Slappe hap lopen...

Op 29-06-2013 konden de triatleten regio Flevoland verzuchtend achterom kijken mijmerend over vijf voorbije maanden. Het was immers alweer de laatste wedstrijd in het zojuist begonnen Almeers Triatlon Circuit. In tegenstelling tot voorgaande jaren was de zwemloop het afsluitende onderdeel. Ook in tegenstelling tot voorgaande jaren had ik een voorsprong te verdedigen NA onderdelen met fietsen erin t.o.v. Frank Veltman. Bovendien was de manier van klassering in 2013 radicaal aangepast...oftewel: geen punten, maar tijd telde. Dat maakte het voor de H40+ op papier reuzespannend. Leider was immers Menno v/d Meer met mijzelf op 7 seconden in het kielzog. Frank had een wat ongelukkig triatlon en keek daardoor tegen 98s achterstand op Menno aan. Toch wisten de kenners bij voorbaat al dat het slechts om zilver of brons zou gaan. Menno is immers een maatje te groot met zwemmen en ook op het looponderdeel moeten alle zeilen bijgezet worden om tot een gelijkwaardige looptijd te komen. Ok...die was buiten bereik dus voor twee naar voren kijkende heren.

Ik moest dus naar achteren kijken en een voorsprong van 91s zien te verdedigen. Ik had er een hard hoofd in. In het binnenbad is Frank al gauw een minuut sneller gebleken op de kilometer...in het buitenwater is het vaak nog meer. Bovendien heeft hij vlijmscherpe tanden waarmee hij zich in zijn prooi vast kan bijten. Ik blaakte dus van....zelfmedelij (ik geef het je te doen). Na mijn goede triatlon in Almere krappe maand eerder begon het een beetje te kwakkelen. Huizen ging op zich nog goed, maar tijdens de wedstrijd 2x afstappen voor materiaal is geen goed vooruitzicht. Dit werd in Amsterdam bevestigd met een No Finish. Afgelopen maandag op mijn oude ros naar huis gefietst en met moeite de 29kmu kunnen rijden...om dit een dag later op mijn nieuwe ros overigens weer goed te maken met een 36kmu. Ook sukkel ik al maanden met gevoelige liezen, niet in wedstrijden en niet echt pijn, maar toch, vertrouwen put je er niet uit. Dinsdagavond echter de boosdoener te pakken en deze flink onderhanden genomen. Een dag later leg ik vol zelfvertrouwen een super 20km in training tegen de 15kmu...en het voelde verdorie makkelijk en nagenoeg geen last van de liezen. Probleem opgelost dus.

Ook de zwempartij in de avond in de Reigerplas gaf een goed gevoel en ik zwom zeer prettig. Slagfrequentie op 67 werd makkelijk volgehouden en 69 kostte iets teveel inspanning, dus de 68 zou ik in de zwemloop in mijn tempo trainer zetten. Ik had een goed gevoel dus...totdat! Op donderdag ging ik in de Koploper voor mijn gebruikelijke lange duurzwem over 3000m. Ik voel me daar prettig bij. Het ritme ingesteld op 66...maar in binnenwater is dit tempo toch echt te hoog om te beginnen. Na 10 baantjes wist ik al dat dit een lange zwem zou gaan worden. Nog bijgesteld naar 65, maar het kwaad was al geschied. Ik zat vooral te worstelen...en laat dat nu net niet het 4e onderdeel in de triatlon zijn (het is immers geen quadratlon!). De 1000m ging nog...maar daarna ging het snel langzamer. Een dikke 91s (signaal??) langzamer dan twee weken eerder op dezelfde afstand. Op vrijdag werd er nog 8km losgelopen...tegen 13kmu. Ook dit werd worstelen. Ik hou niet van rustig lopen en moet gewoon temporammen. Krijg ik vertrouwen van en voel ik me sterk bij. Het klokje bleef echter nee zeggen en hield stug de 4m30+ in gedachten. Dit was dan wel de planning...maar het gevoel had dan wel soepel mogen zijn.

