Strijd...

Vandaag was alweer het laatste onderdeel van het Almeers Triatlon Circuit. In tegenstelling tot veel voorgaande jaren stond ik net buiten podiumpositie, maar waren de verschillen met brons en vijfde positie gering. Helaas kreeg ik de dag voor de wedstrijd te horen dat Siem-Jan Stam (zilver) en Marcel Caro (5e) vanwege blessures niet konden starten en de strijd met Sander Hospers daardoor om zilver en brons gestreden moest gaan worden. Sander is de betere zwemmer en ik de betere loper, maar ja...een winnaar kent geen pijn noch verlies dus ik had maar één optie: tactiek en volle bak.

De zwemloop in Almere kenmerkt zich sinds vorig jaar door de unieke omgeving van buitenwater (in de zwemloop is dit ongebruikelijk). Omdat de afstand 'slechts' 1000m bedraagt heb ik de afweging gemaakt tussen wel/geen wetsuit. Ik kan goed tegen kou, maar met wetsuit zwem je nu eenmaal sneller. Daarentegen verliepen de wissels in Duin en Huizen niet echt soepel met het wetsuit dus maakte de keuze om het verlies in zwemsnelheid voor lief te nemen en een paar extra secondes hopelijk te pakken in mijn wissel.

Vrij laat ging ik te water omdat je ook weer niet te lang stil wilt liggen in het toch redelijk koele water. Bij de start was ik goed weg, maar al snel merkte ik het verschil met het wetsuit. De benen lagen vreselijk diep (wat is er toch zo anders aan buitenwater t.o.v. het zwembad waar ik dat probleem niet heb) en daardoor kwamen er heel veel wetsuits langs en soms zelfs over me. Denk dat ik door zeker 40 man na de start ingehaald ben. Ok...dit was mijn keuze en daar heb ik het mee te doen. Toch zwom ik voor mijn gevoel sterk (lees krachtig) en compenseerde ik de gebrekkige slepende benen met veel armkracht. Doorkomst eerste ronde kijk ik vluchtig in de overhaal op mijn horloge en zie snel een 650m en bijna 10' aangegeven staan. Damn...dat wordt een paar honderd meter meer dan gedacht en dus meer zwemverlies dan ingecalculeerd. Uiteindelijk bleek de afstand 1,15km te zijn en kwam ik met een kleine 20+ minuten het water uit. Dit zou inhouden dat Sander zeker zo'n 20s extra voorsprong zou hebben op waar ik op wegging.

Niet nadenken en snel voeten afdrogen en sokken+schoenen aan (geen risico op blaren). Opstaan en ondertussen de nummerband om en lopen. Geen idee wat mijn achterstand was. Ik hoorde veel geluid en aanmoedigingen langs de kant, maar ik kwam snel in een soort focus en kon dus de geluidsmassa niet ontwaren in losse zinnen. Voor me loopt clubgenote Linda Nagel en ze vormde een mooi eerste richtpunt. Moest echter nog flink doorlopen en de ademhaling hield te wensen over. Lijkt wel of ik momenteel over mijn grenzen heen moet sporten en tegen obstakels aankom die ik niet gewend ben. Ik ken de achterliggende termijn, maar het is wel wennen om al hyperventilerend door het water en over het land te moeten bewegen. Bij de 1e km haal ik Linda bij en de klok piept een 4.01 weg. Ik weet dat Sander normaliter tegen de 45 minuten loopt op de 10km, maar dit was 9,2km. Ik moet 1m26 + achterstand na het zwemmen goedmaken dus ik verwacht zo'n 30-35s per kilometer te moeten inlopen waardoor de 4m01 op het randje zou zijn. De kilometers erna blijf ik zeer stabiel lopen tussen de 3.59 en 4.03 ondanks heuvel die de energie wegvreet uit mijn bovenbenen en de felle korte afdaling met oneffenheden die erop volgt geeft ook weinig rust. Bij 1,5 ronde op de heuvel (nota bene) kom ik bij Sander maar nu komt het moeilijkste. Erbij komen is vaak niet het grootste probleem...loslopen, daar begint de pret. We wisselen snel respect uit en vervolgen solo onze weg. Bij het 4km-punt kijk ik om op een natuurlijk meetpunt en schat dat ik sinds de heuvel zo'n 20s uitgelopen ben. Dit was de laatste keer dat ik omkeek en vanaf hier gingen de tanden op elkaar, de ogen veelvuldig dicht en lopen voor wat ik waard was. Eind 3e ronde haalt Tjerk Tjallema me in (lap voorsprong) en ik ga in zijn kielzog mee en maak een flinke versnelling. Dit tempo heb ik ooit ook gelopen en ik wilde het weer voelen...hoe lang kan ik mee en wat is het gevoel in techniek en benen hierbij. Het geheugen in dit gevoel is langzaamaan aan het vervagen dus ik moest die scherpte hier weer even inprenten voor de toekomst. Onbewust krijg ik het gevoel dat ik Tjerk opjaag en schreeuw hem toe niets van me aan te trekken en zijn eigen plan te kiezen. Tjerk was ook in een focus en liep hard door en had waarschijnlijk de plotselinge rugzak niet eens in de gaten. In de laatste ronde klokt mijn horloge opeens een 4m12, maar dat was met de heuvel de wiens honger onverzadigbaar was en bleef vreten aan mijn energie. Terug op de boulevard richting finish met nog zo'n 500m te gaan waar ik een ronde eerder Tjerk tegenkwam gingen de ogen dicht en verdrijf ik alle gevoelens van pijn en negativiteit en probeer het hoofd leeg te krijgen. Sneller, sneller, sneller... Iedere seconde kan tellen. Bij de finish val ik leeg op de bank, maar kan slechts een paar seconden blijven zitten. Ik moet de klok zien en meetellen. Het is voor het eerst sinds september '13 dat ik weer echt moet en kan strijden...en dan moet ik het slot zien ontstaan en het resultaat weten. De seconden tikken weg richting de 1m26...en ik weet dat ik het zilver gekregen heb (door uitval van Siem-Jan), maar het brons daadwerkelijk gewonnen. Ik loop snel terug naar de finish om Sander te feliciteren die ook helemaal gelukkig is met zijn podium en we spreken af om de strijd vaker spannend te maken. Strijdend een positie pakken is toch het mooiste in de sport.

