Het is weer wedstrijdtijd. Dit weekend staan het NK Triathlon OD H40+ in Heerenveen en de trio-triatlon in Woerden op het programma. Heerenveen zou het uitgangspunt vooral gericht zijn op zonder extreme inspanning plezier te hebben en meedraaien. Een toppositie zou uitgesloten zijn. Het veld is te sterk en ik heb simpelweg de laatste 8 maanden te weinig aan het zwemmen en fietsen gedaan. Bovendien staat twee dagen later een team wedstrijd op het programma en ik moet voor mijn kompanen toch proberen de schade van mijn kant te beperken.
In Heerenveen aangekomen zag het er al top uit. Het lijkt een compacte wedstrijd te worden waarbij mijn meegereisde supporter, steun en toeverlaat geweldig mee kan leven met de atleten. Het zwem- en loopparcours zijn overzichtelijk en met fietsen zou ik (en ook de andere atleten overigens...althans...dat hoop ik maar) 4x langskomen. Het water was prima...gelukkig want mijn wetsuit was een week eerder uit de mottenballen gekomen en had slechts 1x chloorwater geproefd. Het zwemmen ging lekker en vooral zeer rustig. Het viel me na 700m op dat ik wel heel lang mijn hoofd onder water hield tijdens de uitademfase. Een teken dat ik blijkbaar teveel lucht had of te weinig inspanning. Hoe dan ook...ik vond het prima en had geen enkel behoefte om sneller te zwemmen. Er moest ook nog gefietst en gelopen worden...bij 27C (en dan is langer verblijf in koel water toch een prettige gedachtegang)! Na 26:20 kwam ik terug bij het parc ferme en moest ik er toch aan geloven. Het water moest worden verlaten. Geen toptijd, maar ik had er vrede mee.
Op de fiets was het even zoeken naar ritme en soms ook twijfel of ik de route moest gaan zoeken. Niet omdat het niet goed aangegeven zou zijn, maar je kijkt toch vreemd op als er continue auto's langs je heen rijden. Het circuit was dus niet verkeersluw, maar gewoon open. Daar moest rekening mee gehouden gaan worden. Op een stabiel tempo bleef ik 35kmu gemiddeld trappen. Nergens echt wind tegen, maar ook nergens echt wind mee. Het parcours was behoorlijk in de luwte en de benen voelden ontspannen. Enige wat vrij snel ontstond was weer het stijve gevoel in de onderrug. Tja...waarom ik toch zo nodig op een laag cadans moet trappen blijft me een raadsel. Onderweg besloten om hier komende periode aandacht aan te schenken. Na amper een uur kwam ik terug bij het parc ferme met 35,2kmu gemiddeld (er hoefden slechts 35,5 kilometers afgelegd te worden). Annette moedigt me aan en al zittend schoenen wisselend zwaai ik dat het lekker gaat, maar vooral dat ik er plezier in heb. Ondertussen lag ik rond de 35e positie. Bij aanvang van het lopen voelt het toch vreemd aan. Niet zo zeer de overgang, maar vooral heb ik het idee dat ik een laag tempo loop. Zonder snelheidsmeter schat ik het op 4:30/km hooguit in. Voelde dus bagger. Toch begin ik zeer snel andere lopers in te halen...en daar zou geen eind aan komen. Een onophoudelijke stroom mede-atleten tonen aan dat het zwaar is...niet enkel de hitte versloomt, ook het 60% onverharde met hierin een klein aantal venijnige korte klimmetjes over mul zand helpt hier goed aan mee. Drie rondes lang gaat het zeer makkelijk en loop ik op reserve. De vierde ronde begint toch ook bij mij gevoelsmatig zwaar te worden. Ben inmiddels wel klaar met de hitte en het zand en de heuvels. Toch bleek dit ook een gevoelskwestie te zijn aangezien de ronden zeer zeer stabiel bleken. Na afloop blijk ik een 39:30 te hebben gelopen en daarmee de 7e looptijd (overall) te hebben gezet. Hiermee ben ik 11e op het NK en ben ik enkel tevreden. Een 100% inspanning zou hooguit een 7e positie hebben kunnen opleveren...dus de insteek is prima en fit kan ik uitkijken naar maandag die meer prio op mijn kalender heeft.
