En dat maakt....drie!

Zo ben je amper twee weken geleden bezig voor je eerste wedstrijd van het seizoen en zo zit je alweer op drie kwart. Het kan snel gaan zo'n korte kalender. In Oud Gastel mijn tweede belofte ingelost. Na het zien van "Rennen voor Twee" vorig jaar bij EO (mooi programma) de organisatie in de vorm van Wim van de Broek de belofte gedaan dat ik in 2016 ook zou starten. Niet wetende hoe zwaar mijn programma zou zijn deze periode wel toepasselijk naar aanleiding van het EO-programma (de kinderen en ouders in Rennen voor Twee hebben het hun hele leven lang een stuk zwaarder dan ik in die miezerige twee weken....dus niet zeuren en doorgaan).

De dag ervoor voor het 3e weekend met de campert op pad en na een ritje van twee uur belandden we bij de Nieuwe Riet. Mooi opgezet, maar geen verstevigde ondergrond en de beelden van Luxemburg (het franse gezin) stonden nog op mijn netvlies. Weinig behoefte om een monster van 3500kg na je wedstrijd nog uit het gras te moeten duwen. Voor de veiligheid dus maar weer op de ophogers gereden zodat ik met behulp van zwaartekracht in ieder geval een eerste zetje zou krijgen in geval van noodweer. Het bleef gelukkig nagenoeg droog zodat het beeld ook slechts een beeld bleef.

In alle vroegte op de dag van de wedstrijd op de Black Knight naar Oud Gastel (5km verderop) getogen en me rustig ingeschreven. Verrast door het beschermde parc fermee enkel al bij inschrijving wist ik dat hier voor de atleet al wat verder nagedacht was (bij feitelijk alle wedstrijden moet je samen met iemand zijn om je fiets in beheer te geven of te vertrouwen dat je niet in Amsterdamse omgeving bent - mag ik dat zeggen? uiteraard, ben zelf Amsterdammer van bloed-). Spullen in T2 klaargelegd, schoenen tegen eventuele regen in de door de organisatie aangeboden tas en op naar T1. Zo'n 2km verderop lag dit en je fiets mocht je willekeurig neerzetten. Advies van een vrijwilliger/organisator aldaar om mijn fiets niet te plaatsen waar ik hem in eerste instantie wilde zetten, maar toch wat verder op: "daar ga je het parc ferme uit, hoef je minder met je fiets te lopen #winkwink". Zoals ik al zei, fijn dat de organisatie met de atleet meedenkt (kreeg overigens in T2 hetzelfde terechte advies). Was mijn eerste keer in Oud Gastel en moest dus even nog alles uitvinden. Stond echter wel oa. bij de Thomas Naaszen, Martijn Boten en Cora Vlotten van de sport (ook de Chris Brandsen, maar die zag ik wat laat het PF binnenstappen). Zou dus een eenzame aanblik worden wanneer ik mijn fietsschoenen mocht gaan aantrekken.

Plan de campagne was vandaag gewoon pittig zwemmen, 230W gemiddeld trappen en met lopen maar zien wat er nog in het vat niet verzuurd was. Water oogde wat rood/bruin...een kleurschakering die ik niet in mijn zwembrilletje had ingebouwd...toch? Voelde en smaakte verder prima (je krijgt ongewild altijd wel wat binnen). Vanaf de start voelde het goed en sterk. Twee dagen ervoor nog een CSS-test gedaan en ik was in de laatste maand toch flink beter geworden weer (logisch...mijn zwemtrainingen waren wel heel laat gestart dus The Only Way Is Up zou Yazz hebben gezongen). Voelde dezelfde kracht als tijdens de test...dus ik ging goed. Ook zag ik voor me een groep van mens of 40, maar leek ik aan kop te liggen van de tweede groep. Goed bezig dus. Echter bij het verlaten van het water lachtte mijn Garmin me vierkant uit: "1314m in 22 minuut 30....". Het merk had nog net niet het woord LOSER op mijn beeld geprojecteerd. Snap er werkelijk niets van...het voelde gewoon weer eens echt als zwemmen. In de uitslagen zie ik dat mijn achterstand t.o.v. anderen die ik ken niet veel anders was als normaal...dus er zal iets met stroming of zo zijn geweest (kan het niet anders verklaren). Vergeten en 'snel' wisselen. Begrijp nu de tas van de organisitie. Daar moest mijn wetsuit in. Die lag nog in T2 met mijn droge schoenen erin op me te wachten! Nu ja, dan maar mijn wetsuit in mijn veel te kleine rugzak proppen...was weer een kleuterige wissel, ben ik nogal goed in dit jaar. Ruim 3 minuten en ik mocht verder. Scheelde toch een minuut op de rest.

