Hobbel op de weg...

Deze week helaas een hobbel op de weg...en ik ben verre van een adequate crosser, laat staan een goede. Na mijn goede prestatie vorige week in de Kromslootpark, liep ik deze week tegen de tol aan die ik moest betalen voor de wens om mentaal koud te starten. Het fysiek waardeerde de karige omhulling bij 6 Celsius na enig beraad niet. Dinsdag begon de lichte keelpijn om op woensdag met vol protest in te zetten middels dichte luchtwegen. De barricades werden opgeworpen. Derhalve twee dagen rust gehouden, maar kon ook niet te lang stilzitten want de Koude Polderloop kwam er alweer aan. Aangezien mijn rustpols gedurende de hele week toch normaal bleef en ik me fysiek verder niet lamlendig voelde op donderdag de trainingen hervat. Merkte wel meteen dat het me meer moeite kostte.

De Koude Polderloop was helemaal zoals ik het wil hebben met het weer. Fris...met een vrolijk zonnetje. De wind...tja, die krijg je in de polder natuurlijk kado (niet enkel tegen, ook mee). Bij de start me toch weer langzaam naar achter laten drukken tot 3e lijn. Hoeft niet een nadeel te zijn aangezien ik daardoor iets rustiger in mijn ritme moet komen. Na 200m begin ik me langzaamaan weer in de voorste regionen te begeven (3e groep). Om me heen word ik verrast door VRT (erik Van den broek, Rik wolswinkel en marTijn van rijn) van het VRT. Ik besluit in slechts sporadische momenten van mijn loopleven een verstandige keuze te maken als we brug opgaan: ik kruip achter de brede schouders van de drie mannen (ze lopen op rij...dus gezamelijk = breed!) lekker uit de tegenwind. Voor het 1st sinds een dik jaar weer mijn RS800 om, dus krijg 'info' over snelheid en pasfrequentie, zij het niet gekalibreerd en dus nog onbetrouwbaar. We lopen 3:40/km...wat niet kan kloppen (hetgeen later ook zal blijken), maar bij pasfrequentie van 96. Ok, dat laatste is perfect. Als we na 2,5km rechtsaf buigen en de wind gunstig krijgen, besluit ik dat ik het te langzaam vind gaan. Ik versnel bij de mannen weg...althans, ik ga voor ze lopen. De 3km bevestigt het vermoeden dat de electronica me vandaag in de steek laat: 10:18 of 3:26/km, kijk dat zijn getallen die ik wil zien. Een 500m later komt Martijn me voorbij zetten en even later Rik. De 4km gaat ook nog voorspoedig met 13:52...dit is als vanouds. Echter dan komt het probleem weer. Ik sla linksaf (loop inmiddels 30m achter de twee mannen), krijg de wind vol op kop en ga zoeken naar de buik van de weg. Schiet continu van links naar rechts, maar blijf de weg niet lekker vinden voelen en maak hierdoor vele meters extra, raak uit mijn ritme en vertraag langzaam maar zeker. Twijfel ondertussen over versnellen naar de mannen voor me (forcering) of wachten op de man achter (vertragen). Twijfel duurt niet lang, want de keuze wordt gemaakt...hangend in het midden draai ik de dijk op en krijg wind nog eenmaal in de rug. Ik probeer het tempo weer op te pakken, maar het ritme van 1,5km eerder komt niet meer terug. Na 6km weer rechtsaf naar beneden terug de open polder in en nu de wind hard op de kop. Binnen een km komt ook de laatste van mijn begingroepje voorbij. Erik loopt langzaam in en vervolgens langzaam uit. Ik ben niet bij machte om aan te pikken. Mijn lichaam zakt te veel in bij iedere pas en loop daardoor met belabberde techniek. Achterom kijkend zie ik Chris Henet op zo'n 200m en dat geeft me weer strijdlust. Ik probeer door te zetten en kom (eindelijk) in het rood op de laatste kilometer. Chris is niet veel dichterbij, dus die kan ik voorbij blijven. De finish komt in 36:30 (als 1e H40) waarmee ik het tweede deel helaas veel heb moeten toegeven, jammer. Toch ben ik tevreden...de 1e 4km ging supergoed en de week voorgaand geeft me verder geen reden tot nadenken...de oorzaak van het tweede deel is me duidelijk.

Voor de halve marathon Dronten moet ik toch helaas mijn doelen nu bijstellen. Waar een tijd van 1:16 hoog vorige week nog zeer reeel leek (mits goed doortrainen), lijkt het nu niet langer haalbaar op dit moment. Doel wordt 1:18 laag om toch nog voor het clubrecord te gaan. We zullen zien of dit gaat lukken of toch uiteindelijk te hoog gegrepen is.