Op weg naar vorm...

Op Sinterklaasochtend stond de traditionele wedstrijd in het Kromslootpark op de agenda. Een jaar eerder konden de omstandigheden niet meer anders zijn dan deze dag. Het parcours lag er in 2010 glad en eigenlijk onbegaanbaar bij. Daarbij kwam toen dat ik me fysiek (en daardoor mentaal) verre van goed voelde. Het zou mijn laatste wedstrijd in een langere periode blijken te worden (met DNF). Hoe anders was de editie van 2011. Het was lekker fris, parcours was perfect en zelf ben ik de laatste maanden weer flink aan het groeien als hardloper. Na mijn pleziertocht over de seven hills (internationale wedstrijd!) die uitzonderlijk makkelijk verliep, wist ik dat ik hier alweer een mooie tijd kon zetten. Vooraf weer met iedereen even bijgesproken en een kwartier voor de start de kou opgezocht....oftewel de warme kleding uitgedaan (ik moet nu eenmaal flink koelen om me prettig te voelen). Klappertandend en handenwrijvend begeef ik me naar de startstreep en wissel snel een gesprek met de man in vorm: Martijn Boot. Als ik met hem meestart weet ik twee dingen...ik start niet te hard en ik ben goed op weg voor een mooie tijd (verder weet ik ook dat ik hem bij lange na niet tot de finish kan volgen, maar kan hem mooi gebruiken om in een strak openingsritme te komen).

Bij het vallen van het startschot was ik weer eens goed weg. Dit keer niet achteroverleunend op het moment dat er gericht met scherp in de lucht geschoten werd (de trekvogels waren opeens wat sneller dan sinterklaas in Spanje), maar gewoon goed op de voeten. Binnen no-time met Martijn lopend op koppositie. De beruchte bocht naar links het park in waar we vorig jaar en-masse nog rechtdoor liepen verliep nu goed. Ik kan tot 2km volgen en moet dan langzaamaan in mijn eigen ritme komen. Het gaatje wordt gestaag groter, maar ik voel me prima. Inmiddels ben ik ook op bekend Almere terrein waar ik me een paar maanden eerder hoewel goed toch wat minder voelde (mag ook als je al een beetje gepoedeld en stukje polderverkenning op de fiets hebt gedaan). Het 5km-punt wordt bereikt in 17:48 en ik draai de dijk op terug richting haven. Ondertussen lig ik nog 2e, maar zie Menno van der Meer al snel naderen. Een kilometer later sluit hij aan en ik probeer hem aan te zetten om door te lopen naar voren (als hij een gat van 100m zo snel dicht loopt, kan hij het gat van 200m naar Martijn ook nog dichtlopen). Menno past echter en blijft in mijn buurt, soms op kop, soms achter me, veelal zij-aan-zij. Inmiddels passeren we de 1e keer de finish en zetten de laatste korte 2e ronde in. Menno klinkt alsof hij het zwaar heeft en ik neem het kopwerk voor mijn rekening. Zo nu en dan speldeprikjes aan elkaar uitdelend, soms een gaatje vallend als de speldeprik tot niets lijkt te leiden. Het 10km geeft een verrassing en ik juich kortstondig...in wederom een 17:48 op de 5km kom ik door op 35:36...dat is lang geleden. Eenmaal bij de dijk versnelt Menno opnieuw...of ik vertraag (denk het laatste) en ik kom definitief in 3e positie te liggen. De hectometerpaaltjes geven een tempo van 3:46, maar helaas pak ik het gegeven signaal niet op. Laatste 5km uiteindelijk in 18:46 waarmee ik in 54:22 de finish passeer. Een prima tijd met een prima 10km, jammer dat ik de laatste 5km dan weer niet weet/durf/kan doortrekken en eigenlijk volledig fit over de finish kom. Wel weer een flinke stap gezet richting PR-nivo. Over twee weken moet na Almere LD mijn 2e PR dit jaar sneuvelen: de 1:17:11 op de halve marathon moet in het midden een 16 gaan kennen. Ik voel me goed in ieder geval.