Diep gaan in Challenge 2014...

Om 4.30 begon de dag waar bijna tien maanden geleden al de datum van bekend was. Wat kan de tijd dan toch ongenadig hard voorbij vliegen als dat moment opeens daar is. Het was raceday in Almere...op de monsterafstand weer. Laatste weken mezelf wellicht wat extra druk opgelegd door in mijn hoofd na te gaan denken om EK te gaan worden. Niet als doel, maar als winnaar in 2013 op hetzelfde evenement vond ik dat ik dat recht verworven had. Al redelijk gespannen togen we dus gisteren naar de Esplanade die er velen malen beter uitzag dan de regenjas een jaar eerder. Naarmate de seconden voorbij tikten voelde ik de spanning flink toenemen. Buienradar zat er weer eens flink naast. Weer was nu goed, maar windkrachtje twee...ik heb hem niet gevoeld.

Na een laatste sanitaire stop en nog twintig minuten voor de start begin ik met de laatste voorbereidingen. Als laatste is het wetsuit aan de beurt. Onhandig krijg ik uiteindelijk het neopreen in een staat waar nog slechts de rits gesloten dient te worden. Huub is een geweldig suit...maar pas als hij dicht is. De rits krijg ik weer eens niet omhoog en een duits echtpaar biedt aan om te helpen. "Thanks...but be careful not to pull too hard because it's a quick-release". Na wat gewurm achter mijn rug hoor ik het ritsende geluid...en voel ik vlak daarna mijn rug volledig ontspannen. Ai...toch te hard gepulled en de quick-release deed opnieuw zijn werk...met nog tien minuten voor start. Dat ding krijg je dus als je hem aan hebt niet meer in ritshouding en snel moet ik opnieuw beginnen. Wetsuit uit, rits inklikken, beetje omhoog trekken (lukte nu wel), wetsuit weer aan...en jawel...de rits kreeg ik nu wel omhoog (zelf). Snel ren ik naar de groep waarbij ik nog een flink end moest lopen (atleten stonden weliswaar vlak naast me, maar het hek ertussen was onneembaar. Ik wurm me naar voren en met nog twee minuten te gaan lig voel ik het Weerwater eindelijk op mijn tenen. Ik kan nog een front-positie bemachtigen vlak achter Maryvonne. Tien seconden later schiet het kanon me flink gestressed weg en gaat mijn tijd lopen. Ik lig midden in het geduw, getrek en gevecht. Kan niet echt goede slagen maken, maar heb wel veel bubbels voor me. Wat ik inlever door dat wat ik mijd krijg ik gelukkig wel terug door de bubbels die me omhoog lift en snelheid geven. Na zo'n 600m begint het bij de boei eindelijk wat rustiger te worden en kan ik echt op mijn piepjes (67/minuut) gaan zwemmen. Een hele tijd hou ik nog wat voeten voor me en na 22 minuten rond ik boei twee terug richting Esplanade. Ik weet dat ik vorig jaar zo'n acht minuten nodig had voor die deel dus ik ben werkelijk super op gang gekomen. De kramp die ik na 50m al kortstondig voelde in mijn voet is uitgebleven en ik ben gewoon lekker bezig. Tweede ronde kom ik wel alleen te zwemmen...nu ja, op kop van een groepje. Groepje voor me is net te ver weg (zo'n 30 meter) maar begint wel langzaam terug te komen. Na opnieuw de tweede boei denk ik weer aan mijn trainingen en begin de druk op mijn handen en onderarmen op te voeren en langzaam maar zeker krijg ik weer bubbels in mijn gezicht. Na 1u01m53s mag ik het water uit en zwem ik achttien jaar na mijn debuut nagenoeg een gelijke tijd als destijds. Met een 64er was ik voor zeer tevreden geweest, maar dit was eigenlijk zwaar onverwacht.

Redelijk rustig ga ik naar TA1 en zet me neer op een stoeltje om mijn suit uit te trekken en pak mijn tas. Nummer 148???...ehm, Toffe...je hebt nummer 248!! Damn, verkeerde rij. Meteen na het parc-ferme voel je al dat de wind een probleem gaat geven. Richting Gooimeerdijk kan de snelheid niet echt omhoog en na 5km heb ik pas een 33kmu op mijn teller staan. Ik had na vorig jaar zo mijn hoop op een sub-5 te fietsen in de LD, maar dat is gewoon absoluut onmogelijk dit jaar. Richting dijk Almere-Lelystad weet ik door de zijwind nog wel even de 35 gemiddeld te halen, maar dan komt de ruime bocht naar rechts en de wind blaast nu vol op de kop. Ik kan niet harder meer dan 28kmu. Mijn Garmin piept al sinds ik op de fiets zit dat ik mijn hartslag veel te hoog is. Ik had een max van 154 ingesteld, maar ik zie continu een ruime 160. Ik negeer het want ik wil en niet langzamer dan dit (vond dit al bedroefend) en de benen lijken het tot nu toe goed aan te kunnen. Ieder kwartier grijp ik naar mijn bidons. Ik wissel sportdrank met gel. Ik merk dat wat me vorig jaar een goede wedstrijd gaf nu wat onrust geeft. Af en toe boer ik mijn gel weer omhoog, maar hoef niet mijn voeding eruit te geven. Toch maak ik me zorgen en voel me niet echt lekker. In mijn hoofd heb ik hectometerbordje met 24 zitten waar de Knardijk begint. Daar gaat de wind van kop af en kan snelheid wat omhoog en de druk omlaag. Na veel gestoemp met mijn neus strak op mijn stuur om zo diep mogelijk toch nog wat wind te ontwijken nadert bordje 24...maar niet de Knardijk. Damn...had even niet goed opgelet, want de Knardijk begint pas bij 28. Gaande de eerste 40km begin ik zwaar negatief te denken en angst op te bouwen voor de volgende ronde. Wanneer ik eindelijk de dijk af mag gaat de snelheid wel omhoog, maar met een lage 31er inmiddels op de teller weet ik dat ik nu twee uur lang 41kmu moet gaan fietsen. Daahaag vijf uur. Zo goed als het zwemmen ging...alles begint verloren te raken nu in mijn hoofd. Hartslag blijft ook op 'wind-mee' boven de 160 en ik krijg het niet omlaag. Het gemiddelde gaat inmiddels wel gestaag omhoog en bij de coach-post kom ik aan met een 33,9kmu. Snel wissel ik mijn bidon die Annette me aanrijkt en opnieuw richting de Horror-dijk. Na drie uur race stop ik met mijn gels en schakel ik over op pure sportdrank. Dat geeft wel wat rust in mijn lijf. Hartslag gaat inmiddels wat omlaag, maar blijft nog steeds tussen de 156-160. Op de dijk is de wind wat gedraaid...nog meer op kop...en wat toegenomen. Opnieuw die vreselijke sub-30. Soms even mezelf forcerend naar de 30 om in ieder dat maar weer eens te zien, maar al snel reageert de hartslag hierop. Ik verlang naar einde dijk waarvan ik nu weet dat ik tot 28 moet aftellen. Toch wordt ik niet veel ingehaald en heb ik zelf inmiddels een flink pak zelf ingehaald. Bij 167km komt teammaatje Frank Werkhoven me voorbij. Die is super bezig op zijn debuut. Terug op de Gooimeerdijk met nog zo'n 10km tot transistion zet ik nog één keer flink aan. Normaal is dit het moment om gas terug te nemen en te herstellen, maar ik besluit om tot uitloopstuk (5km) nog volle bak te gaan. Bij 172km passeer ik Frank weer en druk mijn neus verder omlaag. De wisseling is na 175km weer ongedaan gemaakt en Frank komt opnieuw voorbij en fietst nu snel weg. Ik laat mijn snelheid vieren en ga in herstelmodus.

