Hobbel op de weg...

Deze week helaas een hobbel op de weg...en ik ben verre van een adequate crosser, laat staan een goede. Na mijn goede prestatie vorige week in de Kromslootpark, liep ik deze week tegen de tol aan die ik moest betalen voor de wens om mentaal koud te starten. Het fysiek waardeerde de karige omhulling bij 6 Celsius na enig beraad niet. Dinsdag begon de lichte keelpijn om op woensdag met vol protest in te zetten middels dichte luchtwegen. De barricades werden opgeworpen. Derhalve twee dagen rust gehouden, maar kon ook niet te lang stilzitten want de Koude Polderloop kwam er alweer aan. Aangezien mijn rustpols gedurende de hele week toch normaal bleef en ik me fysiek verder niet lamlendig voelde op donderdag de trainingen hervat. Merkte wel meteen dat het me meer moeite kostte.

De Koude Polderloop was helemaal zoals ik het wil hebben met het weer. Fris...met een vrolijk zonnetje. De wind...tja, die krijg je in de polder natuurlijk kado (niet enkel tegen, ook mee). Bij de start me toch weer langzaam naar achter laten drukken tot 3e lijn. Hoeft niet een nadeel te zijn aangezien ik daardoor iets rustiger in mijn ritme moet komen. Na 200m begin ik me langzaamaan weer in de voorste regionen te begeven (3e groep). Om me heen word ik verrast door VRT (erik Van den broek, Rik wolswinkel en marTijn van rijn) van het VRT. Ik besluit in slechts sporadische momenten van mijn loopleven een verstandige keuze te maken als we brug opgaan: ik kruip achter de brede schouders van de drie mannen (ze lopen op rij...dus gezamelijk = breed!) lekker uit de tegenwind. Voor het 1st sinds een dik jaar weer mijn RS800 om, dus krijg 'info' over snelheid en pasfrequentie, zij het niet gekalibreerd en dus nog onbetrouwbaar. We lopen 3:40/km...wat niet kan kloppen (hetgeen later ook zal blijken), maar bij pasfrequentie van 96. Ok, dat laatste is perfect. Als we na 2,5km rechtsaf buigen en de wind gunstig krijgen, besluit ik dat ik het te langzaam vind gaan. Ik versnel bij de mannen weg...althans, ik ga voor ze lopen. De 3km bevestigt het vermoeden dat de electronica me vandaag in de steek laat: 10:18 of 3:26/km, kijk dat zijn getallen die ik wil zien. Een 500m later komt Martijn me voorbij zetten en even later Rik. De 4km gaat ook nog voorspoedig met 13:52...dit is als vanouds. Echter dan komt het probleem weer. Ik sla linksaf (loop inmiddels 30m achter de twee mannen), krijg de wind vol op kop en ga zoeken naar de buik van de weg. Schiet continu van links naar rechts, maar blijf de weg niet lekker vinden voelen en maak hierdoor vele meters extra, raak uit mijn ritme en vertraag langzaam maar zeker. Twijfel ondertussen over versnellen naar de mannen voor me (forcering) of wachten op de man achter (vertragen). Twijfel duurt niet lang, want de keuze wordt gemaakt...hangend in het midden draai ik de dijk op en krijg wind nog eenmaal in de rug. Ik probeer het tempo weer op te pakken, maar het ritme van 1,5km eerder komt niet meer terug. Na 6km weer rechtsaf naar beneden terug de open polder in en nu de wind hard op de kop. Binnen een km komt ook de laatste van mijn begingroepje voorbij. Erik loopt langzaam in en vervolgens langzaam uit. Ik ben niet bij machte om aan te pikken. Mijn lichaam zakt te veel in bij iedere pas en loop daardoor met belabberde techniek. Achterom kijkend zie ik Chris Henet op zo'n 200m en dat geeft me weer strijdlust. Ik probeer door te zetten en kom (eindelijk) in het rood op de laatste kilometer. Chris is niet veel dichterbij, dus die kan ik voorbij blijven. De finish komt in 36:30 (als 1e H40) waarmee ik het tweede deel helaas veel heb moeten toegeven, jammer. Toch ben ik tevreden...de 1e 4km ging supergoed en de week voorgaand geeft me verder geen reden tot nadenken...de oorzaak van het tweede deel is me duidelijk.

