Europees Kampioenschap 70.3 Wiesbaden...

Een belangrijke titel, maar de benadering van deze wedstrijd maakte hem toch voor mij persoonlijk minder belangrijk. Ik wilde gewoon een leuk, mooie wedstrijd beleven...en dat is gelukt. Omdat ik via de routemaps en verhalen wel een vermoeden had wat me te wachten ging staan gedurende een periode van ca 3 uur (het fietsen) had ik met een kennis van ons in Italie flink wat meters weggetrapt...ook naar boven. Een weekomvang van 420km zorgde voor een nieuwe bereik nog niet eerder in de afgelopen dik 20 jaar gedaan. De bijbehorende etappes met vele hoogtemeters zorgden toen in 1e instantie voor uitputting, maar de trainingen erna kreeg ik er snel controle over met persoonlijk stuntje middels een 160km met 1500hm waarbij ik me onverwacht sterk voelde en de kennis die ik normaal heuvelop pas weer tegenkom als hij me zenuwachtig tegemoet komt rijden om te kijken of ik nog wel eens bovenkom ditmaal op sleeptouw nam (bijna de omgekeerde neiging hebbende om zelf te zenuwachtig te gaan kijken waar hij bleef). Na de afdaling nog langs het Gardameer een soort van tijdrit door de aldaar aanwezig zijnde tunnels (niet om de benen te testen, maar angstig omdat een tunnel toch donker is en er ook auto's langskomen...hoewel men zich zeer -kan niet anders zeggen- hoffelijk gedroeg en ik me geen moment in gevaar voelde) waarbij ik toch kilometers lang 40kmu reed (denk ik...want zoals gezegd, het was donker in de tunnels). Goed...het vertrouwen was er gekomen ruim twee weken voor Wiesbaden. Daarna nog 1x op de fiets gestapt (dag na de vakantie) waardoor de wedstrijd uiteindelijk toch nog een vraagtekentje zou worden.

Het lopen gaat de laatste maand wat minder...te warm (oftewel: ik mis mijn blauwe koning) en de benen gedragen zich als pap. Toch heb ik wisselende momenten van wankelbenen en goede benen...we zullen het wel zien in Wiesbaden.

Het zwemmen zou starten om 8u35 (top om H40+ te zijn..scheelt je mooi een uur). Om op tijd te zijn, zou ik 's ochtends met de door de organisatie geregelde bus naar de zwemstart reizen (zwemstart lag toch flink eind van de finish af en mijn meegereisde supporters -Annette, Jur, ouders, Sjakie zouden weinig kunnen meekrijgen omdat het parkeren ook nog eens ver van de start zou liggen...nadeel van H40+ zijn...dan is alles al bezet). Dit liep niet helemaal volgens verwachting (de bus nooit gezien), maar met veel nerveus wachtende aandringende atleten uiteindelijk in vier alsnog door de organisatie geregelde taxi's op tijd bij de zwemstart gekomen. Hier een fietsservicepost opgezocht om mijn leeggelopen banden (advies organisatie...het zou warm worden...lekker hoor) snel op spanning te brengen (handig zo'n compressorpomp) en verder de spullen klaargelegd. Met nog een half uur voor de start maar vast richting de startzone gegaan waar je 20 minuten voor aanvang moest zijn...bleek mijn info niet goed..start om 8u25. Was nog even een beetje haasten, maar ruim bijtijds lag ik klaar Im Waldsee met goedvoelend water. Bij het startschot schiet ik (in mijn beleving) weg en kijk ik links...kijk ik rechts...en zie weinig atleten voor me. Dat is dan weer nadeel van zo'n breed lint...want de realiteit komt snel terug en ik zie scholen atleten links en recht wegschieten alsof er een haai in the pool is. Toch zwem ik lekker en met de verwachtte 33 half over de 1900m keer ik terug op de kant. Een tijd waar ik voor 2012 gewoon tevreden mee ben...niet een uitschieter, maar gewoon waar ik op dit moment toe in staat ben.

