En het...

En het...was weer tijd voor een wedstrijd. De Wolderwijdloop te Zeewolde was immers alweer een jaar geleden. En het zag ernaar uit dat het mijn dag zou worden, lekker koel (14 graden) een waterig zonnetje en een bries (hoewel de geluiden om me heen aangaven dat het toch wel behoorlijk woei). Half uurtje voor de start tegen mijn gewoonte in nog 2km ingelopen en het voelde goed. Ok, de onderrug liet zich gelden, maar die moest maar even op zijn wervels bijten. Bij de start had ik me nu eens een goede positie verschaft en het ging meteen op full-speed. Na 500m liep ik in het groepje: Wilfried Verhagen, Koen Henkes en Albert Meijer en het ging niet eens hard (zo leek het). De doorkomst op de 1e kilometer toonde echter de ware snelheid: 3:13...noem dat maar niet hard. Qua feit is dat f**king snel! Tijdens een klein stukje crossen onstond het gaatje naar de drie. Ik zou het niet meer dichtlopen. Ondertussen liepen we vol op de dijk en het briesde toch behoorlijk. Met de mannen in het vizier houdende kon ik het tempo wel hoog houden met een lage 3:30. Het verlaten van de dijk luidde een tijdelijke versnelling in. Niet omdat ik harder wilde, maar dat gaat vanzelf met wind in de rug en hellend vlak af. Ik zag mijn klokje bij de 4e km nog een snelle 3:25 aangeven. Inmiddels kwam de finish 1e ronde in zicht en het leek er steeds meer op dat het een prima ronde ging worden. Na 17:30 werd ik kortstondig door het publiek aangemoedigd om daarna snel (minder snel dan 5km ervoor, dat dan weer wel) aan mijn 2e ronde te beginnen. Bij het opgaan van de dijk ging mijn quad weer pijn doen en het ging toch wel redelijk langzamer hoewel het gevoel goed was. Na het stukje cross opnieuw de dijk op en wind tegen. Liep ik eerder nog de 3:30, nu bleef ik steken op 3:52. Gelukkig de wetenschap dat ik de rugwind en het stukje flauwe helling af nog voor de boeg had (ik klokte hier opnieuw een snelle 3:33). De positie was inmiddels vervallen tot een 7e met nummers 5 en 6 op geen 100m strak voor me. Tot 8km leek het erop dat ik nog zou kunnen vechten voor de sub 36, maar (scherpe) steken in mijn onderrug gaven dat ik niet harder moest gaan en het zou hoe dan ook toch al een prima tijd worden. Met een slotkilometer van 3:42 kwam ik net 13 seconden te kort voor de 35er. De 36:12 is echter zeker prima en het resulteerde ook nog eens in 1e H40+. Ook een leuke opsteker. In de grafiek zie ik later een zeer vlakke lijn vanaf 1,5km in de hartslag. Qua intensiteit dus een perfecte inspanning. Toch voel ik geen vermoeidheid. Dat bleek een dag later ook wel toen ik Annette meldde dat ik een stuk ging lopen. Op de vraag hoeveel antwoordde ik nog tussen de 5 en 34km...afhankelijk van het gevoel en het werden er toch vrij makkelijk 30 met een leuk tempo tot de 27km (2 uur precies). Geen drinken meegenomen dus de boiler was toen echter wel leeg. Vanaf 27km nog 3km relaxt uitgedribbeld om de marathon in 24 uur te voltooien. Komend weekend een laatste marathon test in de Twiskemolenloop met een 30km tegen marathontempo, maar de laatste weken gaan steeds beter en het zal dus vast wel goedkomen!

Blij dat het de helft was...

In aanloop naar de Halve van Hattem heb ik een zware week gedraaid met (gek genoeg) wel wat gaten in het midden. Zes dagen voor deze wedstrijd liep ik een dubbele 18km over twee nieuw uitgezette routes (Garmin helpt me perfect om van de gebaande paden af te krijgen...letterlijk). De ochtendroute liep dwars (opnieuw letterlijk) door het Visvijverbos bij Lelystad. Ik woon nu toch hier al ettelijke jaren, maar nooit van het bestaan afgeweten dus nieuwsgierig en verrast dat in GarminConnect bleek dat hier 'fietspaden' doorheen liepen. Nadruk op liepen, want ik heb ze niet kunnen ontdekken. Toen ik na 7km bij het bos aankwam zag ik een gluiperig smal schelpenpaadje lopen. Dat was het laatste van de menselijke beschaving (kunnen die twee woorden bij elkaar?) wat ik de komende twee kilometer zou zien. Ik ging off-road...en hoe. Kietelgras tot de blote knieen en laatste 200m zelfs vochtig riet tot de oksels...was een nieuwe ervaring. De 2e route van 18km in de middag ging over bekender terrein hoewel nog steeds als route nieuw te beschouwen (de stukken an sich waren bekend, maar nimmer tot route aaneengeregen). Beide lopen ging behoorlijk rustig, maar uiteindelijk toch een smashing 36km op de teller op 1 dag (mijn langste training).

