Na 3x zilver, Wüst dat beter: GOUD

Gevoelstemperatuur: -15C, windkracht 6 en een waterige zon: oftewel tijd voor de Lenteloop Almere 20km. De laatste week voelen de benen slapjes en is de overtuiging van drie weken eerder aan het wegzakken. Een toptijd mocht en zou ik niet verwachten dus de insteek was lekker onbevangen lopen. Martijn Boot (ook van team PROdurance) zou de 30km gaan lopen en daarmee zou vermoedelijk onze snelheid gelijkwaardig zijn aan elkaar.

Bij de start zaten we met een groepje van 5 (Fransua Woldemariam, Gayri Hawery, Martijn Boot, Wouter Viskil en ikzelf) wat zich in de 1e km vormde al snel te kijken in afwachting wat ons te wachten stond. Door deze zeer rustige start (ca 3:45) gebeurde het dat ik ruim 1,5km op kop liep voor de kanonnen F en G. Ongeduldig als ik ben ging dit me te langzaam en na 1km zwengelde ik het tempo omhoog en daarmee viel het startschot ook voor F en G die zich meteen losmaakten. Hierdoor kwam ik alleen met Martijn te lopen en ik gaf hem aan in mijn rug te blijven en mij de wind te laten opvangen zodat hij nog krachten kon sparen voor de periode 20-30km.

Zo liepen we op de wind tegen stukken achter elkaar en alle overige stukken naast elkaar onderwijl nog zo af en toe een gesprek voerend. Oftewel, het ging eigenlijk wel zeer makkelijk. Bij de 10km hoor ik een vloek en Martijn geeft aan dat zijn veter losging. Ik geef aan dat ik zou inhouden tot hij weer bij was terwijl hij zijn veter vastmaakte en we daarna de ingeslagen weg zouden vervolgen. En zo ging de tweede ronde gelijkwaardig aan de eerste ronde. De wind was inmiddels flink toegenomen en daardoor werd het bij de 18km, volle wind tegen en brug op nog even flink aanzetten om het tempo goed te houden. Bij de vork 3e ronde/finish geef ik Martijn een hand, wens hem succes en loop richting finishgebied. Onverwacht heb ik toch een prima tijd gelopen met 1u15m20s en daarbij ook nog eens de zilveren-reeks verbroken en aangevuld met een gouden positie. Was dus een mooie, maar vooral leuke dag. Nu even een weekendje niets.

Kick-off time Triatlon 20-13

De zeventiende van maart 20-13 gaat voor mij de boeken in als kick-off time van het triatlon seizoen. Na de geweldige prestatie in Alphen twee weken eerder ben ik overmoedig geworden en is langzaam de twijfel in mijn kop geslopen. Een goed afgewerkte training voelt al gauw als normaal terwijl een wat mindere training zich exponentieel vermenigvuldigd in mijn hoofd als verlies in vorm. Het zwemmen, wat ook nodig is voor de zwemloop, gaat in een mooie lijn naar verbetering op verbetering.

Vooraf met de wetenschap van een jaar eerder mezelf in deze wedstrijd kansen toegedicht om het klassement te winnen. Mijn concurrenten waren bekend voor me en teruggebracht tot twee: Peter Vocking en Robert Mijwaart. Peter is al menig jaar in deze wedstrijd mijn grootste concurrent en keer op keer mijn meerdere. Robert ken ik als goed triatleet met een sterk fietsonderdeel (zijn zwemmen en lopen is me wat minder bekend). In 20-12 was de strijd tussen Peter en mijzelf zeer spannend met enkele seconden verschil met zwemmen en hetzelfde met het lopen. Toch zwom ik vorig jaar niet super en zag ik daar vooral voor nu mijn kans.

