de atleten. Het zwem- en loopparcours zijn overzichtelijk en met fietsen zou ik (en ook de andere atleten overigens...althans...dat hoop ik maar) 4x langskomen. Het water was prima...gelukkig want mijn wetsuit was een week eerder uit de mottenballen gekomen en had slechts 1x chloorwater geproefd. Het zwemmen ging lekker en vooral zeer rustig. Het viel me na 700m op dat ik wel heel lang mijn hoofd onder water hield tijdens de uitademfase. Een teken dat ik blijkbaar teveel lucht had of te weinig inspanning. Hoe dan ook...ik vond het prima en had geen enkel behoefte om sneller te zwemmen. Er moest ook nog gefietst en gelopen worden...bij 27C (en dan is langer verblijf in koel water toch een prettige gedachtegang)! Na 26:20 kwam ik terug bij het parc ferme en moest ik er toch aan geloven. Het water moest worden verlaten. Geen toptijd, maar ik had er vrede mee.

Op de fiets was het even zoeken naar ritme en soms ook twijfel of ik de route moest gaan zoeken. Niet omdat het niet goed aangegeven zou zijn, maar je kijkt toch vreemd op als er continue auto's langs je heen rijden. Het circuit was dus niet verkeersluw, maar gewoon open. Daar moest rekening mee gehouden gaan worden. Op een stabiel tempo bleef ik 35kmu gemiddeld trappen. Nergens echt wind tegen, maar ook nergens echt wind mee. Het parcours was behoorlijk in de luwte en de benen voelden ontspannen. Enige wat vrij snel ontstond was weer het stijve gevoel in de onderrug. Tja...waarom ik toch zo nodig op een laag cadans moet trappen blijft me een raadsel. Onderweg besloten om hier komende periode aandacht aan te schenken. Na amper een uur kwam ik terug bij het parc ferme met 35,2kmu gemiddeld (er hoefden slechts 35,5 kilometers afgelegd te worden). Annette moedigt me aan en al zittend schoenen wisselend zwaai ik dat het lekker gaat, maar vooral dat ik er plezier in heb. Ondertussen lag ik rond de 35e positie. Bij aanvang van het lopen voelt het toch vreemd aan. Niet zo zeer de overgang, maar vooral heb ik het idee dat ik een laag tempo loop. Zonder snelheidsmeter schat ik het op 4:30/km hooguit in. Voelde dus bagger. Toch begin ik zeer snel andere lopers in te halen...en daar zou geen eind aan komen. Een onophoudelijke stroom mede-atleten tonen aan dat het zwaar is...niet enkel de hitte versloomt, ook het 60% onverharde met hierin een klein aantal venijnige korte klimmetjes over mul zand helpt hier goed aan mee. Drie rondes lang gaat het zeer makkelijk en loop ik op reserve. De vierde ronde begint toch ook bij mij gevoelsmatig zwaar te worden. Ben inmiddels wel klaar met de hitte en het zand en de heuvels. Toch bleek dit ook een gevoelskwestie te zijn aangezien de ronden zeer zeer stabiel bleken. Na afloop blijk ik een 39:30 te hebben gelopen en daarmee de 7e looptijd (overall) te hebben gezet. Hiermee ben ik 11e op het NK en ben ik enkel tevreden. Een 100% inspanning zou hooguit een 7e positie hebben kunnen opleveren...dus de insteek is prima en fit kan ik uitkijken naar maandag die meer prio op mijn kalender heeft.

De dag na het NK besluit ik los te fietsen met een enkel doel....high frequency oftewel in navolging op mijn eerdere hartenjagen ga ik nu trapperjagen. Een rit van 40km gaat in 33,3kmu en belangrijker: de cadans is 102. Een nieuw PR op de buitenfiets. Nimmer ben ik de afgelopen 20 jaar boven de 100 geweest. Hartslag ging weliswaar wat omhoog, maar qua inspanning voelde het easy.