Voor de halve marathon Dronten moet ik toch helaas mijn doelen nu bijstellen. Waar een tijd van 1:16 hoog vorige week nog zeer reeel leek (mits goed doortrainen), lijkt het nu niet langer haalbaar op dit moment. Doel wordt 1:18 laag om toch nog voor het clubrecord te gaan. We zullen zien of dit gaat lukken of toch uiteindelijk te hoog gegrepen is.

Op weg naar vorm...

Op Sinterklaasochtend stond de traditionele wedstrijd in het Kromslootpark op de agenda. Een jaar eerder konden de omstandigheden niet meer anders zijn dan deze dag. Het parcours lag er in 2010 glad en eigenlijk onbegaanbaar bij. Daarbij kwam toen dat ik me fysiek (en daardoor mentaal) verre van goed voelde. Het zou mijn laatste wedstrijd in een langere periode blijken te worden (met DNF). Hoe anders was de editie van 2011. Het was lekker fris, parcours was perfect en zelf ben ik de laatste maanden weer flink aan het groeien als hardloper. Na mijn pleziertocht over de seven hills (internationale wedstrijd!) die uitzonderlijk makkelijk verliep, wist ik dat ik hier alweer een mooie tijd kon zetten. Vooraf weer met iedereen even bijgesproken en een kwartier voor de start de kou opgezocht....oftewel de warme kleding uitgedaan (ik moet nu eenmaal flink koelen om me prettig te voelen). Klappertandend en handenwrijvend begeef ik me naar de startstreep en wissel snel een gesprek met de man in vorm: Martijn Boot. Als ik met hem meestart weet ik twee dingen...ik start niet te hard en ik ben goed op weg voor een mooie tijd (verder weet ik ook dat ik hem bij lange na niet tot de finish kan volgen, maar kan hem mooi gebruiken om in een strak openingsritme te komen).

Bij het vallen van het startschot was ik weer eens goed weg. Dit keer niet achteroverleunend op het moment dat er gericht met scherp in de lucht geschoten werd (de trekvogels waren opeens wat sneller dan sinterklaas in Spanje), maar gewoon goed op de voeten. Binnen no-time met Martijn lopend op koppositie. De beruchte bocht naar links het park in waar we vorig jaar en-masse nog rechtdoor liepen verliep nu goed. Ik kan tot 2km volgen en moet dan langzaamaan in mijn eigen ritme komen. Het gaatje wordt gestaag groter, maar ik voel me prima. Inmiddels ben ik ook op bekend Almere terrein waar ik me een paar maanden eerder hoewel goed toch wat minder voelde (mag ook als je al een beetje gepoedeld en stukje polderverkenning op de fiets hebt gedaan). Het 5km-punt wordt bereikt in 17:48 en ik draai de dijk op terug richting haven. Ondertussen lig ik nog 2e, maar zie Menno van der Meer al snel naderen. Een kilometer later sluit hij aan en ik probeer hem aan te zetten om door te lopen naar voren (als hij een gat van 100m zo snel dicht loopt, kan hij het gat van 200m naar Martijn ook nog dichtlopen). Menno past echter en blijft in mijn buurt, soms op kop, soms achter me, veelal zij-aan-zij. Inmiddels passeren we de 1e keer de finish en zetten de laatste korte 2e ronde in. Menno klinkt alsof hij het zwaar heeft en ik neem het kopwerk voor mijn rekening. Zo nu en dan speldeprikjes aan elkaar uitdelend, soms een gaatje vallend als de speldeprik tot niets lijkt te leiden. Het 10km geeft een verrassing en ik juich kortstondig...in wederom een 17:48 op de 5km kom ik door op 35:36...dat is lang geleden. Eenmaal bij de dijk versnelt Menno opnieuw...of ik vertraag (denk het laatste) en ik kom definitief in 3e positie te liggen. De hectometerpaaltjes geven een tempo van 3:46, maar helaas pak ik het gegeven signaal niet op. Laatste 5km uiteindelijk in 18:46 waarmee ik in 54:22 de finish passeer. Een prima tijd met een prima 10km, jammer dat ik de laatste 5km dan weer niet weet/durf/kan doortrekken en eigenlijk volledig fit over de finish kom. Wel weer een flinke stap gezet richting PR-nivo. Over twee weken moet na Almere LD mijn 2e PR dit jaar sneuvelen: de 1:17:11 op de halve marathon moet in het midden een 16 gaan kennen. Ik voel me goed in ieder geval.

