En dat maakt....drie!

Zo ben je amper twee weken geleden bezig voor je eerste wedstrijd van het seizoen en zo zit je alweer op drie kwart. Het kan snel gaan zo'n korte kalender. In Oud Gastel mijn tweede belofte ingelost. Na het zien van "Rennen voor Twee" vorig jaar bij EO (mooi programma) de organisatie in de vorm van Wim van de Broek de belofte gedaan dat ik in 2016 ook zou starten. Niet wetende hoe zwaar mijn programma zou zijn deze periode wel toepasselijk naar aanleiding van het EO-programma (de kinderen en ouders in Rennen voor Twee hebben het hun hele leven lang een stuk zwaarder dan ik in die miezerige twee weken....dus niet zeuren en doorgaan).

De dag ervoor voor het 3e weekend met de campert op pad en na een ritje van twee uur belandden we bij de Nieuwe Riet. Mooi opgezet, maar geen verstevigde ondergrond en de beelden van Luxemburg (het franse gezin) stonden nog op mijn netvlies. Weinig behoefte om een monster van 3500kg na je wedstrijd nog uit het gras te moeten duwen. Voor de veiligheid dus maar weer op de ophogers gereden zodat ik met behulp van zwaartekracht in ieder geval een eerste zetje zou krijgen in geval van noodweer. Het bleef gelukkig nagenoeg droog zodat het beeld ook slechts een beeld bleef.

In alle vroegte op de dag van de wedstrijd op de Black Knight naar Oud Gastel (5km verderop) getogen en me rustig ingeschreven. Verrast door het beschermde parc fermee enkel al bij inschrijving wist ik dat hier voor de atleet al wat verder nagedacht was (bij feitelijk alle wedstrijden moet je samen met iemand zijn om je fiets in beheer te geven of te vertrouwen dat je niet in Amsterdamse omgeving bent - mag ik dat zeggen? uiteraard, ben zelf Amsterdammer van bloed-). Spullen in T2 klaargelegd, schoenen tegen eventuele regen in de door de organisatie aangeboden tas en op naar T1. Zo'n 2km verderop lag dit en je fiets mocht je willekeurig neerzetten. Advies van een vrijwilliger/organisator aldaar om mijn fiets niet te plaatsen waar ik hem in eerste instantie wilde zetten, maar toch wat verder op: "daar ga je het parc ferme uit, hoef je minder met je fiets te lopen #winkwink". Zoals ik al zei, fijn dat de organisatie met de atleet meedenkt (kreeg overigens in T2 hetzelfde terechte advies). Was mijn eerste keer in Oud Gastel en moest dus even nog alles uitvinden. Stond echter wel oa. bij de Thomas Naaszen, Martijn Boten en Cora Vlotten van de sport (ook de Chris Brandsen, maar die zag ik wat laat het PF binnenstappen). Zou dus een eenzame aanblik worden wanneer ik mijn fietsschoenen mocht gaan aantrekken.

Plan de campagne was vandaag gewoon pittig zwemmen, 230W gemiddeld trappen en met lopen maar zien wat er nog in het vat niet verzuurd was. Water oogde wat rood/bruin...een kleurschakering die ik niet in mijn zwembrilletje had ingebouwd...toch? Voelde en smaakte verder prima (je krijgt ongewild altijd wel wat binnen). Vanaf de start voelde het goed en sterk. Twee dagen ervoor nog een CSS-test gedaan en ik was in de laatste maand toch flink beter geworden weer (logisch...mijn zwemtrainingen waren wel heel laat gestart dus The Only Way Is Up zou Yazz hebben gezongen). Voelde dezelfde kracht als tijdens de test...dus ik ging goed. Ook zag ik voor me een groep van mens of 40, maar leek ik aan kop te liggen van de tweede groep. Goed bezig dus. Echter bij het verlaten van het water lachtte mijn Garmin me vierkant uit: "1314m in 22 minuut 30....". Het merk had nog net niet het woord LOSER op mijn beeld geprojecteerd. Snap er werkelijk niets van...het voelde gewoon weer eens echt als zwemmen. In de uitslagen zie ik dat mijn achterstand t.o.v. anderen die ik ken niet veel anders was als normaal...dus er zal iets met stroming of zo zijn geweest (kan het niet anders verklaren). Vergeten en 'snel' wisselen. Begrijp nu de tas van de organisitie. Daar moest mijn wetsuit in. Die lag nog in T2 met mijn droge schoenen erin op me te wachten! Nu ja, dan maar mijn wetsuit in mijn veel te kleine rugzak proppen...was weer een kleuterige wissel, ben ik nogal goed in dit jaar. Ruim 3 minuten en ik mocht verder. Scheelde toch een minuut op de rest.

