Door randzaken (of eigenlijk randzaak) is dit seizoen vooral een strijd buiten het toneel geworden. Zonder hier op in te gaan, had dit vooral zijn invloed op mijn plezier en de beleving van wat toch (mijn) ontspanning behoort te zijn. Zo'n maand geleden was daar the closure en kon ik terug op zoek naar mijn plezier en eigenlijk ook echt beginnen met de reis naar het grote doel dit jaar opnieuw in Almere. Het fysiek was inmiddels weer behoorlijk in het gareel en de geest volgde nu snel. Langzaamaan werden de trainingen beter, langer en vooral sterker. De ultieme testen lieten goede resultaten zien en gaven vertrouwen....zeer veel vertrouwen, en toch, ik voel(de) me niet in de kracht van 2013. De 34km-test ging stukken beter dan vorig jaar, maar ik voel geen echte power om toch ook kort te kunnen knallen. Een 170km macht op de fiets ging wel heel sterk, maar in Emmeloord (laatste Challenge-test ) reed ik in 2013 een 39er het parc ferme in. Nu zou ik blij zijn (vooraf) als de Garmin toch in ieder geval als tweede cijfer de 7 liet zien. Wat er achter de komma zou gebeuren, mijn dag zou al goed zijn.
Ik toog naar de triatlon te Emmeloord met drie doelen. Sterk zwemmen, voluit beuken op de fiets en steady lopen. Om op het verhaal vooruit te lopen....damn, wat kwam dit tot waarheid uit! De zomer keerde op de dag lichtjes terug vanuit winterslaap, maar hield het bescheiden....gelukkig! Een matige wind (gok 3-4Bft) vanuit een redelijk gunstige hoek (hoewel in de wedstrijd bleek hij toch minder voordelig dan vooraf verwacht) en een hittestuwing-dempende 19C zou de wedstrijd verblijden. Het water was na de natte Augustus toch redelijk wat afgekoeld, maar goed te doen. Focus met zwemmen lag vooral de druk op de handen voelen waar ik laatste paar weken mijn aandacht op vestigde. Vanaf de starttoeter voelde handen de gewenste druk en leverde het lichaam de gewenste kracht. Stroming mee en het keerpunt was weldra bereikt...tja, dan stroming tegen. Blijkbaar kostte dat toch iets meer moeite want de lage 16 werd uiteindelijk een lage 17 (dat buitenzwemmen zal me nooit echt gaan liggen). In het parc ferme maar weer eens staand getracht te wisselen, maar ik blijf last houden van duizelingen en stond weer een paar keer te wankelijk om mijn wetsuit uit te krijgen en mijn fietsschoenen aan. Nu had ik niet reuze veel haast, maar om onderwijl een filmpie te pakken was nu ook niet mijn insteek, dus enig tempo mocht toch wel geeist worden. Mijn zwemgroep zat inmiddels al lang breed op de fiets toen ik mijn trappers mocht gaan zoeken.
De wind stond blijkbaar deel 1 goed in de rug, want snel werd de 45kmu aangeraakt...hoewel de benen zich omhangen voelden met zware explosieven en opgeblazen dreigden te worden en ook de rikketik blijkbaar duracell power had gekregen met 160+ ontvouwden zich de gedachten van...nu ja, vooral: AAUUWW. Maar ja, je bent net twee minuten onderweg dus moet nog even. Wonderbaarlijk genoeg konden de benen de pijn blijven verdragen en de rikketik accepteerde de Duracell zonder morren. Iedere ronde kon ik power blijven geven en zo lukte het om nauwelijks terug te vallen op mijn gemiddelde en de 39,2km/u na de eerste ronde heel langzaam (echt heel langzaam) terug te laten vallen in de rondes die volgden. Voordeel was wel de vele deelnemers die in de rondes aanwezig waren zodat er steeds meer springplankjes voor me uit reden. Dat motiveert wel in de machtstrijd. Met nog 1000m te gaan zakt de Garmin toch nog onder de 39kmu....ai, klein baalmomentje, maar meteen vreugde dat ik dit weer kan. Easy met de wissel en rustig de sokjes aan om geen blaartjes op de tere voetjes te krijgen. Lopen voelde meteen sterk. Verbazingwekkend, want ik was toch flink bezig geweest om de dynamiet om mijn benen te ontsteken. Schijnbaar natte lucifers of los kontakkie, want de benen wilden gewoon gaan. Na 500m zie een tempo van 4:05 aangegeven worden en het voelt gewoon domweg makkelijk! Het goede verloop van mijn wedstrijd maakt plaats voor meer en meer vreugde en ik ga feest vieren met deelnemers en publiek. Ik heb me niet vaak zo ontspannen gevoeld. High-5 (verkrijgbaar bij uw betere online store Produrance.nl! ;) met bekenden uit het publiek, geintjes met vrijwilligers en wanneer ik collega-TVLer Jorgen in het oog krijg bedenk me dat hij wellicht nog niet in het oog heeft, maar me weldra in zijn oor zal merken. Op één meter beginnen ik luidkeels JORGEN, JORGEN te scanderen en zelden zo'n geweldig beduusde blik gezien (sorry, Jorgen...mijn feestje was gaande en ik wilde je deelgenoot maken! ;) ). Begin vierde ronde kom ik weer langs de (o.a.) Lelystad-clan en ik speel hide-and-seek met een mede-atleet. Kortom...normaal zou je zeggen: verdoe je energie niet met dergelijke onzin....maar vandaag mocht het allemaal. Ik voelde me ongelooflijk super geweldig sterk. Ik finish als 11e overall met andere collega-TVLer Frank Werkhoven zo'n 40s voor me. Damn...die heeft sterk gelopen vandaag! R.E.S.P.E.C.T!!!!
Challenge Amsterdam-Almere...ik ben er klaar voor. Over twee weken weer een feestje (en nu maar hopen dat hij dit jaar niet in het water valt!!!).
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten