Ontploft...

Nadat ik vorige week in de Geinloop mijn winterdoel waargemaakt had (zij het een paar maanden later dan gepland...Dronten liep niet...althans, ik liep niet, en Harderwijk liep ik wel...maar dan weer wat meer), was het deze week even tijd voor relatieve rust...op hardloopgebied dan. Omdat binnenkort de ATC Tijdrit voor de deur staat, en hij een sleutel heeft waardoor ik wel open moet doen, was dit de week om de fiets wat meer te bestijgen. Contrastrijk als ik ben fiets ik graag in warmte, waar ik me met hardlopen graag in het bijzijn van Polar Bears begeef. Na de milde winter (leek wel herfst) en koude lente (leek wel winter) heb ik vooral in zuidelijke en westelijke contreien gefietst...virtueel dan. De Tacx is een welkom hulpmiddel.

Vandaag stond de Wallenloop in Elburg van Loopgroep2000 op het programma. Bij voorbaat al kansloos voor een topklassering, want hier komen snelle mannen aan de start die niet terugdeinzen voor een 33-er of sneller. Tijdens het inlopen merkte ik al dat de ijsberen met de staart tussen hun benen (hebben ze die?...de benen dan!), het vrolijke oranjegevoel verruilden voor hun koele hol (blijkbaar niet zo koninklijk gezind) en deed ik figuurlijk, maar ook letterlijk een jasje uit. Een verdubbeling in graden Celsius word ik ondanks alle omhullende vrolijkheid niet zo vrolijk van: 24 graden gaf de barometer aan (vochttekort...dus ik weet het allemaal even niet meer).

De start ging voorspoedig (dat dan weer wel), maar ja, die duurt dan ook slechts een paar seconden. Daarna begeef je toch al gauw in de rest van de wedstrijd. Elburg verlatend zat ik in tweede garnituur...of zoen (het eerder genoemde vocht en tekort) en liep ik op kop...van de zonet genoemde tuur...of zoen dan. Wetende dat de bocht zich na krappe kilometer naar rechts begeeft en de wind op kop zou blazen, besloot ik te proberen zover mogelijk naar voren te komen. Na een kilometer kon ik bijna de eerder genoemde snelle mannen aanraken (iets wat ik ook bij de start had kunnen doen en dus minder inspanning zou hebben gekost, maar terzijde...die vocht en tekort weer he, je denkt dan niet zo helder). Na de bocht kreeg ik een bekend fenomeen...ik liep in een groepje van drie...te sleuren...zonder vrijwillige overnames van de achterliggende atleten. Voor me zag ik dat Jeroen Verboom vandaag ook op zoek was naar de Polar Bears en ik liep langzaam op hem in.

Met de twee in mijn nek nam ik een besluit. Geen zin om weer als lustobject te fungeren waarbij de atleten enkel mijn kont bekeken tot vlak voor de finish, besloot ik tot een zandverplaatsing...oftewel: ik versnelde naar Jeroen toe. Ik weet nog dat ik daar aangekomen ben, maar daar stoppen mijn beelden ook. Ik was na amper twee kilometer compleet gekookt, gaar en geradbraakt...ontploft (ik ben niet zo'n goede kok). De benen wiebelden (en dan niet enkel de richting op die ze normaal op wiebelen). Het grote overleven begon vroeg. Binnen een kilometer waren de plakkers weer terug...en er vandoor. Dat had ik dan wel weer bereikt...maar de volgorde was nu vroeg in de wedstrijd al verkeerd om. Na 3,5km mochten we terug richting Elburg...rugwind, zon in de rug en geen schaduw te vinden. Ondertussen kwamen Wout Mensink, Melchior van de Pol en Jeroen me weer voorbijzetten. Het tempo zakte naar trainingsnivo. Met moeite hield ik de 15kmu vast...maar ik hield hem vast. De 1e ronde was na 18 minuten precies een feit, maar ja, opnieuw die tropen in (zou Hare Majesteit vandaag in Elburg zijn geweest, had ze wsl wel Koning Leeuw tegengekomen). Een tweede ronde van 18 zou niet meer gaan gebeuren en het werd een survival. De warmte leek wel toe te nemen en achterop kwamen verse atleten (althans, nieuwe) aanzetten. Toch bleef ik zo'n 50m voorsprong houden en was ik een 8e plek aan het verdedigen. Dit is 4km lang (en ik was toen al 6km onderweg) wonderwel gelukt. Na 37:38 mochten de benen doelbewust stoppen met wiebelen. Dit was wel even wat anders dan vorige week...

Deze week verder voorbereiden op de tijdrit van 46km komende zondag. Het zal mij benieuwen hoe die gaat verlopen...maar dat zal ik ongetwijfeld ooit weer wereldkundig maken (en anders doet de organisatie dat wel via de uitslagen).