Temperatuur zou 17C worden dus ik gokte op mijn Kask Bambino. Onder deze temperatuur wil mijn vizier nogal eens beslaan en nu zou het erom spannen. Nou...niet dus. Bij bepaalde windhoek presteerde ik het een mistbank te creeren. Voor degeen die me zo nu en dan met een scheef hoofd heeft zien fietsen...dat was de enige manier om niet mijn mistlampen te hoeven op zetten! Fietsen ging vrij goed, maar merkte inmiddels wel de vermoeidheid van voorbij gegane weekenden. Kon weliswaar net aan de 230W trappen, maar het kostte zeer veel inspanning en concentratie (het plan van 220W+ in Kalmar moet ik nog maar even bezien). Ondertussen haalde ik veel atleten terug die of voor me hadden gezwommen, of sneller wisselden...of (later) in een andere serie gestart waren (helaas 2x atleten moeten vragen -andere serie- of de honing erg sterk was gezien de 25cm afstand op het volgende wiel. Zelf werd ik begin tweede ronde ingehaald bij doorgang zwemstart bij de bocht naar rechts. Op het moment dat de atleet me passeerde begon de lokale speaker aldaar net zijn relaas...waarop ik me wezenloos schrok (ik dacht de andere atleet brulde dat ik hem te weinig ruimte gaf). De atleet fietste gestaag weg...maar op het stuk langs de snelweg (wind mee ben ik vaak wat sterker dan wind tegen) haalde ik hem weer terug en schroefde het vermogen tijdelijk naar de 250W. Ik merkte dat de wind wat toenam en het lange stuk ging wat harder dan de eerste ronde (van 40kmu naar 41kmu...en derde ronde zelfs 42kmu). Het ritme bleef in de derde ronde onverminderd behoorlijk sterk en ik bleef veel atleten als richtpunt voor me houden (al dan niet in dezelfde serie gestart). Met nog zo'n 9km te gaan passeer ik Cora Vlot. Paar jaar geleden in Amsterdam moest ik beulen tot het PF om haar bij te halen...nu wat eerder. Bijzonder knap hoe zij al zo lang zo'n hoog nivo kan neerzetten. #RESPECT! Terug in het PF hang ik mijn fiets op...en begin ik mijn sokken aan te trekken (wil in aanloop naar Zweden geen risico op blaren...en dus dan maar iets extra tijd). Ook heb ik nog geen elastieken veters in mijn schoenen...dus dat wordt strikken. Ik probeer maar weer eens staand te wisselen...maar maak tot twee keer toe een zwenkbeweging uit disbalans. De ingehaalde Cora wisselt toevalligerwijs naast me...vlot (no pun intended) en soepel. Hop, hop...en weg is ze weer! Pfff...weer racen. Na ruim anderhalve minuut ben ik klaar met mijn geklooi en mag ik ook op weg. Een voordeel van een wat tragere wissel...je herstelt een beetje! ;)