De dag erna maar wat rust genomen (werkzaamheden en het lichaam stelde het ook wel op prijs). Dinsdag weer echter aan de (volle) bak. Een 13km op gevoel werd toch uiteindelijk een 13km met flink tempo (3:57/km). Het lichaam kon het verdragen en wie ben ik dan om NEE te zeggen. Dag later stond echter opnieuw een behoorlijk initiatief op het programma. Langs een zeer mooie route (opnieuw dwars) door de Veluwe (toch flinke stukken off-route, maar nu goed begaanbaar...aanrader voor iedereen overigens!) zou ik een ruime 30km afleggen met 4 blokken van 4km op marathontempo (of een benadering ervan). Het ging wel heel erg lekker en ik voelde me werkelijk super. De tempoblokken gingen in 3:45/km dus dat is gewoon hard (2u38 als ik dit in Amsterdam zou kunnen...tja, als). De herstelblokken (2km) gingen echter ook op hoog tempo (4:20). Niet dat ik snel de Veluwe wilde verlaten, maar rondom Zandenplas (waar ik ook langskwam) werkt magisch op me...iedere keer weer. Een kleine 2u12 was mijn auto verbaasd me weer te zien na de 32km (ik was nog een paar keer verkeerd gelopen: "Moet ik hier rechtdoor? Er is enkel een hazepad..." (wat ik soms moest kiezen omdat de ruiterpaden wel hele grote pony's konden herbergen).

Goed...tot zover de twee dagen VOOR de wedstrijd (er werd hierna wel redelijk hersteld, maar een ritje Parijs en terug omdat Annette en ik even weg wilden helpt niet super aan het herstel...met de benen in de nek omdat Sjaak zonodig ook voorin wil zitten...bij je voeten). Hattem is een middagwedstrijd (16:35 start) waar ik vaak niet goed mee weet om te gaan. Hele dag is ingesteld op wachten en vraagtekens (wanneer eten, wat kan ik nog wel/niet doen). Het loslopen om 12:00 gaf niet echt superbenen, maar goed genoeg. De start ging uiteindelijk nog redelijk (3m25), maar ik had me voor de start toch weer weg laten drukken door twee heren die braaf vertelden (tegen elkaar) een 4:00/km te willen gaan lopen (stap dan wat meer naar achteren). Ik moest dus in 1e instantie licht zigzaggen om wat naar voren te komen. Ik kwam uiteindelijk (na ca 1,5km) tot op 5m van nr 1 (Bas Mekking), maar voelde toen snel de benen (vooral links weer en nu grote quadricep) al vollopen. Bovendien had mijn Forerunner moeite met geduldig wachten gehad. Een half uur voor de wedstrijd hem prikkelen betekende dat ik de 1e 7km uiteindelijk zonder snelheidindicatie liep (gek genoeg registreerde hij -bleek later- wel de gelopen route). Een kontplakker moest ik nog op kop dwingen door flinke snelheidsafname nadat hij 2km in mijn rug had toegekeken (vlak daarna riep hij nog: "Samenwerken...met zijn drieen!"...no way dus, had je eerder moeten bedenken). Ondertussen gingen mijn buikspieren ook protesteren en voelde het allemaal niet echt fijn. De bordjes waardoor ik mijn tussentijden kon zien gaven niet echt positieve berichten. De 5km gaf een ruime 18+ aan en ik liep al een tempo waarmee de volgende 5km hard richting de 19+ zou gaan. In mijn hoofd was ik al meer bezig met stevig trainen dan met nog een wedstrijd lopen. Dit gehark duurde tot ca 18km (ik lag inmiddels 7e) en mijn hartslag was van 170 na 4km teruggevallen tot een (voor training leuke) 160. Een blik achterom leerde dat er nog atleten achterop dichterbij kwamen. Dit gaf waarschijnlijk moed en kracht en ook lossere benen want opeens ging het tempo weer omhoog. Van ampele 4:00/km de kilometers ervoor kwam ik terug naar slotkilometers in 3:55, 3:52 en 3:49 (en een slothartslag op 174). De tijd was verre van goed maar ik kan het gelukkig relativeren en verklaren. Richting Amsterdam nog wel wat werk te verzetten (hoewel ik met de tijd toch tevreden kan zijn) en dan vooral in de laatste week. Rust is immers een zeer belangrijk facet in sportbeoefening en dit component moet ik die laatste week ten volle gaan zien te benutten. Ik ben wel blij dat het nu slechts de helft was van wat ik over een ruime maand wil gaan doen.