Op zaterdag opnieuw een deuk in het broze vertrouwen. Het loslooploopje met amper 12kmu voelde lastig. Conditioneel voelt het prima...maar kracht is zeer ver te zoeken. De hel zou om me heen losbarsten in de wedstrijd (zo bleek later ook in het water waar het zwart van de bodem me verzwolg en onderscheid tussen boven, voor, onder en achter compleet zoek was...net zoals mijn mede-atleten).

Na het te water gaan per ongeluk (ik doe zelden aan WUpjes) nog een meter of 200 'ingezwommen' (was even abuis met de startlijn). Bij de start lag ik vooraan en ik was goed weg. Het water was zoals eerder aangehaald...zwart (Nieuwkoop heeft helder water hierbij). Ik zag dus geen hand voor ogen...met zwemmen een positie die toch vaak door de handen (weliswaar in ritmische wisselingen) ingenomen wordt. Bij de 100m kijk ik voor zover mogelijk naar rechts en zie daar een vrouwelijke badmuts zwemmend in pak zonder mouwen. Ik ken maar één persoon die die dag bij die beschrijving zou kunnen horen...en voor zover ik gelaten kon ontwaren, klopte het ook: Marleen Vos! Ok...ik ben dus goed begonnen (of Marleen doet het rustig aan...maar in een wedstrijd...dan ben ik voor mezelf altijd goed begonnen). Inmiddels kwam ik los van het gevecht (een iemand mijn tenen laten proeven toen ik 4 slagen op rij een flinke duw op de kuiten kreeg...het lampje ging bij de achtervolger blijkbaar niet branden dat er iemand zich in dezelfde 4 dimensies begaf als waar hij/zij zich wilde begeven). Toch bij 200m bij een rode boei stopt een zwemster plotsklaps op het punt waar alle andere zwemmers de bocht naar links moesten gaan maken. Ze deed dat heel uitgekiend op het moment dat mijn linkerarm aan de overhaal begon en ik rechts probeerde wat O2 te krijgen. Op het slapste moment van mijn pols (Joling en Gordon zouden trots zijn geweest bij de aanblik van deze polshoek), raakte ik vol haar achterhoofd. Weet niet wie er meer pijn had, maar mijn pols voelde een behoorlijke dreun.   Even mopperen in mezelf en 2 minuten later was het voorval vergeten en de pijn alweer verdwenen. Terug in mijn ritme op zoek naar de volgende boei. Ik had geen idee waar ze lagen en aangezien ik solo lag (tussen groep 1 en 2 in) moest ik echt zelf zoeken. Later bleek ik een aantal mooie hoeken te hebben gemaakt op een toch recht doorgaand bedoelde route. Om de brugpilaren heen en terug naar de startlijn en route naar ronde twee. Ik zwom verder prima...met kracht en ritme. Top apparaat die tempo trainer...en in Noordwijkerhout (komend weekend) probeer ik de 69 slagen uit (wsl. mijn Almere-ritme). Na 650m zie ik rechts Annette en mijn ouders staan aan de promenade (want het was ook voor het publiek een geweldig, volgbaar parcours) en in de overhaal zwaai ik nog snel 2x. De resterende 350-450m blijf ik dronken zwalkend over een gepoogde rechte lijn...maar uiteindelijk mag ik het water verlaten. Tijd is niet denderend, maar Garmin gaf een 1,14km aan met een tempo van 14m47 op de kilometer. Ok...ik wil best goedgelovige Harry spelen, maar ben hier toch sceptisch over. Ik hou het op een tempo van 15m30.