Lopen voelt meteen goed en sterk. Na twee minuten switch ik mijn Garmin van totaaltijd naar loopwindows. Ik zie een 4.00 pace prijken en hij flirt zelfs een beetje met de 3.55 zlelfs 3.50. Voelt prima. Het parcours is relatief smal (op dezelfde waren we lopen...fietsen we ook). Na ca 1,5km komt de koploper inclusief motor me tegemoet. Ik doe voor veiligheid, zekerheid en ruimte maar een stap naar rechts (had al een tijdje geen fiets meer gezien) zodat beiden geen last van elkaar hebben. Zelfde doe ik ook bij het inhalen van andere atleten indien nodig. Kan het niet linksom...dan maar rechtsom. Ik voel zware benen die me nog alles willen geven wat ik heb. Loop behoorlijk tegen mijn max...maar kan blijven volhouden. Kilometers van 3.55, 3.52, 3.54, 3.53 en pas na 8km komt mijn eerste 4.00 op het scherm. Driemaal zie ik die akelige vier (weliswaar laag...maar ik moet hem niet, de vier en ik verschillen teveel van karakter, kan het nu eenmaal beter met de drie vinden). Onderweg hoor ik her en der aanmoedigingen bekend, onbekend en ook veelal onherkend (focus!). Jos Broeren loopt bij het keerpunt nog zo'n 50m voor me, vlak daarvoor Maryvonne met daarvoor weer Bianca van den Kieboom en nog wat verder Linda van Bemmel. Stuk voor stuk richtpunten en ik begin tempo op te pikken. De 4.03 gaat weer terug naar 3.52 en ik pik Jos op...hou vol en kan Maryvonne aanmoedigen. Op nog 1,5km heb ik Bianca in mijn vizier en dan zie ik opeens Linda. Ze loopt sterk en ik betwijfel of ik het ga halen. Probeer nog een keer aan te zetten en de voorlaatste bocht kom ik langszij. Dat er drie vrouwelijke richtpunten waren had overigens met herkenning te maken....er liepen weinig/geen herkenbare mannen voor me (op Jos na, enkel nog Stefan Staartjes, maar die was ruim vijf minuten los!). Uiteindelijk kwam ik als 5e H40+ over de finish (zo leerde ik van Ruud de Haan) en had ik een tempo gelopen van 3.56 op de kilometer. Erg sterk dus na zo'n periode. Zette daarmee de 11e looptijd overall neer en 3e in mijn klasse (achter Chris Brands en Thomas Naasz). Kan niet anders dan opnieuw tevreden zijn. Volgend jaar eens kijken hoe ik mijn programma in ga vullen...maar Oud Gastel komt t.z.t. vast weer terug op mijn kalender. Waarom? Because....THEY CAN!!! ;)

Triatleten zijn nu eenmaal een beetje van de wereld...

Amper bekomen van de hele Challenge Denemarken en bijbehorende prestatie/resultaat, togen we vier dagen na thuiskomst alweer richting Luxemburg voor de 70.3 aldaar. Het leven van een triatleet is niet altijd makkelijk! Vier jaar geleden in Wiesbaden tijdens de transfer naar het zwemmen met Marc d'Hooge (triatleet, wereldreiziger) in contact gekomen en het gesprek van een half uur nadien voortgezet op facebook (it's a small world) en eigenlijk continu contact gehouden. Zo vroeg Marc me een aantal jaar geleden al om mee te doen in Luxemburg, maar pastte het nimmer eerder in de planning...dus vorig jaar na IM Maastricht beloofd me in te schrijven (het leek immers op dat moment voor 2016 wel te gaan passen) en zo gedaan. Niet wetende dat ik amper vier weken later...het verhaal Almere en Denemarken volgt hier (lees eerdere berichten). En zo heb je opeens een hele en een halve op je kalender staan binnen zes dagen (er volgt over acht dagen nog een een-derde...een belofte aan Wim & Ruud -of Ruud & Wim...kies zelf de volgorde- wat het loco-zijn van de triatleet toch wel redelijk beschrijft).

