Zo ben je amper twee weken geleden bezig voor je eerste wedstrijd van het seizoen en zo zit je alweer op drie kwart. Het kan snel gaan zo'n korte kalender. In Oud Gastel mijn tweede belofte ingelost. Na het zien van "Rennen voor Twee" vorig jaar bij EO (mooi programma) de organisatie in de vorm van Wim van de Broek de belofte gedaan dat ik in 2016 ook zou starten. Niet wetende hoe zwaar mijn programma zou zijn deze periode wel toepasselijk naar aanleiding van het EO-programma (de kinderen en ouders in Rennen voor Twee hebben het hun hele leven lang een stuk zwaarder dan ik in die miezerige twee weken....dus niet zeuren en doorgaan).
De dag ervoor voor het 3e weekend met de campert op pad en na een ritje van twee uur belandden we bij de Nieuwe Riet. Mooi opgezet, maar geen verstevigde ondergrond en de beelden van Luxemburg (het franse gezin) stonden nog op mijn netvlies. Weinig behoefte om een monster van 3500kg na je wedstrijd nog uit het gras te moeten duwen. Voor de veiligheid dus maar weer op de ophogers gereden zodat ik met behulp van zwaartekracht in ieder geval een eerste zetje zou krijgen in geval van noodweer. Het bleef gelukkig nagenoeg droog zodat het beeld ook slechts een beeld bleef.
In alle vroegte op de dag van de wedstrijd op de Black Knight naar Oud Gastel (5km verderop) getogen en me rustig ingeschreven. Verrast door het beschermde parc fermee enkel al bij inschrijving wist ik dat hier voor de atleet al wat verder nagedacht was (bij feitelijk alle wedstrijden moet je samen met iemand zijn om je fiets in beheer te geven of te vertrouwen dat je niet in Amsterdamse omgeving bent - mag ik dat zeggen? uiteraard, ben zelf Amsterdammer van bloed-). Spullen in T2 klaargelegd, schoenen tegen eventuele regen in de door de organisatie aangeboden tas en op naar T1. Zo'n 2km verderop lag dit en je fiets mocht je willekeurig neerzetten. Advies van een vrijwilliger/organisator aldaar om mijn fiets niet te plaatsen waar ik hem in eerste instantie wilde zetten, maar toch wat verder op: "daar ga je het parc ferme uit, hoef je minder met je fiets te lopen #winkwink". Zoals ik al zei, fijn dat de organisatie met de atleet meedenkt (kreeg overigens in T2 hetzelfde terechte advies). Was mijn eerste keer in Oud Gastel en moest dus even nog alles uitvinden. Stond echter wel oa. bij de Thomas Naaszen, Martijn Boten en Cora Vlotten van de sport (ook de Chris Brandsen, maar die zag ik wat laat het PF binnenstappen). Zou dus een eenzame aanblik worden wanneer ik mijn fietsschoenen mocht gaan aantrekken.
Plan de campagne was vandaag gewoon pittig zwemmen, 230W gemiddeld trappen en met lopen maar zien wat er nog in het vat niet verzuurd was. Water oogde wat rood/bruin...een kleurschakering die ik niet in mijn zwembrilletje had ingebouwd...toch? Voelde en smaakte verder prima (je krijgt ongewild altijd wel wat binnen). Vanaf de start voelde het goed en sterk. Twee dagen ervoor nog een CSS-test gedaan en ik was in de laatste maand toch flink beter geworden weer (logisch...mijn zwemtrainingen waren wel heel laat gestart dus The Only Way Is Up zou Yazz hebben gezongen). Voelde dezelfde kracht als tijdens de test...dus ik ging goed. Ook zag ik voor me een groep van mens of 40, maar leek ik aan kop te liggen van de tweede groep. Goed bezig dus. Echter bij het verlaten van het water lachtte mijn Garmin me vierkant uit: "1314m in 22 minuut 30....". Het merk had nog net niet het woord LOSER op mijn beeld geprojecteerd. Snap er werkelijk niets van...het voelde gewoon weer eens echt als zwemmen. In de uitslagen zie ik dat mijn achterstand t.o.v. anderen die ik ken niet veel anders was als normaal...dus er zal iets met stroming of zo zijn geweest (kan het niet anders verklaren). Vergeten en 'snel' wisselen. Begrijp nu de tas van de organisitie. Daar moest mijn wetsuit in. Die lag nog in T2 met mijn droge schoenen erin op me te wachten! Nu ja, dan maar mijn wetsuit in mijn veel te kleine rugzak proppen...was weer een kleuterige wissel, ben ik nogal goed in dit jaar. Ruim 3 minuten en ik mocht verder. Scheelde toch een minuut op de rest.
Temperatuur zou 17C worden dus ik gokte op mijn Kask Bambino. Onder deze temperatuur wil mijn vizier nogal eens beslaan en nu zou het erom spannen. Nou...niet dus. Bij bepaalde windhoek presteerde ik het een mistbank te creeren. Voor degeen die me zo nu en dan met een scheef hoofd heeft zien fietsen...dat was de enige manier om niet mijn mistlampen te hoeven op zetten! Fietsen ging vrij goed, maar merkte inmiddels wel de vermoeidheid van voorbij gegane weekenden. Kon weliswaar net aan de 230W trappen, maar het kostte zeer veel inspanning en concentratie (het plan van 220W+ in Kalmar moet ik nog maar even bezien). Ondertussen haalde ik veel atleten terug die of voor me hadden gezwommen, of sneller wisselden...of (later) in een andere serie gestart waren (helaas 2x atleten moeten vragen -andere serie- of de honing erg sterk was gezien de 25cm afstand op het volgende wiel. Zelf werd ik begin tweede ronde ingehaald bij doorgang zwemstart bij de bocht naar rechts. Op het moment dat de atleet me passeerde begon de lokale speaker aldaar net zijn relaas...waarop ik me wezenloos schrok (ik dacht de andere atleet brulde dat ik hem te weinig ruimte gaf). De atleet fietste gestaag weg...maar op het stuk langs de snelweg (wind mee ben ik vaak wat sterker dan wind tegen) haalde ik hem weer terug en schroefde het vermogen tijdelijk naar de 250W. Ik merkte dat de wind wat toenam en het lange stuk ging wat harder dan de eerste ronde (van 40kmu naar 41kmu...en derde ronde zelfs 42kmu). Het ritme bleef in de derde ronde onverminderd behoorlijk sterk en ik bleef veel atleten als richtpunt voor me houden (al dan niet in dezelfde serie gestart). Met nog zo'n 9km te gaan passeer ik Cora Vlot. Paar jaar geleden in Amsterdam moest ik beulen tot het PF om haar bij te halen...nu wat eerder. Bijzonder knap hoe zij al zo lang zo'n hoog nivo kan neerzetten. #RESPECT! Terug in het PF hang ik mijn fiets op...en begin ik mijn sokken aan te trekken (wil in aanloop naar Zweden geen risico op blaren...en dus dan maar iets extra tijd). Ook heb ik nog geen elastieken veters in mijn schoenen...dus dat wordt strikken. Ik probeer maar weer eens staand te wisselen...maar maak tot twee keer toe een zwenkbeweging uit disbalans. De ingehaalde Cora wisselt toevalligerwijs naast me...vlot (no pun intended) en soepel. Hop, hop...en weg is ze weer! Pfff...weer racen. Na ruim anderhalve minuut ben ik klaar met mijn geklooi en mag ik ook op weg. Een voordeel van een wat tragere wissel...je herstelt een beetje! ;)
Lopen voelt meteen goed en sterk. Na twee minuten switch ik mijn Garmin van totaaltijd naar loopwindows. Ik zie een 4.00 pace prijken en hij flirt zelfs een beetje met de 3.55 zlelfs 3.50. Voelt prima. Het parcours is relatief smal (op dezelfde waren we lopen...fietsen we ook). Na ca 1,5km komt de koploper inclusief motor me tegemoet. Ik doe voor veiligheid, zekerheid en ruimte maar een stap naar rechts (had al een tijdje geen fiets meer gezien) zodat beiden geen last van elkaar hebben. Zelfde doe ik ook bij het inhalen van andere atleten indien nodig. Kan het niet linksom...dan maar rechtsom. Ik voel zware benen die me nog alles willen geven wat ik heb. Loop behoorlijk tegen mijn max...maar kan blijven volhouden. Kilometers van 3.55, 3.52, 3.54, 3.53 en pas na 8km komt mijn eerste 4.00 op het scherm. Driemaal zie ik die akelige vier (weliswaar laag...maar ik moet hem niet, de vier en ik verschillen teveel van karakter, kan het nu eenmaal beter met de drie vinden). Onderweg hoor ik her en der aanmoedigingen bekend, onbekend en ook veelal onherkend (focus!). Jos Broeren loopt bij het keerpunt nog zo'n 50m voor me, vlak daarvoor Maryvonne met daarvoor weer Bianca van den Kieboom en nog wat verder Linda van Bemmel. Stuk voor stuk richtpunten en ik begin tempo op te pikken. De 4.03 gaat weer terug naar 3.52 en ik pik Jos op...hou vol en kan Maryvonne aanmoedigen. Op nog 1,5km heb ik Bianca in mijn vizier en dan zie ik opeens Linda. Ze loopt sterk en ik betwijfel of ik het ga halen. Probeer nog een keer aan te zetten en de voorlaatste bocht kom ik langszij. Dat er drie vrouwelijke richtpunten waren had overigens met herkenning te maken....er liepen weinig/geen herkenbare mannen voor me (op Jos na, enkel nog Stefan Staartjes, maar die was ruim vijf minuten los!). Uiteindelijk kwam ik als 5e H40+ over de finish (zo leerde ik van Ruud de Haan) en had ik een tempo gelopen van 3.56 op de kilometer. Erg sterk dus na zo'n periode. Zette daarmee de 11e looptijd overall neer en 3e in mijn klasse (achter Chris Brands en Thomas Naasz). Kan niet anders dan opnieuw tevreden zijn. Volgend jaar eens kijken hoe ik mijn programma in ga vullen...maar Oud Gastel komt t.z.t. vast weer terug op mijn kalender. Waarom? Because....THEY CAN!!! ;)
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
zondag 26 juni 2016
zondag 19 juni 2016
Triatleten zijn nu eenmaal een beetje van de wereld...
Amper bekomen van de hele Challenge Denemarken en bijbehorende prestatie/resultaat, togen we vier dagen na thuiskomst alweer richting Luxemburg voor de 70.3 aldaar. Het leven van een triatleet is niet altijd makkelijk! Vier jaar geleden in Wiesbaden tijdens de transfer naar het zwemmen met Marc d'Hooge (triatleet, wereldreiziger) in contact gekomen en het gesprek van een half uur nadien voortgezet op facebook (it's a small world) en eigenlijk continu contact gehouden. Zo vroeg Marc me een aantal jaar geleden al om mee te doen in Luxemburg, maar pastte het nimmer eerder in de planning...dus vorig jaar na IM Maastricht beloofd me in te schrijven (het leek immers op dat moment voor 2016 wel te gaan passen) en zo gedaan. Niet wetende dat ik amper vier weken later...het verhaal Almere en Denemarken volgt hier (lees eerdere berichten). En zo heb je opeens een hele en een halve op je kalender staan binnen zes dagen (er volgt over acht dagen nog een een-derde...een belofte aan Wim & Ruud -of Ruud & Wim...kies zelf de volgorde- wat het loco-zijn van de triatleet toch wel redelijk beschrijft).
De weg met de campert over Maastricht was niet de juist. Weliswaar korter...maar, amai, Belgen toch...wat een vreselijk slecht wegdek. In gedacht zag ik de Black Knight in de garage achterin al verworden tot een hoopje losse onderdelen. Tel daarbij nog op (daar kunnen de Belgen dan niet niets aan doen) het noodweer en het maakte het een hachelijke trip van vijf uur. Toch veilig aangekomen, net te laat voor de briefing die dit keer wat belangrijker was dan normaal aangezien de Moesel nogal veel te drinken had gekregen en het mogelijk had gemaakt om Pieter van den Hoogenband tijden te kunnen zwemmen...maar dan moet je nog terug naar de exit (de aanwezige zwanen hadden de grootste moeite om bij hun kroost te blijven en dreven snel 100m af). Her en der navraag gedaan hoe de tot Run-Bike-Run aangepaste wedstrijd zou gaan en toch alle info gekregen die ik nodig had. Na alle voorbereidingen terug op de camping brak ook in Remich het noodweer los en onophoudelijk regende het....twee uur lang....hard, zeer hard. Een frans gezin wekte ons 's ochtends door met slippende wielen zich in te graven op het gras. De voorspelling was echter dat het in de wedstrijd verder redelijk droog zou blijven.