Heuveltje op...heuveltje af...(7x)

Op de behoorlijk mistige 20e november had ik de de 7-heuvelen in Nijmegen in mijn boekje staan. Deze wedstrijd heb ik nu al menigmaal meegedaan en is voor mij altijd naast een pracht van een wedstrijd ook een zeer goede krachttraining. Echt een wedstrijd waar je vaak sterker uitkomt dan je erin gaat.

Door de mist onderweg verliep de weg naar Nijmegen wat trager en daarna heb je nog het probleem van het vinden van een parkeervak. Dit lukte me uiteindelijk...20 minuten voor de start op 2km. Dat werd dus haasten en een gunstige startpositie was natuurlijk allang uitgesloten (hoewel er veel atleten zijn die met de ellebogen nog flink ver naar voren weten te komen). Voornemen was om onbevangen te lopen zonder echt harde doelen. Tuurlijk hoop je rond de 56 minuten weer terug te zijn...maar noodzaak was vooral om plezier te hebben. In het startvak hoor ik een paar jongens voor me over hun doeltijden...63 minuten, ai, dan sta ik toch iets te ver naar achteren en moet ik als een ware Tomba la Bomba de slalom aanvangen. Nu heeft Nijmegen de uitvinding van de zandloperstart...en dat werkt werkelijk perfect. Na het startschot mocht ik 1,5 minuut later de startstreep passeren en ondanks dat er al een flinke groep onderweg was, bleef het slalommen beperkt.

In een lekkere cadans werden de eerste kilometer afgelegd (het is hier nog vlak) in 3:25. Op dat moment zie je dan de eerste heuvel opdoemen. Intussen blijf ik mijn weg naar voren banen hoewel ik de voorsten nooit zal bereiken (he...mijnheer Selassie was ook van de partij...respect!) en blijft de intensiteit op een zeer stabiel nivo. Na 5km linksaf en ik voel me nog steeds super (hoewel dat ook wel moet in deze fase). Na 7km begint de 'ellende'. Het klimmen is even, heel even voorbij en we gaan dalen...steil! Nu kan ik op het valse plat behoorlijk naar boven stampen en haal ik mijn medelopers goed bij. Naar beneden zijn de rollen echter omgedraaid. Dalen is ook een vak...ik hang te ver naar achteren, rem mezelf af en mijn toch al hoge frequentie van 96 passen kan ik niet verder verhogen zonder te struikelen. De ingehaalden worden op dat moment weer inhalerenden.

Eenmaal beneden bij de 7,5km komt de meest gemene klim. Een vrij lang, zeer stijl bultje dat altijd veel vergt. Hier zakt het tempo dan ook, maar blijft de intensiteit nagenoeg gelijk. Als een ware kapitein op de woeste golvende zee, blijf ik mijn weg vervolgen tot kilometer 12...dan komt het verlossende beeld: de laatste top der heuvelen. Vanaf hier begint het lichte afdalen, maar bovenop moet je wel eerst even snel je adem zien te herpakken. Het volgende kilometerpunt (punt 13) geeft aan dat ik ben gaan versnellen...of dat het bordje niet klopt (3:33). Toch ook de 14e punt geeft weer een 3:34 aan. Een tijd van dicht tegen de 55 had ik vooraf niet verwacht...maar lijkt toch reeel te gaan worden. De laatste kilometer is het dalen uiteindelijk afgelopen en moet je het weer helemaal zelf doen....nou ja, zelf...het publiek stuwt je deze slotmeters naar voren en opnieuw een snelle kilometer met 3:35 om het af te sluiten, laat mijn klokje stoppen op 55:12 als 230e overall. Nu ben ik over de finish in Nijmegen wel eens flink door de knieen gemoeten om even bij te komen...nu huppel ik vrolijk en blij verder zonder gevoel van vermoeidheid. Ik voel me nog steeds super en besef dat ik langzaamaan weer een hardloper aan het worden ben. Na even met iedereen (niet alle 26000 deelnemers, ik beperk me tot degenen die ik ken...en mij ook kennen -denk niet dat Haile even de tijd had om te praten tijdens het omhangen van zijn medaille-) nagesproken te hebben besef ik me dat de auto nog een stukje verder op staat en ik het toch inmiddels een beetje koud begin te krijgen. Snel dus weer op weg naar huis...terug van een super zonnig Nijmegen terug de mist in (symboliek voor de geslaagde atleet die na zijn prestatie terug de zoektocht ingaat op zoek naar nog betere tijden).