Bij de start afspraken gemaakt wie wat zou willen gaan zwemmen (ikzelf zou 6e in de baan zijn), maar bij het startschot is iedereen zijn richting kwijt (mijzelf incluis) en zwemt zo hard mogelijk om in positie te komen. Dat resulteerde voor mij in een 30m gevecht met Robert en na 50m lig ik tweede in de baan. Tactisch dom weer, maar komt voort uit de angst om de aansluiting met de concurrentie te verliezen. Het resulteerde uiteindelijk in 400m kopwerk en krachtenverspilling. Een ander onderdeel van de tactiek was namelijk de rode badmuts van Peter los te zwemmen. Daar lag mijn enige mogelijkheid om deze versie te winnen. Toen bleek dat hij zijn tanden vastzette in de groep en ik zag dat loszwemmen niet ging lukken, gaf ik de armen wat meer rust om het tweede deel wagon in de boemeltrein (de intercity lag een baan naast ons) te worden. Helaas kon ik de voeten van Robert net niet houden en zwom ik opnieuw een 300m op kop (met zo nu en dan een versnelling) van het derde groepje nu met de rode badmuts van Peter nu rechtstreeks in mijn voeten. Na 700m verder verlangzaamd om de kop aan Peter op te dwingen en de laatste 300m toch nog wat rust te krijgen. Deze voeten hield ik gelukkig wel en zo gebeurde het dat we gedrielijk bij de kant aankwamen. Met nauwlijks een halve meter ruimte wurmde ik me het bad uit en liep door de catacomben richting mijn schoenen.

Vooraf had ik de keus gemaakt om de zooltjes uit mijn schoenen te halen zodat het eventuele dubbelklappen bij de natte of op zijn minst dampige voeten geen tijdsverlies kon opleveren. Met een behoorlijk snelle wissel liep ik het parcours voor mijn zes rondjes van 1,6km. Na 200m een bocht links en ik kon kijken wat de verandere posities waren. Robert lag inmiddels zo'n 300m voor en Peter lag op zo'n 80m achter me. De benen voelden echter niet a la 20-12 en dus zouden posities weldra weer veranderen. Na 1,5 ronde kwam Peter dan voorbij maar was Robert inmiddels terug op 20m welke ik weldra inhaalde en dus slechts kortstondig derde lag om mijn tweede plek terug te halen. De snelheid lag niet superhoog (rond de 16kmu), maar bleek wel heel constant. Drie rondjes van 1,6km op rij een 6 minuten op de klokken en het vierde rondje een dappere versnellingspoging gaf me een 5 minuut 55. De winst hiermee was nul want de afstand bleef verder gelijk en de vijfde ronde kreeg de betaling van de vierde ronde: 6 minuut 3. Ondanks dat begon ik me langzaamaan beter te voelen en zo lukte het om ook de laatste ronde rond de 6 minuten te lopen en kwam ik met 35s achterstand op Peter als tweede over de lijn....voor de derde keer in krap twee weken.

Volgende week de lenteloop in Almere met opnieuw zilver zou me vier-op-een-rij in een kwartet geven. Ik ben niet zo goed in bordspelletjes dus zal ik wel goud* winnen...balen!

*Waar goud natuurlijk vervangen kan worden voor brons, koper, ijzer, roest of ieder ander willekeurig materiaal met bijbehorende positie behalve zilver

Met tranen, zweet en bloed...

Vorig jaar, zelfde tijd, zelfde locatie stond ik aan de start van de Halve Marathon Harderwijk met als doel...onder de 1u17m. Het liep niet lekker en ik finishte in 1u18m30s, maar wel als 3e H40+. Dat leverde een uitnodiging op om het in 2013 beter te mogen doen namens de organisatie (waarvoor uiteraard dank).

Met de Twintig van Alphen in de ledematen, een zeer goede fiets- en zwemtraining en zonder specifiek doel stond ik aan de start van een losgeslagen weergod die de woensdag nog tot zomers bestempelde en drie dagen later de rayon-hoofden alweer zenuwachtig maakte. Koude hou ik wel van tijdens het lopen...nattigheid minder. Voor de start of tot de start een warme trui aangedaan om niet te koud te worden. Ik werd flink zenuwachtig toen ik met nog drie minuten te gaan geen Annette zag en mezelf al zag lopen met een overstroming aan zweet in de warme trui achterlatend waarbij '53 verbleekte. Op het allerlaatste moment zag ik de blonde haren wapperen met een rode toet eronder: Annette stond al klaar om me aan te moedigen toen ook zij het beeld van de trui op het netvlies kreeg. Een PR op de 2km volgde terug richting de idioot waar zij mee verkiest te leven om een stukje stof in ontvangst te nemen...en we zijn weg.