In TA2 hang ik mijn fiets op en zoek snel een WC op. Ik moet eigenlijk al sinds 500m zwemmen, maar lukte gewoonweg niet. Dit moment was onvermijdelijk. In de catacomben mijn gear aan (kousen, sokken, chip weer om, schoenen aan) en easy naar het run-parcours. Ik heb weer wat rust gekregen, maar zie mijn hartslag snel weer oplopen. De eerste drie kilometer voelen goed en ik laat tijden zien vlak boven de 14kmu. Na 3km echter gaat de boel op slot, krijg ik het flink benauwd en steken in mijn hartstreek. Tijdens mijn wandelmomenten wankel ik flink en weet dat dit niet goed gaat. Ik besef me dat dit een hele lange dag moet gaan worden. Begin tweede ronde kom ik bij de coachpost en doe mijn verhaal bij Annette. Ze geeft me aan me te herpakken, maar ik wil enkels verzwikken, benen breken...een reden om uit te mogen vallen. Ik zit er zo vreselijk door heen. Bij coachpost twee kom ik de Lelystad-clan tegen en ik breek emotioneel. Dit lukt niet en dit hoort zo niet voor me. Ik moet juist die marathon kunnen lopen, maar die hoge hartslag nekt me verschrikkelijk. Na zo'n 13km neem ik een lange wandelpauze en besluit om mijn hartslag flink te laten zakken voor ik weer begin. Het duurt minuten maar bij de 140 begin ik weer. Het tempo druk ik flink...beter continu 5m30/km dan 4m45 met 2 minuten wandelen. De drankposten benut ik nu flink. Sportdrank, cola, water...ik pak het allemaal. Ik voel me herstellen en begin weer een lach te krijgen. Bij Annette meld ik dat het beter begint te gaan. De 5m30 wordt 5m15 en blijft verbeteren. Inmiddels krijg ik van iedereen te horen dat ik zo soepel loop en ik begin inderdaad te vliegen. Het tempo ligt inmiddels weer veelvuldig op de 4m30 en ik heb geen tussentijdse stops nodig. Enkel de verzorgingsposten pak ik aan. Derde is super gegaan (achteraf bleek ik hier 8 minuten op de tweede ronde versneld te zijn). Ook de vierde ronde haal ik alles terug wat me voorbij is gekomen. Ik zal gaan finishen en ik ga plezier hebben nu. Inmiddels is het wel wat warmer geworden dus ik begin de water ook over me heen te gooien om te koelen. Ik mijn benen nat worden en bij de rugwind merk ik dat mijn hamstrings beginnen te verstijven. Ik moet het tempo weer wat laten vieren maar met een ander gevoel dan drie rondjes eerder. Nu ben ik kilometers aan het aftellen! Ik blijf goed en relatief makkelijk lopen tot kilometer 40 en dan haal ik even de voet van het gas. Even nog herstellen de 41e en dan los. Ok...werd 41,5km...maar ik versnelde...flink. Langs het parc ferme zijn mijn passen lang en ik sprint bijna het stadion in. De finish laat ik zo'n 10m voor de streep beginnen. Ik ben toch niet gek dat het in een zucht over moet zijn. Dit is even mijn feestje. Tijd...toch nog een 10u19 (vanaf de eerste kilometers fietsen genegeerd), Ik val compleet leeg in de armen van Ruud de Haan omdat ik nog nauwelijks op mijn benen kan staan. Ik hoor dat ik 3e op het NK ben geworden....SUPER, totaal niet meer verwacht. Ook race-director Richard komt erbij en hij neemt me over van Ruud en brengt me naar Annette. Even een momentje samen omdat dit wel een van mijn zwaarste (niet de!!!) deelnames was. Wat een dag en wat een verhaal. Afgelopen jaar blijkt uiteindelijk synoniem te zijn geworden aan het verloop van mijn wedstrijd. Goed beginnen, instorten, oppakken en weer doorgaan.

Thuis blijk ik overigens geen derde, maar vierde op het NK. Teammaatje Frank (2e) zat voor me, maar stond in uitslagen niet bij de H40 ingedeeld...en dat hoort wel zo te zijn. Ik schuif dus naar de vierde plek op 82s van nummer drie. Voorlopig was dit even de laatste hele voor me. In 2016 wellicht weer, maar de voorbereidingen kosten zoveel energie dat ik het even niet meer wil (tenzij??? ;) ). In Almere kom ik nog zeker twee keer terug om de tien finishes te halen, maar ik wil ook nog wat wedstrijden in Europa zien en wellicht in Oceanie. Voor nu gaat het boek even een jaartje dicht.

Let's have a party...

Door randzaken (of eigenlijk randzaak) is dit seizoen vooral een strijd buiten het toneel geworden. Zonder hier op in te gaan, had dit vooral zijn invloed op mijn plezier en de beleving van wat toch (mijn) ontspanning behoort te zijn. Zo'n maand geleden was daar the closure en kon ik terug op zoek naar mijn plezier en eigenlijk ook echt beginnen met de reis naar het grote doel dit jaar opnieuw in Almere. Het fysiek was inmiddels weer behoorlijk in het gareel en de geest volgde nu snel. Langzaamaan werden de trainingen beter, langer en vooral sterker. De ultieme testen lieten goede resultaten zien en gaven vertrouwen....zeer veel vertrouwen, en toch, ik voel(de) me niet in de kracht van 2013. De 34km-test ging stukken beter dan vorig jaar, maar ik voel geen echte power om toch ook kort te kunnen knallen. Een 170km macht op de fiets ging wel heel sterk, maar in Emmeloord (laatste Challenge-test ) reed ik in 2013 een 39er het parc ferme in. Nu zou ik blij zijn (vooraf) als de Garmin toch in ieder geval als tweede cijfer de 7 liet zien. Wat er achter de komma zou gebeuren, mijn dag zou al goed zijn.

Ik toog naar de triatlon te Emmeloord met drie doelen. Sterk zwemmen, voluit beuken op de fiets en steady lopen. Om op het verhaal vooruit te lopen....damn, wat kwam dit tot waarheid uit! De zomer keerde op de dag lichtjes terug vanuit winterslaap, maar hield het bescheiden....gelukkig! Een matige wind (gok 3-4Bft) vanuit een redelijk gunstige hoek (hoewel in de wedstrijd bleek hij toch minder voordelig dan vooraf verwacht) en een hittestuwing-dempende 19C zou de wedstrijd verblijden. Het water was na de natte Augustus toch redelijk wat afgekoeld, maar goed te doen. Focus met zwemmen lag vooral de druk op de handen voelen waar ik laatste paar weken mijn aandacht op vestigde. Vanaf de starttoeter voelde handen de gewenste druk en leverde het lichaam de gewenste kracht. Stroming mee en het keerpunt was weldra bereikt...tja, dan stroming tegen. Blijkbaar kostte dat toch iets meer moeite want de lage 16 werd uiteindelijk een lage 17 (dat buitenzwemmen zal me nooit echt gaan liggen). In het parc ferme maar weer eens staand getracht te wisselen, maar ik blijf last houden van duizelingen en stond weer een paar keer te wankelijk om mijn wetsuit uit te krijgen en mijn fietsschoenen aan. Nu had ik niet reuze veel haast, maar om onderwijl een filmpie te pakken was nu ook niet mijn insteek, dus enig tempo mocht toch wel geeist worden. Mijn zwemgroep zat inmiddels al lang breed op de fiets toen ik mijn trappers mocht gaan zoeken.