Snel naar de wissel en bij het aantrekken van mijn schoenen (staand) de standaard duizeling die me opnieuw doet besluiten (zoals al dik 23 jaar) zittend de schoenen aan te doen. Toch met de break-away zipper op mijn Huub ben ik snel klaar en wissel vlot. Inmiddels verneem ik dat Frank op 2 minuten zit. De eerste 500m rotzooi ik met mijn horloge om deze van zwemmen op lopen te zetten alvorens ik het zelf op een loop moet gaan zetten (een klein probleem in versie xx.7 zorgt bij multi-sport mode dat je je na het zwemmen vliegensvlug verplaatst naar 0,0...de evenaar...en ik hou al zo van warmte). Wanneer ik mijn snelheid te zien krijg, schrik ik. Ik loop voor mijn gevoel op tempo...maar Garmin geeft een 3m58/km aan...en deze vertrouw ik wel. Versnellen kan ik niet...dus ik voel en zie de bui al hangen. Er is een project gaande van Thijs: "Die berg die komt er!". Nou Thijs...goed nieuws voor je...die berg die is er al. Wat een Kolere-pukkel doemt er op na 1200m lopen. Naar boven is pittig, maar afdalen is zo niet nog lastiger (en onderaan meteen een flinke bocht). Bij ca 1800m zie ik de overkant van het parcours...en het oranje hesje van Frank. Ik kan klokken, maar behoef eigenlijk geen bevestiging. Ronde na ronde zie ik Frank op het zelfde punt verschijnen als de 1e keer dat ik hem zag (de gelovige op zoek naar Maagd Maria zou hier gelukkig van worden, maar ik zou dit wonder toch liever telkens wat eerder willen zien). Afstand blijft dus steken op 2 minuten zelfs wanneer ik laatste ronde een boze blik van Martijn als aanmoediging verwerk tot schop onder mijn luie hol en eindelijk een beetje op gang kom. De krappe 15kmu maakt de laatste 2km plaats voor een 16kmu. Frank heeft echter dezelfde blik gehad want ook deze ronde is nagenoeg gelijk.

Uiteindelijk kom ik balend over de finish. Niet omdat ik een positie verloren ben...dat boeit me voor geen meter en is wedstrijd-gebruikelijk, een strijd waar ik van houd. In duursport verlies je nu eenmaal vaker dan dat je wint. Ik baal vooral van mijn slappe optreden met het lopen. Ik liep nauwelijks sneller dan 3 dagen eerder in training...over dubbele afstand. Reden is lichtelijk onbekend, maar heeft vooral te maken met slappe hap training sinds mid februari. Ik heb op marathon-basis (3x) behoorlijk goed kunnen blijven presteren voorbijgaande maanden, maar de neus is nu toch op de feiten gedrukt. Richting Almere kan ik niet langer op het verleden blijven vertrouwen en ik zal toch echt kilometers moeten beginnen te maken. Het lopen is een beetje ondergeschoven kindje geweest ten faveure van het zwemmen en fietsen. Nu moet ik de aandacht gelijkelijk gaan verdelen. Ik sluit ATC 2013 met brons af en heb in de voorbije vijf maanden meer strijd kunnen leveren dan ik vooraf voor mogelijk had gehouden. Dit boek zal over 7 maanden weer open gaan en een nieuwe spannende strijd zal beginnen. Want het blijft nu eenmaal een leuk circuit...met vooral in de klasse H40+ een mooie podiastrijd.

24 Minuten...

De derde achtereenvolgende wedstrijd (Olympische Afstand) vond plaats in de enige Olympische Hoofdstad van Nederland...Amsterdam. Er zitten veel hoofdletters in voorgaande zin, maar de wedstrijd was geen hoofddoel op mijn programma. De wedstrijd zou gebruikt worden om op behoorlijke intensiteit vooral kilometers te maken. Dag voor de wedstrijd was het plan 4x een kort tempo (4km) te doen op de fiets, maar dat verliep flink anders. Tijdens de eerste tempo werd wel snelheid gemaakt, maar de harde zijwind zorgde voor een ongewilde haakse bocht die me even flink liet schrikken. Het tweede tempo ging daarom al flink wat kalmer. Aan het eind afremmen voor de bocht...en dat was ook meteen einde training. De band liet een duidelijk stopschot horen en mijn velg en het asfalt maakten nader kennis. In de nabije verte pakten donkere wolken (letterlijk en figuurlijk) zich boven mijn hoofd samen en na het wisselen van mijn binnenband kon ik in stromende regen de laatste 7km naar huis fietsen. Later op de dag (de zon scheen uitbundig inmiddels weer...de rotzak) nog wel een totale 4000m gezwommen. Eerst onder de bomen van mijn tuin een soepele 20 minuten afgewerkt en meteen daarna nog een piramide van 700-600-...-100 in de Koploper. Het voelde goed.