Link: Garmin Uitdraai

Right here...right now...

Niet enkel een geweldig nummer van Fatboy Slim (waarbij het eerste -fat- in het hardlopende garnizoen minder voorkomt dan het laatste -slim-), maar tevens een duiding van mijn opening in het hardloopseizoen te Ermelo bij de Heideloop. Geen idee waar ik op dit moment in mijn hardloopperiode sta, ga ik er onbevangen in en zie wel wat mijn benen mij zullen brengen. De enige wetenschap is dat ik de lange duur behoorlijk goed bezit op dit moment en dat in het verleden deze wedstrijd tijden van rond de 37 minuten op de klokken toverde. Of dat dan weer afhankelijk is van mijn momentele vorm, post-Almere-LD-deelname, temperatuur of gewoon zwaarte van het parcours...het zal een combinatie zijn.

Bij de start me toch weer naar de tweede lijn laten duwen...dit zal ik nooit leren blijkbaar (too much a gentleman) want ik weet dat ik met mijn openingskilometer met de snelleren mee kan om van daaruit mijn ritme te pakken. Ik moest dus ook nu weer de 1e 400m een weg zien te zoeken naar voren om van daaruit opnieuw te zoeken, maar dan naar mijn ritme. Voor me loopt Adrienne Herzog gracieus en toch mannelijk richting de voorkant. Wanneer ik na 400m vrij kom te zitten, loop ik naar haar toe en loop (kortstondig) voor haar. Ik weet dat dit van korte duur zal zijn, want ze loopt een tempo wat ze de hele wedstrijd kan volhouden...in tegenstelling...precies. Na een kilometer draaien we het bos in en moeten even zoeken naar een goede route (midden op de bedoelde lag een enorme modderpoel...een teken van herkenning van de herfstige zomer) en in het spoor van de atleten voor me (waaronder A.H...en dan heb ik het wel over de kleine, maar niet de grootgrutter) die blijkbaar weten hoe ze moeten crossen begeef ik me naar rechts. Waar de atleten echter om de bomen lopen twijfel ik even en dan komen bomen bij 17kmu (op dat moment) wel snel op je af en moet je ook snel kiezen. De V-vorm van de twee takken die zich ooit tot boom hopen te promoveren geven de keuze 'er-op-of-erover'...het werd het tweede en met een sierlijke sprong zweef ik door de bomen (geen oerkreet, dus ook niet als Tarzan, daar was mijn lendelap ook niet naar in de vorm van mijn tri-suit). Vanaf hier wordt het een saai verhaal...kilometer na kilometer in een vrij steady tempo, hartslag, positie...noem maar op. De 5 kilometer passeer ik na 18:en een beetje en begin daarna aan ronde twee. Ik reken dat ik met licht verval een mooie 36 half op de klokken kan zetten, maar mijn Garmin geeft net even andere tempo's aan dan ik hoop op de kilometer. Ik geef de schuld aan het bladerendek en loop door (helaas bleek na afloop de Garmin beter bestand tegen het beschuttende bladerendek dan ik verwachtte, want de tijden waren toch akelig nauwkeurig). In de slotfase probeer ik nog mijn hartslag omhoog te krijgen om een soort van maximale hartslagbepaling te kunnen krijgen...veel stijgt hij echter niet meer, dus dat is jammer. Na 37:05 stopt de klok...althans, op het papier van de organisatie, want de werkelijke klok loopt nog even door (er zijn nog meer atleten die willen finishen en hun tijd willen weten). Ik krijg een kaartje in mijn handen gedrukt met 1e H40 erop. Dat is dan mooi meegenomen...onderweg wel een vermoeden (A.H. kan ik nog wel in categorie inschalen, maar mijn overige deelnemers zijn toch lastig op categorie te schatten vanaf de rug gezien), maar was niet zeker.

Voor nu ben ik zeker tevreden met de tijd (het was in het open toch best weer warm), maar verwacht komende periode wel zeker lagere tijden te zien (nieuwe jacht op 35 laag). Waar ik minder tevreden mee ben is het toch wel grote verval van ca 1 minuut op een ronde van 5km. Dit had echt minder moeten zijn...zeker gezien mijn duurvermogen op dit moment. Zit hem waarschijnlijk in de angst van in het rood te lopen, want binnen een uur voel ik niets meer van de inspanning en een dag later loop ik zonder probleem mijn 'herstelloopje' met een hartslag (132) die lager ligt dan mijn loslooploopje twee dagen eerder bij een gelijkwaardig tempo (en nee, dat is niet door vermoeidheid). Nu ontstaat voor mij de vraag richting Amsterdam: veel op duur komende weken inzetten, of toch wat geplande lange duurlopen inruilen voor wat meer tempo (eventueel duo of zelfs triple trainingen) op een dag. Daar ga ik de komende week maar eens over filosoferen.