21 oktober...D-Day! Vandaag was de Amsterdam marathon. Na mijn goede halve marathon tijdens de Geinloop (<1u17) werd in het triathlon-rustjaar een nieuw doel gesmeed. De focus zou na Wiesbaden compleet op een (laatste?) snelle marathon komen te liggen. Omdat mijn PR op 2u44 staat en een kleine verbetering me wel heel dicht bij het meest gunstige startvak zou brengen me ingeschreven op een iets grotere verbetering van dit PR. Geen idee of het zou lukken, maar wanneer je je erop inschrijft, moet je er in ieder geval voor gaan en voor strijden (op zijn minst in de voorbereiding). Het leek hoog gegrepen maar wanneer je het in blokken van 10km opdeelt valt het best mee.
Een maand in de voorbereiding (van de twee maanden) liep ik een toptraining (32km op de Veluwe 4x 4km marathon en tijd in 2u12) en leek het allemaal goed te komen en was de overtuiging volop aanwezig. Nu terugkijkend bleek die periode gek genoeg al mijn piek te zijn geweest. Na deze training zou het mentale aspect en daarmee onherroepelijk ook het fysieke neerwaarts gaan. De ultieme test in de Twiskemolenloop verliep compleet anders dan gepland en de laatste tien dagen in herstelfase werd het herstel overschaduwd door negatieve gedachten. De zekerheid begon steeds meer plaats te maken voor onzekerheid. De rustige trainingen werden een bevestiging in mijn hoofd dat het weg was ondanks dat de rustige trainingen juist geen info zouden mogen geven of invloed zouden mogen hebben. De laatste lange duurloop (10 dagen voor de marathon) over 25km met als doel 4:50 / km ging volgens plan, maar gaf mijn hoofd het definitieve verkeerde signaal.
De ochtend van de marathon was ik nauwelijks zenuwachtig tot ca 1,5 uur voor de start...het hele gevoel was vooral lusteloosheid. Pas op de startstreep begon ik enigszins zin te krijgen om te starten...het was ook redelijk fris dus dat zal ook meegespeeld hebben. Na de start was het tempo drukken om vooral niet te hard gaan. De 1e 5km had ik me voorgenomen met 3:44/km te gaan en iedere volgende 5km 1s per kilometer vertraging. Tegen mijn natuur in zou ik dus behoorlijk vlak willen gaan lopen zonder halverwege een voorsprong op het doel te hebben opgebouwd. Omdat ik in de voorste gelederen stond, kon ik meteen mooi mijn eigen tempo zoeken. Binnen de kilometer bleek ik ook dermate van voren te zitten dat er al kleine kliekjes onstonden en helaas niet van mijn beoogde tempo. Met de wind in het vooruitzicht besloot ik in de rug van het groepje voor me mee te gaan die leken te willen starten op de 3:40 / km. Als het eerste deel wind tegen achter de rug zou zijn, zou ik me laten zakken in tempo en de opgebouwde marge gebruiken om het volgende vak als bonus te zien. De 5km kwam in 18:30 waardoor de marge 10s bedroeg, maar ik liep lekker. De groep liet ik wel gaan om terug te gaan naar mijn tempo, de wind was immers nu in de rug. De volgende 5km ging goed volgens plan en het voelde prima, de marge bleef op het snelste schema 10s. Ook de 15km kwam ik precies volgens schema door en dit zou ook het punt zijn waar een kruising van de drie doelen zou zijn (het langzaamste doel zou de snelste opening kennen, maar meer verval). Omdat ik de wind vooral redelijk gunstig had, besloot ik me toch te richten op het middendoel (2u42) en niet te willen gaan voor de <2u40.
