Teamwork...

Dit weekend stond voor deze solo-sporter een leuk uitstapje op het programma. Met de rijpere heren van Running2000 zouden we een 50km gaan overbruggen...in estafettevorm (gelukkig). De afgelopen twee jaar werden we na de finish gehuldigd door miss Spakenburg (in originele kledij) en was de beloning een beker, maar belangrijker: een spakenburgse koek van 1 meter doorsnee. Daar wil je natuurlijk wel even flink je best voor doen.

Ten derde male zou ik de 4e en ook langste etappe (14,1km) voor mijn rekening nemen. Een jaar eerder was ik daar niet zo blij mee aangezien de vorm toen ver te zoeken was. Gelukkig liggen de atleet en het aanverwante lijf dit jaar beter op lijn. Kwam overigens ook wel goed uit want mijn companen waren allen wat minder zeker van de zaak (Harry in 't Veld kampte met zijn scheen, Hans Lampe had ruzie met zijn onderrug en Chris Henet probeerde de wetten van aerodynamica uit door zijn kleine teen eens dwars te zetten...dat beviel toch niet echt). Gelukkig had ook Ludger Stuijt de laatste maanden een goede vorm te pakken dus om nu meteen alle moed op een podium op te geven was ook weer voorbarig.

De omstandigheden waren voor mij dit jaar goed...zonnig zonder echt warm te zijn. Perfect dus. Harry zou het bal openen maar hoe graag hij ook wilde, de scheen verdomde medewerking. De krappe 8km werd dan ook een ware helletocht voor hem. De wissel zou ook de laatste stap zijn die hij die dag zou zetten, de rest geschiedde hinkend op 1 been onderwijl toch nog foto's van de rest nemend: RESPECT! De achterstand was echter wel meteen flink opgelopen tot in de minuten. Ludger begon meteen aan een goede race en verdween al snel achter de bomen om zijn geheime missie te volbrengen: een inhaalslag van jewelste. Bij het volgende wisselpunt bleek zijn missie wonderwel geslaagd, want hoewel de minuten nog steeds aanwezig waren, waren het er al minder.

De volgende beurt was voor Hans die ruim 9km polderwind tegen voor de boeg had op nu niet het meest inspirerende punt. Als je 9km lang de volgende wissel ziet op een lange rechte weg is het prettig wanneer je onderwijl afleiding hebt. De afleiding pakte goed uit want ook Hans liep een onverwacht goede race. Wederom wat minuten gesnoept.

Hierna was het mijn beurt. Het veld was inmiddels flink uiteengeslagen en ergens in de verte zag ik een blauw shirt lopen...althans...de benen die erbij hoorden natuurlijk, maar je moet je toch focussen en dat valt een blauw shirtje beter op dan wit ontblote benen. Vol dook ik erin met het doel om zo snel mogelijk het gat te dichten. Wanneer je echter nagenoeg gelijke snelheid loopt, duurt dat toch best wel lang. Pas bij km 3 had ik uiteindelijk het verschil van zo'n 400m met het blauwe shirt gedicht en kreeg ik ook beeld van de persoon die erbij hoorde. In de verte zag ik een wit-oranje Davilex shirt pogingen doen om weg te komen wat haar ook aardig lukte als ik niet flink mijn best zou gaan doen. Ik had bij de wissel gezien dat Mirjam Weerd een tijdje eerder voorbijkwam en deze top-triatlete kan een behoorlijk potje lopen. Toch gaf ook dit focus om te blijven beuken ook al deed mijn linkerquad inmiddels weer flink pijn van de verzuring. Opnieuw nam het 3km in beslag om ook dit tussendoel te bereiken. Het volgende doel was een felgeel shirt..en die was dan ook echt felgeel...of rood, het is maar hoe je het bekijkt...en ik bekeek het als volgend doel.

Ditmaal werd het gat wat sneller kleiner, maar eenmaal vlak in de buurt spoorde zijn begeleiders hem kennelijk onhoorbaar aan want de laatste 30m ging toch een stuk moeilijker om te dichten. Tot de afstand nog zo'n 4m bedroeg bleef ik op eigen tempo gestaag inlopen. Om ditmaal het probleem van konthangers uit te sluiten, zou ik proberen te versnellen. De ogen smal dicht knijpend en in gedachten mezelf een andere techniek zien aanmeten (meer arm-inzet en perfecte hakken-bil) en weg was. Door de spleetoogjes zag ik 3:18/km op mijn horloge verschijnen. In de achtergrond hoorde ik een vloek: "#$#&* Daar gaat mijn 3e plek" (ik wist wat hij voelde, maar ja onderdeel van het spelletje). De weg voor me werd nu leeg...wat ik ook in mijn benen voelde. Het gele shirt had ik blijkbaar een flinke mentale tik gegeven want binnen een kilometer was het gat net zo groot als zijn voorsprong bij aanvang van de twee inhaalkilometers.

Het tempo zakte licht en het kostte steeds meer moeite om mezelf op gang te brengen danwel te houden. Bij een bocht naar links ga ik het parcours herkennen en weet wat er nog ongeveer te wachten staat (en dat was geen lange rechte polderweg meer gelukkig). Ik zou weldra bij het laatste bochtige bomen stukje zijn en met dan nog een kleine stukje rechtdoor en slotbocht naar links zou ik Chris aan het werk mogen zetten. Toch lijkt dit laatste stukje altijd een eeuwigheid te duren...maar daar glunderde dan uiteindelijk de snor van Chris. Een tikje op de hand en weg was Chris...en daarmee ook mijn snelheid, wat nu mocht. De brugleuning bood tijdelijk een veilig houvast voor mijn wankele benen. Eenmaal wat bijgekomen was het snel in de auto springen en kijken hoe het slot zou verlopen. Chris liep sterk ondanks zijn teen, maar halverwege zijn 8km kwam toch een conculeet gevoelsmatig snel dichterbij. Even klokken en het bleek nog 50s verschil te zijn...zou dus spannend worden. Doorrijden naar de finish en wachten maar. Chris hield gelukkig stand en daarmee werd de Eemmeerloop 2012 uiteindelijk een prima zilveren plek.

Al met al dus een prima prestatie waar we zeker tevreden mee mogen zijn. De achterstand na 50km was uiteindelijk een 4,5 minuut. Volgend jaar dan maar weer voorsprong pakken en de Spakenburgse koek bemachtigen, want hij is toch wel heel erg lekker altijd.