De start was een lange tunnel waar je je instelde op je te verwachten looptijd van 5km (of 5,7km zoals later in de wedstrijd bleek). Iedere 10s mochten er vijf atleten het parcours op om toch nog wat van differentiatie te krijgen en de kans op stayeren te verminderen...maar met 1700 deelnemers, geen kans. Lopen voelde eigenlijk best goed en hoewel ik momenteel niet de snelle benen heb, kwam ik toch in een ritme van sub-4 oftewel 15+. Na een kleine 22 minuten bij TA1 en rustig de wissel gedaan. Op de fiets hadden we de eerste 20km lichte rugwind en leek het licht te dalen. Met een gemiddelde van 39,7kmu vloog ik naar het keerpunt zonder echt inspanning te hoeven leveren (190W). Een flinke regenbui rond de 10km had in eerdere fase een poging gedaan de Moesel te verleggen...maar even verder droogde de weg weer op gelukkig. Met een keerpunt verwacht je dat het daarna bij dergelijke gemiddelde veel lastiger zou gaan, maar toch ook nu bleef de snelheid op een kleine 35+ schommelen. Helaas kwamen rond die kilometers de eerste mega-groepen (40-60 man/vrouw) me voorbij zetten. Dat hield in dat ik soms tientallen seconden tot wel minuten hoofdschuddend op de fiets zat met een hartslag van net aan 110 om te wachten tot ik weer zelfstandig de wedstrijd kon vervolgen (stayeren is uiteindelijk een keuze...PUNT!). Na ca 35km rechtsaf...en oops, even niet opgelet...de weg vervolgde zich...omhoog, kilometers lang...tegen 6% (zo gaf de Garmin aan). Benen voelden op zich best goed (voordeel van het vele rusten door de grote groepen) en op het buitenblad, staand op de pedalen de eerste helft kunnen doen. Vlak voor de bocht uiteindelijk terugschakelen, zitten en er opeens achterkomen dat na de bocht de klim nog een flink deel doorloopt...oef. De afdaling(en) was ik geen held in. Leuk in dat Zwiften, maar dat afdalen leer je dan weer niet. Flink de remmen geknepen en zodra het weer omhoog ging de power toegevoegd. Het goede asfalt had inmiddels zo nu en dan plaats gemaakt voor wat lichte modderwegen en ondertussen kwamen er ook af en toe wat buien...en één keer een fikse bui (vlak voor weer zo'n afdaling, met modder) waardoor ik mijn vizier even open moest zetten om weer zicht te krijgen. In het dalen continu ingehaald, maar tijdens de klim won ik telkens terrein terug. Het heuvelop-heuvelaf duurt tot zo'n 75km en daarna ga je langs de Moesel weer terug naar TA2. Tempo kon weer flink omhoog omdat de wind in de gunstige richting stond en het vlak was. De lage 33-er kunnen opschroeven in dit deel naar 34,1kmu uiteindelijk. Prima gedaan dus ondanks alles.
Opnieuw een rustige wissel en opnieuw de lokale Dixie bezocht. Op voor de halve marathon. Eerste ronde liep ik weer heel erg makkelijk en hoog tempo en ook hoog cadans (zag veelvuldig de 190+). Met een snelheid van 15kmu passeerde ik veel, heel veel atleten. Ik hield het tempo hoog tot 7km toen ik opeens steken in mijn linkerzij kreeg en het tempo moest laten gaan tot 4m30 om de steken te laten zakken. Een kilometer later was het beter en kon ik weer versnellen, maar het tempo van 4m00 werd 4m15. Inmiddels begon ook de knie te zeuren en voelde ik de onderrug toch wel van het klimmen. Na 13km begon het ook mentaal wel een dingetje te worden en liet ik het tempo verder vieren. Ik zou relaxt (4m45-5m00) doorhobbelen tot ca 20km en dan nog één keer de benen laten spreken. En zo gebeurde.Bij 20km nog een flinke versnelling en met de laatste kilometer in toch nog 4m11 kwam ik (opnieuw) zeer tevreden als 25e in mijn klasse over de finish.
De weg met de campert over Maastricht was niet de juist. Weliswaar korter...maar, amai, Belgen toch...wat een vreselijk slecht wegdek. In gedacht zag ik de Black Knight in de garage achterin al verworden tot een hoopje losse onderdelen. Tel daarbij nog op (daar kunnen de Belgen dan niet niets aan doen) het noodweer en het maakte het een hachelijke trip van vijf uur. Toch veilig aangekomen, net te laat voor de briefing die dit keer wat belangrijker was dan normaal aangezien de Moesel nogal veel te drinken had gekregen en het mogelijk had gemaakt om Pieter van den Hoogenband tijden te kunnen zwemmen...maar dan moet je nog terug naar de exit (de aanwezige zwanen hadden de grootste moeite om bij hun kroost te blijven en dreven snel 100m af). Her en der navraag gedaan hoe de tot Run-Bike-Run aangepaste wedstrijd zou gaan en toch alle info gekregen die ik nodig had. Na alle voorbereidingen terug op de camping brak ook in Remich het noodweer los en onophoudelijk regende het....twee uur lang....hard, zeer hard. Een frans gezin wekte ons 's ochtends door met slippende wielen zich in te graven op het gras. De voorspelling was echter dat het in de wedstrijd verder redelijk droog zou blijven.
De start was een lange tunnel waar je je instelde op je te verwachten looptijd van 5km (of 5,7km zoals later in de wedstrijd bleek). Iedere 10s mochten er vijf atleten het parcours op om toch nog wat van differentiatie te krijgen en de kans op stayeren te verminderen...maar met 1700 deelnemers, geen kans. Lopen voelde eigenlijk best goed en hoewel ik momenteel niet de snelle benen heb, kwam ik toch in een ritme van sub-4 oftewel 15+. Na een kleine 22 minuten bij TA1 en rustig de wissel gedaan. Op de fiets hadden we de eerste 20km lichte rugwind en leek het licht te dalen. Met een gemiddelde van 39,7kmu vloog ik naar het keerpunt zonder echt inspanning te hoeven leveren (190W). Een flinke regenbui rond de 10km had in eerdere fase een poging gedaan de Moesel te verleggen...maar even verder droogde de weg weer op gelukkig. Met een keerpunt verwacht je dat het daarna bij dergelijke gemiddelde veel lastiger zou gaan, maar toch ook nu bleef de snelheid op een kleine 35+ schommelen. Helaas kwamen rond die kilometers de eerste mega-groepen (40-60 man/vrouw) me voorbij zetten. Dat hield in dat ik soms tientallen seconden tot wel minuten hoofdschuddend op de fiets zat met een hartslag van net aan 110 om te wachten tot ik weer zelfstandig de wedstrijd kon vervolgen (stayeren is uiteindelijk een keuze...PUNT!). Na ca 35km rechtsaf...en oops, even niet opgelet...de weg vervolgde zich...omhoog, kilometers lang...tegen 6% (zo gaf de Garmin aan). Benen voelden op zich best goed (voordeel van het vele rusten door de grote groepen) en op het buitenblad, staand op de pedalen de eerste helft kunnen doen. Vlak voor de bocht uiteindelijk terugschakelen, zitten en er opeens achterkomen dat na de bocht de klim nog een flink deel doorloopt...oef. De afdaling(en) was ik geen held in. Leuk in dat Zwiften, maar dat afdalen leer je dan weer niet. Flink de remmen geknepen en zodra het weer omhoog ging de power toegevoegd. Het goede asfalt had inmiddels zo nu en dan plaats gemaakt voor wat lichte modderwegen en ondertussen kwamen er ook af en toe wat buien...en één keer een fikse bui (vlak voor weer zo'n afdaling, met modder) waardoor ik mijn vizier even open moest zetten om weer zicht te krijgen. In het dalen continu ingehaald, maar tijdens de klim won ik telkens terrein terug. Het heuvelop-heuvelaf duurt tot zo'n 75km en daarna ga je langs de Moesel weer terug naar TA2. Tempo kon weer flink omhoog omdat de wind in de gunstige richting stond en het vlak was. De lage 33-er kunnen opschroeven in dit deel naar 34,1kmu uiteindelijk. Prima gedaan dus ondanks alles.
Opnieuw een rustige wissel en opnieuw de lokale Dixie bezocht. Op voor de halve marathon. Eerste ronde liep ik weer heel erg makkelijk en hoog tempo en ook hoog cadans (zag veelvuldig de 190+). Met een snelheid van 15kmu passeerde ik veel, heel veel atleten. Ik hield het tempo hoog tot 7km toen ik opeens steken in mijn linkerzij kreeg en het tempo moest laten gaan tot 4m30 om de steken te laten zakken. Een kilometer later was het beter en kon ik weer versnellen, maar het tempo van 4m00 werd 4m15. Inmiddels begon ook de knie te zeuren en voelde ik de onderrug toch wel van het klimmen. Na 13km begon het ook mentaal wel een dingetje te worden en liet ik het tempo verder vieren. Ik zou relaxt (4m45-5m00) doorhobbelen tot ca 20km en dan nog één keer de benen laten spreken. En zo gebeurde.Bij 20km nog een flinke versnelling en met de laatste kilometer in toch nog 4m11 kwam ik (opnieuw) zeer tevreden als 25e in mijn klasse over de finish.
dinsdag 14 juni 2016
Ereronde...
Dit verhaal begint eigenlijk een jaar geleden in de Almere Challenge 2015. Eigenlijk begint het nog 6 weken daarvoor (zie eerdere blog)...maar zo kunnen we wel blijven kettingschakelen. De CAA'15 dus. In een zeer sterke dag presteerde ik het om voor de tweede maal deze wedstrijd te winnen en naast de Nederlandse Titel H45+ hoorde daar ook een uitnodiging Challenge Denmark bij. Die wedstrijd werd dus afgelopen weekend gehouden.
Flashback terug naar 2015...Almere...The Day After. Nog nagenietend van de zege en de ceremonie, had ik al besloten om op basis van het sterke fietsen (mijn eerste sub-5) dit de winter door te bouwen. Het zwemmen zou ooit wel weer eens opgepakt worden...en ach, het lopen, dat kan ik wel. Normaliter schroef ik in de winter hardloopbenen onder en begin wat meer loopvolume te maken tot 250-300km per maand. Deze winter zou het volledig op het fietsen gaan. Hierbij natuurlijk geholpen door mijn nieuwe gadget: The Tacx Neo (heavy nagalm-geluiden hier). Na mijn fiets op The Tacx Neo (zelfde galm-geluiden) geschroeft te hebben, merkte ik al gauw de mega verbetering die Tacx in deze smart-trainer had gebracht. Het was gewoon meer fun. Wil ik de winter normaal gebruiken om zachtjes kabbelend door te brengen op de fiets (soms met weken zelfs geen stuur in mijn handen), ging er nu geen week voorbij en werden er vele weken van 100-150km volbracht. Na mijn lidmaatschap bij Zwift in februari (waar ik trouw een FTP-build programma ging volgen) werd dit nog eens verdubbeld en zo kwam ik na Almere terecht op een volume van 6000km in de voorbij gegane negen maanden. Wetende dat ik normaal zo'n 3500km (en dat was al een topjaar) in 12 maanden trap was dit nogal een toename. Het lopen werd in januari weer wat serieuzer opgepakt, maar dan niet zo zeer in de aantallen trainingen (3x soms 4x maar vaak ook 2x per week). Nagenoeg wekelijks had ik wel een lange duurloop (minimaal 20km) op de planning staan en zo werden er in klein volume toch behoorlijk afstanden afgelegd en met prima trainingsmomenten. En het zwemmen?...ach, dat zou wel komen.
Met nog zes weken voor de start ook mijn volgende gadget aangeschaft, want in Kalmar zou het dit jaar moeten gaan gebeuren. De wedstrijd van mijn leven (maar dat roep ik vrijwel naar iedere hele toe: dit wordt hem...en dat blijf ik nog wel even doen). Ook ik ging aan de vermogensmeter. Mijn eerste kennismaking gaf even een kleine domper. In de training, een FTP-test, brak met nog 30s te gaan mijn footpod af. Helaas niet helemaal goed contact kunnen houden onder de bewerkstelligde krachten en dan is de ketting zo scherp als een mes en genadeloos. Test mislukt, tijdelijk geen meter...balen dus. Garmin lostte het snel op en na een week was de nieuwe pod kosteloos uit Engeland geleverd en kon ik verder met data verzamelen. Het eerste wat ik deed was een 90km op Denemarken intensiteit (ca. 200W, blijkende uit de winterperiode op de Tacx Neo...weer die galm-geluiden, bleek dit overeen te komen met 75%-80% inspanning) met snelheid 35,4kmu en hartslag 127 gemiddeld (dat is heel laag voor mij). Dit zou dus het plan worden....en het zwemmen, dat begon nu toch wel nijpend te worden...dus drie weken voor data werd het eens in de twee-drie weken water voelen toch wat meer uitgebouwd en ging ik weer wat meer trouw. De CSS-test na twee weken gaf aan dat de eerder voorspelde 1u15 toch iets te somber zou zijn en dat er nog steeds een sub-70 in zou zitten.