De dag na het NK besluit ik los te fietsen met een enkel doel....high frequency oftewel in navolging op mijn eerdere hartenjagen ga ik nu trapperjagen. Een rit van 40km gaat in 33,3kmu en belangrijker: de cadans is 102. Een nieuw PR op de buitenfiets. Nimmer ben ik de afgelopen 20 jaar boven de 100 geweest. Hartslag ging weliswaar wat omhoog, maar qua inspanning voelde het easy.
De dag van Woerden toch wel gespannen. Topklassering met team 2 (Eelco Goud, ikzeld en Koen Henkes) leek uitgesloten waar ons 1e team (Agnus Gerringa, Guido Kwakkel en Wilfred Verhagen) slechts een positie zou kunnen behalen...1e (daar bestond vooraf eigenlijk al weinig twijfel over). Uiteindelijk won team 1 met 6 minuten voorsprong de wedstrijd en ook werd het parcours met eenzelfde tijd verbeterd. Dit waren dan ook pure opgestelde kanonnen. Als 'coach' van dit team natuurlijk blij en trots. Toch bleek ook team 2 waar ikzelf deel uit van maakte boven verwachting te gaan presteren. Eelco zwom waanzinnig goed en kwam na slechts 14m20 al terug uit het water om mij met een snelle wissel) de snelste bleek achteraf) aan het fietsen te zetten. De benen voelden super en nog voor ik er erg in had was ik bij het keerpunt en stond er 40 gemiddeld op de teller. Het U-bochtje is lastig en die werd dan ook ruim en angstig genomen, maar de weg terug bleef toch lekker op tempo. Met een 38,3 gemiddeld werd de 1e ronde voltooid. Ok...die was niet voorzien. Zou dit forcering zijn of was dit gewoon een prettig tempo. Door de dorpstraat denderend met zijn zeer prettige bochten (full-speed in het stuur neembaar langs de kanten scherend en dan ook nog eens een angsthaas die dat durft...dat moet prettig voelen). De wind weet even niet wat hij met me aan moet. Hij probeert het links en probeert het rechts. Hoe dan ook, de wind had weinig vat want ik bleef lekker gaan. Ondertussen kwam ik Guido steeds eerder tegen, prima, die gaat super. Eind tweede ronde geeft Eelco aan dat we nog 6e liggen....en de benen blijven malen. Deze ronde ging met 37,8 gemiddeld. Volgende ronde en weer zoekt de wind nieuwe invalshoeken. Daar waar de 1e ronde mee was, leek het nu tegen te blazen. Ik fiets inmiddels al dik 20km solo. Niemand die me inhaalt en ook niemand om in te halen. De 3e ronde met 37.6 en het begint druk te worden. De kwart-deelnemers zijn klaar met zwemmen en gaan het parcours op...en-masse. Aanvang 4e ronde is de bocht even lastig waar de deelnemers net op hun fiets willen stappen (en dus enkel even oog voor de pedalen hebben) en ik die de bocht liggend tegen de 40 wil nemen...oppassen dus. Het gaat gelukkig goed. Voor me doemt een zeer grote massa atleten op. Stuk voor stuk richtpunten, maar ook opletmomenten. Het feit dat ze tegen de wind in in groepen 'lijken' te fietsen haalt me uit mijn concentratie...baal dat er weer aan het stayeren zijn. Mijn tempo zie ik zakken en moet me opnieuw focussen: "niet mijn wedstrijd!", denk ik Met wind mee op het terugdeel rijd ik 42,5 en ik wordt ingehaald. Ipv door te fietsen, zakt de inhaler voor mijn neus terug onder de 40. Ik denk: rij dan ook door sufferd en loop nagenoeg direct weer in. Een bocht naar links en ik wil er weer langs. De inhaler besluit op dat moment naar links te sturen en dwingt me op de verkeerde weghelft. Boos roep ik hem toe...en ik ga er voorbij. Even later komt hij opnieuw voorbijzetten...wsl een interval aan het doen: veel plezier verder. Bij de laatste 200m moet je even goed opletten en vooral voorsorteren. Voor het parc ferme moet ik rechtdoor en dus moet ik rechts rijden en de andere links van me houden. Het gaat prima. Snel van de fiets af en op mijn fietsschoenen met 14 in het uur door het parc fermee. Dat gaat nog wel...het stoppen is lastiger...ik glij nog een meter of 2 door wanneer ik te abrupt de benen stilhoudt. Eelco pakt het bandje en doet het bij Koen om. Opnieuw de snelste dagwissel...KAMPIOENEN!