De wind stond blijkbaar deel 1 goed in de rug, want snel werd de 45kmu aangeraakt...hoewel de benen zich omhangen voelden met zware explosieven en opgeblazen dreigden te worden en ook de rikketik blijkbaar duracell power had gekregen met 160+ ontvouwden zich de gedachten van...nu ja, vooral: AAUUWW. Maar ja, je bent net twee minuten onderweg dus moet nog even. Wonderbaarlijk genoeg konden de benen de pijn blijven verdragen en de rikketik accepteerde de Duracell zonder morren. Iedere ronde kon ik power blijven geven en zo lukte het om nauwelijks terug te vallen op mijn gemiddelde en de 39,2km/u na de eerste ronde heel langzaam (echt heel langzaam) terug te laten vallen in de rondes die volgden. Voordeel was wel de vele deelnemers die in de rondes aanwezig waren zodat er steeds meer springplankjes voor me uit reden. Dat motiveert wel in de machtstrijd. Met nog 1000m te gaan zakt de Garmin toch nog onder de 39kmu....ai, klein baalmomentje, maar meteen vreugde dat ik dit weer kan. Easy met de wissel en rustig de sokjes aan om geen blaartjes op de tere voetjes te krijgen. Lopen voelde meteen sterk. Verbazingwekkend, want ik was toch flink bezig geweest om de dynamiet om mijn benen te ontsteken. Schijnbaar natte lucifers of los kontakkie, want de benen wilden gewoon gaan. Na 500m zie een tempo van 4:05 aangegeven worden en het voelt gewoon domweg makkelijk! Het goede verloop van mijn wedstrijd maakt plaats voor meer en meer vreugde en ik ga feest vieren met deelnemers en publiek. Ik heb me niet vaak zo ontspannen gevoeld. High-5 (verkrijgbaar bij uw betere online store Produrance.nl! ;) met bekenden uit het publiek, geintjes met vrijwilligers en wanneer ik collega-TVLer Jorgen in het oog krijg bedenk me dat hij wellicht nog niet in het oog heeft, maar me weldra in zijn oor zal merken. Op één meter beginnen ik luidkeels JORGEN, JORGEN te scanderen en zelden zo'n geweldig beduusde blik gezien (sorry, Jorgen...mijn feestje was gaande en ik wilde je deelgenoot maken! ;) ). Begin vierde ronde kom ik weer langs de (o.a.) Lelystad-clan en ik speel hide-and-seek met een mede-atleet. Kortom...normaal zou je zeggen: verdoe je energie niet met dergelijke onzin....maar vandaag mocht het allemaal. Ik voelde me ongelooflijk super geweldig sterk. Ik finish als 11e overall met andere collega-TVLer Frank Werkhoven zo'n 40s voor me. Damn...die heeft sterk gelopen vandaag! R.E.S.P.E.C.T!!!!

Challenge Amsterdam-Almere...ik ben er klaar voor. Over twee weken weer een feestje (en nu maar hopen dat hij dit jaar niet in het water valt!!!).

Strijd...

Vandaag was alweer het laatste onderdeel van het Almeers Triatlon Circuit. In tegenstelling tot veel voorgaande jaren stond ik net buiten podiumpositie, maar waren de verschillen met brons en vijfde positie gering. Helaas kreeg ik de dag voor de wedstrijd te horen dat Siem-Jan Stam (zilver) en Marcel Caro (5e) vanwege blessures niet konden starten en de strijd met Sander Hospers daardoor om zilver en brons gestreden moest gaan worden. Sander is de betere zwemmer en ik de betere loper, maar ja...een winnaar kent geen pijn noch verlies dus ik had maar één optie: tactiek en volle bak.

De zwemloop in Almere kenmerkt zich sinds vorig jaar door de unieke omgeving van buitenwater (in de zwemloop is dit ongebruikelijk). Omdat de afstand 'slechts' 1000m bedraagt heb ik de afweging gemaakt tussen wel/geen wetsuit. Ik kan goed tegen kou, maar met wetsuit zwem je nu eenmaal sneller. Daarentegen verliepen de wissels in Duin en Huizen niet echt soepel met het wetsuit dus maakte de keuze om het verlies in zwemsnelheid voor lief te nemen en een paar extra secondes hopelijk te pakken in mijn wissel.

Vrij laat ging ik te water omdat je ook weer niet te lang stil wilt liggen in het toch redelijk koele water. Bij de start was ik goed weg, maar al snel merkte ik het verschil met het wetsuit. De benen lagen vreselijk diep (wat is er toch zo anders aan buitenwater t.o.v. het zwembad waar ik dat probleem niet heb) en daardoor kwamen er heel veel wetsuits langs en soms zelfs over me. Denk dat ik door zeker 40 man na de start ingehaald ben. Ok...dit was mijn keuze en daar heb ik het mee te doen. Toch zwom ik voor mijn gevoel sterk (lees krachtig) en compenseerde ik de gebrekkige slepende benen met veel armkracht. Doorkomst eerste ronde kijk ik vluchtig in de overhaal op mijn horloge en zie snel een 650m en bijna 10' aangegeven staan. Damn...dat wordt een paar honderd meter meer dan gedacht en dus meer zwemverlies dan ingecalculeerd. Uiteindelijk bleek de afstand 1,15km te zijn en kwam ik met een kleine 20+ minuten het water uit. Dit zou inhouden dat Sander zeker zo'n 20s extra voorsprong zou hebben op waar ik op wegging.

