Tja...het is een oud gezegde, maar om nu meteen van het ene uiterste (Stein: koud, nat...beide zeer) naar het andere uiterste te springen in Holten is iets waar mijn fysiek toch niet echt lekker mee om kan gaan. Het verhaal of eigenlijk de plotselinge zomer begint twee dagen voor Holten. De temperatuur was na Stein wel wat aangenamer geworden, maar gewoon fatsoenlijk. Donderdag schoot het kwik echter in de lunchloop al flink omhoog zodat de koude hap voor warme pap in de benen zorgde en de geplande prikkel van wat hoger tempo omgezet werd in een op het eerste oog een rustig duurloopje...de 10km ging in 42:50...maar ik moest in deel 2 van de training flink doorpoten met een wild kolkende rivier bronwater achter me latend. De vrijdag waren de benen dusdanig slap en verrot dat deze dag officieel werd uitgeroepen tot rustdag (iets wat ik me de laatste weken steeds vaker en makkelijker permiteer).
Dat de koperen ploert flink aan het huishouden was bleek wel toen ik het bericht zag dat in Holten ZONDER wetsuit gezwommen zou gaan worden...van brrr naar pff in 60 seconds. Het zwemmen kende twee rondes met landgang. Vrij van het rubber konden de benen zonder de corrigerende zwarte baan onder me lekker hun gang gaan...met zinken...altijd prettig om in het open water je knieen te zien ploeteren als een hond (ik ben weer ervaringsdeskundige) die placht te zwemmen. De 1e doorkomst hoor ik de speaker roepen dat Guido Gosselink op 1,5 minuut zit...dat valt best mee aangezien het water wat ik in Stein heb gezien ook voor een overvloed in mijn buik had gezorgd en ik even compleet klaar was met dit 70% aardebedekkend goedje. De 2e lap ging echter al wat minder voorspoedig en hoewel de lijn nu rechter was, werd ik beloond met een extra minuut wedstrijddeelname zodat ik na een ruime 28er weer op de kant stond...wel de vraag aan mezelf gesteld of dit stiekem niet 1600m was (iets wat ik later in de uitslagen gelukkig bij andere goede zwemmers met ook mindere tijden bevestigd zie).
Zonder wetsuit heb je het voordeel wat sneller te kunnen wisselen...dus schoentjes aan, helm op, nummerband om...en hup gracieus op het carbon ploffen...mijn benen plofte meteen mee, nog niet bijgekomen van de geseling (geseling, Geesink...hm, verband?) twee dagen eerder. De pap in mijn benen zorgden voor weinig macht maar de 1e 5km toch nog ruim 38 kunnen rijden (dat is het voordeel van windje mee). Al snel doemen de eerste Alpen-cols op...mijn benen visualiseren de wedstrijd zonder ogen...dus die zien en voelen Alpen-cols. De leerschool van Stein was een lichterverzet dus heb een weekje gespendeerd om te begrijpen hoe een fiets werkt en ik kwam erachter dat ik een 9-speed ultegra achter heb (voor niet...maar ik begreep dat dat op dit moment ook uniek zou zijn...een 9-speed voor). Snel dus een 12-27 na Stein aangeschaft om de komende periode door te kunnen komen met climax in Wiesbaden. Liggend op mijn stuur nam ik de col van 1e categorie....onderwijl vrolijk door alles en iedereeen voorbij gestoken wordend. Ok...klimmen is nu eenmaal niet mijn dingen. Op de buik van de heuvel gaat het filmpje achteruit...dezelfde iedereen wordt vrolijk teruggehaald...wat nog best tricky is met drie rijen dik op een gesplitste weg (we zouden later ook dit zelfde stukje terugmoeten). Na het keerpunt zouden we de Holterberg naar beneden gaan steken...Tour de France is dan een goede leerschool...ook voor een toeschouwer. Neus op het wiel, handje achter de rug...en blazen maar met 65kmu naar beneden...waar ik helaas moest remmen vanwege de eerder genoemde gedeelde weg en dezelfde drie rijen dik...dat is jammer. Ook in de tweede ronde niet mijn nu-moet-ik-toch-echt-gaan-remmen-snelheid kunnen halen. In ieder geval is de durf om de remmen te laten voor wat het is wel wat terug. Eind 1e ronde (althans...zo bleek later) nog een foutje. De groep die mij heuvelop inhaalde en heuvelaf de rollen omdraaide bleken al in hun 2e ronde te zitten. De linksaf voor hun had een rechtsaf voor mij moeten betekenen...kwam ik helaas bij navraag aan een vrijwilliger zo'n 100m later achter. Voorzichtig omdraaien en even spookrijden wat met geweldige hulp van de dienstdoende vrijwilligers prima lukte. De 2e ronde was verder kopie van 1e ronde...met wat minder inzet en meer vochtverlies want was het warm. Met een 32.7 op de teller gemiddeld werd de 41,5km afgelegd...bagger natuurlijk, maar ik vind het voor 2012 prima. In het PF op het gemakkie nog even sokjes aangetrokken en Fleur Amateur zette zich weer in beweging.
Het lopen ging eigenlijk best easy...de 1e 500m. Inhouden vanwege de warmte en zorgen voor voldoende koeling (dankzij de vele douches onderweg...heerlijk) en goede verzorging. Na 500m begon mijn rechterbeen toch flinke verschijnselen van kramp te vertonen. Het schoot er niet in...maar heb de resterende 9,9km (het parcours was langer...zo hoorde ik later van dezelfde eerder genoemde atleten) toch met een misplaatst blokje stijfheid in mijn rechterquad mogen voortbanjeren. Hoewel...het banjeren eigenlijk an sich best meeviel. Ok...het was geen topspeed, maar ik geloof dat geen enkele atleet zich aan topspeed waagde. Gedurende het lopen volgens mij toch een man/vrouw of 100 voorbijgestoken (al dan niet in dezelfde ronde) en ondanks dat ik een 15kmu liep (zeer bekend gebied vanuit de laatste maanden trainingen)...voelde het afgezien van het verstijfde blok rechts toch vooral links makkelijk en soepel en dat sleurde er rechts daardoor ook doorheen. De finish kwam uiteindelijk wel in mijn een-na-slechtste OD tijd ooit...maar dat kan me weinig boeien. De positie was 45e en ook dat is prima verder. Dit jaar ben ik gewoon liefhebber. Na de marathon hoop ik mijn triatlonvuur weer terug te vinden en het goede lopen weer uit te breiden met opnieuw goed te fietsen (voor mijn doen...en doel is toch nog steeds een keer 40kmu te kunnen rijden een uur lang...in tijdrit of mooier nog OD) en ook de Koploper met wat meer frequentie dan eens per twee weken te bezoeken zodat het zwemmen toch wel wat minuutjes sneller zal gaan.
Hoe het ook zij...IK BEN TEVREDEN met Holten....hoewel ik denk dat veel wedstrijden van 2012 ook in 2013 op mijn kalender zullen gaan komen richting hoofddoel 2013...Challenge Kopenhagen....of toch Almere LD...ik ben er nog steeds niet uit...de winter zal me veel leren over de toekomstige plannen.
In deze blog zal ik mijn wedstrijd ervaringen delen. De belevenissen worden informatief, belevend, eerlijk en soms met een knipoog weergegeven.