De podium in het ATC lijkt dit jaar de breedte in te gaan en dat kan voor 2015 een mooie strijd opleveren. Ik moet wel kijken wat mijn kalender volgend jaar wordt ivm. Denemarken en Luxemburg die in de korte weken voor het eind van het ATC plaatsvinden. Dit is van later zorg...nu beginnen met waar het jaar omdraait. De Challenge...want tot gisteren kan ik niet zeggen dat ik echt een goed jaar aan het draaien ben. Dit was wel een mentale opsteker die ik heel erg nodig heb!

Tiki...tiki...tiki...tiki...taka!

Tja...daar zit je dan weer achter je blog na een wedstrijd. Ditmaal Huizen. Wat moet ik er van zeggen??? Ik hou het maar op een butterfly effect. Zwemmen eigenlijk weinig over te melden behalve dat dit wel de langste OD-zwem uit mijn bijna kwart eeuw lonnen was. Voor het eerst stapte ik na 30+ het water uit, maar dat was niet zo gek wanneer je een bijna 70.3 afstand zwemt (1,8km). De tikkies in het water kwam normaal door en het voelde op zich goed verder. Eerste 300m nog wel rietjes zuigen gehad, maar kon mezelf na 5 minuten toch redelijk rustig krijgen. Begint wel op een kleine fobie te lijken (teveel mensen geeft lijkt wel een soort lichte paniek).

Afgelopen maandag met een groepje 215km (o.a. met Arnout die mij nu brutaal sterk presterend mij toch vooral achterwiel liet zien) gefietst. Hierbij kwam ik na 4km al in een Belgisch gat midden in de weg terecht hetgeen de lucht uit mijn achterband (weer eens wat anders dan de longen) sloeg. Bandje wisselen en de 211 resterende km vervolgen. Bij de auto na ruim 7 uur fietsen merk je dan vrolijk op dat het gat in de weg toch ook een gat van een centimeter in je Aero R4 buitenband heeft geslagen. Veel mazzel dus onderweg, maar band is wel afgeschreven. Gelukkig heb ik nog mijn trainingsband Vittoria Rubino op mijn trispoke liggen en aangezien ik geen tijd had wegens andere zaken om nieuwe band te halen, op zaterdagavond even Rubino oppompen en klaar voor de wedstrijd...dacht ik. Na het inschrijven op de fiets richting het zwemstrandje valt me het tiki tiki onder mijn kont op en opeens besef ik me dat ik vorig jaar nogal aan het kloten ben geweest om die buitenband netjes om mijn velg te krijgen. In parc ferme constateer ik inderdaad dat de band net iets groter is dan de omtrek velg en dat er een mooie bult op de band staat. Hij loopt net niet tegen mijn frame, maar dit gaat humor worden. Ik spring (lees stap) na het zwemmen op mijn fiets en de Black Knight waant zich een Black Bull (die hadden we een paar dagen geleden toch getemd die stier???) en triatleet wordt El Toreador. Een 40km lang bokken (zowel de fiets -letterlijk- als zijn berijder -expressief-) ontstonden in de wedstrijd. Geen moment, maar dan ook geen seconde in mijn ritme kunnen komen. Na 30km vond ik het genoeg en heb de hartslag laten zakken van 150+ naar <140 en ben relaxt terug naar T2 gereden. Dan maar lopen. Het fietsen werd afgesloten met een matige 34,1km gemiddeld. In Duin triatlon een blaar op de achilles dus voorzorgsmaatregelen nemen in T2. Rustig de sokjes aan en lekker op pad.