Het Sprookje van het Zandenplasbos...

Gisteren j.l. hadden auteurs Mentink & Mentink van http://www.running2000.nl/ het Sprookje van het Zandenplasbos op het programma staan. De 300 hardlopers zouden gedwee de 10 tot broodkruimel getransformeerde kilometer-bordjes volgen om de persoonlijke sprookjes tot een happy-ending te laten verworden. Toffe Donder was natuurlijk de hoofdrolspeler in dit sprookje (hé...het is mijn blog!!!).

Door een ietwat drukke start en een heuse schoudergooi was Toffe Donder ten andermale niet goed weg bij de start. Dit moet geen gewoonte gaan worden. Na 50m was positie 30 mijn deel...dus een snelle start zou dit keer achterwege blijven. Toch toen de ruimte kwam, kwam de inhaalslag. Als snel liep ik naar voren om in eigen ritme het vervolg te zoeken. De roodkapjes in de gele hessen keken vol bewondering naar de grote benen afvragend waar ze voor dienden. De hardlopers antwoorden in gedachten verzonken..."daar kunnen we hard mee weglopen als de boze jager komt"...en vervolgden hun weg. De 1e broodkruimel liet een mooie 3:22 zien om nog geen (of eigenlijk precies) 1000m later een 3:25 op de klokken te toveren. Het tempo zat er dus lekker in. Na ca 4km begon de achterop komende groep dichterbij te komen en passeerde langzaam. Aangezien aanpikken geen optie voor me is (1...ik moet dan licht versnellen, 2...ik ben teveel triatleet en wil het allemaal op eigen kracht doen), zag ik de hoofdrolspelers stuk voor stuk in hun eigen sprookje langzaamaan weer verdwijnen in de nevelachtige omgeving. Na 5km gaf de kleine (boze) wijzer aan dat ik inmiddels 17:35 onderweg was. Tijd voor de 2e fase dus.

Laatste maanden breekt het 2e deel me flink op. Helaas in dit sprookje niet anders. De pure lef om door te trekken ontbreekt nog en ik laat me dan al snel leiden door kleine gevoelige plekken. Dit keer was het de grote magiër Ham String die zijn magic begon te doen. Geen blessure, geen pijn...gewoon aanwezig en automatisch zoek ik nog de mindere pijnlijke zone op. Dit keer bleef het gelukkig zeer goed beperkt en kon ik de 2e 5km strak doortrekken met 3:40-3:42 per kilometer. Ondertussen rekenend had ik al in de gaten dat de <36:00 heel erg krap zou gaan worden. Tegen het einde besloot ik bij het 9e kruimeltje te kijken wat ik nodig had aan versnelling en een poging te wagen. Helaas heb ik het 9e kruimeltje niet gezien en begon dus net te laat te versnellen. De klok tikte weg toen ik de laatste bocht door kwam: 35:50, 35:51....aanzetten, 35:58, 35:59...balen, nog 10m te gaan..36:03. Toch supertevreden. Zandenplas is nu eenmaal een geweldig mooie loop om mee te doen. Een sprookjesachtige omgeving om een meer waar je ieder moment Nessie...het vriendelijke monster van Loch Ness kunt verwachten. Alle hoofdrolspelers lopen keer op keer op deze strakke 10km een prime tijd. Het blijft een magische wedstrijd...die ik volgend jaar weer tot nieuw sprookjesomgeving verhef...met mij het groeiende aantal deelnemers die ook hier hun verhaal mee willen maken.

De wolf in schaapskleren...

Zondag, 31 oktober was het weer zover. Na mijn acute verkramping in de Herfstloop een week eerder, ging het herstel de week erop volgend zeer voorspoedig. Kon ik de dag na de Herfstloop nog geen 3km fatsoenlijk lopen, ging ik donderdag alweer op pad in training om een 10km test te volbrengen (geslaagd!). Daarop besloten in de Wolfskamerloop te Huizen te starten, maar de rem toch aangetrokken te houden.

