Zondag, 31 oktober was het weer zover. Na mijn acute verkramping in de Herfstloop een week eerder, ging het herstel de week erop volgend zeer voorspoedig. Kon ik de dag na de Herfstloop nog geen 3km fatsoenlijk lopen, ging ik donderdag alweer op pad in training om een 10km test te volbrengen (geslaagd!). Daarop besloten in de Wolfskamerloop te Huizen te starten, maar de rem toch aangetrokken te houden.
Uit een eerdere editie weet ik dat dit best een confronterend parcours is. De 1e kilometer wil nog wel...op het asfalt. Daarna begint de lus langs bos en water over zand en schelpenpad met paar venijnige glooiingen. Bij de start niet helemaal de 1e linie opgezocht...maar ondanks de voornemens tot behouden lopen en mijn wetenschap van over het algemeen een snelle start hebbende toch wel een nuttige tweede lijn gezocht. Het startschot kwam onverwachts, net op het moment dat ik naar achter leunde...en dus in verkeerde balans was. Om me heen schoot iedereen weg en ik lag gelijk een paar linies naar achteren, Shit! Was meteen ingesloten en de rustige bedachte opening werd nu wel heel rustig. Na 3.33 zag ik het kilometerbordje langs me schuiven (wat in de zevenheuvelen overigens weer een mooie opening zou betekenen...maar terzijde). Inmiddels liep ik op kop van een groepje van een man of 3/4 (ca 6e positie in de wedstrijd).
Als triatleet zijnde is het voor mij altijd prettig om kopwerk te doen (solo-artiest), maar zou er geen probleem mee hebben als collega-atleten de intentie tonen om ook kopwerk te willen doen. Helaas had dit groepje niet die intentie zodat ik tot km 5.5 solo op kop sleurde (de 5km-doorkomst overigens nog in 18:20). Daarna begonnen mijn companen zich ook een beetje te roeren. Op kop...om vervolgens in te kakken...tot 3x toe...en ik dus weer op kop. Bij de 4e overname zelf het gas eraf gehaald en mijn companen gedwongen om de kop te houden. Tja...en dan kunnen ze opeens versnellen. En bedankt jongens! Rond dit punt kwam ik in de buurt van mijn ongemak een week eerder. Het schoot door mijn hoofd heen en ik liet het tempo ook in de lagere versnelling...het was wel goed. De wedstrijdtest verliep voorspoedig, maar moet het natuurlijk op dit terrein niet forceren. Tot 8.5km de 1e dame in de wedstrijd nog meegesleept (ze had een te hoog ademritme, dus was aan het afzien) totdat ze er vandoor ging. De kuit bleef goed voelen en zat niet eens op de achtergrond te zeuren. De laatste 600m werd ik nog bijgehaald door een medeloper. Je zit toch in een wedstrijd...dus je wilt toch vastbijten...en ik versnel (what's that??). Hij bijt vast...en ik versnel door...en hij blijft bijten...tot 200m voor de finish...en lost licht. Als ik hem op 10m heb, begint de loper te sprinten...fuck...nu moet ik ook. Het werd een sprint waar Bolt trots op zou zijn (zonder zich OS-zorgen hoeven te maken overigens). In een ware fotofinish werd de lijn gepasseerd...en eerlijk is eerlijk...ik verloor NIPT (tijd 37:43). Weet nu wel hoe een wielrenner weet of hij wint of verliest in de spurt...je voelt het gewoon.
De wolf was vandaag in schaapskleren aangetreden, maar kon toch zo nu en dan zijn tanden laten zien. Komende twee doorbouwen en meer vermogen kweken. In de Zandenplas mag het beest los (en nu hopen dat ik daar niet in de attributen van de stroper loop: de wolvenklem...want je wordt als jachtdier/prooi daar niet vrolijk van).
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
maandag 31 oktober 2011
dinsdag 25 oktober 2011
De overstap...
Nu mijn oude blog inmiddels twee maanden geblesseerd is zie ik mij gedwongen een andere behandeling in de hand te nemen. De haptonoom die de blog weer een good-feeling had moeten geven is zelf inmiddels ook behoorlijk depressief geworden en dus ga ik (spijtig genoeg) opnieuw beginnen. De oude belevenissen blijven wel beschikbaar onder http://toffedonder.weblog.nl/, maar de nieuwe avonturen van Kuifje zal ik proberen hier te verwoorden.
Wat is er zoal langsgekomen de laatste maanden? Na mijn 3e positie op het NK tijdens de hele triathlon Almere heb ik de focus vooral laten vallen op opbouw van snelheid. Met het volbrengen van Almere is de conditie immers ruimschoots voldoende op peil. Een week na de finish was het kick-off van het hardloopseizoen. In Ermelo werd aan een 5km deelgenomen en gefinished in 18:32 (1e H40+ en man man, wat was het warm).