De eerste stappen laten een compleet ander gevoel zien dan in Duin. Daar ging het fietsen nog aangenaam, maar het lopen voor geen meter...nu ja, geen 9800m. Het butterfly effect deed opnieuw zijn intrede want blijkbaar wilde de loopbenen revanche. Na 10m merkte ik al dat ik zeer makkelijk liep en had het idee nauwelijks het tartan te raken waar de eerste 400m op afgelegd werd. Mijn klokje gaf snel al 16kmu aan wat ik nog wegwoof met de gedachte dat dit door de curve op de baan kwam (GPS in bochten werkt wat minder betrouwbaar #feit). Toch de 1e km piepte vrolijk een 3.48 tevoorschijn om snel weer tot de orde van de dag over te gaan....een 3.46 werd na 200m in de 2e km getoond (???). Ik was stomverbaasd toen zo'n 800m later de vrolijke piep zonnig een 3.49 als 2e kilometertijd toverde. Ok...het voelt dus lekker. Even zie ik het klokje begin 3e km een 3.33 aangeven...maar dat zal toch niet!! Ik viel inderdaad wat terug...op die 3.33, maar de 3km gaf een enthousiaste 3.44 weer. What the hell????? De benen hadden blijkbaar meer vertrouwen dan het hoofd, maar nadenken in (duur)sport is vaak fout. Ik nam het tempo wat terug en ging langzaam via 3.55 naar uiteindelijk een tijdje constant 4.02. Zelfs een misstap pad 2e ronde/finish bracht middels lichte versnelling ook weer de 4.02 naar voren. Pas bij de 9e kilometer werd het tiki taka lopen echt wat langzamer met een 4.10. De laatste kilometer kwam ik clubgenoot Sietze nog tegen die sterk bezig was, maar op 400m baalde dat het voorblijven niet lukte. Ik probeerde hem nog mee te sleuren, maar mistte overtuiging. Bij de finish toch vooral balen van het fietsen en niet het goede lopen bejubelen. Gelukkig is het fietsen te verklaren dus moet ik niet te lang stil bij blijven staan. Kan beter kijken dat ik na lange lange tijd blijkbaar de loopbenen weer terug begin te krijgen ook al dacht ik daar twee weken geleden compleet anders over. Lijf begint dus inmiddels weer op orde te komen, maar in mijn hoofd spookt het nog behoorlijk.

Triatlonnen door een rietje...

Mijn wedstrijdkalender toont de afgelopen maanden vooral veel gele balken welke in mijn kleurenpalet een wedstrijdloze week is. Sinds de hele nu alweer acht-en-halve maand (ik schrijf het maar voluit want het voelt -nog steeds- als gisteren) geleden slechts een handjevol wedstrijden gedaan waarvan twee tijdritten. Vandaag was het dus tijd voor wedstrijd negen....de Duin Triatlon.

