Ereronde...

Dit verhaal begint eigenlijk een jaar geleden in de Almere Challenge 2015. Eigenlijk begint het nog 6 weken daarvoor (zie eerdere blog)...maar zo kunnen we wel blijven kettingschakelen. De CAA'15 dus. In een zeer sterke dag presteerde ik het om voor de tweede maal deze wedstrijd te winnen en naast de Nederlandse Titel H45+ hoorde daar ook een uitnodiging Challenge Denmark bij. Die wedstrijd werd dus afgelopen weekend gehouden.

Flashback terug naar 2015...Almere...The Day After. Nog nagenietend van de zege en de ceremonie, had ik al besloten om op basis van het sterke fietsen (mijn eerste sub-5) dit de winter door te bouwen. Het zwemmen zou ooit wel weer eens opgepakt worden...en ach, het lopen, dat kan ik wel. Normaliter schroef ik in de winter hardloopbenen onder en begin wat meer loopvolume te maken tot 250-300km per maand. Deze winter zou het volledig op het fietsen gaan. Hierbij natuurlijk geholpen door mijn nieuwe gadget: The Tacx Neo (heavy nagalm-geluiden hier). Na mijn fiets op The Tacx Neo (zelfde galm-geluiden) geschroeft te hebben, merkte ik al gauw de mega verbetering die Tacx in deze smart-trainer had gebracht. Het was gewoon meer fun. Wil ik de winter normaal gebruiken om zachtjes kabbelend door te brengen op de fiets (soms met weken zelfs geen stuur in mijn handen), ging er nu geen week voorbij en werden er vele weken van 100-150km volbracht. Na mijn lidmaatschap bij Zwift in februari (waar ik trouw een FTP-build programma ging volgen) werd dit nog eens verdubbeld en zo kwam ik na Almere terecht op een volume van 6000km in de voorbij gegane negen maanden. Wetende dat ik normaal zo'n 3500km (en dat was al een topjaar) in 12 maanden trap was dit nogal een toename. Het lopen werd in januari weer wat serieuzer opgepakt, maar dan niet zo zeer in de aantallen trainingen (3x soms 4x maar vaak ook 2x per week). Nagenoeg wekelijks had ik wel een lange duurloop (minimaal 20km) op de planning staan en zo werden er in klein volume toch behoorlijk afstanden afgelegd en met prima trainingsmomenten. En het zwemmen?...ach, dat zou wel komen.

Met nog zes weken voor de start ook mijn volgende gadget aangeschaft, want in Kalmar zou het dit jaar moeten gaan gebeuren. De wedstrijd van mijn leven (maar dat roep ik vrijwel naar iedere hele toe: dit wordt hem...en dat blijf ik nog wel even doen). Ook ik ging aan de vermogensmeter. Mijn eerste kennismaking gaf even een kleine domper. In de training, een FTP-test, brak met nog 30s te gaan mijn footpod af. Helaas niet helemaal goed contact kunnen houden onder de bewerkstelligde krachten en dan is de ketting zo scherp als een mes en genadeloos. Test mislukt, tijdelijk geen meter...balen dus. Garmin lostte het snel op en na een week was de nieuwe pod kosteloos uit Engeland geleverd en kon ik verder met data verzamelen. Het eerste wat ik deed was een 90km op Denemarken intensiteit (ca. 200W, blijkende uit de winterperiode op de Tacx Neo...weer die galm-geluiden, bleek dit overeen te komen met 75%-80% inspanning) met snelheid 35,4kmu en hartslag 127 gemiddeld (dat is heel laag voor mij). Dit zou dus het plan worden....en het zwemmen, dat begon nu toch wel nijpend te worden...dus drie weken voor data werd het eens in de twee-drie weken water voelen toch wat meer uitgebouwd en ging ik weer wat meer trouw. De CSS-test na twee weken gaf aan dat de eerder voorspelde 1u15 toch iets te somber zou zijn en dat er nog steeds een sub-70 in zou zitten.

Goed...tot zover de voorbeschouwing. Met de camper togen Annette, mijn vader en ik naar Denemarken. Mooi land, zeer groen...maar 50% woont in Kopenhagen en het land is 1,5x zo groot al nederland...je komt dus geen mens tegen. We hadden een plek gevonden bij het Legoland Holiday Village en dit is een echte aanrader. Zeer dicht bij het hele gebeuren (zo'n 400m van de inschrijving en finish). Inschrijving verliep soepel en vlot en het gesprongen polsbandje werd meteen vervangen. Prima geregeld allemaal. Daarna na Herning getogen waar het wild kamperen werd (de camperplaats lag net even te ver van de zwemstart...en aangezien er op een parkeerplaats op 300m van de zwemstart ook een Italiaanse camper stond, hebben we ons daarbij aangesloten). Om 6:50 vond de start plaats...mijn vroegste wedstrijd ooit! Water was zeer behaaglijk met 21,7C en ik bevond me op de allereerste startlijn (ik was vroeg het water ingegaan dit keer...en zo kwam ik vooraan te liggen). Mijn wetronome weer op 67 ingesteld (mijn slagtempo) en kon bij de start lekker in het ritme komen. Wel bleek dat mijn positie iets te overmoedig was voor gedane arbeid, want wat sandwiches later, was ik toch al redelijk wat ingehaald. Na een tijdje kijk ik snel op mijn klokje en verwacht een 1200m te zien staan...het viel dus tegen dat op weg was naar de 800m, damn...en de schouders werden al moe. Niet zeuren...dit is je eigen stommiteit geweest, eerder beginnen. Toch verdween de vermoeidheid en kwam ik lekker in mijn slag. Niet supersnel, maar gewoon lekker doorzwemmend. Na de landlap (2000m in 36 minuten) ging de kracht wat omhoog en zo zwom ik naar een volgend groepje toe...en er voorbij. Later bleek ik van positie 84 naar 76 gezwommen te zijn. Uiteindelijk kwam ik net boven de 1u09 uit het water...en dus precies zoals verwacht. De wissel verliep soepel hoewel ik mijn wetsuit weer eens niet snel in de tas kreeg. Tip: zet je voet aan één opening...en gebruik je hand voor de andere en prop je suit in de tas (daar kwam ik na drie mislukte pogingen achter). Exit PF is redelijk lang, maar de benen gaven me een goed gevoel en ik liep op behoorlijk tempo en behoorlijk op mijn fietsschoenen na de mounting-line: positie 64.