Amsterdam kenmerkt zich tijdens het fietsen door de duizelingwekkende hoeveelheid rondes...acht stuks. Iedere ronde kent twee U-bochten, nu ja...één u-bocht en één U-bocht. De verste vereist flink wat remwerk om met 40kmu zo soepel mogelijk tot bijna stilstand te komen en de bocht te nemen.

Voor het zwemmen maakte ik dit keer gebruik van mijn tempo trainer. Met een cadans van 66 slagen/minuut zou ik kijken hoe het gevoel was en hieruit indicatie halen voor Almere. Met de uitspraak nog 30s te gaan viel het startschot behoorlijk onverwacht na 15s. Ik was bezig om mijn GPS in te stellen en was dus vrij laat op weg om mijn horloge me nog als partner in crime de wedstrijd te laten begeleiden. Toch kwam ik eenmaal op gang snel in mijn ritme (wat een topgadget). In het begin werd ik nog door wat zwemmers ingehaald, maar na 200m begonnen de rollen zich langzaamaan om te draaien. De ontstane gaten voor me werden kleiner en kleiner en links en rechts haalde ik zwemmers in. Dat is vrij nieuw voor me. Halverwege tweede ronde blijk ik zelfs zo makkelijk maar goed te zwemmen dat wanneer ik voor me kijk enkel leegte zie en verderop een groep zwemmers...de eerste groep. Ik ben dus gewoon de tweede groep aan het leiden. Nadeel is dat sighten nu wel even belangrijker wordt omdat de bepaalde lijn toch echt nu mijn keuze is geworden. Na krap 24 minuten verliet ik het water en rustig loop ik naar mijn fiets toe (de tempo trainer heeft zijn werk gedaan en moet uitgezet worden).

De eerste kilometers fietsen gebruik ik om in mijn ritme te komen. Na 3km komt de wind hard uit een open rechtergedeelte zetten en met 40kmu ga ik weer vol van rechts naar links liggend in mijn stuurtje. De hartslag sprong even omhoog. Na de U-bocht is het tegenwind en ik ben zoekende. Kost moeite om 33kmu te rijden en mijn quad voelt stijf. Gelukkig is dit deel maar kort en al snel word de wind weer behoorlijk geblokkeerd door omliggende gebouwen. De tweede ronde gaat het tempo langzaamaan omhoog en voel ik me beter worden. Na een 36kmu eind eerste ronde prijkt er een 36,5kmu eind tweede ronde. Eind tweede ronde moet ik tijdelijk even de benen stilhouden om niet in stayerpositie te komen wanneer een groepje atleten me tijdens het drinken voorbijkomt. Nadat ze alle vijf (!!) gepasseerd zijn en de u-bocht genomen is, begint de derde ronde. De zojuist genoemde atleten krijgen het bekende koekje en eigen deeg. Snelheid gaat verder omhoog en alvorens ik moet gaan remmen voor de 3e keer U-bocht zie ik mijn teller 37,5kmu aangeven. Ik maak me klaar voor de bocht en zie de snelheid afnemen van 43kmu naar 25kmu...en hoor PANG... Helaas was dit niet het startschot van de volgende serie, maar mijn achterband die het stopschot inluidde. Na opnieuw 24 minuten (ditmaal fietsend) was het einde oefening. Balen, maar je doet er weinig aan. Voor een OD geen materiaal bij me, maar mocht wel van het meest verre punt terugwandelen op blote voeten richting PF...ca 2,5 kilometer dus opnieuw 24 minuten bezigheidstherapie. Gezien de uitslagen heb ik me de hele avond afgevraagd wat mijn resultaat had kunnen worden. ALS...dan had ik wsl 4e H40 en top 10 kunnen halen. Maar ja...ALS telt natuurlijk niet. Wel jammer, want ik voelde me goed in de wedstrijd liggen en was op weg naar voren.

Thuisgekomen mijn banden en wielen gecontroleerd en daar bleek het probleem van de voortijdige stops. Op één plek zag ik mijn beide Bontragers (beide banden zijn helaas onbruikbaar geworden) flinke slijtage vertonen. Dit zette me aan tot nauwkeurige controle van mijn remblokjes. Het blijkt dat één van deze net iets te hoog geplaatst is (1mm) waardoor hij net over de velgrand heen aangrijpt...en zich dus in het rubber naar binnen vreet.