Na 20km werd Ouderkerk a/d Amstel bereikt (nog volgens schema) en kwam ik heel snel in een compleet andere wedstrijd terecht. De wind stond nu behoorlijk op kop en het lichte verval wat optrad begon in mij kop te dansen. Nog voor de 22km werd het doel opeens bijgesteld van 2u42 naar 2u48. De opgebouwde zekerheid van de 1e 20km bleek vreselijk broos en de onzekerheid kreeg de overhand...zwaar de overhand. Inmiddels liep ik boven de 4:00 / km en had het zwaar benauwd. Ik kwam in een spiraal terecht waar ik niet meer uit zou kunnen komen. Bij 27km stonden Annette en mijn ouders me aan te moedigen en ik gaf aan dat het niet meer liep, maar streed nog dapper door. Bij de 28km kwam er echter kleur in mijn ogen...hoewel zwart nu niet de kleur was die ik hoopte. Ik stond stil...het moment maar gebruiken om te plassen en voeding te nemen. Een dikke minuut langs het parcours gestaan in de hoop krachten terug te krijgen, het lukte niet en de kou eiste zijn tol op mijn hamstring die rap zou verstijven. De kilometers die volgden gingen met veel wandelen en steeds trager. Positie <100 werd snel positie 300+ en verder. Opgeven kwam niet in mij op, maar de doelen werden bijgesteld. Met 2u25 op de 37km zou ik 5:00 / km mogen lopen voor sub 3. Een dag eerder niet eens over nagedacht, nu leek dat het doel te gaan worden. Amper twee kilometer later opnieuw bijstelling tot het ultiem teleurstellende en meest wanhopige doel: finishen...ongeacht tijd. Er volgden 3 kilometers van ruim 6:00 per stuk. Hoewel de 1e 21km in 1u20 ging, bleek het verval enorm met het 2e deel in 1u45. Na 3:05:47 zat de ellende erop. Om me heen keken mensen blij...ik liep (mentaal) gebroken langs de finish en kon enkel nee schudden. Dit was niet wat ik gehoopt had, maar wat ik de laatste dagen onbewust wel voelde aankomen. Niet te hoog ingezet, niet te hard geopend, perfect weer, veel publiek, alles prima....kortom: het moment klopte persoonlijk niet en dat is ook marathon.
Is het nu klaar en ga ik met (marathon)pensioen? Geen idee...wsl zal ik ooit nog een snelle poging wagen, maar dat zal voor 2014 zijn. Volgend jaar weer Almere Triathlon...ook daar zijn doelen te behalen, maar wellicht kan ik beter eens alles op zijn beloop laten (hoewel het schrijven makkelijker is dan dit ook daadwerkelijk te realiseren...ik blijf immers een prestatie-atleet!!!).
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
maandag 22 oktober 2012
maandag 1 oktober 2012
Hogere wiskunde..
Dit weekend had ik een belangrijk speerpunt richting de Amsterdam Marathon op het programma gezet. Er zou een 30km op marathon tempo gelopen gaan worden. Met het niet doorgaan van de 30 van Almere viel het oog op de Twiskemolenloop nabij Landsmeer. De organisatie had naast de bekende afstanden ook een 30km loop toegevoegd als prestatieloop. Enkele weken vooraf had ik het parcourskaartje bestudeerd en in tegenstelling tot normale routes, moest ik hier toch wel even flink puzzelen wat wanneer welke kant op zou gaan (nog niet in correlatie met de andere deelnemende afstanden).
Bij het klaarmaken van mijn versnaperingen voor onderweg, bleek kleine Sjaak een van mijn flesjes als bijtring te hebben gebruikt. De Isostar die ik erin had gestopt, kwam er met een minuscuul klein straaltje net zo hard weer uit. Gelukkig zat het lek hoog in het flesje dus oplossing bleek vrij simpel: slok eruit drinken en de voedingslijn kwam onder het lek te zitten (easy as that). Dit bleek echter een voorbode op hetgeen komen ging. Tijdens het inlopen bleek in mijn drinkbelt linksvoor een soort stofmoeheid te zitten, waardoor het aldaar aanwezige flesje niet de vastigheid had die je als loper wenst. Ik dacht dit te kunnen oplossen door hem telkens terug in zijn houder te duwen. Zo'n 400m na de start bleek dat scenario al overboord te kunnen in navolging van het flesje wat datzelfde scenario al voorging: overboord. De anticipatie was gelukkig goed geweest door in dit specifieke hokje de voormalige bijtring van de destijds kleine Sjaak te stoppen.