Na de wissel gaat het monsterlijke beginnen...ruim 90km met 1500 hoogtemeters. Binnen 1km zie ik ambulances staan en ik denk nog bij het aanrijden: "Goed geregeld allemaal zeg...". Bij het passeren zie ik echter een atleet op de grond liggen met brancard ernaast...realitycheck! De dag voor de wedstrijd nog 80% van het parcours met de auto gereden en de echte cols (10 in totaal) op kaart geanalyseerd -lengte, percentage, locatie- dus ik wist waar ik wanneer wat kon verwachten. In de auto leek het erger dan in werkelijkheid gelukkig. De 1e 8km vliegen voorbij en mijn teller staat herhaaldelijk op 40kmu...terwijl mijn hellingshoek 0% aangeeft...ik doe het dus echt zelf (niet in de gaten hebbende dat er redelijke wind op kont stond...). De klimmetjes 1-4 gaan vrij makkelijk, maar ik weet dat klim 5 een uitdaging zal worden. Over een afstand van 6km tegen 8% gemiddeld...dat ligt net buiten mijn comfortzone van 3-4% helling die ik lekker verteer. Vlak voor deze klim een kleine aandiener in de vorm van een korte 22% (!!) helling die de pedalen en benen even tot het uiterste testen. Ik heb atleten zien afstappen, maar ik voel me wonderbaarlijk goed. De lange klim ging steady zonder in het rood te gaan...op 1 momentje na dan toen ik a la TdF Duitse supporters naast me meerennend kreeg die me aanjoegen om harder te fietsen...geloof me, das machtst du dann (in mijn beste Wiesbadens). Ondertussen gaf mijn Garmin aan dat er 800hm op zaten, maar slechts 500 dalingsmeters tot nu toe...potentiele energie dus volgens mijn natuurkunde leraar. De volgende hellingen zijn zo'n 2km lang en hangen rond de 2-3% helling. De 9e klim voelde echter wat zwaarder dan verwacht. Weliswaar slechts 2-3% gemiddeld, maar na ca 75km vonden mijn benen deze 6km lange klim toch nicht langer plesierig! Weldra zou het toetje komen dus doorzetten maar....de 10e klim...klaar! Nu mochten we alle opgebouwde potentiele energie unleashen in een afdaling van 5km...en dat was zeer tof. De lichte mannetjes die me steeds voorbij staken in de beklimmingen kon ik prima terugpakken. Met een 78kmu (max) stoof ik naar Wiesbaden terug. Jammer dat zo'n 5km dan ook maar 5 minuten duurt... Vooraf hoopte ik op een 3 uur finish dus mijn 3u10 viel een beetje tegen...jammer, dan maar lekker lopen.

De speaker schalde bij het passeren nog: Randy Hendriks aus den Niederlande...He's looking strong... Dat klopte ook...de 1e km. Toen kreeg ik last van benauwdheid, hyperventilatie. Een selfcheck leerde me dat ik vergeten was mijn hartslagband af te doen. Ik loop er nooit mee, dus ben het ook niet gewend. Na 3km dat ding afgedaan en bij 5km aan Annette gegeven...dat voelde beter...totdat mijn rechterquad bij 6km ging protesteren...zwaar. Den quad findes es nicht so froh... Mijn Almere LD praktijk ook hier in werking gezet en bij iedere drankpost mijn tijd genomen om te drinken wat ik te pakken kreeg. Helaas moest ik ook zo nu en dan op strategische plekken (vooral bij een flinke klim) ook deze wandelstrategie toepassen en mijn quad lostriggerpointen... Dat werkte steeds ca een kilometer en daarna kon ik weer opnieuw beginnen. Het lopen liep dus niet zo lekker bij tijd en wijle...maar op de momenten dat ik liep...liep ik dan wel weer prettig en rond de 14/15kmu. Op zo'n 150m voor de finish stond Annette me op te wachten en ik zwaai en wil naar de finish doorlopen (sub 5u30 proberen dan maar). Annette roept me terug en drukt Sjakie in mijn armen: "Finish met hem...is leuk..", en dat is ook leuk met een pup van drie maanden in je armen...die weliswaar dan al een dikke 12kg weegt...wat overigens een veelvoud lijkt na bijna 5,5 uur! Ik probeer nog 50m te 'hardlopen', maar Sjaak geeft aan dit idee niet echt te waarderen en is onrustig (kan ook door het publiek zijn die geweldig reageert op het ontstane beeld). De laatste 100m doe ik dan maar wat ik in eerdere fase in de wedstrijd ook al (iets te vaak) heb gedaan...ik wandel met Sjaak vooruit kijkend in mijn armen richting de boog. Het publiek vond het geweldig...en ik ook. Uiteindelijk bleek ik 5u30m02s over de wedstrijd te hebben gedaan en 50e in H40+ te zijn geworden. Ik vind de getallen prima...belangrijker was dat ik de wedstrijd heb beleefd en genoten heb ervan...het is namelijk een schitterende wedstrijd en geweldig van opzet en omgeving. Na de finish breek ik wel kortstondig als een vrijwilliger vraagt: "Wie gehts??"...toch behoorlijk vermoeid dus. Na 2 minuten met Sjaak in de atletenzone te hebben gewankeld vraagt, nou ja, vertelt de beveiliging dat Sjaak buiten de zone moet... Ze hebben gelijk...een pup van drie maanden in armen van zijn baas is idd erg gevaarlijk en lastig... Ik ga maar geen discussie aan aangezien Annette al klaarstond om hem op te vangen.

Triathlonjaar 2012 zit er voor mij nu op...en nu wordt het opbouwen naar de marathon. Ik hoop komende maanden mijn loopbenen terug te vinden zodat ik in ieder geval kan proberen voor een sub 2u40 te gaan...op dit moment lijkt sub 3 al lastig genoeg, maar ja, het is dan ook tropisch buiten nu en dat heb ik niet zo lief!