Ik lig van begin af aan niet lekker in de wedstrijd. De eerste kilometer voelt loom, maar ik kan me toch nog langzaamaan naar voor worstelen. Ik passeer nog een aantal BB-lopers wetende dat zij in staat zijn tot 1u16 of sneller. Ok...mijn strategie is eenieder inmiddels wel bekend...snel openen en daarna afvlakken. De kilometers gaan ondanks het gevoel toch redelijk netjes aan me voorbij en klok geeft herhaaldelijk vrolijk een 3m30+ aan. Niet verkeerd toch. Bij 6km krijg ik echter opeens een flinke steek in mijn linker scheenbeenspier die kortstondig aanhoud. De snelheid moet ik omlaag laten gaan en kort schiet de gedachte van uitstappen omdat de pijn toch wel even flink was. Wanneer de pijn echter verdwijnt vervolg ik mijn weg, maar uit het ritme komt het tempo nu in de 3m40+. Een aantal ingehaalde BB-ers geven me ondertussen weer een koekje van eigen deeg. Bij de boog op 10km zie ik de wedstrijdklok een 37+ aangeven...ik loop dus flink klote...hoewel mijn Garmin hier al 10,2km aangeeft. In het dorp moedigen Annette, Tom en Geert me aan en ik trek een sip gezicht. DOORLOPEN word ik nagebruld. Een krappe 500m later spelen de darmen op...flinke kramp en ik moet wandelen en zoek beschutting. Niets...dus doorlopen en opnieuw krampen. Ook hier geen beschutting en ik ga een stukje van het parcours af...om ook niets te vinden. Uiteindelijk na 2-3 minuten doordraven vind ik een verscholen plekje en ik duik er in...pakje omlaag...en een zucht en een verlichting later...krijg ik opnieuw aandrang...nogmaals dus. Ondertussen zie ik mijn knie (links) flink bloeden... Snap nu waarom het verscholen was...ik was dus door doornestruiken heen gedoken...maar moet er ook weer uit. Fuck it...gaan...pijn is voor later....het bloed helaas niet! Een vier minuten oponthoud is mijn deel geworden. Ook de andere knie laat nu zien dat het hart flink aan het werk is en met mooie rode knietjes vervolg ik zonder verdere motivatie mijn weg.

Voor me loopt een groep die nog een richtpunt vormen en waar ik nog enigszins focus op kan gooien. Mijn tempo komt niet veel verder meer dan 3m55...en waarom zou ik. Ik weet dat bij 18km Loran van ProDurance klaarstaat met een gel en richt me op dat punt. Even een kortstondig praatje, een gelletje en ik ga verder voor de laatste 3km. Een gedachte in de regen en kou helpen me...een warme, droge auto, want een klassering kan ik echt wel vergeten. Met 1u25 kom ik over de finish en de speaker Jan de Bekker valt mijn tegenvallende tijd op maar bij het zien van de rode knieen is het verhaal meteen weer op zijn plek. Stomverbaasd (ik dan) komt de organisatie me vertellen dat ik tweede ben geworden in mijn klasse. De prijsuitreiking is over een ruim half uurtje. Dat voelt gek kan ik je vertellen... De knieen worden 'schoon' gespoeld met een kopje boullionsoep (er was zo snel geen water) en langzaamaan komt het grote rillen. Damn..ik had het toch ijs-en ijskoud en kon mijn drinkboullion nauwelijks bij het geril in het bekertje houden. Warmt dan wel weer de handen op. Nadat het podiumritueel is afgehandeld snel alsnog de auto in en OPWARMEN!!!! Een hele vreemde dag beleefd vandaag die ik me lang zal heugen. De knieen zijn inmiddels weer schoon en het blijken totaal slechts 9 schrammen te zijn...dat de knieen zich nu zo moesten aanstellen alsof ze doodbloeden...it's a wonder.

De 5 van Alphen...

Afgelopen weekend stond de 20 kilometer door en rond Alphen op het programma. Mijn eerste echte schreden terug in het strijdperk op de kortere afstand na mijn marathon avonturen in de afgelopen winter. Laaste weken veel gebeurd en de aandacht langzaamaan weer aan het verleggen richting triatlon. Time-management is belangrijk en ook het hoofd was wel even klaar met het vele lopen dus het zwemmen, maar vooral fietsen werden dankbaar als alternatief weer opgepakt.

Voor de 20 van Alphen had ik op zich een goed gevoel omdat de trainingen weliswaar wisselvallig verlopen, maar over het algemeen toch goed en stevig te noemen zijn. Een snelle maandag 8km bracht me tot de uitspraak dat het clubrecord bij Running2000 haalbaar was en wellicht zelfs een PR tot de mogelijkheden behoorde. Mijn bioritme beslaat momenteel echter een cyclus van een week met in het weekend vaak weinig puf om echt hard te kunnen en willen lopen...zo ook de losloop-loop op zaterdag waar ik me niet echt snel voelde. Een paar dagen al licht misselijk en een rommelende maag geeft ook niet het gevoel van een aanstaande toptijd.