Goed...tot zover de voorbeschouwing. Met de camper togen Annette, mijn vader en ik naar Denemarken. Mooi land, zeer groen...maar 50% woont in Kopenhagen en het land is 1,5x zo groot al nederland...je komt dus geen mens tegen. We hadden een plek gevonden bij het Legoland Holiday Village en dit is een echte aanrader. Zeer dicht bij het hele gebeuren (zo'n 400m van de inschrijving en finish). Inschrijving verliep soepel en vlot en het gesprongen polsbandje werd meteen vervangen. Prima geregeld allemaal. Daarna na Herning getogen waar het wild kamperen werd (de camperplaats lag net even te ver van de zwemstart...en aangezien er op een parkeerplaats op 300m van de zwemstart ook een Italiaanse camper stond, hebben we ons daarbij aangesloten). Om 6:50 vond de start plaats...mijn vroegste wedstrijd ooit! Water was zeer behaaglijk met 21,7C en ik bevond me op de allereerste startlijn (ik was vroeg het water ingegaan dit keer...en zo kwam ik vooraan te liggen). Mijn wetronome weer op 67 ingesteld (mijn slagtempo) en kon bij de start lekker in het ritme komen. Wel bleek dat mijn positie iets te overmoedig was voor gedane arbeid, want wat sandwiches later, was ik toch al redelijk wat ingehaald. Na een tijdje kijk ik snel op mijn klokje en verwacht een 1200m te zien staan...het viel dus tegen dat op weg was naar de 800m, damn...en de schouders werden al moe. Niet zeuren...dit is je eigen stommiteit geweest, eerder beginnen. Toch verdween de vermoeidheid en kwam ik lekker in mijn slag. Niet supersnel, maar gewoon lekker doorzwemmend. Na de landlap (2000m in 36 minuten) ging de kracht wat omhoog en zo zwom ik naar een volgend groepje toe...en er voorbij. Later bleek ik van positie 84 naar 76 gezwommen te zijn. Uiteindelijk kwam ik net boven de 1u09 uit het water...en dus precies zoals verwacht. De wissel verliep soepel hoewel ik mijn wetsuit weer eens niet snel in de tas kreeg. Tip: zet je voet aan één opening...en gebruik je hand voor de andere en prop je suit in de tas (daar kwam ik na drie mislukte pogingen achter). Exit PF is redelijk lang, maar de benen gaven me een goed gevoel en ik liep op behoorlijk tempo en behoorlijk op mijn fietsschoenen na de mounting-line: positie 64.
Het fietsen ging snel naar de kleine 200+W (het blijft toch een wedstrijd en je moet dan toch controle zien te houden...is soms even lastig, maar ik hield de overmoed beperkt). Het eerste uur bleek ik echter tegen de 37kmu aan te beuken terwijl mijn hartslag gewoon laag was, het parcours flink glooiiend en de wind niet hard maar toch vooral ook niet voordelig. Ik was dus lekker op weg. Tot Grindsted (70km met een knik zuidwaarts) zeer veel op-en-neer en na het uur begon de wind toch flink aan te trekken en ook meer tegen te staan. De snelheid was inmiddels gedaald onder de 36kmu, maar ik haalde nog steeds veel atleten in. Eén atlete vond het nodig om mij drie keer in te halen, maar zodra ze voor me zat, moest ik 160W gaan trappen om er niet aan te blijven plakken...dus op de pedalen iedere keer en er weer voorbij. De derde keer kreeg ze wsl een waarschuwing van de jury, want ze kwam me foeterend voorbij zetten...de laatste maal, want opnieuw reed ik er met 200W naartoe en met 240W vooral erover. Ik heb haar niet meer gezien daarna. Terug in Billund waar de eerste draai was, kwam er een motor voor me rijden (begreep niet waarom op dat moment, maar had niets fout gedaan). Later bleek dat ik hier op de 2e positie was komen te liggen in mijn klasse. Terug richting Grindsted hadden we rugwind en het tempo ging hard omhoog...44-45kmu...je was zo weer in het dorpje. Het geglooi was inmiddels wat minder geworden, maar de wind bleef doortrekken. De tweede lap begon ik toch wat moeite te krijgen om mijn wattage vast te houden en moest ik toch wat meer kracht leveren. Het lukte wel...maar kostte wel inspanning. Uiteindelijk kwam ik na 5u04 terug bij TA2 met 35kmu en 207W gemiddeld. Prima volgens plan dus...en ook mijn voeding goed genomen. Positie overall inmiddels 24e. In TA2 snel de plas gedaan die ik al tijdens het zwemmen moest doen. Hierdoor opnieuw een trage wissel...maar nu begon het lopen. Gek genoeg mijn grootste vraagteken.
Wat een feest werd dat zeg. De openingskilometer begon met 4m25...en ik had niet het idee dat ik dit zomaar kon maken. Echter tot en met 18km bleef ik kilometers produceren van dit nivo. Echt bizar. Toen ik de 2e kilometer een 4m20 noteerde had ik mezelf voorgenomen om 10 minuten voorsprong op te bouwen op het 5m00/km schema (3u30) en dan wat gas terug te nemen. Het doel was uiteindelijk meedoen...en niet mezelf kapotsporten (het doel ligt immers in Zweden zoals gezegd). De 18e km gaf me echter de marge en ik mocht toen van mezelf wat omlaag in tempo, maar bleef daarna nog tot 28km 4m30-4m45 produceren (beetje afhankelijk van de drankposten waar ik mijn rust nam). Bij 24km kreeg ik van Annette te horen dat ik 1e lag (stomverbaasd zei ik dat ze normaal moest doen) en dat ik 7m30 voorsprong had. Dat gaf een gekke manier van rust en doorgaan. Het tempo ging daarna naar zijn derde fase van 5m00/km en iedere ronde bleek ik flink uit te blijven lopen: 11m00....22m00!! Ik kwam hier voor een leuke wedstrijd, maar winnen??? Dat had ik niet in mijn hoofd zitten. PR....overigens al helemaal niet. Zo gebeurde het dat ik na 9u39 over finish kwam in een nieuw PR met een marathon van 3u15 en ook nog eens als winnaar. Wat een vreselijk bizarre dag, maar wat ging dit vreselijk makkelijk dit keer. Twee keer op rij een Challenge gewonnen nu...en mijn derde winst uit vier deelnames aan een Challenge.
Voor Zweden gaat het plan iets omhoog. Komende weken proberen ontspanning te vinden bij 220-230W...eens kijken wat dat gaat brengen. Ik wil niet naar Hawaii (Annette zal niet mee kunnen gaan), maar ik wil wel de wetenschap hebben dat ik het had kunnen halen (ik heb daar overigens ook niets te zoeken...mij te warm. Nu eerst Luxemburg (70.3 6 dagen na een hele...gekkenwerk) en een week later Oud-Gastel. Wordt dus vervolgd.
Flashback terug naar 2015...Almere...The Day After. Nog nagenietend van de zege en de ceremonie, had ik al besloten om op basis van het sterke fietsen (mijn eerste sub-5) dit de winter door te bouwen. Het zwemmen zou ooit wel weer eens opgepakt worden...en ach, het lopen, dat kan ik wel. Normaliter schroef ik in de winter hardloopbenen onder en begin wat meer loopvolume te maken tot 250-300km per maand. Deze winter zou het volledig op het fietsen gaan. Hierbij natuurlijk geholpen door mijn nieuwe gadget: The Tacx Neo (heavy nagalm-geluiden hier). Na mijn fiets op The Tacx Neo (zelfde galm-geluiden) geschroeft te hebben, merkte ik al gauw de mega verbetering die Tacx in deze smart-trainer had gebracht. Het was gewoon meer fun. Wil ik de winter normaal gebruiken om zachtjes kabbelend door te brengen op de fiets (soms met weken zelfs geen stuur in mijn handen), ging er nu geen week voorbij en werden er vele weken van 100-150km volbracht. Na mijn lidmaatschap bij Zwift in februari (waar ik trouw een FTP-build programma ging volgen) werd dit nog eens verdubbeld en zo kwam ik na Almere terecht op een volume van 6000km in de voorbij gegane negen maanden. Wetende dat ik normaal zo'n 3500km (en dat was al een topjaar) in 12 maanden trap was dit nogal een toename. Het lopen werd in januari weer wat serieuzer opgepakt, maar dan niet zo zeer in de aantallen trainingen (3x soms 4x maar vaak ook 2x per week). Nagenoeg wekelijks had ik wel een lange duurloop (minimaal 20km) op de planning staan en zo werden er in klein volume toch behoorlijk afstanden afgelegd en met prima trainingsmomenten. En het zwemmen?...ach, dat zou wel komen.
Met nog zes weken voor de start ook mijn volgende gadget aangeschaft, want in Kalmar zou het dit jaar moeten gaan gebeuren. De wedstrijd van mijn leven (maar dat roep ik vrijwel naar iedere hele toe: dit wordt hem...en dat blijf ik nog wel even doen). Ook ik ging aan de vermogensmeter. Mijn eerste kennismaking gaf even een kleine domper. In de training, een FTP-test, brak met nog 30s te gaan mijn footpod af. Helaas niet helemaal goed contact kunnen houden onder de bewerkstelligde krachten en dan is de ketting zo scherp als een mes en genadeloos. Test mislukt, tijdelijk geen meter...balen dus. Garmin lostte het snel op en na een week was de nieuwe pod kosteloos uit Engeland geleverd en kon ik verder met data verzamelen. Het eerste wat ik deed was een 90km op Denemarken intensiteit (ca. 200W, blijkende uit de winterperiode op de Tacx Neo...weer die galm-geluiden, bleek dit overeen te komen met 75%-80% inspanning) met snelheid 35,4kmu en hartslag 127 gemiddeld (dat is heel laag voor mij). Dit zou dus het plan worden....en het zwemmen, dat begon nu toch wel nijpend te worden...dus drie weken voor data werd het eens in de twee-drie weken water voelen toch wat meer uitgebouwd en ging ik weer wat meer trouw. De CSS-test na twee weken gaf aan dat de eerder voorspelde 1u15 toch iets te somber zou zijn en dat er nog steeds een sub-70 in zou zitten.
Goed...tot zover de voorbeschouwing. Met de camper togen Annette, mijn vader en ik naar Denemarken. Mooi land, zeer groen...maar 50% woont in Kopenhagen en het land is 1,5x zo groot al nederland...je komt dus geen mens tegen. We hadden een plek gevonden bij het Legoland Holiday Village en dit is een echte aanrader. Zeer dicht bij het hele gebeuren (zo'n 400m van de inschrijving en finish). Inschrijving verliep soepel en vlot en het gesprongen polsbandje werd meteen vervangen. Prima geregeld allemaal. Daarna na Herning getogen waar het wild kamperen werd (de camperplaats lag net even te ver van de zwemstart...en aangezien er op een parkeerplaats op 300m van de zwemstart ook een Italiaanse camper stond, hebben we ons daarbij aangesloten). Om 6:50 vond de start plaats...mijn vroegste wedstrijd ooit! Water was zeer behaaglijk met 21,7C en ik bevond me op de allereerste startlijn (ik was vroeg het water ingegaan dit keer...en zo kwam ik vooraan te liggen). Mijn wetronome weer op 67 ingesteld (mijn slagtempo) en kon bij de start lekker in het ritme komen. Wel bleek dat mijn positie iets te overmoedig was voor gedane arbeid, want wat sandwiches later, was ik toch al redelijk wat ingehaald. Na een tijdje kijk ik snel op mijn klokje en verwacht een 1200m te zien staan...het viel dus tegen dat op weg was naar de 800m, damn...en de schouders werden al moe. Niet zeuren...dit is je eigen stommiteit geweest, eerder beginnen. Toch verdween de vermoeidheid en kwam ik lekker in mijn slag. Niet supersnel, maar gewoon lekker doorzwemmend. Na de landlap (2000m in 36 minuten) ging de kracht wat omhoog en zo zwom ik naar een volgend groepje toe...en er voorbij. Later bleek ik van positie 84 naar 76 gezwommen te zijn. Uiteindelijk kwam ik net boven de 1u09 uit het water...en dus precies zoals verwacht. De wissel verliep soepel hoewel ik mijn wetsuit weer eens niet snel in de tas kreeg. Tip: zet je voet aan één opening...en gebruik je hand voor de andere en prop je suit in de tas (daar kwam ik na drie mislukte pogingen achter). Exit PF is redelijk lang, maar de benen gaven me een goed gevoel en ik liep op behoorlijk tempo en behoorlijk op mijn fietsschoenen na de mounting-line: positie 64.
Het fietsen ging snel naar de kleine 200+W (het blijft toch een wedstrijd en je moet dan toch controle zien te houden...is soms even lastig, maar ik hield de overmoed beperkt). Het eerste uur bleek ik echter tegen de 37kmu aan te beuken terwijl mijn hartslag gewoon laag was, het parcours flink glooiiend en de wind niet hard maar toch vooral ook niet voordelig. Ik was dus lekker op weg. Tot Grindsted (70km met een knik zuidwaarts) zeer veel op-en-neer en na het uur begon de wind toch flink aan te trekken en ook meer tegen te staan. De snelheid was inmiddels gedaald onder de 36kmu, maar ik haalde nog steeds veel atleten in. Eén atlete vond het nodig om mij drie keer in te halen, maar zodra ze voor me zat, moest ik 160W gaan trappen om er niet aan te blijven plakken...dus op de pedalen iedere keer en er weer voorbij. De derde keer kreeg ze wsl een waarschuwing van de jury, want ze kwam me foeterend voorbij zetten...de laatste maal, want opnieuw reed ik er met 200W naartoe en met 240W vooral erover. Ik heb haar niet meer gezien daarna. Terug in Billund waar de eerste draai was, kwam er een motor voor me rijden (begreep niet waarom op dat moment, maar had niets fout gedaan). Later bleek dat ik hier op de 2e positie was komen te liggen in mijn klasse. Terug richting Grindsted hadden we rugwind en het tempo ging hard omhoog...44-45kmu...je was zo weer in het dorpje. Het geglooi was inmiddels wat minder geworden, maar de wind bleef doortrekken. De tweede lap begon ik toch wat moeite te krijgen om mijn wattage vast te houden en moest ik toch wat meer kracht leveren. Het lukte wel...maar kostte wel inspanning. Uiteindelijk kwam ik na 5u04 terug bij TA2 met 35kmu en 207W gemiddeld. Prima volgens plan dus...en ook mijn voeding goed genomen. Positie overall inmiddels 24e. In TA2 snel de plas gedaan die ik al tijdens het zwemmen moest doen. Hierdoor opnieuw een trage wissel...maar nu begon het lopen. Gek genoeg mijn grootste vraagteken.
