Diep gaan in Challenge 2014...

Om 4.30 begon de dag waar bijna tien maanden geleden al de datum van bekend was. Wat kan de tijd dan toch ongenadig hard voorbij vliegen als dat moment opeens daar is. Het was raceday in Almere...op de monsterafstand weer. Laatste weken mezelf wellicht wat extra druk opgelegd door in mijn hoofd na te gaan denken om EK te gaan worden. Niet als doel, maar als winnaar in 2013 op hetzelfde evenement vond ik dat ik dat recht verworven had. Al redelijk gespannen togen we dus gisteren naar de Esplanade die er velen malen beter uitzag dan de regenjas een jaar eerder. Naarmate de seconden voorbij tikten voelde ik de spanning flink toenemen. Buienradar zat er weer eens flink naast. Weer was nu goed, maar windkrachtje twee...ik heb hem niet gevoeld.

Na een laatste sanitaire stop en nog twintig minuten voor de start begin ik met de laatste voorbereidingen. Als laatste is het wetsuit aan de beurt. Onhandig krijg ik uiteindelijk het neopreen in een staat waar nog slechts de rits gesloten dient te worden. Huub is een geweldig suit...maar pas als hij dicht is. De rits krijg ik weer eens niet omhoog en een duits echtpaar biedt aan om te helpen. "Thanks...but be careful not to pull too hard because it's a quick-release". Na wat gewurm achter mijn rug hoor ik het ritsende geluid...en voel ik vlak daarna mijn rug volledig ontspannen. Ai...toch te hard gepulled en de quick-release deed opnieuw zijn werk...met nog tien minuten voor start. Dat ding krijg je dus als je hem aan hebt niet meer in ritshouding en snel moet ik opnieuw beginnen. Wetsuit uit, rits inklikken, beetje omhoog trekken (lukte nu wel), wetsuit weer aan...en jawel...de rits kreeg ik nu wel omhoog (zelf). Snel ren ik naar de groep waarbij ik nog een flink end moest lopen (atleten stonden weliswaar vlak naast me, maar het hek ertussen was onneembaar. Ik wurm me naar voren en met nog twee minuten te gaan lig voel ik het Weerwater eindelijk op mijn tenen. Ik kan nog een front-positie bemachtigen vlak achter Maryvonne. Tien seconden later schiet het kanon me flink gestressed weg en gaat mijn tijd lopen. Ik lig midden in het geduw, getrek en gevecht. Kan niet echt goede slagen maken, maar heb wel veel bubbels voor me. Wat ik inlever door dat wat ik mijd krijg ik gelukkig wel terug door de bubbels die me omhoog lift en snelheid geven. Na zo'n 600m begint het bij de boei eindelijk wat rustiger te worden en kan ik echt op mijn piepjes (67/minuut) gaan zwemmen. Een hele tijd hou ik nog wat voeten voor me en na 22 minuten rond ik boei twee terug richting Esplanade. Ik weet dat ik vorig jaar zo'n acht minuten nodig had voor die deel dus ik ben werkelijk super op gang gekomen. De kramp die ik na 50m al kortstondig voelde in mijn voet is uitgebleven en ik ben gewoon lekker bezig. Tweede ronde kom ik wel alleen te zwemmen...nu ja, op kop van een groepje. Groepje voor me is net te ver weg (zo'n 30 meter) maar begint wel langzaam terug te komen. Na opnieuw de tweede boei denk ik weer aan mijn trainingen en begin de druk op mijn handen en onderarmen op te voeren en langzaam maar zeker krijg ik weer bubbels in mijn gezicht. Na 1u01m53s mag ik het water uit en zwem ik achttien jaar na mijn debuut nagenoeg een gelijke tijd als destijds. Met een 64er was ik voor zeer tevreden geweest, maar dit was eigenlijk zwaar onverwacht.