Drie weken later was Zeewolde aan de beurt. De trainingen verliepen inmiddels uitstekend (soms zelfs met veel verbazing), maar de wedstrijdvorm liet nog op zich wachten. Het lichaam was inmiddels voldoende hersteld om een goede 5km te lopen...een 10km bleek toch nog een brug te ver. In Zeewolde werd de 5km lijn overschreden na amper 18:10...maar daarna begon toch wel het vechten (vooral tegen de mentale instorting). Nog niet de weerbaarheid om door te trekken kwam de finish uiteindelijk in 38:09 als 2e H40+. Dit viel toch enigszins tegen omdat ik in trainingen al steeds dichter tegen de 40:00 op de 10km ging lopen.
Een week later in Lelystad werd het plan om een duurloop te doen omgezet in deelname aan de wintercup. Doel was lekker aanwezig te zijn en de 15.2km op het gemakkie te volbrengen. Na 58:27 was ik dan ook tevreden en leek de weg naar beneden (qua tijd) ingeslagen. Ondertussen bleven de trainingen steeds meer verbazing geven en kwam het trainingstempo steeds hoger te liggen. Amper een week na de wintercup een training in blokvorm over 21km in 1u26 welke easy voelde...tot de dag erna. Hier bleek ik mijn lichaam toch aan het forceren te zijn. De linkerkuit voelde stram...maar werd niet gezien als belemmering (ondanks licht ongemak in de komende trainingen bleef het bij gevoeligheid en ging de basis uiteindelijk omhoog tot een gemiddelde trainingstempo van 15km/u...wat ik zelfs in mijn huidige topjaar 2008 niet presteerde).
Afgelopen zaterdag was het dan zover. Mijn eerste belangrijke wedstrijd in het post-Almere tijdperk. In een echte thuiswedstrijd zou ik er weer voorgaan. De rode lijn zou overschreden worden en ik zou weer gaan voor een tijd. De openingskilometer zou weer hard moeten en hard gaan (3:11). Ik liep met de kop mee (niet de intentie hebbende daar ook bij te blijven want die jongens (Wilfried Verhagen en Remco Grasman) zouden echt wel drie maatjes te groot zijn. Na de opening mijn eigen tempo gezocht en gevonden op een stabiele 3:34-3:35. Na 17:35 kwam ik dan ook door op het draaipunt om aan ronde twee te beginnen. Wout Mensink die me de laatste twee jaar te snel af was liep op dat moment nog vlak achter me...maar zou snel langszij komen, hetgeen geschiedde op km 6. Toch kon ik bijblijven en na bij 7km kortstondig op 10m gezet te zijn, kon ik binnen 200m het gaatje ook weer dichtlopen...hetgeen moed gaf. De kuit was gevoelig en het protest was bij 7.5km groot. Net op het moment dat ik wilde versnellen om voor het groepje te gaan lopen sprong de kuit op slot...overbelast waarschijnlijk. Twee pijnlijke kreten en drie strompelpassen later zat ik in het gras. Weg goede bedoelingen, weg 36:00 waar ik eindelijk weer heel hard naar op weg was. Kon de 'race' nog wel strompelend vervolgen en finishte dan ook nog in 39:35 (slotkilometers van ca 4:30). Ondanks alles toch nog 3e H40+...maar ja, ik lag voor het moment nog 1e in mijn categorie met 30s voorsprong op de achtervolger. Balen dus.
Toch veel positieve momenten uit deze wedstrijd. Ik weet dat ik weer op weg ben naar <36 en dat ik weer aansluiting heb gevonden bij de groep waar ik mee moet kunnen strijden. Ook mijn opening gaf goede moed (hoewel...hij voelde wel heel hard nog) en de doorkomst op de 5km is de 1e stap naar de lage 35er en misschien nog wel een PR op de 10km (hoopdoel <34:44). Belangrijkste en meest reele doel is echter mijn halve marathon tijd te verbeteren. Die staat nu op 1:17:11...maar moet echt in de 1:16 kunnen.
De conditie is er, de snelheid is...nu nog het vermogen en de gezonde benen die het aankunnen. Hoe dan ook...de overstap van triathleet naar hardloper (voor 6 maanden) is gemaakt...net als de overstap van de avonturen van Kuifje naar de nieuwe haptonoom alwaar je nu aan het lezen bent. Ik hoop snel weer te bloggen. Komende zondag starten in Huizen...kijken of de kuit genoeg verzorgd is de laatste dagen. Zal dit keer maar rustiger openen en hoop dan wat harder eindigen.
Wat is er zoal langsgekomen de laatste maanden? Na mijn 3e positie op het NK tijdens de hele triathlon Almere heb ik de focus vooral laten vallen op opbouw van snelheid. Met het volbrengen van Almere is de conditie immers ruimschoots voldoende op peil. Een week na de finish was het kick-off van het hardloopseizoen. In Ermelo werd aan een 5km deelgenomen en gefinished in 18:32 (1e H40+ en man man, wat was het warm).
