Triple forty-two...

Bij deze titel zal menig darter nu zijn wenkbrauwen fronsen, maar aangezien het hier over het volbrengen van een derde marathon in krap drie maanden tijd gaat zouden de wenkbrauwen bij het zien van de posturen van de dartheren tegenwoordig dezelfde kant op deinzen indien zij de triple forty-two zouden volbrengen.

Goed...we hebben het dus over een midwinter, een marathon en dat in Apeldoorn. Na Limburg bevinden zich op deze uitgekozen route de hoogste bergen van het kleine landje. Sinds Spijkenisse zo'n zeven weken eerder nog wel getracht om na kort herstel weer in marathon-modus te komen, maar dat wilde niet echt meer lukken. Een 20km werd nog goed volbracht met 15 in het uur als training vijf weken voor Apeldoorn, maar daarna stokte de teller met nog 1x een 23km met veel tegenzin (de wind en kou helpen in trainingen niet echt mee). Op Texel werd nog een 28km gelopen...maar die was dan weer gebroken...en zo voelde ik me ook de dagen erna. In de tussentijd begonnen met krachtoefeningen (Insanity)...leuk, zwaar en iets te fanatieke start bij verkeerde kledij. Een half uur springen op blote voeten waarbij de enkels alle standen voor zijn botten kreeg...dat is vragen om problemen. Laatste maand dus ook lichte klachten gehad in achilles en lies...eigen schuld. Moet toch beter weten zo langzaamaan.

De weken kabbelden zo voorbij...en dan is opeens de dag weer daar. Het was een zonnige, frisse dag op weg in de auto naar Apeldoorn. In Orpheus mijn spullen gestald en langzaamaan naar het startvak begeven. Sta je dankzij de werkgever opeens (weliswaar op verzoek) in het wedstrijdvak...maar dan ook echt helemaal vooraan. Nu is het niet dat ik een flater sla...maar dit was dus bij de genodigden. Toen 'wij' "genodigden" (je voelt je snel één van hun) achter de hekken moesten toch maar wel bescheiden de achterste van de vier linies gekozen. Doel was heel erg ingehouden starten en dan moet je niet bij Kenianen of Krotwaars in de buurt staan...althans...ik niet! Ondanks dat ik me mega aan het inhouden was ging de 1e kilometer in 3:51...dat is toch sneller dan de 4:17, maar het voelde als 5:00...zo makkelijk en ontspannen voelde ik me. Ook de kilometers die gingen volgen zouden niets aan het gevoel wijzigen. Het tempo bleef in continue intensiteit (snelheid wilde wel eens wijzigen afhankelijk van de hellingspercentages) doorgaan. Zo nu en dan haalde een groep mij in...en soms haalde ik mensen in (en zelfs ook weer groepen terug). Onderweg kom ik Tom Fokkens en Geert Nobel nog tegen en volledig fit maak ik een kleine detour voor een high-five. Op de vraag van Teus hoe het gaat antwoord ik: super-makkelijk. Dit was op 25km...en 3km later sloeg het beeld om. De Asselronde mocht rechtdoor de Loolaan af richting de groene boog...en 'wij' marathonlopers rechtsaf. Terug de heuvels in. Voor me loopt iemand weer flink zijn PR te verbeteren door de bochten af te steken buiten het parcours om en zijn fietser op de wind tegen stukken voor hem te laten fietsen. Tja...een confessie bij Oprah zou hem niet misstaan hebben...maar dat duurt dan nog een paar jaar!

De klim begint zijn tol te eisen op de achilles die nu flink gevoelig wordt. Het tempo gaat daardoor omlaag van zo'n 4:10 continu naar 4:30+. Bij de 30km pak ik de rust om mijn achilles weer op een lijn te krijgen. Dat werd teveel gewaardeerd en de zeven kilometers die volgende werd het ritueel nog een aantal maal over gedaan (zelfs tot boomduwen aan toe). Ik scoor hier dan ook een aantal vijf-plussers waar ik amper drie kwartier geleden nog dacht aan twee vingers, een neus en een twee-uur-vijvenvijftig. Bij 37km stop ik opnieuw om mijn achilles te rekken als een sportieve fietser me vraagt wat het probleem is. Wanneer ik aangeef dat mijn achilles weigert...pakt hij resoluut mijn voet en zegt: "Ik maak je enkel even los". Inmiddels is Melanie (Spruijt) en Irene Kinnegim me (weer) gepasseerd. Wanneer ik weer ga lopen roept de fietser me toe dat ik naar Melanie toe moet en samen moet gaan werken. De pijn is compleet verdwenen en ik loop in volle vaart naar voren met 15kmu (moest flink werken om Melanie in te halen). Ondertussen krijg ik techniekaanwijzingen van de fietser: naar voren leunen, lang maken...ARM-INZET en mijn tempo blijft zeer hoog. Ik kom bij Melanie, kijk om en zie dat het tempo net iets te hoog is. Vlak daarna komt ook Irene weer terug in het vizier en het blijft maar hard gaan onder de aanmoedigingen. Bij de 40km begint het kaarsje te dimmen en omkijkend zie ik dat Melanie toch goed gevolgd is en weer terug in mijn slipstream komt. Om mezelf op te peppen en een nieuw doel te krijgen, te hebben en te houden kies ik om haar de laatste kilometers te hazen. Gek genoeg is dat niet enkel voor haar een voordeel, maar dat geeft me die push om te moeten blijven lopen. Ik sleur haar mee naar voren en alle pijn van een kwartier eerder is helemaal weg. De boog komt uiteindelijk na 3:03...en laat dat nu EN mijn voorspelling zijn EN mijn startnummer. Hoe toevallig kun je het hebben (en dus niet op gelopen!).

Ben nu blij dat het avontuur over is welke in augustus begon met nog 1x een snelle marathon in Amsterdam...maar al snel een flink vervolg kreeg. Na zes maanden marathon-head ben ik niet zozeer fysiek klaar met de marathon...maar mentaal. Maar ja...over zeven maanden mag ik weer in Almere...gelukkig mag ik dan een stukje warm-zwemmen en fietsen voorgaand. Ook leuk!