Wat een feest werd dat zeg. De openingskilometer begon met 4m25...en ik had niet het idee dat ik dit zomaar kon maken. Echter tot en met 18km bleef ik kilometers produceren van dit nivo. Echt bizar. Toen ik de 2e kilometer een 4m20 noteerde had ik mezelf voorgenomen om 10 minuten voorsprong op te bouwen op het 5m00/km schema (3u30) en dan wat gas terug te nemen. Het doel was uiteindelijk meedoen...en niet mezelf kapotsporten (het doel ligt immers in Zweden zoals gezegd). De 18e km gaf me echter de marge en ik mocht toen van mezelf wat omlaag in tempo, maar bleef daarna nog tot 28km 4m30-4m45 produceren (beetje afhankelijk van de drankposten waar ik mijn rust nam). Bij 24km kreeg ik van Annette te horen dat ik 1e lag (stomverbaasd zei ik dat ze normaal moest doen) en dat ik 7m30 voorsprong had. Dat gaf een gekke manier van rust en doorgaan. Het tempo ging daarna naar zijn derde fase van 5m00/km en iedere ronde bleek ik flink uit te blijven lopen: 11m00....22m00!! Ik kwam hier voor een leuke wedstrijd, maar winnen??? Dat had ik niet in mijn hoofd zitten. PR....overigens al helemaal niet. Zo gebeurde het dat ik na 9u39 over finish kwam in een nieuw PR met een marathon van 3u15 en ook nog eens als winnaar. Wat een vreselijk bizarre dag, maar wat ging dit vreselijk makkelijk dit keer. Twee keer op rij een Challenge gewonnen nu...en mijn derde winst uit vier deelnames aan een Challenge.
Voor Zweden gaat het plan iets omhoog. Komende weken proberen ontspanning te vinden bij 220-230W...eens kijken wat dat gaat brengen. Ik wil niet naar Hawaii (Annette zal niet mee kunnen gaan), maar ik wil wel de wetenschap hebben dat ik het had kunnen halen (ik heb daar overigens ook niets te zoeken...mij te warm. Nu eerst Luxemburg (70.3 6 dagen na een hele...gekkenwerk) en een week later Oud-Gastel. Wordt dus vervolgd.
zondag 18 oktober 2015
Nog eentje dan...
Vandaag was dan de doelwedstrijd van 2015...althans zo had ik het bedacht in januari. De Cauberg heeft zoals eerder vermeld (lekkersmakend) roet in het eten gegooid door CAA te promoveren en logischerwijs AMMA te degraderen. De Amsterdam Marathon (want daar gaat dit over) zou een mooie duurloop zonder plan of doelstelling worden.
Na CAA moest ik eerst afrekenen met een vervelende irritatie aan de luchtwegen. Heb ca 10 dagen niets kunnen doen vanwege flink hoesten en proesten als ik mijn vingers maar bewoog (dat schijn je nog wel eens te moeten doen als ICT-er). Met nog drie weken te gaan kon ik weer de draad een beetje oppakken en besloot twee weken voor het uur U een lange duurloop (25km) te doen en op basis daarvan deelname te beslissen. Duurloop ging erg makkelijk, maar zou ook mijn enige marathontraining blijken. Naast het zo nu en dan lopen wel redelijk wat (voor mijn doen) Tacx-meters gemaakt met veel intensiteit en power. Conditie was uiteraard al op nivo...maar ik had nog wat kracht nodig (althans...voor twintig-zestien...want daar ben ik meer mee bezig dan winter twintig vijftien eigenlijk). Ik zou na de start kijken tot 10km hoe ik me voelde en indien het lekker ging doorlopen (maar wel behouden finishen omdat ik geen zin had in weken noch dagen te herstellen) of desgewenst me af laten zakken om een hazenrol op me te gaan nemen.
Ik liep na de start eigenlijk meteen zeer makkelijk. De eerste (drie) kilometers ging met plezier en toch op de 4.00/km. Ok...dit is vreemd, maar past wel bij mijn stijl. Ik nam ietsjes gas terug (naar de 4.05-4.12) maar het bleek dat ik het kilometer na kilometer kon blijven produceren. Het miezerde lichtjes en bij 16km kwamen er lichte steken onder de bal van mijn voet. Hoppa...blaartje is er weer dacht ik nog. Doorlopen en niet op letten. Eigenlijk een saai en eentonig verhaal totdat ik bij 30km zo'n beetje merkte dat de kou invloed begon te hebben op de hams en de quads. Doel was fit finishen en sub-3 was bijzaak....dus waarom forceren. Het tempo werd wat omlaag gebracht (liep een schema van ca 2u56). De kilometers erop gingen rond de 4m23-4m30. Bij 37km merk je dan wel de invloed van de marathon en komt er vermoeidheid....en opnieuw wat vertraagd omdat ik vooral de intensiteit gedurende de rit strak wilde houden. Lekker om me heen gekeken en genoten van de reis vervolgede ik de laatste 5km rond een tempo van 4m50-5m00. Na 3u02 was ik terug waar ik begon en weer een marathon rijker (weet niet de hoeveelste maar gok dat dit of mijn 24e of mijn 25e was)...en een mooie duurloop door Amsterdam gehad. Kortom...prima loopdagje en mooie afsluit dan duur-seizoen 2015. Nu nog wat korter werk tot en met een halve in Dronten (waarschijnlijk).
Na CAA moest ik eerst afrekenen met een vervelende irritatie aan de luchtwegen. Heb ca 10 dagen niets kunnen doen vanwege flink hoesten en proesten als ik mijn vingers maar bewoog (dat schijn je nog wel eens te moeten doen als ICT-er). Met nog drie weken te gaan kon ik weer de draad een beetje oppakken en besloot twee weken voor het uur U een lange duurloop (25km) te doen en op basis daarvan deelname te beslissen. Duurloop ging erg makkelijk, maar zou ook mijn enige marathontraining blijken. Naast het zo nu en dan lopen wel redelijk wat (voor mijn doen) Tacx-meters gemaakt met veel intensiteit en power. Conditie was uiteraard al op nivo...maar ik had nog wat kracht nodig (althans...voor twintig-zestien...want daar ben ik meer mee bezig dan winter twintig vijftien eigenlijk). Ik zou na de start kijken tot 10km hoe ik me voelde en indien het lekker ging doorlopen (maar wel behouden finishen omdat ik geen zin had in weken noch dagen te herstellen) of desgewenst me af laten zakken om een hazenrol op me te gaan nemen.
Ik liep na de start eigenlijk meteen zeer makkelijk. De eerste (drie) kilometers ging met plezier en toch op de 4.00/km. Ok...dit is vreemd, maar past wel bij mijn stijl. Ik nam ietsjes gas terug (naar de 4.05-4.12) maar het bleek dat ik het kilometer na kilometer kon blijven produceren. Het miezerde lichtjes en bij 16km kwamen er lichte steken onder de bal van mijn voet. Hoppa...blaartje is er weer dacht ik nog. Doorlopen en niet op letten. Eigenlijk een saai en eentonig verhaal totdat ik bij 30km zo'n beetje merkte dat de kou invloed begon te hebben op de hams en de quads. Doel was fit finishen en sub-3 was bijzaak....dus waarom forceren. Het tempo werd wat omlaag gebracht (liep een schema van ca 2u56). De kilometers erop gingen rond de 4m23-4m30. Bij 37km merk je dan wel de invloed van de marathon en komt er vermoeidheid....en opnieuw wat vertraagd omdat ik vooral de intensiteit gedurende de rit strak wilde houden. Lekker om me heen gekeken en genoten van de reis vervolgede ik de laatste 5km rond een tempo van 4m50-5m00. Na 3u02 was ik terug waar ik begon en weer een marathon rijker (weet niet de hoeveelste maar gok dat dit of mijn 24e of mijn 25e was)...en een mooie duurloop door Amsterdam gehad. Kortom...prima loopdagje en mooie afsluit dan duur-seizoen 2015. Nu nog wat korter werk tot en met een halve in Dronten (waarschijnlijk).
maandag 14 september 2015
De reis van de held...
#ISBN: 90 229 8937 2
De reis van deze held begon eigenlijk waar hij vorig jaar eindigde. Nadat ik had aangekondigd in 2014 om even een jaartje klaar te zijn met 'den helen', dacht de heer A. Rieu persoonlijk daar geheel anders over. In Freek de Jonge stijl riep hij me toe: "dat zullen we nog wel eens even zien"...en daar was Ironman Maastricht. Goed...over de streep om over de streep te komen in deze 1e IM in Nederland. Meedoen, maar voor plezier en als recreant. Inmiddels had ik me wel al ingeschreven voor de halve Challenge '15 in Almere opdat ik me niet meer kon bedenken om alsnog de hele te doen. Na opgang Cauberg kwam de sporter weer eindelijk in zijn element en bedacht..."als ik nu gewoon een leuke dag heb, goed en fit finish...dan is 6 weken later Almere gewoon een mooi doel...alsnog!" En zo geschiedde. IM Maastricht ging op het relatieve gemakkie (geen walk in the park...maar een dag later was ik eigenlijk nagenoeg fit) en twee dagen na mijn finish contact gezocht met Richard of hij toch misschien wellicht bij wijze van...nu ja...hij wilde en ik ging wederom op voor 'den helen'.
De korte termijn van 6 weken werd benut met nu wel de lange duurlopen te doen die voor IM steeds mislukten (de darmen waren sterker dan de geest gebleken). Het zwemmen geloofde ik eigenlijk wel en deed ik er een beetje naast. Het fietsen concentreerde zich niet meer op de lange duurritten, maar meer op tempo en macht. In de zes weken een tweetal keer nog een 100km gedaan met zes dagen voor de wedstrijd nog een snelle...met lage hartslag (35,4kmu tegen 123HS). Een test moment had ik wederom gekozen in Emmeloord. De wedstrijd waar ik in eerdere edities een zeldzame 39kmu noteerde dus een mooi vergelijk kon ik krijgen. Dit jaar ontsteeg ik mezelf en was een brok zelfvertrouwen....het werd een 39,5kmu PR PR PR!!!
Ondertussen was ik in die zes weken ook begonnen met het lezen van het boek: "De Reis van de Held". Een uitspraak die ik tot me nam was dat je niet je hoop op je doel moest uitspreken, maar je voor moest nemen dat je doel eigenlijk al een feit was. Zo ging ik langzaam in de laatste weken tegen steeds meer mensen om me heen kenbaar maken dat ik geen NK wilde worden, maar dat ik het feitelijk al was! De toekomst moest enkel nog even verleden worden. Op vrijdag bij de registratie liep ik met een bepaalde attitude rond blakend van zelfvertrouwen. Ik was er helemaal klaar voor. Buienradar heb ik de week voorafgaand als een soort van cabaretprogramma aanschouwd. Na voorgaande edities was ik mijn vertrouwen in die site helemaal kwijt en voelde bij de voorspelling een grote glimlach op mijn gezicht komen: "Sure, tuurlijk...Oostenwind...oh nu weer Westenwind...droog...nat, tss, het is toch wat".
Op zaterdag bleek het eindelijk eens wel goed weer voor me te worden. Matige wind uit gunstige hoek (vond ik), lekkere temperatuur (frisjes, maar niet koud) en droog bij het fietsen met in de loop van de marathon een lichte te verwachten bui. Het water voelde bij betreding wel wat fris aan, maar dan moet ik maar doorzwemmen. Na het startschot meteen in mijn cadans van 67 slagen/minuut. Binnen 300m echter gebakelei met een atleet die zonodig naar rechts moest en blijkbaar niet wilde begrijpen dat hij daardoor over twee atleten heen moest zwemmen. Hij ging boos rechtop in het water zodat ik mooi door kon zwemmen. Ook later nog wat geharrewar aan mijn voeten maar een geoefende fietsbeweging en de voeten kregen weer rust. De bochten om de boeien moest ik helaas ruim nemen. Ik zat in een grote groep aan de buitenkant en moest daardoor vijf rijen dik keren. Eerste ronde kwam ik door in 31m45 en hoewel ik daarmee langzamer zou zijn dan in 2014 kwam ik hiermee het water uit rond de 1u04 had ik me bedacht. In de tweede ronde vermaak ik mijn onderarmen tot een centraal massief en begin snel flink wat atleten in te halen. Voel me erg sterk en voel veel snelheid. Was dan ook een grote teleurstelling toen ik bij de schouwburg af mocht slaan richting Esplanade en mijn klokje inmiddels 1u05 aangaf. Snapte (en nog steeds niet) er geen bal van. Kwam uiteindelijk met 1u08 uit het water...een van mijn minste tijden. Nu ja...doorgaan. Ook de wissel liep niet echt soepel. Kreeg mijn suit niet in mijn tas en om een beslagen vizier te voorkomen nam ik bewust de tijd om deze voor een derde keer flink in te smeren met Anti-Fog. Uiteindelijk rennend de TA1 uit kwam de snelheid los. Liep op mijn fietsschoenen een kleine 15kmu.