Niet nadenken en snel voeten afdrogen en sokken+schoenen aan (geen risico op blaren). Opstaan en ondertussen de nummerband om en lopen. Geen idee wat mijn achterstand was. Ik hoorde veel geluid en aanmoedigingen langs de kant, maar ik kwam snel in een soort focus en kon dus de geluidsmassa niet ontwaren in losse zinnen. Voor me loopt clubgenote Linda Nagel en ze vormde een mooi eerste richtpunt. Moest echter nog flink doorlopen en de ademhaling hield te wensen over. Lijkt wel of ik momenteel over mijn grenzen heen moet sporten en tegen obstakels aankom die ik niet gewend ben. Ik ken de achterliggende termijn, maar het is wel wennen om al hyperventilerend door het water en over het land te moeten bewegen. Bij de 1e km haal ik Linda bij en de klok piept een 4.01 weg. Ik weet dat Sander normaliter tegen de 45 minuten loopt op de 10km, maar dit was 9,2km. Ik moet 1m26 + achterstand na het zwemmen goedmaken dus ik verwacht zo'n 30-35s per kilometer te moeten inlopen waardoor de 4m01 op het randje zou zijn. De kilometers erna blijf ik zeer stabiel lopen tussen de 3.59 en 4.03 ondanks heuvel die de energie wegvreet uit mijn bovenbenen en de felle korte afdaling met oneffenheden die erop volgt geeft ook weinig rust. Bij 1,5 ronde op de heuvel (nota bene) kom ik bij Sander maar nu komt het moeilijkste. Erbij komen is vaak niet het grootste probleem...loslopen, daar begint de pret. We wisselen snel respect uit en vervolgen solo onze weg. Bij het 4km-punt kijk ik om op een natuurlijk meetpunt en schat dat ik sinds de heuvel zo'n 20s uitgelopen ben. Dit was de laatste keer dat ik omkeek en vanaf hier gingen de tanden op elkaar, de ogen veelvuldig dicht en lopen voor wat ik waard was. Eind 3e ronde haalt Tjerk Tjallema me in (lap voorsprong) en ik ga in zijn kielzog mee en maak een flinke versnelling. Dit tempo heb ik ooit ook gelopen en ik wilde het weer voelen...hoe lang kan ik mee en wat is het gevoel in techniek en benen hierbij. Het geheugen in dit gevoel is langzaamaan aan het vervagen dus ik moest die scherpte hier weer even inprenten voor de toekomst. Onbewust krijg ik het gevoel dat ik Tjerk opjaag en schreeuw hem toe niets van me aan te trekken en zijn eigen plan te kiezen. Tjerk was ook in een focus en liep hard door en had waarschijnlijk de plotselinge rugzak niet eens in de gaten. In de laatste ronde klokt mijn horloge opeens een 4m12, maar dat was met de heuvel de wiens honger onverzadigbaar was en bleef vreten aan mijn energie. Terug op de boulevard richting finish met nog zo'n 500m te gaan waar ik een ronde eerder Tjerk tegenkwam gingen de ogen dicht en verdrijf ik alle gevoelens van pijn en negativiteit en probeer het hoofd leeg te krijgen. Sneller, sneller, sneller... Iedere seconde kan tellen. Bij de finish val ik leeg op de bank, maar kan slechts een paar seconden blijven zitten. Ik moet de klok zien en meetellen. Het is voor het eerst sinds september '13 dat ik weer echt moet en kan strijden...en dan moet ik het slot zien ontstaan en het resultaat weten. De seconden tikken weg richting de 1m26...en ik weet dat ik het zilver gekregen heb (door uitval van Siem-Jan), maar het brons daadwerkelijk gewonnen. Ik loop snel terug naar de finish om Sander te feliciteren die ook helemaal gelukkig is met zijn podium en we spreken af om de strijd vaker spannend te maken. Strijdend een positie pakken is toch het mooiste in de sport.

De podium in het ATC lijkt dit jaar de breedte in te gaan en dat kan voor 2015 een mooie strijd opleveren. Ik moet wel kijken wat mijn kalender volgend jaar wordt ivm. Denemarken en Luxemburg die in de korte weken voor het eind van het ATC plaatsvinden. Dit is van later zorg...nu beginnen met waar het jaar omdraait. De Challenge...want tot gisteren kan ik niet zeggen dat ik echt een goed jaar aan het draaien ben. Dit was wel een mentale opsteker die ik heel erg nodig heb!

Tiki...tiki...tiki...tiki...taka!

Tja...daar zit je dan weer achter je blog na een wedstrijd. Ditmaal Huizen. Wat moet ik er van zeggen??? Ik hou het maar op een butterfly effect. Zwemmen eigenlijk weinig over te melden behalve dat dit wel de langste OD-zwem uit mijn bijna kwart eeuw lonnen was. Voor het eerst stapte ik na 30+ het water uit, maar dat was niet zo gek wanneer je een bijna 70.3 afstand zwemt (1,8km). De tikkies in het water kwam normaal door en het voelde op zich goed verder. Eerste 300m nog wel rietjes zuigen gehad, maar kon mezelf na 5 minuten toch redelijk rustig krijgen. Begint wel op een kleine fobie te lijken (teveel mensen geeft lijkt wel een soort lichte paniek).

Afgelopen maandag met een groepje 215km (o.a. met Arnout die mij nu brutaal sterk presterend mij toch vooral achterwiel liet zien) gefietst. Hierbij kwam ik na 4km al in een Belgisch gat midden in de weg terecht hetgeen de lucht uit mijn achterband (weer eens wat anders dan de longen) sloeg. Bandje wisselen en de 211 resterende km vervolgen. Bij de auto na ruim 7 uur fietsen merk je dan vrolijk op dat het gat in de weg toch ook een gat van een centimeter in je Aero R4 buitenband heeft geslagen. Veel mazzel dus onderweg, maar band is wel afgeschreven. Gelukkig heb ik nog mijn trainingsband Vittoria Rubino op mijn trispoke liggen en aangezien ik geen tijd had wegens andere zaken om nieuwe band te halen, op zaterdagavond even Rubino oppompen en klaar voor de wedstrijd...dacht ik. Na het inschrijven op de fiets richting het zwemstrandje valt me het tiki tiki onder mijn kont op en opeens besef ik me dat ik vorig jaar nogal aan het kloten ben geweest om die buitenband netjes om mijn velg te krijgen. In parc ferme constateer ik inderdaad dat de band net iets groter is dan de omtrek velg en dat er een mooie bult op de band staat. Hij loopt net niet tegen mijn frame, maar dit gaat humor worden. Ik spring (lees stap) na het zwemmen op mijn fiets en de Black Knight waant zich een Black Bull (die hadden we een paar dagen geleden toch getemd die stier???) en triatleet wordt El Toreador. Een 40km lang bokken (zowel de fiets -letterlijk- als zijn berijder -expressief-) ontstonden in de wedstrijd. Geen moment, maar dan ook geen seconde in mijn ritme kunnen komen. Na 30km vond ik het genoeg en heb de hartslag laten zakken van 150+ naar <140 en ben relaxt terug naar T2 gereden. Dan maar lopen. Het fietsen werd afgesloten met een matige 34,1km gemiddeld. In Duin triatlon een blaar op de achilles dus voorzorgsmaatregelen nemen in T2. Rustig de sokjes aan en lekker op pad.

De eerste stappen laten een compleet ander gevoel zien dan in Duin. Daar ging het fietsen nog aangenaam, maar het lopen voor geen meter...nu ja, geen 9800m. Het butterfly effect deed opnieuw zijn intrede want blijkbaar wilde de loopbenen revanche. Na 10m merkte ik al dat ik zeer makkelijk liep en had het idee nauwelijks het tartan te raken waar de eerste 400m op afgelegd werd. Mijn klokje gaf snel al 16kmu aan wat ik nog wegwoof met de gedachte dat dit door de curve op de baan kwam (GPS in bochten werkt wat minder betrouwbaar #feit). Toch de 1e km piepte vrolijk een 3.48 tevoorschijn om snel weer tot de orde van de dag over te gaan....een 3.46 werd na 200m in de 2e km getoond (???). Ik was stomverbaasd toen zo'n 800m later de vrolijke piep zonnig een 3.49 als 2e kilometertijd toverde. Ok...het voelt dus lekker. Even zie ik het klokje begin 3e km een 3.33 aangeven...maar dat zal toch niet!! Ik viel inderdaad wat terug...op die 3.33, maar de 3km gaf een enthousiaste 3.44 weer. What the hell????? De benen hadden blijkbaar meer vertrouwen dan het hoofd, maar nadenken in (duur)sport is vaak fout. Ik nam het tempo wat terug en ging langzaam via 3.55 naar uiteindelijk een tijdje constant 4.02. Zelfs een misstap pad 2e ronde/finish bracht middels lichte versnelling ook weer de 4.02 naar voren. Pas bij de 9e kilometer werd het tiki taka lopen echt wat langzamer met een 4.10. De laatste kilometer kwam ik clubgenoot Sietze nog tegen die sterk bezig was, maar op 400m baalde dat het voorblijven niet lukte. Ik probeerde hem nog mee te sleuren, maar mistte overtuiging. Bij de finish toch vooral balen van het fietsen en niet het goede lopen bejubelen. Gelukkig is het fietsen te verklaren dus moet ik niet te lang stil bij blijven staan. Kan beter kijken dat ik na lange lange tijd blijkbaar de loopbenen weer terug begin te krijgen ook al dacht ik daar twee weken geleden compleet anders over. Lijf begint dus inmiddels weer op orde te komen, maar in mijn hoofd spookt het nog behoorlijk.