De weg met de campert over Maastricht was niet de juist. Weliswaar korter...maar, amai, Belgen toch...wat een vreselijk slecht wegdek. In gedacht zag ik de Black Knight in de garage achterin al verworden tot een hoopje losse onderdelen. Tel daarbij nog op (daar kunnen de Belgen dan niet niets aan doen) het noodweer en het maakte het een hachelijke trip van vijf uur. Toch veilig aangekomen, net te laat voor de briefing die dit keer wat belangrijker was dan normaal aangezien de Moesel nogal veel te drinken had gekregen en het mogelijk had gemaakt om Pieter van den Hoogenband tijden te kunnen zwemmen...maar dan moet je nog terug naar de exit (de aanwezige zwanen hadden de grootste moeite om bij hun kroost te blijven en dreven snel 100m af). Her en der navraag gedaan hoe de tot Run-Bike-Run aangepaste wedstrijd zou gaan en toch alle info gekregen die ik nodig had. Na alle voorbereidingen terug op de camping brak ook in Remich het noodweer los en onophoudelijk regende het....twee uur lang....hard, zeer hard. Een frans gezin wekte ons 's ochtends door met slippende wielen zich in te graven op het gras. De voorspelling was echter dat het in de wedstrijd verder redelijk droog zou blijven.

De start was een lange tunnel waar je je instelde op je te verwachten looptijd van 5km (of 5,7km zoals later in de wedstrijd bleek). Iedere 10s mochten er vijf atleten het parcours op om toch nog wat van differentiatie te krijgen en de kans op stayeren te verminderen...maar met 1700 deelnemers, geen kans. Lopen voelde eigenlijk best goed en hoewel ik momenteel niet de snelle benen heb, kwam ik toch in een ritme van sub-4 oftewel 15+. Na een kleine 22 minuten bij TA1 en rustig de wissel gedaan. Op de fiets hadden we de eerste 20km lichte rugwind en leek het licht te dalen. Met een gemiddelde van 39,7kmu vloog ik naar het keerpunt zonder echt inspanning te hoeven leveren (190W). Een flinke regenbui rond de 10km had in eerdere fase een poging gedaan de Moesel te verleggen...maar even verder droogde de weg weer op gelukkig. Met een keerpunt verwacht je dat het daarna bij dergelijke gemiddelde veel lastiger zou gaan, maar toch ook nu bleef de snelheid op een kleine 35+ schommelen. Helaas kwamen rond die kilometers de eerste mega-groepen (40-60 man/vrouw) me voorbij zetten. Dat hield in dat ik soms tientallen seconden tot wel minuten hoofdschuddend op de fiets zat met een hartslag van net aan 110 om te wachten tot ik weer zelfstandig de wedstrijd kon vervolgen (stayeren is uiteindelijk een keuze...PUNT!). Na ca 35km rechtsaf...en oops, even niet opgelet...de weg vervolgde zich...omhoog, kilometers lang...tegen 6% (zo gaf de Garmin aan). Benen voelden op zich best goed (voordeel van het vele rusten door de grote groepen) en op het buitenblad, staand op de pedalen de eerste helft kunnen doen. Vlak voor de bocht uiteindelijk terugschakelen, zitten en er opeens achterkomen dat na de bocht de klim nog een flink deel doorloopt...oef. De afdaling(en) was ik geen held in. Leuk in dat Zwiften, maar dat afdalen leer je dan weer niet. Flink de remmen geknepen en zodra het weer omhoog ging de power toegevoegd. Het goede asfalt had inmiddels zo nu en dan plaats gemaakt voor wat lichte modderwegen en ondertussen kwamen er ook af en toe wat buien...en één keer een fikse bui (vlak voor weer zo'n afdaling, met modder) waardoor ik mijn vizier even open moest zetten om weer zicht te krijgen. In het dalen continu ingehaald, maar tijdens de klim won ik telkens terrein terug. Het heuvelop-heuvelaf duurt tot zo'n 75km en daarna ga je langs de Moesel weer terug naar TA2. Tempo kon weer flink omhoog omdat de wind in de gunstige richting stond en het vlak was. De lage 33-er kunnen opschroeven in dit deel naar 34,1kmu uiteindelijk. Prima gedaan dus ondanks alles.