Stop en go en stop en go....en stop en go!

Zaterdag, 8 juni, 2013 en het is tijd voor mijn tweede OD in zes dagen en ook van 2013. Huizen was de locatie en de temperaturen (vooral van het water) zijn inmiddels behoorlijk omhoog gegaan. Na het ingehouden zwemmen van een week eerder was mijn doel om nu snoeihard erin te vliegen. Wetende dat het een Le Mans start zou worden nog wat video's gezien van The Race Club op YouTube waarin ze dit fenomeen uitleggen. Toch wat nuttige tips opgepikt, sommige bekend andere nieuw. Dolfijnen was me wel bekend, maar nooit echt toegepast, ging ik nu wel doen (maar wat kost dat veel lucht zeg). Nieuw was mijn onderbenen in een onnatuurlijke houding...zijwaarts...over het water heen te scheren om zo ver mogelijk door te kunnen lopen. Normaal lig ik in 3cm water al als een vis op het droge te ploeteren om mee te komen langs de benen die zich nog als ware reigers een weg naar voren banen. Bij de start stond de bulk van de atleten rechts daar waar de buitenkant van het parcours zich bevond en dus op weg richting vrij zwemmen. Normaal wil ik die kant hebben omdat ik geen zin in het gevecht heb bij de start. Nu moest ik wel aan de binnenkant staan en bevond ik mij in tweede linie vlak achter jongens als Martijn Boot, Thomas Naasz en Guido Kwakkel. Er zou dus een gevecht komen van de rechtsopzettende massa.

Na de Carmina Burana en een tijdelijk weigerend kanon (veel verbazing om me heen of het stoppen van de muziek nu ook het startschot was) werden we alsnog weggeschoten. Met de nieuwe toegepaste technieken was ik sneller dan ooit weg en lag ik toen ik eindelijk ging zwemmen zo'n beetje twintigste. Had wel veel kracht gekost dus moest even mijn adem zien te vinden. Ondertussen kwamen er wel atleten langszij zetten en soms ook voorlangs op weg richting Huizen (we moesten toch echt de lijn richting het eilandje aanhouden). Tijdens het zwemmen goed geconcentreerd op armtempo en vermijden van mijn dead-spot voor in de slag. Het voelde heftig, adembenemend en goed. Met de golven tegen (ik vond het relatief meevallen in vergelijking met een week eerder) moest ik toch een paar keer Gooimeer ademen en werd het ademritme 2-4-2-4 soms even 2-4-2-6-2-2-4 en dat was even niet prettig. Bij de eerste semi-landlap zie ik mijn klokje een lage 13 minuten aangeven en de afstand op 850m staan...oftewel, ik ben goed bezig. Opnieuw de technieken en opnieuw de complete zuurstofschuld en een kopie daarna van de eerste ronde. Met een kleine 27 minuten en 1650m later sta ik aan de kant...even zoeken naar het touw van mijn wetsuit die carnivalesk van voor naar achter (en ook links en rechts) aan het spelen was, maar uiteindelijk kreeg ik dat onding toch te pakken. Mijn schoenen had ik op mijn fiets gemonteerd voor een snelle wissel.