Uit een eerdere editie weet ik dat dit best een confronterend parcours is. De 1e kilometer wil nog wel...op het asfalt. Daarna begint de lus langs bos en water over zand en schelpenpad met paar venijnige glooiingen. Bij de start niet helemaal de 1e linie opgezocht...maar ondanks de voornemens tot behouden lopen en mijn wetenschap van over het algemeen een snelle start hebbende toch wel een nuttige tweede lijn gezocht. Het startschot kwam onverwachts, net op het moment dat ik naar achter leunde...en dus in verkeerde balans was. Om me heen schoot iedereen weg en ik lag gelijk een paar linies naar achteren, Shit! Was meteen ingesloten en de rustige bedachte opening werd nu wel heel rustig. Na 3.33 zag ik het kilometerbordje langs me schuiven (wat in de zevenheuvelen overigens weer een mooie opening zou betekenen...maar terzijde). Inmiddels liep ik op kop van een groepje van een man of 3/4 (ca 6e positie in de wedstrijd).

Als triatleet zijnde is het voor mij altijd prettig om kopwerk te doen (solo-artiest), maar zou er geen probleem mee hebben als collega-atleten de intentie tonen om ook kopwerk te willen doen. Helaas had dit groepje niet die intentie zodat ik tot km 5.5 solo op kop sleurde (de 5km-doorkomst overigens nog in 18:20). Daarna begonnen mijn companen zich ook een beetje te roeren. Op kop...om vervolgens in te kakken...tot 3x toe...en ik dus weer op kop. Bij de 4e overname zelf het gas eraf gehaald en mijn companen gedwongen om de kop te houden. Tja...en dan kunnen ze opeens versnellen. En bedankt jongens! Rond dit punt kwam ik in de buurt van mijn ongemak een week eerder. Het schoot door mijn hoofd heen en ik liet het tempo ook in de lagere versnelling...het was wel goed. De wedstrijdtest verliep voorspoedig, maar moet het natuurlijk op dit terrein niet forceren. Tot 8.5km de 1e dame in de wedstrijd nog meegesleept (ze had een te hoog ademritme, dus was aan het afzien) totdat ze er vandoor ging. De kuit bleef goed voelen en zat niet eens op de achtergrond te zeuren. De laatste 600m werd ik nog bijgehaald door een medeloper. Je zit toch in een wedstrijd...dus je wilt toch vastbijten...en ik versnel (what's that??). Hij bijt vast...en ik versnel door...en hij blijft bijten...tot 200m voor de finish...en lost licht. Als ik hem op 10m heb, begint de loper te sprinten...fuck...nu moet ik ook. Het werd een sprint waar Bolt trots op zou zijn (zonder zich OS-zorgen hoeven te maken overigens). In een ware fotofinish werd de lijn gepasseerd...en eerlijk is eerlijk...ik verloor NIPT (tijd 37:43). Weet nu wel hoe een wielrenner weet of hij wint of verliest in de spurt...je voelt het gewoon.

De wolf was vandaag in schaapskleren aangetreden, maar kon toch zo nu en dan zijn tanden laten zien. Komende twee doorbouwen en meer vermogen kweken. In de Zandenplas mag het beest los (en nu hopen dat ik daar niet in de attributen van de stroper loop: de wolvenklem...want je wordt als jachtdier/prooi daar niet vrolijk van).

De overstap...

Nu mijn oude blog inmiddels twee maanden geblesseerd is zie ik mij gedwongen een andere behandeling in de hand te nemen. De haptonoom die de blog weer een good-feeling had moeten geven is zelf inmiddels ook behoorlijk depressief geworden en dus ga ik (spijtig genoeg) opnieuw beginnen. De oude belevenissen blijven wel beschikbaar onder http://toffedonder.weblog.nl/, maar de nieuwe avonturen van Kuifje zal ik proberen hier te verwoorden.

Wat is er zoal langsgekomen de laatste maanden? Na mijn 3e positie op het NK tijdens de hele triathlon Almere heb ik de focus vooral laten vallen op opbouw van snelheid. Met het volbrengen van Almere is de conditie immers ruimschoots voldoende op peil. Een week na de finish was het kick-off van het hardloopseizoen. In Ermelo werd aan een 5km deelgenomen en gefinished in 18:32 (1e H40+ en man man, wat was het warm).