Opnieuw een rustige wissel en opnieuw de lokale Dixie bezocht. Op voor de halve marathon. Eerste ronde liep ik weer heel erg makkelijk en hoog tempo en ook hoog cadans (zag veelvuldig de 190+). Met een snelheid van 15kmu passeerde ik veel, heel veel atleten. Ik hield het tempo hoog tot 7km toen ik opeens steken in mijn linkerzij kreeg en het tempo moest laten gaan tot 4m30 om de steken te laten zakken. Een kilometer later was het beter en kon ik weer versnellen, maar het tempo van 4m00 werd 4m15. Inmiddels begon ook de knie te zeuren en voelde ik de onderrug toch wel van het klimmen. Na 13km begon het ook mentaal wel een dingetje te worden en liet ik het tempo verder vieren. Ik zou relaxt (4m45-5m00) doorhobbelen tot ca 20km en dan nog één keer de benen laten spreken. En zo gebeurde.Bij 20km nog een flinke versnelling en met de laatste kilometer in toch nog 4m11 kwam ik (opnieuw) zeer tevreden als 25e in mijn klasse over de finish.

Ereronde...

Dit verhaal begint eigenlijk een jaar geleden in de Almere Challenge 2015. Eigenlijk begint het nog 6 weken daarvoor (zie eerdere blog)...maar zo kunnen we wel blijven kettingschakelen. De CAA'15 dus. In een zeer sterke dag presteerde ik het om voor de tweede maal deze wedstrijd te winnen en naast de Nederlandse Titel H45+ hoorde daar ook een uitnodiging Challenge Denmark bij. Die wedstrijd werd dus afgelopen weekend gehouden.

Flashback terug naar 2015...Almere...The Day After. Nog nagenietend van de zege en de ceremonie, had ik al besloten om op basis van het sterke fietsen (mijn eerste sub-5) dit de winter door te bouwen. Het zwemmen zou ooit wel weer eens opgepakt worden...en ach, het lopen, dat kan ik wel. Normaliter schroef ik in de winter hardloopbenen onder en begin wat meer loopvolume te maken tot 250-300km per maand. Deze winter zou het volledig op het fietsen gaan. Hierbij natuurlijk geholpen door mijn nieuwe gadget: The Tacx Neo (heavy nagalm-geluiden hier). Na mijn fiets op The Tacx Neo (zelfde galm-geluiden) geschroeft te hebben, merkte ik al gauw de mega verbetering die Tacx in deze smart-trainer had gebracht. Het was gewoon meer fun. Wil ik de winter normaal gebruiken om zachtjes kabbelend door te brengen op de fiets (soms met weken zelfs geen stuur in mijn handen), ging er nu geen week voorbij en werden er vele weken van 100-150km volbracht. Na mijn lidmaatschap bij Zwift in februari (waar ik trouw een FTP-build programma ging volgen) werd dit nog eens verdubbeld en zo kwam ik na Almere terecht op een volume van 6000km in de voorbij gegane negen maanden. Wetende dat ik normaal zo'n 3500km (en dat was al een topjaar) in 12 maanden trap was dit nogal een toename. Het lopen werd in januari weer wat serieuzer opgepakt, maar dan niet zo zeer in de aantallen trainingen (3x soms 4x maar vaak ook 2x per week). Nagenoeg wekelijks had ik wel een lange duurloop (minimaal 20km) op de planning staan en zo werden er in klein volume toch behoorlijk afstanden afgelegd en met prima trainingsmomenten. En het zwemmen?...ach, dat zou wel komen.