Tja...en dat moet je dan toch oefenen. Een schoen stuiterde nogal dus voor de veiligheid mijn achterwiel opgetild. Bij de balk opstappen en mijn schoenen zoeken met mijn voeten. Dat werd een missie die ik na 150m maar opgaf. Die schoenen waande zich in het pretpark en bleven rondjes draaien. Nimmer de teenvlugheid gehad om in te steken. Langs het parcours mijn fiets stilgezet, afgestapt en vervolgens zittend in het gras alsnog mijn schoenen aangedaan. Kostte behoorlijk wat onnodig tijd. Na de Stichtse Brug kon ik langs het Gooimeer met wind links/schuinachter (?? kon hem niet echt bevatten) behoorlijk vaart maken. Haalde veel fietsers in terwijl de teller tussen de 42-44 bleef aangeven. Wind leek toch vooral van zij te komen omdat ik met tri-spoke voor en dicht achter soms behoorlijk moest corrigeren. Bij de Eemhof kwam er een kleine slinger en daarna slecht, trillend wegdek. Ik keek omlaag tussen de trappers door en mijn achterband leek plat en zo voelde het ook. Onzeker keek ik nog een tweede keer en nam daarna het zekere voor het onzekere: full-stop nummer twee. De band bleek echter vol te zitten en de stop was dus onnodig, maar opnieuw tijd verloren. Een groepje van drie man (en dan bedoel ik geen losse atleten) kwam me op het wind tegen (en het woei best) stuk voorbijzetten. Twee van de drie zijn toch 3km lang (eentje zelfs stuk langer) in het wiel van de voorganger gebleven...stelletje eikels! Ik irriteerde me mateloos en was mijn ritme en focus even kwijt. Toch bleef ik rond de 150-200m stabiel op afstand. Wind mee kon de kraan weer open en langzaamaan werd het herfst...oftewel, de eikels werden opgeraapt en achter me verbrand. Marleen Vos had ik nog steeds niet ingehaald, maar ik naderde inmiddels snel het 2011-ontmoetingspunt...en ja hoor...op hetzelfde punt haalde ik mijn clubgenoot weer bij. Was een smal paadje dus moest nog even brullen voor veiligheid, maar kon de weg met 45kmu vervolgen...iets te snel voor de korte slinger eigenlijk. Ik schoot even door het gras omdat ik de bocht niet kon nemen. Daarna was het terug richting Eemhof met wind schuinzij/achter en bleef de snelheid rond de 44-45. De dijk richting Huizen ligt 180 graden tov de weg ervoor, dus ik verwachtte hier veel inspanning te moeten leveren. Toch bleef ik goed kunnen trappen. De wind viel mee doordat we achter een lage dijk fietsen en dus kon ik de snelheid houden op 34-38kmu. De Stichtse Brug op was lastig met de korte bochtjes en de vermoeidheid. Ben al niet de beste stuurder en met de tegemoetkomende kwart-atleten werd het lastig. Ik nam de bocht inderdaad erg ruim...maar de tegenliggers namen de weg ook wel erg breed. Bij Huizen gaf de Garmin toch een 37,8 gemiddeld aan maar het lastige bospaadje zou nog volgen. Ik verloor hier dan ook nog 3-tiende.

Opnieuw een snelle wissel en het lopen voelt erg makkelijk, maar niet krachtig en dus ook niet snel. Na 200m zie ik mijn nummer nog aan één hoekje bungelen en lopend vastmaken van het andere hoekje lukte niet. Stop nummer drie werd een feit, maar daarna begon ik toch echt met lopen. Na 500m hadden vrijwilligers ruzie met een 'local' (??) en tijdens het passeren hoorde ik woorden als vechten en politieburo...bracht me even van mijn stuk (de vrijwilligers staan er voor ons atleten, dus ik voelde me medeverantwoordelijk). Beenritme was goed en ik haalde wel atleten in, maar omdat de Garmin besloot geen snelheid aan te geven, moest ik het zelf inschatten. Heb klaarblijkelijk geen tempogevoel. Ik dacht hooguit een 14-15kmu te lopen en het voelde ook verder makkelijk, maar harder kon ik niet. Later bleek ik toch gemiddeld 3m47 te hebben gelopen en dicht tegen de 16 te hebben gezeten. Op 7,5km zie ik Manolo zo'n 100m voor me lopen en loop snel in. Toch de laatste 5m waren zeer lastig om dicht te lopen. Met nog 400m tot de finish lukte het dan toch en voor me zie ik nog een roze armband ten teken dat inhalen een positie winst betekende. Helaas lukte dit net niet meer en kwam ik 3s na Waldo Duin binnen. Toch een prima prestatie. Uiteindelijk 12e H40 geworden en 23e overall. Opnieuw tevreden met de prestatie enkel jammer van de onnodige stops. Die hadden me wat hoger in de lijst kunnen brengen...maar mijn doel was nu vooral goed te zwemmen en opnieuw sterk te fietsen...en daarin ben ik toch behoorlijk geslaagd. Komend weekend Amsterdam waar het zwemmen weer wat relaxter gaat en er nu een combi fietsen/lopen moet komen. Oftewel...het looponderdeel moet goed krachtig en snel voelen (en ook zijn).