Almere uitrijdend wordt ik ingehaald door debuterende Sietse-Jan. Ok...die is wat van plan. Richting Gooimeerdijk voel ik me al stukken sterker dan vorig jaar en kom hier aan met ca 35kmu. Meteen het wind mee stuk en dus blazen maar. Vlak voor me vliegen twee zwanen vlak boven de weg. Gaaf gezicht! Langs Almere Poort even een hachelijk momentje toen een langlader mocht oversteken, maar de bocht verkeerd inschatte. Kom je met ruim 40kmu aanrijden en moet je vol in de remmen. Kon er net achterlangs sturen. Vergeten een doorblazen. De lange bocht naar rechts en de rugwind vergaat tot zijwind. De ruime 37kmu die ik opgebouwd heb zal nu langzaamaan gaan minderen. Toch kan ik flink kracht blijven geven en blijf ik eigenlijk de hele dijk in de buurt van de 35-36. Onderweg ook nog een deken van meeuwen over me heen zien vliegen (ca 200 stuks op 2m50 boven de weg)...ook gaaf. Dit waren eigenlijk de enige afleidingen die ik gekend heb tijdens het fietsen...zat volledig in mijn tunnel. Begin Knardijk en de zijwind zou ook komen te vervallen, tijdelijk, tot tegenwind en ook hier een mooi tempo. Hartslag begint wel te klimmen, maar dat boeit me weinig. Als ik sub-5 wilde fietsen, was vandaag mijn kans. Uiteindelijk als het laatste stukje wind tegen in ronde één achter me ligt, staat er een 36,3kmu op mijn teller. Hier kom ik ondertussen Sietse-Jan weer tegen. Bij het passeren roep ik hem nog toe dat het feest gaat beginnen. Er komen nu immers ca 30 positieve wind kilometers aan. Snelheid vliegt omhoog naar ruim 43km op de Gooimeerdijk en ik kom met 37,3kmu bij de coachpost aan. Onderweg kom ik Cor Boerman tegen die al in zijn 2e lap zit. Ik kijk op mijn klokje en het kruispunt en bemerk dat de zeven minuten die Annette me toeriep geslonken zijn tot vijf minuten. Damn...lekker bezig zeg! Terug op de Gooimeer schakel ik nog wat bij en zie de snelheid op 45-47kmu. Vanaf het stukje zijwind richting Lelystad moet ik vergelijk met de 1e lap toch wat snelheid laten gaan (iets meer wind + vermoeidheid), maar kan toch blijven pushen. Hartslag zit inmiddels op 40km-tijdrit nivo, maar dat boeit niet. Marathon is van later zorg. Tegen de wind in moet ik inmiddels een veer laten en moet werken om tussen de 30-32kmu te kunnen blijven. Geen paniek...straks mag je nog een keer varen op de wind. Mijn gemiddelde zakt terug naar de 36 laag, maar ik het stukje bos bij Zeewolde uitkom schiet het tempo weer omhoog. 38-40kmu. Rechtsaf...rugwind en het stijgt verder. Bij de afslag Manege terug richting Esplanade staat er een 36,5 op mijn teller. Normaliter begint hier het grote voorbereiden op de marathon, maar ik zou wel gek zijn om deze snelheid te laten gaan. Beuken op die pedalen...BEUKEN! Na 4u56m30 stop ik mijn fietsteller. Eindelijk na zoveel pogingen due 5 uur grens gebroken. Ik blijk geweldig te hebben gefietst en zie later in de uitslag namen in mijn omgeving die ik niet eens zou dromen. Een 34e klassering overall.
Inmiddels moet ik al vele tientallen kilometers (ca 180 of zo) plassen...dus ik pak die tijd even. Heb drie pogingen nodig om mijn schoenen aan te krijgen en weet dat Cor het PF uitliep toen ik mijn fiets stalde. Het lopen begint voorspoedig en loop de eerste 6 kilometers zeer makkelijk. Na ongeveer vier kilometer kom ik bij Sander Hospers die mede concurrent is voor de titel (had ik me vooraf bedacht). Het eerste vinkje mag gezet worden. Nu naar Cor toe. De vijf kilometer gaat in 22m30 en ik loop zeer makkelijk. Na ca 8km (??) haal ik ook Cor bij en waan me in koppositie voor het NK. Bij 11km hoor ik mijn vader echter toeroepen dat #1 op 700m en 3 minuten loopt. Ik ga er vanuit dat dit een buitenlandse deelnemer betreft maar dat bleek later niet het geval. "Hij heeft een rood broekje, wit shirt en haarband" word ik nageroepen. Ok, speuren maar. In geen velden of wegen te bekennen. Pas bij 23km zie ik bij het grasveldje de atleet in kwestie en kan ik een meetmomentje maken. Na 1m30 kom ik op de plek waar ik hem spotte. Ok...dat is te doen. Bij het 26km krijg ik opnieuw informatie en het gat is nu nog maar 1 minuut. Dit komt goed. Snel haal ik hem bij en loop door. Nu hoef ik enkel nog naar achter te kijken. Opnieuw bij het grasveldje is de afstand inmiddels 200m in mijn voordeel, maar nauwelijks 3km verder is dit niet meer geworden. Ik pak weliswaar mijn rustmomenten vooral bij de drankposten...maar als ik nu in het vizier ben en mijn tegenstander besluit in ronde 6 toe te slaan, heb ik toch wel een serieus probleem. Ook eind vijfde ronde bemerk ik dat de voorsprong niet veel meer is dan 300m...maar goed, ik loop dus uit. Wanner ik opnieuw bij het grasveld positie kan opnemen zie ik hem niet meer in beeld. Dat is dus minimaal 600m geworden want zover kun je kijken. Bij het laatste lange stuk met nog 2km tot de finish kom ik bij Jorgen en bij een drankpost. Ik stop even om me om te draaien, neem wat drinken, maak een praatje met Jorgen die helaas opnieuw last van zijn hamstring heeft en vraagt hoe het voelt om NK te zijn en ik speur de horizon achter me af. In geen velden of wegen meer te bekennen. Voorsprong moet dus zeker een kilometer zijn. Ik mag dus zeker 7m30 gaan lopen en nog ga ik het halen. Ik begin aan mijn zegetocht...ik word gewoon NK!!! Eindelijk na drie derde te zijn geworden (was al onverwacht...tien jaar geleden) pak ik nu de titel. Niet alleen dat....ik lag dus ook op kop van het hele veld H45+...en win dus opnieuw de Challenge. Ik kom uiteindelijk in 9u42m00 over de finish en loop 4m19 van mijn besttijd af. Damn, wat een topdag. De overtuiging die ik in de weken voorafgaand heb opgebouwd heeft zijn vruchten afgeworpen. Heb ervoor moeten strijden, maar nimmer gewanhoopt. Heb echter wel alle theorien over behouden sporten achter me gelaten en de geest het werk laten doen. Deze was vele vele malen sterker dan het lichaam dit keer. Tja...vorig jaar was het andersom, toen was het lichaaam sterker, maar leidde ook de geest de dans.
De reis van deze held begon eigenlijk waar hij vorig jaar eindigde. Nadat ik had aangekondigd in 2014 om even een jaartje klaar te zijn met 'den helen', dacht de heer A. Rieu persoonlijk daar geheel anders over. In Freek de Jonge stijl riep hij me toe: "dat zullen we nog wel eens even zien"...en daar was Ironman Maastricht. Goed...over de streep om over de streep te komen in deze 1e IM in Nederland. Meedoen, maar voor plezier en als recreant. Inmiddels had ik me wel al ingeschreven voor de halve Challenge '15 in Almere opdat ik me niet meer kon bedenken om alsnog de hele te doen. Na opgang Cauberg kwam de sporter weer eindelijk in zijn element en bedacht..."als ik nu gewoon een leuke dag heb, goed en fit finish...dan is 6 weken later Almere gewoon een mooi doel...alsnog!" En zo geschiedde. IM Maastricht ging op het relatieve gemakkie (geen walk in the park...maar een dag later was ik eigenlijk nagenoeg fit) en twee dagen na mijn finish contact gezocht met Richard of hij toch misschien wellicht bij wijze van...nu ja...hij wilde en ik ging wederom op voor 'den helen'.
De korte termijn van 6 weken werd benut met nu wel de lange duurlopen te doen die voor IM steeds mislukten (de darmen waren sterker dan de geest gebleken). Het zwemmen geloofde ik eigenlijk wel en deed ik er een beetje naast. Het fietsen concentreerde zich niet meer op de lange duurritten, maar meer op tempo en macht. In de zes weken een tweetal keer nog een 100km gedaan met zes dagen voor de wedstrijd nog een snelle...met lage hartslag (35,4kmu tegen 123HS). Een test moment had ik wederom gekozen in Emmeloord. De wedstrijd waar ik in eerdere edities een zeldzame 39kmu noteerde dus een mooi vergelijk kon ik krijgen. Dit jaar ontsteeg ik mezelf en was een brok zelfvertrouwen....het werd een 39,5kmu PR PR PR!!!
Ondertussen was ik in die zes weken ook begonnen met het lezen van het boek: "De Reis van de Held". Een uitspraak die ik tot me nam was dat je niet je hoop op je doel moest uitspreken, maar je voor moest nemen dat je doel eigenlijk al een feit was. Zo ging ik langzaam in de laatste weken tegen steeds meer mensen om me heen kenbaar maken dat ik geen NK wilde worden, maar dat ik het feitelijk al was! De toekomst moest enkel nog even verleden worden. Op vrijdag bij de registratie liep ik met een bepaalde attitude rond blakend van zelfvertrouwen. Ik was er helemaal klaar voor. Buienradar heb ik de week voorafgaand als een soort van cabaretprogramma aanschouwd. Na voorgaande edities was ik mijn vertrouwen in die site helemaal kwijt en voelde bij de voorspelling een grote glimlach op mijn gezicht komen: "Sure, tuurlijk...Oostenwind...oh nu weer Westenwind...droog...nat, tss, het is toch wat".
Op zaterdag bleek het eindelijk eens wel goed weer voor me te worden. Matige wind uit gunstige hoek (vond ik), lekkere temperatuur (frisjes, maar niet koud) en droog bij het fietsen met in de loop van de marathon een lichte te verwachten bui. Het water voelde bij betreding wel wat fris aan, maar dan moet ik maar doorzwemmen. Na het startschot meteen in mijn cadans van 67 slagen/minuut. Binnen 300m echter gebakelei met een atleet die zonodig naar rechts moest en blijkbaar niet wilde begrijpen dat hij daardoor over twee atleten heen moest zwemmen. Hij ging boos rechtop in het water zodat ik mooi door kon zwemmen. Ook later nog wat geharrewar aan mijn voeten maar een geoefende fietsbeweging en de voeten kregen weer rust. De bochten om de boeien moest ik helaas ruim nemen. Ik zat in een grote groep aan de buitenkant en moest daardoor vijf rijen dik keren. Eerste ronde kwam ik door in 31m45 en hoewel ik daarmee langzamer zou zijn dan in 2014 kwam ik hiermee het water uit rond de 1u04 had ik me bedacht. In de tweede ronde vermaak ik mijn onderarmen tot een centraal massief en begin snel flink wat atleten in te halen. Voel me erg sterk en voel veel snelheid. Was dan ook een grote teleurstelling toen ik bij de schouwburg af mocht slaan richting Esplanade en mijn klokje inmiddels 1u05 aangaf. Snapte (en nog steeds niet) er geen bal van. Kwam uiteindelijk met 1u08 uit het water...een van mijn minste tijden. Nu ja...doorgaan. Ook de wissel liep niet echt soepel. Kreeg mijn suit niet in mijn tas en om een beslagen vizier te voorkomen nam ik bewust de tijd om deze voor een derde keer flink in te smeren met Anti-Fog. Uiteindelijk rennend de TA1 uit kwam de snelheid los. Liep op mijn fietsschoenen een kleine 15kmu.