Bij aankomst zag ik atleten op de andere afstanden al zwoegen door een zandvlakte die in mijn verbeelding dan meteen weer overeenkomsten geeft met de Sahara...warm en zand, dit wordt dus weer afzien. Voor aanvang ontvang ik van Loran van ProDurance.nl nog mijn trisuit en de berijder van The Black Knight neemt een beetje blauw op zijn kleurschakering...dit zou mooi kleuren bij mijn teint zo zou later blijken toen de zuurstof in mijn longen de economische malaise van 2008-2013 deden herleven. Vanaf aanvang zwemmen zou het als vanouds worden. Niet het tempo, maar het vechten...dit was als in de jaren '90 en dan begin ook nog. Mijn wetronoom piepte keurig de toontjes op de 67 slagen/minuut weg en ik kon goed volgen. Na net 200m zwemmen ging echter de linkerklomp in staking en een total-shutdown dreeg. Na wat onderhandelen schoot de kramp een kleine minuut later eruit en kostte dit nauwelijks tijd. Het bleek echter wel de aanvang voor een zware dag. Veel golven heb ik laten verdwijnen in een poging lucht te happen. De zuurstof werd echter veelvuldig vervangen door l'eau en zo nu en dan een voet (die ik overigens ook nog een keer microscopisch dichtbij op mijn brilglas kreeg). De landlap kwam na 11.30 wat snel lijkt, maar de afstand gaf een kleine 660m aan. Had dus meteen het perspectief terug. In het water flink fanatiek dolfijnen waar Flipper jaloers op zou zijn, maar de inspanning sloeg werkelijk alle lucht uit mijn lijf. Moest hier flink van bijkomen. Na een kleine 23.30 of 1300m mocht het water verlaten worden.

In T1 bleek ik het soepele van het wisselen toch enigszins weer onder de knie te moeten krijgen. Tot 3x toe moest de helm opnieuw opgezet worden omdat de band achter mijn hoofd een soort van dubbel zat. Ook bleek de magnetische kracht natuurkundig niet tot de sterkste te behoren...het spiegelvizier vloog op de grond en reflecteerde een nu al vermoeid gezicht...helaas was het vizier rechtstreeks op zijn eigenaar gericht. Een dikke minuut verspeeld in T1, maar who cares (nu).

Op de fiets kwam de adem niet terug. Eerste ronde kwam de snelheid overeen met de hoeveelheid lucht. Dat was allebei niet veel. Toch gaande de rondes gingen de benen goed draaien en kwam er langzaamaan snelheid in. Merkte op gegeven moment echter wel op dat een 'dame' probeerde te wieltje-vrijen. Een boze blik deed haar een 'sorry' tot uitspraak manen en ze kwam voorbij...om voor me 2kmu langzamer te gaan rijden (??). Dat wicht heb ik gaande wedstrijd nog zeker 6-7x in mijn wiel moeten wegkijken waarbij het hele proces zich continu herhaalde. Na de vierde keer achter haar gebleven, maar dat was onder kunnen fietsen. Er full-speed voorbij kostte teveel kracht en ik kreeg haar niet los. Het irriteerde me mateloos.

De T2 was het beste onderdeel van de dag. Fiets wegzetten, helm af, schoenen uit en weer aan en lopen maar. Dat ging soepel. Ook het lopen voelde meteen goed...de eerste meters. Een hellend vlak af met veel los zand zorgde dat ik moest zoeken en toch vooral slipte. De eerste kilometer liep ik nog een tempo van 3.50...maar die zou ik niet meer terugzien. Ik voelde de vermoeidheid in de mulle zandstrook van 300m in mijn benen schieten en had het gevoel dat ik wel ademde...maar niet inhaleerde. De zuurstof ging met moeite over de longen. In de route zaten twee (normaliter lichte) klimmetjes, maar ze voelden als de Kilimanjaro. Het werd een flinke strijd...maar vooral tegen mezelf. De bandenplakker werd begin tweede ronde voorbijgegaan. Dat was mijn eer te na om die voor me te laten. Bij 8km begonnen ook de nieuwe Hyperspeeds hun tol te eisen zonder sokken. Een mooie gevoelige plek was zich aan het vormen op mijn achilles. Was wel pijnlijk, maar daar valt mee te lopen. Uiteindelijk na 2u12 over de finish hetgeen niet zoveel zegt in triatlon omdat afstanden varieren. Dit was uiteindelijk een 1300m-37,5km-10km. Op de genormaliseerde afstand kom ik dan rond de 2u20...wat voor mijn doen aan de onderkant van goed is (iig beter dan slecht...zeker gezien het loopparcours). Na de finish tot 's avonds laat nodig gehad om weer echt zuurstof te krijgen. De ademhalingsspieren lijken in de afgelopen maanden dus de grootste achterstand te hebben opgelopen. Daarmee was dit een mooie test en zijn ook die spieren nu wakker geschud. Toch proberen zo nu en dan ook in training wat meer de rode zone op te zoeken.

Oh ja...de kauwgom bleek uiteindelijk tweede te zijn geworden...jammer genoeg.