De reis van deze held begon eigenlijk waar hij vorig jaar eindigde. Nadat ik had aangekondigd in 2014 om even een jaartje klaar te zijn met 'den helen', dacht de heer A. Rieu persoonlijk daar geheel anders over. In Freek de Jonge stijl riep hij me toe: "dat zullen we nog wel eens even zien"...en daar was Ironman Maastricht. Goed...over de streep om over de streep te komen in deze 1e IM in Nederland. Meedoen, maar voor plezier en als recreant. Inmiddels had ik me wel al ingeschreven voor de halve Challenge '15 in Almere opdat ik me niet meer kon bedenken om alsnog de hele te doen. Na opgang Cauberg kwam de sporter weer eindelijk in zijn element en bedacht..."als ik nu gewoon een leuke dag heb, goed en fit finish...dan is 6 weken later Almere gewoon een mooi doel...alsnog!" En zo geschiedde. IM Maastricht ging op het relatieve gemakkie (geen walk in the park...maar een dag later was ik eigenlijk nagenoeg fit) en twee dagen na mijn finish contact gezocht met Richard of hij toch misschien wellicht bij wijze van...nu ja...hij wilde en ik ging wederom op voor 'den helen'.
De korte termijn van 6 weken werd benut met nu wel de lange duurlopen te doen die voor IM steeds mislukten (de darmen waren sterker dan de geest gebleken). Het zwemmen geloofde ik eigenlijk wel en deed ik er een beetje naast. Het fietsen concentreerde zich niet meer op de lange duurritten, maar meer op tempo en macht. In de zes weken een tweetal keer nog een 100km gedaan met zes dagen voor de wedstrijd nog een snelle...met lage hartslag (35,4kmu tegen 123HS). Een test moment had ik wederom gekozen in Emmeloord. De wedstrijd waar ik in eerdere edities een zeldzame 39kmu noteerde dus een mooi vergelijk kon ik krijgen. Dit jaar ontsteeg ik mezelf en was een brok zelfvertrouwen....het werd een 39,5kmu PR PR PR!!!
Ondertussen was ik in die zes weken ook begonnen met het lezen van het boek: "De Reis van de Held". Een uitspraak die ik tot me nam was dat je niet je hoop op je doel moest uitspreken, maar je voor moest nemen dat je doel eigenlijk al een feit was. Zo ging ik langzaam in de laatste weken tegen steeds meer mensen om me heen kenbaar maken dat ik geen NK wilde worden, maar dat ik het feitelijk al was! De toekomst moest enkel nog even verleden worden. Op vrijdag bij de registratie liep ik met een bepaalde attitude rond blakend van zelfvertrouwen. Ik was er helemaal klaar voor. Buienradar heb ik de week voorafgaand als een soort van cabaretprogramma aanschouwd. Na voorgaande edities was ik mijn vertrouwen in die site helemaal kwijt en voelde bij de voorspelling een grote glimlach op mijn gezicht komen: "Sure, tuurlijk...Oostenwind...oh nu weer Westenwind...droog...nat, tss, het is toch wat".
Op zaterdag bleek het eindelijk eens wel goed weer voor me te worden. Matige wind uit gunstige hoek (vond ik), lekkere temperatuur (frisjes, maar niet koud) en droog bij het fietsen met in de loop van de marathon een lichte te verwachten bui. Het water voelde bij betreding wel wat fris aan, maar dan moet ik maar doorzwemmen. Na het startschot meteen in mijn cadans van 67 slagen/minuut. Binnen 300m echter gebakelei met een atleet die zonodig naar rechts moest en blijkbaar niet wilde begrijpen dat hij daardoor over twee atleten heen moest zwemmen. Hij ging boos rechtop in het water zodat ik mooi door kon zwemmen. Ook later nog wat geharrewar aan mijn voeten maar een geoefende fietsbeweging en de voeten kregen weer rust. De bochten om de boeien moest ik helaas ruim nemen. Ik zat in een grote groep aan de buitenkant en moest daardoor vijf rijen dik keren. Eerste ronde kwam ik door in 31m45 en hoewel ik daarmee langzamer zou zijn dan in 2014 kwam ik hiermee het water uit rond de 1u04 had ik me bedacht. In de tweede ronde vermaak ik mijn onderarmen tot een centraal massief en begin snel flink wat atleten in te halen. Voel me erg sterk en voel veel snelheid. Was dan ook een grote teleurstelling toen ik bij de schouwburg af mocht slaan richting Esplanade en mijn klokje inmiddels 1u05 aangaf. Snapte (en nog steeds niet) er geen bal van. Kwam uiteindelijk met 1u08 uit het water...een van mijn minste tijden. Nu ja...doorgaan. Ook de wissel liep niet echt soepel. Kreeg mijn suit niet in mijn tas en om een beslagen vizier te voorkomen nam ik bewust de tijd om deze voor een derde keer flink in te smeren met Anti-Fog. Uiteindelijk rennend de TA1 uit kwam de snelheid los. Liep op mijn fietsschoenen een kleine 15kmu.