De kou, de wind en de atleet...

Nu de triatlon zo langzaamaan meer een wintersport begint te worden had de Duin Triatlon van het ATC een prachtige Almeerse retro te pakken. Zwemmen, fietsen en lopen langs de dijken met wind...heel veel polderwind en daardoor ook golven...heel veel golven. De wasmachine zorgde voor een witgebleekte toet na het zwemmen...MIELE, er is geen betere!

Op het nieuwe sfeervolle parcours bij het IJmeer startte ik de wedstrijd met 61s voorsprong op Frank Veltman en 251s op Menno v/d Meer in het circuit. Beiden zijn betere triatleten, dus ik wist dat de voorsprong zou gaan krimpen en wsl zelfs verdwijnen.

Bij het startschot springen de zwarte ijsberen gedwee als onder dwang van een pistool...wat ook wel weer klopt overigens, het frisse water in. Na vier stappen struikel ik al over het water en val voorover om maar te gaan zwemmen, nadeeltje van een luie looppas, geen kniehef. Bij het bovenkomen zie ik in mijn ooghoeken Frank staan en heb het idee dat zijn brilletje afgezakt is. Ik denk er niet over na en zwem door en probeer snel in een rustige cadans te komen. Bij de ietwat onhandige bocht naar links, word ik in de mangel genomen maar weet me eruit te worstelen. Een bocht naar rechts en ik fixeer me op de grote gele boei in de verte. Tijdens het zwemmen valt het me op dat het rechts wel rustig is en kijk ik naar links en zie daar ook een grote boei...ai, verkeerde fixatie. Toch wat meters onnodig gemaakt...wat niet de enige keer zou zijn deze wedstrijd. De golven komen vanuit de ademkant aanzetten, dus over vochttekort zou ik me de rest van de wedstrijd geen zorgen meer maken. Een paar gluiperige bekertjes water storten zich zonder pardon en zonder na te denken door mijn mondholte rechtstreeks naar mijn slokdarm...they're on a mission! Ze zouden tegen het eind van het zwemmen weer richting uitgang willen begeven, maar met de druk van compimeren neopreen werd dat een waar gevecht...lukte wel uiteindelijk!

Bij de landgang zie ik Hans Lampe twee meter voor me lopen een mooie graadmeter en ik moet dus wel iets sneller gaan zwemmen in deel twee. Terug in het water verhoog ik de inspanning lichtelijk en ook de frequentie. De voeten van Hans veranderen in handen en vervolgens in gezicht. Daarna komt er weer leemte naast me. Opnieuw maak ik nog een navigatiefout en moet weer flink naar links zwemmen, maar na 25 halve minuut verlaat ik het horizontale voor het verticale. Nieuwe wetsuit en dat is met losmaken toch even handigheid krijgen. Vooraf wel over nagedacht, maar in een wedstrijd werkt de linkerhersenhelft niet naar behoren. Met links maak ik het flapje los om er al rennend achter te komen dat ik met rechts EN niet lenig ben EN het tweede flapje moet duwen...dat lukt dus niet. Dan dus maar wachten tot ik bij mijn fiets ben.

Dat werd een slechte wissel. Moet er duidelijk weer inkomen. Probeer staand mijn wetsuit uit te trappen, maar een gebrek aan evenwicht dwingt me om te gaan zitten...en dan kun je net zo goed daar ook je fietsschoenen aantrekken (er lagen veel steentjes). Het flesje met gel welke ik in mijn rugzak zou stoppen heeft mijn rugzak niet gehaald. Opnieuw een probleem met coordinatie en wedstrijdgehaastheid. Gelukkig wel een rechterhersenhelft die me attendeerde dat hier ook de helft van de inhoud tot me genomen kon worden. Goed meegedacht dus van die helft.