Het fietsen ging snel naar de kleine 200+W (het blijft toch een wedstrijd en je moet dan toch controle zien te houden...is soms even lastig, maar ik hield de overmoed beperkt). Het eerste uur bleek ik echter tegen de 37kmu aan te beuken terwijl mijn hartslag gewoon laag was, het parcours flink glooiiend en de wind niet hard maar toch vooral ook niet voordelig. Ik was dus lekker op weg. Tot Grindsted (70km met een knik zuidwaarts) zeer veel op-en-neer en na het uur begon de wind toch flink aan te trekken en ook meer tegen te staan. De snelheid was inmiddels gedaald onder de 36kmu, maar ik haalde nog steeds veel atleten in. Eén atlete vond het nodig om mij drie keer in te halen, maar zodra ze voor me zat, moest ik 160W gaan trappen om er niet aan te blijven plakken...dus op de pedalen iedere keer en er weer voorbij. De derde keer kreeg ze wsl een waarschuwing van de jury, want ze kwam me foeterend voorbij zetten...de laatste maal, want opnieuw reed ik er met 200W naartoe en met 240W vooral erover. Ik heb haar niet meer gezien daarna. Terug in Billund waar de eerste draai was, kwam er een motor voor me rijden (begreep niet waarom op dat moment, maar had niets fout gedaan). Later bleek dat ik hier op de 2e positie was komen te liggen in mijn klasse. Terug richting Grindsted hadden we rugwind en het tempo ging hard omhoog...44-45kmu...je was zo weer in het dorpje. Het geglooi was inmiddels wat minder geworden, maar de wind bleef doortrekken. De tweede lap begon ik toch wat moeite te krijgen om mijn wattage vast te houden en moest ik toch wat meer kracht leveren. Het lukte wel...maar kostte wel inspanning. Uiteindelijk kwam ik na 5u04 terug bij TA2 met 35kmu en 207W gemiddeld. Prima volgens plan dus...en ook mijn voeding goed genomen. Positie overall inmiddels 24e. In TA2 snel de plas gedaan die ik al tijdens het zwemmen moest doen. Hierdoor opnieuw een trage wissel...maar nu begon het lopen. Gek genoeg mijn grootste vraagteken.

Wat een feest werd dat zeg. De openingskilometer begon met 4m25...en ik had niet het idee dat ik dit zomaar kon maken. Echter tot en met 18km bleef ik kilometers produceren van dit nivo. Echt bizar. Toen ik de 2e kilometer een 4m20 noteerde had ik mezelf voorgenomen om 10 minuten voorsprong op te bouwen op het 5m00/km schema (3u30) en dan wat gas terug te nemen. Het doel was uiteindelijk meedoen...en niet mezelf kapotsporten (het doel ligt immers in Zweden zoals gezegd). De 18e km gaf me echter de marge en ik mocht toen van mezelf wat omlaag in tempo, maar bleef daarna nog tot 28km 4m30-4m45 produceren (beetje afhankelijk van de drankposten waar ik mijn rust nam). Bij 24km kreeg ik van Annette te horen dat ik 1e lag (stomverbaasd zei ik dat ze normaal moest doen) en dat ik 7m30 voorsprong had. Dat gaf een gekke manier van rust en doorgaan. Het tempo ging daarna naar zijn derde fase van 5m00/km en iedere ronde bleek ik flink uit te blijven lopen: 11m00....22m00!! Ik kwam hier voor een leuke wedstrijd, maar winnen??? Dat had ik niet in mijn hoofd zitten. PR....overigens al helemaal niet. Zo gebeurde het dat ik na 9u39 over finish kwam in een nieuw PR met een marathon van 3u15 en ook nog eens als winnaar. Wat een vreselijk bizarre dag, maar wat ging dit vreselijk makkelijk dit keer. Twee keer op rij een Challenge gewonnen nu...en mijn derde winst uit vier deelnames aan een Challenge.

Voor Zweden gaat het plan iets omhoog. Komende weken proberen ontspanning te vinden bij 220-230W...eens kijken wat dat gaat brengen. Ik wil niet naar Hawaii (Annette zal niet mee kunnen gaan), maar ik wil wel de wetenschap hebben dat ik het had kunnen halen (ik heb daar overigens ook niets te zoeken...mij te warm. Nu eerst Luxemburg (70.3 6 dagen na een hele...gekkenwerk) en een week later Oud-Gastel. Wordt dus vervolgd.