Almere uitrijdend wordt ik ingehaald door debuterende Sietse-Jan. Ok...die is wat van plan. Richting Gooimeerdijk voel ik me al stukken sterker dan vorig jaar en kom hier aan met ca 35kmu. Meteen het wind mee stuk en dus blazen maar. Vlak voor me vliegen twee zwanen vlak boven de weg. Gaaf gezicht! Langs Almere Poort even een hachelijk momentje toen een langlader mocht oversteken, maar de bocht verkeerd inschatte. Kom je met ruim 40kmu aanrijden en moet je vol in de remmen. Kon er net achterlangs sturen. Vergeten een doorblazen. De lange bocht naar rechts en de rugwind vergaat tot zijwind. De ruime 37kmu die ik opgebouwd heb zal nu langzaamaan gaan minderen. Toch kan ik flink kracht blijven geven en blijf ik eigenlijk de hele dijk in de buurt van de 35-36. Onderweg ook nog een deken van meeuwen over me heen zien vliegen (ca 200 stuks op 2m50 boven de weg)...ook gaaf. Dit waren eigenlijk de enige afleidingen die ik gekend heb tijdens het fietsen...zat volledig in mijn tunnel. Begin Knardijk en de zijwind zou ook komen te vervallen, tijdelijk, tot tegenwind en ook hier een mooi tempo. Hartslag begint wel te klimmen, maar dat boeit me weinig. Als ik sub-5 wilde fietsen, was vandaag mijn kans. Uiteindelijk als het laatste stukje wind tegen in ronde één achter me ligt, staat er een 36,3kmu op mijn teller. Hier kom ik ondertussen Sietse-Jan weer tegen. Bij het passeren roep ik hem nog toe dat het feest gaat beginnen. Er komen nu immers ca 30 positieve wind kilometers aan. Snelheid vliegt omhoog naar ruim 43km op de Gooimeerdijk en ik kom met 37,3kmu bij de coachpost aan. Onderweg kom ik Cor Boerman tegen die al in zijn 2e lap zit. Ik kijk op mijn klokje en het kruispunt en bemerk dat de zeven minuten die Annette me toeriep geslonken zijn tot vijf minuten. Damn...lekker bezig zeg! Terug op de Gooimeer schakel ik nog wat bij en zie de snelheid op 45-47kmu. Vanaf het stukje zijwind richting Lelystad moet ik vergelijk met de 1e lap toch wat snelheid laten gaan (iets meer wind + vermoeidheid), maar kan toch blijven pushen. Hartslag zit inmiddels op 40km-tijdrit nivo, maar dat boeit niet. Marathon is van later zorg. Tegen de wind in moet ik inmiddels een veer laten en moet werken om tussen de 30-32kmu te kunnen blijven. Geen paniek...straks mag je nog een keer varen op de wind. Mijn gemiddelde zakt terug naar de 36 laag, maar ik het stukje bos bij Zeewolde uitkom schiet het tempo weer omhoog. 38-40kmu. Rechtsaf...rugwind en het stijgt verder. Bij de afslag Manege terug richting Esplanade staat er een 36,5 op mijn teller. Normaliter begint hier het grote voorbereiden op de marathon, maar ik zou wel gek zijn om deze snelheid te laten gaan. Beuken op die pedalen...BEUKEN! Na 4u56m30 stop ik mijn fietsteller. Eindelijk na zoveel pogingen due 5 uur grens gebroken. Ik blijk geweldig te hebben gefietst en zie later in de uitslag namen in mijn omgeving die ik niet eens zou dromen. Een 34e klassering overall.
Inmiddels moet ik al vele tientallen kilometers (ca 180 of zo) plassen...dus ik pak die tijd even. Heb drie pogingen nodig om mijn schoenen aan te krijgen en weet dat Cor het PF uitliep toen ik mijn fiets stalde. Het lopen begint voorspoedig en loop de eerste 6 kilometers zeer makkelijk. Na ongeveer vier kilometer kom ik bij Sander Hospers die mede concurrent is voor de titel (had ik me vooraf bedacht). Het eerste vinkje mag gezet worden. Nu naar Cor toe. De vijf kilometer gaat in 22m30 en ik loop zeer makkelijk. Na ca 8km (??) haal ik ook Cor bij en waan me in koppositie voor het NK. Bij 11km hoor ik mijn vader echter toeroepen dat #1 op 700m en 3 minuten loopt. Ik ga er vanuit dat dit een buitenlandse deelnemer betreft maar dat bleek later niet het geval. "Hij heeft een rood broekje, wit shirt en haarband" word ik nageroepen. Ok, speuren maar. In geen velden of wegen te bekennen. Pas bij 23km zie ik bij het grasveldje de atleet in kwestie en kan ik een meetmomentje maken. Na 1m30 kom ik op de plek waar ik hem spotte. Ok...dat is te doen. Bij het 26km krijg ik opnieuw informatie en het gat is nu nog maar 1 minuut. Dit komt goed. Snel haal ik hem bij en loop door. Nu hoef ik enkel nog naar achter te kijken. Opnieuw bij het grasveldje is de afstand inmiddels 200m in mijn voordeel, maar nauwelijks 3km verder is dit niet meer geworden. Ik pak weliswaar mijn rustmomenten vooral bij de drankposten...maar als ik nu in het vizier ben en mijn tegenstander besluit in ronde 6 toe te slaan, heb ik toch wel een serieus probleem. Ook eind vijfde ronde bemerk ik dat de voorsprong niet veel meer is dan 300m...maar goed, ik loop dus uit. Wanner ik opnieuw bij het grasveld positie kan opnemen zie ik hem niet meer in beeld. Dat is dus minimaal 600m geworden want zover kun je kijken. Bij het laatste lange stuk met nog 2km tot de finish kom ik bij Jorgen en bij een drankpost. Ik stop even om me om te draaien, neem wat drinken, maak een praatje met Jorgen die helaas opnieuw last van zijn hamstring heeft en vraagt hoe het voelt om NK te zijn en ik speur de horizon achter me af. In geen velden of wegen meer te bekennen. Voorsprong moet dus zeker een kilometer zijn. Ik mag dus zeker 7m30 gaan lopen en nog ga ik het halen. Ik begin aan mijn zegetocht...ik word gewoon NK!!! Eindelijk na drie derde te zijn geworden (was al onverwacht...tien jaar geleden) pak ik nu de titel. Niet alleen dat....ik lag dus ook op kop van het hele veld H45+...en win dus opnieuw de Challenge. Ik kom uiteindelijk in 9u42m00 over de finish en loop 4m19 van mijn besttijd af. Damn, wat een topdag. De overtuiging die ik in de weken voorafgaand heb opgebouwd heeft zijn vruchten afgeworpen. Heb ervoor moeten strijden, maar nimmer gewanhoopt. Heb echter wel alle theorien over behouden sporten achter me gelaten en de geest het werk laten doen. Deze was vele vele malen sterker dan het lichaam dit keer. Tja...vorig jaar was het andersom, toen was het lichaaam sterker, maar leidde ook de geest de dans.
zondag 14 september 2014
Diep gaan in Challenge 2014...
Om 4.30 begon de dag waar bijna tien maanden geleden al de datum van bekend was. Wat kan de tijd dan toch ongenadig hard voorbij vliegen als dat moment opeens daar is. Het was raceday in Almere...op de monsterafstand weer. Laatste weken mezelf wellicht wat extra druk opgelegd door in mijn hoofd na te gaan denken om EK te gaan worden. Niet als doel, maar als winnaar in 2013 op hetzelfde evenement vond ik dat ik dat recht verworven had. Al redelijk gespannen togen we dus gisteren naar de Esplanade die er velen malen beter uitzag dan de regenjas een jaar eerder. Naarmate de seconden voorbij tikten voelde ik de spanning flink toenemen. Buienradar zat er weer eens flink naast. Weer was nu goed, maar windkrachtje twee...ik heb hem niet gevoeld.
Na een laatste sanitaire stop en nog twintig minuten voor de start begin ik met de laatste voorbereidingen. Als laatste is het wetsuit aan de beurt. Onhandig krijg ik uiteindelijk het neopreen in een staat waar nog slechts de rits gesloten dient te worden. Huub is een geweldig suit...maar pas als hij dicht is. De rits krijg ik weer eens niet omhoog en een duits echtpaar biedt aan om te helpen. "Thanks...but be careful not to pull too hard because it's a quick-release". Na wat gewurm achter mijn rug hoor ik het ritsende geluid...en voel ik vlak daarna mijn rug volledig ontspannen. Ai...toch te hard gepulled en de quick-release deed opnieuw zijn werk...met nog tien minuten voor start. Dat ding krijg je dus als je hem aan hebt niet meer in ritshouding en snel moet ik opnieuw beginnen. Wetsuit uit, rits inklikken, beetje omhoog trekken (lukte nu wel), wetsuit weer aan...en jawel...de rits kreeg ik nu wel omhoog (zelf). Snel ren ik naar de groep waarbij ik nog een flink end moest lopen (atleten stonden weliswaar vlak naast me, maar het hek ertussen was onneembaar. Ik wurm me naar voren en met nog twee minuten te gaan lig voel ik het Weerwater eindelijk op mijn tenen. Ik kan nog een front-positie bemachtigen vlak achter Maryvonne. Tien seconden later schiet het kanon me flink gestressed weg en gaat mijn tijd lopen. Ik lig midden in het geduw, getrek en gevecht. Kan niet echt goede slagen maken, maar heb wel veel bubbels voor me. Wat ik inlever door dat wat ik mijd krijg ik gelukkig wel terug door de bubbels die me omhoog lift en snelheid geven. Na zo'n 600m begint het bij de boei eindelijk wat rustiger te worden en kan ik echt op mijn piepjes (67/minuut) gaan zwemmen. Een hele tijd hou ik nog wat voeten voor me en na 22 minuten rond ik boei twee terug richting Esplanade. Ik weet dat ik vorig jaar zo'n acht minuten nodig had voor die deel dus ik ben werkelijk super op gang gekomen. De kramp die ik na 50m al kortstondig voelde in mijn voet is uitgebleven en ik ben gewoon lekker bezig. Tweede ronde kom ik wel alleen te zwemmen...nu ja, op kop van een groepje. Groepje voor me is net te ver weg (zo'n 30 meter) maar begint wel langzaam terug te komen. Na opnieuw de tweede boei denk ik weer aan mijn trainingen en begin de druk op mijn handen en onderarmen op te voeren en langzaam maar zeker krijg ik weer bubbels in mijn gezicht. Na 1u01m53s mag ik het water uit en zwem ik achttien jaar na mijn debuut nagenoeg een gelijke tijd als destijds. Met een 64er was ik voor zeer tevreden geweest, maar dit was eigenlijk zwaar onverwacht.
Redelijk rustig ga ik naar TA1 en zet me neer op een stoeltje om mijn suit uit te trekken en pak mijn tas. Nummer 148???...ehm, Toffe...je hebt nummer 248!! Damn, verkeerde rij. Meteen na het parc-ferme voel je al dat de wind een probleem gaat geven. Richting Gooimeerdijk kan de snelheid niet echt omhoog en na 5km heb ik pas een 33kmu op mijn teller staan. Ik had na vorig jaar zo mijn hoop op een sub-5 te fietsen in de LD, maar dat is gewoon absoluut onmogelijk dit jaar. Richting dijk Almere-Lelystad weet ik door de zijwind nog wel even de 35 gemiddeld te halen, maar dan komt de ruime bocht naar rechts en de wind blaast nu vol op de kop. Ik kan niet harder meer dan 28kmu. Mijn Garmin piept al sinds ik op de fiets zit dat ik mijn hartslag veel te hoog is. Ik had een max van 154 ingesteld, maar ik zie continu een ruime 160. Ik negeer het want ik wil en niet langzamer dan dit (vond dit al bedroefend) en de benen lijken het tot nu toe goed aan te kunnen. Ieder kwartier grijp ik naar mijn bidons. Ik wissel sportdrank met gel. Ik merk dat wat me vorig jaar een goede wedstrijd gaf nu wat onrust geeft. Af en toe boer ik mijn gel weer omhoog, maar hoef niet mijn voeding eruit te geven. Toch maak ik me zorgen en voel me niet echt lekker. In mijn hoofd heb ik hectometerbordje met 24 zitten waar de Knardijk begint. Daar gaat de wind van kop af en kan snelheid wat omhoog en de druk omlaag. Na veel gestoemp met mijn neus strak op mijn stuur om zo diep mogelijk toch nog wat wind te ontwijken nadert bordje 24...maar niet de Knardijk. Damn...had even niet goed opgelet, want de Knardijk begint pas bij 28. Gaande de eerste 40km begin ik zwaar negatief te denken en angst op te bouwen voor de volgende ronde. Wanneer ik eindelijk de dijk af mag gaat de snelheid wel omhoog, maar met een lage 31er inmiddels op de teller weet ik dat ik nu twee uur lang 41kmu moet gaan fietsen. Daahaag vijf uur. Zo goed als het zwemmen ging...alles begint verloren te raken nu in mijn hoofd. Hartslag blijft ook op 'wind-mee' boven de 160 en ik krijg het niet omlaag. Het gemiddelde gaat inmiddels wel gestaag omhoog en bij de coach-post kom ik aan met een 33,9kmu. Snel wissel ik mijn bidon die Annette me aanrijkt en opnieuw richting de Horror-dijk. Na drie uur race stop ik met mijn gels en schakel ik over op pure sportdrank. Dat geeft wel wat rust in mijn lijf. Hartslag gaat inmiddels wat omlaag, maar blijft nog steeds tussen de 156-160. Op de dijk is de wind wat gedraaid...nog meer op kop...en wat toegenomen. Opnieuw die vreselijke sub-30. Soms even mezelf forcerend naar de 30 om in ieder dat maar weer eens te zien, maar al snel reageert de hartslag hierop. Ik verlang naar einde dijk waarvan ik nu weet dat ik tot 28 moet aftellen. Toch wordt ik niet veel ingehaald en heb ik zelf inmiddels een flink pak zelf ingehaald. Bij 167km komt teammaatje Frank Werkhoven me voorbij. Die is super bezig op zijn debuut. Terug op de Gooimeerdijk met nog zo'n 10km tot transistion zet ik nog één keer flink aan. Normaal is dit het moment om gas terug te nemen en te herstellen, maar ik besluit om tot uitloopstuk (5km) nog volle bak te gaan. Bij 172km passeer ik Frank weer en druk mijn neus verder omlaag. De wisseling is na 175km weer ongedaan gemaakt en Frank komt opnieuw voorbij en fietst nu snel weg. Ik laat mijn snelheid vieren en ga in herstelmodus.
