Denkfouten in polderwind...

Opnieuw een tijdrit voor de boeg na een week eerder te hebben gespeeld in de Sahara van Nederland: Almere. Althans...zo zag mijn fiets er na afloop uit. De neergedaalde Saharazand in combinatie met wat echte zure Hollandse regen maakten de zwarte carbon wielen tot gebleekte spoken (nee..de O is correct!).

Als ik nog de 40kmu wilde verbreken waar ik al een paar jaar nu jacht op maak, moest het vandaag weer gebeuren (de overtuiging kon de poging niet overtreffen). Komende periode weinig wedstrijden en een tijdrit van 33km in mei zal niet als 40kmu-doorbraak gehonoreerd worden...al zou het lukken (doel, droom, barierre is immers...40 kilometer in een uur). Vooraf meende ik dat de wind gunstig stond. Ondanks dat ik het parcours behoorlijk goed ken (is zo'n beetje mijn achtertuin) toch een flinke denkfout hierin. Bij de start valt het grote aantal onbekenden me op. In Almere en tijdrit...ik verwacht dan veel triatleten. Ik had wel vernomen dat Rotterdam een feestje wilde vieren voor het aanstaande kampioenschap van Ajax. Ze hadden daarvoor blijkbaar een 42 kilometer lange ereronde georganiseerd waar veel aanhangers (ook uit het buitenland) op af bleken te komen (toch knap dat Rotterdam het vierde kampioenschap een jaar eerder al voorzien had en toen de voorbereidingen begon).

Bij de start meteen mijn volgende fout. In volle enthousiasme ging ik op de pedalen staan en trok de snelheid snel naar de 40+. Na twee minuten ging het brein bedenken dat dit toch wel het wind tegen deel was en dat een 40+ dan voor mijn capaciteiten wel heel ambitieus (lees: onbezonnen) is. De hartslag reageerde met een rechte streep richting de 160 die de benen meteen tot vertraging maande: OUCH (verkeerde OUCH Maikel Z.). Toen het brein de macht terug genomen had, werd de snelheid stabieler. Bij het opdraaien Ibisweg kwam de wind lichtelijk schuinachter. De snelheid kon nu strak naar de 42kmu en nam het gemiddelde mee tot een ruime 41er. Bij het clubzwembad van TVL (de Reigersplas) kwam ook het bos bomen over een lengte van zo'n 6km. Ai...deze was ik dus vergeten. Het was nu niet meer met behulp van de wind, maar puur op eigen kracht. De snelheid zakte terug van 38kmu. Ondertussen dreeg het vizier ook weer te willen beslaan. Van Remco Grasman had ik eerder gehoord dat echte tijdrijders naar beneden kijken...dus dat deed ik ook maar snel. Daarmee verdween de condens gelukkig weer van mijn vizier (de zeepsop was dus niet de oplossing...we hebben nog meer middelen). Toen de laatste kilometer van het wind deel inging verdween gelukkig ook het laatste stukje bos en kon ik nog even profiteren. Het gemiddelde lag na opdraai Tureluursweg (op 22km) uiteindelijk op 41,4kmu. Vanaf hier zou het werken worden met open stukken en harde wind op kop. De twee atleten die me vlak voor opdraai inhaalden kon ik op korte afstand voor me houden hetgeen bleven motiveren om te blazen. Op een atleet pakte ik zelfs langzaam afstand terug en nam kort de positie weer terug. Ondanks harde wind kon ik hierdoor toch nog een tijd 36+ blijven duwen. Toen de atleet me voor de derde keer terug pakte (je kunt toch een extra zetje geven op zulke momenten ondanks dat je met een afstand van 15m nauwelijks fysiek voordeel ondervind is het blijkbaar toch mentaal een hulpje) kon ik echter niet volgen en brak de snelheid naar de 33-34. Het 40+ gemiddelde brak na 28km en vlak daarna werd ik 'gechicked' door een gelikte meid in het roze (ehm...vervang gelikt voor gesoigneerd). Damn...that girl can bike!! Die reed een dikke 40 gemiddeld. Onderwijl werd mijn strijd gestreden op de 30kmu-grens en ik dreigde ook die te gaan verliezen. Ook het toenemende aantal bomen inmiddels weer kon de snelheid niet echt meer hoog houden. De hartslag was maximaal (171 = PR op de fiets) maar het tempo kreeg ik niet terug en ik zag het gemiddelde verder en verder zakken. Met nog 1,5km te gaan het verzet maar op ZWAAR gezet (53-13 meen ik) en pure power naar de finish. Kortstondig kon ik terug naar de 38kmu, maar moest dit na 500m bekopen met even zo zware benen. Toch kon ik het kunstje nog een keer herhalen op 500m, maar daarna was het klaar (gelukkig ook de tijdrit). Eindresultaat was een 37,7kmu en 1:05:01 op de exact vooraf aangekondigde 40,85km. Toch een resultaat naar tevredenheid omdat harder vandaag echt niet gekund had (althans...ik dan).