Redelijk rustig ga ik naar TA1 en zet me neer op een stoeltje om mijn suit uit te trekken en pak mijn tas. Nummer 148???...ehm, Toffe...je hebt nummer 248!! Damn, verkeerde rij. Meteen na het parc-ferme voel je al dat de wind een probleem gaat geven. Richting Gooimeerdijk kan de snelheid niet echt omhoog en na 5km heb ik pas een 33kmu op mijn teller staan. Ik had na vorig jaar zo mijn hoop op een sub-5 te fietsen in de LD, maar dat is gewoon absoluut onmogelijk dit jaar. Richting dijk Almere-Lelystad weet ik door de zijwind nog wel even de 35 gemiddeld te halen, maar dan komt de ruime bocht naar rechts en de wind blaast nu vol op de kop. Ik kan niet harder meer dan 28kmu. Mijn Garmin piept al sinds ik op de fiets zit dat ik mijn hartslag veel te hoog is. Ik had een max van 154 ingesteld, maar ik zie continu een ruime 160. Ik negeer het want ik wil en niet langzamer dan dit (vond dit al bedroefend) en de benen lijken het tot nu toe goed aan te kunnen. Ieder kwartier grijp ik naar mijn bidons. Ik wissel sportdrank met gel. Ik merk dat wat me vorig jaar een goede wedstrijd gaf nu wat onrust geeft. Af en toe boer ik mijn gel weer omhoog, maar hoef niet mijn voeding eruit te geven. Toch maak ik me zorgen en voel me niet echt lekker. In mijn hoofd heb ik hectometerbordje met 24 zitten waar de Knardijk begint. Daar gaat de wind van kop af en kan snelheid wat omhoog en de druk omlaag. Na veel gestoemp met mijn neus strak op mijn stuur om zo diep mogelijk toch nog wat wind te ontwijken nadert bordje 24...maar niet de Knardijk. Damn...had even niet goed opgelet, want de Knardijk begint pas bij 28. Gaande de eerste 40km begin ik zwaar negatief te denken en angst op te bouwen voor de volgende ronde. Wanneer ik eindelijk de dijk af mag gaat de snelheid wel omhoog, maar met een lage 31er inmiddels op de teller weet ik dat ik nu twee uur lang 41kmu moet gaan fietsen. Daahaag vijf uur. Zo goed als het zwemmen ging...alles begint verloren te raken nu in mijn hoofd. Hartslag blijft ook op 'wind-mee' boven de 160 en ik krijg het niet omlaag. Het gemiddelde gaat inmiddels wel gestaag omhoog en bij de coach-post kom ik aan met een 33,9kmu. Snel wissel ik mijn bidon die Annette me aanrijkt en opnieuw richting de Horror-dijk. Na drie uur race stop ik met mijn gels en schakel ik over op pure sportdrank. Dat geeft wel wat rust in mijn lijf. Hartslag gaat inmiddels wat omlaag, maar blijft nog steeds tussen de 156-160. Op de dijk is de wind wat gedraaid...nog meer op kop...en wat toegenomen. Opnieuw die vreselijke sub-30. Soms even mezelf forcerend naar de 30 om in ieder dat maar weer eens te zien, maar al snel reageert de hartslag hierop. Ik verlang naar einde dijk waarvan ik nu weet dat ik tot 28 moet aftellen. Toch wordt ik niet veel ingehaald en heb ik zelf inmiddels een flink pak zelf ingehaald. Bij 167km komt teammaatje Frank Werkhoven me voorbij. Die is super bezig op zijn debuut. Terug op de Gooimeerdijk met nog zo'n 10km tot transistion zet ik nog één keer flink aan. Normaal is dit het moment om gas terug te nemen en te herstellen, maar ik besluit om tot uitloopstuk (5km) nog volle bak te gaan. Bij 172km passeer ik Frank weer en druk mijn neus verder omlaag. De wisseling is na 175km weer ongedaan gemaakt en Frank komt opnieuw voorbij en fietst nu snel weg. Ik laat mijn snelheid vieren en ga in herstelmodus.