In TA2 hang ik mijn fiets op en zoek snel een WC op. Ik moet eigenlijk al sinds 500m zwemmen, maar lukte gewoonweg niet. Dit moment was onvermijdelijk. In de catacomben mijn gear aan (kousen, sokken, chip weer om, schoenen aan) en easy naar het run-parcours. Ik heb weer wat rust gekregen, maar zie mijn hartslag snel weer oplopen. De eerste drie kilometer voelen goed en ik laat tijden zien vlak boven de 14kmu. Na 3km echter gaat de boel op slot, krijg ik het flink benauwd en steken in mijn hartstreek. Tijdens mijn wandelmomenten wankel ik flink en weet dat dit niet goed gaat. Ik besef me dat dit een hele lange dag moet gaan worden. Begin tweede ronde kom ik bij de coachpost en doe mijn verhaal bij Annette. Ze geeft me aan me te herpakken, maar ik wil enkels verzwikken, benen breken...een reden om uit te mogen vallen. Ik zit er zo vreselijk door heen. Bij coachpost twee kom ik de Lelystad-clan tegen en ik breek emotioneel. Dit lukt niet en dit hoort zo niet voor me. Ik moet juist die marathon kunnen lopen, maar die hoge hartslag nekt me verschrikkelijk. Na zo'n 13km neem ik een lange wandelpauze en besluit om mijn hartslag flink te laten zakken voor ik weer begin. Het duurt minuten maar bij de 140 begin ik weer. Het tempo druk ik flink...beter continu 5m30/km dan 4m45 met 2 minuten wandelen. De drankposten benut ik nu flink. Sportdrank, cola, water...ik pak het allemaal. Ik voel me herstellen en begin weer een lach te krijgen. Bij Annette meld ik dat het beter begint te gaan. De 5m30 wordt 5m15 en blijft verbeteren. Inmiddels krijg ik van iedereen te horen dat ik zo soepel loop en ik begin inderdaad te vliegen. Het tempo ligt inmiddels weer veelvuldig op de 4m30 en ik heb geen tussentijdse stops nodig. Enkel de verzorgingsposten pak ik aan. Derde is super gegaan (achteraf bleek ik hier 8 minuten op de tweede ronde versneld te zijn). Ook de vierde ronde haal ik alles terug wat me voorbij is gekomen. Ik zal gaan finishen en ik ga plezier hebben nu. Inmiddels is het wel wat warmer geworden dus ik begin de water ook over me heen te gooien om te koelen. Ik mijn benen nat worden en bij de rugwind merk ik dat mijn hamstrings beginnen te verstijven. Ik moet het tempo weer wat laten vieren maar met een ander gevoel dan drie rondjes eerder. Nu ben ik kilometers aan het aftellen! Ik blijf goed en relatief makkelijk lopen tot kilometer 40 en dan haal ik even de voet van het gas. Even nog herstellen de 41e en dan los. Ok...werd 41,5km...maar ik versnelde...flink. Langs het parc ferme zijn mijn passen lang en ik sprint bijna het stadion in. De finish laat ik zo'n 10m voor de streep beginnen. Ik ben toch niet gek dat het in een zucht over moet zijn. Dit is even mijn feestje. Tijd...toch nog een 10u19 (vanaf de eerste kilometers fietsen genegeerd), Ik val compleet leeg in de armen van Ruud de Haan omdat ik nog nauwelijks op mijn benen kan staan. Ik hoor dat ik 3e op het NK ben geworden....SUPER, totaal niet meer verwacht. Ook race-director Richard komt erbij en hij neemt me over van Ruud en brengt me naar Annette. Even een momentje samen omdat dit wel een van mijn zwaarste (niet de!!!) deelnames was. Wat een dag en wat een verhaal. Afgelopen jaar blijkt uiteindelijk synoniem te zijn geworden aan het verloop van mijn wedstrijd. Goed beginnen, instorten, oppakken en weer doorgaan.
Thuis blijk ik overigens geen derde, maar vierde op het NK. Teammaatje Frank (2e) zat voor me, maar stond in uitslagen niet bij de H40 ingedeeld...en dat hoort wel zo te zijn. Ik schuif dus naar de vierde plek op 82s van nummer drie. Voorlopig was dit even de laatste hele voor me. In 2016 wellicht weer, maar de voorbereidingen kosten zoveel energie dat ik het even niet meer wil (tenzij??? ;) ). In Almere kom ik nog zeker twee keer terug om de tien finishes te halen, maar ik wil ook nog wat wedstrijden in Europa zien en wellicht in Oceanie. Voor nu gaat het boek even een jaartje dicht.
Na een laatste sanitaire stop en nog twintig minuten voor de start begin ik met de laatste voorbereidingen. Als laatste is het wetsuit aan de beurt. Onhandig krijg ik uiteindelijk het neopreen in een staat waar nog slechts de rits gesloten dient te worden. Huub is een geweldig suit...maar pas als hij dicht is. De rits krijg ik weer eens niet omhoog en een duits echtpaar biedt aan om te helpen. "Thanks...but be careful not to pull too hard because it's a quick-release". Na wat gewurm achter mijn rug hoor ik het ritsende geluid...en voel ik vlak daarna mijn rug volledig ontspannen. Ai...toch te hard gepulled en de quick-release deed opnieuw zijn werk...met nog tien minuten voor start. Dat ding krijg je dus als je hem aan hebt niet meer in ritshouding en snel moet ik opnieuw beginnen. Wetsuit uit, rits inklikken, beetje omhoog trekken (lukte nu wel), wetsuit weer aan...en jawel...de rits kreeg ik nu wel omhoog (zelf). Snel ren ik naar de groep waarbij ik nog een flink end moest lopen (atleten stonden weliswaar vlak naast me, maar het hek ertussen was onneembaar. Ik wurm me naar voren en met nog twee minuten te gaan lig voel ik het Weerwater eindelijk op mijn tenen. Ik kan nog een front-positie bemachtigen vlak achter Maryvonne. Tien seconden later schiet het kanon me flink gestressed weg en gaat mijn tijd lopen. Ik lig midden in het geduw, getrek en gevecht. Kan niet echt goede slagen maken, maar heb wel veel bubbels voor me. Wat ik inlever door dat wat ik mijd krijg ik gelukkig wel terug door de bubbels die me omhoog lift en snelheid geven. Na zo'n 600m begint het bij de boei eindelijk wat rustiger te worden en kan ik echt op mijn piepjes (67/minuut) gaan zwemmen. Een hele tijd hou ik nog wat voeten voor me en na 22 minuten rond ik boei twee terug richting Esplanade. Ik weet dat ik vorig jaar zo'n acht minuten nodig had voor die deel dus ik ben werkelijk super op gang gekomen. De kramp die ik na 50m al kortstondig voelde in mijn voet is uitgebleven en ik ben gewoon lekker bezig. Tweede ronde kom ik wel alleen te zwemmen...nu ja, op kop van een groepje. Groepje voor me is net te ver weg (zo'n 30 meter) maar begint wel langzaam terug te komen. Na opnieuw de tweede boei denk ik weer aan mijn trainingen en begin de druk op mijn handen en onderarmen op te voeren en langzaam maar zeker krijg ik weer bubbels in mijn gezicht. Na 1u01m53s mag ik het water uit en zwem ik achttien jaar na mijn debuut nagenoeg een gelijke tijd als destijds. Met een 64er was ik voor zeer tevreden geweest, maar dit was eigenlijk zwaar onverwacht.
Redelijk rustig ga ik naar TA1 en zet me neer op een stoeltje om mijn suit uit te trekken en pak mijn tas. Nummer 148???...ehm, Toffe...je hebt nummer 248!! Damn, verkeerde rij. Meteen na het parc-ferme voel je al dat de wind een probleem gaat geven. Richting Gooimeerdijk kan de snelheid niet echt omhoog en na 5km heb ik pas een 33kmu op mijn teller staan. Ik had na vorig jaar zo mijn hoop op een sub-5 te fietsen in de LD, maar dat is gewoon absoluut onmogelijk dit jaar. Richting dijk Almere-Lelystad weet ik door de zijwind nog wel even de 35 gemiddeld te halen, maar dan komt de ruime bocht naar rechts en de wind blaast nu vol op de kop. Ik kan niet harder meer dan 28kmu. Mijn Garmin piept al sinds ik op de fiets zit dat ik mijn hartslag veel te hoog is. Ik had een max van 154 ingesteld, maar ik zie continu een ruime 160. Ik negeer het want ik wil en niet langzamer dan dit (vond dit al bedroefend) en de benen lijken het tot nu toe goed aan te kunnen. Ieder kwartier grijp ik naar mijn bidons. Ik wissel sportdrank met gel. Ik merk dat wat me vorig jaar een goede wedstrijd gaf nu wat onrust geeft. Af en toe boer ik mijn gel weer omhoog, maar hoef niet mijn voeding eruit te geven. Toch maak ik me zorgen en voel me niet echt lekker. In mijn hoofd heb ik hectometerbordje met 24 zitten waar de Knardijk begint. Daar gaat de wind van kop af en kan snelheid wat omhoog en de druk omlaag. Na veel gestoemp met mijn neus strak op mijn stuur om zo diep mogelijk toch nog wat wind te ontwijken nadert bordje 24...maar niet de Knardijk. Damn...had even niet goed opgelet, want de Knardijk begint pas bij 28. Gaande de eerste 40km begin ik zwaar negatief te denken en angst op te bouwen voor de volgende ronde. Wanneer ik eindelijk de dijk af mag gaat de snelheid wel omhoog, maar met een lage 31er inmiddels op de teller weet ik dat ik nu twee uur lang 41kmu moet gaan fietsen. Daahaag vijf uur. Zo goed als het zwemmen ging...alles begint verloren te raken nu in mijn hoofd. Hartslag blijft ook op 'wind-mee' boven de 160 en ik krijg het niet omlaag. Het gemiddelde gaat inmiddels wel gestaag omhoog en bij de coach-post kom ik aan met een 33,9kmu. Snel wissel ik mijn bidon die Annette me aanrijkt en opnieuw richting de Horror-dijk. Na drie uur race stop ik met mijn gels en schakel ik over op pure sportdrank. Dat geeft wel wat rust in mijn lijf. Hartslag gaat inmiddels wat omlaag, maar blijft nog steeds tussen de 156-160. Op de dijk is de wind wat gedraaid...nog meer op kop...en wat toegenomen. Opnieuw die vreselijke sub-30. Soms even mezelf forcerend naar de 30 om in ieder dat maar weer eens te zien, maar al snel reageert de hartslag hierop. Ik verlang naar einde dijk waarvan ik nu weet dat ik tot 28 moet aftellen. Toch wordt ik niet veel ingehaald en heb ik zelf inmiddels een flink pak zelf ingehaald. Bij 167km komt teammaatje Frank Werkhoven me voorbij. Die is super bezig op zijn debuut. Terug op de Gooimeerdijk met nog zo'n 10km tot transistion zet ik nog één keer flink aan. Normaal is dit het moment om gas terug te nemen en te herstellen, maar ik besluit om tot uitloopstuk (5km) nog volle bak te gaan. Bij 172km passeer ik Frank weer en druk mijn neus verder omlaag. De wisseling is na 175km weer ongedaan gemaakt en Frank komt opnieuw voorbij en fietst nu snel weg. Ik laat mijn snelheid vieren en ga in herstelmodus.
