Heuveltje op...heuveltje af...(7x)

Op de behoorlijk mistige 20e november had ik de de 7-heuvelen in Nijmegen in mijn boekje staan. Deze wedstrijd heb ik nu al menigmaal meegedaan en is voor mij altijd naast een pracht van een wedstrijd ook een zeer goede krachttraining. Echt een wedstrijd waar je vaak sterker uitkomt dan je erin gaat.

Door de mist onderweg verliep de weg naar Nijmegen wat trager en daarna heb je nog het probleem van het vinden van een parkeervak. Dit lukte me uiteindelijk...20 minuten voor de start op 2km. Dat werd dus haasten en een gunstige startpositie was natuurlijk allang uitgesloten (hoewel er veel atleten zijn die met de ellebogen nog flink ver naar voren weten te komen). Voornemen was om onbevangen te lopen zonder echt harde doelen. Tuurlijk hoop je rond de 56 minuten weer terug te zijn...maar noodzaak was vooral om plezier te hebben. In het startvak hoor ik een paar jongens voor me over hun doeltijden...63 minuten, ai, dan sta ik toch iets te ver naar achteren en moet ik als een ware Tomba la Bomba de slalom aanvangen. Nu heeft Nijmegen de uitvinding van de zandloperstart...en dat werkt werkelijk perfect. Na het startschot mocht ik 1,5 minuut later de startstreep passeren en ondanks dat er al een flinke groep onderweg was, bleef het slalommen beperkt.

In een lekkere cadans werden de eerste kilometer afgelegd (het is hier nog vlak) in 3:25. Op dat moment zie je dan de eerste heuvel opdoemen. Intussen blijf ik mijn weg naar voren banen hoewel ik de voorsten nooit zal bereiken (he...mijnheer Selassie was ook van de partij...respect!) en blijft de intensiteit op een zeer stabiel nivo. Na 5km linksaf en ik voel me nog steeds super (hoewel dat ook wel moet in deze fase). Na 7km begint de 'ellende'. Het klimmen is even, heel even voorbij en we gaan dalen...steil! Nu kan ik op het valse plat behoorlijk naar boven stampen en haal ik mijn medelopers goed bij. Naar beneden zijn de rollen echter omgedraaid. Dalen is ook een vak...ik hang te ver naar achteren, rem mezelf af en mijn toch al hoge frequentie van 96 passen kan ik niet verder verhogen zonder te struikelen. De ingehaalden worden op dat moment weer inhalerenden.

Eenmaal beneden bij de 7,5km komt de meest gemene klim. Een vrij lang, zeer stijl bultje dat altijd veel vergt. Hier zakt het tempo dan ook, maar blijft de intensiteit nagenoeg gelijk. Als een ware kapitein op de woeste golvende zee, blijf ik mijn weg vervolgen tot kilometer 12...dan komt het verlossende beeld: de laatste top der heuvelen. Vanaf hier begint het lichte afdalen, maar bovenop moet je wel eerst even snel je adem zien te herpakken. Het volgende kilometerpunt (punt 13) geeft aan dat ik ben gaan versnellen...of dat het bordje niet klopt (3:33). Toch ook de 14e punt geeft weer een 3:34 aan. Een tijd van dicht tegen de 55 had ik vooraf niet verwacht...maar lijkt toch reeel te gaan worden. De laatste kilometer is het dalen uiteindelijk afgelopen en moet je het weer helemaal zelf doen....nou ja, zelf...het publiek stuwt je deze slotmeters naar voren en opnieuw een snelle kilometer met 3:35 om het af te sluiten, laat mijn klokje stoppen op 55:12 als 230e overall. Nu ben ik over de finish in Nijmegen wel eens flink door de knieen gemoeten om even bij te komen...nu huppel ik vrolijk en blij verder zonder gevoel van vermoeidheid. Ik voel me nog steeds super en besef dat ik langzaamaan weer een hardloper aan het worden ben. Na even met iedereen (niet alle 26000 deelnemers, ik beperk me tot degenen die ik ken...en mij ook kennen -denk niet dat Haile even de tijd had om te praten tijdens het omhangen van zijn medaille-) nagesproken te hebben besef ik me dat de auto nog een stukje verder op staat en ik het toch inmiddels een beetje koud begin te krijgen. Snel dus weer op weg naar huis...terug van een super zonnig Nijmegen terug de mist in (symboliek voor de geslaagde atleet die na zijn prestatie terug de zoektocht ingaat op zoek naar nog betere tijden).