Drie weken later was Zeewolde aan de beurt. De trainingen verliepen inmiddels uitstekend (soms zelfs met veel verbazing), maar de wedstrijdvorm liet nog op zich wachten. Het lichaam was inmiddels voldoende hersteld om een goede 5km te lopen...een 10km bleek toch nog een brug te ver. In Zeewolde werd de 5km lijn overschreden na amper 18:10...maar daarna begon toch wel het vechten (vooral tegen de mentale instorting). Nog niet de weerbaarheid om door te trekken kwam de finish uiteindelijk in 38:09 als 2e H40+. Dit viel toch enigszins tegen omdat ik in trainingen al steeds dichter tegen de 40:00 op de 10km ging lopen.

Een week later in Lelystad werd het plan om een duurloop te doen omgezet in deelname aan de wintercup. Doel was lekker aanwezig te zijn en de 15.2km op het gemakkie te volbrengen. Na 58:27 was ik dan ook tevreden en leek de weg naar beneden (qua tijd) ingeslagen. Ondertussen bleven de trainingen steeds meer verbazing geven en kwam het trainingstempo steeds hoger te liggen. Amper een week na de wintercup een training in blokvorm over 21km in 1u26 welke easy voelde...tot de dag erna. Hier bleek ik mijn lichaam toch aan het forceren te zijn. De linkerkuit voelde stram...maar werd niet gezien als belemmering (ondanks licht ongemak in de komende trainingen bleef het bij gevoeligheid en ging de basis uiteindelijk omhoog tot een gemiddelde trainingstempo van 15km/u...wat ik zelfs in mijn huidige topjaar 2008 niet presteerde).

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Mijn eerste belangrijke wedstrijd in het post-Almere tijdperk. In een echte thuiswedstrijd zou ik er weer voorgaan. De rode lijn zou overschreden worden en ik zou weer gaan voor een tijd. De openingskilometer zou weer hard moeten en hard gaan (3:11). Ik liep met de kop mee (niet de intentie hebbende daar ook bij te blijven want die jongens (Wilfried Verhagen en Remco Grasman) zouden echt wel drie maatjes te groot zijn. Na de opening mijn eigen tempo gezocht en gevonden op een stabiele 3:34-3:35. Na 17:35 kwam ik dan ook door op het draaipunt om aan ronde twee te beginnen. Wout Mensink die me de laatste twee jaar te snel af was liep op dat moment nog vlak achter me...maar zou snel langszij komen, hetgeen geschiedde op km 6. Toch kon ik bijblijven en na bij 7km kortstondig op 10m gezet te zijn, kon ik binnen 200m het gaatje ook weer dichtlopen...hetgeen moed gaf. De kuit was gevoelig en het protest was bij 7.5km groot. Net op het moment dat ik wilde versnellen om voor het groepje te gaan lopen sprong de kuit op slot...overbelast waarschijnlijk. Twee pijnlijke kreten en drie strompelpassen later zat ik in het gras. Weg goede bedoelingen, weg 36:00 waar ik eindelijk weer heel hard naar op weg was. Kon de 'race' nog wel strompelend vervolgen en finishte dan ook nog in 39:35 (slotkilometers van ca 4:30). Ondanks alles toch nog 3e H40+...maar ja, ik lag voor het moment nog 1e in mijn categorie met 30s voorsprong op de achtervolger. Balen dus.

Toch veel positieve momenten uit deze wedstrijd. Ik weet dat ik weer op weg ben naar <36 en dat ik weer aansluiting heb gevonden bij de groep waar ik mee moet kunnen strijden. Ook mijn opening gaf goede moed (hoewel...hij voelde wel heel hard nog) en de doorkomst op de 5km is de 1e stap naar de lage 35er en misschien nog wel een PR op de 10km (hoopdoel <34:44). Belangrijkste en meest reele doel is echter mijn halve marathon tijd te verbeteren. Die staat nu op 1:17:11...maar moet echt in de 1:16 kunnen.

De conditie is er, de snelheid is...nu nog het vermogen en de gezonde benen die het aankunnen. Hoe dan ook...de overstap van triathleet naar hardloper (voor 6 maanden) is gemaakt...net als de overstap van de avonturen van Kuifje naar de nieuwe haptonoom alwaar je nu aan het lezen bent. Ik hoop snel weer te bloggen. Komende zondag starten in Huizen...kijken of de kuit genoeg verzorgd is de laatste dagen. Zal dit keer maar rustiger openen en hoop dan wat harder eindigen.