Snel vergeten...

Volgens mij heb ik het al eens eerder geschreven: je hebt wel eens van die wedstrijden die je beter snel kunt vergeten (maar zoals gezegd ben waarschijnlijk vergeten of ik dit al eerder heb geschreven). Apart in een mijn sportleven is dat er wedstrijden zijn die ALTIJD lekker gaan (Huizen, Schagen) en waar je ondanks alles tevreden op terug kunt kijken, maar de vice versa omgekeerde restrospectieve bestaat helaas ook. Hoe goed je je ook voelt in aanloop naar...moment supreme laat je in de steek. Harderwijk Halve Marathon is een mooie wedstrijd...maar in drie deelnames ook drie keer een niet tevreden gevoel overgehouden. De eerste twee keer (1e deelname: discussie km-bordjes en toen nog Polar of waar de 20km lag...de bordjes drukten hun zin door...dus Polar gaf toen bij finish 22km aan, 2e deelname discussie maag en atleet...en toen drukten maag letterlijk zijn zin door en de conclusie was dat de struiken een jaar later flink gegroeid waren) belandde ik ondanks zwalken nog op het podium. Vandaag liep ik best lekker...de eerste kilometer. Een gematigde opening van 3m30 voelde nog als aangenaam. De volgende piep kwam echter bij 3m50 en ik voelde mijn quadricep op slot schieten...verzuring noemen ze dat denk ik...ik noem het zwaar klote met nog 19km voor de boeg. Vlak erna begon mijn rechtervoet ook nog kortstondig te tintelen om daarna geen signaal meer door te geven behalve de zombie-speach: "Ik ben een klompje, ik ben een klompje"...het liep dus voor geen meter. Op de woensdag voor Harderwijk nog een 20km training gelopen puur op gevoel...en dat ging (hoewel de kuit flink door de fysio onderhanden was genomen en flink gevoelig was) erg makkelijk. Het koers-aan tijd-uit principe leidde me naar een makkelijke 1u25 mid en ik voelde me prima. De wedstrijd liep ik amper harder (8km nog in 31m30...maar dat was het breekpunt) ik kwam al gauw op een 15kmu snelheid...dat doe ik verdomme in trainingen...lachend. Ok...het was voor mij sub-tropies met 17C...maar dat mag geen excuus zijn. Na de 8km volgden 3 kilometers van 4m30 en de quad bleef op slot en de zombie onder me bleef spookachtig mekkeren. Bij ingang tweede ronde ter hoogte van 11km-piep vond ik het genoeg. De voorgaande kilometers gaven me niet het gevoel dat ik ook maar enige illusie moest hebben om zelfs de 4m30 vast te houden. Bovendien zou doorlopen me niet enkel mentale schade maar wellicht ook fysieke schade opleveren en dus maar de keuze gemaakt om de schoenen bij de hand te nemen en de zombies weer tot leven te laten komen. De stap naar rechts (van het parcours af) werd door de quad eveneens ten zeerste gewaardeerd. Komende weken in de weekenden maar eens zoeken naar wat 10km wedstrijden en vooral focussen op meer fietsen. Binnen vier weken staat immers de tijdrit van het ATC op het programma en het wordt toch wel weer eens tijd voor een persoonlijk succes in een wedstrijd en niet enkel in training.