Temperatuur zou 17C worden dus ik gokte op mijn Kask Bambino. Onder deze temperatuur wil mijn vizier nogal eens beslaan en nu zou het erom spannen. Nou...niet dus. Bij bepaalde windhoek presteerde ik het een mistbank te creeren. Voor degeen die me zo nu en dan met een scheef hoofd heeft zien fietsen...dat was de enige manier om niet mijn mistlampen te hoeven op zetten! Fietsen ging vrij goed, maar merkte inmiddels wel de vermoeidheid van voorbij gegane weekenden. Kon weliswaar net aan de 230W trappen, maar het kostte zeer veel inspanning en concentratie (het plan van 220W+ in Kalmar moet ik nog maar even bezien). Ondertussen haalde ik veel atleten terug die of voor me hadden gezwommen, of sneller wisselden...of (later) in een andere serie gestart waren (helaas 2x atleten moeten vragen -andere serie- of de honing erg sterk was gezien de 25cm afstand op het volgende wiel. Zelf werd ik begin tweede ronde ingehaald bij doorgang zwemstart bij de bocht naar rechts. Op het moment dat de atleet me passeerde begon de lokale speaker aldaar net zijn relaas...waarop ik me wezenloos schrok (ik dacht de andere atleet brulde dat ik hem te weinig ruimte gaf). De atleet fietste gestaag weg...maar op het stuk langs de snelweg (wind mee ben ik vaak wat sterker dan wind tegen) haalde ik hem weer terug en schroefde het vermogen tijdelijk naar de 250W. Ik merkte dat de wind wat toenam en het lange stuk ging wat harder dan de eerste ronde (van 40kmu naar 41kmu...en derde ronde zelfs 42kmu). Het ritme bleef in de derde ronde onverminderd behoorlijk sterk en ik bleef veel atleten als richtpunt voor me houden (al dan niet in dezelfde serie gestart). Met nog zo'n 9km te gaan passeer ik Cora Vlot. Paar jaar geleden in Amsterdam moest ik beulen tot het PF om haar bij te halen...nu wat eerder. Bijzonder knap hoe zij al zo lang zo'n hoog nivo kan neerzetten. #RESPECT! Terug in het PF hang ik mijn fiets op...en begin ik mijn sokken aan te trekken (wil in aanloop naar Zweden geen risico op blaren...en dus dan maar iets extra tijd). Ook heb ik nog geen elastieken veters in mijn schoenen...dus dat wordt strikken. Ik probeer maar weer eens staand te wisselen...maar maak tot twee keer toe een zwenkbeweging uit disbalans. De ingehaalde Cora wisselt toevalligerwijs naast me...vlot (no pun intended) en soepel. Hop, hop...en weg is ze weer! Pfff...weer racen. Na ruim anderhalve minuut ben ik klaar met mijn geklooi en mag ik ook op weg. Een voordeel van een wat tragere wissel...je herstelt een beetje! ;)

Lopen voelt meteen goed en sterk. Na twee minuten switch ik mijn Garmin van totaaltijd naar loopwindows. Ik zie een 4.00 pace prijken en hij flirt zelfs een beetje met de 3.55 zlelfs 3.50. Voelt prima. Het parcours is relatief smal (op dezelfde waren we lopen...fietsen we ook). Na ca 1,5km komt de koploper inclusief motor me tegemoet. Ik doe voor veiligheid, zekerheid en ruimte maar een stap naar rechts (had al een tijdje geen fiets meer gezien) zodat beiden geen last van elkaar hebben. Zelfde doe ik ook bij het inhalen van andere atleten indien nodig. Kan het niet linksom...dan maar rechtsom. Ik voel zware benen die me nog alles willen geven wat ik heb. Loop behoorlijk tegen mijn max...maar kan blijven volhouden. Kilometers van 3.55, 3.52, 3.54, 3.53 en pas na 8km komt mijn eerste 4.00 op het scherm. Driemaal zie ik die akelige vier (weliswaar laag...maar ik moet hem niet, de vier en ik verschillen teveel van karakter, kan het nu eenmaal beter met de drie vinden). Onderweg hoor ik her en der aanmoedigingen bekend, onbekend en ook veelal onherkend (focus!). Jos Broeren loopt bij het keerpunt nog zo'n 50m voor me, vlak daarvoor Maryvonne met daarvoor weer Bianca van den Kieboom en nog wat verder Linda van Bemmel. Stuk voor stuk richtpunten en ik begin tempo op te pikken. De 4.03 gaat weer terug naar 3.52 en ik pik Jos op...hou vol en kan Maryvonne aanmoedigen. Op nog 1,5km heb ik Bianca in mijn vizier en dan zie ik opeens Linda. Ze loopt sterk en ik betwijfel of ik het ga halen. Probeer nog een keer aan te zetten en de voorlaatste bocht kom ik langszij. Dat er drie vrouwelijke richtpunten waren had overigens met herkenning te maken....er liepen weinig/geen herkenbare mannen voor me (op Jos na, enkel nog Stefan Staartjes, maar die was ruim vijf minuten los!). Uiteindelijk kwam ik als 5e H40+ over de finish (zo leerde ik van Ruud de Haan) en had ik een tempo gelopen van 3.56 op de kilometer. Erg sterk dus na zo'n periode. Zette daarmee de 11e looptijd overall neer en 3e in mijn klasse (achter Chris Brands en Thomas Naasz). Kan niet anders dan opnieuw tevreden zijn. Volgend jaar eens kijken hoe ik mijn programma in ga vullen...maar Oud Gastel komt t.z.t. vast weer terug op mijn kalender. Waarom? Because....THEY CAN!!! ;)