Triatlonnen door een rietje...

Mijn wedstrijdkalender toont de afgelopen maanden vooral veel gele balken welke in mijn kleurenpalet een wedstrijdloze week is. Sinds de hele nu alweer acht-en-halve maand (ik schrijf het maar voluit want het voelt -nog steeds- als gisteren) geleden slechts een handjevol wedstrijden gedaan waarvan twee tijdritten. Vandaag was het dus tijd voor wedstrijd negen....de Duin Triatlon.

Bij aankomst zag ik atleten op de andere afstanden al zwoegen door een zandvlakte die in mijn verbeelding dan meteen weer overeenkomsten geeft met de Sahara...warm en zand, dit wordt dus weer afzien. Voor aanvang ontvang ik van Loran van ProDurance.nl nog mijn trisuit en de berijder van The Black Knight neemt een beetje blauw op zijn kleurschakering...dit zou mooi kleuren bij mijn teint zo zou later blijken toen de zuurstof in mijn longen de economische malaise van 2008-2013 deden herleven. Vanaf aanvang zwemmen zou het als vanouds worden. Niet het tempo, maar het vechten...dit was als in de jaren '90 en dan begin ook nog. Mijn wetronoom piepte keurig de toontjes op de 67 slagen/minuut weg en ik kon goed volgen. Na net 200m zwemmen ging echter de linkerklomp in staking en een total-shutdown dreeg. Na wat onderhandelen schoot de kramp een kleine minuut later eruit en kostte dit nauwelijks tijd. Het bleek echter wel de aanvang voor een zware dag. Veel golven heb ik laten verdwijnen in een poging lucht te happen. De zuurstof werd echter veelvuldig vervangen door l'eau en zo nu en dan een voet (die ik overigens ook nog een keer microscopisch dichtbij op mijn brilglas kreeg). De landlap kwam na 11.30 wat snel lijkt, maar de afstand gaf een kleine 660m aan. Had dus meteen het perspectief terug. In het water flink fanatiek dolfijnen waar Flipper jaloers op zou zijn, maar de inspanning sloeg werkelijk alle lucht uit mijn lijf. Moest hier flink van bijkomen. Na een kleine 23.30 of 1300m mocht het water verlaten worden.

In T1 bleek ik het soepele van het wisselen toch enigszins weer onder de knie te moeten krijgen. Tot 3x toe moest de helm opnieuw opgezet worden omdat de band achter mijn hoofd een soort van dubbel zat. Ook bleek de magnetische kracht natuurkundig niet tot de sterkste te behoren...het spiegelvizier vloog op de grond en reflecteerde een nu al vermoeid gezicht...helaas was het vizier rechtstreeks op zijn eigenaar gericht. Een dikke minuut verspeeld in T1, maar who cares (nu).

Op de fiets kwam de adem niet terug. Eerste ronde kwam de snelheid overeen met de hoeveelheid lucht. Dat was allebei niet veel. Toch gaande de rondes gingen de benen goed draaien en kwam er langzaamaan snelheid in. Merkte op gegeven moment echter wel op dat een 'dame' probeerde te wieltje-vrijen. Een boze blik deed haar een 'sorry' tot uitspraak manen en ze kwam voorbij...om voor me 2kmu langzamer te gaan rijden (??). Dat wicht heb ik gaande wedstrijd nog zeker 6-7x in mijn wiel moeten wegkijken waarbij het hele proces zich continu herhaalde. Na de vierde keer achter haar gebleven, maar dat was onder kunnen fietsen. Er full-speed voorbij kostte teveel kracht en ik kreeg haar niet los. Het irriteerde me mateloos.

De T2 was het beste onderdeel van de dag. Fiets wegzetten, helm af, schoenen uit en weer aan en lopen maar. Dat ging soepel. Ook het lopen voelde meteen goed...de eerste meters. Een hellend vlak af met veel los zand zorgde dat ik moest zoeken en toch vooral slipte. De eerste kilometer liep ik nog een tempo van 3.50...maar die zou ik niet meer terugzien. Ik voelde de vermoeidheid in de mulle zandstrook van 300m in mijn benen schieten en had het gevoel dat ik wel ademde...maar niet inhaleerde. De zuurstof ging met moeite over de longen. In de route zaten twee (normaliter lichte) klimmetjes, maar ze voelden als de Kilimanjaro. Het werd een flinke strijd...maar vooral tegen mezelf. De bandenplakker werd begin tweede ronde voorbijgegaan. Dat was mijn eer te na om die voor me te laten. Bij 8km begonnen ook de nieuwe Hyperspeeds hun tol te eisen zonder sokken. Een mooie gevoelige plek was zich aan het vormen op mijn achilles. Was wel pijnlijk, maar daar valt mee te lopen. Uiteindelijk na 2u12 over de finish hetgeen niet zoveel zegt in triatlon omdat afstanden varieren. Dit was uiteindelijk een 1300m-37,5km-10km. Op de genormaliseerde afstand kom ik dan rond de 2u20...wat voor mijn doen aan de onderkant van goed is (iig beter dan slecht...zeker gezien het loopparcours). Na de finish tot 's avonds laat nodig gehad om weer echt zuurstof te krijgen. De ademhalingsspieren lijken in de afgelopen maanden dus de grootste achterstand te hebben opgelopen. Daarmee was dit een mooie test en zijn ook die spieren nu wakker geschud. Toch proberen zo nu en dan ook in training wat meer de rode zone op te zoeken.

Oh ja...de kauwgom bleek uiteindelijk tweede te zijn geworden...jammer genoeg.