Koen spuit weg...en ik hoor van Eelco dat we 6e liggen...ai, dicht bij een podium, maar weinig hoop op. Toch een Koen die boos is...die gaat blind. Team 1 komt inmiddels over de finish en dan minutenlang...the void. Na 6 minuten komt het volgende team en wordt 2e. Om de bocht duikt daar het slanke gestalte op welke bij slechts 1 persoon kan horen. Geen teams meer na de 2e dus hij heeft verdorie gewoon het podiumplek behaalt. Klasse. Als 3e team komen we over de finish en met de 3e Woerdense deelname ook de 3e keer een podium. Dit keer zelfs dus met twee teams. Kortom...het was een topdag. Jammer is dat na afloop de prijsuitreiking zeer lang op zicht laat wachten. Drie uur na finish zijn we aan de beurt en komt de huldiging. Het enige minpuntje op de opnieuw geslaagde dag.
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
dinsdag 29 mei 2012
maandag 14 mei 2012
Teamwork...
Dit weekend stond voor deze solo-sporter een leuk uitstapje op het programma. Met de rijpere heren van Running2000 zouden we een 50km gaan overbruggen...in estafettevorm (gelukkig). De afgelopen twee jaar werden we na de finish gehuldigd door miss Spakenburg (in originele kledij) en was de beloning een beker, maar belangrijker: een spakenburgse koek van 1 meter doorsnee. Daar wil je natuurlijk wel even flink je best voor doen.
Ten derde male zou ik de 4e en ook langste etappe (14,1km) voor mijn rekening nemen. Een jaar eerder was ik daar niet zo blij mee aangezien de vorm toen ver te zoeken was. Gelukkig liggen de atleet en het aanverwante lijf dit jaar beter op lijn. Kwam overigens ook wel goed uit want mijn companen waren allen wat minder zeker van de zaak (Harry in 't Veld kampte met zijn scheen, Hans Lampe had ruzie met zijn onderrug en Chris Henet probeerde de wetten van aerodynamica uit door zijn kleine teen eens dwars te zetten...dat beviel toch niet echt). Gelukkig had ook Ludger Stuijt de laatste maanden een goede vorm te pakken dus om nu meteen alle moed op een podium op te geven was ook weer voorbarig.
De omstandigheden waren voor mij dit jaar goed...zonnig zonder echt warm te zijn. Perfect dus. Harry zou het bal openen maar hoe graag hij ook wilde, de scheen verdomde medewerking. De krappe 8km werd dan ook een ware helletocht voor hem. De wissel zou ook de laatste stap zijn die hij die dag zou zetten, de rest geschiedde hinkend op 1 been onderwijl toch nog foto's van de rest nemend: RESPECT! De achterstand was echter wel meteen flink opgelopen tot in de minuten. Ludger begon meteen aan een goede race en verdween al snel achter de bomen om zijn geheime missie te volbrengen: een inhaalslag van jewelste. Bij het volgende wisselpunt bleek zijn missie wonderwel geslaagd, want hoewel de minuten nog steeds aanwezig waren, waren het er al minder.
De volgende beurt was voor Hans die ruim 9km polderwind tegen voor de boeg had op nu niet het meest inspirerende punt. Als je 9km lang de volgende wissel ziet op een lange rechte weg is het prettig wanneer je onderwijl afleiding hebt. De afleiding pakte goed uit want ook Hans liep een onverwacht goede race. Wederom wat minuten gesnoept.
Hierna was het mijn beurt. Het veld was inmiddels flink uiteengeslagen en ergens in de verte zag ik een blauw shirt lopen...althans...de benen die erbij hoorden natuurlijk, maar je moet je toch focussen en dat valt een blauw shirtje beter op dan wit ontblote benen. Vol dook ik erin met het doel om zo snel mogelijk het gat te dichten. Wanneer je echter nagenoeg gelijke snelheid loopt, duurt dat toch best wel lang. Pas bij km 3 had ik uiteindelijk het verschil van zo'n 400m met het blauwe shirt gedicht en kreeg ik ook beeld van de persoon die erbij hoorde. In de verte zag ik een wit-oranje Davilex shirt pogingen doen om weg te komen wat haar ook aardig lukte als ik niet flink mijn best zou gaan doen. Ik had bij de wissel gezien dat Mirjam Weerd een tijdje eerder voorbijkwam en deze top-triatlete kan een behoorlijk potje lopen. Toch gaf ook dit focus om te blijven beuken ook al deed mijn linkerquad inmiddels weer flink pijn van de verzuring. Opnieuw nam het 3km in beslag om ook dit tussendoel te bereiken. Het volgende doel was een felgeel shirt..en die was dan ook echt felgeel...of rood, het is maar hoe je het bekijkt...en ik bekeek het als volgend doel.
Ditmaal werd het gat wat sneller kleiner, maar eenmaal vlak in de buurt spoorde zijn begeleiders hem kennelijk onhoorbaar aan want de laatste 30m ging toch een stuk moeilijker om te dichten. Tot de afstand nog zo'n 4m bedroeg bleef ik op eigen tempo gestaag inlopen. Om ditmaal het probleem van konthangers uit te sluiten, zou ik proberen te versnellen. De ogen smal dicht knijpend en in gedachten mezelf een andere techniek zien aanmeten (meer arm-inzet en perfecte hakken-bil) en weg was. Door de spleetoogjes zag ik 3:18/km op mijn horloge verschijnen. In de achtergrond hoorde ik een vloek: "#$#&* Daar gaat mijn 3e plek" (ik wist wat hij voelde, maar ja onderdeel van het spelletje). De weg voor me werd nu leeg...wat ik ook in mijn benen voelde. Het gele shirt had ik blijkbaar een flinke mentale tik gegeven want binnen een kilometer was het gat net zo groot als zijn voorsprong bij aanvang van de twee inhaalkilometers.
Het tempo zakte licht en het kostte steeds meer moeite om mezelf op gang te brengen danwel te houden. Bij een bocht naar links ga ik het parcours herkennen en weet wat er nog ongeveer te wachten staat (en dat was geen lange rechte polderweg meer gelukkig). Ik zou weldra bij het laatste bochtige bomen stukje zijn en met dan nog een kleine stukje rechtdoor en slotbocht naar links zou ik Chris aan het werk mogen zetten. Toch lijkt dit laatste stukje altijd een eeuwigheid te duren...maar daar glunderde dan uiteindelijk de snor van Chris. Een tikje op de hand en weg was Chris...en daarmee ook mijn snelheid, wat nu mocht. De brugleuning bood tijdelijk een veilig houvast voor mijn wankele benen. Eenmaal wat bijgekomen was het snel in de auto springen en kijken hoe het slot zou verlopen. Chris liep sterk ondanks zijn teen, maar halverwege zijn 8km kwam toch een conculeet gevoelsmatig snel dichterbij. Even klokken en het bleek nog 50s verschil te zijn...zou dus spannend worden. Doorrijden naar de finish en wachten maar. Chris hield gelukkig stand en daarmee werd de Eemmeerloop 2012 uiteindelijk een prima zilveren plek.
Al met al dus een prima prestatie waar we zeker tevreden mee mogen zijn. De achterstand na 50km was uiteindelijk een 4,5 minuut. Volgend jaar dan maar weer voorsprong pakken en de Spakenburgse koek bemachtigen, want hij is toch wel heel erg lekker altijd.
Ten derde male zou ik de 4e en ook langste etappe (14,1km) voor mijn rekening nemen. Een jaar eerder was ik daar niet zo blij mee aangezien de vorm toen ver te zoeken was. Gelukkig liggen de atleet en het aanverwante lijf dit jaar beter op lijn. Kwam overigens ook wel goed uit want mijn companen waren allen wat minder zeker van de zaak (Harry in 't Veld kampte met zijn scheen, Hans Lampe had ruzie met zijn onderrug en Chris Henet probeerde de wetten van aerodynamica uit door zijn kleine teen eens dwars te zetten...dat beviel toch niet echt). Gelukkig had ook Ludger Stuijt de laatste maanden een goede vorm te pakken dus om nu meteen alle moed op een podium op te geven was ook weer voorbarig.
De omstandigheden waren voor mij dit jaar goed...zonnig zonder echt warm te zijn. Perfect dus. Harry zou het bal openen maar hoe graag hij ook wilde, de scheen verdomde medewerking. De krappe 8km werd dan ook een ware helletocht voor hem. De wissel zou ook de laatste stap zijn die hij die dag zou zetten, de rest geschiedde hinkend op 1 been onderwijl toch nog foto's van de rest nemend: RESPECT! De achterstand was echter wel meteen flink opgelopen tot in de minuten. Ludger begon meteen aan een goede race en verdween al snel achter de bomen om zijn geheime missie te volbrengen: een inhaalslag van jewelste. Bij het volgende wisselpunt bleek zijn missie wonderwel geslaagd, want hoewel de minuten nog steeds aanwezig waren, waren het er al minder.
De volgende beurt was voor Hans die ruim 9km polderwind tegen voor de boeg had op nu niet het meest inspirerende punt. Als je 9km lang de volgende wissel ziet op een lange rechte weg is het prettig wanneer je onderwijl afleiding hebt. De afleiding pakte goed uit want ook Hans liep een onverwacht goede race. Wederom wat minuten gesnoept.
Hierna was het mijn beurt. Het veld was inmiddels flink uiteengeslagen en ergens in de verte zag ik een blauw shirt lopen...althans...de benen die erbij hoorden natuurlijk, maar je moet je toch focussen en dat valt een blauw shirtje beter op dan wit ontblote benen. Vol dook ik erin met het doel om zo snel mogelijk het gat te dichten. Wanneer je echter nagenoeg gelijke snelheid loopt, duurt dat toch best wel lang. Pas bij km 3 had ik uiteindelijk het verschil van zo'n 400m met het blauwe shirt gedicht en kreeg ik ook beeld van de persoon die erbij hoorde. In de verte zag ik een wit-oranje Davilex shirt pogingen doen om weg te komen wat haar ook aardig lukte als ik niet flink mijn best zou gaan doen. Ik had bij de wissel gezien dat Mirjam Weerd een tijdje eerder voorbijkwam en deze top-triatlete kan een behoorlijk potje lopen. Toch gaf ook dit focus om te blijven beuken ook al deed mijn linkerquad inmiddels weer flink pijn van de verzuring. Opnieuw nam het 3km in beslag om ook dit tussendoel te bereiken. Het volgende doel was een felgeel shirt..en die was dan ook echt felgeel...of rood, het is maar hoe je het bekijkt...en ik bekeek het als volgend doel.
Ditmaal werd het gat wat sneller kleiner, maar eenmaal vlak in de buurt spoorde zijn begeleiders hem kennelijk onhoorbaar aan want de laatste 30m ging toch een stuk moeilijker om te dichten. Tot de afstand nog zo'n 4m bedroeg bleef ik op eigen tempo gestaag inlopen. Om ditmaal het probleem van konthangers uit te sluiten, zou ik proberen te versnellen. De ogen smal dicht knijpend en in gedachten mezelf een andere techniek zien aanmeten (meer arm-inzet en perfecte hakken-bil) en weg was. Door de spleetoogjes zag ik 3:18/km op mijn horloge verschijnen. In de achtergrond hoorde ik een vloek: "#$#&* Daar gaat mijn 3e plek" (ik wist wat hij voelde, maar ja onderdeel van het spelletje). De weg voor me werd nu leeg...wat ik ook in mijn benen voelde. Het gele shirt had ik blijkbaar een flinke mentale tik gegeven want binnen een kilometer was het gat net zo groot als zijn voorsprong bij aanvang van de twee inhaalkilometers.
Het tempo zakte licht en het kostte steeds meer moeite om mezelf op gang te brengen danwel te houden. Bij een bocht naar links ga ik het parcours herkennen en weet wat er nog ongeveer te wachten staat (en dat was geen lange rechte polderweg meer gelukkig). Ik zou weldra bij het laatste bochtige bomen stukje zijn en met dan nog een kleine stukje rechtdoor en slotbocht naar links zou ik Chris aan het werk mogen zetten. Toch lijkt dit laatste stukje altijd een eeuwigheid te duren...maar daar glunderde dan uiteindelijk de snor van Chris. Een tikje op de hand en weg was Chris...en daarmee ook mijn snelheid, wat nu mocht. De brugleuning bood tijdelijk een veilig houvast voor mijn wankele benen. Eenmaal wat bijgekomen was het snel in de auto springen en kijken hoe het slot zou verlopen. Chris liep sterk ondanks zijn teen, maar halverwege zijn 8km kwam toch een conculeet gevoelsmatig snel dichterbij. Even klokken en het bleek nog 50s verschil te zijn...zou dus spannend worden. Doorrijden naar de finish en wachten maar. Chris hield gelukkig stand en daarmee werd de Eemmeerloop 2012 uiteindelijk een prima zilveren plek.
Al met al dus een prima prestatie waar we zeker tevreden mee mogen zijn. De achterstand na 50km was uiteindelijk een 4,5 minuut. Volgend jaar dan maar weer voorsprong pakken en de Spakenburgse koek bemachtigen, want hij is toch wel heel erg lekker altijd.
vrijdag 11 mei 2012
Hartenjagen...
Zondag 6 mei stond al enige tijd (maandje of 28...ik plan graag vooruit) de 4e wedstrijd in het Almeers Triatlon Circuit in de agenda rood geschreven...met dikke letters! De wedstrijd zou gaan over 46 flevolandse polderkilometers...op de fiets, dat dan weer wel. De verwachting vooraf was dat ik weggevaagd zou worden. Ik kan aardig fietsen...maar tegen het echte fietsgeweld kan ik niet op. De dikke dijen en gespierde kuiten vlogen me tijdens de rit dan ook om de oren uiteindelijk.
Tuurlijk mocht ik mijn verwachtingen ook niet hoog inzetten omdat ik nog niet echt buiten heb gefietst (de triple-digits...als jaaraantal...heb ik in ieder geval nog niet gepasseerd). Toch had ik er zin in. Het was lekker weer (weliswaar wat fris en een stevige bries) dus dat droeg bij aan de goede stemming. Een aantal dagen ervoor had ik nog een 70km door de polder gereden en toen toverde ik een 34,5 gemiddeld op de Garmin. Hieruit had ik wel vertrouwen gekregen voor een 36er. In licht verzet wachtend hoorde ik de piepjes aftellen tot T minus Zero. Meteen volle bries op de kop, dus het gemiddelde zou in het 1e deel van de 1e ronde (totaal 4) niet meteen heroisch ogen. De hartslag kwam snel op gang en liep op tot 151. Binnen 5km kwam Frank Veltman me al voorbij zetten die een 40s later startte. Mocht ik al een illussie hebben....smashed! Gelukkig had ik die illussie vooraf, tijdens en ook achteraf niet en was mijn enige opdracht 3e H40+ van het circuit te worden in de tijdrit.
Na het stuk wind tegen en wind zij mochten de registers even open. De rugwind bracht me in prettige snelheden (47kmu ruim). Er schijnen mensen op deze wereld te zijn die dit als gemiddelde rijden...heuvelop...en dan nog niet eens voluit...R.E.S.P.E.C.T.! Aan het eind van ronde 1 had ik een 36.8 op de teller staan. Ok...die was onverwacht. Tweede ronde bleek de wind wat gedraaid en kwam de wind in het open stuk nu vol op kop te staan (he, ik krijg het al zwaar genoeg, give me a break!). De pijn in mijn linkerquad (chronische spierpijn op de fiets...wie het weet mag het zeggen) was inmiddels weggetrokken en ik kon blijven trappen. De hartslag steeg nog iets verder tot 155, maar de snelheid zakte licht. De 2e ronde ging dan ook met 36.3kmu.
Opnieuw kwam ik langs start/finish en ik hoorde mijn naam weer door de speakers omgeroepen worden. Nu zou de zwaarste ronde beginnen. De wetenschap dat er opnieuw een paar kilometer tegen de toch wel inmiddels harde wind moest gefietst worden gaf me geen prettig vooruitzicht...but it had to be done. Gelukkig had ik in de eerdere rondes gekeken hoe lang het wind tegen deel zou duren dus ik kon aftellen. Toch reed ik ook met wind mee niet zo hard meer (toch wat angstig blijkbaar). De hartslag zakte terug naar 154 en de snelheid was beduidend lager (35.5). Pissed op mezelf passeerde ik de start/finish voor de 3e maal. Vanaf dit moment herhaalde ik slechts 1 zin in mijn hoofd: HARTENJAGEN. Mezelf daarmee fixeren op het verhogen van mijn hartslag en daarbij (hopelijk) ook de snelheid. Deze vorm van concentratie werkte blijkbaar positief want opeens kwam de overtuiging en lef terug. De hartslag ging naar 158, 159....maar ik zou pushen voor de 160. in het wind-zij gedeelte lukt dat dan ook uiteindelijk en ik zag mijn huidige snelheid daar opeens een 38er aangeven...ruim 5kmu harder dan de ronde ervoor! Mijn hartslag bleef tot het eind van het zijwind-deel stijgen en kwam uiteindelijk op 162 (mijn conditie is prima, maar ik mis simpelweg de kracht om door te jagen op de hartslag). Op het laatste wind-mee kwam Krijn Haak me voorbijzetten en die moedigde aan om door te jagen, dus de neus nog wat dieper op het stuur gelegd. De finish van de 46.1km kwam na 1:16:06 wat een snelheid van 36.4kmu betekende. Belangrijker: de laatste ronde had ik 37.1kmu op de klokken getoverd. Dat geeft dus flink vertrouwen.
Uiteindelijk waren er overigens 30 krasse knarren sneller...maar dat was vooraf al geen verrassing...dus achteraf zeker niet. Voor het circuit had ik mijn doelstelling gehaald door achter Wannie Friderichs en Frank Veltman als 3e de streep te passeren en daarmee weer 230 belangrijke punten veilig te stellen. Podiumplek is inmiddels zeker en zeer wsl zal het uiteindelijk zilver worden. Ik heb zin in de slotwedstrijd: de OD triathlon op 3 juni.