Met nog zes weken voor de start ook mijn volgende gadget aangeschaft, want in Kalmar zou het dit jaar moeten gaan gebeuren. De wedstrijd van mijn leven (maar dat roep ik vrijwel naar iedere hele toe: dit wordt hem...en dat blijf ik nog wel even doen). Ook ik ging aan de vermogensmeter. Mijn eerste kennismaking gaf even een kleine domper. In de training, een FTP-test, brak met nog 30s te gaan mijn footpod af. Helaas niet helemaal goed contact kunnen houden onder de bewerkstelligde krachten en dan is de ketting zo scherp als een mes en genadeloos. Test mislukt, tijdelijk geen meter...balen dus. Garmin lostte het snel op en na een week was de nieuwe pod kosteloos uit Engeland geleverd en kon ik verder met data verzamelen. Het eerste wat ik deed was een 90km op Denemarken intensiteit (ca. 200W, blijkende uit de winterperiode op de Tacx Neo...weer die galm-geluiden, bleek dit overeen te komen met 75%-80% inspanning) met snelheid 35,4kmu en hartslag 127 gemiddeld (dat is heel laag voor mij). Dit zou dus het plan worden....en het zwemmen, dat begon nu toch wel nijpend te worden...dus drie weken voor data werd het eens in de twee-drie weken water voelen toch wat meer uitgebouwd en ging ik weer wat meer trouw. De CSS-test na twee weken gaf aan dat de eerder voorspelde 1u15 toch iets te somber zou zijn en dat er nog steeds een sub-70 in zou zitten.

Goed...tot zover de voorbeschouwing. Met de camper togen Annette, mijn vader en ik naar Denemarken. Mooi land, zeer groen...maar 50% woont in Kopenhagen en het land is 1,5x zo groot al nederland...je komt dus geen mens tegen. We hadden een plek gevonden bij het Legoland Holiday Village en dit is een echte aanrader. Zeer dicht bij het hele gebeuren (zo'n 400m van de inschrijving en finish). Inschrijving verliep soepel en vlot en het gesprongen polsbandje werd meteen vervangen. Prima geregeld allemaal. Daarna na Herning getogen waar het wild kamperen werd (de camperplaats lag net even te ver van de zwemstart...en aangezien er op een parkeerplaats op 300m van de zwemstart ook een Italiaanse camper stond, hebben we ons daarbij aangesloten). Om 6:50 vond de start plaats...mijn vroegste wedstrijd ooit! Water was zeer behaaglijk met 21,7C en ik bevond me op de allereerste startlijn (ik was vroeg het water ingegaan dit keer...en zo kwam ik vooraan te liggen). Mijn wetronome weer op 67 ingesteld (mijn slagtempo) en kon bij de start lekker in het ritme komen. Wel bleek dat mijn positie iets te overmoedig was voor gedane arbeid, want wat sandwiches later, was ik toch al redelijk wat ingehaald. Na een tijdje kijk ik snel op mijn klokje en verwacht een 1200m te zien staan...het viel dus tegen dat op weg was naar de 800m, damn...en de schouders werden al moe. Niet zeuren...dit is je eigen stommiteit geweest, eerder beginnen. Toch verdween de vermoeidheid en kwam ik lekker in mijn slag. Niet supersnel, maar gewoon lekker doorzwemmend. Na de landlap (2000m in 36 minuten) ging de kracht wat omhoog en zo zwom ik naar een volgend groepje toe...en er voorbij. Later bleek ik van positie 84 naar 76 gezwommen te zijn. Uiteindelijk kwam ik net boven de 1u09 uit het water...en dus precies zoals verwacht. De wissel verliep soepel hoewel ik mijn wetsuit weer eens niet snel in de tas kreeg. Tip: zet je voet aan één opening...en gebruik je hand voor de andere en prop je suit in de tas (daar kwam ik na drie mislukte pogingen achter). Exit PF is redelijk lang, maar de benen gaven me een goed gevoel en ik liep op behoorlijk tempo en behoorlijk op mijn fietsschoenen na de mounting-line: positie 64.