Mijn opdracht was vandaag vlak lopen...zo vlak als mogelijk om te kijken hoe dat voelt op een langere afstand. Ik kwam daardoor als 2e van de baan af om het avontuur in den open te beginnen. De klok nauwlettend in de gaten houdend. De eerste kilometer gaf net onder de 3:40 aan waarbij ik het gevoel had te wandelen. Ik hield het grote plaatje echter in beeld en de medeloper die ook kenbaar maakte voor een 1u54 te gaan vandaag liep langzaam op me uit terwijl de 2e kilometer in 3:42 ging. Volgen zou dus een te hoog tempo beteken (bij doortrekken zou je immers op 1u51) uitkomen dus ik hoopte de medeloper met dit eigen tempo op later tijdstip nog ergens tegen te komen. De kilometers erna moest ik tempo blijven drukken en het tempo bleef in een lineaire lijn enorm vlak rond de 3:45. Na 8km luidde de bocht naar links een kleine 2km open stuk in...met behoorlijke wind op kop. Hier moest ik wel even wat inleveren door de kilometers af te leggen in 3:51 per stuk (mijn parcoursherinnering van Amsterdam is dat het minder open is, dus ik hoop een dergelijk deel dan ook niet tegen te komen). De Garmin afstand die bij 5km een kleine voorsprong aangaf tov de routekilometetrering gaf bij de 10km nu een kleine achterstand aan. Een doorkomst van 37:20 was genoteerd, prima dus want ik had niet echt het idee flink aan het werk te zijn.
Na 13km kwam ik terug in de 'bewoonde' wereld en nu begon het lastig te worden (zo bleek later). Niet zo zeer het fysiek zou nu getest gaan worden, maar de kennis. Op de vraag aan de aldaar aanwezig zijnde vrijwilliger "30km, 2e ronde, rechtdoor?" (in de wedstrijd beperken dergelijke vragen zich tot dergelijke kreten) kreeg ik een volmondig ja te horen. Toen ik 1,5km later echter in een kleine 56 minuten het 20km-bordje passeerde en ik toch echt blanke benen onder me zag schuifelen verkeerde ik in een kleine identiteitscrisis. De Garmin bracht me verlichting door me resoluut te vertellen dat ik er toch echt pas 15 op had zitten. De wet van de quantumdynamica had zijn intrede in het hardlopen gedaan: de waarheid van een route is pas dan gewaarborgd indien deze ook als feit tot uitdrukking gekomen is...tot het moment van deze waarheid is feitelijk iedere route de juiste en kunnen alle afslagen tegelijk de waarheid vormen (je hebt wel eens van dergelijke Eureka en E=MC2 openbaringen in het hardlopershigh).
Na deze conclusie kreeg ik snel een nieuwe conclusie...doordrukken op tempo zou totaal geen nut hebben want de 30km waarvoor ik gekomen was, was verloren. Met dit besef verdween de concentratie als sneeuw voor de zon (of donderklap bij heldere hemel...kies je eigen metafoor hier). Het tempo vloog omlaag en al snel werd de 4:00/km gepasseerd. De hartslag ging inmiddels over in duurloopzone en het enige wat ik in mijn hoofd had was maar richting de finish te gaan en zo snel mogelijk naar huis met 'slechts' 25km op zak. Toen ik opnieuw bij het gebied aankwam waar andere natuurwetten schenen te gelden, toch maar even gestopt om aan de vrijwilliger te vragen wat nu de bedoeling was van het parcours (ik zag van rechts lopers komen vanuit een gebied die ik niet eerder gezien had). Ik moest nog kort rechtdoor en daarna rechtsaf (voor finish). Toen ik dit opvolgde werd me langzaam duidelijk dat dit dus de ronde moest zijn die in eerdere fase de waarheid zou inluiden. Ik kon snel concluderen wanneer ik die lus alsnog zou lopen er uiteindelijk toch nog een 30km gelopen zou worden. Mijn doeltijd was echter inmiddels onmogelijk geworden (liep al meerdere minuten achter hierop), maar een tijd van onder de 2uur was aanwezig en daarmee ook verbetering van mijn clubrecord bij Running2000.
De lus werd volbracht en opnieuw op weg naar de finish kwam ik een medeloper tegen. Hij vertelde me dat hij de lus nu al voor de 4e keer aan het volbrengen was en geen idee had in welke realiteit hij zich nu bevond. Onderwijl haalden we lopers in die mopperden dat je voor zeven euro inschrijfgeld toch een fatsoenlijke beroutewijzering zou mogen verwachten (in gedachte gaf ik ze gelijk). Na 1:59:58 werd de finishlijn gepassseerd en gaf mijn Garmin 30,00km aan. De organisatie had dus wel een hele strakke 30.000m weten neer te zetten, maar de briefing vooraf had hetgeen wat volgen ging eigenlijk al ingeluid: "Gij zult de bordjes 30km volgen totdat gij dezen niet meer aanschouwt, hetgeen voor thou het moment zal zijn om den bordjes van de 16,1km te zullen volgen" (en dit verhaal nog behoorlijk verloren gaand in ruis op de microfoonlijn).