Drie weken later was Zeewolde aan de beurt. De trainingen verliepen inmiddels uitstekend (soms zelfs met veel verbazing), maar de wedstrijdvorm liet nog op zich wachten. Het lichaam was inmiddels voldoende hersteld om een goede 5km te lopen...een 10km bleek toch nog een brug te ver. In Zeewolde werd de 5km lijn overschreden na amper 18:10...maar daarna begon toch wel het vechten (vooral tegen de mentale instorting). Nog niet de weerbaarheid om door te trekken kwam de finish uiteindelijk in 38:09 als 2e H40+. Dit viel toch enigszins tegen omdat ik in trainingen al steeds dichter tegen de 40:00 op de 10km ging lopen.
Een week later in Lelystad werd het plan om een duurloop te doen omgezet in deelname aan de wintercup. Doel was lekker aanwezig te zijn en de 15.2km op het gemakkie te volbrengen. Na 58:27 was ik dan ook tevreden en leek de weg naar beneden (qua tijd) ingeslagen. Ondertussen bleven de trainingen steeds meer verbazing geven en kwam het trainingstempo steeds hoger te liggen. Amper een week na de wintercup een training in blokvorm over 21km in 1u26 welke easy voelde...tot de dag erna. Hier bleek ik mijn lichaam toch aan het forceren te zijn. De linkerkuit voelde stram...maar werd niet gezien als belemmering (ondanks licht ongemak in de komende trainingen bleef het bij gevoeligheid en ging de basis uiteindelijk omhoog tot een gemiddelde trainingstempo van 15km/u...wat ik zelfs in mijn huidige topjaar 2008 niet presteerde).
Afgelopen zaterdag was het dan zover. Mijn eerste belangrijke wedstrijd in het post-Almere tijdperk. In een echte thuiswedstrijd zou ik er weer voorgaan. De rode lijn zou overschreden worden en ik zou weer gaan voor een tijd. De openingskilometer zou weer hard moeten en hard gaan (3:11). Ik liep met de kop mee (niet de intentie hebbende daar ook bij te blijven want die jongens (Wilfried Verhagen en Remco Grasman) zouden echt wel drie maatjes te groot zijn. Na de opening mijn eigen tempo gezocht en gevonden op een stabiele 3:34-3:35. Na 17:35 kwam ik dan ook door op het draaipunt om aan ronde twee te beginnen. Wout Mensink die me de laatste twee jaar te snel af was liep op dat moment nog vlak achter me...maar zou snel langszij komen, hetgeen geschiedde op km 6. Toch kon ik bijblijven en na bij 7km kortstondig op 10m gezet te zijn, kon ik binnen 200m het gaatje ook weer dichtlopen...hetgeen moed gaf. De kuit was gevoelig en het protest was bij 7.5km groot. Net op het moment dat ik wilde versnellen om voor het groepje te gaan lopen sprong de kuit op slot...overbelast waarschijnlijk. Twee pijnlijke kreten en drie strompelpassen later zat ik in het gras. Weg goede bedoelingen, weg 36:00 waar ik eindelijk weer heel hard naar op weg was. Kon de 'race' nog wel strompelend vervolgen en finishte dan ook nog in 39:35 (slotkilometers van ca 4:30). Ondanks alles toch nog 3e H40+...maar ja, ik lag voor het moment nog 1e in mijn categorie met 30s voorsprong op de achtervolger. Balen dus.
Toch veel positieve momenten uit deze wedstrijd. Ik weet dat ik weer op weg ben naar <36 en dat ik weer aansluiting heb gevonden bij de groep waar ik mee moet kunnen strijden. Ook mijn opening gaf goede moed (hoewel...hij voelde wel heel hard nog) en de doorkomst op de 5km is de 1e stap naar de lage 35er en misschien nog wel een PR op de 10km (hoopdoel <34:44). Belangrijkste en meest reele doel is echter mijn halve marathon tijd te verbeteren. Die staat nu op 1:17:11...maar moet echt in de 1:16 kunnen.
De conditie is er, de snelheid is...nu nog het vermogen en de gezonde benen die het aankunnen. Hoe dan ook...de overstap van triathleet naar hardloper (voor 6 maanden) is gemaakt...net als de overstap van de avonturen van Kuifje naar de nieuwe haptonoom alwaar je nu aan het lezen bent. Ik hoop snel weer te bloggen. Komende zondag starten in Huizen...kijken of de kuit genoeg verzorgd is de laatste dagen. Zal dit keer maar rustiger openen en hoop dan wat harder eindigen.
Abonneren op:
Reacties (Atom)