Het fietsen ging snel naar de kleine 200+W (het blijft toch een wedstrijd en je moet dan toch controle zien te houden...is soms even lastig, maar ik hield de overmoed beperkt). Het eerste uur bleek ik echter tegen de 37kmu aan te beuken terwijl mijn hartslag gewoon laag was, het parcours flink glooiiend en de wind niet hard maar toch vooral ook niet voordelig. Ik was dus lekker op weg. Tot Grindsted (70km met een knik zuidwaarts) zeer veel op-en-neer en na het uur begon de wind toch flink aan te trekken en ook meer tegen te staan. De snelheid was inmiddels gedaald onder de 36kmu, maar ik haalde nog steeds veel atleten in. Eén atlete vond het nodig om mij drie keer in te halen, maar zodra ze voor me zat, moest ik 160W gaan trappen om er niet aan te blijven plakken...dus op de pedalen iedere keer en er weer voorbij. De derde keer kreeg ze wsl een waarschuwing van de jury, want ze kwam me foeterend voorbij zetten...de laatste maal, want opnieuw reed ik er met 200W naartoe en met 240W vooral erover. Ik heb haar niet meer gezien daarna. Terug in Billund waar de eerste draai was, kwam er een motor voor me rijden (begreep niet waarom op dat moment, maar had niets fout gedaan). Later bleek dat ik hier op de 2e positie was komen te liggen in mijn klasse. Terug richting Grindsted hadden we rugwind en het tempo ging hard omhoog...44-45kmu...je was zo weer in het dorpje. Het geglooi was inmiddels wat minder geworden, maar de wind bleef doortrekken. De tweede lap begon ik toch wat moeite te krijgen om mijn wattage vast te houden en moest ik toch wat meer kracht leveren. Het lukte wel...maar kostte wel inspanning. Uiteindelijk kwam ik na 5u04 terug bij TA2 met 35kmu en 207W gemiddeld. Prima volgens plan dus...en ook mijn voeding goed genomen. Positie overall inmiddels 24e. In TA2 snel de plas gedaan die ik al tijdens het zwemmen moest doen. Hierdoor opnieuw een trage wissel...maar nu begon het lopen. Gek genoeg mijn grootste vraagteken.

Wat een feest werd dat zeg. De openingskilometer begon met 4m25...en ik had niet het idee dat ik dit zomaar kon maken. Echter tot en met 18km bleef ik kilometers produceren van dit nivo. Echt bizar. Toen ik de 2e kilometer een 4m20 noteerde had ik mezelf voorgenomen om 10 minuten voorsprong op te bouwen op het 5m00/km schema (3u30) en dan wat gas terug te nemen. Het doel was uiteindelijk meedoen...en niet mezelf kapotsporten (het doel ligt immers in Zweden zoals gezegd). De 18e km gaf me echter de marge en ik mocht toen van mezelf wat omlaag in tempo, maar bleef daarna nog tot 28km 4m30-4m45 produceren (beetje afhankelijk van de drankposten waar ik mijn rust nam). Bij 24km kreeg ik van Annette te horen dat ik 1e lag (stomverbaasd zei ik dat ze normaal moest doen) en dat ik 7m30 voorsprong had. Dat gaf een gekke manier van rust en doorgaan. Het tempo ging daarna naar zijn derde fase van 5m00/km en iedere ronde bleek ik flink uit te blijven lopen: 11m00....22m00!! Ik kwam hier voor een leuke wedstrijd, maar winnen??? Dat had ik niet in mijn hoofd zitten. PR....overigens al helemaal niet. Zo gebeurde het dat ik na 9u39 over finish kwam in een nieuw PR met een marathon van 3u15 en ook nog eens als winnaar. Wat een vreselijk bizarre dag, maar wat ging dit vreselijk makkelijk dit keer. Twee keer op rij een Challenge gewonnen nu...en mijn derde winst uit vier deelnames aan een Challenge.

Voor Zweden gaat het plan iets omhoog. Komende weken proberen ontspanning te vinden bij 220-230W...eens kijken wat dat gaat brengen. Ik wil niet naar Hawaii (Annette zal niet mee kunnen gaan), maar ik wil wel de wetenschap hebben dat ik het had kunnen halen (ik heb daar overigens ook niets te zoeken...mij te warm. Nu eerst Luxemburg (70.3 6 dagen na een hele...gekkenwerk) en een week later Oud-Gastel. Wordt dus vervolgd.