Tiki...tiki...tiki...tiki...taka!

Tja...daar zit je dan weer achter je blog na een wedstrijd. Ditmaal Huizen. Wat moet ik er van zeggen??? Ik hou het maar op een butterfly effect. Zwemmen eigenlijk weinig over te melden behalve dat dit wel de langste OD-zwem uit mijn bijna kwart eeuw lonnen was. Voor het eerst stapte ik na 30+ het water uit, maar dat was niet zo gek wanneer je een bijna 70.3 afstand zwemt (1,8km). De tikkies in het water kwam normaal door en het voelde op zich goed verder. Eerste 300m nog wel rietjes zuigen gehad, maar kon mezelf na 5 minuten toch redelijk rustig krijgen. Begint wel op een kleine fobie te lijken (teveel mensen geeft lijkt wel een soort lichte paniek).

Afgelopen maandag met een groepje 215km (o.a. met Arnout die mij nu brutaal sterk presterend mij toch vooral achterwiel liet zien) gefietst. Hierbij kwam ik na 4km al in een Belgisch gat midden in de weg terecht hetgeen de lucht uit mijn achterband (weer eens wat anders dan de longen) sloeg. Bandje wisselen en de 211 resterende km vervolgen. Bij de auto na ruim 7 uur fietsen merk je dan vrolijk op dat het gat in de weg toch ook een gat van een centimeter in je Aero R4 buitenband heeft geslagen. Veel mazzel dus onderweg, maar band is wel afgeschreven. Gelukkig heb ik nog mijn trainingsband Vittoria Rubino op mijn trispoke liggen en aangezien ik geen tijd had wegens andere zaken om nieuwe band te halen, op zaterdagavond even Rubino oppompen en klaar voor de wedstrijd...dacht ik. Na het inschrijven op de fiets richting het zwemstrandje valt me het tiki tiki onder mijn kont op en opeens besef ik me dat ik vorig jaar nogal aan het kloten ben geweest om die buitenband netjes om mijn velg te krijgen. In parc ferme constateer ik inderdaad dat de band net iets groter is dan de omtrek velg en dat er een mooie bult op de band staat. Hij loopt net niet tegen mijn frame, maar dit gaat humor worden. Ik spring (lees stap) na het zwemmen op mijn fiets en de Black Knight waant zich een Black Bull (die hadden we een paar dagen geleden toch getemd die stier???) en triatleet wordt El Toreador. Een 40km lang bokken (zowel de fiets -letterlijk- als zijn berijder -expressief-) ontstonden in de wedstrijd. Geen moment, maar dan ook geen seconde in mijn ritme kunnen komen. Na 30km vond ik het genoeg en heb de hartslag laten zakken van 150+ naar <140 en ben relaxt terug naar T2 gereden. Dan maar lopen. Het fietsen werd afgesloten met een matige 34,1km gemiddeld. In Duin triatlon een blaar op de achilles dus voorzorgsmaatregelen nemen in T2. Rustig de sokjes aan en lekker op pad.

De eerste stappen laten een compleet ander gevoel zien dan in Duin. Daar ging het fietsen nog aangenaam, maar het lopen voor geen meter...nu ja, geen 9800m. Het butterfly effect deed opnieuw zijn intrede want blijkbaar wilde de loopbenen revanche. Na 10m merkte ik al dat ik zeer makkelijk liep en had het idee nauwelijks het tartan te raken waar de eerste 400m op afgelegd werd. Mijn klokje gaf snel al 16kmu aan wat ik nog wegwoof met de gedachte dat dit door de curve op de baan kwam (GPS in bochten werkt wat minder betrouwbaar #feit). Toch de 1e km piepte vrolijk een 3.48 tevoorschijn om snel weer tot de orde van de dag over te gaan....een 3.46 werd na 200m in de 2e km getoond (???). Ik was stomverbaasd toen zo'n 800m later de vrolijke piep zonnig een 3.49 als 2e kilometertijd toverde. Ok...het voelt dus lekker. Even zie ik het klokje begin 3e km een 3.33 aangeven...maar dat zal toch niet!! Ik viel inderdaad wat terug...op die 3.33, maar de 3km gaf een enthousiaste 3.44 weer. What the hell????? De benen hadden blijkbaar meer vertrouwen dan het hoofd, maar nadenken in (duur)sport is vaak fout. Ik nam het tempo wat terug en ging langzaam via 3.55 naar uiteindelijk een tijdje constant 4.02. Zelfs een misstap pad 2e ronde/finish bracht middels lichte versnelling ook weer de 4.02 naar voren. Pas bij de 9e kilometer werd het tiki taka lopen echt wat langzamer met een 4.10. De laatste kilometer kwam ik clubgenoot Sietze nog tegen die sterk bezig was, maar op 400m baalde dat het voorblijven niet lukte. Ik probeerde hem nog mee te sleuren, maar mistte overtuiging. Bij de finish toch vooral balen van het fietsen en niet het goede lopen bejubelen. Gelukkig is het fietsen te verklaren dus moet ik niet te lang stil bij blijven staan. Kan beter kijken dat ik na lange lange tijd blijkbaar de loopbenen weer terug begin te krijgen ook al dacht ik daar twee weken geleden compleet anders over. Lijf begint dus inmiddels weer op orde te komen, maar in mijn hoofd spookt het nog behoorlijk.