De dag van Woerden toch wel gespannen. Topklassering met team 2 (Eelco Goud, ikzeld en Koen Henkes) leek uitgesloten waar ons 1e team (Agnus Gerringa, Guido Kwakkel en Wilfred Verhagen) slechts een positie zou kunnen behalen...1e (daar bestond vooraf eigenlijk al weinig twijfel over). Uiteindelijk won team 1 met 6 minuten voorsprong de wedstrijd en ook werd het parcours met eenzelfde tijd verbeterd. Dit waren dan ook pure opgestelde kanonnen. Als 'coach' van dit team natuurlijk blij en trots. Toch bleek ook team 2 waar ikzelf deel uit van maakte boven verwachting te gaan presteren. Eelco zwom waanzinnig goed en kwam na slechts 14m20 al terug uit het water om mij met een snelle wissel) de snelste bleek achteraf) aan het fietsen te zetten. De benen voelden super en nog voor ik er erg in had was ik bij het keerpunt en stond er 40 gemiddeld op de teller. Het U-bochtje is lastig en die werd dan ook ruim en angstig genomen, maar de weg terug bleef toch lekker op tempo. Met een 38,3 gemiddeld werd de 1e ronde voltooid. Ok...die was niet voorzien. Zou dit forcering zijn of was dit gewoon een prettig tempo. Door de dorpstraat denderend met zijn zeer prettige bochten (full-speed in het stuur neembaar langs de kanten scherend en dan ook nog eens een angsthaas die dat durft...dat moet prettig voelen). De wind weet even niet wat hij met me aan moet. Hij probeert het links en probeert het rechts. Hoe dan ook, de wind had weinig vat want ik bleef lekker gaan. Ondertussen kwam ik Guido steeds eerder tegen, prima, die gaat super. Eind tweede ronde geeft Eelco aan dat we nog 6e liggen....en de benen blijven malen. Deze ronde ging met 37,8 gemiddeld. Volgende ronde en weer zoekt de wind nieuwe invalshoeken. Daar waar de 1e ronde mee was, leek het nu tegen te blazen. Ik fiets inmiddels al dik 20km solo. Niemand die me inhaalt en ook niemand om in te halen. De 3e ronde met 37.6 en het begint druk te worden. De kwart-deelnemers zijn klaar met zwemmen en gaan het parcours op...en-masse. Aanvang 4e ronde is de bocht even lastig waar de deelnemers net op hun fiets willen stappen (en dus enkel even oog voor de pedalen hebben) en ik die de bocht liggend tegen de 40 wil nemen...oppassen dus. Het gaat gelukkig goed. Voor me doemt een zeer grote massa atleten op. Stuk voor stuk richtpunten, maar ook opletmomenten. Het feit dat ze tegen de wind in in groepen 'lijken' te fietsen haalt me uit mijn concentratie...baal dat er weer aan het stayeren zijn. Mijn tempo zie ik zakken en moet me opnieuw focussen: "niet mijn wedstrijd!", denk ik Met wind mee op het terugdeel rijd ik 42,5 en ik wordt ingehaald. Ipv door te fietsen, zakt de inhaler voor mijn neus terug onder de 40. Ik denk: rij dan ook door sufferd en loop nagenoeg direct weer in. Een bocht naar links en ik wil er weer langs. De inhaler besluit op dat moment naar links te sturen en dwingt me op de verkeerde weghelft. Boos roep ik hem toe...en ik ga er voorbij. Even later komt hij opnieuw voorbijzetten...wsl een interval aan het doen: veel plezier verder. Bij de laatste 200m moet je even goed opletten en vooral voorsorteren. Voor het parc ferme moet ik rechtdoor en dus moet ik rechts rijden en de andere links van me houden. Het gaat prima. Snel van de fiets af en op mijn fietsschoenen met 14 in het uur door het parc fermee. Dat gaat nog wel...het stoppen is lastiger...ik glij nog een meter of 2 door wanneer ik te abrupt de benen stilhoudt. Eelco pakt het bandje en doet het bij Koen om. Opnieuw de snelste dagwissel...KAMPIOENEN!

Koen spuit weg...en ik hoor van Eelco dat we 6e liggen...ai, dicht bij een podium, maar weinig hoop op. Toch een Koen die boos is...die gaat blind. Team 1 komt inmiddels over de finish en dan minutenlang...the void. Na 6 minuten komt het volgende team en wordt 2e. Om de bocht duikt daar het slanke gestalte op welke bij slechts 1 persoon kan horen. Geen teams meer na de 2e dus hij heeft verdorie gewoon het podiumplek behaalt. Klasse. Als 3e team komen we over de finish en met de 3e Woerdense deelname ook de 3e keer een podium. Dit keer zelfs dus met twee teams. Kortom...het was een topdag. Jammer is dat na afloop de prijsuitreiking zeer lang op zicht laat wachten. Drie uur na finish zijn we aan de beurt en komt de huldiging. Het enige minpuntje op de opnieuw geslaagde dag.