Na de finish meteen balend vertrokken...wel in een lichte hardlooppas, want fysiek voelde ik me nog steeds oppersterk. Enige wat me aan de afgelopen twee uur herinnerde was een linkerkuit die het blijkbaar toch wel indrukwekkend vond, want die zat redelijk vast. Maar ja, na een 30km acht dagen eerder en een 28km 3 dagen eerder had hij ook wel reden om in dergelijke staat te verkeren. Er zal nu tot Amsterdam nog ergens 1 dertiger volgen komende week en dan begint het aftellen. Ik zal mijn schema inzetten op 2:39:50 om van daaruit te kunnen zien wat uiteindelijk op de klokken komt. Het meest realistische is een persoonlijk record (2u42), maar wie weet als ik een topdag heb...en dan kun je beter tempo vol moeten houden dan nog eens na 30km te gaan versnellen.
Het bijbehorende schema is overigens: 37:20 / 37:40 / 38:00 / 38:20 wat als losse 10km zeer makkelijk voelde, maar als serieel geheel toch best wel een uitdaging lijkt te vormen. Binnen drie weken weet ik meer...
Bij het klaarmaken van mijn versnaperingen voor onderweg, bleek kleine Sjaak een van mijn flesjes als bijtring te hebben gebruikt. De Isostar die ik erin had gestopt, kwam er met een minuscuul klein straaltje net zo hard weer uit. Gelukkig zat het lek hoog in het flesje dus oplossing bleek vrij simpel: slok eruit drinken en de voedingslijn kwam onder het lek te zitten (easy as that). Dit bleek echter een voorbode op hetgeen komen ging. Tijdens het inlopen bleek in mijn drinkbelt linksvoor een soort stofmoeheid te zitten, waardoor het aldaar aanwezige flesje niet de vastigheid had die je als loper wenst. Ik dacht dit te kunnen oplossen door hem telkens terug in zijn houder te duwen. Zo'n 400m na de start bleek dat scenario al overboord te kunnen in navolging van het flesje wat datzelfde scenario al voorging: overboord. De anticipatie was gelukkig goed geweest door in dit specifieke hokje de voormalige bijtring van de destijds kleine Sjaak te stoppen.
Mijn opdracht was vandaag vlak lopen...zo vlak als mogelijk om te kijken hoe dat voelt op een langere afstand. Ik kwam daardoor als 2e van de baan af om het avontuur in den open te beginnen. De klok nauwlettend in de gaten houdend. De eerste kilometer gaf net onder de 3:40 aan waarbij ik het gevoel had te wandelen. Ik hield het grote plaatje echter in beeld en de medeloper die ook kenbaar maakte voor een 1u54 te gaan vandaag liep langzaam op me uit terwijl de 2e kilometer in 3:42 ging. Volgen zou dus een te hoog tempo beteken (bij doortrekken zou je immers op 1u51) uitkomen dus ik hoopte de medeloper met dit eigen tempo op later tijdstip nog ergens tegen te komen. De kilometers erna moest ik tempo blijven drukken en het tempo bleef in een lineaire lijn enorm vlak rond de 3:45. Na 8km luidde de bocht naar links een kleine 2km open stuk in...met behoorlijke wind op kop. Hier moest ik wel even wat inleveren door de kilometers af te leggen in 3:51 per stuk (mijn parcoursherinnering van Amsterdam is dat het minder open is, dus ik hoop een dergelijk deel dan ook niet tegen te komen). De Garmin afstand die bij 5km een kleine voorsprong aangaf tov de routekilometetrering gaf bij de 10km nu een kleine achterstand aan. Een doorkomst van 37:20 was genoteerd, prima dus want ik had niet echt het idee flink aan het werk te zijn.