Almere uitrijdend wordt ik ingehaald door debuterende Sietse-Jan. Ok...die is wat van plan. Richting Gooimeerdijk voel ik me al stukken sterker dan vorig jaar en kom hier aan met ca 35kmu. Meteen het wind mee stuk en dus blazen maar. Vlak voor me vliegen twee zwanen vlak boven de weg. Gaaf gezicht! Langs Almere Poort even een hachelijk momentje toen een langlader mocht oversteken, maar de bocht verkeerd inschatte. Kom je met ruim 40kmu aanrijden en moet je vol in de remmen. Kon er net achterlangs sturen. Vergeten een doorblazen. De lange bocht naar rechts en de rugwind vergaat tot zijwind. De ruime 37kmu die ik opgebouwd heb zal nu langzaamaan gaan minderen. Toch kan ik flink kracht blijven geven en blijf ik eigenlijk de hele dijk in de buurt van de 35-36. Onderweg ook nog een deken van meeuwen over me heen zien vliegen (ca 200 stuks op 2m50 boven de weg)...ook gaaf. Dit waren eigenlijk de enige afleidingen die ik gekend heb tijdens het fietsen...zat volledig in mijn tunnel. Begin Knardijk en de zijwind zou ook komen te vervallen, tijdelijk, tot tegenwind en ook hier een mooi tempo. Hartslag begint wel te klimmen, maar dat boeit me weinig. Als ik sub-5 wilde fietsen, was vandaag mijn kans. Uiteindelijk als het laatste stukje wind tegen in ronde één achter me ligt, staat er een 36,3kmu op mijn teller. Hier kom ik ondertussen Sietse-Jan weer tegen. Bij het passeren roep ik hem nog toe dat het feest gaat beginnen. Er komen nu immers ca 30 positieve wind kilometers aan. Snelheid vliegt omhoog naar ruim 43km op de Gooimeerdijk en ik kom met 37,3kmu bij de coachpost aan. Onderweg kom ik Cor Boerman tegen die al in zijn 2e lap zit. Ik kijk op mijn klokje en het kruispunt en bemerk dat de zeven minuten die Annette me toeriep geslonken zijn tot vijf minuten. Damn...lekker bezig zeg! Terug op de Gooimeer schakel ik nog wat bij en zie de snelheid op 45-47kmu. Vanaf het stukje zijwind richting Lelystad moet ik vergelijk met de 1e lap toch wat snelheid laten gaan (iets meer wind + vermoeidheid), maar kan toch blijven pushen. Hartslag zit inmiddels op 40km-tijdrit nivo, maar dat boeit niet. Marathon is van later zorg. Tegen de wind in moet ik inmiddels een veer laten en moet werken om tussen de 30-32kmu te kunnen blijven. Geen paniek...straks mag je nog een keer varen op de wind. Mijn gemiddelde zakt terug naar de 36 laag, maar ik het stukje bos bij Zeewolde uitkom schiet het tempo weer omhoog. 38-40kmu. Rechtsaf...rugwind en het stijgt verder. Bij de afslag Manege terug richting Esplanade staat er een 36,5 op mijn teller. Normaliter begint hier het grote voorbereiden op de marathon, maar ik zou wel gek zijn om deze snelheid te laten gaan. Beuken op die pedalen...BEUKEN! Na 4u56m30 stop ik mijn fietsteller. Eindelijk na zoveel pogingen due 5 uur grens gebroken. Ik blijk geweldig te hebben gefietst en zie later in de uitslag namen in mijn omgeving die ik niet eens zou dromen. Een 34e klassering overall.