Triatlonnen door een rietje...

Mijn wedstrijdkalender toont de afgelopen maanden vooral veel gele balken welke in mijn kleurenpalet een wedstrijdloze week is. Sinds de hele nu alweer acht-en-halve maand (ik schrijf het maar voluit want het voelt -nog steeds- als gisteren) geleden slechts een handjevol wedstrijden gedaan waarvan twee tijdritten. Vandaag was het dus tijd voor wedstrijd negen....de Duin Triatlon.

Bij aankomst zag ik atleten op de andere afstanden al zwoegen door een zandvlakte die in mijn verbeelding dan meteen weer overeenkomsten geeft met de Sahara...warm en zand, dit wordt dus weer afzien. Voor aanvang ontvang ik van Loran van ProDurance.nl nog mijn trisuit en de berijder van The Black Knight neemt een beetje blauw op zijn kleurschakering...dit zou mooi kleuren bij mijn teint zo zou later blijken toen de zuurstof in mijn longen de economische malaise van 2008-2013 deden herleven. Vanaf aanvang zwemmen zou het als vanouds worden. Niet het tempo, maar het vechten...dit was als in de jaren '90 en dan begin ook nog. Mijn wetronoom piepte keurig de toontjes op de 67 slagen/minuut weg en ik kon goed volgen. Na net 200m zwemmen ging echter de linkerklomp in staking en een total-shutdown dreeg. Na wat onderhandelen schoot de kramp een kleine minuut later eruit en kostte dit nauwelijks tijd. Het bleek echter wel de aanvang voor een zware dag. Veel golven heb ik laten verdwijnen in een poging lucht te happen. De zuurstof werd echter veelvuldig vervangen door l'eau en zo nu en dan een voet (die ik overigens ook nog een keer microscopisch dichtbij op mijn brilglas kreeg). De landlap kwam na 11.30 wat snel lijkt, maar de afstand gaf een kleine 660m aan. Had dus meteen het perspectief terug. In het water flink fanatiek dolfijnen waar Flipper jaloers op zou zijn, maar de inspanning sloeg werkelijk alle lucht uit mijn lijf. Moest hier flink van bijkomen. Na een kleine 23.30 of 1300m mocht het water verlaten worden.

In T1 bleek ik het soepele van het wisselen toch enigszins weer onder de knie te moeten krijgen. Tot 3x toe moest de helm opnieuw opgezet worden omdat de band achter mijn hoofd een soort van dubbel zat. Ook bleek de magnetische kracht natuurkundig niet tot de sterkste te behoren...het spiegelvizier vloog op de grond en reflecteerde een nu al vermoeid gezicht...helaas was het vizier rechtstreeks op zijn eigenaar gericht. Een dikke minuut verspeeld in T1, maar who cares (nu).

Op de fiets kwam de adem niet terug. Eerste ronde kwam de snelheid overeen met de hoeveelheid lucht. Dat was allebei niet veel. Toch gaande de rondes gingen de benen goed draaien en kwam er langzaamaan snelheid in. Merkte op gegeven moment echter wel op dat een 'dame' probeerde te wieltje-vrijen. Een boze blik deed haar een 'sorry' tot uitspraak manen en ze kwam voorbij...om voor me 2kmu langzamer te gaan rijden (??). Dat wicht heb ik gaande wedstrijd nog zeker 6-7x in mijn wiel moeten wegkijken waarbij het hele proces zich continu herhaalde. Na de vierde keer achter haar gebleven, maar dat was onder kunnen fietsen. Er full-speed voorbij kostte teveel kracht en ik kreeg haar niet los. Het irriteerde me mateloos.

De T2 was het beste onderdeel van de dag. Fiets wegzetten, helm af, schoenen uit en weer aan en lopen maar. Dat ging soepel. Ook het lopen voelde meteen goed...de eerste meters. Een hellend vlak af met veel los zand zorgde dat ik moest zoeken en toch vooral slipte. De eerste kilometer liep ik nog een tempo van 3.50...maar die zou ik niet meer terugzien. Ik voelde de vermoeidheid in de mulle zandstrook van 300m in mijn benen schieten en had het gevoel dat ik wel ademde...maar niet inhaleerde. De zuurstof ging met moeite over de longen. In de route zaten twee (normaliter lichte) klimmetjes, maar ze voelden als de Kilimanjaro. Het werd een flinke strijd...maar vooral tegen mezelf. De bandenplakker werd begin tweede ronde voorbijgegaan. Dat was mijn eer te na om die voor me te laten. Bij 8km begonnen ook de nieuwe Hyperspeeds hun tol te eisen zonder sokken. Een mooie gevoelige plek was zich aan het vormen op mijn achilles. Was wel pijnlijk, maar daar valt mee te lopen. Uiteindelijk na 2u12 over de finish hetgeen niet zoveel zegt in triatlon omdat afstanden varieren. Dit was uiteindelijk een 1300m-37,5km-10km. Op de genormaliseerde afstand kom ik dan rond de 2u20...wat voor mijn doen aan de onderkant van goed is (iig beter dan slecht...zeker gezien het loopparcours). Na de finish tot 's avonds laat nodig gehad om weer echt zuurstof te krijgen. De ademhalingsspieren lijken in de afgelopen maanden dus de grootste achterstand te hebben opgelopen. Daarmee was dit een mooie test en zijn ook die spieren nu wakker geschud. Toch proberen zo nu en dan ook in training wat meer de rode zone op te zoeken.

Oh ja...de kauwgom bleek uiteindelijk tweede te zijn geworden...jammer genoeg.

Denkfouten in polderwind...

Opnieuw een tijdrit voor de boeg na een week eerder te hebben gespeeld in de Sahara van Nederland: Almere. Althans...zo zag mijn fiets er na afloop uit. De neergedaalde Saharazand in combinatie met wat echte zure Hollandse regen maakten de zwarte carbon wielen tot gebleekte spoken (nee..de O is correct!).

Als ik nog de 40kmu wilde verbreken waar ik al een paar jaar nu jacht op maak, moest het vandaag weer gebeuren (de overtuiging kon de poging niet overtreffen). Komende periode weinig wedstrijden en een tijdrit van 33km in mei zal niet als 40kmu-doorbraak gehonoreerd worden...al zou het lukken (doel, droom, barierre is immers...40 kilometer in een uur). Vooraf meende ik dat de wind gunstig stond. Ondanks dat ik het parcours behoorlijk goed ken (is zo'n beetje mijn achtertuin) toch een flinke denkfout hierin. Bij de start valt het grote aantal onbekenden me op. In Almere en tijdrit...ik verwacht dan veel triatleten. Ik had wel vernomen dat Rotterdam een feestje wilde vieren voor het aanstaande kampioenschap van Ajax. Ze hadden daarvoor blijkbaar een 42 kilometer lange ereronde georganiseerd waar veel aanhangers (ook uit het buitenland) op af bleken te komen (toch knap dat Rotterdam het vierde kampioenschap een jaar eerder al voorzien had en toen de voorbereidingen begon).

Bij de start meteen mijn volgende fout. In volle enthousiasme ging ik op de pedalen staan en trok de snelheid snel naar de 40+. Na twee minuten ging het brein bedenken dat dit toch wel het wind tegen deel was en dat een 40+ dan voor mijn capaciteiten wel heel ambitieus (lees: onbezonnen) is. De hartslag reageerde met een rechte streep richting de 160 die de benen meteen tot vertraging maande: OUCH (verkeerde OUCH Maikel Z.). Toen het brein de macht terug genomen had, werd de snelheid stabieler. Bij het opdraaien Ibisweg kwam de wind lichtelijk schuinachter. De snelheid kon nu strak naar de 42kmu en nam het gemiddelde mee tot een ruime 41er. Bij het clubzwembad van TVL (de Reigersplas) kwam ook het bos bomen over een lengte van zo'n 6km. Ai...deze was ik dus vergeten. Het was nu niet meer met behulp van de wind, maar puur op eigen kracht. De snelheid zakte terug van 38kmu. Ondertussen dreeg het vizier ook weer te willen beslaan. Van Remco Grasman had ik eerder gehoord dat echte tijdrijders naar beneden kijken...dus dat deed ik ook maar snel. Daarmee verdween de condens gelukkig weer van mijn vizier (de zeepsop was dus niet de oplossing...we hebben nog meer middelen). Toen de laatste kilometer van het wind deel inging verdween gelukkig ook het laatste stukje bos en kon ik nog even profiteren. Het gemiddelde lag na opdraai Tureluursweg (op 22km) uiteindelijk op 41,4kmu. Vanaf hier zou het werken worden met open stukken en harde wind op kop. De twee atleten die me vlak voor opdraai inhaalden kon ik op korte afstand voor me houden hetgeen bleven motiveren om te blazen. Op een atleet pakte ik zelfs langzaam afstand terug en nam kort de positie weer terug. Ondanks harde wind kon ik hierdoor toch nog een tijd 36+ blijven duwen. Toen de atleet me voor de derde keer terug pakte (je kunt toch een extra zetje geven op zulke momenten ondanks dat je met een afstand van 15m nauwelijks fysiek voordeel ondervind is het blijkbaar toch mentaal een hulpje) kon ik echter niet volgen en brak de snelheid naar de 33-34. Het 40+ gemiddelde brak na 28km en vlak daarna werd ik 'gechicked' door een gelikte meid in het roze (ehm...vervang gelikt voor gesoigneerd). Damn...that girl can bike!! Die reed een dikke 40 gemiddeld. Onderwijl werd mijn strijd gestreden op de 30kmu-grens en ik dreigde ook die te gaan verliezen. Ook het toenemende aantal bomen inmiddels weer kon de snelheid niet echt meer hoog houden. De hartslag was maximaal (171 = PR op de fiets) maar het tempo kreeg ik niet terug en ik zag het gemiddelde verder en verder zakken. Met nog 1,5km te gaan het verzet maar op ZWAAR gezet (53-13 meen ik) en pure power naar de finish. Kortstondig kon ik terug naar de 38kmu, maar moest dit na 500m bekopen met even zo zware benen. Toch kon ik het kunstje nog een keer herhalen op 500m, maar daarna was het klaar (gelukkig ook de tijdrit). Eindresultaat was een 37,7kmu en 1:05:01 op de exact vooraf aangekondigde 40,85km. Toch een resultaat naar tevredenheid omdat harder vandaag echt niet gekund had (althans...ik dan).

Déjà vu

De laatste keer dat ik in wedstrijdverband van mijn Black Knight afstapte hadden de weergoden (zij die van wind en regen en niet van zon en warmte) hun best gedaan om me te breken. Na afloop van de inmiddels toch wel zwaarste editie CAA (was dan ook de 1e) kraakte en piepte de Black Knight even hard als zijn berijder. Vandaag was het tijd voor de tijdrit van het ATC. En ja hoor...opnieuw begon de ochtend met regen....en wind. In een flashback déjà vu-achtige spiraal terug naar de 14e van de 13e en ook nog eens Almere. Bah...fiets was schoon, maar de modder zou het zwart binnen 100m al weten te laten vergrijzen of bruinen...ben niet zo van de teints. Angstig hoorde ik de 20 piepjes weggillen. Ik bleek in de groep met de grote mannen te zitten. Ben al geen held en met dit weer, de ondergrond en de bochten...mannen, doe me een lol...en ga voor! Geeft mij wat meer rust als ik de bocht zo wijd mogelijk probeer te nemen.

We begonnen met lichte rugwind (waarom voelt wind in de rug toch altijd als windstilte en wind tegen altijd als S.T.O.R.M...met hoofdletters dan ook nog eens). De teller ging ondanks voorzichtig rijden snel richting de 40+ en dit hield ik vol tot opgang Duikersweg. Op de Vogelweg een dag eerder nog het parcours verkend en daardoor wist ik een paar kuilen die je liever wilde vermijden. Dat lukte gelukkig prima. Op de Duikersweg begon de wind te bonzen en mijn nieuw Kask Bambino vond dat vrij eng (tja...de Kask Puber bestaat helaas nog niet) en begon al vrij snel te huilen. Beroerde was dat daarmee mij volledige zichtsvermogen tot nagenoeg 0 gereduceerd werd. Eerst kon ik nog knipogend naar alle vrijwilligers mijn weg vinden, maar opdraai Tureluursweg (tja...hoe toepasselijk) werd ik (vul de woordgrap zelf maar in) en zag ik dus echt niets meer. Mijn linkervinger snel even Zweeds laten worden en de vinger-wiper was geboren. Links kon ik weer enigszins de kuilen en de modder op me af zien komen. Snelheid bedroeg nog 32kmu en harder was niet mogelijk. Hartslag zakte flink tot lage 140. Zo'n 2km voor eind eerste ronde besloten gebruik te maken van de handige feature van de Bambino: magneetogen. Het vizier werd aan de aanwezig zijnde speaker afgegeven en met full vision stoof ik de tweede ronde in. Onderwijl zag ik een 36,6kmu over de eerste ronde staan. Deze ronde ging al flink harder. Reed ik net op het zelfde stuk net 40+, nu zag ik dikwijls 45 en soms zelfs 46 staan. Lang leve 20-20-vision. Eind Vogelweg gaf de ronde een ruime 41kmu en inmiddels was de totaalteller weer opgelopen naar 37,7kmu. Tja...ik moest weer prijs gaan geven aangezien de open vlaktes zich gelijk bevonden met daar waar de wind open spel had...tegen natuurlijk. Toch kon ik op full-power de teller vaak nog rond de 36kmu houden. Hartslag kwam inmiddels veelvuldig bij de uiteindelijke max van 168. Paar jaar geleden moest ik nog jagen om de 160 te halen dus die winst is behaald. Ook verzuurden de benen dit keer niet dus eigenlijk voelde ik me behoorlijk sterk. Terug de Tureluursweg op was van cadans geen enkele sprake meer. De 78 paste me beter dan een 95. Terugschakelen resulteerde enkel in langzamer fietsen met tijdelijk een cadans van 85 die snel terug ging naar...78. Dan maar twee tandjes erbij en zowaar...het bleef 78, maar nu met hogere snelheid. Raar toch.