In het startvak kom ik de houder van het clubrecord (Wout Mensink) tegen en ik maak een kort praatje met hem. Helaas moest ik het gesprek onbeleed afbreken aangezien vijf minuten voor de start mijn inhoud begon aan te dringen en dat kun je beter niet tijdens hebben. Snel het vak verlaten...korte sprint naar de WC en weer terug het vak in met nog een paar minuten te gaan. Je voelt je wel een stuk lichter meteen!

Vanaf de start liep ik eigenlijk erg goed en sterk. Voor me zie ik een kleine groep top-atleten langzaam verdwijnen en ook een tweetal vrouwen maken langzaam ruimte voor een horizon. Een eerste kilometer in ca 3:25 voelt rustig en voor mijn gevoel ook onder het geen wat ik op dit moment kan oftewel: ik was vrij kalm begonnen. Toch schrik ik wanneer ik bij twee kilometer een fietser voor me krijg met de tekst: eerste veteraan. Hier had ik niet op gerekend. Volgens de startlijst zou ik met een goede dag hooguit tweede kunnen worden in mijn klasse. De fietser blijft dan ook een paar 100m bij me tot de groep van twee die ik bij 2km passeerde weer langszij komt.

Vanaf hier wordt het een stabiele maar eenzame strijd tot 13km. Lichte wind (tegen), viaduct op (steil) en een lange rechte weg met hier een daar een loper. Achterom kijkend zie ik wel een klein groepje inmiddels aankomen, maar nog te ver om actief bezig zijnde te kunnen zien wie of wat. Na de rondgang over het water komt het groepje bij de 13km bij me. Het blijkt een groepje van vijf vrouwen te zijn die er tijdelijk voor kozen om mij de haas te laten zijn. Bij de 10km liep ik inmiddels een tempo van 3:48/km, maar deze dames gaven me nieuwe spirit (hoewel de rugzucht ook hielp) en joegen mijn tempo terug naar 3:40/km. Een dame neemt kortstondig over, maar lopend op het randje en gewend om alles solo te lopen, pak ik snel de kop weer terug. Een kilometer lang blijf ik de haas maar na de bocht terug richting Alphen bij kilometer 14 verander ik langzaam in de vos...oftewel, de dames passeren...en nu definitief. Hun voorsprong groeit tot zo'n 50m en blijft daar stabiel. Tot en met 17km de groep goed in het nabije zicht kunnen houden maar de samenkomst met de 10km lopers vertroebelde het beeld en dan wordt het meer eiland-hoppen naar de 10km lopers zonder de groep in de kluwen mensen nog te kunnen ontwaren.

De kluwe is aan de ene kant lastig omdat je toch zo nu en dan moet slalommen of in ieder geval van de door jou bepaalde ideale lijn af moet. Aan de andere kant heb je heel veel kleine richtpunten waar je je focus op kunt gooien. Deze kluwe was in ieder geval goed opgevoed door een snellere loper goed de ruimte te bieden...ik heb vaker anders meegemaakt! Na ruim 19km rechtsaf een soort van dorpsstraat in en veel publiek. Mijn tijd is safe op het clubrecord, maar ik weet helaas niet wat mijn PR nu precies was...had er niet echt rekening meer meegehouden. Ik dacht zo'n 1u13m30...kijkende naar de eerste drie karakters van deze tijd geven zij inderdaad aan wat ik ben als ik niet versnel om te pogen om mijn PR te pakken. Ik gooi het tempo dus omlaag (de snelheid omhoog!) en begin zo langzaamaan te sprinten. De afstandsbordjes vliegen voorbij...en ik ga snel richting finish. Uiteindelijk stopt de klok op de 1u13m35...geen idee of ik nu wel of geen PR liep...in ieder geval wel het clubrecord te pakken met ca 40s...daar was het me vooral om te doen. Thuis blijkt dat mijn PR 14 seconden sneller was. Voor nu zat er niet (veel) meer in dus ik vind het best. Wellicht over een paar weken in Almere tijdens de lenteloop dat het PR gepakt kan worden. Deze week vooral kleine duurloopjes want zaterdag is alweer de halve marathon in Harderwijk. Daar heb ik een 1u18m30 van 2012 te verbeteren...