Tevredenheid in de bakoven Noordwijkerhout...

Even geen puf om een andere meer gevatte titel te bedenken....deze volstaat.

Slotstuk van het 1e deel triatlonnen anno 2013 was vandaag de kwart in Noordwijkerhout. Op papier zou ik met de huidige vorm voor het eerst sub 2 uur kunnen gaan. Helaas is dit slechts op papier tot uitvoer gekomen. Circa twee maanden geleden vielen mijn toenmalige prestaties regerend kampioen Wardie van Wouw op en kreeg ik een leuk bericht van hem. De daarin voorziene spannende strijd streelde de eer, maar ik ken mijn plek...en die is toch een flink stuk achter dergelijke namen op triatlongebied. Toch toog ik door dit schrijven enigszins gespannen naar het westen des lands. Want realisme of niet...je gaat toch iets meer van jezelf verwachten dan misschien realisme betaamt.

De weermannen hadden voor de sport een mooie dag uitgezocht...maar het lopen zou voor mij en de vele atleten met me toch een bakoven blijken te zijn. Gelukkig begint triatlon altijd eerst met een frisse verkoelende plens in één of ander idyllisch gelegen meertje. De timer weer een tandje hoger dan vorige week ingesteld...ditmaal op 69 (zonder op dit getal verdere opmerkingen te maken vervolg ik mijn schrijven). Bij de start en de daarop volgende eerste meters leek dit getal opnieuw te langzaam, maar na 100m kwam ik dan toch in het monotone gemakkelijk voelende ritme welke in mijn kop dreunde. Ik had mijn sight gelocked op een tweetal bomen aan de andere kant van het meer zodat een rechte lijn dit keer wel gezwommen zou kunnen en gaan worden. Het voelde goed. Bij de boei had ik naast me een atleet die toch flinke boeivrees bleek te hebben, want hoewel de boei naderde bleek hij toch een radius van 100m om de boei aan te willen houden. Prima...maar heb je er bezwaar tegen als ik dan maar links langs je ga. Hij had geen bezwaar. De weg terug richting parc ferme verliep ook soepel en ik bleek het groepje goed te kunnen volgen waar ik mij zo'n beetje in begaf. De voeten bleven verschoond van enige verdere tikken dus ik was wellicht laatste in deze groep. Na een ruime 16 minuten stapte ik weer aan wal (de Garmin gaf later een 14:30 op de kilometer aan...en een wat langere dan voorgeschreven kilometer, maar vorige week vertrouwde ik deze eerste twee cijfers van de Garmin ook al niet en nu ook niet dus vervang de 14 maar voor 15).

Het fietsen voelde meteen goed. Er was weinig wind en het begon al wat op te warmen. Snelheid ging snel richting de 38kmu gemiddeld. Geen last van de 60k op toch flink tempo gisteren en ik was klaar voor de strijd. Helaas werd ik voorbijgestoken door een groepje die wel hele kleine meetlatten hanteerden (later bleek ik één van de atleten te herkennen als lid van het voorbijstekende groepje in Huizen). Uiteindelijk vormde zich voor me een groepje van 5 man die elkaar zeer lief vonden en voor zover ik het kon volgen op het parcours elkaar ook tot het lopen lief bleven vinden. Een jurylid nog aangemaand om er iets aan te doen, maar met 80dB hoort menig sporter de handhaver aankomen en stuift men verschrikt op de voorgeschreven afstand om bij het verlaten van het gezoem mekander snel weer lief te gaan vinden. Het irriteert me mateloos. De rondes vliegen voorbij en ik blijf de 38+kmu continu op mijn teller zien staan. Wind tegen terug naar de 38 laag en wind mee weer oplopend. Ik kom het parc ferme terug binnen met 38.3kmu op de teller en moet voor dit tempo terug naar voor de milleniumwissel in Rijkevoort. Een zwoele zomeravond waarbij mijn drinksysteem vlak voor aanvang klapte (voor de jeugd: wij pompten toen het drinken onder druk in ballonnetjes...) en ik dus in de verzengende hitte zonder enig vocht toch een 38.3kmu op mijn CatEye liet verschijnen. Het lopen zal ik maar laten voor wat het was.

Na de wissel zet ik het op een lopen, maar het voelt stroef en moeizaam. De longen zijn niet echt bereid zuurstof tot zich te nemen door de gevoelsmatig afgeknepen aanvoer van lucht er naartoe en ik accepteer de mindere kwaliteit van mijn lopen maar. Toch haal ik nog lopers in zonder dat ik nu echt kracht uitstraal en voel. Op het parcours zijn een paar schaduwplekken die ik gulzig tot me neem evenals de sponzen die verkoelend aangereikt worden door de vrijwilligers. Het lichaam schreeuwt van de eerste kilometer af om wandelen, maar het hoofd blijft overtuigd en er wordt nimmer een tijdelijk verlaagde snelheid ingezet. Uiteindelijk bleek de 10km toch nog in 38:19 afgelegd hetgeen verre van dergelijke tijd voelde (en vooraf gemeten afstand gaf eerder een + dan een - aan). Verbazingwekkend dus dat het gevoel niet overeenstemt met realiteit. Over de finish word ik ondervraagd door de aanwezige speaker en ik geef aan dat Lelystad, thuis, met airco inderdaad wat koeler is. Op de volgende vraag kan ik geen antwoord meer geven want ik ben tijdelijk even flink naar de klote en de longen proberen nog steeds ieder zuchtje zuurstof uit de aangeleverde lucht te persen. Van Annette hoor ik dat ik 15e overall ben en dat er redelijk wat getekende gezichten voor me zaten. Vermoeid, verrot als ik me voel stel ik voor om naar huis te gaan omdat prijsuitreikingen vaak lang op zich laten wachten en je met een plek 15 weinig kans maakt om een top 3 in je klasse te bewerkstelligen. Uiteraard blijkt deze ene keer de uitzondering op de regel want thuis bleek ik 3e H40+ te zijn geworden en daarmee voor het eerst een positie op de kortere afstand te hebben gepakt. Jammer dat ik niet bij de huldiging kon zijn, maar het lichaam waardeerde de verkoelende blower in de auto met vol genieten en zo'n beetje bij Diemen voelde de atleet zich langzaam weer mens worden.

Vanaf nu gaat het vizier op Almere. Ik heb in ieder geval een prima eerste deel gedraaid en hoop ook het tweede deel zo door te kunnen zetten.