Ik wist van de verkenning de lengte van de rechte stukken, dus kon bij opdraai mezelf instellen op 6,5km rechtdoor en dan de laatste bocht richting finish (nog 1,5km). Nu de wind weer in de rug kwam kon ik nog even de snelheid wat omhoog trekken, maar gezien de voorgaande duur en de resterende was een schamele 0,1kmu winst nog mijn deel van 37,3 naar 37,4 uiteindelijk. Toch zeer tevreden omdat de tweede ronde beduidend harder ging met 38,2kmu. Weliswaar een ruime K langzamer dan vorig jaar, maar toen waren de omstandigheden anders en werden de bochten makkelijker genomen. Volgende weer weer een tijdrit met dit keer vier ruime bochten. Mijn Bambino zal ik maar wat oogdruppels geven en ondertussen hopen op beter weer. I have a dream...maar die 40kmu droom heb ik nu al een jaar of zes. Toch maar weer proberen in ieder geval.

Oh ja...tweede ronde gingen mijn bloedeigen ogen zich reflecteren aan de Bambino en beinvloedde de wind mijn oogvochtgehalte. Dit kon ik gelukkig met flink knijpen goed uitwringen.

Goed eind aan slecht winterseizoen

En zo kwam met de Lenteloop te Almere gisteren aan een dramatische hardloopwinter toch een goed einde. Niet de tijd die aanzien boekte noch de positie, maar gewoon nagenoeg pijnvrij kunnen lopen. Het gehele onderstel heeft de laatste zes maanden zijn moments of pain gekend en als laatste in de rij kwamen de achillespezen de laatste 2-3 weken aan bod. Een emmer met paar handen vol ijsklontjes dagelijks boden oplossing en zo ging het slotakkoord van start. Plan was om Frank Veltman te hazen, deels om dienstbaar te zijn, maar toch ook met de intentie niet te hard te starten en mezelf in te dammen. De eerste kilometer moest ik echter nog flink doorstampen om me tot haas op te kunnen werpen aangezien Frank weliswaar 4.00/km wilde maar zijn benen hem richting 3.50 duwden. Eenmaal de positie ingenomen stabiliseerde het tempo zich op 3.55-3.57 en voelde het relatief makkelijk. Bij 5km een IsoGel van Loran aangenomen, maar daarna even lopen rotzooien om de rotzooi in mijn rugzakje te krijgen. Niet gelukt maar gelukkig had Wanni Friderichs zijn zoon als begeleider op de fiets opgeworpen en dus kon ik me alsnog op nette wijze van de rotzooi ontdoen.

Afspraak was tot ca. 9km-10km samen op te lopen en daarna mijn eigen tempo te zoeken. Idee was om negatieve split te lopen en dus bij doorkomst eerste ronde de versnelling opengetrokken en weggestoven met...3.57/km. Dit tempo hield ik welgeteld 1000m vol en toen zakte het tempo door de aangetrokken wind toch enigszins terug (bleek achteraf...had mijn klokje niet op tussentijden gezet). De linkerquad voelde ik langzaam weer vollopen, maar in tegenstelling tot Harderwijk kon ik nu wel behoorlijk op tempo door blijven gaan. Inmiddels liep ik samen met een jongen die van zijn begeleider te horen kreeg rond het 15km-punt dat hij nog een uurtje moest tot de finish. Die was dus bezig met de 30km...dacht ik. Bij 16km begon mijn veter hetzelfde soepele losse gevoel te krijgen welke ik al gedurende een groot deel van de wedstrijd voelde. Voor de spieren is dat gewenst en prima. Van je veter verwacht je toch spierpijn, stijfheid, vastzitten. Het wapperende koordje noopte me tot een kortstondige pauze om hem terug in het gareel te brengen. en de jongen in het groen lag inmiddels op zo'n 100m-150m voor me. Geen erg...30km, geen concu dacht ik nog. Petrus Lenes die de eerste ronde nog voorbij was komen zetten zag ik in de verte langzaam terugvallen. Met nog 500m tot de finish was dit gat te groot en inmiddels zag ik de jongen in het groen rechtsaf richting de finish afbuigen. Ai...verkeerde begeleider bij de juiste persoon geplaatst. Toch concurrentie dus. In 1u19 half kwam ik uiteindelijk tevreden over de finish en kreeg een kaartje met gratis deelname voor 2015 in mijn handen. Ok...onverwacht derde. Leuke bijkomstigheid. Frank kwam overigens vlak achter me binnen dus die had een prima training richting Rotterdam.

Hardloopseizoen '13/'14 ten einde en nu komende weken meer de focus richting fietsen voor de tijdritten over twee en drie weken.

Snel vergeten...

Volgens mij heb ik het al eens eerder geschreven: je hebt wel eens van die wedstrijden die je beter snel kunt vergeten (maar zoals gezegd ben waarschijnlijk vergeten of ik dit al eerder heb geschreven). Apart in een mijn sportleven is dat er wedstrijden zijn die ALTIJD lekker gaan (Huizen, Schagen) en waar je ondanks alles tevreden op terug kunt kijken, maar de vice versa omgekeerde restrospectieve bestaat helaas ook. Hoe goed je je ook voelt in aanloop naar...moment supreme laat je in de steek. Harderwijk Halve Marathon is een mooie wedstrijd...maar in drie deelnames ook drie keer een niet tevreden gevoel overgehouden. De eerste twee keer (1e deelname: discussie km-bordjes en toen nog Polar of waar de 20km lag...de bordjes drukten hun zin door...dus Polar gaf toen bij finish 22km aan, 2e deelname discussie maag en atleet...en toen drukten maag letterlijk zijn zin door en de conclusie was dat de struiken een jaar later flink gegroeid waren) belandde ik ondanks zwalken nog op het podium. Vandaag liep ik best lekker...de eerste kilometer. Een gematigde opening van 3m30 voelde nog als aangenaam. De volgende piep kwam echter bij 3m50 en ik voelde mijn quadricep op slot schieten...verzuring noemen ze dat denk ik...ik noem het zwaar klote met nog 19km voor de boeg. Vlak erna begon mijn rechtervoet ook nog kortstondig te tintelen om daarna geen signaal meer door te geven behalve de zombie-speach: "Ik ben een klompje, ik ben een klompje"...het liep dus voor geen meter. Op de woensdag voor Harderwijk nog een 20km training gelopen puur op gevoel...en dat ging (hoewel de kuit flink door de fysio onderhanden was genomen en flink gevoelig was) erg makkelijk. Het koers-aan tijd-uit principe leidde me naar een makkelijke 1u25 mid en ik voelde me prima. De wedstrijd liep ik amper harder (8km nog in 31m30...maar dat was het breekpunt) ik kwam al gauw op een 15kmu snelheid...dat doe ik verdomme in trainingen...lachend. Ok...het was voor mij sub-tropies met 17C...maar dat mag geen excuus zijn. Na de 8km volgden 3 kilometers van 4m30 en de quad bleef op slot en de zombie onder me bleef spookachtig mekkeren. Bij ingang tweede ronde ter hoogte van 11km-piep vond ik het genoeg. De voorgaande kilometers gaven me niet het gevoel dat ik ook maar enige illusie moest hebben om zelfs de 4m30 vast te houden. Bovendien zou doorlopen me niet enkel mentale schade maar wellicht ook fysieke schade opleveren en dus maar de keuze gemaakt om de schoenen bij de hand te nemen en de zombies weer tot leven te laten komen. De stap naar rechts (van het parcours af) werd door de quad eveneens ten zeerste gewaardeerd. Komende weken in de weekenden maar eens zoeken naar wat 10km wedstrijden en vooral focussen op meer fietsen. Binnen vier weken staat immers de tijdrit van het ATC op het programma en het wordt toch wel weer eens tijd voor een persoonlijk succes in een wedstrijd en niet enkel in training.