Inmiddels moet ik al vele tientallen kilometers (ca 180 of zo) plassen...dus ik pak die tijd even. Heb drie pogingen nodig om mijn schoenen aan te krijgen en weet dat Cor het PF uitliep toen ik mijn fiets stalde. Het lopen begint voorspoedig en loop de eerste 6 kilometers zeer makkelijk. Na ongeveer vier kilometer kom ik bij Sander Hospers die mede concurrent is voor de titel (had ik me vooraf bedacht). Het eerste vinkje mag gezet worden. Nu naar Cor toe. De vijf kilometer gaat in 22m30 en ik loop zeer makkelijk. Na ca 8km (??) haal ik ook Cor bij en waan me in koppositie voor het NK. Bij 11km hoor ik mijn vader echter toeroepen dat #1 op 700m en 3 minuten loopt. Ik ga er vanuit dat dit een buitenlandse deelnemer betreft maar dat bleek later niet het geval. "Hij heeft een rood broekje, wit shirt en haarband" word ik nageroepen. Ok, speuren maar. In geen velden of wegen te bekennen. Pas bij 23km zie ik bij het grasveldje de atleet in kwestie en kan ik een meetmomentje maken. Na 1m30 kom ik op de plek waar ik hem spotte. Ok...dat is te doen. Bij het 26km krijg ik opnieuw informatie en het gat is nu nog maar 1 minuut. Dit komt goed. Snel haal ik hem bij en loop door. Nu hoef ik enkel nog naar achter te kijken. Opnieuw bij het grasveldje is de afstand inmiddels 200m in mijn voordeel, maar nauwelijks 3km verder is dit niet meer geworden. Ik pak weliswaar mijn rustmomenten vooral bij de drankposten...maar als ik nu in het vizier ben en mijn tegenstander besluit in ronde 6 toe te slaan, heb ik toch wel een serieus probleem. Ook eind vijfde ronde bemerk ik dat de voorsprong niet veel meer is dan 300m...maar goed, ik loop dus uit. Wanner ik opnieuw bij het grasveld positie kan opnemen zie ik hem niet meer in beeld. Dat is dus minimaal 600m geworden want zover kun je kijken. Bij het laatste lange stuk met nog 2km tot de finish kom ik bij Jorgen en bij een drankpost. Ik stop even om me om te draaien, neem wat drinken, maak een praatje met Jorgen die helaas opnieuw last van zijn hamstring heeft en vraagt hoe het voelt om NK te zijn en ik speur de horizon achter me af. In geen velden of wegen meer te bekennen. Voorsprong moet dus zeker een kilometer zijn. Ik mag dus zeker 7m30 gaan lopen en nog ga ik het halen. Ik begin aan mijn zegetocht...ik word gewoon NK!!! Eindelijk na drie derde te zijn geworden (was al onverwacht...tien jaar geleden) pak ik nu de titel. Niet alleen dat....ik lag dus ook op kop van het hele veld H45+...en win dus opnieuw de Challenge. Ik kom uiteindelijk in 9u42m00 over de finish en loop 4m19 van mijn besttijd af. Damn, wat een topdag. De overtuiging die ik in de weken voorafgaand heb opgebouwd heeft zijn vruchten afgeworpen. Heb ervoor moeten strijden, maar nimmer gewanhoopt. Heb echter wel alle theorien over behouden sporten achter me gelaten en de geest het werk laten doen. Deze was vele vele malen sterker dan het lichaam dit keer. Tja...vorig jaar was het andersom, toen was het lichaaam sterker, maar leidde ook de geest de dans.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten