Heuveltje op...heuveltje af...(7x)

Op de behoorlijk mistige 20e november had ik de de 7-heuvelen in Nijmegen in mijn boekje staan. Deze wedstrijd heb ik nu al menigmaal meegedaan en is voor mij altijd naast een pracht van een wedstrijd ook een zeer goede krachttraining. Echt een wedstrijd waar je vaak sterker uitkomt dan je erin gaat.

Door de mist onderweg verliep de weg naar Nijmegen wat trager en daarna heb je nog het probleem van het vinden van een parkeervak. Dit lukte me uiteindelijk...20 minuten voor de start op 2km. Dat werd dus haasten en een gunstige startpositie was natuurlijk allang uitgesloten (hoewel er veel atleten zijn die met de ellebogen nog flink ver naar voren weten te komen). Voornemen was om onbevangen te lopen zonder echt harde doelen. Tuurlijk hoop je rond de 56 minuten weer terug te zijn...maar noodzaak was vooral om plezier te hebben. In het startvak hoor ik een paar jongens voor me over hun doeltijden...63 minuten, ai, dan sta ik toch iets te ver naar achteren en moet ik als een ware Tomba la Bomba de slalom aanvangen. Nu heeft Nijmegen de uitvinding van de zandloperstart...en dat werkt werkelijk perfect. Na het startschot mocht ik 1,5 minuut later de startstreep passeren en ondanks dat er al een flinke groep onderweg was, bleef het slalommen beperkt.

In een lekkere cadans werden de eerste kilometer afgelegd (het is hier nog vlak) in 3:25. Op dat moment zie je dan de eerste heuvel opdoemen. Intussen blijf ik mijn weg naar voren banen hoewel ik de voorsten nooit zal bereiken (he...mijnheer Selassie was ook van de partij...respect!) en blijft de intensiteit op een zeer stabiel nivo. Na 5km linksaf en ik voel me nog steeds super (hoewel dat ook wel moet in deze fase). Na 7km begint de 'ellende'. Het klimmen is even, heel even voorbij en we gaan dalen...steil! Nu kan ik op het valse plat behoorlijk naar boven stampen en haal ik mijn medelopers goed bij. Naar beneden zijn de rollen echter omgedraaid. Dalen is ook een vak...ik hang te ver naar achteren, rem mezelf af en mijn toch al hoge frequentie van 96 passen kan ik niet verder verhogen zonder te struikelen. De ingehaalden worden op dat moment weer inhalerenden.

Eenmaal beneden bij de 7,5km komt de meest gemene klim. Een vrij lang, zeer stijl bultje dat altijd veel vergt. Hier zakt het tempo dan ook, maar blijft de intensiteit nagenoeg gelijk. Als een ware kapitein op de woeste golvende zee, blijf ik mijn weg vervolgen tot kilometer 12...dan komt het verlossende beeld: de laatste top der heuvelen. Vanaf hier begint het lichte afdalen, maar bovenop moet je wel eerst even snel je adem zien te herpakken. Het volgende kilometerpunt (punt 13) geeft aan dat ik ben gaan versnellen...of dat het bordje niet klopt (3:33). Toch ook de 14e punt geeft weer een 3:34 aan. Een tijd van dicht tegen de 55 had ik vooraf niet verwacht...maar lijkt toch reeel te gaan worden. De laatste kilometer is het dalen uiteindelijk afgelopen en moet je het weer helemaal zelf doen....nou ja, zelf...het publiek stuwt je deze slotmeters naar voren en opnieuw een snelle kilometer met 3:35 om het af te sluiten, laat mijn klokje stoppen op 55:12 als 230e overall. Nu ben ik over de finish in Nijmegen wel eens flink door de knieen gemoeten om even bij te komen...nu huppel ik vrolijk en blij verder zonder gevoel van vermoeidheid. Ik voel me nog steeds super en besef dat ik langzaamaan weer een hardloper aan het worden ben. Na even met iedereen (niet alle 26000 deelnemers, ik beperk me tot degenen die ik ken...en mij ook kennen -denk niet dat Haile even de tijd had om te praten tijdens het omhangen van zijn medaille-) nagesproken te hebben besef ik me dat de auto nog een stukje verder op staat en ik het toch inmiddels een beetje koud begin te krijgen. Snel dus weer op weg naar huis...terug van een super zonnig Nijmegen terug de mist in (symboliek voor de geslaagde atleet die na zijn prestatie terug de zoektocht ingaat op zoek naar nog betere tijden).

Het Sprookje van het Zandenplasbos...

Gisteren j.l. hadden auteurs Mentink & Mentink van http://www.running2000.nl/ het Sprookje van het Zandenplasbos op het programma staan. De 300 hardlopers zouden gedwee de 10 tot broodkruimel getransformeerde kilometer-bordjes volgen om de persoonlijke sprookjes tot een happy-ending te laten verworden. Toffe Donder was natuurlijk de hoofdrolspeler in dit sprookje (hé...het is mijn blog!!!).

Door een ietwat drukke start en een heuse schoudergooi was Toffe Donder ten andermale niet goed weg bij de start. Dit moet geen gewoonte gaan worden. Na 50m was positie 30 mijn deel...dus een snelle start zou dit keer achterwege blijven. Toch toen de ruimte kwam, kwam de inhaalslag. Als snel liep ik naar voren om in eigen ritme het vervolg te zoeken. De roodkapjes in de gele hessen keken vol bewondering naar de grote benen afvragend waar ze voor dienden. De hardlopers antwoorden in gedachten verzonken..."daar kunnen we hard mee weglopen als de boze jager komt"...en vervolgden hun weg. De 1e broodkruimel liet een mooie 3:22 zien om nog geen (of eigenlijk precies) 1000m later een 3:25 op de klokken te toveren. Het tempo zat er dus lekker in. Na ca 4km begon de achterop komende groep dichterbij te komen en passeerde langzaam. Aangezien aanpikken geen optie voor me is (1...ik moet dan licht versnellen, 2...ik ben teveel triatleet en wil het allemaal op eigen kracht doen), zag ik de hoofdrolspelers stuk voor stuk in hun eigen sprookje langzaamaan weer verdwijnen in de nevelachtige omgeving. Na 5km gaf de kleine (boze) wijzer aan dat ik inmiddels 17:35 onderweg was. Tijd voor de 2e fase dus.

Laatste maanden breekt het 2e deel me flink op. Helaas in dit sprookje niet anders. De pure lef om door te trekken ontbreekt nog en ik laat me dan al snel leiden door kleine gevoelige plekken. Dit keer was het de grote magiër Ham String die zijn magic begon te doen. Geen blessure, geen pijn...gewoon aanwezig en automatisch zoek ik nog de mindere pijnlijke zone op. Dit keer bleef het gelukkig zeer goed beperkt en kon ik de 2e 5km strak doortrekken met 3:40-3:42 per kilometer. Ondertussen rekenend had ik al in de gaten dat de <36:00 heel erg krap zou gaan worden. Tegen het einde besloot ik bij het 9e kruimeltje te kijken wat ik nodig had aan versnelling en een poging te wagen. Helaas heb ik het 9e kruimeltje niet gezien en begon dus net te laat te versnellen. De klok tikte weg toen ik de laatste bocht door kwam: 35:50, 35:51....aanzetten, 35:58, 35:59...balen, nog 10m te gaan..36:03. Toch supertevreden. Zandenplas is nu eenmaal een geweldig mooie loop om mee te doen. Een sprookjesachtige omgeving om een meer waar je ieder moment Nessie...het vriendelijke monster van Loch Ness kunt verwachten. Alle hoofdrolspelers lopen keer op keer op deze strakke 10km een prime tijd. Het blijft een magische wedstrijd...die ik volgend jaar weer tot nieuw sprookjesomgeving verhef...met mij het groeiende aantal deelnemers die ook hier hun verhaal mee willen maken.