Na 13km kwam ik terug in de 'bewoonde' wereld en nu begon het lastig te worden (zo bleek later). Niet zo zeer het fysiek zou nu getest gaan worden, maar de kennis. Op de vraag aan de aldaar aanwezig zijnde vrijwilliger "30km, 2e ronde, rechtdoor?" (in de wedstrijd beperken dergelijke vragen zich tot dergelijke kreten) kreeg ik een volmondig ja te horen. Toen ik 1,5km later echter in een kleine 56 minuten het 20km-bordje passeerde en ik toch echt blanke benen onder me zag schuifelen verkeerde ik in een kleine identiteitscrisis. De Garmin bracht me verlichting door me resoluut te vertellen dat ik er toch echt pas 15 op had zitten. De wet van de quantumdynamica had zijn intrede in het hardlopen gedaan: de waarheid van een route is pas dan gewaarborgd indien deze ook als feit tot uitdrukking gekomen is...tot het moment van deze waarheid is feitelijk iedere route de juiste en kunnen alle afslagen tegelijk de waarheid vormen (je hebt wel eens van dergelijke Eureka en E=MC2 openbaringen in het hardlopershigh).
Na deze conclusie kreeg ik snel een nieuwe conclusie...doordrukken op tempo zou totaal geen nut hebben want de 30km waarvoor ik gekomen was, was verloren. Met dit besef verdween de concentratie als sneeuw voor de zon (of donderklap bij heldere hemel...kies je eigen metafoor hier). Het tempo vloog omlaag en al snel werd de 4:00/km gepasseerd. De hartslag ging inmiddels over in duurloopzone en het enige wat ik in mijn hoofd had was maar richting de finish te gaan en zo snel mogelijk naar huis met 'slechts' 25km op zak. Toen ik opnieuw bij het gebied aankwam waar andere natuurwetten schenen te gelden, toch maar even gestopt om aan de vrijwilliger te vragen wat nu de bedoeling was van het parcours (ik zag van rechts lopers komen vanuit een gebied die ik niet eerder gezien had). Ik moest nog kort rechtdoor en daarna rechtsaf (voor finish). Toen ik dit opvolgde werd me langzaam duidelijk dat dit dus de ronde moest zijn die in eerdere fase de waarheid zou inluiden. Ik kon snel concluderen wanneer ik die lus alsnog zou lopen er uiteindelijk toch nog een 30km gelopen zou worden. Mijn doeltijd was echter inmiddels onmogelijk geworden (liep al meerdere minuten achter hierop), maar een tijd van onder de 2uur was aanwezig en daarmee ook verbetering van mijn clubrecord bij Running2000.
De lus werd volbracht en opnieuw op weg naar de finish kwam ik een medeloper tegen. Hij vertelde me dat hij de lus nu al voor de 4e keer aan het volbrengen was en geen idee had in welke realiteit hij zich nu bevond. Onderwijl haalden we lopers in die mopperden dat je voor zeven euro inschrijfgeld toch een fatsoenlijke beroutewijzering zou mogen verwachten (in gedachte gaf ik ze gelijk). Na 1:59:58 werd de finishlijn gepassseerd en gaf mijn Garmin 30,00km aan. De organisatie had dus wel een hele strakke 30.000m weten neer te zetten, maar de briefing vooraf had hetgeen wat volgen ging eigenlijk al ingeluid: "Gij zult de bordjes 30km volgen totdat gij dezen niet meer aanschouwt, hetgeen voor thou het moment zal zijn om den bordjes van de 16,1km te zullen volgen" (en dit verhaal nog behoorlijk verloren gaand in ruis op de microfoonlijn).
Na de finish meteen balend vertrokken...wel in een lichte hardlooppas, want fysiek voelde ik me nog steeds oppersterk. Enige wat me aan de afgelopen twee uur herinnerde was een linkerkuit die het blijkbaar toch wel indrukwekkend vond, want die zat redelijk vast. Maar ja, na een 30km acht dagen eerder en een 28km 3 dagen eerder had hij ook wel reden om in dergelijke staat te verkeren. Er zal nu tot Amsterdam nog ergens 1 dertiger volgen komende week en dan begint het aftellen. Ik zal mijn schema inzetten op 2:39:50 om van daaruit te kunnen zien wat uiteindelijk op de klokken komt. Het meest realistische is een persoonlijk record (2u42), maar wie weet als ik een topdag heb...en dan kun je beter tempo vol moeten houden dan nog eens na 30km te gaan versnellen.
Het bijbehorende schema is overigens: 37:20 / 37:40 / 38:00 / 38:20 wat als losse 10km zeer makkelijk voelde, maar als serieel geheel toch best wel een uitdaging lijkt te vormen. Binnen drie weken weet ik meer...
Abonneren op:
Reacties (Atom)