In TA2 hang ik mijn fiets op en zoek snel een WC op. Ik moet eigenlijk al sinds 500m zwemmen, maar lukte gewoonweg niet. Dit moment was onvermijdelijk. In de catacomben mijn gear aan (kousen, sokken, chip weer om, schoenen aan) en easy naar het run-parcours. Ik heb weer wat rust gekregen, maar zie mijn hartslag snel weer oplopen. De eerste drie kilometer voelen goed en ik laat tijden zien vlak boven de 14kmu. Na 3km echter gaat de boel op slot, krijg ik het flink benauwd en steken in mijn hartstreek. Tijdens mijn wandelmomenten wankel ik flink en weet dat dit niet goed gaat. Ik besef me dat dit een hele lange dag moet gaan worden. Begin tweede ronde kom ik bij de coachpost en doe mijn verhaal bij Annette. Ze geeft me aan me te herpakken, maar ik wil enkels verzwikken, benen breken...een reden om uit te mogen vallen. Ik zit er zo vreselijk door heen. Bij coachpost twee kom ik de Lelystad-clan tegen en ik breek emotioneel. Dit lukt niet en dit hoort zo niet voor me. Ik moet juist die marathon kunnen lopen, maar die hoge hartslag nekt me verschrikkelijk. Na zo'n 13km neem ik een lange wandelpauze en besluit om mijn hartslag flink te laten zakken voor ik weer begin. Het duurt minuten maar bij de 140 begin ik weer. Het tempo druk ik flink...beter continu 5m30/km dan 4m45 met 2 minuten wandelen. De drankposten benut ik nu flink. Sportdrank, cola, water...ik pak het allemaal. Ik voel me herstellen en begin weer een lach te krijgen. Bij Annette meld ik dat het beter begint te gaan. De 5m30 wordt 5m15 en blijft verbeteren. Inmiddels krijg ik van iedereen te horen dat ik zo soepel loop en ik begin inderdaad te vliegen. Het tempo ligt inmiddels weer veelvuldig op de 4m30 en ik heb geen tussentijdse stops nodig. Enkel de verzorgingsposten pak ik aan. Derde is super gegaan (achteraf bleek ik hier 8 minuten op de tweede ronde versneld te zijn). Ook de vierde ronde haal ik alles terug wat me voorbij is gekomen. Ik zal gaan finishen en ik ga plezier hebben nu. Inmiddels is het wel wat warmer geworden dus ik begin de water ook over me heen te gooien om te koelen. Ik mijn benen nat worden en bij de rugwind merk ik dat mijn hamstrings beginnen te verstijven. Ik moet het tempo weer wat laten vieren maar met een ander gevoel dan drie rondjes eerder. Nu ben ik kilometers aan het aftellen! Ik blijf goed en relatief makkelijk lopen tot kilometer 40 en dan haal ik even de voet van het gas. Even nog herstellen de 41e en dan los. Ok...werd 41,5km...maar ik versnelde...flink. Langs het parc ferme zijn mijn passen lang en ik sprint bijna het stadion in. De finish laat ik zo'n 10m voor de streep beginnen. Ik ben toch niet gek dat het in een zucht over moet zijn. Dit is even mijn feestje. Tijd...toch nog een 10u19 (vanaf de eerste kilometers fietsen genegeerd), Ik val compleet leeg in de armen van Ruud de Haan omdat ik nog nauwelijks op mijn benen kan staan. Ik hoor dat ik 3e op het NK ben geworden....SUPER, totaal niet meer verwacht. Ook race-director Richard komt erbij en hij neemt me over van Ruud en brengt me naar Annette. Even een momentje samen omdat dit wel een van mijn zwaarste (niet de!!!) deelnames was. Wat een dag en wat een verhaal. Afgelopen jaar blijkt uiteindelijk synoniem te zijn geworden aan het verloop van mijn wedstrijd. Goed beginnen, instorten, oppakken en weer doorgaan.

Thuis blijk ik overigens geen derde, maar vierde op het NK. Teammaatje Frank (2e) zat voor me, maar stond in uitslagen niet bij de H40 ingedeeld...en dat hoort wel zo te zijn. Ik schuif dus naar de vierde plek op 82s van nummer drie. Voorlopig was dit even de laatste hele voor me. In 2016 wellicht weer, maar de voorbereidingen kosten zoveel energie dat ik het even niet meer wil (tenzij??? ;) ). In Almere kom ik nog zeker twee keer terug om de tien finishes te halen, maar ik wil ook nog wat wedstrijden in Europa zien en wellicht in Oceanie. Voor nu gaat het boek even een jaartje dicht.