Tuurlijk mocht ik mijn verwachtingen ook niet hoog inzetten omdat ik nog niet echt buiten heb gefietst (de triple-digits...als jaaraantal...heb ik in ieder geval nog niet gepasseerd). Toch had ik er zin in. Het was lekker weer (weliswaar wat fris en een stevige bries) dus dat droeg bij aan de goede stemming. Een aantal dagen ervoor had ik nog een 70km door de polder gereden en toen toverde ik een 34,5 gemiddeld op de Garmin. Hieruit had ik wel vertrouwen gekregen voor een 36er. In licht verzet wachtend hoorde ik de piepjes aftellen tot T minus Zero. Meteen volle bries op de kop, dus het gemiddelde zou in het 1e deel van de 1e ronde (totaal 4) niet meteen heroisch ogen. De hartslag kwam snel op gang en liep op tot 151. Binnen 5km kwam Frank Veltman me al voorbij zetten die een 40s later startte. Mocht ik al een illussie hebben....smashed! Gelukkig had ik die illussie vooraf, tijdens en ook achteraf niet en was mijn enige opdracht 3e H40+ van het circuit te worden in de tijdrit.
Na het stuk wind tegen en wind zij mochten de registers even open. De rugwind bracht me in prettige snelheden (47kmu ruim). Er schijnen mensen op deze wereld te zijn die dit als gemiddelde rijden...heuvelop...en dan nog niet eens voluit...R.E.S.P.E.C.T.! Aan het eind van ronde 1 had ik een 36.8 op de teller staan. Ok...die was onverwacht. Tweede ronde bleek de wind wat gedraaid en kwam de wind in het open stuk nu vol op kop te staan (he, ik krijg het al zwaar genoeg, give me a break!). De pijn in mijn linkerquad (chronische spierpijn op de fiets...wie het weet mag het zeggen) was inmiddels weggetrokken en ik kon blijven trappen. De hartslag steeg nog iets verder tot 155, maar de snelheid zakte licht. De 2e ronde ging dan ook met 36.3kmu.
Opnieuw kwam ik langs start/finish en ik hoorde mijn naam weer door de speakers omgeroepen worden. Nu zou de zwaarste ronde beginnen. De wetenschap dat er opnieuw een paar kilometer tegen de toch wel inmiddels harde wind moest gefietst worden gaf me geen prettig vooruitzicht...but it had to be done. Gelukkig had ik in de eerdere rondes gekeken hoe lang het wind tegen deel zou duren dus ik kon aftellen. Toch reed ik ook met wind mee niet zo hard meer (toch wat angstig blijkbaar). De hartslag zakte terug naar 154 en de snelheid was beduidend lager (35.5). Pissed op mezelf passeerde ik de start/finish voor de 3e maal. Vanaf dit moment herhaalde ik slechts 1 zin in mijn hoofd: HARTENJAGEN. Mezelf daarmee fixeren op het verhogen van mijn hartslag en daarbij (hopelijk) ook de snelheid. Deze vorm van concentratie werkte blijkbaar positief want opeens kwam de overtuiging en lef terug. De hartslag ging naar 158, 159....maar ik zou pushen voor de 160. in het wind-zij gedeelte lukt dat dan ook uiteindelijk en ik zag mijn huidige snelheid daar opeens een 38er aangeven...ruim 5kmu harder dan de ronde ervoor! Mijn hartslag bleef tot het eind van het zijwind-deel stijgen en kwam uiteindelijk op 162 (mijn conditie is prima, maar ik mis simpelweg de kracht om door te jagen op de hartslag). Op het laatste wind-mee kwam Krijn Haak me voorbijzetten en die moedigde aan om door te jagen, dus de neus nog wat dieper op het stuur gelegd. De finish van de 46.1km kwam na 1:16:06 wat een snelheid van 36.4kmu betekende. Belangrijker: de laatste ronde had ik 37.1kmu op de klokken getoverd. Dat geeft dus flink vertrouwen.
Uiteindelijk waren er overigens 30 krasse knarren sneller...maar dat was vooraf al geen verrassing...dus achteraf zeker niet. Voor het circuit had ik mijn doelstelling gehaald door achter Wannie Friderichs en Frank Veltman als 3e de streep te passeren en daarmee weer 230 belangrijke punten veilig te stellen. Podiumplek is inmiddels zeker en zeer wsl zal het uiteindelijk zilver worden. Ik heb zin in de slotwedstrijd: de OD triathlon op 3 juni.
Abonneren op:
Reacties (Atom)