Goed eind aan slecht winterseizoen

En zo kwam met de Lenteloop te Almere gisteren aan een dramatische hardloopwinter toch een goed einde. Niet de tijd die aanzien boekte noch de positie, maar gewoon nagenoeg pijnvrij kunnen lopen. Het gehele onderstel heeft de laatste zes maanden zijn moments of pain gekend en als laatste in de rij kwamen de achillespezen de laatste 2-3 weken aan bod. Een emmer met paar handen vol ijsklontjes dagelijks boden oplossing en zo ging het slotakkoord van start. Plan was om Frank Veltman te hazen, deels om dienstbaar te zijn, maar toch ook met de intentie niet te hard te starten en mezelf in te dammen. De eerste kilometer moest ik echter nog flink doorstampen om me tot haas op te kunnen werpen aangezien Frank weliswaar 4.00/km wilde maar zijn benen hem richting 3.50 duwden. Eenmaal de positie ingenomen stabiliseerde het tempo zich op 3.55-3.57 en voelde het relatief makkelijk. Bij 5km een IsoGel van Loran aangenomen, maar daarna even lopen rotzooien om de rotzooi in mijn rugzakje te krijgen. Niet gelukt maar gelukkig had Wanni Friderichs zijn zoon als begeleider op de fiets opgeworpen en dus kon ik me alsnog op nette wijze van de rotzooi ontdoen.

Afspraak was tot ca. 9km-10km samen op te lopen en daarna mijn eigen tempo te zoeken. Idee was om negatieve split te lopen en dus bij doorkomst eerste ronde de versnelling opengetrokken en weggestoven met...3.57/km. Dit tempo hield ik welgeteld 1000m vol en toen zakte het tempo door de aangetrokken wind toch enigszins terug (bleek achteraf...had mijn klokje niet op tussentijden gezet). De linkerquad voelde ik langzaam weer vollopen, maar in tegenstelling tot Harderwijk kon ik nu wel behoorlijk op tempo door blijven gaan. Inmiddels liep ik samen met een jongen die van zijn begeleider te horen kreeg rond het 15km-punt dat hij nog een uurtje moest tot de finish. Die was dus bezig met de 30km...dacht ik. Bij 16km begon mijn veter hetzelfde soepele losse gevoel te krijgen welke ik al gedurende een groot deel van de wedstrijd voelde. Voor de spieren is dat gewenst en prima. Van je veter verwacht je toch spierpijn, stijfheid, vastzitten. Het wapperende koordje noopte me tot een kortstondige pauze om hem terug in het gareel te brengen. en de jongen in het groen lag inmiddels op zo'n 100m-150m voor me. Geen erg...30km, geen concu dacht ik nog. Petrus Lenes die de eerste ronde nog voorbij was komen zetten zag ik in de verte langzaam terugvallen. Met nog 500m tot de finish was dit gat te groot en inmiddels zag ik de jongen in het groen rechtsaf richting de finish afbuigen. Ai...verkeerde begeleider bij de juiste persoon geplaatst. Toch concurrentie dus. In 1u19 half kwam ik uiteindelijk tevreden over de finish en kreeg een kaartje met gratis deelname voor 2015 in mijn handen. Ok...onverwacht derde. Leuke bijkomstigheid. Frank kwam overigens vlak achter me binnen dus die had een prima training richting Rotterdam.

Hardloopseizoen '13/'14 ten einde en nu komende weken meer de focus richting fietsen voor de tijdritten over twee en drie weken.

Snel vergeten...

Volgens mij heb ik het al eens eerder geschreven: je hebt wel eens van die wedstrijden die je beter snel kunt vergeten (maar zoals gezegd ben waarschijnlijk vergeten of ik dit al eerder heb geschreven). Apart in een mijn sportleven is dat er wedstrijden zijn die ALTIJD lekker gaan (Huizen, Schagen) en waar je ondanks alles tevreden op terug kunt kijken, maar de vice versa omgekeerde restrospectieve bestaat helaas ook. Hoe goed je je ook voelt in aanloop naar...moment supreme laat je in de steek. Harderwijk Halve Marathon is een mooie wedstrijd...maar in drie deelnames ook drie keer een niet tevreden gevoel overgehouden. De eerste twee keer (1e deelname: discussie km-bordjes en toen nog Polar of waar de 20km lag...de bordjes drukten hun zin door...dus Polar gaf toen bij finish 22km aan, 2e deelname discussie maag en atleet...en toen drukten maag letterlijk zijn zin door en de conclusie was dat de struiken een jaar later flink gegroeid waren) belandde ik ondanks zwalken nog op het podium. Vandaag liep ik best lekker...de eerste kilometer. Een gematigde opening van 3m30 voelde nog als aangenaam. De volgende piep kwam echter bij 3m50 en ik voelde mijn quadricep op slot schieten...verzuring noemen ze dat denk ik...ik noem het zwaar klote met nog 19km voor de boeg. Vlak erna begon mijn rechtervoet ook nog kortstondig te tintelen om daarna geen signaal meer door te geven behalve de zombie-speach: "Ik ben een klompje, ik ben een klompje"...het liep dus voor geen meter. Op de woensdag voor Harderwijk nog een 20km training gelopen puur op gevoel...en dat ging (hoewel de kuit flink door de fysio onderhanden was genomen en flink gevoelig was) erg makkelijk. Het koers-aan tijd-uit principe leidde me naar een makkelijke 1u25 mid en ik voelde me prima. De wedstrijd liep ik amper harder (8km nog in 31m30...maar dat was het breekpunt) ik kwam al gauw op een 15kmu snelheid...dat doe ik verdomme in trainingen...lachend. Ok...het was voor mij sub-tropies met 17C...maar dat mag geen excuus zijn. Na de 8km volgden 3 kilometers van 4m30 en de quad bleef op slot en de zombie onder me bleef spookachtig mekkeren. Bij ingang tweede ronde ter hoogte van 11km-piep vond ik het genoeg. De voorgaande kilometers gaven me niet het gevoel dat ik ook maar enige illusie moest hebben om zelfs de 4m30 vast te houden. Bovendien zou doorlopen me niet enkel mentale schade maar wellicht ook fysieke schade opleveren en dus maar de keuze gemaakt om de schoenen bij de hand te nemen en de zombies weer tot leven te laten komen. De stap naar rechts (van het parcours af) werd door de quad eveneens ten zeerste gewaardeerd. Komende weken in de weekenden maar eens zoeken naar wat 10km wedstrijden en vooral focussen op meer fietsen. Binnen vier weken staat immers de tijdrit van het ATC op het programma en het wordt toch wel weer eens tijd voor een persoonlijk succes in een wedstrijd en niet enkel in training.