Déjà vu

De laatste keer dat ik in wedstrijdverband van mijn Black Knight afstapte hadden de weergoden (zij die van wind en regen en niet van zon en warmte) hun best gedaan om me te breken. Na afloop van de inmiddels toch wel zwaarste editie CAA (was dan ook de 1e) kraakte en piepte de Black Knight even hard als zijn berijder. Vandaag was het tijd voor de tijdrit van het ATC. En ja hoor...opnieuw begon de ochtend met regen....en wind. In een flashback déjà vu-achtige spiraal terug naar de 14e van de 13e en ook nog eens Almere. Bah...fiets was schoon, maar de modder zou het zwart binnen 100m al weten te laten vergrijzen of bruinen...ben niet zo van de teints. Angstig hoorde ik de 20 piepjes weggillen. Ik bleek in de groep met de grote mannen te zitten. Ben al geen held en met dit weer, de ondergrond en de bochten...mannen, doe me een lol...en ga voor! Geeft mij wat meer rust als ik de bocht zo wijd mogelijk probeer te nemen.

We begonnen met lichte rugwind (waarom voelt wind in de rug toch altijd als windstilte en wind tegen altijd als S.T.O.R.M...met hoofdletters dan ook nog eens). De teller ging ondanks voorzichtig rijden snel richting de 40+ en dit hield ik vol tot opgang Duikersweg. Op de Vogelweg een dag eerder nog het parcours verkend en daardoor wist ik een paar kuilen die je liever wilde vermijden. Dat lukte gelukkig prima. Op de Duikersweg begon de wind te bonzen en mijn nieuw Kask Bambino vond dat vrij eng (tja...de Kask Puber bestaat helaas nog niet) en begon al vrij snel te huilen. Beroerde was dat daarmee mij volledige zichtsvermogen tot nagenoeg 0 gereduceerd werd. Eerst kon ik nog knipogend naar alle vrijwilligers mijn weg vinden, maar opdraai Tureluursweg (tja...hoe toepasselijk) werd ik (vul de woordgrap zelf maar in) en zag ik dus echt niets meer. Mijn linkervinger snel even Zweeds laten worden en de vinger-wiper was geboren. Links kon ik weer enigszins de kuilen en de modder op me af zien komen. Snelheid bedroeg nog 32kmu en harder was niet mogelijk. Hartslag zakte flink tot lage 140. Zo'n 2km voor eind eerste ronde besloten gebruik te maken van de handige feature van de Bambino: magneetogen. Het vizier werd aan de aanwezig zijnde speaker afgegeven en met full vision stoof ik de tweede ronde in. Onderwijl zag ik een 36,6kmu over de eerste ronde staan. Deze ronde ging al flink harder. Reed ik net op het zelfde stuk net 40+, nu zag ik dikwijls 45 en soms zelfs 46 staan. Lang leve 20-20-vision. Eind Vogelweg gaf de ronde een ruime 41kmu en inmiddels was de totaalteller weer opgelopen naar 37,7kmu. Tja...ik moest weer prijs gaan geven aangezien de open vlaktes zich gelijk bevonden met daar waar de wind open spel had...tegen natuurlijk. Toch kon ik op full-power de teller vaak nog rond de 36kmu houden. Hartslag kwam inmiddels veelvuldig bij de uiteindelijke max van 168. Paar jaar geleden moest ik nog jagen om de 160 te halen dus die winst is behaald. Ook verzuurden de benen dit keer niet dus eigenlijk voelde ik me behoorlijk sterk. Terug de Tureluursweg op was van cadans geen enkele sprake meer. De 78 paste me beter dan een 95. Terugschakelen resulteerde enkel in langzamer fietsen met tijdelijk een cadans van 85 die snel terug ging naar...78. Dan maar twee tandjes erbij en zowaar...het bleef 78, maar nu met hogere snelheid. Raar toch.

Ik wist van de verkenning de lengte van de rechte stukken, dus kon bij opdraai mezelf instellen op 6,5km rechtdoor en dan de laatste bocht richting finish (nog 1,5km). Nu de wind weer in de rug kwam kon ik nog even de snelheid wat omhoog trekken, maar gezien de voorgaande duur en de resterende was een schamele 0,1kmu winst nog mijn deel van 37,3 naar 37,4 uiteindelijk. Toch zeer tevreden omdat de tweede ronde beduidend harder ging met 38,2kmu. Weliswaar een ruime K langzamer dan vorig jaar, maar toen waren de omstandigheden anders en werden de bochten makkelijker genomen. Volgende weer weer een tijdrit met dit keer vier ruime bochten. Mijn Bambino zal ik maar wat oogdruppels geven en ondertussen hopen op beter weer. I have a dream...maar die 40kmu droom heb ik nu al een jaar of zes. Toch maar weer proberen in ieder geval.

Oh ja...tweede ronde gingen mijn bloedeigen ogen zich reflecteren aan de Bambino en beinvloedde de wind mijn oogvochtgehalte. Dit kon ik gelukkig met flink knijpen goed uitwringen.