In TA2 hang ik mijn fiets op en zoek snel een WC op. Ik moet eigenlijk al sinds 500m zwemmen, maar lukte gewoonweg niet. Dit moment was onvermijdelijk. In de catacomben mijn gear aan (kousen, sokken, chip weer om, schoenen aan) en easy naar het run-parcours. Ik heb weer wat rust gekregen, maar zie mijn hartslag snel weer oplopen. De eerste drie kilometer voelen goed en ik laat tijden zien vlak boven de 14kmu. Na 3km echter gaat de boel op slot, krijg ik het flink benauwd en steken in mijn hartstreek. Tijdens mijn wandelmomenten wankel ik flink en weet dat dit niet goed gaat. Ik besef me dat dit een hele lange dag moet gaan worden. Begin tweede ronde kom ik bij de coachpost en doe mijn verhaal bij Annette. Ze geeft me aan me te herpakken, maar ik wil enkels verzwikken, benen breken...een reden om uit te mogen vallen. Ik zit er zo vreselijk door heen. Bij coachpost twee kom ik de Lelystad-clan tegen en ik breek emotioneel. Dit lukt niet en dit hoort zo niet voor me. Ik moet juist die marathon kunnen lopen, maar die hoge hartslag nekt me verschrikkelijk. Na zo'n 13km neem ik een lange wandelpauze en besluit om mijn hartslag flink te laten zakken voor ik weer begin. Het duurt minuten maar bij de 140 begin ik weer. Het tempo druk ik flink...beter continu 5m30/km dan 4m45 met 2 minuten wandelen. De drankposten benut ik nu flink. Sportdrank, cola, water...ik pak het allemaal. Ik voel me herstellen en begin weer een lach te krijgen. Bij Annette meld ik dat het beter begint te gaan. De 5m30 wordt 5m15 en blijft verbeteren. Inmiddels krijg ik van iedereen te horen dat ik zo soepel loop en ik begin inderdaad te vliegen. Het tempo ligt inmiddels weer veelvuldig op de 4m30 en ik heb geen tussentijdse stops nodig. Enkel de verzorgingsposten pak ik aan. Derde is super gegaan (achteraf bleek ik hier 8 minuten op de tweede ronde versneld te zijn). Ook de vierde ronde haal ik alles terug wat me voorbij is gekomen. Ik zal gaan finishen en ik ga plezier hebben nu. Inmiddels is het wel wat warmer geworden dus ik begin de water ook over me heen te gooien om te koelen. Ik mijn benen nat worden en bij de rugwind merk ik dat mijn hamstrings beginnen te verstijven. Ik moet het tempo weer wat laten vieren maar met een ander gevoel dan drie rondjes eerder. Nu ben ik kilometers aan het aftellen! Ik blijf goed en relatief makkelijk lopen tot kilometer 40 en dan haal ik even de voet van het gas. Even nog herstellen de 41e en dan los. Ok...werd 41,5km...maar ik versnelde...flink. Langs het parc ferme zijn mijn passen lang en ik sprint bijna het stadion in. De finish laat ik zo'n 10m voor de streep beginnen. Ik ben toch niet gek dat het in een zucht over moet zijn. Dit is even mijn feestje. Tijd...toch nog een 10u19 (vanaf de eerste kilometers fietsen genegeerd), Ik val compleet leeg in de armen van Ruud de Haan omdat ik nog nauwelijks op mijn benen kan staan. Ik hoor dat ik 3e op het NK ben geworden....SUPER, totaal niet meer verwacht. Ook race-director Richard komt erbij en hij neemt me over van Ruud en brengt me naar Annette. Even een momentje samen omdat dit wel een van mijn zwaarste (niet de!!!) deelnames was. Wat een dag en wat een verhaal. Afgelopen jaar blijkt uiteindelijk synoniem te zijn geworden aan het verloop van mijn wedstrijd. Goed beginnen, instorten, oppakken en weer doorgaan.
Thuis blijk ik overigens geen derde, maar vierde op het NK. Teammaatje Frank (2e) zat voor me, maar stond in uitslagen niet bij de H40 ingedeeld...en dat hoort wel zo te zijn. Ik schuif dus naar de vierde plek op 82s van nummer drie. Voorlopig was dit even de laatste hele voor me. In 2016 wellicht weer, maar de voorbereidingen kosten zoveel energie dat ik het even niet meer wil (tenzij??? ;) ). In Almere kom ik nog zeker twee keer terug om de tien finishes te halen, maar ik wil ook nog wat wedstrijden in Europa zien en wellicht in Oceanie. Voor nu gaat het boek even een jaartje dicht.
zondag 31 augustus 2014
Let's have a party...
Door randzaken (of eigenlijk randzaak) is dit seizoen vooral een strijd buiten het toneel geworden. Zonder hier op in te gaan, had dit vooral zijn invloed op mijn plezier en de beleving van wat toch (mijn) ontspanning behoort te zijn. Zo'n maand geleden was daar the closure en kon ik terug op zoek naar mijn plezier en eigenlijk ook echt beginnen met de reis naar het grote doel dit jaar opnieuw in Almere. Het fysiek was inmiddels weer behoorlijk in het gareel en de geest volgde nu snel. Langzaamaan werden de trainingen beter, langer en vooral sterker. De ultieme testen lieten goede resultaten zien en gaven vertrouwen....zeer veel vertrouwen, en toch, ik voel(de) me niet in de kracht van 2013. De 34km-test ging stukken beter dan vorig jaar, maar ik voel geen echte power om toch ook kort te kunnen knallen. Een 170km macht op de fiets ging wel heel sterk, maar in Emmeloord (laatste Challenge-test ) reed ik in 2013 een 39er het parc ferme in. Nu zou ik blij zijn (vooraf) als de Garmin toch in ieder geval als tweede cijfer de 7 liet zien. Wat er achter de komma zou gebeuren, mijn dag zou al goed zijn.
Ik toog naar de triatlon te Emmeloord met drie doelen. Sterk zwemmen, voluit beuken op de fiets en steady lopen. Om op het verhaal vooruit te lopen....damn, wat kwam dit tot waarheid uit! De zomer keerde op de dag lichtjes terug vanuit winterslaap, maar hield het bescheiden....gelukkig! Een matige wind (gok 3-4Bft) vanuit een redelijk gunstige hoek (hoewel in de wedstrijd bleek hij toch minder voordelig dan vooraf verwacht) en een hittestuwing-dempende 19C zou de wedstrijd verblijden. Het water was na de natte Augustus toch redelijk wat afgekoeld, maar goed te doen. Focus met zwemmen lag vooral de druk op de handen voelen waar ik laatste paar weken mijn aandacht op vestigde. Vanaf de starttoeter voelde handen de gewenste druk en leverde het lichaam de gewenste kracht. Stroming mee en het keerpunt was weldra bereikt...tja, dan stroming tegen. Blijkbaar kostte dat toch iets meer moeite want de lage 16 werd uiteindelijk een lage 17 (dat buitenzwemmen zal me nooit echt gaan liggen). In het parc ferme maar weer eens staand getracht te wisselen, maar ik blijf last houden van duizelingen en stond weer een paar keer te wankelijk om mijn wetsuit uit te krijgen en mijn fietsschoenen aan. Nu had ik niet reuze veel haast, maar om onderwijl een filmpie te pakken was nu ook niet mijn insteek, dus enig tempo mocht toch wel geeist worden. Mijn zwemgroep zat inmiddels al lang breed op de fiets toen ik mijn trappers mocht gaan zoeken.
De wind stond blijkbaar deel 1 goed in de rug, want snel werd de 45kmu aangeraakt...hoewel de benen zich omhangen voelden met zware explosieven en opgeblazen dreigden te worden en ook de rikketik blijkbaar duracell power had gekregen met 160+ ontvouwden zich de gedachten van...nu ja, vooral: AAUUWW. Maar ja, je bent net twee minuten onderweg dus moet nog even. Wonderbaarlijk genoeg konden de benen de pijn blijven verdragen en de rikketik accepteerde de Duracell zonder morren. Iedere ronde kon ik power blijven geven en zo lukte het om nauwelijks terug te vallen op mijn gemiddelde en de 39,2km/u na de eerste ronde heel langzaam (echt heel langzaam) terug te laten vallen in de rondes die volgden. Voordeel was wel de vele deelnemers die in de rondes aanwezig waren zodat er steeds meer springplankjes voor me uit reden. Dat motiveert wel in de machtstrijd. Met nog 1000m te gaan zakt de Garmin toch nog onder de 39kmu....ai, klein baalmomentje, maar meteen vreugde dat ik dit weer kan. Easy met de wissel en rustig de sokjes aan om geen blaartjes op de tere voetjes te krijgen. Lopen voelde meteen sterk. Verbazingwekkend, want ik was toch flink bezig geweest om de dynamiet om mijn benen te ontsteken. Schijnbaar natte lucifers of los kontakkie, want de benen wilden gewoon gaan. Na 500m zie een tempo van 4:05 aangegeven worden en het voelt gewoon domweg makkelijk! Het goede verloop van mijn wedstrijd maakt plaats voor meer en meer vreugde en ik ga feest vieren met deelnemers en publiek. Ik heb me niet vaak zo ontspannen gevoeld. High-5 (verkrijgbaar bij uw betere online store Produrance.nl! ;) met bekenden uit het publiek, geintjes met vrijwilligers en wanneer ik collega-TVLer Jorgen in het oog krijg bedenk me dat hij wellicht nog niet in het oog heeft, maar me weldra in zijn oor zal merken. Op één meter beginnen ik luidkeels JORGEN, JORGEN te scanderen en zelden zo'n geweldig beduusde blik gezien (sorry, Jorgen...mijn feestje was gaande en ik wilde je deelgenoot maken! ;) ). Begin vierde ronde kom ik weer langs de (o.a.) Lelystad-clan en ik speel hide-and-seek met een mede-atleet. Kortom...normaal zou je zeggen: verdoe je energie niet met dergelijke onzin....maar vandaag mocht het allemaal. Ik voelde me ongelooflijk super geweldig sterk. Ik finish als 11e overall met andere collega-TVLer Frank Werkhoven zo'n 40s voor me. Damn...die heeft sterk gelopen vandaag! R.E.S.P.E.C.T!!!!
Challenge Amsterdam-Almere...ik ben er klaar voor. Over twee weken weer een feestje (en nu maar hopen dat hij dit jaar niet in het water valt!!!).
Ik toog naar de triatlon te Emmeloord met drie doelen. Sterk zwemmen, voluit beuken op de fiets en steady lopen. Om op het verhaal vooruit te lopen....damn, wat kwam dit tot waarheid uit! De zomer keerde op de dag lichtjes terug vanuit winterslaap, maar hield het bescheiden....gelukkig! Een matige wind (gok 3-4Bft) vanuit een redelijk gunstige hoek (hoewel in de wedstrijd bleek hij toch minder voordelig dan vooraf verwacht) en een hittestuwing-dempende 19C zou de wedstrijd verblijden. Het water was na de natte Augustus toch redelijk wat afgekoeld, maar goed te doen. Focus met zwemmen lag vooral de druk op de handen voelen waar ik laatste paar weken mijn aandacht op vestigde. Vanaf de starttoeter voelde handen de gewenste druk en leverde het lichaam de gewenste kracht. Stroming mee en het keerpunt was weldra bereikt...tja, dan stroming tegen. Blijkbaar kostte dat toch iets meer moeite want de lage 16 werd uiteindelijk een lage 17 (dat buitenzwemmen zal me nooit echt gaan liggen). In het parc ferme maar weer eens staand getracht te wisselen, maar ik blijf last houden van duizelingen en stond weer een paar keer te wankelijk om mijn wetsuit uit te krijgen en mijn fietsschoenen aan. Nu had ik niet reuze veel haast, maar om onderwijl een filmpie te pakken was nu ook niet mijn insteek, dus enig tempo mocht toch wel geeist worden. Mijn zwemgroep zat inmiddels al lang breed op de fiets toen ik mijn trappers mocht gaan zoeken.
De wind stond blijkbaar deel 1 goed in de rug, want snel werd de 45kmu aangeraakt...hoewel de benen zich omhangen voelden met zware explosieven en opgeblazen dreigden te worden en ook de rikketik blijkbaar duracell power had gekregen met 160+ ontvouwden zich de gedachten van...nu ja, vooral: AAUUWW. Maar ja, je bent net twee minuten onderweg dus moet nog even. Wonderbaarlijk genoeg konden de benen de pijn blijven verdragen en de rikketik accepteerde de Duracell zonder morren. Iedere ronde kon ik power blijven geven en zo lukte het om nauwelijks terug te vallen op mijn gemiddelde en de 39,2km/u na de eerste ronde heel langzaam (echt heel langzaam) terug te laten vallen in de rondes die volgden. Voordeel was wel de vele deelnemers die in de rondes aanwezig waren zodat er steeds meer springplankjes voor me uit reden. Dat motiveert wel in de machtstrijd. Met nog 1000m te gaan zakt de Garmin toch nog onder de 39kmu....ai, klein baalmomentje, maar meteen vreugde dat ik dit weer kan. Easy met de wissel en rustig de sokjes aan om geen blaartjes op de tere voetjes te krijgen. Lopen voelde meteen sterk. Verbazingwekkend, want ik was toch flink bezig geweest om de dynamiet om mijn benen te ontsteken. Schijnbaar natte lucifers of los kontakkie, want de benen wilden gewoon gaan. Na 500m zie een tempo van 4:05 aangegeven worden en het voelt gewoon domweg makkelijk! Het goede verloop van mijn wedstrijd maakt plaats voor meer en meer vreugde en ik ga feest vieren met deelnemers en publiek. Ik heb me niet vaak zo ontspannen gevoeld. High-5 (verkrijgbaar bij uw betere online store Produrance.nl! ;) met bekenden uit het publiek, geintjes met vrijwilligers en wanneer ik collega-TVLer Jorgen in het oog krijg bedenk me dat hij wellicht nog niet in het oog heeft, maar me weldra in zijn oor zal merken. Op één meter beginnen ik luidkeels JORGEN, JORGEN te scanderen en zelden zo'n geweldig beduusde blik gezien (sorry, Jorgen...mijn feestje was gaande en ik wilde je deelgenoot maken! ;) ). Begin vierde ronde kom ik weer langs de (o.a.) Lelystad-clan en ik speel hide-and-seek met een mede-atleet. Kortom...normaal zou je zeggen: verdoe je energie niet met dergelijke onzin....maar vandaag mocht het allemaal. Ik voelde me ongelooflijk super geweldig sterk. Ik finish als 11e overall met andere collega-TVLer Frank Werkhoven zo'n 40s voor me. Damn...die heeft sterk gelopen vandaag! R.E.S.P.E.C.T!!!!
Challenge Amsterdam-Almere...ik ben er klaar voor. Over twee weken weer een feestje (en nu maar hopen dat hij dit jaar niet in het water valt!!!).
Abonneren op:
Posts (Atom)