Zondag, 31 oktober was het weer zover. Na mijn acute verkramping in de Herfstloop een week eerder, ging het herstel de week erop volgend zeer voorspoedig. Kon ik de dag na de Herfstloop nog geen 3km fatsoenlijk lopen, ging ik donderdag alweer op pad in training om een 10km test te volbrengen (geslaagd!). Daarop besloten in de Wolfskamerloop te Huizen te starten, maar de rem toch aangetrokken te houden.
Uit een eerdere editie weet ik dat dit best een confronterend parcours is. De 1e kilometer wil nog wel...op het asfalt. Daarna begint de lus langs bos en water over zand en schelpenpad met paar venijnige glooiingen. Bij de start niet helemaal de 1e linie opgezocht...maar ondanks de voornemens tot behouden lopen en mijn wetenschap van over het algemeen een snelle start hebbende toch wel een nuttige tweede lijn gezocht. Het startschot kwam onverwachts, net op het moment dat ik naar achter leunde...en dus in verkeerde balans was. Om me heen schoot iedereen weg en ik lag gelijk een paar linies naar achteren, Shit! Was meteen ingesloten en de rustige bedachte opening werd nu wel heel rustig. Na 3.33 zag ik het kilometerbordje langs me schuiven (wat in de zevenheuvelen overigens weer een mooie opening zou betekenen...maar terzijde). Inmiddels liep ik op kop van een groepje van een man of 3/4 (ca 6e positie in de wedstrijd).
Als triatleet zijnde is het voor mij altijd prettig om kopwerk te doen (solo-artiest), maar zou er geen probleem mee hebben als collega-atleten de intentie tonen om ook kopwerk te willen doen. Helaas had dit groepje niet die intentie zodat ik tot km 5.5 solo op kop sleurde (de 5km-doorkomst overigens nog in 18:20). Daarna begonnen mijn companen zich ook een beetje te roeren. Op kop...om vervolgens in te kakken...tot 3x toe...en ik dus weer op kop. Bij de 4e overname zelf het gas eraf gehaald en mijn companen gedwongen om de kop te houden. Tja...en dan kunnen ze opeens versnellen. En bedankt jongens! Rond dit punt kwam ik in de buurt van mijn ongemak een week eerder. Het schoot door mijn hoofd heen en ik liet het tempo ook in de lagere versnelling...het was wel goed. De wedstrijdtest verliep voorspoedig, maar moet het natuurlijk op dit terrein niet forceren. Tot 8.5km de 1e dame in de wedstrijd nog meegesleept (ze had een te hoog ademritme, dus was aan het afzien) totdat ze er vandoor ging. De kuit bleef goed voelen en zat niet eens op de achtergrond te zeuren. De laatste 600m werd ik nog bijgehaald door een medeloper. Je zit toch in een wedstrijd...dus je wilt toch vastbijten...en ik versnel (what's that??). Hij bijt vast...en ik versnel door...en hij blijft bijten...tot 200m voor de finish...en lost licht. Als ik hem op 10m heb, begint de loper te sprinten...fuck...nu moet ik ook. Het werd een sprint waar Bolt trots op zou zijn (zonder zich OS-zorgen hoeven te maken overigens). In een ware fotofinish werd de lijn gepasseerd...en eerlijk is eerlijk...ik verloor NIPT (tijd 37:43). Weet nu wel hoe een wielrenner weet of hij wint of verliest in de spurt...je voelt het gewoon.
De wolf was vandaag in schaapskleren aangetreden, maar kon toch zo nu en dan zijn tanden laten zien. Komende twee doorbouwen en meer vermogen kweken. In de Zandenplas mag het beest los (en nu hopen dat ik daar niet in de attributen van de stroper loop: de wolvenklem...want je wordt als jachtdier/prooi daar niet vrolijk van).
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
Het blijft een lastige loop en zeker niet mijn favouriete. Je loopt gauw een minuut langzamer dan normaal. Dus weer op de goede weg terug Randy. Knallen bij de Zandenplas. Je kunt het!
BeantwoordenVerwijderen