Bij het uitgaan hoor ik van mijn vader dat Menno op vier minuten zit en Frank op 1 minuut. Pfff...dat zijn drie eerste plekken dus nu, althans...de secondes gingen spelen. Wetende dat Frank de betere fietser is en Menno ken ik slechts twee van de drie capaciteiten en dat is niet het fietsen weet ik al wat mijn positie zal zijn in het klassement over krap 1,5 uur en begin te fietsen. Een harde woei vol tegen zorgt voor een opening van 33kmu en op het heen-weer parcours zie ik Frank op de weg terug. Een mooi meetpunt en ik bereik hetzelfde punt na 1m46... Dit wordt vette klop voor me want ik verlies in amper 3km al 46s. Toch voor de wind gaat de snelheid mega omhoog en ik lurk continu aan de 49kmu...en dat is gewoon HARD! Na 5km opnieuw een meetpunt met Frank en ik tel weer. Het verlies is gek genoeg 15s teruggelopen en begin me te realiseren dat ik toch wel heel goed aan het fietsen ben. Iedere ronde blijk ik 15s terug te pakken (Menno kon ik niet meten dus had niet een idee van de exacte voorsprong) tot ik het parc ferme in mag met nog amper een minuutje achterstand.

De tweede wissel ging wel snel en met een pitstop (in-out) van 48s begeef ik me op het loopparcours. De krappe bochten maken het lastig en de eerste lussen zijn ook even puzzelen. Voelde me even als in een doolhof. Het lopen begon redelijk, maar voelde niet super. Laten we het een zesje geven. Toch komt de 1e piep op de kilometer met de melding: u loopt 3m42 op de kilometer. Die was vrij onverwacht. Dit was ook het deel in het parcours waar wat pittige glooiingen begonnen en waar ik Menno tegenkwam. Zag er sterk uit en inschattende waar ik zat zou hij nog op ca 4 minuten zitten. Voor me zie ik het oranje tricot van Frank langzaam dichterbij komen, maar ik voel me verre van prettig. Na 3km begint mijn linkervoet pijn te doen en de ervaring leert me dat dat niet echt goed zit. Wsl een blaar met misschien wel bloed. Na afloop bleek een scherpe punt in mijn teennagel zich een weg te hebben geboord door het zachte vlees van de nevenliggende teen. Lekker zo´n mes in je schoen. Ook de longspieren vonden de inspanning inmiddels wel mooi en werd het lopen op hoge intensiteit met ademen door een rietje. Ik had het dus behoorlijk benauwd maar het oranje kwam langzaam dichter en dichterbij. Na exact 2,5 ronde gebeurde het dan toch uiteindelijk. Maar ja, Frank terughalen is één....ervoor blijven is een nieuw hoofdstuk. Frank ken ik als karakteratleet en die zal gaan bijten. niet omkijken en doorlopen. Tempo is nog maar 3m55 maar het is wat ik in huis heb door mijn rietje. Ook de vierde ronde hou ik uiteindelijk nog de voorsprong vol hoewel de stem van Hans (Lampe) die ik in de vierde ronde opnieuw voorbijkwam in de suizingen in mijn oren wel heel erg op die van Frank leek kijk ik niet om en loop door richting finish en kom als 4e H40+ aan en 10e overall. Damn...goede opening, goede wedstrijd, super gefietst. Het zwemmen en lopen mag nog wel verbeteren, maar ik ken de oorzaak (motivatie, te weinig kilometers) en dat gaat wel goedkomen.

Later blijkt de super-human prestatie wanneer ik de 3e fietstijd overall heb gezet. Ik...de loper...heb de rollen omgedraaid en opeens kan ik me nu ook met het fietsen in de strijd mengen. Als ik de komende wedstrijden ook het zwemmen nog een minuutje of twee kan/zal verbeteren en het lopen weer op peil kan brengen wacht me een pracht van een seizoen. Het begin is er...

PS: Uiteindelijk bleek Menno me in het circuit met 6s voorbij te zijn gegaan en Frank staat nu op 91s als derde. Wanneer Frank niet bevangen was geweest door de kou met het zwemmen hadden we als topdrie binnen de 10s van elkaar gestaan. De laatste strijd wordt een mooie, maar zilver is het hoogst haalbare Menno kennende en ook deze kleur is nog niet veilig ondanks de marge!