Where have you been?

De korte versie: het liep niet zo lekker (letterlijk). De lange versie: het liep niet zo lekker (letterlijk en figuurlijk). De toekomst wat nu inmiddels weer verleden is kondigde zich eigenlijk ergens in juni al aan. Het fysiek gaf blijk van toch wel een slepende zware winter 2012 waarin 3x in kort tijdsbestek een marathon overbrugd werd...en dat in een soort van sabbatical-achtig 2012. Een opstart in iets van hooi en vork en zo. De lies en buik herstelden zich wonderbaarlijk in de laatste zes weken richting The Challenge waar de prestatie wellicht tot mijn beste ooit zal behoren (he, het was een beetje nat...10 uur lang). Na de finish namen de lies en buik in de periode volgend weer het voortouw...en flink ook. Er volgden drie maanden van fysieke vormafbraak waar omvang gereduceerd werd tot ca 30km per week. Zo nu en dan een wedstrijdje geprikt welke stukje bij beter weliswaar steeds wat beter ging, maar ver, heel ver van het nivo wat ik zou moeten kunnen. Dieptepunt tevens omslagpunt was de Kromslootparkloop waar ik de ruime 15km met moeite 14km/uur kon lopen. Tja...als het dal bereikt is, kun je weer gaan klimmen. Dit was ook het moment dat het ongemak (te koppig om het blessure te noemen...zeker als je toch iets van soort training kunt blijven hanteren) langzaamaan onder controle begon te komen (iets met piriwormig aanhangsel die mijn heupbuigers of strekkers...weet ik veel, het voelde als fakirisme in core-stability gebied). Ondertussen was het plezier in sport ook flink verminderd en veel gedachten over wat ik nog wil op sportgebied. Heb gewonnen, heb tijden gesport...en daar waar ik een mijn toptijd wil zetten bundelen Thor en Neptunus nu 3x achtereenvolgend hun krachten om het me extra lastig te maken. Challenge Almere gooit er een EK tegenaan om me over de streep te trekken dus opnieuw zal ik starten in Almere in 2014...voor de 10e keer.

Terug naar gisteravond (voor zij die het later lezen: moment van schrijven is 26 januari 2014...dus gisteravond was het zaterdag de 25e). Start van 'is er alweer een jaar voorbij'-ATC. De waxine-loop werd vorig jaar in zelfde soort kledij afgelegd, bij andersoortige omstandigheden. De week voorafgaand aan de week van het ATC eindelijk omvang kunnen draaien met 70+km en een 24km duurloop. Deze week echter weer door allerlei gedoe en tijdsgebrek dingen slechts 1x kunnen lopen en dan nog wel de dag voor de wedstrijd. Het losloop-loopje ging ontspannen maar alsof ik uit coma komend opeens chinees kan spreken, kon ik in de losloop-training opeens midden-/voorvoetlanding lopen. Dat voelde ik echter flink in de kuiten bij het douchen en ook de uren erna.

Bij de start stond ik weer tussen de elite van het circuit...ambitieus wellicht, maar vertrouwende op mijn openingskilometer stond ik wel op mijn plek. In het donker ging de toeter en weg waren. Binnen 20m al bijna plat op mijn b.k door een niet ingecalculeerde vluchtheuvel. Het Ruud Graman-pad vertraagde de benen omdat de ogen nog onwennig waren aan de plotselinge lage lux-en en de dijk op zwalkte het groepje van rechts (voor mijn gevoel liepen ze in het gras, maar was niet te zien) naar links en hielden nog in leek het. Even gedachten gehad om naar plek 1 te lopen al zou het kortstondig zijn. Juist op dat moment gaat het groepje iets sneller en haak ik af om in eigen tempo door te gaan. Toch zoemt mijn Garmin tevreden een 3m29 op de opening. Na ca. 1,6km komt de omkeer terug richting Haven, maar blijvend angstig voor de lies en niet echt overzicht wat er zich onder mijn voeten doorbeweegt neem ik de U-bocht erg ruim en voorzichtig. Ondertussen komt een shadow (zij die zonder lampjes zich door het donker voortbewegen) me voorbij. Dit stuk blijkt er een behoorlijke rugwind te staan en doet mij denken aan de volgende U-bocht wederom terug richting haven over ca 5km...diezelfde wind komt dan nog steeds uit deze richting, toch zal ik mijn weg in omgekeerde richting moeten vervolgen...er tegenin dus...ik huiver even. Het valt me op dat mijn Garmin steeds iets later tevreden gaat zoemen dan de km-bordjes langs het parcours. Ik noem het maar compensatie voor de tijd die je in het donker verliest en accepteer de kleine afwijking. Even verblind bij de boog bij het 4km hoor ik een bemoedigende "kom op Randy" van achteren opzij en weet dat het Petrus Lenus is (bij start/finish hoorde ik via de speakers al dat hij vlakbij was). In het donker komt vanuit de Hollandse Brug een auto over de dijk richting Haven rijden en we doen een wedstrijd wie elkaar het meest kan verblinden...ik met mijn mijnwerkerslampje van 3W of hij het zijn grootstralers...na het passeren knipper ik nog wat na. Fastforward aangezien de opvolgende kilometers eigenlijk weinig spannends met zich meebrachten en ik in erg prettig cadans op second-breath liep zonder inhoud om meer kracht te leveren. De gevreesde tegenwind bleef overigens uit op het terugdeel. Bij de 9200m voel ik even een steek in mijn hamstring en kuit en schrik daardoor. Toch vertraag ik niet. De boog leert me dat Merijn zeer vlak achter me zit, maar ik ben geen sprinter en ga ook niets forceren om deze strijd aan te gaan...ik zou hem niet winnen en het zou me ook niets leveren. Na 37m42 stopt de klok en ben ik erg tevreden. Parcours was wellicht 9800m maar dat compenseer ik dit keer wel met de gedachte aan de nachtloop en de U-bochten waardoor je toch iets anders loopt en meer vertraagd. Vlak achter me zit Jurgen die in Lelystad voor me zat. Het zijn kleine overwinningen die me langzaamaan weer naar voren brengen waar ik hoor en wezen moet.